Η δικτατορία των πεποιθήσεων (τελευταίο)

Όπως ήταν αναμενόμενο, η σειρά αυτή των αναρτήσεων απέτυχε.
Όχι ότι ενδιαφέρομαι για αυτό (αφού ο στόχος μου ήταν διαφορετικός) αλλά η επισκεψιμότητα κατέβαινε με την αύξηση του αριθμού των αναρτήσεων. Έγιναν ελάχιστα λάικ και ελάχιστες ανατροφοδοτήσεις σε άλλες σελίδες.
Και ΚΥΡΙΩΣ δεν βρέθηκε ούτε ένας να αναρωτηθεί και να ρωτήσει: «Τι είναι τούτο ρε παιδί; Πως μπορούμε να αλλάξουμε αυτές τις πεποιθήσεις, αφού λες ότι είναι τόσο καταστροφικές; Και στο κάτω-κάτω αλλάζουν; Εγώ ποτέ δεν είχα ακούσει μέχρι τώρα για κάτι τέτοιο».
Και αυτό το τελευταίο ήταν ακόμα πιο αναμενόμενο για έναν απλό λόγο: αν μιλήσεις για πεποιθήσεις μιλάς για λάθη. Και ΚΑΝΕΝΑΣ δεν θέλει να παραδεχθεί ότι κάνει λάθος. Όλοι προτιμάνε την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ροζ ψυχολογική/ανθρωπιστική δήθεν επανάσταση που ήρθε μαζί με τις ινδικές φιλοσοφίες και θρησκείες.
Όλοι κάνουν με ΜΗΧΑΝΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ότι τους έρχεται στο μυαλό (όσο κακό και αν προκαλούν στους άλλους) και μετά μιλάνε για θεούς, αγάπες, ευτυχίες, ανθρωπισμούς και άλλα τέτοια ωραία και γλυκανάλατα. Και αισθάνονται δικαιωμένοι, αφού σε αυτόν τον κόσμο «είσαι ότι δηλώσεις και είναι έτσι αν ΕΤΣΙ νομίζεις ότι είναι».
Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι προσωπικά έμαθα κάτι περισσότερο για αυτές τις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΟΡΑΤΕΣ πεποιθήσεις, τις οποίες όλοι αρνούνται πεισματικά να αποδεχθούν έστω και σαν δυνατότητα.
Ο εγωισμός πλημυρίζει τα πάντα και πνίγει οποιοδήποτε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ σκίρτημα της ψυχής σας, επιτρέποντας μόνο να έχετε «ροζ όνειρα γεμάτα με καλές προθέσεις».
Αλλά θα πρέπει να ξέρετε ότι «το μονοπάτι που οδηγεί στην κόλαση είναι στρωμένο με αυτές τις καλές προθέσεις».
Αρνηθείτε το όσο θέλετε: την επιβεβαίωση σε αυτό που λέω την βλέπετε παντού γύρω σας.

Η δικτατορία των πεποιθήσεων (αναρωτηθήκατε;)

Μετά από όλα τα προηγούμενα, ΑΡΑΓΕ, αναρωτήθηκε κάποιος από εσάς:
-Τι είναι τελικά αυτή η «αόρατη» πεποίθηση;
-Εγώ έχω κάποια τέτοια πεποίθηση;
-Είναι σωστή ή λάθος;

Η δικτατορία των πεποιθήσεων (ο μηχανικός άνθρωπος)

Θεωρητικά έχετε διαβάσει και ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ όσα έχω γράψει στις προηγούμενες αναρτήσεις για την δικτατορία των πεποιθήσεων.
Και θεωρητικά μπορείτε τώρα να ελέγξετε τις πεποιθήσεις σας, και να δείτε ποιες είναι σωστές και ποιες είναι λάθος ώστε να τις αλλάξετε.
Και εδώ μπαίνει το μεγάλο πρόβλημα: οι πεποιθήσεις είναι ΑΟΡΑΤΕΣ για εσάς.

Η δικτατορία των πεποιθήσεων (ο κακός συνδυασμός)

Οι πεποιθήσεις από μόνες τους δεν είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα. Χρησιμεύουν για «να κρατάνε τα χαλινάρια» στους εκ φύσεως απείθαρχους ανθρώπους και να διατηρούν κάποια τάξη στις ανθρώπινες ομάδες.

Η δικτατορία των πεποιθήσεων (διαστρεβλωμένη αντίληψη)

Πάρτε μερικά μικρά παιδιά που μόλις άρχισαν να περπατάνε.
Θα παρατηρήσετε ότι παίζουν όλα μαζί, χωρίς να ενδιαφέρονται για το χρώμα ή το φύλο των υπολοίπων.
Δεν θα τα δείτε να διαχωρίζονται σε καλούς και κακούς, πιστούς και άπιστους, δημοκράτες και φασίστες, όμορφους και άσχημους, άσπρους και μαύρους, κλπ.
Ξέρετε ποιος είναι ο λόγος;

Η δικτατορία των πεποιθήσεων (αντίληψη)

Εφόσον η πεποίθηση που έχετε εξαρτάται από την αντίληψή σας για τα πράγματα, ας δούμε τι είναι η αντίληψη.
Η αντίληψη είναι μια ΑΥΤΟΜΑΤΗ διανοητική λειτουργία, η οποία αναγνωρίζει, ερμηνεύει και αποδίδει νόημα στις πληροφορίες που έρχονται από τον έξω κόσμο μέσω των πέντε αισθήσεων, με την βοήθεια:

Πίστη και πεποίθηση

Το πρώτο παγκοσμίως κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων είναι το να έχουν πεποιθήσεις.
Το δεύτερο παγκοσμίως κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων είναι ότι μπερδεύουν την πεποίθηση με την πίστη.
Βάζοντας τα πράγματα στην θέση τους, και κάνοντας συγκεκριμένη περιγραφή των όρων, πεποίθηση είναι κάτι για το οποίο δεν έχεις αποδείξεις, αλλά εσύ νομίζεις ότι είναι έτσι. Και η πίστη είναι κάτι για το οποίο έχεις αποδείξεις.
Παράδειγμα η ύπαρξη εξωγήινων πολιτισμών. Μπορείτε να έχετε την πεποίθηση και όχι την πίστη ότι υπάρχουν, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχετε αποδείξεις.
Αντίθετα δεν μπορείτε να πείτε «έχω την πεποίθηση ότι η φωτιά καίει». Πρέπει να πείτε «πιστεύω ότι η φωτιά καίει» για τον απλούστατο λόγο ότι έχετε αποδείξεις. Όλοι έχουν καεί κάποια στιγμή.
Αυτό το μπέρδεμα των εννοιών μας προκαλεί πολύ μεγάλη δυσκολία στο να «τρυπήσουμε» τον τοίχο των αισθήσεων και να δούμε πέρα από την ύλη.
Στο έργο «Είμαι ο Γαβριήλ» μπορείτε να δείτε αυτήν ακριβώς την διαφορά. Ο αστυνόμος του έργου εμποδίζεται από τις πεποιθήσεις του (δηλαδή από εκείνα που έχει εκλέξει να θεωρεί αληθινά) στο να καταλάβει τι συμβαίνει στην πόλη του.