Ο άπληστος άνθρωπος

Είναι απόλυτα φυσικό να θέλεις να βελτιώσεις την κατάστασή σου.
Αν πας στην δουλειά με τα πόδια θα ήθελες ένα ποδήλατο για να πας γρηγορότερα.
Αν έχεις ποδήλατο θα ήθελες ένα μηχανάκι για να πας πιο ξεκούραστα.
Αν είχες μηχανάκι θα ήθελες ένα αυτοκίνητο για να μην κρυώνεις και να μην βρέχεσαι.
Όμως έχουμε την «καταπληκτική» ικανότητα να μετατρέπουμε τα πάντα σε ελάττωμα. Η φυσική ανάγκη για βελτίωση μετατρέπεται σε απληστία και σε ζήλια για αυτό που έχουν οι άλλοι. Και επειδή ΠΟΤΕ δεν πρόκειται να τα αποκτήσουμε, ζούμε σε μία προσωπική φυλακή-κόλαση «υποφέροντας για όσα μας λείπουν αντί να είμαστε χαρούμενοι με όσα ΔΕΝ μας λείπουν».
Οι σοφοί προσπαθούν να μας αποτρέψουν από αυτήν την παγίδα. Υπάρχουν πολλές παροιμίες και ρητά για το θέμα:
-Από το σοβαρό στο γελοίο η απόσταση είναι μικρή. Όμως από το γελοίο στο σοβαρό τεράστια.
-Το χρυσό σαμάρι δεν κάνει καλύτερο τον γάιδαρο.
-Όταν δεν έχουμε αυτό που μας αρέσει, πρέπει να μας αρέσει αυτό που έχουμε.
-Η ευτυχία αποτελείται από τόσα πολλά κομμάτια, ώστε συνήθως λείπουν μερικά.
-Από τον αχόρταγο ποτέ δεν λείπουν οι ανάγκες.
-Υποφέρουμε πολύ για το λίγο που μας λείπει. Χαιρόμαστε όμως λίγο για το πολύ που έχουμε.
-Απου καλά καθότανε καλύτερα γυρεύει, ο διάολος του κώλου του κουκιά του μαγειρεύει. (Κρητική παροιμία).
-Κάποιος παραπονιόταν ότι δεν είχε παπούτσια μέχρι που είδε κάποιον ποτ δεν είχε πόδια».
-Πρόσεχε τι εύχεσαι. Μην παραπονιέσαι για το κακό που σε βρήκε, γιατί μπορεί να σε προφυλάγει από κάτι χειρότερο.
Και επειδή προφανώς δεν σας πολυ-πείθουν οι παροιμίες με όλα αυτά τα καλούδια που σας προσφέρει το Σύστημα, δείτε το φιλμάκι αυτό για να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ.