Το ανθρώπινο ενυδρείο

Στο σαλόνι έχω ένα ενυδρείο. Είχα κάνει κάποια ανάρτηση στο παρελθόν, αλλά βαριέμαι να την βρω και να την παραθέσω σαν σύνδεσμο για να κερδίσω μερικά κλικ ακόμα…
Τα ψαράκια ενδιαφέρονται για ελάχιστα πράγματα:
-Nα φάνε όσο ΠΙΟ πολύ γίνεται.
-Να έρθουν σε σεξουαλική επαφή όσο ΠΙΟ πολλές φορές μπορούν.
-Να αποκτήσουν όσο ΠΙΟ πολύ ζωτικό χώρο γίνεται.
ΚΑΝΕΝΑ ψαράκι δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για το τι συμβαίνει έξω από το τζάμι του ενυδρείου.
ΚΑΝΕΝΑ ψαράκι δεν ανησυχεί για τον λόγο που συμβαίνουν όσα συμβαίνουν στον μικρόκοσμο του ενυδρείου. Τρέχει να φάει όταν ανοίγω το καπάκι για να ρίξω τροφή. Απομακρύνεται φοβισμένο όταν καθαρίζω το φίλτρο ή τα τζάμια. Και όταν τα πράγματα επανέλθουν σε «αυτά που γνωρίζει», τότε χαλαρό και ήρεμο συνεχίζει τις ενασχολήσεις του.
Και ενώ το είχα φτιάξει επειδή είναι ωραίο και χαλαρωτικό να βλέπεις έναν μικρό, ήρεμο και πολύχρωμο υδάτινο κόσμο, τελευταία η παρατήρηση του ενυδρείου με θλίβει. Δεν βλέπω διαφορά από την ανθρωπότητα, η οποία γεννιέται, αναπαράγεται και πεθαίνει όπως ακριβώς τα ψαράκια στην γυάλα, χωρίς να αναρωτιέται για την αιτία των πραγμάτων.
Αλήθεια, εσείς (που υποτίθεται έχετε περισσότερο μυαλό από τα ψαράκια) έχετε καταλάβει ότι βρισκόσαστε εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα ενυδρείο;