Χρόνια πολλά

Χρόνια πολλά σέ ὅλους: σέ χριστιανούς, ἄθεους, μουσουλμάνους, ἄσπρους, μαύρους, κίτρινους, πλούσιους, φτωχούς καί ἐχθρούς.
Φίλους δέν ἔβαλα γιατί προφανῶς δέν ἔχουμε κανέναν σάν χώρα. Μάλιστα οἱ περισσότεροι εἴμαστε ἐχθροί της ἴδιας μας τῆς πατρίδας.
Σέ ὅλους ἐκείνους ὅμως, οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζονται σάν σωτῆρες καί θέλουν νά μᾶς σώσουν (ἔστω καί ἄν φταῖνε αὐτοί γιά τήν κατάντια μας) θά ἀφιερώσω ἕνα ποίημα. Εἶναι τοῦ Τίμου Μωραϊτίνη. Τό ἔγραψε στήν Κατοχή τῶν Γερμανῶν «φίλων καί σωτήρων» μας.

Ὁ γκιώνης στήν Ἀκρόπολη
μοιρολογάει καί κλαίει,
μά μιά φωνή ἀπ’ τά μάρμαρα
περήφανή του λέει:
Μή κλαῖς μικρέ τραγουδιστή
καί δέν θά γίνω σκλάβα.
Στοῦ χρόνου τά γυρίσματα
καί στῶν καιρῶν τό διάβα
ὅσες σκλαβιές κι ἄν γνώρισα,
ὅσους ἐχθρούς κι ἄν εἶδα,
ἔγερνα σκλάβα ἀποβραδίς
μά ξύπναγα Ἑλληνίδα.

Βέβαια, ἀπό ὅτι φαίνεται, αὐτό δέν πρόκειται νά ξανασυμβεῖ.
Ἀλλά ἐγώ προτιμῶ νά τό πιστεύω.