Να γιατί θα συνεχίσουμε να καιγόμαστε ζωντανοί [συνέχεια]

Σαν «τελείωμα» της προηγούμενης ανάρτησης θέλω να δώσω έμφαση στην απέραντη και απύθμενη ηλιθιότητα πολλών, η οποία για μένα είναι λόγος άμεσης ευθανασίας για να απαλλαγεί η υδρόγειος από τέτοιους επικίνδυνους ανεγκέφαλους.
Μερικοί παίζουν με σπίρτα και αναπτήρες και ΦΥΣΙΚΑ με τσιγάρα. Υποθέτω ότι θα πρέπει να είναι άτομα σχετικά νεαρής ηλικίας. Βλέπω «εδώ και εκεί» διάφορα σημάδια τέτοιας δραστηριότητας, αλλά αυτό που θα περιγράψω αξίζει βραβείο νόμπελ.
Δυστυχώς δεν είχα μαζί μου φωτογραφική μηχανή και το κινητό μου έβγαλε τόσο άθλια φωτογραφία που την διέγραψα. Για αυτό θα αναπαραστήσω με σκίτσο την περίπτωση.
Εικόνα 1: Η ευρύτερη περιοχή στο Δήλεσι. Ένα υπόλοιπο πευκοδάσους βρίσκεται στριμωγμένο ανάμεσα στα σπίτια και στον γκρεμό. Εκεί που είναι το κόκκινο βέλος είναι το σημείο που μας ενδιαφέρει. Ολόκληρο το μέρος είναι ένας λαβύρινθος από στενά δρομάκια, καλλιέργειες και οικόπεδα γεμάτα χόρτα.
Εικόνα 2: Στην άκρη της παραλίας αρχίζει να γίνεται απότομη η πλαγιά, η οποία παρακάτω γίνεται κάθετος γκρεμός. Εκεί τελειώνει μία σειρά από σιδερένιες ομπρέλες με καλάμια που έχει βάλει ο δήμος για σκιά.
Εικόνα 3: Σε αυτό το σημείο υπήρχε ένα πεύκο και κάτω από το κλαδί του πεύκου μία τέτοια σιδερένια ομπρέλα. Τα καλάμια είχαν καεί και ίσως επειδή υπήρχε κάποια απόσταση τελικά δεν πήρε φωτιά το πεύκο. Αν έπαιρνε το δασάκι σήμερα θα ήταν παρελθόν μαζί με μερικά σπίτια, αυτοκίνητα και προφανώς και κατοίκους.
Ο μόνος τρόπος να πάρουν φωτιά τα καλάμια είναι αν κάποιος τους έβαλε φωτιά με αναπτήρα ή αν παίζοντας πέταξε αναμμένη γόπα.
Εικόνα 4: Μετά την πυρκαγιά στο Μάτι ξαναπήγα στο μέρος. Ο δήμος είχε κόψει το κλαδί και είχε αντικαταστήσει τα καλάμια. Επιπλέον -η ηλικία βλέπετε- ΞΕΧΑΣΑ να πάρω μαζί μου την φωτογραφική μηχανή. Τουλάχιστον θα βλέπατε το τελικό αποτέλεσμα.
Υποθέτω ότι παρόμοιες βλακείες θα συμβαίνουν παντού. Και αυτός είναι άλλος ένας λόγος που η Ελλαδίτσα μας θα καταντήσει σε μερικά χρόνια σαν την Σαχάρα.
Αλλά αυτός είναι ο σημερινός ψυχισμός του ανθρώπου: ξερός, άνυδρος και άγονος. Επομένως το περιβάλλον στο οποίο ζει δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Ή όχι;