Το χαμένο ελληνικό όπλο

Με την ευκαιρία που θυμήθηκα την ένδοξη στρατιωτική μου θητεία στο «θηρίο» Αετός (όπως την περιέγραψα στην ανάρτηση Τουρκικός χαλβάς), έχω να αναφέρω και ένα πολύ ενδιαφέρον περιστατικό που συνέβη το 1979.
Κατά την διάρκεια ενός «Ξιφία» (περιπολία στα θαλάσσια σύνορα του Αιγαίου) κάθε τόσο σταματούσαμε για διανυκτέρευση σε διάφορα νησιά. Βγαίναμε εξόδου, τρώγαμε διάφορα (ευχάριστη αλλαγή από το συνήθως άνοστο φαγητό του καραβιού) και κάναμε βόλτα στην πόλη.
Σε κάποιο νησί (δεν θυμάμαι τώρα πια ποιο ήταν) είδα στην προκυμαία ένα περίεργο σκάφος. Δεν το παρατήρησα και πολύ καλά τότε. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μετά από 36 χρόνια θα έκανα ανάρτηση για αυτό στο διαδίκτυο!
Στην ζωγραφιά παρακάτω θα δείτε το γενικό σχέδιό του.
Επρόκειτο για ένα ταχύπλοο με μήκος κάπου δέκα μέτρα. Από πάνω ήταν τελείως επίπεδο και πρέπει να εξείχε περίπου ένα μέτρο από το νερό. Στο πίσω μέρος υπήρχε ένας «τηλεφωνικός θάλαμος» μέσα στον οποίο στεκόταν ο χειριστής. μόνο ο θάλαμος αυτός προεξείχε από την προκυμαία. Ήταν βαμμένο γκρι (τυπικό πολεμικό χρώμα) και κάποιος καθόταν επάνω με πολιτικά και το φύλαγε. Τον πλησίασα και τον ρώτησα. Μου είπε τις εξής λεπτομέρειες:
Το σκάφος ήταν αλουμινένιο. Είχε δύο μηχανές που το έφταναν στα 50 μίλια. Είχε πλήρωμα δύο ατόμων. Ο ένας το κυβερνούσε από τον «τηλεφωνικό θάλαμο» ενώ ο άλλος καθόταν μέσα. Το σκάφος ήταν πρωτότυπο και του έκαναν δοκιμές. Έβρισκαν αδύναμα σημεία, όπου δημιουργούνταν ρωγμές από τους κραδασμούς και τα ενίσχυαν. Το πλήρωμα φορούσε πάντα πολιτικά για να μην δίνει στόχο και έτρωγε στα μαγαζιά του νησιού που πήγαιναν κάθε φορά, αφού δεν υπήρχε χώρος για μαγείρεμα.
Δεξιά και αριστερά από την καμπίνα του κυβερνήτη υπήρχαν βάσεις, επάνω στις οποίες μπορούσαν να τοποθετηθούν (σε περίοδο πολέμου) τρία αντιαρματικά ευθείας βολής από κάθε πλευρά, σύνολο έξι.
Η χρησιμότητα ήταν η εξής: ένα τόσο χαμηλό και γρήγορο σκάφος, κρύβεται εύκολα ακόμα και πίσω από έναν βράχο. Μετά την ενέδρα πετάγεται ταχύτατα, φτάνει σε δευτερόλεπτα στο πλάι του εχθρικού πολεμικού σκάφους και ρίχνει με τα αντιαρματικά.
Μπορείτε να φανταστείτε τι θα πάθει ένα πανάκριβο πολεμικό πλοίο αν δεχθεί ξαφνικά και από κάποια σχετικά μικρή απόσταση μια ομοβροντία έξι αντιαρματικών. Θα διαλυθεί στα εξ ών συνετέθη. Έτσι με κάμποσα τέτοια πάμφθηνα και θανάσιμα ταχύπλοα οι Τούρκοι απλά δεν θα μπορούσαν ούτε να ξεμυτίσουν στο Αιγαίο σε περίπτωση σύγκρουσης.
Δεν ξέρω τι απέγινε αυτό το πάμφθηνο και θανατηφόρο καραβάκι. Το πιθανότερο είναι ότι πετάχτηκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ή πουλήθηκε έναντι πινακίου φακής στους Αμερικανούς ή άλλους.
Πάντως θα μπορούσε να έχει μετεξελιχθεί στον Ωκύαλο (ο γρήγορος της θάλασσας) ελληνικής κατασκευής που δοκιμάζεται από τις δυνάμεις υποβρυχίων καταστροφών, σύμφωνα με δημοσιεύματα εφημερίδων τον Δεκέμβριο του 2014.

Τουρκικός χαλβάς

Οι Τούρκοι αποτελούν την στρατιωτική ξεφτίλα της περιοχής μας. Είναι ανίκανοι για οτιδήποτε σοβαρό εκτός από φανφαρονισμούς. Η μόνη τους ικανότητα είναι να βγάζουν τον όχλο εναντίον ανυπεράσπιστων ανθρώπων, όπως έκαναν στις ταραχές της Πόλης.
Στην Συρία, όπου το έπαιξαν τοπική υπερδύναμη, έχουν σπάσει τα μούτρα τους.
Η «επιτυχία» τους στην Κύπρο ήταν ΣΤΗΜΕΝΗ από τους Άγγλους και τους Αμερικάνους. Αν δεν είχαν αφοπλιστεί τα βόρεια παράλια και αν δεν είχαν φύγει οι στρατιώτες οι Τούρκοι θα κοιτούσαν ακόμα από απέναντι. Ακόμα και έτσι είχαν τεράστιες και ντροπιαστικές απώλειες, αφού βύθισαν μόνοι τους ένα δικό τους πολεμικό πλοίο.
Το 1922, αν δεν παρενέβαιναν οι Μεγάλες Δυνάμεις, που δημιούργησαν χάος στα μετόπισθεν και προβλήματα στον ελληνικό στρατό, τώρα δεν θα υπήρχε Τουρκία.
Θα ήθελα να σας διηγηθώ την μικρή προσωπική μου εμπειρία από την εποχή που υπηρέτησα στο πολεμικό ναυτικό.
Βρισκόμουν στον Αετό, ένα από τα λεγόμενα τέσσερα «θηρία» (Αετός, Ιέραξ, Πάνθηρ, Λέων). Αναλαμβάναμε κάθε μήνα ένα καράβι να κάνει περιπολία από την Αλεξανδρούπολη μέχρι το Καστελόριζο. Το καράβι ήταν μία άθλια σακαράκα του 1945. Με το ζόρι έπιανε τα δέκα μίλια, αφού όταν ήταν ολοκαίνουριο υποτίθεται ότι έπιανε τα 16 μίλια! Εξίσου άθλια με το καράβι ήταν τα ρούχα που είχαμε. Οι φόρμες ήταν φτιαγμένες με πολύ κακής ποιότητας ύφασμα και σκίζονταν εύκολα. Κάπου κάπου έπρεπε να τις ράβεις ή να τους βάζεις μπάλωμα.
Μία μέρα συνέβη το εξής:
Η θάλασσα ήταν απόλυτα ήρεμη, φύσαγε ένα απαλό αεράκι και ο ήλιος έκαιγε στον καταγάλανο ουρανό. Όσοι δεν είχαμε βάρδια λιαζόμασταν στο επίστεγο. Κάποιος είχε φέρει έναν χαρταετό. Τον είχαμε δέσει στο κάγκελο και τον τράβαγε το καράβι. Ο αετός πετούσε ψηλά και εμείς τον χαζεύαμε μέσα στην απεραντοσύνη του ουρανού.
Τότε έτυχε να χρειαστεί να πλεύσουμε για λίγη ώρα παράλληλα με ένα περιπολικό των Τούρκων που έπλεε στην γραμμή των θαλάσσιων συνόρων. Επρόκειτο για έναν ερειπωμένο κουβά που τον είχαν βάψει γκρι για να παριστάνει το πολεμικό σκάφος.
Από μία απόσταση λιγότερη των 40 μέτρων παρατήρησα τους τούρκους ναύτες που βρίσκονταν στο κατάστρωμα. Είχαν τόσο απίστευτα άθλια και θλιβερή εμφάνιση, φορώντας τις τραγικά κουρελιασμένες φόρμες τους, ώστε, εγώ με την σκισμένη μου φόρμα, αισθανόμουν σαν να φόραγα σμόκιν.
Επιπλέον, κόντευε να τους πέσει το σαγόνι. Έκαναν λες και έβλεπαν ιπτάμενο δίσκο. Κοίταζαν τον αετό, τον έδειχναν κατάπληκτοι και έλεγαν διάφορα ο ένας στον άλλον δείχνοντας κατάπληξη. Φαινόταν ότι δεν μπορούσε να χωρέσει το μυαλό τους ότι κάποιος ναύτης έκανε κάτι τέτοιο επάνω στο πολεμικό σκάφος.
Το επεισόδιο έληξε μετά από μερικά λεπτά. Ο πλοίαρχος διέταξε να γυρίσουν το κανόνι προς την μεριά των Τούρκων. Ο κουβάς εξαφανίστηκε πολύ γρήγορα και εμείς επιστρέψαμε στην ρουτίνα μας.
Αυτή ήταν η μοναδική επαφή που είχα με τους Τούρκους. Αλλά ξέρω ότι η «ισορροπία» που υπήρχε τότε συνεχίζει να υπάρχει και σήμερα. Και ο μόνος τρόπος να καταφέρουν κάτι στο Αιγαίο τα μεμέτια είναι ΦΥΣΙΚΑ να βάλουν το χεράκι τους οι Άγγλοι και οι Αμερικανοί.
Αλλιώς μαύρο φίδι που τους έφαγε.