Αλχημεία

Η γνωστή αυτή λέξη με σχεδόν άγνωστη ή διφορούμενη προέλευση, έχει αποκτήσει κακό όνομα λόγω της διανοητικής φαντασιοκοπίας επάνω στις έννοιες που περικλείει.
Στον σύγχρονο κόσμο (που έχει θεοποιήσει το χρήμα) σημαίνει την προσπάθεια να φτιάξει κάποιος χρυσό από ευτελή μέταλλα και να γίνει αθάνατος με το Ελιξίριο της ζωής.
Από τις χαμένες στην προϊστορία εποχές, υπάρχουν πράγματα που δεν λέγονται ποτέ με το όνομά τους στα «βέβηλα πλήθη».
Πάντα υπάρχουν οι λίγοι γνώστες και οι πολλοί αγνοούντες. Δεν δήλωναν άσκοπα οι αρχαίοι φιλόσοφοι ότι «Οι θεοί έκαναν τον δρόμο προς την ελευθερία ανηφορικό, δύσβατο και επικίνδυνο».
Όσοι γνωρίζουν πρέπει να προστατεύονται από αυτούς που δεν γνωρίζουν ή που ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να γνωρίζουν. Ο Ιησούς είχε δηλώσει σχετικά: Μή δώτε τό άγιον τοίς κυσί μηδέ βάλητε τούς μαργαρίτας υμών έμπροσθεν τών χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αυτούς εν τοίς ποσίν αυτών καί στραφέντες ρήξωσιν υμάς. (Ματθαίος κεφάλαιο 7, παράγραφος 6).
Αναγκαστικά λοιπόν πρέπει «να μιλάνε με παραβολές» και να κρύβουν την μία έννοια πίσω από μία άλλη. Και φυσικά αυτό ήταν πηγή παρεξηγήσεων. Το ίδιο συνέβη και με την Αλχημεία. Ενώ οι πολλοί κατάλαβαν την αλχημεία σαν μέσον προσωπικού πλουτισμού, οι λίγοι εννοούσαν την «μετατροπή του μολύβδου της προσωπικότητας σε χρυσό του πνεύματος». Όταν επιτευχθεί αυτό τότε ο αλχημιστής θα πάρει το ελιξίριο της ζωής και θα ζήσει αιώνια.
Αυτή η εσωτερική αλχημεία είναι ένα αρκετά περίπλοκο θέμα, και πολύ δύσκολο να γίνει κατανοητό, επειδή ξεφεύγει από την συνηθισμένη διανοητική εκπαίδευση που έχουμε πάρει σαν «δυτικοί».
Μία από τις πτυχές της Αλχημείας είναι και η σεξουαλική αλχημεία, δηλαδή η μετατροπή της σεξουαλικής ενέργειας σε «κάτι άλλο», σε κάτι ανώτερο. Το παρακάτω βίντεο, με ελληνικούς υπότιτλους, δίνει μία διαχρονική εικόνα της Σεξουαλικής Αλχημείας, έτσι όπως είναι κρυμμένη μέσα σε μύθους και θρησκείες.

1 ΕΓΩ, ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ, ΟΥΣΙΑ

Εγώ, Συνείδηση, Προσωπικότητα, Ουσία
Ερχόμαστε στον κόσμο, όλοι ανεξαιρέτως, έχοντας στον ψυχισμό μας την Ουσία, μία «ποσότητα» από ηθικές αξίες. Σαν τέτοιες θα αναφέρουμε το να αγαπάμε τους άλλους ανθρώπους, το να μη λέμε ψέματα, το να μην κλέβουμε κ.λ.π. Αυτές οι αξίες γενικά είναι που κάνουν ένα μικρό παιδί να μας φαίνεται όμορφο. Ένα μωρό μας δείχνει απόλυτη εμπιστοσύνη, αφήνεται στα χέρια μας, και δεν μας κρίνει με τον συνηθισμένο τρόπο κρίσης των ενηλίκων. Είναι αθώο και φέρεται ανάλογα.
Όμως καθώς μεγαλώνει αναγκάζεται να δράσει και για τον λόγο αυτό θα χρησιμοποιήσει τον νου του, την μνήμη του και το κινητικό του κέντρο. Με αυτό τον τρόπο αποκτά εμπειρίες οι οποίες θα καταχωρηθούν σε «καλές» και «κακές» ανάλογα. Είναι φυσικό, ότι το παιδί θα προσπαθήσει να επαναλάβει τις πράξεις που του προξενούν μία «καλή» εμπειρία. Έτσι θα φάει πάλι γλυκό, αλλά δεν θα ακουμπήσει ξανά την σόμπα.
Στην προσπάθειά του για δράση, λόγω της έλλειψης πείρας που έχει, θα στηριχθεί στην μίμηση. Έτσι για να επιτύχει κάτι που επιθυμεί, θα φωνάξει και θα χτυπήσει το χέρι του αγριεμένα στο τραπέζι, όπως ακριβώς έχει δει να κάνει ο πατέρας του όταν κάποτε μάλωσε με την μητέρα του. Και αφού δει ότι η αντιγραφόμενη πράξη φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα θα την επαναλάβει.
Η συχνή επανάληψη όμως διαφόρων πράξεων προκαλεί σιγά σιγά μία κατάσταση συνήθειας . Στο τέλος το μικρό παιδί δεν θα μπορεί, λόγω ακριβώς της συνήθειάς του αυτής, να μη φάει πολύ, να μην κλέψει, να μην πει ψέματα, να μη θυμώσει κ.λ.π. Έτσι είναι που το αθώο παιδί θα δημιουργήσει διάφορα «Εγώ» ή Ελαττώματα, τα οποία αργά και σταθερά εγκλωβίζουν την Ουσία του.
Ένας ορισμός τώρα για το «Εγώ» είναι ο ακόλουθος: «Εγώ είναι μία αρετή ή μία ανάγκη τραβηγμένη στα άκρα». Π.χ. υπάρχει η ανάγκη της διατροφής η οποία τραβηγμένη στα άκρα μπορεί να μετατραπεί σε λαιμαργία ή σε ψυχογενή ανορεξία . Ο άνθρωπος στην προσπάθειά του για ικανοποίηση μπορεί ακόμα και να πεθάνει. Επίσης αν τραβήξουμε στα όριά της την αρετή της οικονομίας τότε θα έχουμε αντίστοιχα το ελάττωμα της σπατάλης ή της τσιγκουνιάς.
Βλέπουμε λοιπόν ότι το Εγώ είναι ένα δικό μας ψυχολογικό κατασκεύασμα, το οποίο μας αυτοεγκλωβίζει σε συγκεκριμένες σκέψεις, συναισθήματα και δράσεις. Το άτομο τότε γίνεται ανίκανο να δράσει ελεύθερα, αλλά δρα με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο, μόνο και μόνο γιατί στο παρελθόν έχει επαναλάβει σε κάποια παρόμοια περίπτωση την ίδια δράση. Το Εγώ σιγά σιγά αποκτά δική του αυτονομία και καταλαμβάνει την ανθρώπινη μηχανή. Δυναμώνει δε κάθε φορά που λειτουργεί, γιατί απορροφά ενέργεια από τον οργανισμό μας. Εύκολα επομένως μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το τελικό αποτέλεσμα αυτού του τρόπου ζωής θα δημιουργήσει εκτός από προβλήματα (τα οποία θα προκαλέσουν οι μηχανικές και λανθασμένες δράσεις μας) και την ανία η οποία είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα για όλους. Αυτό είναι πολύ φυσικό αν σκεφτείτε ότι ζούμε χιλιάδες μέρες, πιστά αντίγραφα μεταξύ τους, αφού επαναλαμβάνουμε συνεχώς τις ίδιες σκέψεις και τις ίδιες πράξεις. Ζούμε μηχανικά, υποφέρουμε μηχανικά και σαν μοναδικό τρόπο διαφυγής εκλέγουμε συνήθως την απόκτηση υλικών αγαθών με την ελπίδα ότι αυτά θα μας κάνουν ευτυχισμένους.

Κάποτε λέει ήταν ένας βασιλιάς ο οποίος μάζευε έργα τέχνης. Μια μέρα κάποιος του παρουσίασε ένα γυάλινο μάτι τόσο όμοιο με αληθινό που ο βασιλιάς για να το αποκτήσει υποσχέθηκε να δώσει ό,τι ζητήσει ο κάτοχος του ματιού. Εκείνος τότε ζήτησε το βάρος του ματιού σε χρυσάφι. «Αυτό είναι εύκολο», είπε ο βασιλιάς και βάζοντας το μάτι σε μια ζυγαριά έβαλε στον άλλο δίσκο της μία μεγάλη χούφτα χρυσά νομίσματα. Όμως προς μεγάλη του έκπληξη το μάτι ήταν βαρύτερο από αυτά. Γέμισε τότε όλο το δίσκο αλλά το μάτι παρέμεινε βαρύτερο. Παραξενεμένος χρησιμοποίησε μεγαλύτερη ζυγαριά αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Το ολόιδιο με αληθινό γυάλινο ανθρώπινο μάτι ήταν πολύ βαρύ για να το σηκώσουν τα πολλά κιλά χρυσού που υπήρχαν στον δίσκο. Ανήσυχος τότε ο βασιλιάς, που δεν μπορούσε να παραβεί την υπόσχεσή του, ζήτησε από τους σοφούς του παλατιού να του λύσουν το περίεργο αυτό πρόβλημα. Τότε κάποιος από αυτούς πλησιάζοντας την ζυγαριά σκέπασε το μάτι με λίγο χώμα. Αμέσως η ζυγαριά έγειρε προς τον βαρύ δίσκο με το χρυσάφι και ο σοφός απευθυνόμενος στον βασιλιά του είπε: «Βασιλιά μου το μάτι του ανθρώπου είναι αχόρταγο. Μόνο ο θάνατος μπορεί να τον σταματήσει».
Έτσι είναι και το Εγώ που εμείς δημιουργήσαμε. Τίποτε δεν πρόκειται να το ικανοποιήσει. Και το μόνο που μας μένει είναι να το θανατώσουμε.
Εάν λοιπόν παρατηρήσουμε προσεκτικά, αναλύσουμε και καταλάβουμε τις διαδικασίες ενός συγκεκριμένου Εγώ, μετά την καταστροφή του θα απελευθερωθεί η Ουσία που βρίσκεται εγκλωβισμένη μέσα του. Τότε η Ουσία με την εμπειρία που αποκτά με αυτόν τον τρόπο μετατρέπεται σε Συνείδηση .
Σαν Συνείδηση επομένως θα αναφέρουμε αυτή την ιδιαίτερη ανθρώπινη κατάσταση της «ανάμιξης» των ηθικών αρχών μας με την εμπειρία που αποκτάται μέσα από την προσεκτική ψυχολογική αυτοανάλυση. Είναι αυτή που γνωρίζει το Καλό και το Κακό και για τον λόγο αυτό είναι πέρα από τις δύο αυτές «Συμπληγάδες πέτρες» του εσωτερικού μας κόσμου. Μην ισχυριστείτε ότι γνωρίζετε αυτές τις δύο δυνάμεις, περιγραφόμενες με καταπληκτικό τρόπο από το σχήμα του Γιν και του Γιαν. Θυμηθείτε πόσες φορές κάνατε κάτι σίγουροι ότι πράξατε το σωστό και καταλήξατε να μετανιώσετε για την δράση σας.
Ο μυούμενος στον Εσωτερικό Δρόμο πρέπει να κατακτήσει την χαμένη αθωότητα των παιδικών του χρόνων. Μόνο μέσα από την κατακτημένη, με δυναμικό τρόπο, νηπιακή αγνότητα μπορεί κανείς να ξεπεράσει τις συμπληγάδες του καλού και του κακού.
Μιλάω βέβαια για αυτό που νομίζουμε εμείς καλό και κακό και όχι για το Απόλυτο Καλό και το Απόλυτο Κακό.
Προσέξτε ότι για έναν φανατικό μιας οποιασδήποτε θρησκείας καλό είναι ότι συμφωνεί με αυτήν και κακό ότι είναι αντίθετό της έστω και θεωρητικά. Στην δεύτερη περίπτωση ο φανατικός θεωρεί απόλυτα φυσικό να εξολοθρεύσει τους εχθρούς της πίστης του. Γνωρίζετε εξ άλλου πολύ καλά ότι οι χειρότεροι πόλεμοι είναι οι θρησκευτικοί και έχουν γίνει φοβερά εγκλήματα στο όνομα της οποιασδήποτε θρησκείας της αγάπης. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί σε έναν πόλεμο η ίδια η Παναγία θα κατευθύνει τις σφαίρες μας καταστρέφοντας τον εχθρό. Αλλά και ο εχθρός επίσης στηρίζει τις ελπίδες του για νίκη και αφανισμό του αντίπαλου στην ίδια Μητέρα αυτού του Ανθρώπου ο οποίος δίδαξε την αγάπη για τους εχθρούς μας. Φυσικά δεν υποστηρίζω την εσφαλμένη φιλοσοφία του «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω».
Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος δημιουργεί Συνείδηση όταν ελευθερώνει την Ουσία του μέσα από το Εγώ, που δεν είναι τίποτε άλλο από λανθασμένη δράση βασισμένη στις πεποιθήσεις μας πάνω στο καλό και στο κακό.
Η Συνείδηση γνωρίζοντας αντικειμενικά τα πράγματα μπορεί να δράσει χωρίς κίνδυνο λάθους και με γνώση των συνεπειών που θα προκύψουν. Μην ξεχνάτε ότι: «Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις».

Ο άνθρωπος τέλος για να μπορέσει να εκδηλωθεί στον φυσικό κόσμο και να επικοινωνήσει με τους ομοίους του χρησιμοποιεί την Προσωπικότητα. Αυτή δεν είναι τίποτε άλλο από μία «ποσότητα» ενέργειας η οποία χρησιμεύει στην ψυχολογική εκδήλωση του ατόμου. Γι’ αυτό τον λόγο εξ άλλου μιλάμε για «ισχυρή ή όχι» προσωπικότητα. Δημιουργείται στα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού και ισχυροποιείται από τον χρόνο και τις εμπειρίες της ζωής. Δεν είναι παρά ένα «ρούχο» το οποίο θα χρησιμοποιήσει το Εγώ ή η Συνείδηση για να δράσει. Είναι για αυτό το λόγο η ψυχολογική μας ταυτότητα.
Παρατηρήστε ότι έχει τύχει να δείτε στον δρόμο κάποιον, μέσα στο πλήθος, από μεγάλη απόσταση, χωρίς να μπορείτε να διακρίνετε ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του. Όμως ξέρετε αμέσως ποιος είναι από τις κινήσεις του ή από τον τρόπο που στέκεται. Αυτό δεν είναι μυστήριο, αφού αναγνωρίζετε από μακριά την ψυχολογική του ταυτότητα, την Προσωπικότητά του.
Προσέξτε επίσης ότι αν ένας άνθρωπος θέλει, μπορεί να κρύψει αυτό που πραγματικά αισθάνεται εκείνη την στιγμή. Για παράδειγμα είναι στεναχωρημένος και θέλει να μείνει μόνος του, αλλά για «λόγους ευγενείας» δέχεται «χαρούμενα» έναν επισκέπτη και μέχρι που φαίνεται να λυπάται όταν αυτός σηκώνεται να φύγει, πιέζοντάς τον να κάτσει λίγο ακόμα. Είναι δεκάδες οι χαρακτήρες που μπορεί να υποδυθεί κανείς, τόσοι όσοι και τα Εγώ που υπάρχουν στον ψυχισμό του. Κάπως έτσι εξ άλλου ξεκίνησε και το αρχαίο θέατρο και οι πρώτοι «υποκριτές» που αργότερα ονομάστηκαν ηθοποιοί, όταν οι άνθρωποι λόγω της ανάγκης να μάθουν για τον εαυτό τους υποκρίνονταν στους ναούς το Εγώ που ήθελαν να γνωρίσουν.
Έτσι μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η προσωπικότητα δεν είναι παρά ένα προσωπείο το οποίο κρύβει από τα μάτια των άλλων την πραγματικότητά μας. Γι’ αυτό υπάρχει η ανάγκη να διαλυθεί εκτός από το Εγώ και η προσωπικότητα (αν και αυτή είναι μια μεταγενέστερη εργασία) ώστε να μπορέσει να εκδηλωθεί απρόσκοπτα η Συνείδηση.

2 ΤΑ ΕΠΤΑ (κέντρα, τσάκρας, σώματα)

Τα επτά κέντρα, Τα επτά Τσάκρας, Τα επτά Σώματα.
Η ανθρώπινη μηχανή έχει επτά βασικές λειτουργίες-κέντρα:
-Ανώτερο Διανοητικό Κέντρο: δέχεται πληροφορίες απ’ ευθείας από τον Πατέρα, ο οποίος βρίσκεται σε επίπεδα αντίληψης και γνώσης απροσπέλαστα για τον κοινό άνθρωπο. Αυτό είναι αρκετό για να λέμε ότι ο άνθρωπος «κοιμάται» και ότι υπάρχει η ανάγκη του ξυπνήματος.
-Ανώτερο Συγκινησιακό Κέντρο: είναι το κύριο όργανο αντίληψης και λειτουργίας της Συνείδησης. Και αυτό παραμένει ανενεργό, αφού η Ουσία μας είναι φυλακισμένη μέσα στα ελαττώματά μας. Μέσω του θανάτου του Εγώ, απελευθερώνεται η Ουσία μετατρεπόμενη σε Συνείδηση, ο άνθρωπος «ξυπνάει» από τον εγωικό του λήθαργο και τα δύο αυτά Ανώτερα κέντρα παύουν να υπολειτουργούν.
-Κατώτερο διανοητικό κέντρο ή απλά νους: κατασκευασμένο για να επεξεργάζεται τα δεδομένα των αισθήσεων, βρίσκεται συνήθως σε χαώδη κατάσταση καθώς τυχαίες αντιλήψεις από τα Ανώτερα Κέντρα, αισθητηριακά δεδομένα, μνήμες, σκέψεις και συμπεράσματα συνεχώς αλληλοπλέκονται και αλληλοαναιρούνται. Η πάλη των αντιθέτων του νου (άσπρο-μαύρο χωρίς να λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας τις άπειρες ενδιάμεσες διαβαθμίσεις του γκρίζου), μας κάνει αργούς στην αντίληψη και λανθασμένους στην δράση. Σωστά περιγράφεται από τους Αρχαίους ο νους σαν δάσος ή λαβύρινθος. Μέσα στον Λαβύρινθο του νου βρίσκεται ο φοβερός Μινώταυρος (το Εγώ, το ελάττωμα). Εκεί μέσα ο άνθρωπος μπορεί να χάσει εύκολα τον δρόμο προς τον στόχο του.
«Νόμιζα ότι… Μου είχαν πει πως… Την προηγούμενη φορά είχε γίνει έτσι… Μου φάνηκε ότι… Δεν το είχα καταλάβει…» είναι μερικές από τις δικαιολογίες που λέμε όταν η δράση μας, βασισμένη στην φαντασία μας και όχι στην πραγματικότητα, καταλήγει σε λανθασμένα και πολλές φορές καταστροφικά αποτελέσματα. Πολύ αργό σε ταχύτητα βρίσκεται στον εγκέφαλο, και μπορεί να γυμνασθεί με διάβασμα, αναλυτική σκέψη, προσπάθεια συγκέντρωσης σε ένα θέμα και διαλογισμό.
-Συναισθηματικό κέντρο: είναι ο κύριος πολιορκητικός κριός που χρησιμοποιεί το Εγώ για να κάμψει την θέλησή μας. Προσέξτε ότι μπορείτε να αντέξετε οποιαδήποτε πίεση του εξωτερικού κόσμου, όμως υποχωρείτε εύκολα μπροστά σε ένα συναίσθημα που σας σπρώχνει προς μία συγκεκριμένη δράση. Παρατηρώντας το συναίσθημα που υπάρχει σε μια δεδομένη στιγμή μπορούμε να αντιληφθούμε χωρίς λάθος το Εγώ που μας διακατέχει (π.χ. άλλο είναι το συναίσθημα του φόβου και άλλο της λαιμαργίας). Ταχύτερο από τον νου βρίσκεται στην καρδιά, εκπαιδεύεται με ζωγραφική, άκουσμα κλασσικής μουσικής, διάβασμα ποιημάτων και γενικά με την ενασχόληση με τις Καλές Τέχνες.
-Κινητικό κέντρο: είναι ημιαυτόνομο. Εκπαιδεύεται και μπορεί να αναπτυχθεί ακίνδυνα μέχρι ένα ορισμένο σημείο. Η πλήρης ακινησία αλλά και η εντατική κίνηση προκαλούν μεγάλα προβλήματα υγείας στον οργανισμό. Είναι ταχύτερο από τα δύο προηγούμενα. Αν σκοντάψετε πρώτα θα ανακτήσετε την ισορροπία σας, κατόπιν θα αισθανθείτε φόβο και τελευταία ο νους σας θα εκπέμψει την σκέψη «πέφτω». Βρίσκεται στην σπονδυλική στήλη λίγο κάτω από τις ωμοπλάτες και εκπαιδεύεται με κολύμπι, περπάτημα, ιππασία, παιχνίδια και ότι απαιτεί κίνηση, ακόμη και η εξωτερική εργασία μπορεί (αν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα) να γίνει μέσον εκπαίδευσής του.
Η συνεχής εκπαίδευση σε κάποιον τομέα, επιτρέπει στην κινητική λειτουργία να γίνει ενστικτώδης. Έτσι μπορεί να γίνεται χωρίς να παρεμβαίνουμε εμείς με την θέληση και την προσοχή μας. Παρατηρήστε ότι κάποτε βασανιστήκατε αρκετά για να μάθετε να περπατάτε. Τώρα όμως προχωράτε στον δρόμο, ανεβοκατεβαίνετε σκάλες και περνάτε εμπόδια χωρίς να δίνετε καμία σημασία. Αυτό φτάνει μέχρι το σημείο να οδηγείτε αυτοκίνητο και να μην αντιλαμβάνεστε τίποτε (για μικρό χρονικό διάστημα φυσικά) όταν χάνεστε στην φαντασία κάποιου πράγματος που πρόκειται να κάνετε ή που έχετε κάνει.
-Ένστικτο κέντρο: σοφό και αυτοεκπαιδευόμενο. Απαιτείται τεράστιος όγκος γνώσεων για να κινήσει κάποιος τις διάφορες λειτουργίες του σώματος. Μπορούμε να επέμβουμε ακίνδυνα πολύ λίγο στις διεργασίες του. Δυστυχώς παρεμβαίνουμε πολύ τακτικά με τον νου και τα συναισθήματα, με αποτέλεσμα να προξενούνται προβλήματα υγείας. Σήμερα πλέον σχεδόν όλες οι ασθένειες κατατάσσονται στις λεγόμενες ψυχοσωματικές, όπου μεγάλο ρόλο στην δημιουργία, εξέλιξη και θεραπεία των προβλημάτων παίζει η προσωπικότητα του ασθενούς.
Μία σύγχρονη διαταραχή του ένστικτου κέντρου είναι η νευρική ανορεξία. Όταν κάποιος επέμβει υπερβολικά με την θέλησή του, εμποδίζοντας το ένστικτο να λειτουργήσει κανονικά, λόγω της ψυχοπαθολογικής εμμονής του στην λεπτή σιλουέτα, τότε κάποιες φορές το ένστικτο κέντρο «εκπαιδευόμενο» διακόπτει το ερέθισμα της πείνας. Έτσι είναι δυνατόν να πεθαίνει κανείς από την ασιτία, αλλά να μην πεινάει. Ήδη συμβαίνουν θάνατοι διασήμων ηθοποιών κυρίως και εφήβων που θέλουν να μιμηθούν τα είδωλά τους, στο «τέλειο σώμα» που εμφανίζουν. Ταχύτερο από τα προηγούμενα βρίσκεται στην περιοχή της λεκάνης.
-Σεξουαλικό κέντρο: αναπαραγωγικό αλλά και κέντρο μεγάλης ευχαρίστησης είναι ο τελικός σκοπός του Εγώ. Μετά από μία διαδικασία ταύτισης με σκέψη και συναίσθημα το Εγώ προσεγγίζει το σεξουαλικό κέντρο και απορροφά την ενέργεια την οποία χρειάζεται για να τραφεί.
Ταχύτατο βρίσκεται στον κόκκυγα. Κυριολεκτικά ακαριαία, μπορεί να εκλέξει σύντροφο για την διαιώνιση του είδους. Μπορεί να γυμνασθεί μέσω της χρήσης του. Οι μαύροι μάγοι εκλέγουν να δυναμώσουν το Εγώ μέσα από σκοτεινές πρακτικές. Οι περισσότεροι άνθρωποι εκλέγουν τον κοινό δρόμο της σεξουαλικής επαφής: την επαφή για τεκνοποίηση και ευχαρίστηση. Τέλος μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει το σεξ για πνευματική και ηθική ανύψωση εκλέγοντας το μονοπάτι της Σεξουαλικής Αλχημείας (σεξουαλική επαφή χωρίς οργασμό).
Η λειτουργία των κατώτερων κέντρων είναι μηχανική και δεν απαιτεί εκ μέρους μας καμία συνειδησιακή εγρήγορση. Το κινητικό κέντρο του σώματός μας για παράδειγμα μπορεί να οδηγήσει ένα αυτοκίνητο ή να παίξει πιάνο, χωρίς την παραμικρή συμμετοχή της Συνείδησης. Σε όλους έχει συμβεί να προσπεράσουν το μέρος όπου πήγαιναν γιατί σκέφτονταν κάτι, να φάνε μεγάλη ποσότητα επειδή ήταν αφοσιωμένοι στην τηλεόραση ή να μην ακούσουν τον συνομιλητή τους αν και τους ενδιαφέρει το θέμα συζήτησης.
Τα σεξουαλικό κέντρο είναι το πιο γρήγορο. Το διανοητικό κέντρο είναι το πιο αργό. Παρατηρήστε τι θα συμβεί σε ένα γλίστρημα στον δρόμο:
-Το ένστικτο κέντρο θα απελευθερώσει αδρεναλίνη στον οργανισμό, για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στο πρόβλημα.
-Έπειτα το κινητικό κέντρο θα κάνει τις κατάλληλες, αντανακλαστικές και ενστικτώδεις, κινήσεις για να επανακτήσετε με ασφάλεια την ισορροπία σας.
-Κατόπιν θα αισθανθείτε φόβο για το γεγονός.
-Τέλος θα εμφανιστεί η σκέψη «ώχ, πήγα να πέσω και να χτυπήσω».
Κανονικά έπρεπε να σκεφτούμε και να πούμε:
-Γλίστρησα.
-Χάνω την ισορροπία μου και θα πέσω.
-Θα χτυπήσω στο έδαφος και ίσως τραυματιστώ.
-Θα τεντώσω τώρα την μέση μου, πιέζοντας το δεξί μου πόδι κάτω και χτυπώντας τα χέρια προς το πλάι…
Καταλαβαίνετε ότι θα είχαμε πέσει πριν καν προλάβουμε να ολοκληρώσουμε την σκέψη «γλίστρησα».
Επειδή όλοι έχουν την σχετική εμπειρία, είναι το απλούστερο παράδειγμα ταχύτητας των κέντρων που υπάρχει.
Τα πέντε κατώτερα κέντρα μπορούν να εκγυμναστούν επίσης με το τραγούδισμα των πέντε βασικών φωνηέντων: ι,ε,ο,ου,α. Μαζί δημιουργούν το ΙΕΧΩΒΑ, το όνομα του Θεού. Αποτελείται από τους πέντε ήχους Ι,Ε,Ο,ΟΥ,Α που αντιστοιχούν στα πέντε ανθρώπινα κέντρα. Λανθασμένα οι Εβραίοι τον αποκαλούν Γιαχβέ που είναι το όνομα ενός ισχυρού δαίμονα. Tο κάθε φωνήεν προφέρεται μακρόσυρτα π.χ. ιιιιιιιιιι ενώ ταυτόχρονα φανταζόμαστε το αντίστοιχο κέντρο να δραστηριοποιείται. Άλλος τρόπος δραστηριοποίησης είναι η απαγγελία της Κυριακής Προσευχής. Σε αυτήν υπάρχουν επτά παρακλήσεις που αντιστοιχούν στα επτά ανθρώπινα κέντρα:
Πατέρα μας που είσαι στον ουρανό
1. Ας αγιαστεί το όνομά σου. Ανώτερο διανοητικό κέντρο: ζητάμε να κατακλύζεται ο νους από θεία έμπνευση και να ξυπνάει στους ανώτερους κόσμους.
2. Ας έλθει η βασιλεία σου. Ανώτερο συναισθηματικό κέντρο: ζητάμε να έρχεται ο Χριστός και να κατοικεί στην καρδιά μας.
3. Ας γίνει το θέλημά σου, όπως στον ουρανό έτσι και στην γη. Κατώτερο διανοητικό κέντρο: ζητάμε να υπακούει ο υλικός νους στις εντολές του Πατέρα όπως συνέβη και στο Ανώτερο κέντρο.
4. Το καθημερινό μας ψωμί δώσε μας σήμερα. Κατώτερο συναισθηματικό κέντρο: ζητάμε να μας δίνεται καθημερινά το «ψωμί» μας, δηλαδή την διδασκαλία του Χριστού, η οποία γίνεται αντιληπτή από την καρδιά.
5. Και συγχώρεσέ μας, όπως και εμείς συγχωρούμε τους άλλους. Κινητικό κέντρο: οι αμαρτίες είναι πράξεις και οι πράξεις γίνονται με το κινητικό κέντρο. Ζητάμε να μπει αυτό το κέντρο στην υπηρεσία της Συνείδησης και όχι του Εγωισμού μας.
6. Και μην μας βάλεις σε πειρασμό. Ένστικτο κέντρο: ζητάμε να γίνει αγνό για να μην είναι πλέον πηγή αμαρτίας, π.χ. λαιμαργίας, ηδυπάθειας κ.λ.π.
7. Αλλά καθάρισέ μας από τον πονηρό. Σεξουαλικό κέντρο: η αιτία του προπατορικού αμαρτήματος και της πτώσης από τον παράδεισο. Ζητάμε το κέντρο αυτό να γίνει πηγή αγνότητας και όχι αμαρτίας.
Τα πέντε κατώτερα κέντρα πρέπει να χρησιμοποιούνται προσεκτικά γιατί είναι δυνατόν να εξαντληθεί η ενέργεια που έχουν. Αν συμβεί αυτό τότε το άτομο θα αρρωστήσει ή και θα πεθάνει ακόμη. Μια ισχυρή συναισθηματική κρίση, αφαιρεί τόση ενέργεια από το συναισθηματικό κέντρο ώστε μπορεί κανείς να λιποθυμήσει ή να πάθει καρδιακή προσβολή.
Όταν ένα κέντρο κουραστεί, π.χ. ο νους από το διάβασμα, λειτουργούμε με άλλο κέντρο, π.χ. ακούμε μουσική ή γυμναζόμαστε. Εκείνο που πρέπει να καταφέρει κανείς είναι να βάλει κάτω από τον έλεγχό του τα πέντε κατώτερα κέντρα. Έτσι θα δώσει σιγά σιγά στα δύο Ανώτερα Κέντρα την δυνατότητα να λειτουργήσουν. Αυτό συμβαίνει αργά και οδυνηρά, ταυτοχρόνως, καθώς η Συνείδησή μας ελευθερώνεται από το Εγώ και αφυπνίζεται.

Τα επτά Τσάκρας
Τα τσάκρας αναφέρονται από τους Ινδούς, είναι γνωστά με το όνομα που αυτοί έδωσαν και πρόκειται για επτά ενεργειακά όργανα που βρίσκονται μέσα στην δομή του τετραδιαστατικού μας σώματος. Αναφέρονται επίσης και σαν «κύλινδροι».
Δεν είναι δυνατόν να βρεθούν σε υλική μορφή. Εντούτοις υπάρχουν, αλλά σε σχεδόν αδρανή κατάσταση και υπολειτουργούν. Έχουν μια αντιστοιχία με τις επτά βασικές διαστάσεις ή Κόσμους του σύμπαντος. Επίσης αντιστοιχούν με τους επτά βασικούς αδένες εσωτερικής έκκρισης του ανθρώπινου σώματος. Όταν ενεργοποιείται ένα τσάκρα ταυτόχρονα μπαίνει σε υπερ-λειτουργία ένας αδένας. Τότε ο οργανισμός ανταποκρινόμενος στην έκκριση των ουσιών του αδένα, αναζωογονείται και σταματάει η φθορά του.
Λόγω της βαθιάς υποσυνείδητης κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε, κάθε ένα από τα όργανα αυτά μπαίνει σε λειτουργία ανάλογα με το πόσο διαλύεται το Αγαπημένο μας Εγώ και απελευθερώνεται η εγκλωβισμένη Ουσία, μετατρεπόμενη σε Συνείδηση. Για να συμβεί αυτό πρέπει επίσης να βάλουμε σε μία «τάξη και ισορροπία», τις τρεις βασικές δυνάμεις-λειτουργίες μας:
-Τις συνειδητές λειτουργίες μας, που εκφράζονται μέσα από το κεντρικό εγκεφαλονωτιαίο νευρικό σύστημα. Το κεντρικό νευρικό σύστημα πρέπει να λειτουργεί σαν «εργαλείο» του Θεϊκού Πνεύματος.
-Τις διανοητικές λειτουργίες μας, που εκφράζονται μέσα από το παρασυμπαθητικό σύστημα. Πρέπει να συνεργαστεί με το πρώτο για να μπορέσει να χαλιναγωγηθεί το τρίτο.
-Τις υποσυνείδητες, ασυνείδητες και ενστικτώδεις λειτουργίες μας, που εκφράζονται μέσα από το συμπαθητικό σύστημα. Το συμπαθητικό σύστημα, ελεύθερο από τις υποσυνείδητες αγκυλώσεις του, πρέπει να λειτουργεί σαν «εργαλείο» του αστρικού σώματος.
Έτσι λοιπόν έχουμε μία τριπλή δομή στο σώμα μας:
Υπάρχουν επτά αδένες, στενά συνδεδεμένοι με τα επτά τσάκρας, τα οποία είναι με την σειρά τους στενά συνδεδεμένα με τις επτά «εκκλησίες» της σπονδυλικής στήλης. Οι εκκλησίες αυτές αναφέρονται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη. Όταν η Ιερή Φωτιά του Πνεύματος (η Κουνταλίνη) ανεβαίνει σταδιακά στην σπονδυλική στήλη ενεργοποιείται η εκκλησία (στην οποία φτάνει) και το αντίστοιχο τσάκρα μαζί με τον αδένα. Η ανύψωση επιτρέπεται μέσα από την συνεργασία των τριών βασικών νευρικών συστημάτων που περιγράψαμε πιο πάνω. Για τον ακριβή τρόπο αφύπνισης της Κουνταλίνης θα μιλήσουμε σε άλλη διάλεξη.
Για την δημιουργία του σύμπαντος, χρησιμοποιήθηκαν πέντε είδη ενέργειας. Αναφέρονται από τους προγόνους μας με τα ονόματα αέρας, φωτιά, γη, νερό και αιθέρας. Η ανάπτυξη των τσάκρας του σώματος μας επιτρέπει τον σταδιακό χειρισμό αυτών των ενεργειών.
Οι αδένες-τσάκρας-εκκλησίες-ρόδες-κύλινδροι (ονομάζονται ανάλογα με τον Δάσκαλο που αναφέρεται σε αυτά) με την σειρά είναι οι εξής:
Εκκλησία της Εφέσου. Γεννητικοί αδένες. Βρίσκεται στον κόκκυγα. Εκεί βρίσκεται κλεισμένη η Κουνταλίνη. Η ενεργοποίηση αυτού του τσάκρα μας επιτρέπει τον χειρισμό της ενέργειας της Στοιχειώδους Γης.
Εκκλησία της Σμύρνης. Προστάτης. Η ενεργοποίηση αυτού του τσάκρα μας επιτρέπει να δημιουργούμε με τα Στοιχειώδη Νερά της ζωής.
Εκκλησία της Περγάμου. Αφαλός. Ηλιακό πλέγμα. Είναι το κέντρο των συγκινήσεων. Επηρεάζει την σπλήνα, το συκώτι και το πάγκρεας. Η ενεργοποίηση αυτού του τσάκρα μας επιτρέπει την κυριαρχία πάνω στην Στοιχειώδη Φωτιά.
Εκκλησία της Θυάτειρας. Καρδιά. Κυριαρχία πάνω στον Στοιχειώδη Αέρα. Η εξέλιξή του, δίνει την ικανότητα της προαίσθησης και επιτρέπει συνειδητή έξοδο στο αστρικό. Επίσης μπορεί κανείς να κατακτήσει την «κατάσταση Χίνας». Είναι μια ικανότητα με την οποία είναι δυνατόν να μεταφερθεί το φυσικό σώμα σε οποιοδήποτε μέρος. Τίποτε δεν μπορεί να εμποδίσει κάτι τέτοιο, ούτε κάν μία φυλακή.
Εκκλησία των Σάρδεων. Λάρυγγας. Μαγικό αυτί, ακούμε τις φωνές των όντων από τους ανώτερους κόσμους. Η πλήρης ανάπτυξη αυτού του τσάκρα επιτρέπει την αθανασία του φυσικού σώματος.
Εκκλησία της Φιλαδέλφειας. Το μάτι της Σοφίας. Βρίσκεται στο μεσόφρυδο. Όταν αφυπνίζεται ενεργοποιείται η υπόφυση. Αποκτιέται έτσι η ικανότητα της διόρασης.
Εκκλησία της Λαοδίκειας. Επηρεάζει την επίφυση. Όταν αφυπνίζεται αποκτούμε την πολυόραση. Τότε μπορούμε να μελετάμε την Μνήμη της Φύσης, τα Ακασικά αρχεία. Ο άνθρωπος πλέον μπορεί να χρησιμοποιεί τις πέντε Στοιχειώδεις Ενέργειες και να «κινεί βουνά».
Τώρα θα αναφέρουμε με λίγα λόγια τον όγκο δουλειάς που έχει να κάνει όποιος έχει σκοπό να αφυπνιστεί και να γλιτώσει από τον τροχό του Σαμσάρα.
Ο άνθρωπος, έχοντας το ίδιο σχέδιο και τα ίδια υλικά κατασκευής με το σύμπαν, είναι λογικό ότι έχει μία επταδιάστατη δομή. Έτσι το φυσικό σώμα του έχει επτά βασικούς αδένες και επτά τσάκρας. Αυτό όσον αφορά το φυσικό σώμα του. Όμως υπάρχουν άλλα έξι «σώματα» αποτελούμενα από λεπτότερα είδη ύλης και ενέργειας. Όλα έχουν την ίδια κατασκευή με το φυσικό σώμα. Αποτελούνται όμως από λεπτότερα είδη ενέργειας και είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα και ανενεργά.
Ξεκινώντας στο φυσικό επίπεδο, ο άνθρωπος αρχίζει να δουλεύει με την Διάλυση του Εγώ. Κάποτε θα αρχίσει η άνοδος της Κουνταλίνης, του ενεργειακού «φιδιού» που βρίσκεται φυλακισμένο στον κόκκυγα. Με βάση συνειδητές προσπάθειες και θεληματικές ταλαιπωρίες, ανεβαίνει την σπονδυλική στήλη, αφυπνίζοντας τα τσάκρας και δίνοντας στον άνθρωπο διάφορες δυνάμεις. Ταυτόχρονα το φυσικό σώμα επισκευάζεται ενεργειακά.
Όταν ολοκληρωθεί όλο αυτό, τότε αρχίζει η εργασία σε ένα ανώτερο επίπεδο. Ο άνθρωπος εξακολουθεί να δουλεύει για την Διάλυση του Εγώ σε ένα πρώτο «ρηχό» υποσυνείδητο επίπεδο. Έτσι επισκευάζεται το δεύτερο λεπτότερο σώμα, αφυπνίζεται η Κουνταλίνη του και ο άνθρωπος εξελίσσει και άλλο τις ικανότητες που απέκτησε.
Έπειτα συνεχίζει με ένα βαθύτερο επίπεδο κλπ.
Κάποτε όταν θα ολοκληρωθεί αυτή η επταπλή εργασία, ο άνθρωπος θα έχει συγχωνευθεί με τον Εσώτερο που βρίσκεται στο Απόλυτο, στον κόσμο του Μοναδικού Νόμου. Τότε λέμε ότι εκείνος ο άνθρωπος αυτοπραγματοποιήθηκε, και οι κοινοί και κοιμισμένοι άνθρωποι τον θεωρούν σαν Θεό, Άγιο κλπ. Ίσως μάλιστα και να έχει δημιουργήσει με τις πράξεις και τα λόγια του κάποια θρησκευτική ομάδα, στην οποία οι (κοιμισμένοι συνειδησιακά) οπαδοί, θα διατυμπανίζουν για την μοναδικότητα των λόγων του Δασκάλου τους.
Είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει ένας άνθρωπος που θα μπορέσει να επιτύχει όλο αυτό το τιτάνιο έργο. Ο λόγος είναι ότι η ίδια η φύση δεν ενδιαφέρεται για την αυτοπραγμάτωση του ανθρώπου. Αντίθετα επιχειρεί με όλες τις δυνάμεις της να τον εμποδίσει. Έτσι δικαιώνεται απόλυτα και η φράση του Βούδα: Από τους 1000 μου με ζητούν, ένας με βρίσκει. Από τους 1000 που με βρίσκουν ένας με ακολουθεί. Από τους 1000 που με ακολουθούν, ένας είναι δικός μου.
Καταλαβαίνουμε επίσης την φράση του Ιησού: «η βασιλεία τών ουρανών βιάζεται, καί βιασταί αρπάζουσιν αυτήν», Ματθαίος, κεφ 11, παρ 12.

ΤΑ ΕΠΤΑ ΣΩΜΑΤΑ
Σύμφωνα με τον νόμο που αναφέρει ο Ερμής ο Τρισμέγιστος στον Σμαράγδινο Πίνακα, όπως είναι πάνω έτσι είναι και κάτω. Επομένως η ανθρώπινη δομή είναι επταπλή όπως και του σύμπαντος. Και όπως το σύμπαν έχει επτά κόσμους, έτσι και ο άνθρωπος έχει επτά σώματα. Το κάθε ένα από τα επτά αυτά σώματα, όταν λειτουργεί, επιτρέπει στον Μύστη να κινηθεί στον αντίστοιχο Κόσμο. Έτσι έχουμε φυσικό σώμα και μπορούμε να κινηθούμε στον φυσικό κόσμο. Αλλά επειδή δεν έχουμε αστρικό σώμα δεν μπορούμε να κινηθούμε στον αστρικό κόσμο. Επομένως υπάρχει ανάγκη να το κατασκευάσουμε.
Λόγω της ύπαρξης του Εγώ, που μας απορροφά ενέργειες, έχουμε σχετικά ανεπτυγμένο μόνο το φυσικό σώμα. Στους εσωτερικούς κόσμους κινούμαστε με τα Σεληνιακά σώματα του Εγώ, δηλαδή με σώματα-φαντάσματα-σκιές χωρίς ουσιαστική ύπαρξη. Όταν αρχίζουμε να διαλύουμε το Εγώ τότε αρχίζουμε να αποταμιεύουμε ενέργειες. Στην αρχή οι ενέργειες αυτές θεραπεύουν και επιδιορθώνουν το φυσικό σώμα. Έπειτα θεραπεύεται το αστρικό φάντασμα μετατρεπόμενο σε Αστρικό Σώμα. Τότε ο άνθρωπος γίνεται ικανός να κινείται συνειδητά στον Αστρικό Κόσμο.
Αυτό συνεχίζεται σώμα προς σώμα μέχρις ότου γίνει κατορθωτό να ενωθεί ο άνθρωπος με τον Εσώτερο, στον Κόσμο του Απόλυτου.
Με την εσωτερική δουλειά πάνω στον εαυτό μας, καταστρέφονται τα σεληνιακά σώματα φαντάσματα και στην θέση τους δημιουργούνται τα Ηλιακά ή Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι. Η σύσταση, η δομή του φυσικού σώματος του διανοητικού ζώου έχει ως εξής:
-Φυσικό σώμα. Μόλις και μετά βίας μπορεί να φτάσει τα 80 ή 100 χρόνια ζωής, αλλά μόνο με ισχυρή βοήθεια από την επιστήμη με φάρμακα και εγχειρήσεις. Παλαιότερα η διάρκεια ζωής ήταν αρκετές χιλιάδες χρόνια. Τότε ο άνθρωπος δεν είχε τόσο πολύ ανεπτυγμένο το Εγώ, μπορούσε να χειριστεί καλύτερα τα πέντε κέντρα στο σώμα του και έτσι η ζωή του ήταν πολύ μεγάλη. Σήμερα υπάρχουν καλόγεροι στο Θιβέτ, που με την κατάλληλη εξάσκηση μπορούν να ζήσουν μέχρι και πεντακόσια χρόνια.
Τα διάφορα Εγώ εκκρίνουν δηλητήρια, τα οποία ευθύνονται για τις πολλές ασθένειες που βασανίζουν το σώμα.
-Ζωτικό σώμα. Είναι ο τροφοδότης ενέργειας του φυσικού σώματος. Για λόγους Κάρμα κάποιος μπορεί να γεννηθεί με αδύναμο ζωτικό σώμα. Έτσι δικαιολογείται το γεγονός ότι άνθρωποι οι οποίοι δεν κάνουν καταχρήσεις, προσπαθούν να ζουν υγιεινά, να μην πίνουν και να μην καπνίζουν κλπ, ζουν με ταλαιπωρίες και ασθένειες. Αντίθετα υπάρχουν άνθρωποι που φαίνεται πως οποιαδήποτε κατάχρηση και αν κάνουν δεν επηρεάζεται στο παραμικρό η υγεία τους. Με αυτόν τον ασυνείδητο τρόπο δράσης, φυσικά, προετοιμάζουν μια επόμενη ζωή γεμάτη προβλήματα. Αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία μπροστά στην απόλαυση του τώρα. Εξάλλου η κατάσταση ύπνου στην οποία βρίσκονται, δεν τους επιτρέπει να κάνουν την σχετική αξιολόγηση, έστω και αν πληροφορηθούν όλα τα σχετικά θέματα.
-Αστρικό σώμα ή Σεληνιακό φάντασμα. Πρόκειται κυριολεκτικά για ένα φάντασμα. Είναι ένα συνονθύλευμα επιθυμιών των Εγώ, προσκολλημένων στο ελεύθερο (αλλά κοιμισμένο και εύπιστο) τμήμα της Ουσίας μας. Στον Αστρικό κόσμο φαίνεται σαν σκιά. Όποια όνειρα βλέπουμε είναι αποτελέσματα της ασυνείδητης περιπλάνησης στου αστρικού φαντάσματος στον Κατώτερο Αστρικό Κόσμο. Με βάση μακρόχρονες προσπάθειες συγκέντρωσης, σε σπάνιες στιγμές μπορούμε να έχουμε μια μισοσυνειδητή έκλαμψη της κοιμισμένης Ουσίας και να αντιληφθούμε για λίγο τον κόσμο αυτόν.
-Διανοητικό σώμα ή Σεληνιακό φάντασμα. Πρόκειται για το διανοητικό φάντασμα που αποτελείται αντίστοιχα από τις χιλιάδες σκέψεις των Εγώ μας. Κατά την διάρκεια του ύπνου, η διανοητική σκιά περιπλανιέται στον Κατώτερο Διανοητικό Κόσμο, προσελκυόμενο σε μέρη που ταιριάζουν με τον ψυχισμό του διανοητικού ζώου. Οι συνήθεις πρακτικές διαλογισμού, από γίνονται από διάφορες ομάδες, δεν είναι παρά προσπάθειες να φανταστούν οι αδαείς ωραίες εικόνες, χαλαρώνοντας το σώμα τους. Καμία τέτοια πρακτική δεν θα μπορέσει ποτέ να απελευθερώσει τον άνθρωπο από τα δεσμά του νου, επιτρέποντάς του έτσι να κινηθεί ελεύθερα, και συνειδητά, στον Διανοητικό Κόσμο.
-Αιτιατό σώμα ή Σεληνιακό φάντασμα. Αποτελείται από χιλιάδες Εγώ-αιτίες, από σπόρους, από τα αθώα λάθη που κάναμε όταν κάποτε, μέσα στον τροχό της εξέλιξης, βρεθήκαμε στην ανάγκη να λειτουργήσουμε μέσω του νου.
-Το Μπουδάτα, η Ουσία μας. Είναι το μοναδικό αγνό χαρακτηριστικό που μας έχει μείνει. Είναι αθώα και επομένως και εύπιστη. Γοητευμένη από τα Εγώ, καθημερινώς, ταυτίζεται με αυτά και έτσι τα δυναμώνει, δημιουργώντας συνεχώς και νέα Ελαττώματα. Το αποτέλεσμα είναι ότι αργά και σταθερά λιγοστεύει σε ποσοστό. Όταν ολόκληρη η Ουσία εγκλωβισθεί μέσα στα Εγώ, τότε ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται από τον Νόμο «χαμένη περίπτωση». Έτσι το διανοητικό ζώο μπαίνει σε καθοδική εξέλιξη.
Αντίθετα όταν κάποιος δουλεύει με τα Εγώ του, καταστρέφοντάς τα, απελευθερώνει μικρά ποσοστά Ουσίας. Η απελευθερωμένη Ουσία μετατρέπεται σε Συνείδηση, επειδή γνωρίζει πολύ καλά τις διαδικασίες του Εγώ μέσα στο οποίο ήταν εγκλωβισμένη.
Αυτή η μετατροπή επιτρέπει στον άνθρωπο να διαλύσει τα σεληνιακά φαντάσματα, δημιουργώντας στην θέση τους τα Ηλιακά σώματα Αστρικό, Διανοητικό και Αιτιατό. Έτσι μετατρέπεται σε έναν Μύστη, ο οποίος μπορεί να κινείται στους Ανώτερους Κόσμους όπως κινούμαστε εμείς στον φυσικό κόσμο. Μπορεί να επισκέπτεται Ναούς Σοφίας όπου μαθαίνει όλα εκείνα που του χρειάζονται για την τελική συγχώνευσή του με τον Εσώτερο.
Επειδή υπάρχει αυτό το μικρό ποσοστό ελεύθερης Ουσίας, είναι εφικτό σε όποιον άνθρωπο θέλει να δημιουργήσει Συνείδηση, ξεφεύγοντας από τον οδυνηρό τροχό των επαναγεννήσεων ή του Σαμσάρα όπως είναι ευρύτερα γνωστός.
Τους τρόπους πραγματοποίησης όλης αυτής της πραγματικά τιτάνιας προσπάθειας θα αναλύσουμε σιγά σιγά στις διαλέξεις μας.

3 ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Έχουμε όλοι την ικανότητα που λέγεται φαντασία. Μπορούμε μέσα στην οθόνη του νου μας να προβάλουμε μία εικόνα. Αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό εάν σας ζητηθεί να φανταστείτε π.χ. την κουζίνα του σπιτιού σας. Τότε με έναν περίεργο τρόπο αρχίζετε να βλέπετε τις καρέκλες, το τραπέζι, τις συσκευές που έχετε και πλήθος άλλες λεπτομέρειες που υπάρχουν. Μπορείτε να φτάσετε στο σημείο να πάψετε να αντιλαμβάνεστε το περιβάλλον σας και να «ζήσετε» για λίγο στην κουζίνα που δημιούργησε η φαντασία σας έχοντας μέχρι και οσφρητικές ή γευστικές παραισθήσεις.
Την φαντασία λοιπόν αυτή μπορούμε να την χωρίσουμε σε δύο είδη:
α) Την μηχανική φαντασία όταν την ικανότητα αυτή χειρίζεται το Εγώ.
β) Την συνειδητή φαντασία όταν τον χειρισμό έχει η Συνείδηση.
Ένα Εγώ ή ελάττωμα χρειάζεται την συγκατάθεσή μας για να κυριαρχήσει στην ψυχική και σωματική κατασκευή μας με σκοπό να απορροφήσει ενέργεια. Για τον λόγο αυτό θα χρησιμοποιήσει τον νου για να εκπέμψει τις ανάλογες με αυτό σκέψεις και την φαντασία για να προβάλει από την μνήμη τις σχετικές εμπειρίες κατάλληλα τροποποιημένες ώστε να βολεύουν τον σκοπό του. Π.χ. ένα Εγώ λαιμαργίας θέλει να εκδηλωθεί και να «τραφεί» από την ζωτική μας ενέργεια. Τότε θα δράσει με τον ακόλουθο τρόπο:
1) Κάποτε θα περάσετε μπροστά από ένα ζαχαροπλαστείο.
2) Τότε το ΕΓΩ θα προβάλλει μέσα από την μνήμη στην οθόνη του νου σας την εικόνα «ένα ωραίο γλυκό».
3) Θα δημιουργήσει την ψευδαίσθηση της γεύσης του και της μυρωδιάς του.
4) Θα σας ξαναθυμίσει τι ωραία νοιώσατε κάποια φορά που φάγατε το ίδιο γλυκό.
5) Θα «ρίξει» την σκέψη «Αχ να είχα τώρα ένα γλυκάκι» και θα σας δημιουργήσει την επιθυμία να φάτε.
Φυσικά από όλα αυτά θα λείπουν κακές εμπειρίες σχετιζόμενες με το γλυκό για παράδειγμα ο πονόδοντος που σας έπιασε μετά από ένα ανάλογο «γλυκάκι» ή το φούσκωμα που σας δημιουργεί το συγκεκριμένο είδος.
Τότε, ενώ είμαστε ταυτισμένοι απόλυτα με τις σκέψεις και εικόνες που προβάλλονται, η θέληση κάμπτεται και οι δηλώσεις «εγώ θα αδυνατίσω» ή «δεν ξανατρώγω γιατί με πειράζει» ξεχνιούνται και το «αμάρτημα» επαναλαμβάνεται.
Μετά είναι δυνατόν ένα άλλο Εγώ, ας πούμε μετάνοιας, να επαναλάβει τον ίδιο κύκλο θυμίζοντάς μας τις ξεχασμένες μας αποφάσεις και δημιουργώντας μας «τύψεις» για το λάθος μας.
Η φαντασία έχει μεγάλες δυνατότητες. Μπορεί να προκαλέσει πραγματικά συμπτώματα στους κατά «φαντασίαν ασθενείς» . Μπορεί επίσης να προκαλέσει θεραπεία σε κάποια ασθένεια. Οι φαρμακοβιομηχανίες για να ελέγξουν ένα καινούριο φάρμακο χορηγούν το σκεύασμα σε μία ομάδα ασθενών. Σε μια δεύτερη ομάδα χορηγούν το «πλασέμπο » ένα πανομοιότυπο σκεύασμα χωρίς ίχνος όμως της θεραπευτικής ουσίας που ελέγχεται. Και οι δύο ομάδες νομίζουν ότι παίρνουν το νέο φάρμακο το οποίο θεραπεύει την ασθένεια από την οποία πάσχουν. Τα αποτελέσματα είναι καταπληκτικά. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις το πλασέμπο έχει καλύτερα θεραπευτικά αποτελέσματα από το ενεργό φάρμακο. Φυσικά το γεγονός αυτό αποκρύπτεται συστηματικά από τις εταιρίες αφού θα μπορούσε να δημιουργήσει μεγάλη οικονομική ζημιά.
Η φαντασία επίσης ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τα «θαύματα» που συμβαίνουν στους πιστούς οποιασδήποτε θρησκείας. Είναι φυσικά περιττό να τονίσουμε ότι υπάρχουν και τα αληθινά θαύματα.
Όσον αφορά τώρα την συνειδητή ή οδηγημένη φαντασία αυτή χρειάζεται να την αναπτύξουμε. Εκτός του ότι όσο περιορίζεται το Εγώ τόσο η φαντασία χρησιμοποιείται από την Συνείδησή μας, χρειάζεται να την γυμνάσουμε όπως ακριβώς με οποιαδήποτε ικανότητα έχουμε. Ένας απλός τρόπος είναι ο ακόλουθος και ονομάζεται η άσκηση της τριανταφυλλιάς:
Κάθισε ή ξάπλωσε αναπαυτικά σε ένα ήσυχο και μισοσκότεινο δωμάτιο. Χαλάρωσε και ξέχασε για λίγο τα προβλήματά σου. Κατόπιν με κλειστά μάτια φαντάσου την παρακάτω διαδικασία:
Έχεις έναν κήπο με χώμα. Σκάλισε και καθάρισε το χώμα από τα χόρτα και τις πέτρες. Κατόπιν φύτεψε έναν σπόρο τριανταφυλλιάς. Πότισέ τον και δες να βγάζει ρίζα και φύλλα. Η τριανταφυλλιά μεγαλώνει βγάζει αγκάθια και λουλούδια. Άγγιξέ την και μύρισε τα άνθη της. Κατόπιν η τριανταφυλλιά γερνάει και μαραίνεται. Τα φύλλα πέφτουν τα κλαδιά σαπίζουν και το φυτό ξαναγίνεται χώμα.
Έτσι σιγά σιγά θα είσαι ικανός να χρησιμοποιείς την φαντασία σου όλο και περισσότερο για κάτι που εσύ θέλεις και όχι για καθαρά εγωικούς σκοπούς.
Ο κόσμος που μας περιβάλλει δεν είναι παρά οδηγημένη φαντασία που έχει υλοποιηθεί από την θέληση. Όλα τα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε πρώτα χρειάστηκε να τα δημιουργήσουμε στην φαντασία μας και μετά να τα κατασκευάσουμε. Η φαντασία οδηγημένη μπορεί να μας φανεί πολύ χρήσιμη. Αντίθετα όταν αφήσουμε να την χρησιμοποιεί ανεξέλεγκτα το Εγώ τότε θα οδηγηθούμε στον δρόμο του λάθους.
Πρέπει πάντα να έχετε κατά νου ότι ζούμε σε ένα φανταστικό κόσμο. Έχουμε σχέσεις με άτομα στα οποία φερόμαστε ανάλογα με την φανταστική εικόνα που έχουμε για αυτά και περιμένουμε να μας φερθούν έτσι όπως εμείς νομίζουμε ότι φαινόμαστε στους άλλους. Μόνο που και οι άλλοι αντιδρούν προς εμάς ανάλογα με την φανταστική εικόνα που έχουν σχηματίσει για εμάς. Έτσι δικαιολογείται ότι πολλές φορές τα αποτελέσματα των πράξεών μας δεν είναι αυτά που περιμέναμε. Για να σταματήσει ο φαύλος κύκλος των λανθασμένων ενεργειών και αντιδράσεων είναι απαραίτητο να διαλύσουμε την φανταστική εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας και τους άλλους. Η διάλυση μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την παρατήρηση του εαυτού μας. Η αυστηρή ανάλυση των πράξεων, σκέψεων και συναισθημάτων μας μπορεί να μας βοηθήσει στο να αντιληφθούμε σιγά-σιγά την πραγματικότητά μας. Μόνο τότε υπάρχει η δυνατότητα να θελήσει κάποιος να αλλάξει. Και μόνο τότε θα αρχίσει να προσπαθεί.
Συμπερασματικά:
Έχουμε συνειδητή και μηχανική φαντασία ταυτόχρονα. Το πρόβλημα είναι που είμαστε τοποθετημένοι.
Πάνω σε μία συζήτηση θα έπρεπε να συμβαίνει το εξής:
-Ακούμε ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΟΙ τον ομιλητή.
-Αντιλαμβανόμαστε πλήρως τι λέει.
-Έπειτα ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ την απάντησή μας. Χρησιμοποιούμε την ΜΝΗΜΗ και την συνειδητή φαντασία μας.
-Βγάζουμε κάποιο συμπέρασμα και το ανακοινώνουμε.
Αυτή όμως η διαδικασία είναι τελείως θεωρητική. Σήμερα κανείς δεν έχει υπομονή για μία πολιτισμένη και ήρεμη συζήτηση.
Εκείνο που συμβαίνει συνήθως είναι ότι ο νους μας προσχεδιάζει την πορεία της συζήτησης. Φαντάζεται ότι ΘΑ γίνει αυτό, ΘΑ πει εκείνο, ΘΑ απαντήσει το άλλο. Η φαντασία ξεφεύγει από τον έλεγχό μας. Προβάλλει διάφορα (με καλό σκοπό πάντοτε). Και το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι ακριβώς δεν ακούμε όλα όσα λέει ο συνομιλητής.
Για να λειτουργήσουμε σωστά θα πρέπει να έχουμε ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ. Θα πρέπει δηλαδή να μπορούμε να εστιάζουμε τον νου μας σε ένα θέμα και να μπορούμε να μένουμε σε αυτό.
Στις επόμενες διαλέξεις γίνονται όλες οι σχετικές περιγραφές. Ταυτόχρονα όμως εσύ μπορείς να κερδίζεις χρόνο ΠΑΡΑΤΗΡΩΝΤΑΣ τι σου συμβαίνει όταν προσπαθείς να επιτύχεις κάτι. Μπορείς επίσης να κάνεις την πρακτική της τριανταφυλλιάς, η οποία αναφέρεται στην μηχανική και συνειδητή φαντασία. Από την μια θα ασκηθείς στην χαλάρωση και θα μπορείς να ηρεμείς από το καθημερινό άγχος και από την άλλη θα ασκείσαι σιγά σιγά στην συγκέντρωση και στην συνειδητή φαντασία.
Το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σε αυτές τις σπουδές είναι κλιμακωτό:
1) Πρώτα πρέπει να καταλάβουμε την θεωρία.
2) Έπειτα πρέπει να προσπαθούμε να την εφαρμόσουμε. Οι επιτυχημένες και αποτυχημένες προσπάθειες μας προσφέρουν εμπειρίες που ισχυροποιούν την θεωρία.
3) Το τρίτο εμπόδιο είναι το ίδιο μας το ΕΓΩ, ο ίδιος μας ο εαυτός. Μόλις αντιληφθεί ότι απειλείται από την «δουλειά με τον εαυτό» αντιδρά. Ισχυροποιεί τα κύματα της μηχανικής φαντασίας. Ο νους γίνεται ακόμα περισσότερο ανεξέλεγκτος και φτάνεις στο σημείο να αμφιβάλλεις πολλές φορές (έστω και αν προσπαθείς για πάνω από 25 χρόνια όπως εγώ) για το αν αυτά που λες είναι αλήθεια. Εκεί σε στηρίζουν οι εμπειρίες σου , τις οποίες απέκτησες λόγω της προσπάθειας.

4 ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΔΙΑΝΟΙΕΣ

Βαθιά μέσα στον ανεξερεύνητο ανθρώπινο εγκέφαλο υπάρχουν τρεις διάνοιες, τρία πολύ ιδιαίτερα είδη «Νου», με συγκεκριμένες λειτουργίες. Θα κάνουμε μια μικρή περιγραφή σε κάθε μία από αυτές:
-Εξωτερική διάνοια: επεξεργάζεται, καταχωρεί και αναγνωρίζει τα δεδομένα που έρχονται από τις πέντε αισθήσεις. Βγάζει συμπεράσματα και με βάση αυτά κινούμαστε. Πχ κάνει κρύο. Επομένως ντύνομαι. Είναι πολύ χρήσιμη για την επιβίωση, αφού μπορεί να βγάζει συμπεράσματα για τον εξωτερικό κόσμο και να προτείνει τις ανάλογες δράσεις.
-Ενδιάμεση διάνοια : επεξεργάζεται τα εξωτερικά αλλά και τα εσωτερικά «σήματα» σε σχέση με όλα εκείνα που θεωρούμε σαν σωστά, χωρίς να τα έχουμε διασταυρώσει. Πχ υπάρχουν εξωγήινοι. Οτιδήποτε δεν το έχουμε διαπιστώσει μόνοι μας είναι μια θεωρία και ανήκει στην κατηγορία των πεποιθήσεων. Δεν έχει «πιάσει» έναν εξωγήινο, δεν έχεις μπει σε ΑΤΙΑ και επομένως έχεις την πεποίθηση ότι υπάρχουν εξωγήινοι και όχι αποδείξεις. Περιορίζεται στο να εκλέγει αυθαίρετα μία άποψη σαν σωστή, χωρίς κανενός είδους τεκμηρίωση. Έτσι υπάρχει ο κίνδυνος λάθους. Από αυτήν πηγάζει και ο φανατισμός.
Είναι ο νους των πεποιθήσεων και όχι αναγκαστικά της αλήθειας, αφού αυτές άλλοτε συμβαδίζουν με την αλήθεια και άλλοτε είναι τελείως αντίθετες με αυτήν. Είναι η υποκειμενική ηθική η οποία επηρεάζεται από το περιβάλλον και τις εποχές.
-Εσωτερική διάνοια: επεξεργάζεται όλα τα εξωτερικά αλλά και τα εσωτερικά «σήματα» σε σχέση με όλα εκείνα για τα οποία έχουμε αποκτήσει εμπειρία. Πχ η φωτιά καίει. Επειδή έχεις αυτή την εμπειρία τότε έχεις και την ανάλογη πίστη και όχι πεποίθηση. Κανείς δεν μπορεί να σε πείσει ότι η φωτιά δεν καίει για τον απλούστατο λόγο ότι έχεις άμεση εμπειρία.
Για να λειτουργήσει χρησιμοποιεί τα δεδομένα που της αποκαλύπτονται από τους Ανώτερους Κόσμους. Εδώ λειτουργεί η Πίστη η οποία προέρχεται από την καθαρή Εμπειρική Γνώση.
Μπορούμε τώρα να δώσουμε ένα παράδειγμα της λειτουργίας τους.
Υποθέστε ότι πηγαίνουμε σε μία χώρα όπου οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν την θάλασσα και δεν έχουν κανενός είδους πληροφορία γι’ αυτήν. Τους περιγράφουμε λοιπόν την θάλασσα, τον όγκο, το χρώμα και την συμπεριφορά της. Τους παρέχουμε κάθε δυνατή πληροφορία και τους δείχνουμε την κατεύθυνση προς την οποία βρίσκεται. Η εξωτερική διάνοια τότε θα μαζέψει και θα κατατάξει τις πληροφορίες με βάση τα μέχρι τώρα δεδομένα της. Δεν μπορεί να αποφανθεί όμως για την ορθότητα ή όχι των πληροφοριών. Έτσι μπροστά στο δίλημμα «είναι αλήθεια ή όχι» θα συμβούν τα πιο κάτω γεγονότα:
Μερικοί ακροατές θα απορρίψουν το θέμα με το αιτιολογικό του τερατώδους ψέματος ενώ άλλοι θα το δεχτούν λόγω της παραξενιάς του. Θα αρχίσουν να συζητάνε προβάλλοντας διάφορα επιχειρήματα, αισθανόμενοι ότι η άποψή τους είναι σωστή, και θα καταλήξουν να τσακωθούν αν και ουσιαστικά δεν γνωρίζουν τίποτε. Είναι σίγουρο ότι η πεποίθησή τους είναι ένας εσφαλμένος μονόδρομος.
Υποθέστε όμως ότι κάποιος ακροατής με ανήσυχο πνεύμα παρακολουθεί τα γεγονότα. Βρίσκεται σε δίλημμα. Η εξωτερική του διάνοια δεν μπορεί να του παράσχει τα σχετικά δεδομένα που χρειάζεται. Ούτε είναι ικανοποιημένος με το να δεχτεί σαν σωστή την μια ή την άλλη άποψη των αντιμαχομένων πλευρών. Τότε, δρώντας σαν γνήσιος επαναστάτης ερευνητής θα αποφασίσει να ερευνήσει προσωπικά την υπόθεση. Έτσι θα αποκτήσει άμεση εμπειρία του θέματος και θα πάψει να είναι δέσμιος μίας επιλογής με κίνδυνο να είναι μία άλλη η σωστή. Η εμπειρία του θα του επιτρέψει να αποκτήσει. Πίστη η οποία με τίποτε δεν μπορεί να αλλοιωθεί, αφού θα είναι πια θέμα εμπειρίας της Εσωτερικής Διάνοιας.
Με τον ίδιο τρόπο ο αναγνώστης καλείται να ξεπεράσει τον σκόπελο της ενδιάμεσης διάνοιας και να ανοίξει την εσωτερική του διάνοια ερευνώντας τις πληροφορίες που βρίσκονται σε αυτό το κείμενο, αποκτώντας έτσι άμεση εμπειρία.
Ας δούμε τώρα τον τρόπο με τον οποίο το Εγώ μας κοιμίζει μέσω των πέντε αισθήσεων.
Από μικροί συνηθίσαμε να εμπιστευόμαστε τον νου μας στην προσπάθειά μας να μάθουμε να χειριζόμαστε το σώμα μας και να επικοινωνούμε με τους άλλους ανθρώπους. Ο νους μας δίνει χρήσιμες πληροφορίες όπως π.χ. «Η μυρωδιά αυτή δείχνει ότι αυτό είναι γλυκό, φάτο». «Αυτό είναι αγκάθι, μη το πιάσεις». «Εδώ το χώμα γλιστράει, πρόσεξε μην πέσεις».
Το μωρό παιδί συνηθίζει να δέχεται χωρίς κριτική τα συμπεράσματα που βγάζει ο νους του. Η πολύχρονη πείρα του, του δείχνει ότι ο νους του έχει πάντα δίκιο. Όμως τι γίνεται όταν ένα Εγώ, ας πούμε λαιμαργίας, θα εκδηλωθεί και μέσω του νου θα σκεφτεί «αυτό το γλυκό είναι πολύ ωραίο, θα φάω και άλλο»; Τότε το παιδί υπακούοντας από συνήθεια στην σκέψη που θεωρεί δική του θα κάνει αυτό που θέλει το Εγώ με αποτέλεσμα να το δυναμώσει. Με αυτόν τον τρόπο μελλοντικά θα είναι ανίκανο να μην κάνει αυτό που του έρχεται στο μυαλό. Πολλές φορές μάλιστα δεν θα καταλαβαίνει καν ότι κάτι «σκέφτεται», θα έχει μηχανοποιηθεί πλήρως μετατρεπόμενο σε ρομπότ.
Αυτό που πρέπει να κάνει εκείνος που θέλει να απελευθερωθεί από τα ελαττώματά του είναι κατ’ αρχάς να αρχίσει να μην δέχεται αυτά που πετάγονται σαν σκέψεις μέσα του, χωρίς κριτική. Πρέπει να τα αμφισβητεί με σκοπό να αποκτά εμπειρία των κινήτρων του, να τα παρατηρεί και να τα καταστρέφει. Τότε θα παρατηρήσει ότι, όσο θα προοδεύει στην διάλυση του Εγώ, τόσο θα λειτουργεί και η Εσωτερική του Διάνοια με αποτέλεσμα ο κίνδυνος λάθους να απομακρύνεται συνεχώς. Κάποτε, μέσα στον χρόνο, η Εσωτερική Διάνοια πλήρως ανεπτυγμένη θα κάνει το άτομο ικανό να αντιλαμβάνεται σε πλήρη και απόλυτη μορφή τα γεγονότα, να ξεφεύγει από την σχετικότητα του καλού και του κακού και να μπορεί να δρα αντικειμενικά.
Το βασικό πρόβλημα στην προσπάθεια να εφαρμόσουμε όλα αυτά που αναφέραμε παραπάνω είναι ότι μας μπερδεύει ο ανεξέλεγκτος και εξωτερικός νους, γιατί πολλές φορές τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται:
Επειδή η φωτιά καίει, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κάποιοι που (χρησιμοποιώντας ειδικές ικανότητες) δεν θα καούν στην φωτιά σαν τους αναστενάρηδες. Ο νους σου λοιπόν βασισμένος στην πραγματικότητα, θα σε εγκλωβίσει στην πεποίθηση ότι οι αναστενάρηδες «κάνουν κάποιο κόλπο» για να μην καούν.
Από την άλλη αν σου τύχει κάτι άσχημο, θα βγάλεις συμπέρασμα ανάλογο των πεποιθήσεών σου: Εσύ είσαι καλός άνθρωπος (πρώτη πεποίθηση) και ο θεός (δεύτερη πεποίθηση) δεν μπορεί να αφήσει να πάθεις κάτι κακό (τρίτη πεποίθηση), άρα δεν υπάρχει θεός (τέταρτη πεποίθηση).
Είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα κυκεώνα πεποιθήσεων (τις οποίες αποκαλούμε πραγματικότητα) και ο νους μας τις ανακυκλώνει ανάλογα με τα τυχαία ή μη συμβάντα της ζωής.
Με την σημερινή φτώχεια της γλώσσας μας έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε «πιστεύω ότι υπάρχουν εξωγήινοι», ενώ θα έπρεπε να πούμε «έχω την πεποίθηση ότι υπάρχουν εξωγήινοι». Προσέξτε ότι η λέξη βγαίνει από το πέποιθα που σημαίνει έχω πειστεί, νομίζω ότι κλπ. Η πραγματική διαφορά ανάμεσα στο “πιστεύω” και στο “έχω την πεποίθηση” είναι τεράστια.
Γι’ αυτό λέμε ότι εκείνος που έχει πίστη δεν χρειάζεται να πιστεύει. Με βάση αυτήν την λογική θεωρούμε ότι το διανοητικό θηλαστικό, το εσφαλμένα ονομαζόμενο άνθρωπος, κοιμάται βαθιά (από την άποψη της συνείδησης). Ο λόγος είναι οι περίπλοκες πεποιθήσεις μας και τα αναρίθμητα Εγώ που στηρίζονται σε αυτές. Και για αυτόν τον λόγο λέμε ότι ο άνθρωπος πρέπει να ξυπνήσει την συνείδησή του και αυτό γίνεται όταν καταφέρουμε να ξεφύγουμε από τον λαβύρινθο των πεποιθήσεων και αρχίζουμε να εξαλείφουμε το πολυπρόσωπο Εγώ.
Όταν εξαλείφεται το εγώ, εξαφανίζονται οι εκλογικές διαδικασίες του νου. Εκλογή είναι η εκπομπή μιας αντίληψης με φόβο να εί¬ναι μια άλλη η αληθινή, και αυτό δείχνει άγνοια.

6 ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ

Από τα πολύ παλιά χρόνια, άσχετα με την περιοχή, το πολιτισμικό επίπεδο, την μόρφωση και τον τρόπο ζωής, υπήρχαν πάντοτε ορισμένα βασικά ερωτήματα τα οποία βασάνιζαν ανέκαθεν τους ανθρώπους:
-Ποιοι είμαστε;
-Από πού ερχόμαστε;
-Προς τα πού πάμε;
-Για ποιον σκοπό ζούμε;
-Ποια είναι η αιτία της ύπαρξής μας;
-Γιατί υποφέρουμε;
-Γιατί γεννιόμαστε και γιατί πεθαίνουμε;
-Υπάρχει Θεός;
Ο βαθμός ενασχόλησης με αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα, μπορεί να βαθμολογήσει και την ποιότητα ενός πολιτισμού. Καλύτερα θα έλεγα ότι ο βαθμός ενασχόλησης με αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα προκαλεί και την γέννηση ενός πολιτισμού. Ο δικός μας αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός έφτασε σε τέτοια επίπεδα, ακριβώς γιατί εντρύφησε ιδιαίτερα σε όλα αυτά τα διαχρονικά ερωτήματα. Έστω και αν εμείς ξέρουμε μόνο την κορφή του παγόβουνου, η οποία είναι η, σκαλισμένη στην πέτρα, μικρή φράση των Δελφών: «Γνώθι σαυτόν. Άνθρωπε γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το σύμπαν και τους θεούς».
Δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς το αναμφισβήτητο γεγονός ότι γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα. Έχουμε εκπαιδευτεί για να «κάνουμε μία δουλειά». Συνήθως γνωρίζουμε μόνο αυτό και αγνοούμε όλα τα υπόλοιπα. Επιπλέον δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτε για τον ψυχισμό μας και τις λειτουργίες του. Μιλώντας σαν τον Σωκράτη θα μπορούσαμε να πούμε ότι «δεν ξέρουμε τίποτε». Αλλά το χειρότερο είναι ότι επιπλέον δεν γνωρίζουμε την κατάσταση της πλήρους άγνοιας στην οποία είμαστε βυθισμένοι.
Το ακόμη χειρότερο από όλα αυτά είναι ότι είμαστε πεπεισμένοι ότι τα ξέρουμε όλα. Είμαστε όλοι μας παντογνώστες, όλα τα ξέρουμε, όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε επειδή απλά είμαστε εμείς και αυτό αποδεικνύεται από το τρανταχτό επιχείρημα: «Κάνε με μία βδομάδα πρωθυπουργό και θα δεις!!!».
Είμαστε εκατό τα εκατό βλάκες. Σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας το καλύτερο. Πιστεύουμε ότι αρκεί να πάμε σε κάποιο σχολείο για να σπουδάσουμε για να ξέρουμε τα πάντα. Πιστεύουμε ότι αρκεί να ακολουθούμε έθιμα, θρησκείες, συνήθειες και πεποιθήσεις για να είμαστε κάποιοι. Πιστεύουμε ότι τα χρήματα και η δόξα είναι αυτό που κάνει την διαφορά.
Δυστυχώς, για εμάς, όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Πίσω από την ωραία βιτρίνα που ο καθένας δημιουργεί για τον εαυτό του, πίσω από τα πτυχία, την ευγένεια, τα χρήματα, τα πολυτελή αυτοκίνητα και τα «gadget» της μόδας υπάρχει εσωτερική γύμνια. Κατά βάθος, αν και δεν το δείχνουμε, είμαστε δυστυ¬χισμένοι και κακομοίρηδες. Δούλοι, δέσμιοι μιας σκληρής πραγματικότητας, ζούμε μια σκληρή και άδεια ζωή. Και προσπαθούμε να την γεμίσουμε με την ψεύτικη ελπίδα του «πιο» του «περισσότερο»:
-Αγοράζουμε το «πιο» νέο μοντέλο κινητό τηλέφωνο. Είναι απαραίτητο για να είμαστε «in» και κατ’ επέκτασιν ευτυχισμένοι. Ξεχνάμε φυσικά ότι πριν δέκα χρόνια ζούσαμε το ίδιο πριν έρθουν τα κινητά στην ζωή μας.
-Αγοράζουμε το «πιο» νέο μοντέλο αυτοκινήτου. Είναι «πιο» γρήγορο, «πιο» ευρύχωρο, «πιο» οικονομικό, έχει τεχνολογία τζι-πι-ες, σι-βι-τι, ού-φο, κα-ρα-τε. Ψήνει καφέ, βγάζει τα σκουπίδια έξω και αυξάνει τα χρέη στην τράπεζα. Βέβαια απαιτεί και κάποιες «έξτρα» ώρες δουλειάς για να το πληρώσουμε. Το μόνο που δεν καταφέρνει τελικά είναι το να μας κάνει ευτυχισμένους.
-Γινόμαστε σωρηδόν «fun» σε κλάμπ ηθοποιών, τραγουδιστών, διαφόρων συλλόγων, ποδοσφαιρικών ομάδων κλπ. Είναι καθημερινό φαινόμενο η υστερία και το κυνήγι αυτογράφων από «καλλιτεχνικές προσωπικότητες», οι οποίες «τόσα πολλά προσφέρουν στην τέχνη».
Θα μου πείτε:
-Εμένα μου αρέσει το ποδόσφαιρο, να σταματήσω να πηγαίνω στο γήπεδο;
-Εμένα μου αρέσει ο τάδε τραγουδιστής, να σταματήσω να τον ακούω;
-Εμένα μου αρέσει η πολιτική, να σταματήσω να ασχολούμαι;
Η απάντηση είναι «Φυσικά όχι». Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ότι του αρέσει: να τρέχει στα βουνά, να ξεροσταλιάζει με τις ώρες για να δει για μια στιγμή τον αγαπημένο του ηθοποιό, να παίζει ξύλο στα γήπεδα με τα ΜΑΤ και τους άλλους «φιλάθλους», να χαλάει το συκώτι του πίνοντας «μπόμπες» και «διασκεδάζοντας», να μαζεύει γραμματόσημα, να ασχολείται με την πολιτική, να γίνεται «fit» στα γυμναστήρια και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας.
Τουλάχιστον όμως ότι και να κάνετε, έχετε την ελάχιστη υποχρέωση προς τον εαυτό σας να μην αυτοκοροϊδευόσαστε. Κάνετε αυτό που σας αρέσει και να έχετε υπόψιν σας, ότι όλα αυτά μπορεί να σας κάνουν να περνάτε λίγη ώρα, ξεχνώντας τα βάσανά σας και τους φόβους σας, αλλά ποτέ δεν πρόκειται να ας κάνουν ευτυχισμένους.
Έχει δίκιο αυτός που κάποτε έγραψε σε έναν τοίχο: Γεννήθηκες, μεγάλωσες δούλεψες, έκανες παιδιά, γέρασες, πέθανες. Τι ωραία που πέρασες, έ;;;
Αρκεί μια ματιά γύρω μας, αρκεί μια ματιά στην ιστορία για να καταλάβουμε ότι είμαστε οι ίδιοι βάρβαροι του χθες και ότι αντί να καλυτερεύουμε, έχουμε γίνει χειρότεροι. Τουλάχιστον εκείνοι ήταν βάρβαροι και δεν το έκρυβαν. Έπαιρναν ένα ξίφος και έκαναν επιδρομή στους εχθρούς τους διακινδυνεύοντας την ζωή τους.
Σήμερα εμείς έχουμε έξυπνες βόμβες, στρατηγικά βομβαρδιστικά, αόρατα αεροσκάφη, λέιζερ και πυραύλους για να χτυπάμε εκ του ασφαλούς εκείνους που είναι κατώτεροι από εμάς στην τεχνολογία.
Κοκορευόμαστε για τις ευαισθησίες μας, είμαστε φιλόζωοι, φυσιολάτρες, γιορτάζουμε την μέρα της μητέρας, του πατέρα, του Αγίου Βαλεντίνου, των ζώων, των κλπ, αλλά δεν μας ενδιαφέρει που κάποιοι στον «τρίτο κόσμο» πεθαίνουν της πείνας, για να μπορούμε εμείς να αγοράζουμε φθηνά διάφορα καταναλωτικά προϊόντα.
Είμαστε πολύ «δημοκράτες» και «ελεύθεροι πολίτες», αλλά δεν διαμαρτυρόμαστε όταν τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα προκαλούν αιματηρά πραξικοπήματα σε υπανάπτυκτες χώρες για να εκμεταλλευτούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους.
Οι συνεχείς πόλεμοι, η πορνεία, ο σεξου¬αλικός εκφυ¬λι¬σμός, τα ναρκωτικά, το οινόπνευμα, οι διαστροφές, η εγκληματικότητα, η φτώχεια κλπ είναι ο καθρέ¬πτης στον οποίο πρέπει να κοιταχτούμε. Το 1996 υπήρχαν 850 εκατομμύρια άνεργοι. Το 2001 έγιναν ένα δισεκατομμύριο. Σε 50 χρόνια θα εργάζεται μόνο το 5% των ανθρώπων. Το 62% του πληθυσμού της γης σήμερα δεν έχει πρόσβαση σε τηλέφωνο, ενώ το 40% δεν έχει ηλεκτρικό ρεύμα.
Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος έγινε για να υπάρξει ειρήνη στην γη. Σκοτώθηκαν γύρω στα 40 εκατομμύρια άνθρωποι. Από τότε μέχρι σήμερα στους τοπικούς πολέμους που δημιουργούνται για οικονομικά-πολυεθνικά κυρίως οφέλη έχουν σκοτωθεί πολύ περισσότεροι.
Τώρα πιστεύω ότι θα συμφωνήσετε ότι δεν υπάρ¬χει σο¬βαρός λόγος, για να πιστεύουμε ότι έχουμε φτάσει σε μιαν ανώτερη φάση ανάπτυξης. Η μόνη διαφορά μας από τους ανθρώπους των σπηλαίων είναι η τεχνολογική ανάπτυξη, αν και προσωπικά πιστεύω ότι αυτοί ήταν καλύτεροι.
Σήμερα όλο και περισσότερο οι άνθρωποι παλεύουν «για το ψωμί τους». Η ανεργία, η ακρίβεια, η μόλυνση του περιβάλλοντος, η μοναξιά, ο φόβος και το άγχος είναι πλέον οι μόνοι «φίλοι» που έχουμε και που ποτέ δεν θα μας εγκαταλείψουν.
Μέσα σε όλο αυτό το χάλι οι άνθρωποι εγκλωβισμένοι «από το σύστημα» ψάχνουν για κάποια διέξοδο. Το μόνο που τους απομένει είναι η κραιπάλη και το αλκοόλ. Μερικοί προχωράνε περισσότερο. Μπαίνουν στον κόσμο των ναρκωτικών για να μην ξαναβγούν ποτέ από εκεί. «Πρέπει να είσαι σοφός για να πεθάνεις μία φορά. Οι πολλοί πε¬θαίνουν για μικροπράγματα κάθε μέρα» λέει μια παλιά κινέζικη παροιμία.
Στον πολιτισμένο κόσμο οι αυτοκτονίες των νέων αυξάνουν συνεχώς. Μοιάζει περίεργο και άτοπο, αλλά όταν λύσεις όλα τα προβλήματα σε έναν νέο τότε ακριβώς φαίνεται ότι του δημιουργείς πολύ μεγάλο πρόβλημα. Και εκείνος κάνει ακριβώς αυτό που δεν περιμένεις να κάνει. Αυτοκαταστρέφεται.
Όλα αυτά μοιάζουν με την απόλυτη απελπισία. Όλοι είναι πεπεισμένοι ότι δεν υπάρχει καμία διέξοδος. Όλοι βρίσκονται μέσα σε έναν φαύλο κύκλο που μοιάζει αιώνιος και άσπαστος. Όλοι γυρίζουν και ξαναγυρίζουν, ζώντας τα ίδια γεγονότα κάθε ημέρα και υποφέροντας μέσα στην ανία και τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες τους. Όμως ένα παλιό ινδικό παραμύθι δείχνει τον τρόπο για να μπορέσει να ξεφύγει κανείς από αυτόν τον φαύλο κύκλο.
Κάποτε, λέει, οι Θεοί συνεδρίαζαν γιατί έπρεπε να βρουν τρόπο να τιμωρήσουν τον άνθρωπο, ο οποίος έκανε κατάχρηση των δυνάμεων που του είχαν δώσει.
-Να κρύψουμε τις δυνάμεις του βαθιά μέσα στην θάλασσα είπε κάποιος.
-Όχι, απάντησε ο Μπράχμα. Αργά η γρήγορα ο άνθρωπος θα κολυμπήσει σαν ψάρι και θα τις βρει.
-Να κρύψουμε τις δυνάμεις του βαθιά κάτω από την γη είπε κάποιος άλλος.
-Όχι, απάντησε πάλι ο Μπράχμα. Αργά η γρήγορα ο άνθρωπος θα σκάψει και θα τις ανακαλύψει.
-Να κρύψουμε τις δυνάμεις του ψηλά στον ουρανό, είπε ένας τρίτος.
-Όχι, απάντησε ο Μπράχμα. Αργά η γρήγορα ο άνθρωπος θα πετάξει σαν πουλί και θα τις φτάσει.
Τότε έπειτα από λίγη σκέψη ο Μπράχμα είπε:
-Βρήκα τι θα κάνουμε. Θα τις κρύψουμε βαθιά μέσα του. Εκεί είναι το μόνο μέρος που δεν θα σκεφτεί να ψάξει.
Έτσι από τότε ο άνθρωπος σκάβει, πετάει, σκαρφαλώνει και κολυμπάει για να βρει κάτι που υπάρχει μέσα του. Δίκαια λοιπόν αρχαιοελληνική φιλοσοφία από τα βάθη των αιώνων, διατάζει: «Ένδον σκάπτε».
Και αυτό το «να σκάψεις μέσα σου» δεν είναι θέμα πεποιθήσεων ή χρημάτων. Δεν παίζει ρόλο η ηλικία, το χρώμα του δέρματος και το φύλο. Ούτε αν είσαι μορφωμένος ή αμόρφωτος.
Το μόνο που παίζει ρόλο είναι η διάθεση για σκάψιμο, η σωστή πληροφόρηση και η Σωστή προσπάθεια.

5 ΠΩΣ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ

Έχουμε ήδη πει ότι έχουμε μία ικανότητα που λέγεται φαντασία. Επίσης αναφέραμε την διαφορά ανάμεσα στην ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ και στην ΜΗΧΑΝΙΚΗ φαντασία και είπαμε ότι με την μηχανική φαντασία συνήθως «ζούμε» σε άλλα μέρη από εκείνο στο οποίο βρισκόμαστε. Για τον λόγο αυτόν, μας είναι και δύσκολο να ακούμε πραγματικά έναν ομιλητή.
Όταν ένας γνωστός μιλάει για κάποιο θέμα εμείς τον ακούμε προσεκτικά ή έτσι τουλάχιστον δείχνουμε. Κατά την διάρκεια της ομιλίας, έρχονται στον νου μας εικόνες που μερικές φορές είναι σχετικές με το θέμα. Άλλες φορές όμως είναι τελείως ξένες, γιατί σχετίζονται με κάποια δουλειά που έχουμε να κάνουμε. Έτσι ενώ ακούμε με ενδιαφέρον τον ομιλητή να αναλύει την άποψή του, στην οθόνη του νου προβάλλεται το πρόβλημα που έχουμε. Πχ πρέπει την άλλη μέρα να πάμε το αυτοκίνητο στο συνεργείο. Τότε αρχίζει μία αλυσίδα σκέψεων σχετικών με το τι ακριβώς θα κάνουμε αύριο και πως θα λύσουμε το πρόβλημά μας. Φυσικά, κατά διαστήματα ακούμε τον ομιλητή, αλλά εάν παρατηρήσετε προσεκτικά θα διαπιστώσετε ότι υπάρχουν μεγάλα χρονικά διαστήματα κατά τα οποία φεύγουμε διανοητικά τελείως από το μέρος της συζήτησης. Το φαινόμενο είναι τόσο έντονο ώστε δεν ακούμε αρκετά από εκείνα που αναφέρονται. Αυτό συμβαίνει γιατί κυριολεκτικά οι αισθήσεις μας «σβήνουν» κατά την στιγμή της δράσης της φαντασίας. Έτσι χάνουμε πολλές πληροφορίες.
Εδώ τώρα επεμβαίνει ο νους με την μνήμη. Τα ενδιάμεσα κενά γεμίζουν από υποθέσεις σχετικά με το θέμα. Δημιουργείται λοιπόν στην μνήμη μας μία διανοητική σύνθεση, η οποία σε γενικές γραμμές περιέχει την ιστορία που ακούσαμε και αυτό μας καθησυχάζει ότι παρακολουθήσαμε την ομιλία. Όμως το πιθανότερο είναι ότι έχουμε χάσει σημαντικές λεπτομέρειες.
Θα μπορούσε επίσης κάποιος να ισχυριστεί ότι αυτός δεν αφήνεται σε φαντασίες κατά την διάρκεια μιας ενδιαφέρουσας συζήτησης. Αλλά επειδή υπάρχει πάντοτε η διανοητική επεξήγηση των πληροφοριών που ακούμε, τις περισσότερες φορές εκείνο που αντιλαμβανόμαστε είναι μία ερμηνεία άσχετη με εκείνη που θέλει να δώσει ο ομιλητής. Για παράδειγμα θα αναφέρει ένα πολιτικό πρόσωπο και μία πράξη του. Τότε κάποιος, επειδή έχει αντίθετες πολιτικές πεποιθήσεις από εκείνες του αναφερόμενου πολιτικού, θα αντιδράσει. Δεν θα περιμένει να δει που θα καταλήξει η συζήτηση. Δεν τον ενδιαφέρει παρά να καταδικάσει τον αντίπαλο πολιτικό. Έτσι θα αρχίσει να επεξεργάζεται κάποιον αντίλογο, χάνοντας εκείνα που λέγονται στην συνέχεια. Το αποτέλεσμα φυσικά θα είναι να μην ακούει.
Επίσης σίγουρα έχετε παρατηρήσει ότι, πολλές φορές σε μία συζήτηση, πριν καλά καλά ξεκινήσει ο «αντίπαλος» εσείς ήδη έχετε έτοιμη την απάντηση που θα δώσετε. Αυτό σημαίνει ότι νομίζετε ότι ξέρετε ήδη τι θέλει (κατά την γνώμη σας) να πει και έτσι δεν ακούτε τι πραγματικά λέει. Αλλά ούτε και θέλετε να τον ακούσετε να ολοκληρώνει το επιχείρημά του. Αντίθετα μάλιστα βιαζόσαστε πολλές φορές να τον διακόψετε για να του απαντήσετε. Από το κλίμα της συζήτησης έχετε ήδη δώσει μία θεωρητική κατεύθυνση στην κουβέντα και ετοιμάζετε την απάντηση.
Κάποτε είχε διεξαχθεί ένα πείραμα από μία ομάδα ψυχολόγων. Μπροστά σε έναν αριθμό φοιτητών «παίχτηκε» ένα θέατρο διάρκειας μερικών δευτερολέπτων. Ζητήθηκε από τους φοιτητές, που παρατηρούσαν, να καταγράψουν στην μνήμη τους όσο περισσότερες πληροφορίες γινόταν. Έπειτα οι φοιτητές περιέγραψαν με λεπτομέρειες αυτά που θυμόντουσαν σε άλλους. Κατόπιν οι δεύτεροι διηγήθηκαν την ιστορία σε άλλους και ούτω καθεξής. Μετά από μία σειρά περιγραφών η τελική ομάδα έγραψε αυτά που άκουσε. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Η ιστορία, είχε τόσο πολύ αλλάξει ώστε, δεν θύμιζε σχεδόν σε τίποτε το πρωταρχικό γεγονός. Επιπλέον ο κάθε φοιτητής έδινε μία τελείως διαφορετική εκδοχή. Αυτό είναι ένα κλασσικό παράδειγμα της αδυναμίας του ανθρώπου όχι μόνο να παρατηρεί τα γεγονότα αλλά και να ακούει πραγματικά εκείνα που λέγονται. Και το φαινόμενο αυτό είναι τόσο έντονο ώστε λέμε την φράση «σπασμένο τηλέφωνο», που σήμερα έχει γίνει κάτι σαν παροιμία.
Το να μάθουμε λοιπόν να ακούμε είναι ένα εγχείρημα σχετικά δύσκολο. Απαιτείται να υπάρχει πλήρης και αδιάσπαστη προσοχή σε εκείνα που λέγονται. Ο νους με τις λογικές διευκρινίσεις του και τις ξαφνικές εκρήξεις φαντασίας είναι ένα εμπόδιο. Αν ακούσετε την λέξη βάρκα θα θυμηθείτε ένα γεγονός που συνέβη όταν ήσασταν μικροί….. κάποιο καλοκαίρι….. και θα προβάλετε την σχετική εικόνα…… Τότε αυτόματα η πραγματικότητα ξεθωριάζει μπροστά στην προβολή της μνήμης. Έτσι με αυτόν τον τρόπο ήδη ζείτε στο παρελθόν και πάψατε να ακούτε. Αυτή η διαδικασία συμβαίνει ακαριαία και έχει γίνει τόσο αυτόματη ώστε κυριολεκτικά είναι ανεξέλεγκτη.
Πως είναι δυνατόν να ακούτε όταν την ίδια στιγμή «ζείτε» γεγονότα που συνέβησαν πριν χρόνια ή γεγονότα που υποθέτετε ότι θα συμβούν στο μέλλον;
Η διαδικασία εκγύμνασης στο να μάθουμε να ακούμε απαιτεί μία σειρά «ασκήσεων». Ακριβώς όπως ένας αθλητής ξεκινάει σιγά σιγά να γυμνάζεται με σκοπό να πάρει μέρος στους αγώνες. Αρχίζει από απλές ασκήσεις και προχωράει σταδιακά σε δυσκολότερες και πιο περίπλοκες.
Το ίδιο και εδώ. Το πρώτο πράγμα, η πρώτη άσκηση που πρέπει να γίνει είναι να προσπαθεί κανείς να κρατάει την προσοχή του σε εκείνο που συμβαίνει μπροστά του, τώρα! αυτήν την στιγμή! στο παρόν.
Στην αρχή ούτε καν καταλαβαίνουμε ότι φανταζόμαστε. Έπειτα αρχίζει να αυξάνεται η αντίληψη και μπορούμε πια να καταλάβουμε την δράση της φαντασίας. Τότε, όταν το καταλαβαίνουμε ότι κάποια φαντασία προβάλλεται στην διανοητική μας οθόνη, πρέπει να επιστρέφουμε πίσω στην πραγματικότητα. Αυτή η διαδικασία θα επιτρέψει, με τον καιρό, να αποκτήσουμε την συνήθεια να προσέχουμε τι συμβαίνει γύρω μας, αλλά και μέσα μας, την κάθε στιγμή. Η συνήθεια αυτή θα αντιστρατευτεί και τελικά θα ακυρώσει την συνήθεια να «ζούμε στο παρελθόν ή στο μέλλον» χάνοντας πάντοτε το παρόν.
Η ικανότητα αυτή του να προσέχουμε συνεχώς και χωρίς διακοπές από την φαντασία μας εκείνων που συμβαίνουν γύρω μας είναι ένα βασικό εργαλείο για εκείνον που θέλει να γνωρίσει το άγνωστο μέρος του εαυτού του.

Ο Δρόμος αρχίζει στο σώμα με τις πέντε αισθήσεις.
Να ξυπνάς σημαίνει να τις χρησιμοποιείς και να μην τις συγχέεις με σένα.

7 ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ, ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ

Όταν παρατηρεί κανείς προς τα μέσα, «πίσω από την βιτρίνα», αρχίζει να βλέπει ενδιαφέροντα πράγματα.
Για παράδειγμα όλοι σας έχετε βρεθεί σε κάποιο μέρος όπου απαιτείται σοβαρότητα, αλλά εσείς δεν μπορείτε να φερθείτε ανάλογα. Πάντα συναντάμε αυτήν την εσωτερική κατάσταση σε κηδείες ή σε νοσοκομεία όπου κάνουμε επίσκεψη για κάποιον άρρωστο.
Ή αντιθέτως, σίγουρα σας έχει τύχει να βρίσκεστε σε έναν γάμο ή μία γιορτή αλλά να βαριέστε αφόρητα. Κάποιο δυσάρεστο, για εσάς γεγονός, σας έχει χαλάσει την διάθεση και σας είναι αδύνατον να συμμετέχετε «με την καρδιά σας».
Ένας ερωτευμένος αισθάνεται άσχημα οπουδήποτε αλλού εκτός από το μέρος όπου βρίσκεται η αγαπημένη του. Του είναι δύσκολο έως αδύνατον να μπορεί να ζει «φυσιολογικά» όπως όλος ο κόσμος. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να υποκρίνεται ότι συμμετέχει στις διάφορες δραστηριότητες.
Πάντοτε είναι δύσκολο να συνδυάζουμε σωστά τις εσωτερικές μας καταστάσεις με εξωτερικά γεγονότα και όταν πετύχουμε κάτι τέτοιο τότε ξέρουμε να ζούμε έξυπνα…
Δεν έχει σημασία εάν τα εξωτερικά γεγονότα της ζωής είναι ευχάριστα ή δυσάρεστα. Εκείνο που έχει σημασία είναι το να μπορούμε να έχουμε την κατάλληλη εσωτερική κατάσταση, η οποία ταιριάζει με το εξωτερικό γεγονός. Η κατάλληλη εσωτερική κατάσταση είναι το καλύτερο «όπλο» αντιμετώπισης των εξωτερικών συμβάντων.
Οι άνθρωποι που ξέρουν να συνδυάσουν συνειδητά το εξωτερικό συμβάν με την κατάλληλη εσωτερική κατάσταση είναι σπάνιοι. Είναι εκείνα τα άτομα, τα οποία ξέρουν να ζουν συνειδητά.
Ο υπόλοιπος κόσμος κλαίει όταν πρέπει να γελάσει και γελάει όταν πρέπει να κλάψει. Δεν μπορεί να έχει έλεγχο στην ζωή του. Ο έλεγχος απαιτεί την ικανότητα του «να αποφεύγεις τα άκρα». Είναι σωστό να λυπηθείς σε ένα τραγικό γεγονός, αλλά είναι λάθος να απελπιστείς. Είναι σωστό να χαρείς σε μία γιορτή, αλλά είναι λάθος να καταλήξεις μεθυσμένος και εκτός ελέγχου.
Όλοι μας φέρνουμε, κρυμμένους βαθιά στον ψυχισμό μας, τους παράγοντες της δυστυχίας της δικής μας αλλά και των άλλων. Επειδή πάντοτε είμαστε οι «πιο» καλοί, οι «πιο» δίκαιοι, οι «πιο» αδικημένοι από όλους τους άλλους ανθρώπους θεωρούμε ότι έχουμε το δικαίωμα να φερόμαστε όπως φερόμαστε. Αξιολογούμε τον εαυτό μας με υπερβολικά μεροληπτικό τρόπο. Αγαπάμε υπερβολικά τον εαυτό μας και έτσι αποφεύγουμε να του προσάψουμε οποιαδήποτε ευθύνη για τα λάθη μας.
Με αυτόν τον τρόπο, ζούμε κάθε ημέρα μέσα σε μία μικρή προσωπική κόλαση αυτοαναγορευόμενοι σε μάρτυρες. Δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι τα δυσάρεστα γεγονότα είναι συνήθως απόρροια των δικών μας δράσεων.
Είναι απολύτως απαραίτητο να ξέρουμε κάθε στιγμή σε ποιο σημείο της «ψυχολογικής μας χώρας» βρισκόμαστε σε σχέση με το εξωτερικό γεγονός που μας συμβαίνει την συγκεκριμένη στιγμή.
Κάθε γεγονός έχει μία χαρακτηριστική ψυχολογική γεύση. Επίσης, η εσωτερική κατάσταση είναι διαφορετική από το «ίχνος» που αφήνει το εξωτερικό γεγονός μέσα μας.
Για παράδειγμα, πάμε σε έναν γάμο. Παντρεύεται κάποιος φίλος μας. Όμως αντί να «συντονιστούμε» με την γενική ατμόσφαιρα και να χαρούμε το γεγονός συμβαίνει κάτι άλλο. Ένα ελάττωμα ζήλιας ενεργοποιείται. Ο φίλος μας, είχε ας πούμε, την τύχη να παντρευτεί μια πλούσια και όμορφη κοπέλα. Ένα νοσηρό σύννεφο ζήλιας καλύπτει τον ψυχικό μας κόσμο. Αρχίζουμε τότε να βλέπουμε «στραβά» στην όλη υπόθεση. Έτσι φτάνουμε στο σημείο να μην διασκεδάσουμε καθόλου, χάνοντας τον καιρό μας μέσα σε εμπάθειες για την τύχη του άλλου, την οποία εμείς δεν είχαμε αν και το αξίζαμε περισσότερο από αυτόν.
Μια τέτοια λανθασμένη εσωτερική κατάσταση «μολύνει» ψυχολογικά τους άλλους ανθρώπους. Αν και η εσωτερική μας κατάσταση δεν είναι άμεσα αντιληπτή, οι άλλοι καταλαβαίνουν υποσυνείδητα ότι κάτι συμβαίνει. Έτσι αρχίζουν να κρατάνε μία αμυντική στάση. Όλο αυτό σιγά σιγά εξελίσσεται σε εχθρότητες και μίση. Δημιουργούνται προβλήματα, τα οποία είναι άλυτα γιατί κανείς δεν έχει παρατηρήσει πως ξεκίνησαν και επομένως κανείς δεν μπορεί να δώσει μία λύση.
Έτσι αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξουμε την ζωή μας, είναι απαραίτητο να αρχίσουμε από την αλλαγή και την διόρθωση των λανθασμένων εσωτερικών μας ψυχολογικών καταστάσεων.
Η κατάλληλη μετατροπή των λανθασμένων καταστάσεων της συνείδησής μας, μας επιτρέπει να αποκτήσουμε ένα «πηδάλιο» με το οποίο μπορούμε να πλεύσουμε μέσα στον ωκεανό της πρακτικής ζωής. Στην αντίθετη περίπτωση είμαστε σαν ένα ακυβέρνητο πλοίο, έρμαιο των κυμάτων (συμβάντων) της εξωτερικής ζωής.
Φυσικά είναι ανθρωπίνως αδύνατον να μπορέσουμε να επηρεάσουμε όλες τις εξωτερικές καταστάσεις. Κάποιες φορές είναι αναγκαίο να έχουμε την υπομονή να περάσει το «κύμα», το οποίο είναι πολύ μεγάλο για τις δυνατότητές μας. Σοβαρές αρρώστιες, θάνατοι και οικονομικές καταστροφές για λόγους έξω από την προσωπική μας θέληση, είναι γεγονότα τα οποία πρέπει να γίνονται δεκτά με υπομονή. Μπορούμε μόνο να περιμένουμε να περάσουν. «Χρόνος ιατρός πάντων».
Ας πάρουμε τώρα κάποιες λανθασμένες εσωτερικές καταστάσεις για παράδειγμα:
-Η λανθασμένη εσωτερική κατάσταση του τζόγου μπορεί να μας προκαλέσει σοβαρά οικονομικά προβλήματα.
-Η λανθασμένη εσωτερική κατάσταση του αλκοολικού μπορεί να μας προκαλέσει προβλήματα υγείας, αλλά και οικονομικά και κοινωνικά.
-Η λανθασμένη εσωτερική κατάσταση της υπερηφάνειας μπορεί να μας προκαλέσει προβλήματα με τους άλλους ανθρώπους, οι οποίοι επίσης έχουν την δική τους άποψη υπερηφάνειας.
-Η λανθασμένη εσωτερική κατάσταση της λαγνείας μπορεί να μας προκαλέσει οικογενειακά προβλήματα, διάλυση οικογενειών, μίση, δικαστήρια, τσακωμούς, διαζύγια κλπ.
Ο κατάλογος είναι τεράστιος και οποιοσδήποτε άνθρωπος το καταλαβαίνει αυτό.
Επομένως είναι απαραίτητο να σταματήσουμε να διαμαρτυρόμαστε για όλα εκείνα που μας συμβαίνουν. Κανονικά, πρέπει να αρχίσουμε να παρατηρούμε τις εσωτερικές καταστάσεις μας, οι οποίες δίνουν την ευκαιρία στα εξωτερικά γεγονότα να αρχίσουν να εκδηλώνονται με τρόπο οδυνηρό για εμάς. Δεν είναι τόσο σημαντικό το εξωτερικό γεγονός, όσο ο τρόπος με τον οποίον αντιδρούμε μπροστά σε αυτό.
Ο τρόπος αντίδρασής μας είναι το σημείο καμπής στο οποίο ακόμη και δυσάρεστα γεγονότα μπορούν να μετατραπούν σε, ψυχολογικώς, ωφέλιμα για εμάς. Και αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από την προσωπική μας προσπάθεια.

8 ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕΝΟΣ

Σε αυτού του είδους την εσωτερική δουλειά, την οποία προσπαθούμε να περιγράψουμε, υπάρχει ένα δύσκολο σημείο το οποίο πρέπει να ξεπεραστεί.
Συνήθως έχουμε έναν συγκεκριμένο τρόπο για να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο: μέσω των αισθήσεων βγαίνουμε στον «έξω κόσμο». Αυτό είναι κάτι πολύ εύκολο, κάτι που συμβαίνει μηχανικά, αυτόματα. Εμείς πρέπει να αντιστρέψουμε την διαδικασία. Πρέπει να παραμείνουμε «πίσω» από τις αισθήσεις. Πρέπει να καταλάβουμε ότι άλλος είναι αυτός που παρατηρεί τον έξω κόσμο (ο νους μέσω των αισθήσεων) και άλλος είναι εκείνος ο οποίος έχει θέληση και επομένως δυνατότητα κίνησης.
Ο νους εξηγεί και προτείνει, αλλά την τελική απόφαση την βγάζουμε εμείς. Έτσι πρέπει να καταλάβουμε την διαφορά ανάμεσα στον Παρατηρητή (σε εκείνον που παρατηρεί, δηλαδή εμείς) και στον Παρατηρούμενο (σε εκείνον που παρατηρείται δηλαδή τον εξωτερικό κόσμο και το Εγώ μας, τον Νου μας).
Για παράδειγμα ο νους αντιλαμβάνεται ένα ωραίο γλυκό. Ενεργοποιεί τότε μία διαδικασία λαιμαργίας και την επιθυμία να το φάμε. Όμως η τελική κίνηση εξαρτάται από εμάς. Εμείς τότε αποφασίζουμε αν θα φάμε ή όχι το γλυκό και για ποιον λόγο.
Εάν αφεθούμε να μας πείσει ο νους με τις ωραίες εικόνες και τις αναμνήσεις που προβάλλει, τότε θα δράσουμε σαν λαιμαργία και το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Το ίδιο θα συμβαίνει και με οποιοδήποτε άλλο περιστατικό στην ζωή μας. Επειδή δεν χωριζόμαστε (βασικά γιατί δεν μας ενδιαφέρει) σε Παρατηρητή και Παρατηρούμενο, όλες οι δράσεις μας είναι μηχανικές. Αυτό προξενεί προβλήματα και βάσανα κάθε είδους.
Αντίθετα αν υπάρξει αυτός ο διαχωρισμός τότε θα αρχίσουμε να παίρνουμε την ζωή μας στα χέρια μας. Ο διαχωρισμός επιτρέπει να βλέπουμε ψυχραιμότερα όλα τα προβλήματα και τις υποθέσεις μας.
Έχετε παρατηρήσει ότι μπορείτε να δώσετε με άνεση μία συμβουλή σε κάποιον, αλλά εσείς ο ίδιος δεν μπορείτε να τηρήσετε την συμβουλή σας σε μία ίδια περίπτωση;
Αυτό οφείλεται στο ότι «βρισκόσαστε σε απόσταση» από το γεγονός που απασχολεί τον γνωστό σας. Έτσι το παρατηρείτε ευκολότερα και μπορείτε να δώσετε την λύση. Όταν όμως το πρόβλημα είναι δικό σας, τότε «δεν βρισκόσαστε σε απόσταση». «Βρισκόσαστε μέσα» στο πρόβλημα. Αυτό σας εμποδίζει να δείτε λεπτομέρειες. Όλο το θέμα μοιάζει με το να καθόσαστε σε μία καρέκλα και να προσπαθείτε να την σηκώσετε.
Αυτός ο διαχωρισμός έχει κάποιες δυσκολίες. Υπάρχουν τρία βασικά ελαττώματα που εμποδίζουν την εφαρμογή του. Πρόκειται για τα:
Μυθομανία (παραλήρημα Μεγαλείου, να νομίζεις ότι είσαι ένας Θεός).
Εγωλατρία (πίστη σε ένα Διαρκές Εγώ, λατρεία οποιουδήποτε είδους Άλτερ Έγκο).
Παράνοια (Σοφιστεία, Αυτάρκεια, αλαζονεία, το να πιστεύει κανείς τον εαυτό του αλάθητο, μυστικιστική υπερηφάνεια, άτομο που δεν ξέρει να βλέπει την άποψη του άλλου).
Αυτά τα τρία ελαττώματα μας κάνουν να πιστεύουμε ότι είμαστε πάντοτε «ένα άτομο». Εμποδίζουν την παρατήρηση του εσωτερικού γεγονότος ότι από ψυχολογικής άποψης αλλάζουμε συνεχώς. Έτσι είμαστε πεπεισμένοι ότι οι διάφορες σκέψεις και τα συναισθήματα, που συνεχώς εμφανίζονται και εξαφανίζονται μέσα μας, είναι πράγματα που υπάρχουν φυσιολογικά και προέρχονται από εμάς αφού εμείς τα δημιουργήσαμε.
Όμως η Διδασκαλία των Πολλών Εγώ διδάσκει ότι κάποιος έχει την δυνατότητα, με εργαλείο την παρατήρηση, να διαπιστώσει ότι όλα αυτά είναι σκέψεις και επιθυμίες που αντιστοιχούν σε διαφορετικά Εγώ:
-Εμφανίζεται το Εγώ της Λαιμαργίας. Έχει δικές του σκέψεις και επιθυμίες.
-Μετά εμφανίζεται το Εγώ της Μεγαλομανίας. Έχει και αυτό δικές του και φυσικά διαφορετικές σκέψεις και επιθυμίες.
-Έπειτα φεύγει και αυτό και στην θέση του εμφανίζεται το Εγώ της Λαγνείας και ούτω καθεξής.
Εάν κάποιος προσπαθήσει να παρατηρήσει βαθιά τον εαυτό του, τότε θα αρχίζει να «χωρίζεται» σε δύο πρόσωπα: σε εκείνο που δρα, επιθυμεί και σκέπτεται (ο Παρατηρούμενος) και σε εκείνο που αμίλητο και ήσυχο παρατηρεί (ο Παρατηρητής).
Αυτός ο διαχωρισμός έχει αρκετά πλεονεκτήματα. Εκείνος ο οποίος είναι χωρισμένος σε Παρατηρητή και Παρατηρούμενο, δεν ταυτίζεται ούτε με τις καταστάσεις, ούτε με τα «θέλω» του πολλαπλού Εγώ. Αρχίζει να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει και σταματάει να είναι θύμα των γεγονότων της ζωής.
Διαφορετικά, εάν συνεχίζει να ζει με τον παλιό και γνωστό τρόπο ύπαρξης, θα συνεχίζει να ταυτίζεται «με την καρέκλα που κάθεται». Έτσι θα του είναι αδύνατον να αντισταθεί και η ζωή θα τον παρασύρει από εδώ και από εκεί, ακριβώς όπως ένα ξύλο είναι έρμαιο των κυμάτων.
Για να αλλάξουμε την ζωή μας, για να μπορούμε να αλλάζουμε τα γεγονότα της, πρέπει να γνωρίζουμε την αιτία τους. Και αυτή η αιτία βρίσκεται μέσα μας. Είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Έτσι για να αλλάξουμε την ζωή μας πρέπει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.
Για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας πρέπει να αυτοπαρατηρηθούμε.
Για να αυτοπαρατηρηθούμε πρέπει να χωριστούμε σε Παρατηρητή και σε Παρατηρούμενο.
Τότε θα γίνουμε ικανοί να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε κάθε Εγώ που δρα μέσα μας. Έτσι θα μπορέσουμε να καταλάβουμε τι προβλήματα μας προκαλεί με τις λανθασμένες σκέψεις, επιθυμίες και δράσεις του.
Όταν θα συμβεί αυτό θα αρχίσουμε να επιθυμούμε την διάλυσή τους. Είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο θα μπορέσουμε να γευτούμε την ψυχολογική ελευθερία.
Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να ζούμε μία «μικρή ζωή», ονειρευόμενοι τα πλούτη, τις απολαύσεις και την δόξα που θα «έπρεπε» να μας δοθούν «γιατί έτσι», «γιατί είμαστε εμείς» και φυσικά μας αξίζουν τα πάντα.
Μόνο που φυσικά θα μένουμε πάντα στα όνειρα και στις ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Γιατί όπως λέει και η παροιμία: Αν δεν βρέξεις τα πόδια σου, δεν θα φας ψάρι.

9 Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΦΛΥΑΡΙΑ

Όταν κάποιος στρέψει για λίγο την προσοχή του προς τα μέσα και παρατηρήσει τι συμβαίνει στον εσωτερικό του κόσμο, τότε θα αντιληφθεί ότι ο Παρατηρούμενος είναι ένα πολύ δραστήριο άτομο-πλήθος:
-Συνεχώς η προσοχή του τρέχει από το ένα γεγονός στο άλλο.
-Αλλάζει συνεχώς διάθεση.
-Αλλάζει συνεχώς θέμα συζήτησης.
-Κρίνει συνεχώς τα πάντα.
-Γνωρίζει τα πάντα και έχει άποψη για όλα.
-Έχει έτοιμα συμπεράσματα για κάθε συμβάν.
-Έχει την τάση να υπερβάλλει «κάνοντας την τρίχα, τριχιά» όπως λέει η παροιμία.
-Ποτέ δεν βλέπει την δική του καμπούρα και δικαιολογεί αμέσως το όποιο λάθος κάνουμε, ενώ κατακεραυνώνει τα λάθη των άλλων.
-Έχει πάντα δίκιο.
Αυτός ο εσωτερικός άνθρωπος-πλήθος είναι λαλίστατος. Δεν σταματάει στιγμή να μιλάει, να βγάζει συμπεράσματα, να καταδικάζει ή να δικαιολογεί, να κρίνει ή να επικρίνει.
Όμως αυτή η εσωτερική φλυαρία, είναι η γενεσιουργός αιτία των βασάνων μας.
Μία σκέψη γεννάει ένα συναίσθημα.
Το συναίσθημα γεννάει μία πράξη.
Η πράξη γεννάει μία αντίδραση και ο στόχος της αντίδρασης είμαστε βέβαια εμείς.
Τότε ο Παρατηρούμενος αρχίζει να φωνάζει.
Ζητάει το δίκιο του.
Στήνει ένα αυτοσχέδιο λαϊκό δικαστήριο με τον εαυτό του σαν πρόεδρο.
Αγορεύει και κατακεραυνώνει εκείνον που τόλμησε να αντιδράσει στην πράξη που έκανε ή στον λόγο που είπε.
Βγάζει την καταδικαστική απόφασή του και αυτοδικαιώνεται.
Έπειτα συνεχίζει να κάνει τα ίδια και τα ίδια χωρίς να μπορεί να δει έστω και για λίγο την πραγματικότητά του. Όπως λέει ο δάσκαλος Σαμαέλ «το εγώ εξαπατά, αυτοεξαπατώμενο».
Εκείνο που πρέπει να κάνει όποιος θέλει να πραγματοποιήσει στον εαυτό του μία συνειδητή αλλαγή είναι να αρχίσει να σταματάει αυτήν την μηχανική δράση. Πρέπει να αρχίσει να παρατηρεί το σημείο από το οποίο προέρχεται αυτή η εσωτερική φλυαρία. Για να το καταφέρει αυτό πρέπει να ακολουθήσει τα παρακάτω βήματα:
Πρώτον να αποφασίσει ότι πρέπει να δουλέψει αδιάκοπα πάνω τον εσωτερικό άνθρωπο-φλυαρία με σκοπό να τον κάνει κάποτε να σιωπήσει.
Δεύτερον να αρχίσει να συγκρατεί την γλώσσα του. Πρέπει ηθελημένα να μην μιλάει, παρά μόνον όταν κρίνει ότι είναι απαραίτητο.
Τρίτον να προσπαθεί να πει ότι χρειάζεται χωρίς περιττολογίες.
Τέταρτον να παρατηρεί εντατικά τι συμβαίνει μέσα του όταν μένει εξωτερικά σιωπηλός.
Τότε μπορεί να διαπιστώσει κανείς ότι μέσα στο κεφάλι του ξεπετάγονται σκέψεις χωρίς αυτός να έχει την διάθεση να μιλήσει ή να σκεφτεί. Η εξάσκηση της εξωτερικής σιωπής τον βοηθάει σε αυτό, αφού για λίγο δεν υπάρχει αιτία για σκέψη ή ομιλία.
Κάποιος μέσα του εξανίσταται και θέλει να φωνάξει. Διαμαρτύρεται και πιέζει το συναίσθημα. Θέλει να πει τα δικά του. Μέσα στο κεφάλι μας πετάγονται κάτι τέτοιες στιγμές οι πιο τρελές σκέψεις, ασύνδετες μεταξύ τους και ασύνδετες με το περιβάλλον.
Ο Παρατηρούμενος (δηλαδή το πολλαπλό Εγώ) πνίγεται και θέλει να δράσει όπως παλιά.
Το να ασκούμε την εξωτερική σιωπή, έχει σαν στόχο κάποτε να αρχίσουμε να επιτυγχάνουμε την εσωτερική σιωπή. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο νους σταματάει να λειτουργεί. Όσο θα έχουμε έναν μηχανικό νου, αυτός θα σκέφτεται και θα φαντάζεται συνεχώς. Η εσωτερική σιωπή που προσπαθούμε να επιτύχουμε σε πρώτη φάση είναι η σιωπή του Παρατηρητή.
Δηλαδή πρέπει να επιτύχουμε ο Παρατηρητής να αντιληφθεί την ύπαρξή του και να αρχίσει να σταματάει να ταυτίζεται με την εσωτερική φλυαρία του Παρατηρούμενου Πολλαπλού Εγώ.
Ακούμε ή βλέπουμε κάτι αλλά σταματάμε να το επεξεργαζόμαστε με την εσωτερική γλώσσα μας. Δεν κρίνουμε το γεγονός, δεν το καταδικάζουμε, αλλά το παρατηρούμε με σκοπό να κατανοήσουμε το τι συμβαίνει.
Το να μην μιλάμε εξωτερικά είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να συνεχίσουμε τα επόμενα βήματα που δώσαμε παραπάνω.
Πολλοί άνθρωποι σωπαίνουν εξωτερικά, όμως με την εσωτερική τους γλώσσα γδέρνουν ζωντανό τον πλησίον. Κρίνουν ακατάπαυστα το κάθε τι.
Αν παρατηρήσουμε την εσωτερική μας φλυαρία θα δούμε ότι είναι φτιαγμένη από αλήθειες μισές. Ή γεγονότα που σχετίζονται μεταξύ τους με τρόπο αυθαίρετο. Ο νους μπορεί να φτιάξει έναν ψύλλο από ένα άλογο, για τον απλούστατο λόγο ότι το άλογο μπορεί να έχει ψύλλους. Και ξέρουμε όλοι ότι «μισή αλήθεια είναι ολόκληρο ψέμα».
Η εξωτερική φλυαρία μας είναι υπεύθυνη για την συναισθηματική δυστυχία μας. Διαστρεβλώνει τα πάντα και έτσι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την συνυπευθυνότητά μας σε ένα δυσάρεστο για εμάς γεγονός.
Μοιάζουμε πολύ με τον Νάρκισσο της μυθολογίας. Είμαστε ερωτευμένοι με τον εαυτό μας και τον κοιτάζουμε μέσα από τον διαστρεβλωτικό καθρέπτη του Εγώ και της εσωτερικής φλυαρίας. Αγαπάμε στο έπακρο το Εγώ μας και όποιος δεν μας προσκυνά γίνεται θανάσιμος εχθρός μας.
Πρέπει να φρενάρουμε την εσωτερική φλυαρία. Είναι αναγκαίο για να μπορέσουμε να επιτύχουμε την ανάπτυξη της ψυχής μας, του Είναι μας. Όμως όσο είμαστε αποκλεισμένοι στην αυτοσυ¬μπά¬θειά μας, οποιαδήποτε ψυχική ανάπτυξή του γίνεται αδύνατη.
Στην προσπάθειά μας αυτή πρέπει να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να έχει την δική του. Χρειάζεται να μάθουμε να βλέπουμε την ξένη άποψη και να αρχίσουμε να μπαίνουμε στην θέση των άλλων.
Ο Χριστός έχει πει κάποια συγκεκριμένα πράγματα για το θέμα αυτό:
-Μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε.
-Με το μέτρο που κρίνετε θα σας κρίνουν.
-Μην κάνετε εκείνο που δεν θέλετε να σας κάνουν.
-Αγαπάτε τον Θεό πάνω από όλα και τους άλλους σαν τον εαυτό σας.
Για να επιτευχθούν αυτές οι εντολές απαραίτητη προϋπόθεση είναι το σπάσιμο της εσωτερικής φλυαρίας. Διαφορετικά όσο συνεχίζουμε να κακολογούμε και να κακομεταχειριζόμαστε τους συνανθρώπους μας με την εσωτερική μας γλώσσα, θα είμαστε πολύ μακριά από κάθε μορφή εσωτερικής γαλήνης.

10 Η ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ

Είναι απόλυτα αποδεκτό από όλους ότι το σώμα μας είναι μία μηχανή. Ακριβώς όπως και ένα αυτοκίνητο, αποτελείται από διάφορα μέρη τα οποία πρέπει να συνεργάζονται αρμονικά μεταξύ τους.
Χρειάζεται ακόμη καύσιμο, δηλαδή τροφή. Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονιστεί το γεγονός ότι η ανθρώπινη μηχανή αποτελεί την κορυφαία μηχανή, την οποία ποτέ δεν θα μπορέσει να κατασκευάσει ο άνθρωπος. Ο λόγος είναι ότι το ανθρώπινο σώμα, σε αντίθεση με το αυτοκίνητο, μπορεί να λειτουργεί καίγοντας μία μεγάλη ποικιλία καυσίμων-τροφών. Ενώ ένα αυτοκίνητο πρέπει να «τρώει» συγκεκριμένη «τροφή» και καταστρέφεται αν το βάλεις να λειτουργήσει για πολύ ώρα με άλλο καύσιμο.
Επίσης το σώμα μας όπως ένα αυτοκίνητο χρειάζεται να αναπνέει αέρα για να μπορεί να «καίει» τις τροφές που του δίνουν ενέργεια για να κινηθεί.
Το σώμα μας όμως, εκτός από τις ομοιότητες, έχει μία σημαντική διαφορά από τις άψυχες μηχανολογικές κατασκευές μας. Έχει την ικανότητα να αυτοεπισκευάζει τις φθορές που παθαίνει λόγω χρήσης.
Αλλά το μεγάλο πλεονέκτημα είναι ο εξελιγμένος «ηλεκτρονικός» μας εγκέφαλος. Ένα καλό παράδειγμα για την διαφορά του εγκεφάλου μας από εκείνους που κατασκευάζουμε είναι το παρακάτω: Ο εγκέφαλος μίας μύγας ξεπερνάει σε συνολική υπολογιστική ικανότητα τους γιγαντιαίους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους που χρησιμοποιούνται αυτήν την στιγμή από τον στρατό των ΗΠΑ. Και φυσικά ο δικός μας εγκέφαλος είναι κατά πολύ ανώτερος από μίας μύγας. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι ένας στρατιωτικός ηλεκτρονικός εγκέφαλος είναι ικανός να «βλέπει» προς μία κατεύθυνση. Ο δικός μας αντίθετα, είναι πολύ πιο αργός στο να κάνει αριθμητικές πράξεις αλλά, μπορεί να επεξεργάζεται τεράστιο αριθμό πληροφοριών, οι οποίες προέρχονται από πάρα πολλές διαφορετικές πηγές.
Έτσι λοιπόν έχουμε στην διάθεσή μας μία καταπληκτική αυτοεπισκευαζόμενη και αυτόνομη μηχανή: το φυσικό σώμα μας.
Η καθημερινότητα όμως καθώς και η «μηχανική» λειτουργία που αυτή συνεπάγεται, μας κρύβουν έναν σημαντικό παράγοντα ο οποίος διαφεύγει της προσοχής μας:
Το σώμα χρειάζεται και άλλο ένα είδος τροφής, το οποίο είναι τελικά σημαντικότερο από το φαγητό και τον αέρα. Αυτή η τροφή είναι οι εντυπώσεις.
Έχετε προσέξει το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι προσπαθούν να βρίσκονται σε συνεχή επαφή με άλλους ανθρώπους;
Έχετε προσέξει ότι το βράδυ οι άνθρωποι συνωστίζονται σε μέρη με φασαρία, φώτα και θόρυβο;
Έχετε προσέξει ότι τα ήσυχα μέρη συνήθως είναι και χωρίς ανθρώπους;
Οι πόλεις δεν έλκουν τον κόσμο μόνο γιατί εκεί βρίσκει κανείς πιο εύκολα δουλειά. Ο κόσμος έλκεται κυρίως από την φασαρία, τον λαμπερό φωτισμό και το πλήθος. Στην πόλη υπάρχει ζωή όπως λέγεται.
Ποιος όμως είναι ο κοινός παρονομαστής σε όλα αυτά; Είναι εύκολο αν κάτσει κανείς να το σκεφτεί: Το νευρικό μας σύστημα, ο νους μας ουσιαστικά, πεθαίνει της πείνας για εντυπώσεις. Στην ύπαιθρο οι εντυπώσεις είναι ελάχιστες. Τότε πολύ απλά ο νους μας αντιδρά με την ανία. Οι άνθρωποι επομένως επιζητούν την πόλη με την «ζωή» της που φυσικά παρέχει τεράστιο αριθμό αλλά και τεράστια ποικιλία εντυπώσεων.
Φυσικά οι άνθρωποι κάνουν ότι και με το φαγητό. Πεινασμένοι, καταπίνουν αμάσητο το φαγητό και έτσι παθαίνουν βαρυστομαχιά. Πεινασμένοι, καταπίνουν «αμάσητες» τις εντυπώσεις και έτσι παθαίνουν «ψυχολογική βαρυστομαχιά».
Αλλά πριν απ’ όλα τι είναι μία εντύπωση; Ορίστε τι λέει το λεξικό: «Εντύπωση είναι το αποτέλεσμα το οποίο έχει κάποιο γεγονός, θέαμα, πρόσωπο κλπ στην ψυχή ή στην μνήμη μας». Με απλά λόγια εντύπωση είναι κάτι που «τυπώνεται μέσα» μας. Μία εικόνα, ένας ήχος, ένα γεγονός αφήνει μέσα στον ψυχισμό μας ένα ίχνος, ένα «αποτύπωμα». Δεν μπαίνει φυσικά στον ψυχισμό μας το ίδιο το γεγονός, αλλά μία «φωτογραφία» του, την οποία ονομάζουμε εντύπωση. Γι’ αυτό εξάλλου, όταν θέλουμε να τονίσουμε ότι δεν είμαστε απόλυτα σίγουροι για κάτι λέμε «έχω την εντύπωση ότι…».
Η ζωή λοιπόν μας έρχεται σε κύματα εντυπώσεων. Υπάρχουν καλές εντυπώσεις, κακές εντυπώσεις και αδιάφορες εντυπώσεις. Θα μπορούσαμε να πούμε επίσης ότι υπάρχουν «κοντινές» και «μακρινές» εντυπώσεις. Κοντινές εντυπώσεις μπορούμε να ονομάσουμε εκείνες που έχουν σχέση με πράγματα που μας ενδιαφέρουν άμεσα. Για αυτόν τον λόγο, η εντύπωση ενός αυτοκινήτου που καίγεται είναι διαφορετική από την εντύπωση του δικού μας αυτοκινήτου που καίγεται.
Έτσι όλοι καταπίνουμε «αμάσητες» τις εντυπώσεις που δεχόμαστε από την ζωή. Με τις ευχάριστες εντυπώσεις μένουμε ευχαριστημένοι. Με τις δυσάρεστες εντυπώσεις μένουμε δυσαρεστημένοι. Αυτό συνεχίζεται επ’ άπειρον γιατί τα κύματα των εντυπώσεων είναι συνεχή.
Με αυτόν τον τρόπο όμως παθαίνουμε αυτό που παθαίνουν και οι ναρκομανείς. Αν πάρουν την δόση τους «ανεβαίνουν ψυχολογικά» όπως ακριβώς συμβαίνει και με μία ευχάριστη εντύπωση. Όταν δεν έχουν την δόση τους «πέφτουν ψυχολογικά» όπως ακριβώς συμβαίνει και με μία δυσάρεστη εντύπωση.
Έτσι ουσιαστικά υποφέρουμε από αυτόν τον καταιγισμό των αντιθέτων εντυπώσεων. Και το χειρότερο είναι ότι ούτε καν υποψιαζόμαστε ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό.
Συνήθως έχουμε την τάση να πηγαίνουμε στα άκρα. Επομένως υποφέρουμε όχι τόσο από το άσχημο συμβάν αλλά από την ένταση που βιώνουμε. Για παράδειγμα: Λόγω ενός ευχάριστου γεγονότος είσαι χαρούμενος. Φτάνεις να νοιώθεις «τρελή χαρά». Ας βαθμολογήσουμε το συναίσθημα με +10.
Την επόμενη στιγμή θα σου τύχει ένα άλλο γεγονός. Κάποιος θα σε βρίσει. Τότε εσύ θα θυμώσεις και θα φτάσεις στο αντίθετο άκρο νοιώθοντας «τρελό θυμό». Ας βαθμολογήσουμε το συναίσθημα με -10.
Τότε η διαφορά που βιώνεις είναι 20.
Αν υποθέσουμε ότι κάνεις μία μετατροπή εντύπωσης στην χαρά και την κάνεις +5 και τον θυμό τον κάνεις -5, τότε η συνολική διαφορά θα είναι 10. Επομένως ο ψυχισμός σου θα κλυδωνιστεί λιγότερο.
Ο Σαμαέλ στην Επαναστατική Ψυχολογία, στο κεφάλαιο «Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ» λέει τα εξής:
«Είναι λυπηρό το γεγονός ότι ο κόσμος δεν ξέρει να ζει συνει¬δητά: κλαίει όταν πρέπει να γελάσει και γελάει όταν πρέπει να κλά¬ψει…
Ο έλεγχος είναι κάτι διαφορετικό. Ο σοφός μπορεί να είναι χα¬ρού¬μενος, όμως ποτέ γεμάτος από τρελή φρενίτιδα. λυπημένος αλλά ποτέ απελπισμένος και απογοητευμένος… Ήρεμος ανάμεσα στη βία, εγκρατής μπροστά στα όργια, αγνός ανάμεσα στην λαγνεία κλπ…».
Επειδή «κυνηγάμε» την μη ταύτιση προσπαθούμε να μην ταυτιζόμαστε πολύ με τα δυσάρεστα ή τα ευχάριστα γεγονότα της ζωής. Απώτερος σκοπός η χριστιανική απάθεια (α στερητικό και πάθος). Τότε βιώνεις τα γεγονότα χωρίς να συμμετέχεις ψυχολογικά και επομένως χωρίς να υποφέρεις.
Εκείνο που πρέπει λοιπόν να γίνει είναι πολύ απλό και ως εκ τούτου πολύ δύσκολο να εφαρμοστεί. Πρέπει να διαλέγουμε τις εντυπώσεις που θα «φάμε» και θα πρέπει επιπλέον να τις «μασάμε καλά». Ακριβώς όπως κάνουμε και με το φαγητό.
Η εργασία αυτή λέγεται «μετατροπή εντυπώσεων».
Αλλά πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Θα προσπαθήσω να δώσω μία ιδέα για αυτό το σπουδαίο θέμα. Αν προσέξετε, μία ευχάριστη εντύπωση σας κάνει να ξεχνάτε μία δυσάρεστη. Με κάποιον μυστηριώδη τρόπο η μία εντύπωση φαίνεται ότι προκαλεί την αναίρεση της άλλης. Εδώ βρίσκεται και το κλειδί του όλου θέματος.
Όταν έρθει μέσω των αισθήσεών μας μία μορφή του εξωτερικού κόσμου, δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει αν είναι ευχάριστη ή δυσάρεστη. Εκείνο που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι να την προλάβουμε στο σημείο της εισόδου στον ψυχισμό μας πριν γίνει «εν-τύπωση». Στο σημείο εισόδου έχουμε την δυνατότητα να την «μασήσουμε». Αυτό γίνεται εάν προσπαθήσουμε να αντιπαραθέσουμε διανοητικά μία μορφή αντίθετη με αυτήν που έρχεται από τα παράθυρα των αισθήσεων. Η παρακάτω ιστορία είναι αρκετά διαφωτιστική:
Ήταν κάποτε ένας φτωχός γεωργός που είχε έναν γιο. Καλλιεργούσε το χωράφι του χρησιμοποιώντας μία φοράδα που είχε αγοράσει με χίλιες δύο στερήσεις. Κάποια μέρα η φοράδα αφήνιασε και εξαφανίστηκε στο δάσος. Τότε όλοι οι χωρικοί είπαν:
-Πω πω, τι ατυχία! Τόσο φτωχός και του έτυχε αυτό, τώρα που θα αρχίσουμε σε λίγο το όργωμα.
Και εκείνος όταν τα άκουγε αυτά έλεγε:
-Και πως ξέρετε ότι ήταν για κακό;
Μετά από μερικές μέρες η φοράδα επέστρεψε και μαζί της ήταν και ένα άγριο αρσενικό, το οποίο και την άφησε έγκυο. Τότε οι χωρικοί άρχισαν να λένε:
-Πω πω τι τύχη! Τώρα έχει δύο άλογα και σε λίγο θα αποκτήσει και τρίτο.
Και εκείνος όταν τα άκουγε αυτά έλεγε:
-Και πως ξέρετε ότι ήταν για καλό;
Μετά από μερικές μέρες ο γιος του προσπάθησε να ημερέψει το αρσενικό άλογο. Αλλά εκείνο τον έριξε από την πλάτη του με αποτέλεσμα να του σπάσει το πόδι. Τότε πάλι όλοι οι χωρικοί είπαν:
-Πω πω, τι ατυχία! Πάνω που πήγε να του χαμογελάσει η τύχη του συνέβη αυτό το πράγμα.
Και εκείνος όταν τα άκουγε αυτά έλεγε:
-Και πως ξέρετε ότι ήταν για κακό;
Μετά από μερικές μέρες έφτασαν στο χωριό στρατιώτες και επιστράτευσαν όλους τους νέους γιατί είχε ξεκινήσει πόλεμος με το διπλανό βασίλειο. Φυσικά δεν πήραν τον γιο του γεωργού με το σπασμένο πόδι. Η ιστορία τελειώνει με το ότι ο γεωργός, πάντοτε, όταν έβλεπε ένα ευχάριστο γεγονός έλεγε: «Και πως ξέρετε ότι ήταν για καλό; Ενώ όταν έβλεπε ένα δυσάρεστο γεγονός έλεγε: «Και πως ξέρετε ότι ήταν για κακό;».
Αυτό είναι ένα παράδειγμα μετατροπής μιας εντύπωσης. Με αυτόν τον τρόπο μία όμορφη εντύπωση δεν μας γοητεύει και μία άσκημη εντύπωση δεν μας απο-γοητεύει.
Αυτό δεν σημαίνει ότι μία ευχάριστη εντύπωση θα πάψει να είναι ευχάριστη και το αντίθετο. Θα συνεχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας αλλά με τρόπο λίγο διαφορετικό από εκείνον που έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα. Έτσι θα αρχίσει να επικρατεί στον ψυχισμό μας φυσική και αυθόρμητη ηρεμία. Ο νους μας θα αρχίσει να είναι πιο χαλαρός, ενώ η ψυχική και σωματική ένταση θα αρχίσει να εξαφανίζεται. Και αυτό θα είναι το πρώτο βήμα στον δρόμο προς την εσωτερική μας ολοκλήρωση.
Και πρέπει πάντοτε να θυμάστε ότι: ο Δρόμος αρχίζει από τις πέντε αισθήσεις. Πρέπει να τις χρησιμοποιούμε και όχι να τις συγχέουμε με εμάς.

11 ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

ΚΟΣΜΟΙ-ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ
Θα κάνουμε μόνο μία γενική αναφορά, με όχι πάρα πολλές λεπτομέρειες για να υπάρξει μία γενική πληροφόρηση για αυτά τα θέματα. Σκοπός είναι να καταλάβουμε σε γενικές γραμμές τι συμβαίνει, κατά την Γνωστική Θεωρία, για να μπορέσουμε να έχουμε ολοκληρωμένη άποψη σε σχέση με τα υπόλοιπα θέματα των διαλέξεων.

ΚΟΣΜΟΙ
Όταν ξεκίνησε η δημιουργία του σύμπαντος, βασικά δημιουργήθηκε μία συμπύκνωση της υπάρχουσας ενέργειας. Κάθε φορά που η ενέργεια «πύκνωνε» περισσότερο δημιουργούσε και έναν Κόσμο περισσότερο υλικό, πιο μηχανικό και πιο απομακρυσμένο από την Πρωταρχική Αιτία και την Θεϊκή ευδαιμονία.
Η αρχή της Δημιουργίας του Σύμπαντος, πάντοτε προξενούσε έλξη στους ανθρώπους. Από παλιά οι άνθρωποι έλεγαν ιστορίες για να εξηγήσουν την Δημιουργία. Άλλοι λένε ότι πρόκειται για φανταστικές ιστορίες και άλλοι για κρυπτογραφημένα χρονικά προορισμένα για ορισμένους εκλεκτούς.
Έχω την πεποίθηση ότι συμβαίνει το δεύτερο και θα δώσω δύο παραδείγματα:
Πρώτον:
Κατά την Χριστιανική θεολογία το σύμπαν δημιουργήθηκε από τον Τριαδικό Θεό.
Κατά την «υλιστική» όμως επιστημονική άποψη το σύμπαν δημιουργήθηκε από ένα «διάπυρο σύννεφο πρωτονίων, ηλεκτρονίων και νετρονίων».
Παρατηρήστε ότι οι δύο κοσμολογίες, υλιστική και πνευματική, συμφωνούν ότι η αρχική αιτία του σύμπαντος είναι «κάτι που αποτελείται από τρία πράγματα ή τρεις δυνάμεις».
Δεύτερον:
Μόνον έτσι μπορεί να εξηγηθεί η μεγάλη ομοιότητα που υπάρχει μεταξύ των μύθων διαφορετικών λαών:
-Στην Κινεζική μυθολογία το Χάος γέννησε ένα Κοσμικό Αυγό από το οποίο ξεπήδησε ο Πα Κου, ο πρώτος άνθρωπος.
-Στην Ελληνική μυθολογία το Χάος γέννησε ένα Κοσμικό Αυγό από το οποίο ξεπήδησε ο Φάνης ή Έρως. Ήταν εκείνος που έφερε όλα τα πράγματα στο φως, τα φανέρωσε και από αυτό προέρχεται και το όνομά του.
Λαμβάνοντας υπόψιν μας την αδυναμία των τότε σοφών, να μιλήσουν καθαρά για εκείνα που αντιλαμβανόντουσαν, μπορούμε να καταλάβουμε τον λόγο που τα σχετικά κείμενα είναι αρκετά δυσνόητα και τελικά δεν μας λένε τίποτε. Για παράδειγμα η Ρίγκ Βέδα:
«Ούτε ανυπαρξία, ούτε ύπαρξη υπήρχε τότε. Και δεν υπήρχε ψηλά ούτε ο αέρας ούτε ο ουρανός. Τι σάλευε πέρα δώθε; Τι ήταν το ανεξερεύνητο; Δεν υπήρχε τότε ούτε θάνατος ούτε αθανασία, ούτε σημάδι μέρας ή νύχτας. Αυτό το Ένα ανάπνεε με δικούς του νόμους χωρίς να ανασαίνει. Τίποτε άλλο εκτός από Αυτό δεν υπήρχε στην αρχή. Το σκοτάδι ήταν κρυμμένο μέσα στο σκοτάδι. Κάτι γεμάτο ζωτικότητα που ήταν τυλιγμένο από το κενό. Το Ένα γεννήθηκε από την ίδια την δύναμη του καυτού του πόθου. Υπήρχε πάνω; Υπήρχε κάτω; Ποιος να ξέρει; Ποιος μπορεί να πει σίγουρα από πού προήλθαν; Από πού ξεπήδησε η Δημιουργία;»
Βέβαια πάντοτε υπήρχαν άνθρωποι που μπορούσαν να αποκρυπτογραφήσουν τους αρχαίους μύθους. Από αυτούς έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα πληροφορίες για το πώς «κατασκευάστηκε» το σύμπαν.
Στην αρχή ήταν το Χάος. Η λέξη δεν έχει την έννοια που δίνουμε συνήθως, αλλά έχει την έννοια του Κενού. Το Κενό δεν είναι ένα άδειο πράγμα αλλά κάτι που δεν καταλαβαίνουμε. Άλλο όνομα για αυτό είναι Θεός ή Τάο ή Ένα ή Φωτισμένο Κενό ή Απόλυτο ή ο Μοναδικός Νόμος, ανάλογα με την θρησκεία που δίνει το όνομα. Όλα αυτά είναι ονόματα για να προσδιορίζουμε κάτι του οποίου δεν καταλαβαίνουμε την φύση του.
Αντίστοιχα κατά την επιστημονική θεωρία, το σύμπαν την στιγμή της δημιουργίας του ήταν κυριολεκτικά ένα σημείο. Μέσα σε αυτό το σημείο, υπήρχε συμπιεσμένη όλη η ενέργεια και η ύλη του σημερινού σύμπαντος, ενώ ο όγκος του ήταν μηδενικός. Αυτού του είδους η περιγραφή είναι περισσότερο ακατανόητη από την περιγραφή των αρχαίων μύθων.
Σημασία όμως έχει αυτό καθαυτό το γεγονός. Και αυτό θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε στην σημερινή διάλεξη. Ο Σαμαέλ αναφέρει πολλά πράγματα διάσπαρτα μέσα στα βιβλία του. Η περιγραφή είναι τελείως πρόχειρη μόνο και μόνο για να πάρουμε μία ιδέα του τι συνέβη κατά την Γνωστική θεωρία. Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι να ασχοληθούμε κυρίως με την ψυχολογική άποψη και την εργασία πάνω στον εαυτό μας, αφού έτσι κι αλλιώς όλα αυτά είναι πληροφορίες που δεν μπορούμε να επαληθεύσουμε μόνοι μας.
Στην αρχή λοιπόν ήταν ο Θεός, το Ένα, το Απόλυτο, ο Μοναδικός Νόμος. Για λόγους έξω από την δική μας κατανόηση, ο Μοναδικός Νόμος αποφάσισε να ξεκινήσει την δημιουργία του Κόσμου. Έτσι αυτοδιαιρέθηκε σε δύο, δημιουργώντας δύο ακόμα νόμους ή δυνάμεις. Το επόμενο λοιπόν «επίπεδο» της δημιουργίας ήταν ο κόσμος των τριών νόμων. Έπειτα οι τρεις νόμοι αυτοδιαιρέθηκαν και πάλι και δημιούργησαν τον επόμενο κόσμο. Αυτό συνεχίστηκε μέχρις ότου εμφανίστηκε ο φυσικός κόσμος που ξέρουμε σήμερα.
Από «τεχνική» άποψη όταν ξεκίνησε η δημιουργία του σύμπαντος, δημιουργήθηκε μία συμπύκνωση της υπάρχουσας ενέργειας. Κάθε φορά που η ενέργεια «πύκνωνε» περισσότερο δημιουργούσε και έναν Κόσμο περισσότερο υλικό, πιο μηχανικό και πιο απομακρυσμένο από την Πρωταρχική Αιτία.
Έτσι δημιουργήθηκε η παρακάτω «σειρά» κόσμων:
Πρωτόκοσμος. Ο Ιερός Απόλυτος Ήλιος. Ο Ήλιος του Μεσονυκτίου. Θείος κόσμος. Επικρατεί πλήρης ελευθερία και ευτυχία. Κυβερνιέται από τον Μοναδικό Νόμο.
Αγιόκοσμος. Το σύμπαν. Πλήρης ευδαιμονία. Κυβερνιέται από τις 3 αρχικές δυνάμεις ή νόμους της Δημιουργίας.
Μακρόκοσμος. Ο γαλαξίας μας. Κυβερνιέται από 6 νόμους. Επομένως υπάρχει κάποια μορφή μηχανικότητας και η ύλη πυκνώνει ανάλογα με τους νόμους.
Δευτερόκοσμος. Το ηλιακό μας σύστημα. Κυβερνιέται από 12 νόμους. Η μηχανικότητα αυξάνεται.
Μεσόκοσμος. Η γη. Κυβερνιέται από 24 νόμους. Η μηχανικότητα και η περιπλοκότητά του είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Μικρόκοσμος. Ο άνθρωπος. Κυβερνιέται από 48 νόμους. Υπερβολικά μηχανικός πλέον. Αντιστοιχία των 48 νόμων με τα χρωμοσώματα.
Τριτόκοσμος. Οι κόσμοι της κόλασης. Είναι εννέα. Ο πρώτος 96 νόμους. Στον επόμενο διπλασιάζονται και αυτό συνεχίζεται μέχρι και τον ένατο. Για αυτούς τους κόσμους θα μιλήσουμε σε άλλη διάλεξη.

ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ
Εμείς, σαν εγωικά όντα, με την Ουσία μας εγκλωβισμένη κατά 97% μέσα στο πολλαπλό Εγώ, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τίποτε από την υπόλοιπη Δημιουργία. Αυτό συμβαίνει για τον απλούστατο λόγο ότι οι πέντε αισθήσεις μας δεν χρησιμεύουν παρά για να αντιλαμβανόμαστε τον τρισδιάστατο κόσμο και μάλιστα με πολλές ατέλειες.
Μπορούμε όμως να πούμε ότι ο κόσμος μας αποτελείται από επτά βασικές διαστάσεις. Οι επιστήμονες διαφωνούν ως προς τον αριθμό. Άλλοι υποστηρίζουν ότι υπάρχουν πέντε, άλλοι επτά και άλλοι περισσότερες.
Ο Σαμαέλ αναφέρει ότι υπάρχουν επτά βασικές διαστάσεις και πολλές περισσότερες υποδιαστάσεις. Λέμε βασικές γιατί ο κόσμος είναι πολύ περισσότερο περίπλοκος από ότι μπορούμε να φανταστούμε. οι διαστάσεις του αλληλοδιαπέρνιουνται χωρίς να συγχέονται μεταξύ τους. Δεν θα αναφέρουμε πολλές λεπτομέρειες για το θέμα αυτό, γιατί κυρίως δεν μπορούμε να τις επιβεβαιώσουμε. Εκείνο που μας ενδιαφέρει άμεσα, είναι το να καταλάβουμε το σώμα της Γνωστικής Θεωρίας με σκοπό να προσπαθήσουμε να δουλέψουμε πάνω στον θάνατο του Εγώ.
Εάν εξετάσουμε προσεκτικά τον κόσμο μας, τότε θα ανακαλύψουμε πολλά φαινόμενα: μηχανικά, ηλεκτρικά, χημικά αλλά και βιοηλεκτρικά, βιοχημικά, βιοθερμικά κλπ. Όλα αυτά θα πρέπει να έχουν μία αιτία, κάποιον «παρακινητή». Θα ήταν εντελώς παράλογο να υποθέσουμε για παράδειγμα ότι απλές συγκεντρώσεις υλικών μορίων λειτουργούν συνεχώς με περίπλοκες αντιδράσεις και παράγουν ουσίες «γιατί έτσι». Όσο περίπλοκη «χημική σούπα» και να φτιάξουμε, θα γίνουν αντιδράσεις, οι οποίες θα σταματήσουν γρήγορα. Χρειάζεται κάποιος να τις «σπρώχνει» για να λειτουργούν συνεχώς, διαφορετικά δεν θα έκαναν τίποτε. Αυτό μας κάνει να καταλάβουμε ότι ο φυσικός κόσμος του Ευκλείδη δεν είναι ο μόνος.
Η επόμενη διάσταση, η Τετάρτη Διάσταση, δεν γίνεται αντιληπτή από τις αισθήσεις μας. Η τέταρτη διάσταση, δηλαδή ο χρόνος, μας περιβάλλει με τον τρόπο που το νερό περιβάλλει ένα χρυσόψαρο στην γυάλα. Του χρησιμεύει για να ζει, αλλά ταυτόχρονα το εμποδίζει και το περιορίζει σε ένα μικρό τμήμα του σύμπαντος. Το χρυσόψαρο ζει χάρη στο νερό και ταυτόχρονα δεν αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του. Επιπλέον του είναι αδύνατον να χρησιμοποιήσει το νερό με οποιονδήποτε τρόπο.
Η τετάρτη διάσταση, έχει προστεθεί, στις άλλες τρεις διαστάσεις του Ευκλειδείου Σύμπαντος, από τον Αϊνστάιν. Πρόκειται για την διάσταση του χρόνου. Δεν μπορούμε να την αντιληφθούμε γιατί αποτελείται από ένα είδος ύλης, σε λεπτότερη μορφή, που για τον τρισδιάστατο κόσμο παίζει τον ρόλο της ενέργειας. Η τετάρτη διάσταση παίζει για τον φυσικό κόσμο τον ρόλο που παίζει η μπαταρία για τον φακό. Ο κόσμος-φακός λειτουργεί όσο ο χρόνος-μπαταρία παρέχει ενέργεια. Μετά πεθαίνει.
Έτσι έχουμε εφοδιαστεί όλοι από την στιγμή της γέννησής μας με μία ποσότητα χρόνου. Σαν να λέμε έχουμε γεμάτο το ντεπόζιτο με βενζίνη. Θα ζήσουμε για όσο χρονικό διάστημα υπάρχει βενζίνη στο ντεπόζιτο. Εκτός φυσικά και συμβεί κάτι βίαιο όπως ένα ατύχημα.
Η τετάρτη διάσταση ονομάζεται και Αιθερικός Κόσμος. Πρόκειται για έναν κόσμο που είναι πανομοιότυπος με τον δικό μας. Αλλά επειδή έχει λεπτότερη ύλη δεν τον αντιλαμβανόμαστε. Όλα τα φαινόμενα του φυσικού κόσμου κινούνται εξαιτίας του ζωτικού σώματος του πλανήτη γη. Έτσι ο Ζωτικός Κόσμος ή Αιθερικός Κόσμος είναι η τέταρτη χαρακτηριστική, η τέταρτη κάθετος του φυσικού κόσμου. Ο Αιθερικός Κόσμος είναι η Γη της Επαγγελίας του Μωυσή, όπου τα ποτάμια αγνού νερού ζωής αναβλύζουν γάλα και μέλι. Είναι η Εδέμ, ο Παράδεισος που αναφέρεται από όλους τους αρχαίους λαούς. Πρόκειται για έναν πανέμορφο κόσμο στον οποίο υπάρχουν όλα τα «θαύματα του Σύμπαντος». Εκεί μπορούμε να δούμε Ναούς-σχολεία όπου εκπαιδεύονται οι ψυχές που ζωντανεύουν όλα τα είδη φυτών και ζώων.
Με την Τετάρτη διάσταση μπαίνουμε στον κόσμο των Υπερ-στερεών κατά την μαθηματική επιστήμη. Η Εξωτερική Διάνοιά μας δεν χρησιμεύει σε τίποτε εκεί. Φανταστείτε ότι, για την μαθηματική επιστήμη, ο τρισδιάστατος κόσμος είναι η «σκιά» του τετραδιάστατου κόσμου. Αντίστοιχα η σκιά μας είναι ένα «δύο διαστάσεων» σώμα που προέρχεται από το «τριών διαστάσεων» σώμα μας.
Η επόμενη διάσταση είναι η διάσταση της αιωνιότητος ή η διάσταση πέρα από τον χρόνο. Ονομάζεται και αστρικό επίπεδο ή Αστρικός κόσμος. Και αυτός είναι όμοιος με τον φυσικό κόσμο αλλά έχει ακόμη λεπτότερη ύλη. Εδώ δεν υπάρχει χρόνος. Επομένως μία μικρή εμπειρία, που στον φυσικό κόσμο ονομάζεται όνειρο, για να περιγραφεί χρειάζεται αρκετή ώρα, ενώ συνήθως ένα όνειρο διαρκεί από ένα μέχρι μερικά δευτερόλεπτα.
Ο Αστρικός Κόσμος χωρίζεται σε δύο «υποεπίπεδα». Το Ανώτερο και το Κατώτερο. Στο Ανώτερο Αστρικό μπορούν και κινούνται μόνο οι Δάσκαλοι, οι Αφυπνισμένοι δηλαδή άνθρωποι οι οποίοι δουλεύουν με τον θάνατο του Εγώ τους. Χρησιμοποιούν το Αστρικό τους Σώμα. Στο Κατώτερο Αστρικό μπορούν να κινούνται οι μαύροι μάγοι και οι ασυνείδητοι άνθρωποι, που έχουν το Εγώ τους ολοζώντανο, δηλαδή εμείς. Εκεί χρησιμοποιούμε το «αστρικό φάντασμα» που αποκτά συνοχή λόγω των Εγώ που μαζεύονται γύρω από την κοιμισμένη αλλά ακόμα ελεύθερη Ουσία μας. Για αυτόν τον λόγο συνήθως τα όνειρά μας διαδικάζονται σε μέρη σκοτεινά ή γκρίζα και σπάνια υπάρχει ο λαμπερό φως ή χρώματα. Στον Αστρικό Κόσμο συναντάμε επίσης τις ψυχές των νεκρών, στο κατώτερο μέρος πάντοτε.
Υπάρχουν εκεί επίσης πολλοί Ναοί. Όποιος είναι ικανός να κινείται με συνειδητό τρόπο στο αστρικό, μπορεί να επισκεφτεί αυτούς τους Ναούς, όπου θα αποκτήσει πολλές γνώσεις για οτιδήποτε επιθυμεί.
Η επόμενη διάσταση είναι η διάσταση του Κοσμικού Νου ή Διανοητικού Κόσμου. Ο Διανοητικός Κόσμος είναι εξαιρετικά όμορφος. Εκεί συναντάμε πολλούς ναούς όπου βρίσκονται πολλά μυητικά έργα, όπως του Ερμή του Τρισμέγιστου, αλλά και άλλων μεγάλων σοφών του κόσμου μας. Και εκεί υπάρχουν δύο «υποεπίπεδα». Στο ανώτερο επίπεδο κινούνται οι Δάσκαλοι που έχουν δημιουργήσει το Διανοητικό σώμα τους. Μέχρι τον κατώτερο Διανοητικό Κόσμο μπορούν και δραστηριοποιούνται οι μαύροι μάγοι και οι δαίμονες, χρησιμοποιώντας το «διανοητικό φάντασμα». Ο Δημιουργός ή ο Νόμος ή ο Θεός ή η Φύση έχει βάλει ένα όριο στο πόσο μπορεί να μεγαλώσει το κακό. Διαφορετικά το κακό θα καταλάμβανε ολόκληρο το σύμπαν.
Η επόμενη διάσταση είναι ο Αιτιατός Κόσμος. Ονομάζεται έτσι επειδή εκεί διαδικάζονται οι αιτίες και τα αποτελέσματα μέσα σε ένα Αιώνιο Τώρα. Ο κόσμος αυτός έχει ένα βαθύ έντονο γαλάζιο χρώμα. Είναι ένας κόσμος από αιτίες, δράσεις και αποτελέσματα. Εκεί μπορούμε να καταλάβουμε τον λόγο για τον οποίο γίνονται κάποια πράγματα, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο αυτά μπορούν να αλλάξουν. Εδώ κινούνται μόνον οι Δάσκαλοι και οι Μύστες που έχουν δημιουργήσει το Αιτιατό σώμα τους.
Η επόμενη διάσταση είναι ο Βουδικός ή Διαισθησιακός Κόσμος. Ο Κόσμος αυτός λέγεται Διαισθησιακός επειδή εκεί λειτουργεί η διαίσθηση. Υπάρχει μία αντιστοιχία των κόσμων που περιγράφουμε με τα τσάκρας. Όταν κάποιος προσπαθεί να αφυπνίζει την συνείδησή του, στον βαθμό που το κατορθώνει, σταδιακά τίθενται σε λειτουργία τα τσάκρας του σώματος. Έτσι όταν αρχίζει να αφυπνίζεται το τσάκρα της διαίσθησης, ο Μυημένος αρχίζει να μαθαίνει να κινείται σε αυτόν τον κόσμο, στον βαθμό που τελειοποιεί το Διαισθησιακό του σώμα.
Η πρωταρχική διάσταση, ο πρωταρχικός κόσμος ονομάζεται Άτμαν. Είναι ένας κόσμος με καταπληκτική ομορφιά. Στον κόσμο αυτόν, όλα αποτελούνται από μαθηματικούς αριθμούς. Επειδή όλα εκφράζονται με αριθμούς και οι αριθμοί δεν επιδέχονται παρερμηνείες, μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για τον κόσμο του Απόλυτου. Τίποτε δεν μπορεί να παρερμηνευθεί. Όλα έχουν συγκεκριμένη έννοια. Εδώ επικρατεί ένας και μοναδικός νόμος: ο νόμος του Πατέρα, του Εσώτερου. Σε αυτόν τον κόσμο ο Μυημένος συγχωνεύεται με τον Εσωτερικό του Πατέρα. Μετατρέπεται σε ένα ον πέρα από οποιαδήποτε κατανόηση. Οι δράσεις του βασίζονται στο να υπακούει στην θέληση του Μοναδικού Νόμου.
Είναι λοιπόν επόμενο ότι πρόκειται για ένα ον, το οποίο εάν παρουσιαστεί στον φυσικό κόσμο, θα προκαλέσει ποικίλλες αντιδράσεις, αφού εμείς θα προβάλουμε επάνω του τον δικό μας ελαττωματικό ψυχισμό.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν τον λόγο για τον οποίο οι άνθρωποι συνήθως καταδιώκουν και τελικά «σταυρώνουν» όποιον Μύστη προσπαθήσει να τους πληροφορήσει για όλα αυτά τα θέματα και τελικά διαστρεβλώνουν αυτά που δίδαξε.
Τέλος πρέπει να επαναλάβω ότι εκτός από αυτές τις βασικές διαστάσεις που αναφέραμε υπάρχουν ακόμη πολλές άλλες. Επειδή όμως δεν μπορούμε, έτσι κι αλλιώς, να έχουμε πρόσβαση ούτε στις περισσότερες βασικές διαστάσεις δεν υπάρχει και ιδιαίτερος λόγος να τις αναφέρουμε.

12 ΑΝΟΔΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΘΟΔΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ

Ένας νόμος ο οποίος είναι πολύ προσφιλής σήμερα σε όλες τις εσωτεριστικές σχολές αλλά και στις επιστημονικές τάξεις είναι ο νόμος της εξέλιξης. Η ανοδική εξέλιξη σημαίνει ότι τίποτε δεν βρίσκεται σταματημένο, όλα ζουν και αναπτύσσονται μέσα στον χρόνο. Σύμφωνα με αυτήν όλα εξελίσσονται συνεχώς και ανοδικά με αποτέλεσμα όλα να γίνονται καλύτερα. Αυτό είναι πολύ βολικό, αφού έτσι δεν απαιτείται από εμάς καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια. Από μια πρώτη ματιά αυτό φαίνεται να ισχύει, αφού είναι προφανές ότι ο πολιτισμός μας συνεχώς εξελίσσεται και τώρα είμαστε «πιο πολιτισμένοι» από τον προηγούμενο αιώνα. Αυτό είναι εν μέρει αλήθεια, αλλά μόνο για το τεχνολογικό μέρος. Κανένας δεν μπορεί να φτάσει στην τελειότητα με την ανοδική εξέλιξη.
Μερικοί άνθρωποι γίνονται πιο καλοί αλλά οι περισσότεροι γίνονται τρομερά διεστραμμένοι. Ο άνθρωπος της αθωότητας, ο άνθρωπος του παράδεισου που υπήρχε πριν από μερικά εκατομμύρια χρόνια, είναι σήμερα μετά από την τόση ανοδική εξέλιξη ο άνθρωπος της ατομικής βόμβας και της βόμβας του υδρογόνου, ο διεφθαρμένος του χρήματος και του εγκλήματος.
Εσωτερικά δεν έχουμε αλλάξει καθόλου από την εποχή των σπηλαίων. Αντιθέτως έχουμε γίνει χειρότεροι. Τότε ο άνθρωπος σκότωνε για να επιζήσει, τώρα σκοτώνει για να απολαύσει περιττά αγαθά. Η βία, οι πόλεμοι, η πείνα, οι αρρώστιες, τα ναρκωτικά, η καταστροφή του περιβάλλοντος είναι ιδιαίτερα έντονα στις μέρες μας. Όλοι κάθονται και απολαμβάνουν «τα καλά του πολιτισμού» τους, αγνοώντας ή μη θέλοντας να ξέρουν ότι αυτά τα «αγαθά» προέρχονται από την οικονομική αφαίμαξη του τρίτου κόσμου και ουσιαστικά φτιάχτηκαν με αίμα και ιδρώτα πεινασμένων λαών.
Μια πιο προσεκτική ματιά στην φύση, θα μας δείξει ότι ο νόμος της εξέλιξης έχει έναν σιαμαίο αδελφό. Πρόκειται για τον νόμο της καθοδικής εξέλιξης.
Παρατηρήστε έναν άνθρωπο: γεννιέται και μέσω της ανοδικής εξέλιξης μεγαλώνει και κάποτε η καθοδική εξέλιξη (τα γηρατειά) θα τον αναλάβει. Το σώμα του θα συρρικνωθεί και θα πεθάνει όπως επιτάσσει η φύση. Αλλά και ψυχικά συμβαίνει το ίδιο πράγμα. Σαν μωρό είναι αθώος, χωρίς κακίες, πονηριές κλπ. Θα μεγαλώσει και θα αναπτύξει χιλιάδες ελαττώματα. Έπειτα θα καταντήσει ένας απολιθωμένος γέρος εγκλωβισμένος μέσα στις παλιές ιδέες του. Τι απέγινε η ορμή, ο αυθορμητισμός, η όρεξη για μάθηση, η έκπληξη μπροστά στο καινούριο, οι ριζοσπαστικές ιδέες που είχε σαν νέος; Αν η ανοδική εξέλιξη ήταν συνεχής, τότε και ένας γέρος θα ήταν το ίδιο επαναστατικός και ζωηρός (ψυχολογικά τουλάχιστον) όσο και τα εγγόνια του. Εκείνο που συμβαίνει ότι ο άνθρωπος και σωματικά και πνευματικά είναι δεσμευμένος από τους δύο νόμους που δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο.
Μία άνοδο την ακολουθεί πάντα μία κάθοδος. Πάνω στον βασανιστικό «Τροχό του Σαμσάρα» όλα ανεβοκατεβαίνουν, αναπτύσσονται και τέλος πεθαίνουν.
Υπάρχει ανοδική εξέλιξη στον σπόρο που βλαστάνει, στον μίσχο που μεγαλώνει και εξελίσσεται, στο φυτό που δίνει τον καρπό του. Υπάρχει καθοδική εξέλιξη στο δέντρο που σταμάτησε να μεγαλώνει, που μαραίνεται, γερνάει και πεθαίνει.
Υπάρχει ανοδική εξέλιξη σε έναν πολιτισμό που αναπτύσσεται και καθοδική εξέλιξη όταν αυτός χάνεται. Έτσι πέρασαν μεγάλοι πολιτισμοί και αυτοκρατορίες. Που είναι οι Σουμέριοι, Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι, Πέρσες, Έλληνες, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί για να πούμε μερικούς από τους πιο γνωστούς; Απλά χάθηκαν από το προσκήνιο όταν γέρασαν όπως ακριβώς συμβαίνει και σε έναν άνθρωπο.
Σύμφωνα με τον Ερμή τον Τρισμέγιστο «όπως είναι πάνω έτσι είναι και κάτω. Και όπως είναι κάτω έτσι είναι και πάνω» και αυτό είναι απόλυτα αληθινό.
Ότι συμβαίνει σε ένα υποατομικό σωματίδιο, σε μικρόβιο, ένα φυτό, ένα ζώο, έναν άνθρωπο, θα συμβεί επίσης και στον μακρόκοσμο.
Ένας πλανήτης, ένας ήλιος, ένα ηλιακό σύστημα, ένας γαλαξίας και το ίδιο το σύμπαν θα υπακούσουν στον διπλό νόμο: θα γεννηθούν, θα εξελιχθούν ανοδικά, θα εξελιχθούν καθοδικά και αφού εξαντλήσουν τον χρόνο τους θα πεθάνουν.
Εκείνο που μας ενδιαφέρει τώρα είναι να δούμε την προσωπική σχέση που έχουμε με τους δύο αυτούς μηχανικούς νόμους σύμφωνα με την Γνωστική θεωρία.
Ο Παγκόσμιος Ωκεανός της Φωτιάς, αποτελείται φυσικά από αναρίθμητες σπίθες. Με τους κυματισμούς του, πολλοί Θεϊκοί σπινθήρες (Ουσίες) πετάγονται και με βάση κάποιο θεϊκό σχέδιο κατεβαίνουν υλοποιούμενοι όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα να εμφανισθούν στον φυσικό κόσμο και να αποκτήσουν ύπαρξη. Περνούν διαδοχικά μέσα από τα τρία φυσικά βασίλεια: ορυκτό, φυτικό και ζωικό. Μετά από εκατομμύρια χρόνια αργής ανοδικής εξέλιξης και αναρίθμητα ορυκτά, φυτικά και ζωικά σώματα, οι θεϊκοί σπινθήρες καταφέρνουν να αποκτήσουν ανθρώπινο σώμα. Μετατρέπονται έτσι σε διανοητικά θηλαστικά, σε ανθρωποειδή με δυνατότητα να μετατραπούν σε Ανθρώπους. Τότε αρχίζει και η ύπαρξη αυτοσυνείδησης σε αυτές τις σπίθες-ψυχές ή Ουσίες.
Τώρα είναι επιβεβλημένη η επιστροφή στο παγκόσμιο ωκεανό της Ζωής. Όμως τα αθώα ανθρώπινα πλάσματα (ουσιαστικά τα ανθρωποειδή προικισμένα με νου) ευρισκόμενα στην ανάγκη να λειτουργήσουν ισορροπώντας τα ένστικτα, τον νου και την επιθυμία τους για επιστροφή στην πηγή τους, άρχισαν να σφάλλουν. Δημιουργήθηκαν ενστικτώδεις επιθυμίες, ο νους αυτοπαγιδεύτηκε, μηχανοποιήθηκε και έτσι δημιουργήθηκε το Εγώ, το Ελάττωμα.
Με αυτόν τον τρόπο τα λογικά θηλαστικά παγιδεύτηκαν στον τροχό του Σαμσάρα, στην ανοδική και καθοδική εξέλιξη. Πρέπει να προσπαθήσουν να καταστρέψουν τα ελαττώματα που δημιούργησαν κάποτε. Σε κάθε περίοδο λογικού ανθρωποειδούς, υπάρχουν πάντα εκατόν οκτώ υπάρξεις, που διατηρούν αυστηρή μαθηματική συμφωνία με τον αριθμό από χάντρες που αποτελούσε το περιδέραιο του Βούδα. Όταν όμως τελειώσουν οι 108 ζωές (τις οποίες μπορεί να ζήσει μία ψυχή μέσα σε ένα ανθρώπινο σώμα και δεν επιτύχουν τον θάνατο του Εγώ, τότε αρχίζει η καθοδική εξέλιξη. Η ψυχή ξαναζεί μέσα σε σώματα ζώων, φυτών και ορυκτών και κατεβαίνοντας στα έγκατα της γης περνάει από τον Δεύτερο Θάνατο. Εκεί, στο πυρ το αιώνιο, στην γέενα του πυρός, στο μέρος όπου υπάρχει ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων, δηλαδή στην κόλαση, το Εγώ καταστρέφεται και η Ουσία ελεύθερη ξαναβγαίνει στο φως του ήλιου.
Έπειτα μία νέα ανοδική εξέλιξη θα ακολουθήσει. Όλα θα επαναληφθούν με βάση τον νόμο της Υποτροπής, τα παλιά λάθη θα ξαναγίνουν, το Εγώ θα ξαναγεννηθεί και τέλος θα αναλάβει η καθοδική εξέλιξη. Έπειτα θα ακολουθήσει ένας νέος κύκλος.
Κάθε φορά που μία Ουσία καταφέρνει να ξαναμπεί στην ανοδική εξέλιξη, έρχεται ελεύθερη μόνο σε ένα ποσοστό τρία τοις εκατό. Το υπόλοιπο 97% βρίσκεται εγκλωβισμένο μέσα στα πρώτα αθώα λάθη, μέσα στα Εγώ-Αιτίες.
Γυρίζει ο τροχός του Σαμσάρα: Από την δεξιά μεριά ανεβαίνει ο Ανούβης στην ανοδική εξέλιξη και από την αριστερή κατεβαίνει ο Τύφων στην καθοδική εξέλιξη. Τρεις χιλιάδες φορές γυρίζει ο μεγάλος τροχός. Αφού τελειώσουν οι περίοδοι αυτού του μεγάλου τροχού, κάθε μορφή εσωτερικής αυτοπραγμάτωσης είναι αδύνατη. Οι πόρτες τότε κλείνουν.
Τότε το Είναι μαζεύει την Ουσία του και τις Αρχές του για να απορροφηθεί τελειωτικά μέσα στον ωκεανό του παγκόσμιου πνεύματος της ζωής. Οι ύψιστες αυτές Μονάδες σαν μικρούτσικα αθώα πλάσματα χωρίς μαεστρία, αιωρούνται ευτυχισμένα, προσεύχονται και προσκυνούν τους Άγιους Θεούς και βλέπουν τους Δάσκαλους όπως τα μυρμήγκια βλέπουν τους ανθρώπους. Την ευτυχία την αξίζουν πολύ δίκαια, γιατί η Ουσία κάθε μίας από αυτές γνώρισε τους τρόμους της αβύσσου και γύρισε 3000 φορές στον τροχό του Σαμσάρα.
Μπορούμε να πούμε ότι η ανοδική και καθοδική εξέλιξη, δηλαδή το καλό και το κακό, είναι δύο δυνάμεις σε δράση για να μπορεί να υπάρχει η Εξέλιξη. Και οι δύο βγαίνουν από το Απόλυτο και διαμορφώνονται από την ελεύθερη βούληση, όταν το Απόλυτο παραδίνει τις Μονάδες στον κόσμο. Οι Μονάδες που ενδιαφέρονται για την μαεστρία επιστρέφουν στη αγκαλιά του Απόλυτου σαν μεγάλοι δάσκαλοι με Γνώση, ενώ οι υπόλοιπες σαν αθώα πλάσματα χωρίς γνώση. Και δεν έχουν πια καμία άλλη ευκαιρία.
Το αποτέλεσμα της ανοδικής και της καθοδικής εξέλιξης φαίνεται και σε φυσικό επίπεδο:
-Οι φυλές των ανθρωποφάγων βρίσκονται πραγματικά σε καθοδική εξέλιξη. Είναι εκφυλισμένο προϊόν ισχυρών πολιτισμών που προηγήθηκαν από αυτές στην διάρκεια της ιστορίας. Όλες αυτές οι φυλές λένε ότι προέρχονται από θεούς, Ημίθεους, Τιτάνες κλπ. Όλες αυτές οι φυλές διατηρούν παραδόσεις που διηγούνται τις δόξες του δοξασμένου παρελθόντος τους.
-Η σαύρα είναι ένας εκφυλισμένος κροκόδειλος. Οι αρχαϊκοί πρόγονοι των μυρμηγκιών και των μελισσών ήταν Τιτάνες, πολύ πριν από τον άνθρωπο.
-Η σημερινή ανθρωπότητα είναι ένα εκφυλισμένο προϊόν προηγούμενων φυλών. Ανδροπρεπείς γυναίκες οδηγούν αεροπλάνα και πολεμούν. Είναι αφύσικες, αφού η βασική λειτουργία τους είναι η αγάπη και η φροντίδα των παιδιών. Αφύσικοι επίσης είναι και οι άνδρες που, γεμάτοι θηλυπρέπεια, πηγαίνουν στα κομμωτήρια, στα ινστιτούτα ομορφιάς και βάζουν καλλυντικά.
Για να αναπτυχθεί η Ουσία μέσα μας, πρέπει να ξεφύγει από τον τροχό του Σαμσάρα και να μπει στον δρόμο της Επανάστασης της Συνείδησης. Θα πρέπει να πεθάνει το Εγώ και έτσι από τον σπόρο (το σκεπτόμενο ζώο) θα γεννηθεί ο Αληθινός Άνθρωπος.
Όμως πρέπει να πούμε ότι αυτό πραγματικά είναι πολύ δύσκολο. Η ανάπτυξη της Συνείδησης δεν έχει καμία δουλειά με τους Δύο Νόμους. Η Φύση δεν ενδιαφέρεται για την ανθρώπινη αυτοπραγμάτωση, αντιθέτως την καταπολεμάει με όλες τις δυνάμεις της. Έτσι το πιθανότερο είναι ότι όποιος προσπαθήσει να επιτύχει την απελευθέρωσή του θα αποτύχει. Ο πλανήτης είναι ένας ζωντανός οργανισμός και η ανθρωπότητα ένα από τα όργανά του. Μετατρέπει ενέργειες πολύ ζωτικές για την πλανητική υγεία. Με την επανάσταση της Συνείδησης κάποιος σταματάει να είναι ένα μηχανικό κύτταρο στην εξυπηρέτηση του πλανήτη. Τότε εκείνος θα επιχειρήσει να υποτάξει τον επαναστάτη και συνήθως τα καταφέρνει.
Για αυτόν τον λόγο έχει πει και ο Βούδας: Από τους χίλιους που με ψάχνουν ένας με βρίσκει. Από τους χίλιους που με βρίσκουν ένας με ακολουθεί. Από τους χίλιους που με ακολουθούν ένας είναι δικός μου.

13 Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

ΚΛΕΙΔΙ ΥΑΤ
Μέχρι τώρα έχουμε μιλήσει αρκετά για το γεγονός ότι είμαστε κοιμισμένοι. Αυτό σημαίνει ότι αν και ευρισκόμενοι σε κατάσταση δράσης κατά την διάρκεια της ημέρας, εντούτοις ονειρευόμαστε βαθιά. Δεν αντιλαμβανόμαστε τον αληθινό κόσμο μέσα από τις πέντε αισθήσεις, αλλά προβάλλουμε τα προσωπικά μας όνειρα πάνω σε αυτόν. Έτσι μας διαφεύγει η πραγματικότητα με αποτέλεσμα να κάνουμε λάθη.
Είναι απαραίτητο να καταλάβουμε ότι η συνείδηση των ανθρωπίνων πλασμάτων είναι κοιμισμένη. Οι άνθρωποι οδηγούν αυτοκίνητα, περπατούν στους δρόμους, εργάζονται, παντρεύονται και ζουν πεπεισμένοι ότι είναι ξύπνιοι, ενώ δυστυχώς κοιμούνται βαθιά και ονειρεύονται.
Αρχικά πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε κοιμισμένοι. Όταν κάποιος παραδεχτεί ότι είναι κοιμισμένος, αυτό είναι σημάδι ότι θέλει να αφυπνιστεί. Ισχύει ότι και με τους τρελούς. Κανένας τους δε παραδέχεται την τρέλα του, όλοι οι τρελοί νομίζουν ότι είναι καλά. Όταν ένας τρελός δέχεται και καταλαβαίνει την κατάστασή του, αμέσως δείχνει ότι καλυτερεύει και οι γιατροί τον ετοιμάζουν για να βγει από το τρελοκομείο.
Πώς όμως θα επιτύχουμε την αφύπνιση; Η ίδια η θρησκεία μας, υποστηρίζει την άποψη ότι η ψυχή κοιμάται βαθιά, γοητευμένη από την ύλη ή από τον Διάβολο εάν προτιμάτε. Όμως δεν δίνει καμία συγκεκριμένη μέθοδο για εκείνον που θα ήθελε να προσπαθήσει κάτι τέτοιο. Το να ακολουθείς τυπικές τελετουργίες κάθε Κυριακή και να τα ρίχνεις όλα στον Διάβολο ελπίζοντας ότι κάποτε ο Θεός θα αποφασίσει να σε σώσει είναι μία μέθοδος που ικανοποιεί πολλούς, αλλά δεν προσφέρει τίποτε από την πρακτική άποψη της επανάστασης της συνείδησης.
Θα αναλύσουμε τώρα μία πρακτική μέθοδο με την οποία σιγά-σιγά θα επιτευχθεί αυτή η μυστηριώδης Αφύπνιση της Συνείδησης, που δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε γνωρίζει ο άνθρωπος.
Ένα από τα εργαλεία που θα χρησιμοποιήσουμε είναι η Προσοχή. Πρόκειται για μια ιδιότητα της Ουσίας. Χωρίς αυτήν δεν είναι δυνατόν να συμβεί τίποτε.
Το ΕΓΩ πρέπει να κλέψει την προσοχή για να μπορέσει να μας ταυτίσει στον σκοπό του.
Όταν η προσοχή σας είναι αποσπασμένη σε κάτι, τότε ακούτε την διάλεξη αλλά δεν την παρακολουθείτε. Χάνετε διάφορα από αυτά που λέγονται.
Επίσης χρειάζεται προσοχή για να μάθετε να κάνετε κάτι νέο.
Θα λέγαμε ότι η προσοχή είναι ένας φακός, ο οποίος μας χρησιμεύει μέσα στο σκοτάδι για να δούμε εκείνο που μας ενδιαφέρει. Έτσι με σβηστό φακό δεν βλέπουμε τίποτε. Επίσης με τον φακό στραμμένο στο ταβάνι δεν μπορούμε να δούμε μέσα στο σκοτάδι το κλειδί που μας έπεσε στο πάτωμα.
Έτσι λοιπόν πρέπει να ξεκινήσουμε ξέροντας ότι έχουμε μια προσοχή, την οποία πρέπει να κατευθύνουμε εμείς και όχι ο νους μας. Πρέπει λοιπόν να διαιρέσουμε αυτήν την προσοχή σε τρία μέρη και να προσέχουμε τρία «στρατηγικά» σημεία: το Υποκείμενο, το Αντικείμενο και τον Τόπο.
Υποκείμενο: Έχω διαρκώς στον νου μου την διαρκή αναρώτηση Ποιος είμαι;
Δεν δίνω απάντηση νε τον νου σκεπτόμενος «εδώ είμαι», αλλά διευκρινίζω την ταυτότητά μου χωρίς λόγια, αισθανόμενος το σώμα μου. Δηλαδή προσπαθούμε να μην ξεχνάμε τον εαυτό μας ποτέ, πουθενά και για κανέναν λόγο. Όταν ξεχνάμε τον εαυτό μας διαπράττουμε σοβαρά λάθη.
-Αν ξεχάσουμε τον εαυτό μας μπροστά σε ένα ποτήρι κρασί, θα καταλήξουμε τύφλα στο μεθύσι.
-Αν ξεχάσουμε τον εαυτό μας μπροστά στο άλλο φύλο, θα καταλήξουμε στην μοιχεία.
-Αν ξεχάσουμε τον εαυτό μας μπροστά σε έναν υβριστή θα καταλήξουμε να χτυπιόμαστε άγρια.
Πρέπει όμως να θυμάστε ότι το ευκολότερο πράγμα που συμβαίνει είναι ακριβώς αυτό: το να ξεχνάμε τον εαυτό μας. Η μέχρι τώρα παιδεία μας, βοηθάει πολύ σε αυτό.
Πρέπει να φρουρούμε τις αισθήσεις και τον νου μας αδιάκοπα, όπως ο φρουρός σε καιρό πολέμου.

Αντικείμενο: Έχω διαρκώς στον νου μου την διαρκή αναρώτηση: Τι κάνω;
Πρέπει να ΑΝΤΙΛΑΜΒΆΝΟΜΑΙ τι δουλειά κάνω κάθε στιγμή. Διαβάζω, περπατάω, τρώγω κλπ. Όταν ξεχάσω το τι κάνω, πολύ εύκολα γοητεύομαι από τις βιτρίνες, τον κόσμο, τα αυτοκίνητα κλπ. Τότε η Ουσία γοητεύεται με τα αντικείμενα που βλέπει και κοιμάται βαθιά.
Εάν δουλεύω και σκέπτομαι το αυτοκίνητό μου, ονειρεύομαι.
Όταν τρώγω και σκέπτομαι την δουλειά, ονειρεύομαι κλπ.
Το να μην γοητεύομαι με τον εξωτερικό κόσμο απαιτεί πολύ ειδική περιφρούρηση του εαυτού μας..
Τόπος: Έχω διαρκώς στον νου μου την διαρκή αναρώτηση: Που βρίσκομαι;
Παρατηρώ προσεκτικά το μέρος που βρίσκομαι. Προσπαθώ να δω όλες τις λεπτομέρειές του. Αυτό πρέπει να γίνεται παντού, ακόμη και στο σπίτι μας που το θεωρούμε σαν κάτι γνωστό. Πρέπει να κοιτάμε σαν να υπάρχει κάτι καινούργιο, κάτι που το βλέπουμε για πρώτη φορά.
Έτσι πρέπει να κάνουμε συνεχώς, όπου και αν βρισκόμαστε, την ερώτηση: «Γιατί είμαι εδώ; Τι δουλειά έχω σε αυτό το μέρος; Τι κάνω αυτήν την στιγμή;». Αυτό είναι απαραίτητο αν θέλουμε να μην χανόμαστε μέσα σε διανοητικές φαντασίες και έτσι να μπορέσουμε κάποτε να αφυπνίσουμε τη συνείδησή μας.
Απαιτείται πολύ δουλειά για να είμαστε ικανοί να προσέχουμε με συγκεντρωμένη προσοχή τον εαυτό μας. Επαναλαμβάνω ότι το κανονικό είναι να αφηνόμαστε και να καταλήγουμε ονειρευόμενοι, χωρίς αντίληψη του περιβάλλοντος.
Αυτό συμβαίνει σε τρία στάδια: Ταύτιση, Γοητεία και Ύπνος.
Ταύτιση: Ξεχνάμε τον εαυτό μας (δηλαδή το Υποκείμενο) και γινόμαστε ένα ή ταυτοποιούμαστε με κάποιο αντικείμενο π.χ. ένα γλυκό το οποίο μας αρέσει.
Γοητεία: Μετά έρχεται η γοητεία που προκαλεί το γλυκό. Αρχίζουμε να το επιθυμούμε.
Ύπνος: Αρχίζουμε να σκεφτόμαστε γύρω από το γλυκό. Προβάλλουμε εμπειρίες που δείχνουν πόσο μας αρέσει, τι συνέβη όταν το φάγαμε την τελευταία φορά κλπ. Έτσι χανόμαστε μέσα στην φαντασία μας και μπαίνουμε στον ύπνο της συνείδησης. Έχουμε χάσει τελείως την επαφή με το περιβάλλον και έχουμε ξεχάσει τον λόγο για τον οποίο βρισκόμαστε εκεί που βρισκόμαστε.
Έτσι βλέπετε ότι υπάρχει ένας απαράβατος νόμος-αλυσίδα: Στην αρχή ταυτιζόμαστε, μετά γοητευόμαστε και ξεχνάμε τον εαυτό μας και τελικά η συνείδησή μας κοιμάται. Τότε είμαστε κυριευμένοι εντελώς από το Πληθωρικό Εγώ.
Σε μία διαδήλωση ταυτίζεσαι με το πλήθος και καταλήγεις να φωνάζεις και να ρίχνεις πέτρες, πράγμα που σε άλλες συνθήκες δεν θα έκανες.
Ταυτισμένοι με τις σκέψεις μας πολλές φορές έχουμε χάσει την στάση του λεωφορείου.
Ταυτισμένοι με κάποια λόγια ή συναισθήματα, κάνουμε και λέμε πράγματα για τα οποία μετά ντρεπόμαστε.

Στην αρχή απαιτείται πολύ δυνατή πειθαρχία για κρατάμε την προσοχή μας χωρισμένη σε τρία μέρη. Έπειτα όμως από κάποιο διάστημα, η προσπάθεια αρχίζει να γίνεται συνήθεια και έτσι σιγά-σιγά αρχίζει να γίνεται συνεχώς. Με έναν παρόμοιο τρόπο χρειάστηκε να προσπαθήσουμε πολύ και να βάλουμε όλη την ενέργειά μας για να μάθουμε να οδηγούμε. Μετά όμως από ένα διάστημα η οδήγηση έγινε κάτι εύκολο.
Ο τελικός σκοπός της εφαρμογής του Κλειδιού ΥΑΤ, είναι η παρατήρηση του Εγώ. Όταν μπορέσουμε να σταθεροποιήσουμε την διαίρεση της προσοχής στα τρία μέρη, θα είμαστε ικανοί να αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι ξένο από εμάς (συγκεκριμένα το Εγώ) προσπαθεί να κινήσει την ανθρώπινη μηχανή μας για δικούς του σκοπούς. Έτσι αρχίζει και η αυτοπαρατήρηση που κάποτε θα τελειώσει με τον θάνατο του Εγώ.
Η συνεχής ενασχόληση με την διαίρεση της προσοχής στην αρχή είναι κουραστική και φαίνεται ανιαρή. Το Εγώ προσπαθεί να μας κάνει να αφήσουμε την προσπάθεια αυτή. Για το ίδιο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Όμως τελικά είναι ακριβώς το ίδιο και για εμάς. Πρέπει να μένουμε ανεπηρέαστοι από σκέψεις όπως:
-Δεν καταλαβαίνω τίποτε.
-Δεν κάνω καλά αυτήν την πρακτική,
-Δεν υπάρχουν αποτελέσματα
-Πρέπει να φαίνομαι σαν βλάκας.
κλπ…
Ένα από τα πρώτα αποτελέσματα της επίπονης αυτής εργασίας είναι ότι τα πράγματα αρχίζουν να αποκτούν ένα αδιόρατο ενδιαφέρον. Δεν έχει σημασία αν είναι «ανιαρά» ή «ενδιαφέροντα». Αρχίζουμε να αισθανόμαστε λιγότερο εξαντλημένοι, επειδή αρχίζουμε να αποταμιεύουμε ενέργεια. Τέλος τα όνειρά μας αρχίζουν να ζωντανεύουν όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα να υπάρχουν αστρικές εμπειρίες.
Το κλειδί ΥΑΤ είναι η αρχή για τον δύσκολο δρόμο της Εσωτερικής Απελευθέρωσης της Ουσίας μας από την σκλαβιά του Εγώ..

14 ΑΣΤΡΙΚΟΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ

Ο κόσμος των ονείρων
Ζούμε το ένα τρίτο της ζωής μας κοιμισμένοι. Όμως παρόλα αυτά δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτε για τον ύπνο και τα μυστήρια που κρύβει.
Το μοναδικό που ουσιαστικά γνωρίζουμε είναι το ότι βλέπουμε όνειρα. Αλλά και για αυτά γνωρίζουμε ελάχιστα. Οι περισσότεροι άνθρωποι ξέρουν μόνο αυτά που γράφονται σε διάφορα περιοδικά και συνήθως δεν έχουν πολύ σχέση με την πραγματικότητα. Ο αστρικός διαχωρισμός ονομάζεται επίσης και αστρική προβολή ή αστρικό ταξίδι ή συνειδητό ονείρεμα ή εξωσωματική εμπειρία. Πρέπει να πούμε ότι η Ουσία κατά τη διάρκεια των ωρών του ύπνου, αν και εμφιαλωμένη μέσα στο Εγώ, βρίσκεται έξω από το φυσικό σώμα. Έτσι με το Εγώ και την Ουσία έξω από το φυσικό σώμα, είναι βέβαιο ότι ζούμε στο αστρικό επίπεδο που είναι ο κόσμος των επιθυμιών κοιμισμένοι, όπως ακριβώς ζούμε εδώ, σε αυτό το επίπεδο.
Κατ’ αρχήν πρέπει να γίνει μια περιγραφή του τι συμβαίνει την στιγμή που κοιμόμαστε:
-Το σώμα χαλαρώνει και οι σκέψεις μας αρχίζουν να μετατρέπονται σε εικόνες. Είναι η στιγμή που τα Εγώ πρέπει να φύγουν από το σώμα, μπαίνοντας στον κατώτερο αστρικό κόσμο, για να του επιτρέψουν να ξεκουραστεί και να επιδιορθώσει τις όποιες βλάβες έπαθε κατά την διάρκεια της ημέρας. Αν κάποιος είναι προσεκτικός, τότε ίσως ακούσει διάφορες φωνές οι οποίες απομακρύνονται και χάνονται «κάπου». Το φυσικό σώμα (κατά την ώρα που λείπει το Εγώ) επισκευάζει το ζωτικό σώμα. Ο θυρεοειδής αδένας εκκρίνει διάφορα είδη βιολογικού ιώδιου. Αυτά απολυμαίνουν τον οργανισμό. Έτσι το ηλιακό πλέγμα και το πλέγμα του ήπατος δουλεύουν εντατικά. Όταν έπειτα ξαναγυρίζει το Εγώ μέσα στο σώμα, αυτό είναι έτοιμο για τις καινούργιες δραστηριότητες της ημέρας.
-Έπειτα το σώμα κοιμάται και η Ουσία φεύγει και μεταφέρεται και αυτή στον κατώτερο αστρικό κόσμο. Αυτό συμβαίνει γιατί είναι κοιμισμένη και έτσι παρασύρεται μαζί με τα Εγώ. Αυτά που θα δει και θα ακούσει στην διάρκεια του ύπνου, γίνονται αντιληπτά (όταν ο άνθρωπος επιστρέψει στην κατάσταση της επαγρύπνησης) σαν όνειρα.
– Το Εγώ τριγυρίζει στις ανώτερες διαστάσεις, στις υπερευαίσθητες επαρχίες της Φύσης και του Κόσμου και συνεχίζει να ονειρεύεται με τα ίδια όνειρα που έχει στο φυσικό κόσμο, δηλαδή με τις γνωστές διανοητικές προβολές και φαντασίες του, προσπαθώντας να ικανοποιήσει τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες του.
-Μπορεί επίσης η Ουσία να παρασυρθεί στους κόσμους κολάσεις, οπότε ο άνθρωπος θα θυμάται εφιάλτες. Ορισμένες φορές βλέπουμε όνειρα που έχουν σχέση με αυτά που κάνουμε όλη την ημέρα ή με πράγματα που επιθυμούμε. Αυτά δεν είναι παρά απλές διανοητικές προβολές.
-Υπάρχουν και περι¬πτώσεις στις οποίες η Ουσία μπορεί στιγμιαία να αντιληφθεί αποκαλύψεις των μεγάλων Δασκάλων ή να της δώσουν κάποια ειδική διδασκαλία. Αυτές όμως οι περιπτώσεις είναι πολύ σπάνιες.
Όταν κάποιος αρχίζει να εφαρμόζει το κλειδί ΥΑΤ, συνηθίζει να παρατηρεί καί το σώμα καί το περιβάλλον του. Έτσι έχει την πιθανότητα σε κάποια στιγμή να καταλάβει ότι δεν αισθάνεται το σώμα του «έτσι όπως το έχει συνηθίσει». Ή θα αντιληφθεί ότι κάτι περίεργο συμβαίνει στο περιβάλλον, ότι «κάτι δεν πάει καλά». Τότε η Ουσία του θα ξυπνήσει και θα καταλάβει ότι βρίσκεται στον αστρικό κόσμο. Δεν θα δει τίποτε ιδιαίτερο σε σχέση με το απλό όνειρο που έβλεπε μέχρι εκείνη την στιγμή. Το περιβάλλον συνήθως παραμένει σταθερό. Απλά θα τον καταλάβει μία έκπληξη επειδή θα θυμηθεί ότι πριν λίγη ώρα είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι του για να κοιμηθεί. Τότε μπορεί να πει:
-Είμαι με το αστρικό μου σώμα!
Θα θυμηθεί όλες τις δυνατότητες που έμαθε θεωρητικά ότι έχει. Μπορεί για παράδειγμα να πετάξει, να περάσει μέσα από τοίχους και να πάει σε όποιο μέρος θέλει ή να ψάξει για κάποιον Δάσκαλο ο οποίος θα τον διδάξει ότι χρειάζεται. Και πάντοτε θα αισθάνεται έκπληξη, επειδή η Ουσία ξυπνώντας αντιμετωπίζει κάτι πρωτόγνωρο για αυτήν.
Ανάλογα, με το πόσο δυνατή συγκέντρωση υπάρχει, η εμπειρία μπορεί να κρατήσει από μερικά δευτερόλεπτα μέχρι αρκετή ώρα. Φυσικά στο επίπεδο στο οποίο βρισκόμαστε οι εμπειρίες αυτές είναι σπάνιες και διαρκούν ελάχιστα. Είναι όμως αρκετές για να ταράξουν την Ουσία μας και να της δείξουν ότι υπάρχει και κάτι άλλο εκτός από τα όνειρα που προβάλλει ο Νους.
Θα περιγράψουμε τώρα τι πρέπει να κάνει κανείς για να επιτύχει τον Αστρικό Διαχωρισμό:
Βασικά εφαρμόζουμε συνεχώς το κλειδί ΥΑΤ, δηλαδή ο διαχωρισμός της προσοχής σε Υποκείμενο, Αντικείμενο και Τόπο πρέπει να γίνεται συνέχεια. Η πρακτική που εξασκούμε σε κατάσταση επαγρύπνησης, τυπώνεται στο υποσυνείδητο και μετά, κατά τη διάρκεια των ωρών του ύπνου λειτουργεί αυτόματα.
Επίσης πρέπει να σταματάμε την καθημερινή δράση μας και να αναρωτιόμαστε συχνά για τον τόπο που βρισκόμαστε:
-Που βρίσκομαι; Είμαι με αστρικό ή με φυσικό σώμα;
Παρατηρούμε προσεκτικά και διευκρινίζουμε αν είμαστε στον αστρικό ή στον φυσικό κόσμο. Για μεγαλύτερη σιγουριά τραβάμε το δάχτυλό μας ή κάνουμε ένα πηδηματάκι. Εάν είμαστε στο αστρικό τότε το δάκτυλό μας θα μακρύνει (επειδή εκεί η ύλη είναι ελαστική) ή θα αιωρηθούμε γιατί ο νόμος της βαρύτητας δεν ισχύει.
Αν επίσης κατά την διάρκεια της ημέρας βλέπουμε κάτι περίεργο, αμέσως πρέπει να αναρωτιόμαστε:
-Που βρίσκομαι; Είμαι με αστρικό ή με φυσικό σώμα;
Αυτό το κάνουμε γιατί στο αστρικό βλέπουμε πολλά περίεργα πράγματα, αλλά ποτέ δεν αναρωτιόμαστε για αυτά. Τα θεωρούμε φυσιολογικά. Όταν όμως ξυπνήσουμε συνήθως αισθανόμαστε κατάπληξη που είδαμε τέτοια περίεργα πράγματα. Και λέμε στους άλλους: Άκου τι όνειρο είδα εχθές!!!
Μετά την αναρώτηση, συνήθως ο νους μας πείθει ότι είμαστε ΕΔΩ, χωρίς να τον ενδιαφέρει αν είμαστε στο αστρικό ή στο φυσικό. Έτσι κι αλλιώς και στις δύο περιπτώσεις είμαστε ΕΔΩ, αλλά λείπει η διευκρίνιση. Έτσι προσπαθούμε να κάνουμε το πηδηματάκι με σκοπό την αιώρηση ή να τραβήξουμε το δάχτυλό μας.
Κάποιες φορές όμως ο νους μας βάζει βάρος και δεν πετάμε. Όποτε είναι δυνατόν ανεβαίνουμε σε ένα σκαμνί ή σε ένα σκαλοπάτι και πηδάμε. Έτσι προσπαθούμε να διαπιστώνουμε αν είμαστε ή όχι στο αστρικό.
Τελικά, είτε αιωρηθούμε είτε αισθανθούμε το δάκτυλό μας να μετατρέπεται σε λάστιχο και να μακραίνει, μας καταλαμβάνει ισχυρή έκπληξη η οποία μας αφυπνίζει. Είναι ένα σοκ στιγμιαίο. Όπως για παράδειγμα όταν φεύγεις από το σπίτι για μια δουλειά και ξαφνικά θυμάσαι και λες: ΩΧ!!! ΞΕΧΑΣΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΙΚΑ!!!
Αισθάνεσαι ΚΑΠΩΣ, σαν να ξυπνάς από έναν λήθαργο, αισθάνεσαι έκπληξη και ταράζεσαι. Η αστρική συνειδητοποίηση είναι παρόμοια.

Μία άλλη πρακτική γίνεται την ώρα που πάμε για ύπνο:
Ξαπλώνουμε ανάσκελα (με το στόμα προς τα πάνω) και με το κεφάλι προς τον βορρά ή την ανατολή (αν γίνεται βέβαια).
Παρατηρούμε το δωμάτιό μας πολύ προσεκτικά, εντοπίζοντας όλες τις λεπτομέρειές του (αντικείμενα, χρωματισμούς, διάταξη χώρου) και μετά λέμε πολλές φορές στον εαυτό μας:
-Ξάπλωσα για να κοιμηθώ. Εάν βρεθώ στην δουλειά μου ή οπουδήποτε αλλού, θα θυμηθώ ότι ξάπλωσα για ύπνο και δεν μπορεί να βρίσκομαι εκεί. Τότε θα καταλάβω ότι είμαι με αστρικό σώμα και θα κάνω το πήδημα με σκοπό να αιωρηθώ.
Όταν τελικά στην διάρκεια του ονείρου θυμηθούμε να κάνουμε το πηδηματάκι, θα αιωρηθούμε και θα ξυπνήσουμε στο αστρικό επίπεδο (για μερικά δευτερόλεπτα έστω).
Θα πρέπει επίσης ο γνωστικός μαθητής να προσπαθεί τα εξής:
-Πριν ξαπλώσει να έχει φάει ελαφρύ φαγητό. Όταν φάει κάποιος βαριά κοιμάται εύκολα και κάποιες φορές μπορεί ακόμη και να δει εφιάλτες.
-Όταν μετατρεπόμενος σε φρουρό του ύπνου του, είναι μισοκοιμισμένος και αισθάνεται αυτήν την χαλάρωση του ύπνου, πρέπει να φαντάζεται και να αισθάνεται ότι είναι ελαφρύς σαν αέριο.
-Όντας σε αυτήν την κατάσταση, προσπαθεί να ξεχνάει ότι έχει βάρος και σκέπτεται ότι μπορεί να πετάξει όπου θέλει.
-Μετά προσπαθεί να σηκωθεί από το κρεβάτι του ξεχνώντας το φυσικό του σώμα, αισθανόμενος ότι είναι σύννεφο, άρωμα, αέρας, θεϊκή πνοή.
-Αυτό δεν γίνεται διανοητικά, αλλά σηκώνεται απαλά από το κρεβάτι του, απολύτως ταυτισμένος με το απαλό και ρευστό πνεύμα του.
-Όταν βγει από το φυσικό του σώμα, μπορεί να δει το σώμα του που κοιμάται, να περιδιαβεί το σπίτι του ή να φύγει και να πάει σε όποιο μέρος θέλει.
Υπάρχουν και άλλες πρακτικές:
-Η συγκέντρωση στους κτύπους της καρδιάς μας, η οποία πρέπει να γίνεται πριν το στάδιο του ύπνου και απαιτεί αρκετή χαλάρωση εκ μέρους μας για να αντιληφθούμε την αίσθηση των παλμών της καρδιάς.
-Η συγκέντρωση σε μία μαύρη γάτα. Επειδή η κατάμαυρη γάτα έχει πολύ δυνατό στοιχειώδες, μπορεί να μας βοηθήσει να βγούμε συνειδητά στο αστρικό. Μπορούμε ακόμη να συγκεντρωθούμε σε φυτά ή και στον σκύλο μας.
-Η προφορά ορισμένων Μάντραμς, λέξεων δύναμης.
-Η επίκληση σε Δασκάλους του Αστρικού πεδίου, οι οποίοι εκπαιδεύουν όποιον τους το ζητήσει.
Όταν είμαστε καλά συγκεντρωμένοι τότε μπορεί να ακούσουμε ένα βούισμα λίγο πριν μας πάρει ο ύπνος που μοιάζει και με τον ήχο που κάνει ο γρύλλος. Τότε συγκεντρωνόμαστε σε αυτό το βουητό για να έλθει πιο εύκολα η συνειδητή αστρική έξοδος.
Καμιά φορά επίσης νομίζουμε ότι γίνεται σεισμός ή νοιώθουμε ένα απότομο τράνταγμα στο σώμα ή πιθανόν νομίζουμε ότι το σώμα μας φουσκώνει και γίνεται τεράστιο ή αντίθετα ότι μικραίνει και μετατρέπεται σε τελεία. Αυτά είναι σημάδια συγκέντρωσης και εξόδου στο αστρικό και δεν πρέπει να φοβόμαστε γιατί τότε θα χαθεί όλη η προσπάθεια.

Το τελευταίο βήμα γίνεται την ώρα που ξυπνάμε το πρωί:
-Μένουμε ακίνητοι, επειδή με την κίνηση ταράζεται το αστρικό σώμα και χάνονται οι αναμνήσεις.
-Αμέσως κάνουμε μια αναδρομική άσκηση για να θυμηθούμε με κάθε λεπτομέρεια τα μέρη που επήγαμε, τους ανθρώπους με τους οποίους μιλήσαμε και γενικά την κατάσταση στην οποία βρισκό¬μασταν, όσο ήμασταν έξω από το φυσικό σώμα.
Μπορούμε επίσης να κρατάμε σημειώσεις για όλα αυτά, επειδή σιγά σιγά τα όνειρα χάνονται κατά την διάρκεια της ημέρας. Αυτά που γράφουμε μας δείχνουν την εξέλιξη που έχουμε, στον δρόμο της αφύπνισης της συνείδησης, σαν αποτέλεσμα της προ¬σπάθειάς μας.
Πολλοί ονειρεύονται πως είναι ξύπνιοι, αλλά πρόκειται απλά για ένα όνειρο. Ο ξύπνιος άνθρωπος ζει με εντατική επαγρύπνηση κατά την διάρκεια του ύπνου, αλλά και κατά την διάρκεια της καθημερινής δραστηριότητας.
Ορισμένοι, όταν βγαίνουν στο αστρικό, βλέπουν το φυσικό τους σώμα ξαπλωμένο στο κρεβάτι. Τότε φοβούνται ότι θα πεθάνουν και τρομοκρατημένοι επιστρέφουν πίσω και ξυπνούν.
Ορισμένοι επίσης προσπαθούν (ακριβώς λόγω του φόβου του αγνώστου ή του θανάτου) να αποφύγουν να έχουν πάλι τέτοιου είδους εμπειρίες. Αυτό είναι παράλογο γιατί είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι, είτε θέλουν είτε όχι, κάθε βράδυ βγαίνουν στο αστρικό. Όλοι οι άνθρωποι βγαίνουν στο αστρικό αλλά φυσικά δεν πέθανε κανείς, ούτε έπαθε τίποτε.
Τους φυσιολογικούς αυτούς φόβους τους αυξάνουν πολλοί ψευτο-εσωτεριστές, που παριστάνοντας τους ειδήμονες, φοβίζουν τον κόσμο λέγοντας ότι το αστρικό είναι επικίνδυνο και χρειάζεσαι έναν Δάσκαλο για να σε προστατέψει. Αντίθετα μπορούμε να πούμε ότι κινδυνεύουμε όταν δεν βγαίνουμε συνειδητά στο αστρικό. Ο λόγος είναι ότι υπάρχει η δυνατότητα ακόμα και να μας σκοτώσει ένας δαίμονας υψηλής ιεραρχίας. Αυτό που μας συμβαίνει συνήθως είναι ότι παρασυρόμαστε στους κολάσιους κόσμους. Εκεί εκπαιδεύουν τα ελαττώματά μας για να κάνουν ακόμα «καλυτέρα» τις καθημερινές αταξίες τους.

Κάποιες φορές μπορεί να ξεκολλήσει ολόκληρο το αστρικό μας σώμα από το φυσικό, αλλά να μένουμε κολλημένοι πχ στο κεφάλι. Άλλες φορές προσπαθούμε να περάσουμε μέσα από τον τοίχο, αλλά αυτός είναι ελαστικός, υποχωρεί και μας εμποδίζει να φύγουμε. Κάποιοι αιωρούνται στο δωμάτιο μη μπορώντας να κινηθούν. Αυτό συμβαίνει γιατί ακόμα ο νους μας βάζει διανοητικά εμπόδια. Μεταφέρει τις καταστάσεις του υλικού κόσμου στον αστρικό κόσμο και μας δημιουργεί προβλήματα.
Ο καλύτερος όμως τρόπος για να υπάρξει έξοδος στο αστρικό είναι ένας και μοναδικός, αν και είναι ο δυσκολότερος.
Σε όλες τις μεθόδους που περιγράψαμε πριν είναι απαραίτητη η προσπάθεια για να επιτευχθεί η αστρική εμπειρία μερικών δευτερολέπτων. Μετά πρέπει να ξαναγίνει το ίδιο.
Όμως όταν δουλεύουμε πάνω στον θάνατο του Εγώ και απελευθερώνουμε την Ουσία μας τότε αυτή μετατρέπεται σε Συνείδηση.
Μία από τις βασικές ικανότητες της Συνείδησης είναι η συνεχής επαγρύπνηση.
Έτσι όταν κοιμόμαστε η Συνείδησή μας βγαίνει στον αστρικό κόσμο φυσιολογικά χωρίς ανάγκη ιδιαίτερων πρακτικών.
Το αφυπνισμένο άτομο επίσης μπορεί:
-Να κατανοεί τα συμβολικά όνειρα που βλέπει.
-Να ταξιδεύει σε οποιοδήποτε μέρος της γης ή ακόμα και σε άλλους πλανήτες.
-Να πηγαίνει στους Ναούς των Μυστηρίων και να ζητήσει από τους μεγάλους Δασκάλους να τον εκπαιδεύσουν.
-Να μελετήσει τα Ακασικά Αρχεία της Φύσης για να γνωρίσει όλα εκείνα που τον ενδιαφέρουν.
-Να αναλαμβάνει εργασίες που θα του αναθέσουν στον Γνωστικό Ναό, κερδίζοντας έτσι Αξίες, αφού εργάζεται για το καλό της ανθρωπότητας.
Όλα αυτά γίνονται αργά και οδυνηρά γιατί η Φύση δεν κάνει άλματα. Και το πρώτο σκαλοπάτι για αυτήν την θαυμάσια σκάλα εσωτερικής προόδου λέγεται συγκέντρωση. Χωρίς αυτήν δεν πρόκειται ποτέ ποτέ ποτέ να επιτύχει κανείς τίποτε στον εσωτερικό δρόμο.

15 ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

Σύν – Κέντρο. Η λέξη σημαίνει κατά γράμμα πρόσθεση στο κέντρο. Με άλλα λόγια το μάζεμα στο κέντρο, στο εσωτερικό. Κατά το λεξικό «συγκέντρωση είναι η ένταση των διανοητικών ή ψυχικών λειτουργιών για αποκλειστική ενασχόληση με κάτι».
Φανταστείτε ότι βρισκόσαστε μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Έχετε έναν φακό που βγάζει (ας πούμε δέκα) ακτίνες φωτός που σκορπίζουν γύρω. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείτε να δείτε τίποτε γιατί δεν καταφέρνετε να φωτίσετε καλά αυτό που πρέπει να δείτε. Υποθέτουμε ότι μπορείτε να μαζέψετε τις ακτίνες με το χέρι (όπως κρατάμε μία χούφτα ξυλάκια) και να τις κρατήσετε ενωμένες. Πιάνετε δύο ακτίνες, τις «κολλάτε» και δημιουργείτε μία ισχυρότερη. Αυτή η ακτίνα μπορεί να φωτίσει αμυδρά και να δείτε ότι κάτι υπάρχει απέναντι. Έπειτα παίρνετε άλλη μία ακτίνα και την «κολλάτε» και αυτήν δημιουργώντας έτσι άλλη ακτίνα φωτεινότερη. Τώρα μπορείτε να δείτε αχνά ότι απέναντί σας βρίσκεται ένα αντικείμενο. Συνεχίζετε έτσι ώσπου να μαζέψετε όλες τις ακτίνες σε μία. Τότε θα δημιουργηθεί μία δέσμη φωτός αρκετά δυνατή για να μπορείτε να βλέπετε με λεπτομέρειες το αντικείμενο που θέλετε μέσα στο σκοτάδι.
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τον εσωτερικό μας κόσμο. Το φως της προσοχής μας, δηλαδή η αντίληψη, βρίσκεται διασπασμένη σε εκατοντάδες μικρά κομμάτια. Επομένως η Ουσία μας δεν μπορεί να δει κάτι από αυτά που συμβαίνουν στον ψυχισμό μας, επικρατεί απόλυτο σκοτάδι. Και φυσικά πολύ περισσότερο δεν μπορεί να δει στο υποσυνείδητό μας.
Έτσι λοιπόν για να συγκεντρωθούμε πρέπει να μαζέψουμε την προσοχή μας. Αν μας ζητήσουν να συγκεντρωθούμε σε κάποια εργασία που πρέπει να γίνει γρήγορα, δεν θα καταφέρουμε τίποτε αν δεν κρατήσουμε την προσοχή μας μαζεμένη, συγκεντρωμένη.
Αν η προσοχή μας διασπάται από θορύβους, ομιλίες, μνήμες από το παρελθόν ή επιθυμίες για κάτι που θέλουμε να κάνουμε στο μέλλον, τότε δεν μπορούμε να συγκεντρωθούμε. Χρειαζόμαστε την προσοχή μας αδιάσπαστη. Έτσι είναι απαραίτητο να μάθουμε να συγκεντρωνόμαστε.
Με την συγκέντρωση αποκτούμε την δυνατότητα να αναλύουμε και να πληροφορούμαστε τα πάντα για ένα αντικείμενο ή θέμα που μας ενδιαφέρει. Έτσι μπορούμε να παρατηρούμε και να διορθώνουμε το αντικείμενο της παρατήρησης. Όσο έξυπνος, μορφωμένος και δημιουργικός και εάν είναι κάποιος, δεν μπορεί να προσφέρει πολλά, όσο δεν συγκεντρώνεται στον βαθμό που χρειάζεται.
Όλα αυτά φυσικά ισχύουν και στους δύο κόσμους. Και στον εξωτερικό αλλά και στον εσωτερικό.
Εξωτερικά παρατηρούμε κάποιο πρόβλημα που υπάρχει. Αναλύουμε τα δεδομένα του προβλήματος και βγάζουμε συμπεράσματα για το τι πρέπει να γίνει. Στην συνέχεια παρατηρούμε τα προβλήματα που προκύπτουν από την υλοποίηση των σχετικών αποφάσεων. Να μια απλή διαδικασία του εξωτερικού κόσμου: παρατηρείς ότι είναι πιο βολικό να κάθεσαι σε μια πέτρα παρά στο έδαφος. Μετά φτιάχνεις ένα σκαμνί που είναι ελαφρύτερο από την πέτρα. Βάζεις πλάτη και φτιάχνεις μία καρέκλα. Βάζεις χέρια και φτιάχνεις μια πιο άνετη καρέκλα. Βάζεις πανί και μπαμπάκι για να είναι πιο μαλακά και φτιάχνεις μια πολυθρόνα. Με αυτόν τον τρόπο φύγαμε από τις σπηλιές και ζούμε πολύ πιο άνετα. Και το μέσον για αυτό είναι η συγκεντρωμένη παρατηρητικότητα.
Ο λόγος τώρα που ουσιαστικά παραμένουμε βάρβαροι, σκοτωνόμαστε σε αέναους πολέμους και καταστρέφουμε τα πάντα είναι η έλλειψη «συγκέντρωσης προς τα μέσα». Εάν κατορθώναμε να έχουμε εσωτερική συγκέντρωση σίγουρα τα πράγματα θα άλλαζαν. Θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε τα ελαττώματα που πλημμυρίζουν τον ψυχικό μας κόσμο. Δεν αρκεί απλά να ξέρουμε ότι έχουμε ένα ελάττωμα. Πρέπει να το παρατηρήσουμε και να το αναλύσουμε.
Η εσωτερική συγκέντρωση θα δημιουργούσε μέσα μας ανώτερες συνειδησιακές καταστάσεις. Έπειτα αυτές θα οδηγούσαν την κοινωνία μας σε πιο ανθρώπινα επίπεδα.
Λόγω της ανεπτυγμένης τεχνολογίας, έχουμε συνηθίσει να βρίσκουμε εύκολες και γρήγορες λύσεις για τα προβλήματά μας. Εσωτερικά όμως είμαστε αβοήθητοι. Η προσοχή και η συγκέντρωσή μας δεν μπορούν να αναπτυχθούν τεχνητά. Απαιτείται προσωπική προσπάθεια μακρόχρονη, επίμονη και επίπονη. Απαιτείται καταρχήν σωματική και διανοητική χαλάρωση, δηλαδή πρέπει να σταματήσουμε να βυθιζόμαστε στο σύγχρονο άγχος που έχει φτάσει τους ανθρώπους στα όρια της τρέλας.
Έρευνες έχουν δείξει ότι όταν κάποιος βρίσκεται βαθιά συγκεντρωμένος σε ένα θέμα και τον διακόψουν πχ με ένα τηλεφώνημα, χρειάζονται περίπου 15 λεπτά για να μπορέσει να επανέλθει στο ίδιο επίπεδο βαθιάς συγκέντρωσης! Φανταστείτε λοιπόν πόσο συγκεντρωμένοι είναι οι άνθρωποι κατά την διάρκεια της εργασίας τους. Είναι προφανές ότι δουλεύουν αποσυγκεντρωμένοι. Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι δουλεύουν πολύ και έχουν μικρή απόδοση ενώ γυρίζουν στο σπίτι τους «πτώματα στην κούραση».
Η ηχορύπανση επίσης είναι ένας σοβαρός παράγοντας που μειώνει την προσοχή και την συγκέντρωση. Εκτός του ότι αυξάνει το άγχος και την πίεση και προκαλεί βλάβες στο νευρικό σύστημα. Η μουσική μπορεί να βοηθήσει όταν πρόκειται για μουσικά κομμάτια που είναι απαλά και χωρίς λόγια. Μπορεί να καλύψει τους εξωτερικούς ήχους και να δημιουργήσει ένα ευχάριστο περιβάλλον κυρίως στο σπίτι.
Επίσης απαραίτητη είναι η ξεκούραση, η υγιεινή διατροφή και ο καλός ύπνος.
Η ετοιμότητα, η συγκέντρωση, η προσοχή, η μνήμη, η μάθηση και οι δυνατότητες προγραμματισμού και οργάνωσης όλης μας της ζωής, υποβιβάζονται σοβαρά όταν κοιμόμαστε λίγο.
Επειδή η συγκέντρωση της προσοχής είναι πολύ δύσκολη πρέπει να αρχίσουμε να προσπαθούμε να συγκεντρωθούμε σε ελεγχόμενο περιβάλλον. Και το καλύτερο είναι όταν βρισκόμαστε στο σπίτι μας. Μια πρώτη και απλοϊκή μορφή άσκησης είναι η εξής:
-Καθόμαστε σε μία άνετη στάση που να μας βολεύει, έτσι ώστε να μην χρειαστεί να κουνηθούμε. Μπροστά μας έχουμε βάλει κάποιο αντικείμενο.
-Χαλαρώνουμε όσο μπορούμε το σώμα μας.
-Προσπαθούμε να διώξουμε όλες τις σκέψεις για να μείνουμε απερίσπαστοι και χαλαροί.
-Έπειτα προσπαθούμε να παρατηρούμε το αντικείμενο χωρίς να φεύγει ο νους μας από εκεί. Στην αρχή είναι δύσκολο γιατί ο νους είναι ατίθασος και να ξεφεύγει από εδώ και από εκεί. Δεν έχει συνηθίσει ακόμη να παραμένει σε ένα μόνο πράγμα.
Πρέπει να παραμένουμε ακίνητοι. Όταν κινηθεί το σώμα τότε χάνεται λίγο ή πολύ η συγκέντρωση. Στην αρχή το σώμα σου θα επαναστατήσει προκαλώντας πόνους, φαγούρες και μουδιάσματα. Προσπαθούμε να εκπαιδεύσουμε το σώμα μας στην ακινησία.
Κοιτώντας το αντικείμενο προσπαθούμε να μάθουμε όλα όσα μπορούμε από το αντικείμενο. Παρατηρούμε το βάρος, τον όγκο, την μορφή και το υλικό του.
Έτσι φτάνουμε στην σύνθεση του αντικειμένου. Φυσικά η σύνθεση αυτή είναι απλοϊκή στην αρχή αλλά όσο προχωράμε στην ανάπτυξη της συγκέντρωσης θα αυξάνεται και το βάθος της.
Όλα αυτά πρέπει να γίνονται αργά και με υπομονή. Όπως ένα δέντρο δεν μεγαλώνει από την μία μέρα στην άλλη, έτσι και η συγκέντρωση δεν αυξάνει από την μία μέρα στην άλλη. Αργά και σταθερά θα συνηθίσουμε το σώμα μας να κάθεται εκεί που το χρειαζόμαστε και τον νου συγκεντρωμένο στο θέμα μας.
Πρέπει να διαχωρίσουμε την προσοχή μας από τις σκέψεις. Οι σκέψεις θα υπάρχουν και θα εμφανίζονται. Όμως εμείς δεν πρέπει να αφήνουμε την προσοχή να φεύγει μαζί τους. Υπάρχει μια ολόκληρη διαδικασία για αυτό. Μπορεί όμως να εφαρμοστεί μόνο όταν ο «αθλητής της συγκέντρωσης» καταναλώσει αρκετό χρόνο εξασκούμενος και καταλάβει ότι πρακτικά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να ξεφύγει από τον νου του. Πρόκειται γενικά για την εξάσκηση της «εσωτερικής σιωπής» όπου προσπαθούμε να είμαστε συγκεντρωμένοι σε ένα θέμα, εμφανίζονται σκέψεις (σχετικές ή άσχετες) και εμείς ΔΕΝ ΤΙΣ ΑΓΓΙΖΟΥΜΕ με την εσωτερική γλώσσα.
Ένας άλλος τρόπος συγκέντρωσης είναι να κρατάμε την προσοχή μας στην καρδιά μας. Αφού χαλαρώσουμε προσπαθούμε να ακούμε τους χτύπους της, να βλέπουμε πως είναι, την κατασκευή της κλπ.
Ένας άλλος τρόπος συγκέντρωσης είναι να φτιάχνουμε έναν κατάλογο με τις δουλειές που έχουμε να κάνουμε την κάθε ημέρα. Έτσι μπορούμε ακολουθώντας τον κατάλογο να κρατάμε τον νου μας συγκεντρωμένο να σκέφτεται μόνο εκείνο που πάμε να κάνουμε.
Η συγκέντρωση είναι ο πιο γρήγορος τρόπος να πληροφορηθούμε κάτι. Μας χρησιμεύει στην πρακτική ζωή αλλά κυρίως μας χρησιμεύει στην εσωτερική μας ζωή. Χρειαζόμαστε ένα μέσον, ένα εργαλείο για την παρατήρηση του εαυτού μας.
Όταν αποκτήσουμε την ικανότητα της συγκέντρωσης, τότε αποκτούμε τον «εσωτερικό φακό» που περιγράψαμε στην αρχή. Θα μας επιτρέψει να προσπαθήσουμε να αφυπνίσουμε το ελεύθερο ποσοστό της Ουσία μας, να διασπάσουμε τα σκοτάδια του ψυχισμού μας και να αρχίσουμε την μελέτη του Εγώ με απώτερο σκοπό την διάλυσή του και την ολοκληρωτική απελευθέρωση της Ουσίας μας.

16 Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ

Ο Νόμος του Εκκρεμούς

Σήμερα θα μιλήσουμε για τον νόμο του εκκρεμούς. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για μια άλλη μορφή της Ανοδικής και Καθοδικής εξέλιξης. Φανταστείτε ένα εκκρεμές. Κινείται συνεχώς ανάμεσα σε δύο άκρα. Στο ένα άκρο μπορούμε να βάλουμε το Φως. Στο άλλο το σκοτάδι. Με βάση την δυαδικότητα των πραγμάτων μπορούμε να βάλουμε στην μία άκρη την ζέστη, το καλό, το ευχάριστο, το όμορφο, το δίκαιο, την ζωή κλπ. Στην άλλη μπορούμε να βάλουμε το κρύο, το κακό, το δυσάρεστο, το άσχημο, το άδικο, τον θάνατο κλπ.
Πηγαίνει δεξιά το εκκρεμές και δημιουργείται ένας νέος και ισχυρός πολιτισμός, πηγαίνει αριστερά και ο πολιτισμός αυτός καταστρέφεται, ενώ την θέση του την παίρνει ένας καινούριος και ισχυρός πολιτισμός.
Το εκκρεμές γέννησε την αυτοκρατορία των Ίνκα. Αλλά όταν πήγε στην άλλη άκρη διακόσιοι στρατιώτες με τον Πιζάρο ήταν αρκετοί για να καταστρέψουν αυτήν την αυτοκρατορία των 50 εκατομμυρίων ανθρώπων που κυριαρχούσε σε μια αχανή έκταση.
Όλα κυβερνιόνται από το εκκρεμές οι άνθρωποι, η φύση, η γη, ο ήλιος, ο γαλαξίας κλπ. Το εκκρεμές συνεχώς μας παρασέρνει από την μία άκρη στην άλλη. Την μία στιγμή είμαστε ευχαριστημένοι και την άλλη δυσαρεστημένοι κλπ.
Μπορούμε να τοποθετήσουμε στο ένα άκρο του εκκρεμούς τις διάφορες θρησκείες, αιρέσεις, εσωτεριστικές και αποκρυφιστικές σχο¬λές και στο άλλο άκρο όλες τις αθεϊστι¬κές, σκεπτικιστικές και υλιστικές σχολές. Πολλά συμβαίνουν με την λειτουργία του εκκρεμούς:
Ένας φανατικός θρησκευόμενος μπορεί να μετατραπεί σε υλιστή, εξ αιτίας κάποιου συμβάντος ή μίας απογοήτευσης. Αντίθετα ένας υλιστής μπορεί να μετατραπεί σε φανατικό θρησκευόμενο, εξ αιτίας ενός ακατανόητου για αυτόν υπερφυσικού γεγονότος.
Φυσικά η ανθρωπότητα είναι σκλάβα του πανίσχυρου νόμου των αντιθέτων. Τα δύο αντίθετα παλεύουν συνεχώς μεταξύ τους όπως οι δύο θεοί του Ζωροαστρισμού. Ο Αχούρα Μάζδα (θεός του καλού) και ο Αριμάν (θεός του κακού) βρίσκονται σε αέναη πάλη. Πότε υπερισχύει ο ένας και πότε ο άλλος.
Όλα τα προβλήματα που έχουμε βασίζονται στην πάλη των αντιθέτων και είναι τελείως υποκειμενικά. Δύο άνθρωποι θα αντιδράσουν εντελώς διαφορετικά μπροστά στην ίδια κατάσταση. Και αυτή τους η αντίδραση εξαρτάται από το Εγώ που εκείνη την στιγμή τους διακατέχει και δρα μέσα από την προσωπικότητά τους. Έτσι μπροστά σε μία εικόνα ενός γλυκού ο ένας (κατεχόμενος από το Εγώ της λαιμαργίας) θα αντιδράσει διαφορετικά από έναν άλλον που διακατέχεται από το Εγώ του φόβου για τον οδοντίατρο.
Μπλεγμένοι μέσα στα αντίθετα παθαίνουμε αυτό ακριβώς που παθαίνουν όσοι ανεβαίνουν στο τραινάκι του λούνα πάρκ. Αισθάνονται έντονα τα ανεβάσματα και τις πτώσεις και «διασκεδάζουν». Προσέξτε όμως ότι αυτή η λέξη σημαίνει σκόρπισμα. Και πραγματικά συμβαίνει ακριβώς αυτό. Η έντονη ταύτιση με το γεγονός προκαλεί μεγάλη διαρροή συναισθηματικής ενέργειας. Και οι άνθρωποι κατεβαίνουν από το τραινάκι εξαντλημένοι. Αλλά στο αίμα τους κυκλοφορεί μία τεράστια δόση αδρεναλίνης, λόγω του φόβου, που τους δίνει την ψευδαίσθηση ότι πέρασαν ωραία.
Όλη η ζωή μας περνάει όπως το τραινάκι του λούνα πάρκ. Δεμένοι με μία γερή ζώνη (τις πεποιθήσεις μας) στο Τραίνο της Ζωής, υποφέρουμε από τα σκαμπανεβάσματα του εκκρεμούς. Και το χειρότερο είναι ότι ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι ελέγχουμε την ζωή μας. Μέχρι βέβαια να αλλάξει το εκκρεμές από ευχάριστο σε δυσάρεστο, από υγεία σε ασθένεια κλπ.
Έτσι λοιπόν δεν υπάρχει κάποιος μηχανικός τρόπος λύσης των προβλημάτων μας και δεν είναι δυνατόν να λυθούν όσο παραμένουμε κάτω από την επίδραση αυτού του νόμου. Τα κύματα του ευχάριστου και του δυσάρεστου έρχονται ασταμάτητα σαν τα κύματα της θάλασσας, σε αέναη διαδοχή. Όλοι είμαστε θύματα αυτών των δύο απόψεων του εκκρεμούς, μηχανικές κούκλες που μας κινούν οι κλωστές του εκκρεμούς της μηχανικής ζωής.
Πρέπει να σταματήσουμε να ζούμε κάτω από την επίδραση του εκκρεμούς. Χρειάζεται να αντιμετωπίζουμε σωστά τα προβλήματα και την ζωή. Αλλά για αυτό πρέπει να χρησιμοποιήσουμε κάτι διαφορετικό από τα αντίθετα του εκκρεμούς.
Πρέπει να μάθουμε να δρούμε και η δράση που μας ενδιαφέρει παράγεται από την διαίσθηση. Ο συνδυασμός των δύο μηχανικών δράσεων με την διαισθητική δράση μετατρέπει την δυαδικότητα σε τριαδικότητα.
Η συνειδητή αυτή δράση βρίσκεται έξω από το «κανονικό» επίπεδο κατανόησης που έχουμε συνήθως. Η συνειδητή δράση έχει την δυνατότητα να μετατρέπει ριζικά τα διάφορα περιστατικά στην ζωή μας.
Ο τρόπος είναι απλός αλλά ταυτόχρονα δύσκολος στην εφαρμογή του. Όπως ακριβώς και ένας σκοινοβάτης κάνει κάτι πολύ απλό, μόνο που χρειάστηκε πολλά χρόνια εξάσκησης για να το επιτύχει. Και φυσικά η απελευθέρωση από τον Νόμο των αντιθέτων, από το Εκκρεμές, από τον Τροχό του Σαμσάρα, είναι απείρως δυσκολότερη από την ισορροπία στο σκοινί.
Αλλά πως παράγεται η διαισθησιακή, η συνειδητή αυτή δράση; Υπάρχει μία σειρά από βήματα:
-Πρέπει να θυμόμαστε ότι μέσα στο καλό βρίσκεται το κακό και αντίθετα. Τίποτα δεν είναι έτσι όπως το αντιλαμβανόμαστε. Οποιοδήποτε γεγονός ευχάριστο ή δυσάρεστο μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς όφελός μας ή προς βλάβην μας.
-Τα προβλήματα της ζωής δεν είναι παρά διανοητικές μορφές με δύο αντίθετους πόλους. Όταν σταματάμε να σκεπτόμαστε, αυτόματα παύουν να υπάρχουν. Όλοι έχουμε μια εμπειρία σαν την παρακάτω: Είμαστε σε ένα ωραίο μέρος, μια ακρογιαλιά για παράδειγμα. Ο ήλιος λάμπει, ο αέρας μυρίζει ευχάριστα, οι γλάροι ακούγονται από μακριά, πουλάκια κελαηδούν στα κλαριά των δέντρων και εμείς καθισμένοι σε μια σκιά απολαμβάνουμε το απέραντο γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας. Σε αυτήν την κατάσταση ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ, έχοντας ξεχάσει τα πάντα και χωρίς κανέναν απώτερο σκοπό, βιώνουμε το περιβάλλον και το σώμα μας. Εκείνο που αισθανόμαστε είναι μία γαλήνη και μία εσωτερική χαρά και πληρότητα. ΞΑΦΝΙΚΑ όμως λειτουργεί ο νους και ανασύρει από το ντουλάπι της μνήμης τα «ενδιαφέροντά» μας. ΞΑΦΝΙΚΑ, επίσης, θεωρώντας τις σκέψεις δικές μας ταυτιζόμαστε με τον σκοπό τους:
*Ωχ έχω οδοντίατρο αύριο…
*Γιατί μου είπε αυτό ο τάδε;
*Πάλι έφερε ο γιός μου χαμηλούς βαθμούς από το σχολείο…
*Που θα βρω τα λεφτά για να πάρω καινούρια τηλεόραση;
*Ο δείνα με μισεί και με κακολογεί στους άλλους…
*Να θυμηθώ να πληρώσω το γραμμάτιο…
*κλπ…
*κλπ…
*κλπ…
Η ταύτισή μας με την λειτουργία του νου προκαλεί -από την αρχή- την γνωστή αλυσίδα άσχημων συναισθημάτων που μας κατατρέχουν συνήθως. Αποτέλεσμα; Η μοναδική στιγμή ευτυχίας που νοιώθαμε πριν λίγο ΧΑΘΗΚΕ ΟΡΙΣΤΙΚΑ και αρχίζουμε πάλι να ζούμε δυστυχισμένοι στο παρελθόν και το μέλλον.
Αν και δύσκολο να το καταλάβει ή να το δεχθεί κανείς τα προβλήματα δεν λύνονται, αλλά σταματούν να υπάρχουν όταν ΔΕΝ τα σκεφτόμαστε. Έπειτα ο χρόνος θα δώσει την άλφα ή βήτα λύση -καλή ή κακή- και εμείς θα ξεχάσουμε το πρόβλημα-βουνό που είχαμε και θα ταυτιστούμε με ένα καινούριο.
-Πρέπει να αναλύουμε τις δύο ακραίες και αντίθετες καταστάσεις, με σκοπό να καταλαβαίνουμε την αλήθεια και το ψέμα μέσα σε αυτές. Αυτό θα μας οδηγήσει στην σύνθεση, στην αντίληψη της πραγματικότητας του γεγονότος.
-Όταν έρχεται ένα γεγονός, είτε δυσάρεστο είτε ευχάριστο, προσπαθούμε να αποφύγουμε την κίνηση του εκκρεμούς. Εάν ταυτιστούμε με αυτό που συμβαίνει το εκκρεμές μας αρπάζει. Και έπειτα από λίγο μας περνάει στο αντίθετο άκρο. Έτσι εμείς αμυνόμαστε με το να ανακαλύπτουμε τι καλό υπάρχει μέσα στο γεγονός (όταν αυτό είναι κακό) και τι κακό υπάρχει μέσα στο γεγονός (όταν αυτό είναι καλό).
-Αντιστεκόμαστε στην αρνητική ή θετική γοητεία που δημιουργεί το Εγώ με την σκέψη του, αντιλέγοντας και βάζοντας μία αντίθετη σκέψη, η οποία θα ακυρώσει την πρώτη. Χρησιμοποιούμε δηλαδή την Μετατροπή των εντυπώσεων που ήδη έχουμε περιγράψει.
Βασανιζόμαστε μέσα στο εκκρεμές, γιατί μέσα μας έχουμε το Εγώ, το Ελάττωμα, το οποίο έχει γεννηθεί και τρέφεται από την δυαδικότητα. Και όσο λειτουργεί το Εκκρεμές, τόσο αυξάνεται το Εγώ παρασέρνοντάς μας σε όλο και πιο μεγάλη αιώρηση. Ακριβώς όπως σε μία κούνια. Αν σταματήσουμε να σπρώχνουμε την κούνια (ταυτιζόμενοι) τόσο η κούνια θα αρχίσει να κάνει μικρότερες ταλαντώσεις. Και εάν επιπλέον φρενάρουμε την κούνια σπρώχνοντάς την αντίθετα στην κίνησή της (μετατροπή εντύπωσης) τόσο θα μειώνουμε την αιώρηση και θα υποφέρουμε λιγότερο από τα γεγονότα της ζωής.
Μετά από κάποιο διάστημα όλη αυτή η εργασία θα αρχίσει να μας επιτρέπει να ζούμε μέσα από την μη ταύτιση, με αποτέλεσμα να αρχίσει να λειτουργεί η διαισθησιακή δράση: μία ακαριαία δράση που θα είναι η πιο κατάλληλη για την περίσταση, χωρίς σκέψεις, αναρωτήσεις, φόβους, αναστολές, διχογνωμίες, αβεβαιότητες κλπ.
Θα πρόκειται για δράση της αφυπνισμένης Ουσίας που μετατρέπεται σε Συνείδηση.

17 Η ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΡΟΠΟ ΣΚΕΨΗΣ

Ο Χριστός δίδασκε τους μαθητές του λέγοντας:
«Δεν μπορείτε να βάλετε καινούριο κρασί σε παλιά ασκιά, γιατί θα σκιστούν και θα χυθεί το κρασί. Δεν μπορείτε να βάλετε μπάλωμα από καινούριο πανί σε παλιό ρούχο, γιατί το ρούχο θα σκιστεί και θα γίνει χειρότερο από πριν».
Τι έπρεπε να αλλάξει; Οι άνθρωποι πάντοτε αργοί και δυσκίνητοι στην κατανόηση δεν το κατάλαβαν ποτέ. Έπαιρναν την καινούρια διδασκαλία και την προσάρμοζαν σύμφωνα με τις ιδέες τους. Αυτός είναι και ο λόγος που δημιουργήθηκαν και τόσες πολλές αιρέσεις. Είναι κάτι φυσικό αφού οι άνθρωποι δεν ξέρουν να ακούνε.
Εκείνο τελικά που πρέπει να αλλάξει είναι ο τρόπος με τον οποίον σκεπτόμαστε.
Ξέρουμε ότι έχουμε τρία κέντρα: το Διανοητικό, το Συγκινησιακό και το Κινητικο-ενστικτο-σεξουαλικό. Επειδή μία δημιουργία αρχίζει από «πάνω και πάει προς τα κάτω» πρέπει να κάνουμε το ίδιο.
Αν χρειάζεται να κάνουμε κάτι, σκεπτόμαστε πως θα το κάνουμε (διανοητικό), αποφασίζουμε να το κάνουμε (συναισθηματικό) και το βάζουμε σε πράξη (κινητικό).
Η εφαρμογή της Γνωστικής Θεωρίας δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά από αυτόν τον φυσικό τρόπο.
Πριν απ’ όλα πρέπει να αρχίσουμε την εργασία από τον νου μας. Μέχρι σήμερα είχαμε μάθει να σκεπτόμαστε με έναν τρόπο. Τώρα πρέπει να μάθουμε να σκεπτόμαστε με άλλον διαφορετικό.
Χρειάζεται απαραιτήτως να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας, διότι διαφορετικά βαδίζουμε σε λάθος δρόμο.
Ο παλιός τρόπος σκέψης, προκαλεί παλιά γνωστά συναισθήματα και αυτά προκαλούν τον παλιό τρόπο δράσης.
Για να σταματήσουμε να δρούμε με τον παλιό τρόπο, πρέπει να πάψουμε να είμαστε θύματα των παλιών συγκινήσεών μας. Πρέπει να ξεφύγουμε από την επίδραση του νόμου του Εκκρεμούς. Και αυτό θα το πετύχουμε μόνο όταν θα μπορέσουμε να μην ταυτιζόμαστε με τα γεγονότα της ζωής.
Για να επιτύχουμε να μην ταυτιζόμαστε με τα γεγονότα της ζωής πρέπει να χρησιμοποιούμε τον νου μας για να προβάλλουμε αντίθετες εντυπώσεις από εκείνες που δεχόμαστε. Υπενθυμίζω ότι δεν μας ενδιαφέρει αν η εξωτερική εντύπωση είναι καλή ή κακή, όμορφη ή άσχημη, βαρετή ή ενδιαφέρουσα. Μας ενδιαφέρει μόνο να μάθουμε να μην ταυτιζόμαστε με αυτήν.
Υπάρχουν μορφωμένοι άνθρωποι που χειρίζονται πολύ καλά τις ιδέες τους, αλλά εάν τους παρατηρήσετε θα δείτε ότι δεν μπορούν να αποχωριστούν τις «παλιές, καλές τους συνήθειες».
Άλλοι γνωρίζουν πολύ καλά την Γνωστική Διδασκαλία και κάνουν ωραίες ομιλίες, όμως ενεργούν, όπως ακριβώς στο παρελθόν με τις ίδιες ακριβώς συνήθειες.
Δεν μας ενδιαφέρει να αλλάξουμε επιφανειακά, καλυτερεύοντας τις παλιές συνήθειές μας. Δεν μας ενδιαφέρει να μιλάμε και να συμπεριφερόμαστε πιο σωστά από πριν, γιατί έτσι μάθαμε από την νέα διδασκαλία.
Εκείνο που έχει σημασία είναι:
-Να διαπιστώσουμε ότι είμαστε κοιμισμένοι. Και σαν κοιμισμένοι δεν μπορούμε να πράξουμε το σωστό.
-Ότι ο λόγος του ύπνου μας είναι το αγαπημένο μας Εγώ.
-Να επιθυμήσουμε την αφύπνισή μας μέσα από τον θάνατο του ψυχολογικού Εγώ.
-Να αρχίσουμε την προσπάθεια κατανόησης σε βάθος και εφαρμογής όλων αυτών που μαθαίνουμε σαν «Γνωστική θεωρία».
-Και φυσικά να αρχίσουμε από το να μην αφήνουμε τον νου μας να πετάει ανεξέλεγκτος από δω κι από εκεί, όπως κάναμε μέχρι τώρα.
Είναι παράλογο να θέλουμε να γαντζώσουμε το «κάρο» της Γνωστικής διδασκαλίας στο δικό μας παλιό και γεμάτο σκουπίδια «κάρο».
Αν είμαστε ευχαριστημένοι με τα διανοητικά και συναισθηματικά έθιμα μας, με τον τρόπο που κρίνουμε, με τον τρόπο που αντιδράμε (όλα αυτά θέλοντας και μη τα έχουμε αποκτήσει κληρονομικά από την οικογένεια) τότε ακόμα και αν μελετάμε και ασπαζόμαστε την Γνωστική Θεωρία, απλά χάνουμε τον χρόνο μας. Η θεωρία θα παραμείνει θεωρία και εμείς θα παραμείνουμε οι ίδιοι. Η ζωή μας θα παραμείνει η ίδια. Τα προβλήματά μας θα παραμείνουν τα ίδια. Και για να δικαιολογηθούμε θα πούμε ότι η Γνωστική διδασκαλία που ακούσαμε είναι άχρηστη. Έπειτα, όπως είναι φυσικό, θα πάμε σε μια άλλη σχολή όπου λέει «πιο ενδιαφέροντα» πράγματα.
Πρέπει να γνωρίσουμε τον τρόπο σκέψης μας, όχι από την άποψη του πιο σωστού ή του πιο λάθους. Δεν μας ενδιαφέρει να καταδικάσουμε ή να δικαιολογήσουμε. Η καταδίκη και η δικαιολογία δείχνει ότι είμαστε σίγουροι για το σωστό και το λάθος. Και όταν είμαστε σίγουροι για κάτι τότε δεν το ερευνούμε καθόλου.
Ο σκεπτικισμός και η αμφιβολία για εκείνα που θεωρούμε κακά, αλλά και για αυτά που θεωρούμε καλά μπορεί να μας δώσει το έναυσμα για εσωτερική έρευνα.
Να θυμόμαστε ότι ο άνθρωπος δεν έχει έναν νου, έχει πολλούς νόες και έτσι δεν έχει ποτέ σταθερότητα στις απόψεις του. Κάθε εγώ που τον καταλαμβάνει, σκέφτεται σύμφωνα με τα συμφέροντά του.
Η Ουσία ενός ανθρώπου, όντας εγκλωβισμένη στο Εγώ διαδικάζεται σύμφωνα με τις επιθυμίες του. Είναι κοιμισμένη και κάνει πράγματα που ποτέ δεν θα έκανε εάν ήταν ξύπνια. Όλοι μας έχουμε κάνει πράγματα για τα οποία μετανιώσαμε και απορούμε γιατί τα κάναμε. Προσέξτε τι λέξεις χρησιμοποιούμε: μετάνοια και μεταμέλεια. Και οι δύο λέξεις έχουν σαν πρώτο συνθετικό την λέξη μετά. Το δεύτερο συνθετικό είναι το νοώ (καταλαβαίνω) και το μέλλω (σκέπτομαι). Και στις δύο περιπτώσεις σημαίνει ότι είδαμε τι κάναμε εκ των υστέρων, όταν ήταν ήδη πολύ αργά.
Μια πολύ ωραία παροιμία λέει:
Να μην λυπάσαι μετά. Να λυπάσαι πριν. Τότε θα είσαι ένας άνθρωπος που θα χρησιμοποιεί το μυαλό του για να χαράζει την πορεία του και όχι για να την διορθώνει.
Έτσι μπορεί κανείς να καταλάβει ότι αν συνεχίζουμε με τους παλιούς μας τρόπους, οποιοδήποτε είδος (της τόσο επιθυμητής) ευτυχίας γίνεται αδύνατο.
Ο κόσμος μας στηρίζεται στον νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος, στον μηχανικό νόμο του Κάρμα και του Ντάρμα, του νόμου της ανταπόδοσης της Παλαιάς Διαθήκης. Είναι ένας κόσμος πολύπλοκος και με αδιάκοπα προβλήματα.
Ο καθένας μας (όντας ασυνείδητος) πληρώνει τα χρέη του μέσω του Κάρμα, που φέρνει μόνο πίκρα και πόνο, και κάτι τέτοιο ποτέ δεν οδήγησε κάποιον ούτε στην ευτυχία ούτε στον παράδεισο.
Αυτός που επιθυμεί την ευτυχία, αυτός που θέλει να ξεφύγει από την μηχανικότητα της ύπαρξής του και ποθεί την αλλαγή, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να διαλύσει το αγαπημένο του Εγώ.
Η διάλυση όμως του Εγώ μπορεί να γίνει μόνο εάν αλλάξει κάποιος τον τρόπο με τον οποίο συνήθως σκέπτεται και αισθάνεται.

18 Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

Όπως όλα τα πράγματα έτσι και ο κόσμος των σχέσεων αποτελείται από τρία συστατικά. Τα τρία δομικά στοιχεία του κόσμου των σχέσεων πρέπει να αναλυθούν σωστά και να γίνουν πλήρως κατανοητά, γιατί έχουν μεγάλη σημασία στην εξέλιξη του εσωτερικού ανθρώπου.
Η πρώτη σχέση είναι αυτή που έχουμε με το φυσικό μας σώμα.
Η δεύτερη σχέση είναι αυτή που έχουμε με τον εξωτερικό κόσμο και τα ζητήματα που τον αφορούν (οικογενειακά, εμπορικά, χρηματικά κλπ).
Η τρίτη σχέση είναι αυτή που έχουμε με τον ίδιο τον εαυτό μας.
Οι άνθρωποι ενδιαφέρονται μόνο για τα δύο πρώτα είδη σχέσεων. Όμως και στα δύο δεν επιτυγχάνουν σχεδόν τίποτε και οι προσπάθειές τους καταλήγουν σε οικτρή αποτυχία.
*Σε σχέση με το σώμα μας κάνουμε «ότι μας κατέβει». Το ταλαιπωρούμε. Μένουμε άγρυπνοι για λόγους δουλειάς ή για λόγους διασκέδασης (και όχι ψυχαγωγίας). Τρώμε ακατάστατες ώρες. Τρώμε φαγητά-σκουπίδια επειδή δεν έχουμε χρόνο ή γιατί βαριόμαστε. Δεν το κινούμε και έχουμε καταντήσει να έχουμε ρόδες αντί για πόδια. Τα συντηρητικά, τα χρώματα και τα ζωικά λίπη των φαγητών γρήγορης κατανάλωσης αποθηκεύονται στο σώμα μας και προκαλούν από απλή παχυσαρκία και κυτταρίτιδα μέχρι χρόνιες παθήσεις όπως διαβήτης, καρδιακά προβλήματα, υπέρταση κλπ. Οι γενετικές μεταλλάξεις καθώς και οι καρκίνοι αυξάνονται ραγδαία.
Το σώμα μας πλημμυρισμένο από τις τοξίνες του άγχους και του άσχημου φαγητού υπολειτουργεί.
Έτσι το φορτώνουμε διεγερτικές ουσίες για να λειτουργήσει ή καταπραϋντικές ουσίες για να κοιμηθεί. Ο καφές, το τσιγάρο, και το αλκοόλ είναι τα τρία νόμιμα ναρκωτικά από τα οποία τα κράτη βγάζουν τεράστια έσοδα και κυριολεκτικά στηρίζουν τους προϋπολογισμούς τους. Για να μην υπολογίσουμε τα εκατομμύρια χάπια που καταπίνουμε για τον πονοκέφαλο, το άγχος, για να κοιμηθούμε κλπ.
Αντίθετα υπάρχουν εκείνοι που κάνουν τις υγιεινές συνθήκες ζωής θρησκεία. Αποφεύγουν αυτό ή εκείνο, δεν τρώνε ψάρι ή κρέας για διάφορες σωστές ή λάθος αιτίες. Το μακροχρόνιο αποτέλεσμα είναι ότι ταλαιπωρούν εξίσου το σώμα τους.
Άλλοι κακοποιούν το σώμα τους. Το παραμορφώνουν, το τρυπάνε, το γεμίζουν σιδερένια στολίδια.
Άλλοι το παραμορφώνουν με σκληρή γυμναστική στα γυμναστήρια.
Και πολλές πλέον νεαρές γυναίκες για να μοιάσουν στην ιδανική τους ηθοποιό, παθαίνουν νευρική ανορεξία. Οι θάνατοι από αυτήν την ψυχική ασθένεια αυξάνονται συνεχώς.
Όπως λέει μία παροιμία «οι άνθρωποι συμπεριφέρονται άσχημα στο σώμα τους όταν είναι νέοι. Και αυτό τους το ανταποδίδει όταν γεράσουν».
*Σε σχέση με τον εξωτερικό κόσμο βρισκόμαστε πάντοτε σε μειονεκτική θέση.
Είμαστε μόνιμα θύματα των περιστάσεων. Όταν μας χαμογελούν χαμογελάμε, όταν μας βρίζουν βρίζουμε, όταν μας αδικούν αδικούμε. Είμαστε σαν το σανίδι στα κύματα της θάλασσας. Πηγαίνουμε από δω κι από κει, χτυπάμε στα βράχια με την φουρτούνα και περιφερόμαστε άσκοπα με τα ρεύματα.
Ζούμε ατυχηματικά. Τα γεγονότα μας συμβαίνουν τυχαία και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά μόνο να τα υποστούμε. Είμαστε πάντοτε θύματα των περιστάσεων. Είναι αξιοθρήνητο το γεγονός ότι ακόμα δεν έχουμε μάθει να προκαλούμε τα γεγονότα συνειδητά.
Τρέχουμε να προλάβουμε την ζωή. Κυριολεκτικά όλοι «χάνουν το τραίνο». Όποιος καταφέρει να γίνει πλούσιος το πληρώνει με το να έχει κακή σχέση με το σώμα του και την οικογένειά του.
Οι διάσημοι μπαινοβγαίνουν στις κλινικές αποτοξίνωσης για ναρκωτικά και αλκοόλ, τυπικό παράδειγμα του ότι τα λεφτά και η δόξα δεν φέρνουν την ευτυχία.
Ένας σοφός είπε: «Υπάρχουν ελάχιστοι τετράγωνοι άνθρωποι. Οι περισσότεροι είναι στρογγυλοί και κυλούν δεξιά κι αριστερά».
Οι πεποιθήσεις των ανθρώπων αλλάζουν από την μία στιγμή στην άλλη. Ανάλογα με την περίπτωση μπορούν να αλλάξουν τελείως την γνώμη τους για κάποιο θέμα. Ένας γνωστός μου κάποτε έλεγε αστειευόμενος ότι ανήκει στο κόμμα ΟΦΟΑ (Όπου Φυσάει Ο Άνεμος). Τελικά αυτό είναι αλήθεια γιατί όταν τα προσωπικά συμφέροντα το απαιτούν, όλοι οι άνθρωποι «κάνουν το άσπρο μαύρο». Όταν έρθουν ευχάριστες καταστάσεις θα έχουμε κάποια συγκεκριμένη συμπεριφορά και θα υποστηρίζουμε κάποια πράγματα. Όταν θα έλθουν δυσάρεστες καταστάσεις τότε έχουμε τελείως διαφορετική συμπεριφορά και λέμε τελείως διαφορετικά πράγματα. Πεπεισμένοι όμως από το Αγαπημένο μας Εγώ, ισχυριζόμαστε ότι είμαστε ακέραιοι άνθρωποι με απαράβατες αρχές. Όμως το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι η σχέση μας με τον εξωτερικό κόσμο είναι φρικτή.
*Το τρίτο είδος σχέσεων είναι εκείνο που κανείς σχεδόν δεν ενδιαφέρεται να αναπτύξει. Με κάποια προσπάθεια ο κόσμος αναπτύσσεται κάπως σε σχέση με τα δύο πρώτα. Μετά από πολλά βάσανα μπορεί να καταλάβει και να προσπαθήσει να αλλάξει μία αιτία που του προκαλεί βάσανα στο πρώτο ή στο δεύτερο είδος σχέσης. Αλλά μέχρι εκεί.
Η τροφή, η υγεία και τα χρήματα αποτελούν την κύρια ασχολία όλων. Οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να προσαρμοστούν με οτιδήποτε ή με οποιονδήποτε στην ζωή και ακόμα δεν έχουν βρει την πραγματική ευτυχία.
Εάν κάποιος ενδιαφερόταν και ερευνούσε τον λόγο που γενικά είμαστε δυστυχισμένοι έχοντας ταυτόχρονα κακές σχέσεις με όλα, θα έφτανε σε ένα σημαντικό συμπέρασμα. Ο λόγος για όλες τις δυστυχίες και τα βάσανά μας είναι ένας και μοναδικός: πρόκειται φυσικά για το Αγαπημένο μας Εγώ.
Ένα Εγώ, πχ η λαιμαργία, μας έφερε στο σημείο να έχουμε δημιουργήσει κακή σχέση με το φυσικό μας σώμα και κατά συνέπεια να είμαστε άρρωστοι.
Υπάρχουν πολλοί απαισιόδοξοι ασθενείς, οι οποίοι όντας κουρασμένοι από τους γιατρούς και τα πολλά φάρμακα, έχουν παραιτηθεί από την επιθυμία να θεραπευθούν.
Υπάρχουν όμως και οι αισιόδοξοι ασθενείς, που παρά τις αντιξοότητες και τα προβλήματα, αγωνίζονται για να ζήσουν.
Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΓΩ ΘΑ ΜΑΣ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ ΣΩΣΤΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ.
Ένα Εγώ, πχ η σπατάλη, μας έφερε στο σημείο να έχουμε δημιουργήσει κακή σχέση με τον εξωτερικό κόσμο, με αποτέλεσμα να έχουμε προστριβές, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα.
Υπάρχουν περιπτώσεις εκατομμυριούχων, που επειδή χάνουν την περιουσία τους στο παιχνίδι, αυτοκτονούν.
Από την άλλη πλευρά όμως, εκατομμύρια είναι οι φτωχές μητέρες που ζουν και εργάζονται κάτω από άθλιες συνθήκες, για να μπορέσουν να θρέψουν τα παιδιά τους.
Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΓΩ ΘΑ ΜΑΣ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ ΣΩΣΤΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.
Ένα Εγώ, πχ η υπερηφάνεια, μας έφερε στο σημείο να έχουμε δημιουργήσει κακή σχέση με τον εαυτό μας. Αυτό σημαίνει ότι εσωτερικά είμαστε στα σκοτάδια. Όπως έξω, έτσι και μέσα μας συμβαίνουν πράγματα που δεν ξέρουμε γιατί συνέβησαν.
Εμφανίζεται ένα Εγώ θυμού, βρίζουμε και τσακωνόμαστε. Μετά εμφανίζεται ένα Εγώ μεταμέλειας και συντετριμμένοι ζητάμε συγνώμη δικαιολογούμενοι: «Δεν ξέρω πως μου ήρθε και το είπα».
Η συνείδησή μας αποκομμένη από το φυσικό περιβάλλον της (τους Ανώτερους Κόσμους), κοιμισμένη κάτω από την επίδραση του Πολλαπλού Εγώ, πνίγεται και προσπαθεί να βρει διέξοδο στο χρήμα και στην απόλαυση. Όμως το μόνο που καταφέρνει είναι να ενισχύει ακόμη περισσότερο τα τριπλά δεσμά που την κρατάνε δεμένη με τον κόσμο των κακών σχέσεων.
Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΓΩ ΘΑ ΜΑΣ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ ΣΩΣΤΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ.
Το σπάσιμο της τριπλής αυτής αλυσίδας του ύπνου της Συνείδησης είναι και ο βασικός στόχος αυτών των διαλέξεων. Προσπαθούν να δείξουν σε πρώτη απλοϊκή μορφή την διαδικασία του σπασίματος της αλυσίδας. Και το σπάσιμο αυτό επιτυγχάνεται μόνο με την διάλυση του Πολυπρόσωπου Εγώ.

19 Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΓΩ

Η διάλυση του Εγώ είναι ο κύριος σκοπός αυτής της σειράς των διαλέξεων. Στην αρχή δεν ξέρει κανείς από πού να αρχίσει και που να τελειώσει.
Το πρώτο πράγμα που απαιτείται είναι να κάνουμε μικρά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση.
Πρώτα πρώτα αρχίζουμε να αναπτύσσουμε την ικανότητα της συγκέντρωσης. Ακολουθούμε τις οδηγίες της σχετικής διάλεξης.
Ταυτόχρονα αρχίζουμε να παρατηρούμε το περιβάλλον μας, προσπαθώντας να παραμείνουμε συγκεντρωμένοι πάνω σε ένα θέμα κάθε φορά.
Είναι διαφορετικό πράγμα να γνωρίζει κάποιος ότι κάθεται σε μια καρέκλα. Αυτό είναι εύκολο γιατί ο νους, μέσω των αισθήσεών του, θα τον πληροφορήσει αμέσως. Είναι όμως διαφορετικό το να παρατηρήσει την καρέκλα Στην πρώτη περίπτωση έχουμε μια κατάσταση απροσεξίας, ενώ στην δεύ¬τερη μια κατάσταση συγκεντρωμένης προσοχής. Γνωρίζω ότι κάθομαι στην καρέκλα αντιλαμβανόμενος την αίσθηση που μου δίνει, βλέποντάς την και πιάνοντάς την, επιβεβαιώνοντας ότι κάθομαι με τις αισθήσεις μου χωρίς να στηρίζομαι στον νου, ο οποίος μου προσφέρει μία πληροφορία μέσα από την μνήμη.
Μπορεί κάποιος να ξέρει ότι σκέφτεται, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πα¬ρατηρεί τις σκέψεις του.
Μπορεί κάποιος να ξέρει ότι κάποια αρ¬νητική κατάσταση διαδικάζεται μέσα του (πχ θύμωσε), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι παρατήρησε την διαδικασία με την οποία το συγκεκριμένο ελάττωμα ανάβλυσε, τον ταύτισε και εξαπλώθηκε στον ψυχισμό του.
Το πρώτο βήμα για να παρατηρήσει κανείς ένα ελάττωμα και να γνωρί¬σει τον τρόπο λειτουργίας του, είναι να αρχίσει ένα συστηματικό «κυνήγι» του συγκεκριμένου ελαττώματος. Οποιοδήποτε εγώ εκφράζεται με διαφορετικές μορφές στα πέντε κέντρα. Πχ ένα εγώ λαγνείας θα εμφανιστεί στο διανοητικό κέντρο σαν σχέδια με το αγαπημένο πρόσωπο. Στο συγκινησιακό κέντρο θα εμφανιστεί σαν συναισθήματα κλπ.
Η καθημερινή ζωή είναι το καλύτερο πεδίο παρακολούθησης των ελαττωμάτων μας. Το εγώ ξεπηδάει αυθόρμητα, αντιδρώντας μπροστά στις χαρές, τα προβλήματα και τις κακοτοπιές της ζωής.
Κάθε δύσκολη κατάσταση μας προσφέρει πλούσιες ευκαιρίες για αυτο-γνωριμία. Δυστυχώς όμως οι άνθρω¬ποι διαμαρτύρονται με τις δύσκολες καταστάσεις και προσπαθούν να τις αποφύγουν.
Έτσι λοιπόν παρακολουθούμε ένα συγκεκριμένο ελάττωμα που έχουμε διαλέξει. Συνήθως είναι ένα ελάττωμα που εμφανίζεται συχνά, σε καθημερινή βάση και μας προκαλεί προβλήματα, ως εκ τούτου θέλουμε να το καταστρέψουμε. Για παράδειγμα δεν θα αρχίσει κάποιος να παρατηρεί το εγώ του να παίζει μουσική, αλλά θα αρχίσει να «κυνηγάει» το ΕΓΩ του θυμού.
Αφού λοιπόν έχει παρατηρήσει και έχουμε γνωρίσει, όσο περισσότερο γίνεται, το εγώ, προχωρούμε στην αξιολόγησή του. Κάνουμε μια όσο το δυνατόν πιο λεπτομερή ανάλυση σε ότι στοιχεία έχουμε συγκεντρώσει μέχρι τώρα. Αντιλαμβανόμαστε έτσι τους λόγους για τους οποίους επιτρέπουμε σε αυτό το Εγώ να μας καταλάβει.
Μετά έρχεται η εκτέλεση του Εγώ. Συγκεντρωνόμαστε στην θεϊκή Μητέρα και την παρακαλούμε να καταστρέψει και να κάνει στάχτη το συγκεκριμένο ελάττωμα.
Στον βαθμό που διαλύεται ένα Εγώ, η εγκλωβισμένη σε αυτό Ουσία απε¬λευθερώνεται σιγά-σιγά.
Όταν όλα τα Εγώ διαλυθούν, τότε θα έχει δημιουργηθεί μέσα μας ένα κέντρο διαρκούς Συνείδησης.
Η δουλειά αυτή είναι φυσικά πολύ δύσκολη. Ο Χριστός είχε πει: «Στην υπομονή θα κατέχετε τις Ψυχές σας». Είναι αυτονόητο ότι, λόγω του Εγώ, κανένας δεν κατέχει την ψυχή του.
Απαιτείται μία περίοδος δύσκολη και γεμάτες από προσωπικές μάχες και συναισθηματικές κρίσεις, επειδή η διάλυση του εγώ πάντα συνοδεύεται από πόνο και μετάνοια.
Τώρα θα αναφέρω μερικά πράγματα σχετικά με την Θεϊκή Μητέρα.
Ο καθένας από εμάς έχει μία αιτία που βρίσκεται εδώ. Η αιτία αυτή είναι πολύ απλή. Ένας άνδρας και μία γυναίκα μας έφεραν στον κόσμο. Ο πατέρας και η μητέρα μας τρέφουν, μας βοηθούν, μας διδάσκουν, μας τιμωρούν αν χρειάζεται και γενικά προσπαθούν να μας μεγαλώσουν σωστά. Αυτός είναι ένας φυσικός νόμος που ισχύει πάνω στην γη. Και όπως λέει ο Τρεις φορές Μεγάλος Ερμής: «όπως είναι επάνω, έτσι είναι και κάτω. Και όπως είναι κάτω έτσι είναι και πάνω». Ισχύει λοιπόν ακριβώς το ίδιο και για τους ανώτερους κόσμους. Υπήρξε μια αιτία για την δημιουργία μας πάνω στην γη. Όπως έχουμε έναν φυσικό πατέρα και μία φυσική μητέρα στον υλικό κόσμο, έτσι έχουμε και έναν Θεϊκό Πατέρα και μία Θεϊκή Μητέρα στους ανώτερους κόσμους.
Και όπως ακριβώς όταν θέλουμε κάτι πηγαίνουμε απλά στην μάνα μας και λέμε «μαμά διψάω, μαμά θέλω να κοιμηθώ» κλπ, έτσι ακριβώς κάνουμε και προς τα μέσα.
Ζητάμε από την Θεϊκή Μητέρα μας αυτό που επιθυμούμε. Ζητάμε απλά, χωρίς «περικοκλάδες», με απλή καρδιά, ακριβώς όπως λέγαμε κάποτε στην φυσική μητέρα μας «μαμά πεινάω». Η θεϊκή Μητέρα έχει την εξουσία να μας παρέχει οτιδήποτε. Είτε πρόκειται για υλικά προβλήματα, προβλήματα υγείας ή εσωτερικά προβλήματα.
Φυσικά ο σκοπός μας δεν είναι να ζητήσουμε χρήματα ή άλλες διευκολύνσεις στον φυσικό κόσμο. Το κύριο ενδιαφέρον μας είναι η διάλυση του ψυχολογικού Εγώ.
Η Θεϊκή Μητέρα, εφ’ όσον έχουμε δουλέψει σκληρά για να καταλάβουμε εκείνο που μπορούμε να καταλάβουμε, θα απομακρύνει από τον ψυχισμό μας το Εγώ και θα το καταστρέψει.
Ο Θεϊκός Πατέρας και η Θεϊκή Μητέρα, αντιπροσωπεύουν τις δύο κολώνες του Εσωτερικού Ναού. Ο Πατέρας αντιπροσωπεύει την Δικαιοσύνη και η Μητέρα την Αγάπη. Οι δύο κολώνες δεν βρίσκονται ούτε πολύ κοντά ούτε πολύ μακριά, γιατί ο Ναός θα πέσει. Οι δύο κολώνες έχουν αρκετή απόσταση μεταξύ τους για να μπορεί να περνάει ανάμεσά τους η Κατανόηση. Έτσι η Αυστηρότητα και η Αγάπη βρίσκονται σε τέλεια ισορροπία. Πάντα μας περιμένει η σωστή βοήθεια και η δίκαιη τιμωρία. Οι δυο αυτές δυνάμεις, όταν τις επικαλούμαστε σωστά, μας βοηθούν στην διάλυση του Εγώ.
Τώρα θα περιγράψουμε πως περίπου γίνεται η πρακτική της διάλυσης του Εγώ.
Το βράδυ, ξαπλωμένοι ανάσκελα στο κρεβάτι μας ή καθισμένοι σε μία άνετη πολυθρόνα (ανάλογα με το τι μας αρέσει), κλείνουμε τα μάτια και αναπνέουμε αργά και βαθιά με σκοπό να χαλαρώσουμε. Έπειτα από ένα διάστημα που νομίζουμε ότι έχουμε χαλαρώσει το σώμα, έχουμε ελευθερωθεί από τις ψυχολογικές εντάσεις και ο νους μας είναι συγκεντρωμένος αρχίζουμε την «αναδρομική άσκηση».
Με την φαντασία μας βλέπουμε την ημέρα μας, όπως σε κινηματογραφική ταινία που παίζει ανάποδα. Αρχίζουμε από την στιγμή που ξαπλώσαμε στο κρεβάτι για την πρακτική και σιγά σιγά επιστρέφουμε στο πρωί. Παρατηρούμε τα διάφορα γεγονότα παρατηρώντας που εμφανίστηκε το Εγώ που δουλεύουμε.
Αναλύουμε όλα τα στοιχεία, καταλαβαίνουμε τι κακό μας έκανε και τότε επιθυμούμε να πάψει να υπάρχει μέσα σε εμάς.
Έπειτα φέρνουμε το Εγώ σε ένα Δικαστήριο. Κατηγορούμε αυτό το Εγώ απαριθμώντας όλα εκείνα τα λάθη που κάναμε εξαιτίας του στο παρελθόν. Ζητάμε την καταδίκη του και βλέπουμε με την συνειδητή φαντασία μας την Θεϊκή Μητέρα να χτυπάει το Εγώ με φωτιά. Το παρακολουθούμε να μικραίνει σε όγκο και να μετατρέπεται σε στάχτη.
Αυτό επαναλαμβάνεται τις επόμενες μέρες μέχρι το Εγώ πάνω στο οποίο εργαζόμαστε να εκμηδενιστεί απόλυτα.
Ταυτόχρονα κατά την διάρκεια της Αλχημείας, όταν έχουν «ζεσταθεί» οι ενέργειες ζητάμε από την Θεϊκή Μητέρα να καταστρέψει εκείνο το μέρος του Εγώ που έχουμε καταλάβει.
Στον βαθμό που η εργασία αυτή γίνεται μεθοδικά και αποτελεσματικά και στον βαθμό που η αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης έχει εξελιχθεί μέσα μας, θα μπορέσουμε να δούμε τα διάφορα εγώ να μικραίνουν και να παίρνουν την μορφή μωρού μέχρι να μετατραπούν σε Κο¬σμική Σκόνη.
Έτσι απελευθερώνεται η Ουσία που βρίσκεται εγκλωβισμένη μέσα στο κάθε ένα Εγώ και μετατρέπεται σε Συνείδηση.
Αυτή η εργασία που περιγράφτηκε σε μερικές γραμμές, δεν είναι ούτε εύκολη ούτε γρήγορη. Απαιτούνται σκληρές υπερ-προσπάθειες και θυσίες για να μπορέσει κανείς (μετά από πολύ χρόνο) να αρχίσει να βλέπει τα αποτελέσματα της δουλειάς του.
Όλη αυτή η διαδικασία που περιγράφηκε παραπάνω είναι η «θεωρητική» διαδικασία διάλυσης του Εγώ. Την ονομάζω «θεωρητική» ουσιαστικά γιατί κανείς δεν μπορεί να την εφαρμόσει. Η πρώτη φάση, η εισαγωγική και απαραίτητη, της δουλειάς με τον εαυτό μας ξεκινάει με την συγκέντρωση και την αφύπνιση του 3% (της ελεύθερης Ουσίας μας). Αυτό θα αναλυθεί στο τέλος όταν θα αρχίσει η προσπάθεια εκ μέρους μου της (ελπίζω κατανοητής) ανάλυσης της εφαρμογής των διαλέξεων και ο «μαθητής» θα έχει κάνει μερικές αποτυχημένες ή όχι προσπάθειες μόνος του.

20 ΚΑΡΜΑ ΚΑΙ ΝΤΑΡΜΑ

Το Κάρμα και το Ντάρμα ονομάζονται επίσης «Νόμος της ανταπόδοσης».
Κάρμα είναι η ανταπόδοση για τις κακές πράξεις που κάναμε και για τις καλές που μπορούσαμε να κάνουμε, αλλά δεν κάναμε.
Ντάρμα είναι η ανταμοιβή που λαμβάνουμε για τις καλές πράξεις που κάναμε ή (γιατί όχι;) και για τις κακές που θα μπορούσαμε να κάνουμε και δεν κάναμε.
Κάθε καλή ή κακή πράξη είναι ένα «γραμμάτιο» που υπογράφουμε, πληρωτέο στην ζωή που ακολουθεί. Ο άνθρωπος μοιάζει με μία εταιρία: Αν ξοδεύεις το κεφάλαιο σου σε διασκέδαση και σε άσκοπες σπατάλες, θα πέσεις έξω. Αντίθετα αν κάνεις οικονομία, θα έχεις κέρδη και θα αναπτύσσεσαι.
Ο κάθε άνθρωπος στην ζωή του κάνει διάφορες πράξεις που έχουν διάφορα αποτελέσματα. Μπορούμε επίσης να πούμε ότι οι πράξεις χωρίζονται σε ηθελημένες ή αθέλητες και τα αποτελέσματα σε καλά ή κακά.
Ερχόμαστε στην ζωή, με ένα μικρό ποσοστό ελεύθερης βούλησης. Με αυτό το ποσοστό έχουμε την δυνατότητα να δράσουμε βασισμένοι στην κατανόησή μας. Πάντα, λόγω της ελεύθερης βούλησης, έχουμε δύο επιλογές δράσης σε κάθε περίσταση της ζωής μας. Αποφασίζουμε λοιπόν κάθε φορά ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε. Ανάλογα με τα ενδιαφέροντα, τους στόχους και τους σκοπούς μας θα πάρουμε κάποια απόφαση. Και η δράση μας, θα έχει κάθε φορά και τα αντίστοιχα άμεσα αποτελέσματα, αλλά και τα μακροπρόθεσμα που δεν γίνονται άμεσα αντιληπτά.
Έτσι, όπως με τον Ηρακλή, έτσι και για εμάς υπάρχουν δύο δρόμοι στους οποίους μπορούμε να βαδίσουμε στην πορεία της ζωής μας : Της αρετής ή της κακίας.
Είναι σχετικά εύκολο να ξέρουμε ποιος είναι ο δρόμος της αρετής (αλλά είναι δύσκολο να τον επιλέξουμε). Μέσα μας δραστηριοποιείται «κάτι», μια μικρή φωνή, η Συνείδηση, ο «Εσωτερικός Δικαστής», το «Θεϊκό Δαιμόνιο» του Σωκράτη. Αυτή η μικρή φωνή λέει μόνο μία λέξη. Όταν κάνεις κάτι που πρέπει να γίνει η φωνή δεν μιλάει. Όταν όμως πας να κάνεις κάτι που δεν πρέπει η φωνή λέει «Όχι». Πρόκειται για μια φωνή πολύ σιγανή. Ο θόρυβος του νου και οι ταυτίσεις του Εγώ την σκεπάζουν. Και η φωνή δεν επιμένει, γιατί σε αφήνει να διαλέξεις ελεύθερα, αφού σε έχει προειδοποιήσει. Αντίθετα, το Εγώ βροντά και αστράφτει για να σε πείσει να κάνεις το δικό του. Και ο νους σαν καλός δικηγόρος, σαν ένας άλλος Πόντιος Πιλάτος, φροντίζει να σε απαλλάξει από την ευθύνη. Έτσι -κάθε φορά- ο άνθρωπος κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του και «κάνει αυτό που θέλει και όχι αυτό που πρέπει».
Ο Θουκυδίδης κάποτε είχε πει: «Και μην νομίζετε ότι αν κάνουμε πάντα ότι μας αρέσει και όχι ότι πρέπει, δεν θα το πληρώσουμε με ότι δεν μας αρέσει».
Σιγά σιγά η φωνή του Εσωτερικού Δικαστή παύει να ακούγεται και ο άνθρωπος παραδίδεται πλήρως στο αγαπημένο του Εγώ, με αποτέλεσμα να μπλέκεται στα γρανάζια του Νόμου. Και φυσικά όταν έρθει η στιγμή της πληρωμής διαμαρτύρεται επειδή του έτυχε αυτό ακριβώς για το οποίο τόσο πολύ προσπάθησε!
Ο Νόμος παρακολουθεί κάθε άνθρωπο και οι Δικαστές γράφουν στο «Βιβλίο της Ζωής» τις πράξεις του. Οι καλές πράξεις γράφονται στον λογαριασμό που ονομάζεται Ντάρμα. Οι κακές πράξεις γράφονται στον λογαριασμό που ονομάζεται Κάρμα.
Κάθε κάποτε, ανάλογα πάντοτε με την περίπτωση, ο Νόμος «πληρώνει» τον άνθρωπο για τις πράξεις που έκανε. Όταν πρέπει να πληρωθούν καλές πράξεις, ο άνθρωπος ανταμείβεται με καλή ζωή, υγεία, χρήματα κλπ. Όταν πρέπει να πληρωθούν κακές πράξεις τότε ο άνθρωπος έχει αρρώστιες, βάσανα, χρέη κλπ.
Τα χρέη και οι αμοιβές δεν ξεπληρώνονται αμέσως. Ο Νόμος χρησιμοποιεί τις πολλαπλές ζωές του κάθε ανθρώπου και τον νόμο της Επανάληψης (ή Υποτροπής) για να αποδώσει δίκαια κάθε φορά τα οφειλόμενα στον άνθρωπο.
Βλέπουμε λοιπόν ανθρώπους, κατά τα φαινόμενα καλούς, που δεν έχουν βλάψει κανέναν στην ζωή τους (την τωρινή), να υποφέρουν με κάθε είδους βάσανα. Μπλέκουν σε καταστάσεις για τις οποίες δεν φταίνε και γενικά ζουν πικρή ζωή. Πρόκειται για περιπτώσεις ανθρώπων που για τον άλφα ή βήτα λόγο θα πρέπει να πληρώσουν κάποιο από το χρέος τους στον Νόμο του Κάρμα. Πολλοί βρίσκουν ανακούφιση στις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις λέγοντας το γνωστό «Π’ αγαπά ο θεός παιδεύει», ξεχνώντας την αρχαιοελληνική έννοια του «παιδεύω = μαθαίνω κάποιον κάτι», δηλαδή εκπαιδεύω.
Αντίθετα βλέπουμε κακούς ανθρώπους, με άσχημο χαρακτήρα, να τους πηγαίνουν όλα καλά, να έχουν χρήματα, υγεία κλπ. Πρόκειται για περιπτώσεις ανθρώπων που βρίσκονται στην τελευταίες ή ίσως στην τελευταία ζωή τους και ο Νόμος του Ντάρμα τους ξεπληρώνει πλουσιοπάροχα όλα εκείνα τα καλά που έτυχε να κάνουν (ηθελημένα ή αθέλητα) στις προηγούμενες ζωές τους. Έπειτα θα έρθει ο Νόμος του Κάρμα να απαιτήσει την πληρωμή εκείνων που χρωστάνε και τότε οι άνθρωποι θα μπουν στην καθοδική εξέλιξη. Αντίστοιχα αυτές οι περιπτώσεις δικαιολογούνται με την έκφραση «δεν υπάρχει θεός» από εκείνους που αναζητούν δικαιοσύνη στα δικά τους μέτρα.
Όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς να μπορεί ο άνθρωπος να επέμβει για τον απλούστατο λόγο ότι είναι κοιμισμένος. Το αντίστοιχο είναι όταν έχεις δικάσιμο επειδή πέρασες με κόκκινο. Δεν ξέρεις ότι δικάζεσαι, ούτε ξέρεις πως θα πας στο δικαστήριο (αν τυχόν το μάθαινες), αλλά ούτε και μπορείς να πας. Έτσι ο δικαστής θα σε δικάσει «ερήμην» χωρίς να μπορείς να απολογηθείς.
Όταν κάποιος αφυπνίσει την Συνείδησή του, τότε έχει την δυνατότητα να πάει στον Ναό της Θεϊκής Δικαιοσύνης και να ζητήσει να δει το βιβλίο με τους λογαριασμούς του. Έτσι μπορεί να «διαπραγματευθεί», να αποφύγει μια τιμωρία, να ζητήσει την καθυστέρηση της εξόφλησης της οφειλής του, να ζητήσει οδηγίες κλπ. Μπορεί ακόμη να διαλέξει που και πότε θα ξαναγεννηθεί στην επόμενη ύπαρξή του, ώστε οι συνθήκες που θα αντιμετωπίσει να είναι κατάλληλες για την εσωτερική του πρόοδο. Για παράδειγμα θα μπορούσε να ζητήσει να γεννηθεί σε μία οικογένεια, η οποία θα τον φέρει γρήγορα σε επαφή με την Γνώση.
Μπορούμε να πληρώνουμε το Κάρμα μας (όταν είμαστε ασυνείδητοι) με πόνο, αρρώστιες αγωνίες κλπ.
Μπορούμε όμως να πληρώνουμε το Κάρμα μας με συνειδητό τρόπο. Όταν κανείς αφυπνίζει την Ουσία του και δουλεύει με την καταστροφή του Ελαττώματος, τότε αποκτά Ηθικές Αξίες οι οποίες του επιτρέπουν να αποφύγει την τιμωρία την οποία έπρεπε να υποστεί. Ο λόγος είναι ότι ταλαιπωρείται και υποφέρει περνώντας από «ηθελημένες ταλαιπωρίες» ενώ κάνει «συνειδητές προσπάθειες». Αυτό του αποφέρει κάποια «αμοιβή». Η τιμωρία θα προερχόταν από τις λανθασμένες πράξεις που έκανε στο παρελθόν, λόγω ενός συγκεκριμένου ελαττώματος. Επειδή όμως η έρευνα και η καταστροφή του ελαττώματος γίνεται ακριβώς με βάση «τις συνειδητές προσπάθειες και τις ηθελημένες ταλαιπωρίες» και ως εκ τούτου είναι ήδη οδυνηρή, ο άνθρωπος ξεπληρώνει εκ των προτέρων την οφειλή του.
1. Όποιος έχει κεφάλαιο με το οποίο μπορεί να πληρώσει, πληρώνει και τα καταφέρνει καλά με το εμπόριό του.
2. Όποιος δεν έχει με τι να πληρώσει, πρέπει να πληρώσει με πόνο.
3. Ο λέοντας καταπολεμάται με την ζυγαριά.
Αυτές οι τρεις περίεργες προτάσεις περιγράφουν ακριβώς την μέθοδο με την οποία αποφεύγει κανείς τον πόνο και το Κάρμα. Είναι και καλό παράδειγμα επίσης για την «συνειδησιακή γλώσσα» με την οποία συνεννοούνται οι αφυπνισμένοι άνθρωποι. Μία πρόταση χωρίς «λογική» δίνει σε εκείνον που ξέρει πολλές πληροφορίες αόρατες στους αμύητους.
1. Δουλεύοντας με τον εαυτό σου αποκτάς αξίες (κεφάλαιο, χρήμα). Με το κεφάλαιο αυτό «πληρώνεις» τις οφειλές σου στον Νόμο. Έτσι έχοντας ηθικές αξίες ή Ντάρμα, τα καταφέρνεις στο εμπόριο (στις διαπραγματεύσεις με τον Νόμο).
2. Αν δεν δουλεύεις με τον εαυτό σου, τότε θα έρθει κάποια στιγμή που θα πρέπει να πληρώσεις το Κάρμα σου. Και αφού δεν θα έχεις ηθικές αξίες, τότε θα πρέπει να πληρώσεις με το μόνο «νόμισμα» με το οποίο μπορείς να πληρώσεις: τον πόνο.
3. Το λιοντάρι (τον Νόμο), τον πολεμάς με την Ζυγαριά (την ισορροπία του Ντάρμα και του Κάρμα). Έτσι το λιοντάρι δεν σε αγγίζει.
Βλέπουμε λοιπόν ότι χρησιμοποιούνται όροι εμπορικοί για την περιγραφή της λειτουργίας των δύο νόμων. Και φυσικά δεν είναι περίεργο που ο Ερμής (ο αγγελιαφόρος των Θεών), από του οποίου το όνομα προέρχεται ο Ερμητισμός (η μυστική Σοφία), είναι ταυτόχρονα και θεός του εμπορίου (ο Κερδώος Ερμής).
Σαν θεός του εμπορίου είναι για τους αμύητους ο προστάτης των εμπόρων, αλλά για τους μυημένους είναι η αντιπροσώπευση των κοσμικών νόμων της Ανταμοιβής και της Ανταπόδοσης.
Εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι να αρχίσουμε να είμαστε έξυπνοι. Προσέξτε την λέξη : εξ-ύπνος δηλαδή έξω από τον ύπνο, όχι κοιμισμένος. Αντί για το άμεσο όφελος μίας κακής πράξης (σαν κοιμισμένοι), θα πρέπει να αναζητάμε το μακροπρόθεσμο όφελος των καλών πράξεων (συνειδητά, ξύπνιοι). Αυτό μπορεί να γίνει με την συγκεκριμένη διαδικασία που προσπαθώ να εξηγήσω. Μία όψη αυτής της διαδικασίας είναι η παρακάτω:
-Πρέπει να αρχίσουμε να κρατάμε τον νου μας σε πειθαρχία και σιωπηλό. Αυτό είναι κάτι πολύ μακρινό για έναν απλό άνθρωπο, αλλά αναφέρεται έτσι επειδή αυτός είναι ο τελικός στόχος. Ξεκινάμε αφήνοντας τον νου να μιλάει και εμείς δεν δίνουμε σημασία σε ότι λέει, αλλά μένουμε προσεκτικοί στην δουλειά που αναλάβαμε. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για τον έλεγχο του νου.
-Πρέπει να στρέφουμε την προσοχή μας προς τα μέσα με σκοπό να ακούσουμε την σιωπηλή αυτή «φωνή» που ανέφερα πιο πάνω: τον Εσωτερικό Δικαστή.
-Πρέπει να παρατηρούμε τι είναι αυτό που δεν θέλει να πράξουμε σύμφωνα με την εσωτερική μας φωνή, δηλαδή το Εγώ.
-Τέλος πρέπει να κινούμαστε πάντοτε προς την κατεύθυνση της διάλυσης των ελαττωμάτων μας. Προσπαθούμε να εφαρμόζουμε τις πρακτικές. Αλλά δεν είμαστε τυφλοί πιστοί για να εφαρμόζουμε «τυπικά λατρείας». Έτσι αυτό που μας ενδιαφέρει μετά από μία πρακτική είναι:
-Τι καινούριο έχουμε μάθει;
-Εάν δεν μάθαμε τίποτε γιατί δεν μάθαμε;
-Εάν αποτύχαμε ποιά την αιτία της αποτυχίας; (πρέπει να την διορθώσουμε)
-Εάν επιτύχαμε ψάχνουμε να βρούμε πως θα μπορέσουμε να μάθουμε περισσότερα.
Τέλος θα πρέπει πάντοτε να έχουμε υπ’ όψιν μας ότι «η τελευταία πόρτα που κλείνει είναι αυτή της μετάνοιας». Υπάρχουν άτομα με δυνατότητες που έφυγαν από τον εσωτερικό δρόμο επειδή το ΕΓΩ της αυτολύπησης τα έπεισε ότι ήταν πολύ κακά για αυτές τις σπουδές!!! Λες και αυτά τα πράγματα τα χρειάζονται οι άγιοι!
Έτσι ποτέ δεν είναι αργά για κάποιον, όσο και αν πιστεύει ότι «έχει τα χάλια του», να προσπαθήσει να ακολουθήσει τον Ηρακλή στο ανηφορικό και δύσκολο μονοπάτι της Αρετής, το οποίο κάποτε θα τον οδηγήσει στην Ελευθερία.

22 ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ

Ο άνθρωπος «φύσει του ειδέναι ορέγεται» είπε ο Αριστοτέλης.
Έτσι εμείς σαν όντα περίεργα με όρεξη για μάθηση έχουμε ένα πρόβλημα το οποίο χρειάζεται αρκετή προσοχή:
-Για να μάθουμε να περπατάμε χρειάζεται προσπάθεια.
-Για να μάθουμε να μιλάμε χρειάζεται προσπάθεια.
-Για να μάθουμε ποδήλατο χρειάζεται προσπάθεια.
-Για να μάθουμε να……. χρειάζεται προσπάθεια.
Όλη μας η εξωτερική ζωή δεν είναι παρά μία προσπάθεια για να μάθουμε να κάνουμε κάτι.
Ένα ρητό του Ερμή του Τρισμέγιστου λέει: «όπως είναι επάνω έτσι είναι και κάτω» και μπορούμε να συμπληρώσουμε ότι «όπως είναι έξω έτσι είναι και μέσα».
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, λοιπόν, το Είναι, η Συνείδηση, απαιτεί από εμάς προσπάθεια για να αναπτυχθεί. Αυτή η προσπάθεια περνάει μέσα από την διανοητική πληροφόρηση. Είναι λογικό ότι πρώτα πρέπει να μάθεις κάτι με τον νου και μετά να το βάλεις σε πρακτική εφαρμογή.
Αλλά ενώ η κοινωνία (σχολεία, μέσα μαζικής ενημέρωσης, υπολογιστές, ήθη, έθιμα, οικογένεια, φίλοι κλπ) μας «βομβαρδίζει» με χιλιάδες γνώσεις… ενώ το εκπαιδευτικό σύστημα μας προσφέρει σε υπεραφθονία πληροφορίες για τα πάντα… το μόνο που επιτυγχάνει είναι να φορτώνει σε υπερβολικό βαθμό το διανοητικό μας κέντρο. ΚΑΝΕΙΣ δεν μας μαθαίνει πώς να χρησιμοποιούμε συνειδητά -και όχι μηχανικά- αυτές τις πληροφορίες. Μέσω αυτής της διαδικασίας, το «Ξέρω» γιγαντώνεται ενώ η Ουσία μας παραμένει αφελής και κοιμισμένη, ικανοποιημένη από τις διανοητικές εξηγήσεις του «Ξέρω».
Επομένως μέσα σε εμάς υπάρχουν δύο είδη γνώσης:
-Η γνώση του Είναι. Πρόκειται για τις συνειδητές εμπειρίες που έχουμε αποκτήσει και οι οποίες συνήθως είναι ελάχιστες έως μηδενικές. Τις ελάχιστες αυτές γνώσεις-εμπειρίες τις έχουμε θάψει κάτω από τα σκουπίδια της διανοητικής πληροφόρησης. Αν κατά λάθος τις θυμόμαστε ο νους φροντίζει να τις γεμίσει με τόσες διανοητικές «περικοκλάδες» ώστε καταλήγουν να είναι άχρηστες, αφού δεν έχουν καμία επίδραση στην κοιμισμένη Ουσία.
-Η γνώση του νου, την οποία γενικά την αναφέρουμε με την λέξη «Ξέρω», «διανοητική πληροφόρηση» κλπ. Πρόκειται για όλες τις διανοητικές πληροφορίες τις οποίες έχουμε απομνημονεύσει, αλλά που δεν έχουν διασταυρωθεί με την αντίστοιχη εμπειρία. Πρόκειται απλά για συσσώρευση γνώσεων.
Αυτά τα δύο είδη γνώσης θα πρέπει να αναπτύσσονται με ισορροπημένο τρόπο. Όταν υπάρχει ισορροπία τότε έχουμε αποκτήσει κατανόηση.
Όταν το Ξέρω είναι μεγαλύτερο από το Είναι, τότε υπάρχει δια¬νοητική σύγχυση παντός είδους και ο άνθρωπος μετατρέπεται σε διανοητικό απατεώνα. Τέτοιου είδους άνθρωποι μπορεί να είναι στυγνοί επαγγελματίες, άθεοι ηγέτες και γενικά άτομα που ευνοούνται από ολοκληρωτικά και απάνθρωπα καθεστώτα.
Σαν παράδειγμα μπορεί να αναφερθεί το καθεστώς των Ερυθρών Χμέρ. Αυτή η ομάδα όταν κατέλαβε την εξουσία εξαπέλυσε πογκρόμ εναντίον όλων των «εχθρών του λαού». Εχθροί του λαού ήταν οι «καπιταλιστές», οι «πλούσιοι» και όλοι εκείνοι που αναφέρονται στις ξύλινες γλώσσες των «επαναστατικών» θεωριών. Φυσικά όλοι οι παραπάνω «εχθροί» είναι συνήθως μορφωμένοι. Έτσι οι Χμέρ άρχισαν να κυνηγάνε οποιονδήποτε ήταν μορφωμένος, δηλαδή «αλωμένος από το σύστημα» και κατ΄ επέκτασιν και εχθρός του λαού. Έπρεπε λοιπόν να εξαφανίσουν τους διανοούμενους γιατί αυτοί μπορεί να στέκονταν εμπόδιο στα σχέδιά τους για «επικράτηση του λαού». Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ότι χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή εκτελέστηκαν μόνο και μόνο γιατί φορούσαν γυαλιά. Σύμφωνα με την λογική τους, όποιος φορούσε γυαλιά ήξερε να διαβάζει, άρα ήταν διανοούμενος, άρα εχθρός του λαού!!!
Πρόκειται για το Ξέρω στην τέλεια και ακραία διανοητική εξαπάτησή του. Οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει ότι του κατέβει και να το δικαιολογήσει μετά πολύ εύκολα. Ο νους του θα αναλάβει να αποδείξει ότι έχει δίκιο στηριγμένος σε κάτι που υπάρχει γραμμένο σε κάποιο βιβλίο ή σε κάτι που είπε κάποιος ή και απλά «γιατί έτσι», χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο.
Αντίθετα όταν το Είναι είναι μεγαλύτερο από το Ξέρω, τότε ο άνθρωπος μπορεί να μετατραπεί σε έναν ανόητο άγιο.
Ο ανόητος άγιος είναι ικανός να δανείσει ένα μαχαίρι σε έναν δολοφόνο, γιατί (έχοντας καλές προθέσεις) θέλει να εξυπηρετεί τον κάθε συνάνθρωπό του. Θα δώσει τον μισθό του στους «φτωχούς» που θα τον σπαταλήσουν στο οινόπνευμα, αφήνοντας την οικογένειά του να πεινάσει. Θα συγχωρήσει τον ληστή που μπει στο σπίτι του οπλισμένος για να κλέψει και για να βιάσει την κόρη του.
Συνήθως περνάμε την ζωή μας υποδυόμενοι αυτούς τους δύο ακραίους ρόλους.
Αρνούμαστε την βοήθειά μας σε άτομα τα οποία πραγματικά το έχουν ανάγκη και θα λυπηθούμε αυτόν που θα χρησιμοποιήσει τα χρήματά μας σε ναρκωτικά ή σε αλκοόλ.
Είμαστε άτεγκτοι δικαστές απέναντι σε έναν αθώο και δικαιολογούμε απατεώνες και δολοφόνους.
Γενικά, ανάλογα με το Εγώ που μας κυβερνάει την κατάλληλη στιγμή, φερόμαστε πάντοτε με λάθος τρόπο. Από αυτό καταλαβαίνουμε τότε ότι είναι απαραίτητο να αποκτήσουμε ισορροπία ανάμεσα στο Είναι και στο Ξέρω.
Κατά την διάρκεια της καθημερινής ζωής πρέπει να μάθουμε να αυτοπαρατηρού¬μαστε με σκοπό την αυτοανακάλυψή μας. Στην πρακτική ζωή είναι το ψυχολογικό μας γυμνάσιο. Σε αυτήν έχουμε την δυνατότητα να ανακαλύψουμε τα ελαττώ¬ματά μας. Εάν είμαστε επάγρυπνοι αντίληψης θα διαπιστώσουμε ότι τα κρυμμένα ελαττώματά μας αναβλύζουν αυ¬θόρμητα.
Αναβλύζουν γιατί έλκονται από τα εξωτερικά ερεθίσματα, έτσι ακριβώς όπως ένα ψάρι έλκεται από το δόλωμα:
Όταν μας βρίσει κάποιος δεν μπορεί παρά να ερεθίσει το Εγώ του θυμού, το οποίο θα βγει από το υποσυνείδητό μας και θα αντιδράσει,
Όταν δούμε ένα γλυκό, τότε θα εμφανιστεί το Εγώ της λαιμαργίας.
Όταν θα δούμε ένα ωραίο άτομο του αντίθετου φύλου, τότε θα εμφανιστεί το Εγώ της λαγνείας.
Έτσι έχουμε την δυνατότητα να αντιλαμβανόμαστε όλα εκείνα τα Εγώ που ξεπηδούν με αυθόρμητο και επομένως απόλυτα μηχανικό τρόπο μέσα από τον ψυχισμό μας. Όταν αντιληφθούμε ένα Εγώ τότε πρέπει να το παρακολουθήσουμε, να το δουλέψουμε και να το αποβάλλουμε από τον ψυχισμό μας.
Όταν αρχίσουμε να δουλεύουμε με τα ελαττώματα που ανακαλύπτουμε, τότε αναπτύσσουμε Συνείδηση.
Όταν αναπτύσσουμε Συνείδηση, αρχίζουμε να βάζουμε σε κάποια ισορροπία το Είναι απέναντι στο πληθωρικό Ξέρω.
Αρχίζουμε να ξεφεύγουμε από τα αντίθετα. Σιγά σιγά διευκρινίζουμε τις καταστάσεις και μπορούμε να δράσουμε έτσι όπως αρμόζει στην κάθε περίπτωση. Δηλαδή «θα αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ».
Η διαδικασία αυτή είναι αργή και δύσκολη αλλά απαραίτητη. Όλοι μαθαίνουν αναγκαστικά μέσα από τα λάθη τους. Εκείνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να συνειδητοποιούν τι έκαναν, γιατί το έκαναν και τι αποτέλεσμα είχε. Έτσι θα μάθουν από το λάθος αντί να λειτουργούν μηχανικά. Γιατί όπως λέει και το ρητό: «Αναγνωρίζοντας το λάθος σου, διακηρύσσεις ότι είσαι σοφότε¬ρος από χθες». Επίσης ένα άλλο ρητό λέει «Δεν έχει σημασία τι λάθος έκανες, αλλά το τι θα κάνεις μετά το λάθος».
Αυτή η ανάπτυξη που περιγράψαμε έχει φυσικά σαν απαραίτητο παράγοντα την «δουλειά με το Εγώ».
Κάθε ελάττωμα που ανακαλύπτεται πρέπει να δου¬λευ¬τεί συνειδητά με σκοπό να χωριστεί από τον ψυχισμό μας. Απαιτείται η «μη ταύτιση με τα γεγονότα». Είναι αδύνατον να σηκώσουμε μία καρέκλα όταν καθόμαστε επάνω της. Πρέπει να απομακρυνθούμε από αυτήν και έπειτα μπορούμε να την σηκώσουμε. Έτσι και με το Εγώ: αν δεν ταυτιστούμε μαζί του (αν κρατήσουμε μία ψυχολογική απόσταση), τότε μπορούμε να το παρατηρήσουμε. Έπειτα μπορούμε να το κρίνουμε και να το εκδιώξουμε από τον ψυχισμό μας. Στην συνέχεια θα πρέπει να επικαλεστούμε Ανώτερες Δυνάμεις για να επιτύχουμε την διάλυσή του.
Εκείνο που φυσικά δεν πρέπει να κάνουμε είναι να ταυτιστούμε με οποιαδήποτε εκδήλωση του Εγώ, γιατί τότε το ισχυροποιούμε και κάνουμε τα ψυχολογικά δεσμά μας ισχυρότερα.
Αντίθετα η μη ταύτιση επιτρέπει να αποκτήσουμε Δημιουργική Κατανόηση, η οποία είναι αποτέλεσμα του επιτυχημένου συνδυασμού του Ξέρω και του Είναι.
Έτσι μέσω της Δημιουργικής Κατανόησης, θα μπορούμε να έχουμε πλέον μία ισορροπία στην ζωή μας. Θα πάψουμε να «αγόμαστε και να φερόμαστε» από τα κύματα της ζωής. Δεν θα είμαστε πλέον ένα σανίδι στην επιφάνεια της θάλασσας-ζωής, έρμαιο των κυμάτων-συμβάντων. Θα καταλαβαίνουμε από την ανάλυση των λαθών που κάναμε, από την Εμπειρία που έχουμε και από την Συνείδηση που δημιουργήσαμε ποια θα πρέπει να είναι η δράση μας απέναντι σε ένα «κύμα» που έρχεται για να μας ταυτίσει και να μας υποδουλώσει ακόμη περισσότερο στο Πολλαπλό Εγώ.
Ένα αρχαίο ρητό λέει: «Για τον σοφό, κακό δεν είναι να μην μπορεί να δει την λύση, αλλά να μην μπορεί να δει το πρόβλημα».
Και το πρόβλημα το βλέπεις όταν αποκτήσεις την Δημιουργική Κατανόηση μέσω της μη ταύτισης είτε με τον εξωτερικό είτε με τον εσωτερικό κόσμο..

21 ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΥΠΟΤΡΟΠΗ

Σύμφωνα με όσα έχουμε πει μέχρι τώρα μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουν οι άνθρωποι με Ξύπνια Συνείδηση και οι άνθρωποι με την Συνείδησή τους Κοιμισμένη.
Θα ασχοληθούμε με το δεύτερο είδος ανθρώπων αφού είναι οι περισσότεροι και επιπλέον ανήκουμε και εμείς σε αυτούς.
Πρέπει κατ’ αρχήν να πούμε ότι υποτροπή είναι η επανάληψη των γεγονότων της ζωής από ύπαρξη σε ύπαρξη, συν τις καλές και κακές επιπτώσεις.
Αυτό συμβαίνει γιατί, με βάση τον Νόμο του Κάρμα, στην νέα ύπαρξη θα υπάρξει ανταπόδοση για τις πράξεις που έχουμε κάνει στην προηγούμενη. Έτσι οι αιτίες φέρνουν κάποια αποτελέσματα και τα αποτελέσματα γίνονται αιτίες για άλλα καινούρια αποτελέσματα.
Υπακούοντας στον νόμο της καθοδικής και ανοδικής εξέλιξης, γεννιόμαστε με ένα νέο σώμα. Όταν μεγαλώσουμε αρκετά ώστε να αρχίσουμε την δόμηση της προσωπικότητάς μας (επτά χρονών περίπου), τότε τα Εγώ αρχίζουν να ενσωματώνονται στην ανθρώπινη μηχανή. Έτσι έχουν την δυνατότητα να μας προκαλέσουν ταύτιση και να αρχίσουν να τρέφονται από την ενέργειά μας. Φυσικά για να γίνει αυτό πρέπει να πεισθούμε να επιτρέψουμε να δράσουν όπως θέλουν αυτά. Και επειδή τα Εγώ είναι Χρόνος και Μνήμη, αρχίζουν να δρουν έτσι ακριβώς όπως έδρασαν και στην προηγούμενη ζωή. Κάποιος τσακώθηκε με κάποιον άλλον. Τα δύο Εγώ θα ψάξουν να βρουν το ένα το άλλο ώστε στην κατάλληλη ηλικία να επαναληφθεί το περασμένο περιστατικό.
Ένας άνδρας στα τριάντα του γνώρισε μία κοπέλα είκοσι χρονών. Τα δύο Εγώ λαγνείας θα ξανασυναντηθούν στην επόμενη ζωή τους (ανάλογα πάντοτε με τον νόμο του Κάρμα και του Ντάρμα) για να ξαναζήσουν την ίδια ερωτική περιπέτεια.
Μέσα στα χιλιάδες χρόνια που υπάρχει η ανθρωπότητα, τα πρόσωπα συναντιούται και ξα-νασυναντιούνται για να ζήσουν πάλι τα ίδια δράματα, κωμωδίες ή τρα¬γωδίες. Το ανθρώπινο πρόσωπο δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια μηχανή, μία κούκλα κινούμενη από αόρατες κλωστές στην υπηρεσία αυτών των ηθοποιών-εγώ με τις τόσες υποχρεώσεις.
Έτσι κάθε άνθρωπος που γεννιέται αρχίζει, θέλοντας και μη, να ξανακάνει τα ίδια πράγματα, να ξαναλέει τα ίδια πράγματα, να ξανα-επιδιώκει τα ίδια πράγματα, να ξαναζεί τα ίδια γεγονότα και να ξανακάνει τα ίδια λάθη. Δεν είναι περίεργο, επομένως, που πολλοί άνθρωποι βαριούνται την ζωή την οποία κάνουν. Την έχουν ξαναζήσει πολλές φορές και υποσυνείδητα δεν τους αρέσει, αλλά δεν ξέρουν γιατί.
Πιστεύουν ότι αν αποκτήσουν λεφτά ή αν πάνε σε άλλο μέρος ή αν παντρευτούν ή αν κάνουν αυτό ή εκείνο τότε τα πράγματα θα αλλάξουν. Όμως ότι και να κάνουν είναι μία πράξη του παρελθόντος που επαναλαμβάνεται. Και οι άνθρωποι για να ξεφύγουν από την ανία τους μεθάνε, παίρνουν ναρκωτικά ή αναπτύσσουν διάφορα βίτσια. Το μόνο όμως που καταφέρνουν με αυτόν τον τρόπο είναι να αναπτύσσουν ακόμη περισσότερο το Εγώ (που τρέφεται και μεγαλώνει από την επανάληψη και την ταύτιση) με αποτέλεσμα να δεσμεύονται ακόμη περισσότερο στον Τροχό της Επανάληψης.
Ορισμένοι έχουν αρχίσει υποσυνείδητα να θυμούνται τι έκαναν (και φυσικά τι θα ξανακάνουν στην παρούσα ζωή τους). Λένε για παράδειγμα: θα παντρευτώ και θα κάνω τρία παιδιά, θα γίνω γιατρός, θα πάω να ζήσω εκεί γιατί μου αρέσει. Και φυσικά κάνουν ότι ακριβώς είπαν, δηλαδή ότι ακριβώς είχαν κάνει και στην προηγούμενη ζωή τους. Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και τα παιδιά-θαύματα, τα οποία από πολύ μικρή ηλικία αρχίζουν να κάνουν εκείνο που τόσο καλά έμαθαν στις προηγούμενες υπάρξεις τους.
Είμαστε όμοιοι με μηχανές κινηματογραφικής προβολής. Γεννιόμαστε με σκοπό να προβάλλουμε την ταινία της ζωής μας. Αναλαμβάνουν τότε τα Εγώ-ηθοποιοί να παίξουν τον ρόλο τους. Ένα Εγώ λαιμαργίας θα επαναλάμβανε τα περιστατικά της προηγούμενης ζωής και το άτομο θα γινόταν λαίμαργο και χοντρό. Ένα Εγώ λαγνείας θα επαναλάμβανε τις μοιχείες του και θα δημιουργούσε προβλήματα στον φορέα του. Ένα Εγώ θυμού θα άρχιζε πάλι να τσακώνεται να χτυπάει, να πηγαίνει στα δικαστήρια κλπ. Και μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα θα έμενε μπλεγμένη η Ουσία, η «πρώτη ύλη» για την κατασκευή της Συνείδησης. Δράματα, κωμωδίες και τραγωδίες θα πέρναγαν στο πανί μέχρι να τελειώσει η ταινία. Με τον θάνατό μας η ταινία μαζεύεται. Στην επόμενη γέννηση μπαίνει μέσα στην καινούρια μηχανή και ξαναπροβάλλεται.
Έτσι η ζωή μας δεν είναι παρά μια ταινία, ένας κύκλος, δηλαδή χρόνος που δεν τελειώνει ποτέ. Όσο και να προσπαθείς πάντοτε θα βρίσκεσαι στον αέναο κύκλο του χρόνου, στον φαύλο κύκλο των επιστροφών. Πάντοτε θα προβάλλεις, χωρίς καμιά αλλαγή, την παλιά πολυπαιγμένη ταινία της ζωής σου.
Όταν πεθαίνουμε τρία πράγματα πάνε στον τάφο: Το φυσικό σώμα, το ζωτικό σώμα και η προσωπικότητα.
1) Το ζωτικό ή αιθερικό σώμα ανήκει στον χρόνο (ανήκει στην τέταρτη διάσταση). Έτσι πεθαίνει και διαλύεται ταυτόχρονα με το φυσικό σώμα.
2) Η προσωπικότητα αργεί πολύ περισσότερο να διαλυθεί και ο χρόνος εξαρτάται από το πόσο ισχυρή ήταν όταν ζούσε ο άνθρωπος. Μπαινοβγαίνει στον τάφο, γυρίζει στα αγαπημένα της μέρη και είναι αυτή που την νομίζουν για την ψυχή του νεκρού. Αυτή επίσης είναι ουσιαστικά υπεύθυνη για το φαινόμενο των φαντασμάτων. Ευχαριστιέται όταν βλέπει τους συγγενείς να έρχονται με λουλούδια στο νεκροταφείο. Η προσωπικότητα έχει μία αρχή και ένα τέλος. Δεν υπάρχει αύριο για την προσωπικότητα ενός νεκρού. Είναι κόρη της εποχής της και δεν μπορεί να μεταφερθεί σε μία άλλη εποχή. Φανταστείτε έναν άνθρωπο με την προσωπικότητα ενός μονομάχου της Ρώμης να προσπαθήσει να ζήσει σήμερα. Δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει γιατί θα είχε δομήσει την προσωπικότητά του με άλλους κανόνες.
3) Αυτό που δεν διαλύεται όταν πεθαίνει ο άνθρωπος, είναι η Μνήμη, το Λάθος, το Ελάττωμα. Τα Εγώ του μακαρίτη, έχοντας παντελή άγνοια για το τι έχει συμβεί, πηγαίνουν στο κατώτερο αστρικό πεδίο, όπως ακριβώς συνηθίζουν να κάνουν κάθε μέρα. Μόνο που τώρα δεν υπάρχει φυσικό σώμα για να επιστρέψουν. Συνεχίζουν να ζουν εκεί υπνωτισμένα, εκπληρώνοντας το καθένα τις υποχρεώσεις του και όταν έρθει ο κατάλληλος χρόνος, οι Κύριοι του Νόμου του Κάρμα επιτρέπουν να γεννηθεί ένα καινούργιο σώμα. Τότε αυτά επιστρέφουν στον φυσικό κόσμο για να εκδηλωθούν μέσα από το καινούριο αυτό φυσικό σώμα.
Η επιστροφή τους όμως δεν πραγματοποιείται αμέσως. Στο νεογέννητο επιστρέφει άμεσα το μικρό ποσο¬στό της ελεύ¬θερης Ουσίας του (το 3% ή όσο έχει απομείνει από αυτό). Αργότερα, όσο ο νέος άνθρωπος δημιουργεί την καινούρια του προσωπικότητα, ενσωματώνονται σιγά σιγά και τα Εγώ. Η διαδικασία αυτή ολοκληρώνεται γύρω στο 7ο έτος της ηλικίας του.
Μερικές φορές κάποια από τα Εγώ που δημιουργήσαμε σε προηγούμενες υπάρξεις μας δεν επιστρέφουν. Είναι πια τόσο τερατώδη ώστε παραμένουν στο ορυκτό βασίλειο ή ενσωματώνονται σε ζωικούς οργανισμούς.
Κατά την διάρκεια λοιπόν της νέας ύπαρξης θα υπάρχουν τα αποτελέσματα του Νόμου του Ντάρμα και του Κάρμα.
Ο δολοφόνος της προηγούμενης ζωής θα δολοφονηθεί για δίκαιους ή άδικους λόγους στην τωρινή.
Ο κλέφτης θα μπει στην φυλακή ή θα γίνει θύμα κλοπής.
Ο μοιχός θα πληγωθεί από την μοιχεία του συντρόφου, υφιστάμενος ότι έκανε στην προηγούμενη ζωή του.
Το μέντιουμ που δάνειζε το σώμα του σε οντότητες της κόλασης, παρά τις καλές προθέσεις του, θα γεννηθεί επιληπτικό.
Αλλά εκείνος που έκανε καλές πράξεις, θα ανταμειφτεί ανάλογα, σύμφωνα με τον νόμο του Ντάρμα.
Το αντίθετο τώρα της επιστροφής είναι η Μετενσάρκωση. Πρόκειται για την συνειδητή ενσάρκωση κάποιων ατόμων. Μόνο όσοι έχουν ξύπνια Συνείδηση μετενσαρκώνονται. Και ξύπνια Συνείδηση έχουν τα άτομα τα οποία κατόρθωσαν να διαλύσουν το Εγώ (ή έστω έχουν διαλύσει ένα ποσοστό του). Οι αφυπνισμένοι άνθρωποι δεν υπόκεινται πλέον στον νόμο της Επιστροφής. Αν για κάποιον λόγο χρειάζεται να ξαναγεννηθούν δεν επιστρέφουν αλλά Μετενσαρκώνονται. Διαλέγουν τον χρόνο, τον τόπο αλλά και τους γονείς οι οποίοι θα τους δώσουν ένα νέο φυσικό σώμα.
Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο των πολλαπλών επιστροφών είναι η δουλειά με τον εαυτό μας. Αν διαλύσουμε το Εγώ της λαγνείας, του θυμού, της υπερηφάνειας κλπ θα έπαυαν να υπάρχουν οι αντίστοιχοι ηθοποιοί για να παίξουν τον ρόλο τους στο έργο της ζωής μας. Τότε δεν θα υπήρχε κανείς που να χρειάζεται να έρθει στην γη και να υποστεί την ανταπόδοση των πράξεών του. Επομένως ο άνθρωπος θα έπαυε να γεννιέται για τον απλούστατο λόγο ότι δεν θα είχε πια Εγώ.
Εκείνος που θα γεννιόταν θα ήταν μία ξύπνια Συνείδηση, η οποία θα είχε σαν σκοπό να βοηθήσει για να αφυπνιστούν και άλλοι άνθρωποι.

23 ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Υπάρχει ένα συγκεκριμένο Εγώ, το οποίο αρέσκεται στο να αναπολεί όλα αυτά τα οποία έχουν συμβεί στην ζωή του.
Τα κατορθώματα, τα βάσανα, τα ωραία ή άσχημα περιστατικά, οι θλιβερές καταστάσεις, οι προδοσίες, οι ατυχίες και οι αρρώστιες, αποκτούν μια ιδιαίτερη όψη όταν ο άνθρωπος αρχίζει να τα διηγείται. Με την αφήγηση δημιουργείται μια «ψυχολογική ατμόσφαιρα», ένα «εσωτερικό τραγούδι», ένα «ηρωικό έπος», το οποίο με κάθε ευκαιρία ο άνθρωπος απαγγέλλει στους άλλους.
Τραγουδάει για τα βάσανα και τι περιπέτειές του. Για το πόσο καλός, αγαθός, τίμιος κλπ είναι. Για το πόσο σκληρά του φέρθηκε η ζωή, οι φίλοι του, οι γνωστοί του κλπ.
Επειδή το ψυχολογικό τραγούδι έχει άμεση σχέση με την «εσω¬τερική αυτοθεώρηση», πρέπει να αναλογιστούμε πολύ σοβαρά πάνω στην έννοια αυτού του συγκεκριμένου εγώ.
Η «εσωτερική αυτοθεώρηση» είναι αποτέλεσμα της ταύτισής μας με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Έχει μεγάλα και καταστροφικά αποτελέσματα επάνω μας. Αυτό είναι κάτι το οποίο αγνοούμε με αξιοθρήνητο τρόπο. Εκτός του ότι υπνωτίζει την συνείδηση μας, μας κάνει να χάνουμε και πάρα πολλή ενέρ¬γεια.
Επειδή αγαπάμε υπερβο¬λικά τον εαυτό μας και αισθανόμαστε συμπόνια για αυτόν, μας δημιουργούνται τα παρακάτω αποτελέσματα:
-Σκεπτόμαστε ότι, ενώ πά¬ντοτε συμπεριφερόμαστε πολύ καλά στον γείτονα, στον φίλο, στο αφεντικό, στους γονείς, στα αδέλφια, στην γυναίκα και στα παι¬διά μας, κανένας τους δεν μπορεί να το εκτιμήσει αυτό.
-Φτάνουμε σε σημείο να κάνουμε λογα¬ρια¬σμούς για το ότι δεν μας πλήρωσαν όπως έπρεπε για όλες τις καλοσύνες που έχουμε κάνει προς όλους τους προαναφερθέντες ανθρώπους.
-Πιστεύουμε ότι εμείς είμαστε οι καλοί, ενώ όλοι οι άλλοι είναι οι κακόβουλοι και οι πα-λιάνθρωποι.
-Ανησυχούμε πάρα πολύ για το τι θα μπορούσαν να σκεφτούν οι άλλοι για εμάς και δρούμε πάντα με βάση αυτόν τον φόβο.
Εάν νομίζουμε για παράδειγμα ότι υποθέτουν ότι είμαστε άτιμοι, ανειλικρινείς, ή απατεώνες τότε φερόμαστε πάντα με επιφυλακτικότητα και καχυποψία .
Σε αυτές ακριβώς τις φανταστικές και παράλογες ανησυχίες μας οφείλονται πολλές εχθρικές στάσεις μας και αντιπάθειες για άτομα που δεν μας έχουν κάνει κανένα κακό.
Όντας εγκλω¬βισμένοι σε όλα αυτά, καταντάμε ανυπόφοροι και βαρετοί για όλον τον κό¬σμο.
Με ένα τέτοιο άτομο σίγουρα αδυνατεί κάποιος να κουβεντιάσει, γιατί οποιαδήποτε συζήτηση καταλήγει στο ση¬μειωματά¬ριο των λογαριασμών του και στις ταλαιπωρίες που έχει υποστεί κατά καιρούς στην ζωή του από τους άλλους.
Είναι βέβαιο ότι στην Γνωστική Εσωτερική Δουλειά η ψυ¬χική ανάπτυξη είναι δυνατή μόνο όταν συγχωρούμε τους άλ¬λους.
Αν κανείς ζει από στιγμή σε στιγμή και από λεπτό σε λεπτό υποφέ¬ρο¬ντας για ότι του χρωστούν, για ότι του έκαναν, για όσες πίκρες τον πό¬τισαν, τραγουδώντας πάντα με το ίδιο τραγούδι, πάντα με τους ίδιους παλιούς λογαρισαμούς τίποτα αξιόλογο δεν θα μπορέσει να αναπτυχθεί στο εσωτερικό του.
Η Προσευχή του Κυρίου λέει: «Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέτες ημών».
Ο μεγάλος Δάσκαλος Ιησούς είπε: «Να έρθεις σε συμφωνία με τον αντίδικό σου γρήγορα, όσο είσαι στον δρόμο μαζί του, για να μην τύχει και σε παραδώσει ο αντίδικός σου στον δικαστή και ο δικαστής στον δε¬σμοφύλακα και ριχτείς στην φυλακή. Σε βεβαιώ ότι δεν θα βγεις από εκεί αν δεν πληρώσεις και τον τελευταίο κοδράντη». Ματθαίος κεφ. Ε, παρ. 25-26.
Αν μας χρωστούν, σημαίνει πως χρωστάμε. Αν απαιτήσουμε να μας πληρώ¬σουν μέχρι και την τελευταία δεκάρα, οφείλουμε πρώτα να πληρώσουμε εμείς μέχρι και την τελευταία δεκάρα που χρωστάμε.
Αυτός είναι ο νόμος της αντεκδίκησης: «οφθαλμός αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος». Φαύλος κύκλος, κάτι παράλογο.
Οι συγνώμες, η πλήρης ικανοποίηση και οι ταπεινώσεις τις οποίες απαι¬τούμε από τους άλλους για τα όποια κακά (αληθινά ή φανταστικά) που μας προκά¬λεσαν, απαιτούνται επίσης και από εμάς, αν και εμείς θεωρούμε τους εαυ¬τούς μας «ήμερα πρό¬βατα».
Το να τοποθετείται κανείς κάτω από μη αναγκαίους νόμους (της αντεκδίκησης) εί¬ναι παράλογο. Καλύτερα είναι να βάζει τον εαυτό του κάτω από νέες επιρ¬ροές.
Ο νόμος της Ευσπλαχνίας είναι μια επιρροή πολύ ανώτερη από τον νό¬μο του βίαιου ανθρώπου.
Είναι επείγον και απαραίτητο το να πάρουμε έξυπνα θέση κάτω από τις θαυμαστές επιρροές της Εσωτερικής Γνωστικής Δουλειάς, να ξεχάσουμε ότι μας χρωστούν και να εξαλείψουμε από τον ψυχισμό μας οποιαδήποτε μορφή αυτοθεώρησης.
Ποτέ δεν πρέπει να επιτρέπουμε μέσα μας συναισθήματα εκδίκη¬σης, μνησικακίας, αρνητικές συγκινήσεις, αγωνίες για τα κακά που μας προκάλεσαν, βία, φθόνο και ακατάπαυστη ανάμνηση οφειλών.
Αν παρατηρήσουμε τα πλήθη μπορούμε να αποδείξουμε με άμεσο τρόπο, ότι καθένας τραγουδάει το δικό του ψυχολογικό τραγούδι.
Μερικές φορές το τραγουδάει χωρίς να τον κουρδίσει κανείς, χωρίς κα¬νείς να του δίνει θάρρος, ενώ σε άλλες περιπτώσεις το κάνει μετά από κάμποσα ποτήρια κρασί.
Πολύ συχνά κάποιο άτομο δένεται με φιλία με ένα άλλο άτομο, μόνο και μόνο γιατί του είναι εύκολο να του τραγουδάει το τραγούδι του.
Δυστυχώς τέτοιου είδους σχέσεις τελειώνουν, όταν ζητηθεί από τον «τραγουδιστή» να σωπάσει, να «αλλάξει δίσκο» και να μιλήσει για άλλα πράγ¬ματα.
Τότε ο μνησίκακος τραγουδιστής φεύγει για να αναζητήσει νέο φίλο, κάποιον που να είναι διατεθειμένος να τον ακούει για απεριόριστο χρόνο.
Κατανόηση απαιτεί ο τραγουδιστής, κάποιον που να τον κατα¬λα¬βαίνει, λες και είναι εύκολο να καταλάβεις έναν άλλον άνθρωπο.
Για να καταλάβεις έναν άλλον άνθρωπο πρέπει πρώτα να καταλά¬βεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Δυστυχώς ο καλός τραγουδιστής νομίζει ότι καταλαβαίνει τον εαυτό του.
Είναι πολλοί οι απογοητευμένοι τραγουδιστές που διαψεύστηκαν, που τραγου¬δάνε το τραγούδι ότι δεν τους καταλαβαίνουν, και ονειρεύο¬νται ένα θαυμαστό κόσμο όπου αυτοί θα είναι οι κεντρικές μορφές.
Εντούτοις δεν τραγουδούν όλοι οι τραγουδιστές δημόσια. Υπάρ¬χουν επίσης και οι συγκρατημένοι, που τραγουδούν μυστικά.
Είναι άτομα που δούλεψαν πολύ, που υπέφεραν υπερβολικά, που αισθάνονται εξαπατημένοι, σκέφτονται ότι η ζωή τους χρω¬στάει όλα εκείνα που ποτέ δεν φάνηκαν ικανοί να πετύχουν.
Αισθάνονται μια εσωτερική λύπη συνήθως, μια αίσθηση μο¬νοτο¬νίας και τρομερής ανίας, εσωτερική κούραση και απογοήτευση, γύρω από όπου στοιβάζονται οι σκέψεις τους.
Αναμφισβήτητα τα κρυφά τραγούδια, μας κλείνουν το πέρα¬σμα στο δρόμο της Εσωτερικής Αυτοπραγμάτωσης του Είναι.
Δυστυχώς, τέτοια κρυφά εσωτερικά τραγούδια περνούν απαρατή¬ρητα από εμάς τους ίδιους, που τα τραγουδάμε, εκτός και αν τα παρατηρήσουμε σκόπιμα.
Σαφώς κάθε παρατήρηση του εαυτού μας, αφήνει το φως της συνείδησης να περάσει μέσα μας, στα εσώτερα βάθη μας.
Είναι απαραίτητο να παρατηρούμε τον εαυτό μας όταν εί¬μαστε μό¬νοι μας, με τον ίδιο τρόπο όπως όταν σχετιζόμαστε με τους άλλους.
Όταν κάποιος είναι μόνος του παρουσιάζονται ΕΓΩ, σκέψεις και αρνητικές συγκινήσεις πολύ διαφορε¬τικές από τις συνηθισμένες.
Δεν έχουμε πάντα καλή συνοδεία όταν είμαστε μόνοι μας. Είναι σχεδόν φυσιολογικό να έχουμε πολύ κακή συ¬νοδεία σε πλήρη μοναξιά. Τα περισσότερο αρνητικά και επικίνδυνα εγώ παρου¬σιά¬ζονται όταν είμαστε μόνοι μας.
Τελικά σε θέματα Επαναστατικής Ψυχολογίας, κάποιος που τραγουδάει υπερβολικά καλά, σίγουρα δεν μπορεί να πάει μακρύτερα από τον εαυτό του, μέ¬νει στο παρελθόν.
Ένα πρόσωπο που εμποδίζεται από θλιβερά τραγούδια δεν μπορεί να αλλάξει το υπαρξιακό του επίπεδο, δεν μπορεί να πάει μακρύτερα από αυτό που είναι.
Για να περάσει κανείς σε Ανώτερο Επίπεδο του Είναι, πρέπει ακρι¬βώς να σταματήσει να είναι αυτό που είναι.
Επισήμανση : Πολλές φορές εκφράζουμε τους πόνους μας και
με έναρθρα ή άναρθρα τραγούδια.

24 ΣΕΞΟΛΟΓΙΑ: Αλχημεία

Σε βιβλία και άρθρα τα οποία αναφέρονται σε μεθόδους αυτογνωσίας (ινδικής κυρίως προέλευσης) θίγεται εξ’ απαλών ονύχων το σημαντικό πρόβλημα του σεξ. Δίνουν αόριστες συμβουλές και πληροφορίες ή προσπαθούν να υποβιβάσουν το θέμα σαν κάτι ανάξιο λόγου (και τα δύο δείχνουν πλήρη άγνοια).
Σχετικά με τις σεξουαλικές ενέργειες υπάρχει ένα σημαντικό πρόβλημα. Οι δυτικοί με τον δυτικό τρόπο σκέψης σου λένε ότι δεν έχει σημασία. Μάλιστα γιατροί και ψυχολόγοι διαφημίζουν την εκσπερμάτωση και τον αυνανισμό, λέγοντας ότι είναι κάτι πολύ καλό για την σωματική και ψυχική υγεία του ανθρώπου.
Οι ανατολικές κουλτούρες βουδισμός, ινδουισμός κλπ) μιλάνε για αγαμία και αποχή διαφημίζοντας επίσης τα οφέλη της πρακτικής τους. Λένε ότι έτσι θα έρθει ο άνθρωπος σε επαφή με τον Θεό. Κάτι ανάλογο με αυτό πιστεύουν και οι δικοί μας καλόγεροι.
Τελικά μαθαίνεις ότι δεν πρέπει ούτε να σπαταλάς ούτε να καταπιέζεις τις σεξουαλικές ενέργειες αλλά να τις χρησιμοποιείς για την αύξηση της συνειδητότητας. ΚΑΝΕΙΣ όμως δεν λέει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο.
-Όταν κάποιος απέχει από το σεξ (αγαμία), καταπιέζει τις ενέργειές του. Αυτό είναι κάτι που πάει ενάντια στην φύση του σώματος, αφού υπάρχει μία τεράστια παραγωγή ενέργειας η οποία απαιτεί να την «ξεφορτωθείτε».
-Αντίθετα όταν κάποιος κάνει σεξ σπαταλάει τις ενέργειές του μέσω του οργασμού. Θυμηθείτε την εξάντληση που προκαλεί, αν και πολλοί θα θεωρήσουν την συγκεκριμένη κατάσταση σαν χαλάρωση.
Εδώ φαίνεται ότι υπάρχει ένα πρόβλημα. Τι μπορούμε να κάνουμε; Όποια μέθοδο και αν ακολουθήσουμε θα βρούμε μπροστά μας αξεπέραστα εμπόδια:
Από την μία μεριά υπάρχει η καταπίεση του φοβερά ισχυρού σεξουαλικού ενστίκτου, πολλές φορές με άσχημα ψυχολογικά και νευρολογικά επακόλουθα. Είναι γεγονός ότι ένας φυσιολογικός άνθρωπος που έχει μία φυσιολογική σεξουαλική ζωή με τον/την σύντροφό του (δεν μιλάμε εδώ για ζευγάρια «τρίτου» φύλου βέβαια), έχει και κάποια ψυχολογική ισορροπία. Είναι γνωστή η έκφραση «θα παντρευτεί και θα στρώσει».
Από την άλλη μεριά, η χωρίς μέτρο ικανοποίηση του άπληστου και ζωώδους ενστίκτου προκαλεί στο τέλος τον κορεσμό και την βαρεμάρα. Ο άνθρωπος σύρεται σε όλο και «βαρύτερες» διασκεδάσεις με δυσμενείς και πάλι συνέπειες για τον ψυχισμό του. Δεν είναι ίσως τυχαίο το γεγονός ότι τα διαζύγια (και κατ’ επέκταση τα οικογενειακά προβλήματα και το άγχος που προκαλούν) πολλαπλασιάζονται ταχύτατα σε αυτές τις ημέρες της σεξουαλικής απελευθέρωσης.
Έτσι λοιπόν για τον «κοινό» άνθρωπο εμφανίζονται δύο δρόμοι: ο δρόμος της εγκράτειας και ο δρόμος της ξέφρενης ικανοποίησης του ενστίκτου. Και οι δύο δρόμοι δεν είναι παρά τα άκρα που δεν αποφέρουν κανένα πρακτικό αποτέλεσμα.
Όμως το πρόβλημα μπορεί να λυθεί με τον Τρίτο Δρόμο. Χρήση και ταυτόχρονα τιθάσευση του ενστίκτου. Με λίγα λόγια: σεξουαλική πράξη ΧΩΡΙΣ οργασμό και ΧΩΡΙΣ εκσπερμάτωση. Οι κανόνες οι οποίοι πρέπει να εκπληρωθούν για την σωστή εφαρμογή της λύσης είναι οι εξής:
1) Η σεξουαλική αυτή πρακτική ασκείται από έναν άνδρα και μία γυναίκα νόμιμα παντρεμένους.
2) Το ζευγάρι είναι μόνο του στο δωμάτιο.
3) Η σεξουαλική επαφή γίνεται μόνο με τον γνωστό φυσιολογικό τρόπο.
4) Απαγορεύεται η επαφή όταν η γυναίκα είναι έγκυος, όταν θηλάζει το μωρό της ή κατά την διάρκεια του μηνιαίου κύκλου της.
5) Απαγορεύεται η μοιχεία.
6) Όταν κάποιος χωρίσει πρέπει να κρατήσει αποχή από το σεξ για έναν ολόκληρο χρόνο πριν ξαναπαντρευτεί.
7) Το ζευγάρι πρέπει να δουλεύει εντατικά με τον εαυτό του με σκοπό την αυτογνωσία και την εξάλειψη των ελαττωμάτων του.
8) Δεν πιέζουμε τον σύντροφο μας ή τον εαυτό μας για επαφή. Πρέπει να υπακούμε στην διάθεση του σεξουαλικού κέντρου.
9) Ανάλογα με την ηλικία και την διάθεση η μέγιστη διάρκεια και συχνότητα της πρακτικής είναι μέχρι μία ώρα ανά εικοσιτετράωρο.
10) Κατά την διάρκεια της σωματικής επαφής (αλλά και όλο το εικοσιτετράωρο) πρέπει να υπάρχει έλεγχος της φαντασίας. Αυτός χρειάζεται ώστε να ελέγχονται τα ελαττώματα που σχετίζονται με το σεξ και να απομακρύνεται ο κίνδυνος μιας «πτώσης», δηλαδή ενός οργασμού.
11) Για την σωστή μετατροπή και συγκράτηση των ενεργειών, πρέπει να αποκλειστεί από την διατροφή οτιδήποτε παρασκευάζεται από χοιρινό (εξαιρείται το αγριογούρουνο). Το χοιρινό περιέχει ενέργειες πολύ «βαριές», οι οποίες προκαλούν εύκολα το χάσιμο της αποθηκευμένης στον οργανισμό σεξουαλικής ενέργειας, με αποτέλεσμα, να μην είναι εύκολο να αποφύγει κανείς έναν οργασμό.

Διαδικασία μετατροπής των ενεργειών
Το ζευγάρι κλείνεται στο δωμάτιο του. Με κατάλληλους τρόπους καθαρίζει τον χώρο από αρνητικές επιδράσεις και οντότητες. Ταυτόχρονα δημιουργεί έναν κύκλο προστασίας από αυτές. Έπειτα χαλαρώνει μαζεύεται στον εαυτό του και αρχίζει το ερωτικό παιχνίδι με φιλιά και χάδια. Όταν ετοιμασθεί σωματικά και ψυχολογικά, έρχεται σε επαφή. Η συνειδητή φαντασία, η αναπνοή και συγκεκριμένες λέξεις δύναμης (μάντραμ) μετατρέπουν, αντλούν και στέλνουν την ενέργεια από τα γεννητικά όργανα στην διαδρομή κόκκυγας, σπονδυλική στήλη, επίφυση, υπόφυση, μύτη, λάρυγγας, καρδιά. Έτσι συγκρατείται το επίπεδο της ενέργειας, η οποία παράγεται από την ένωση των δύο αντιθέτων πόλων της φύσης, ώστε να μην φτάσει στο σημείο «χωρίς επιστροφή» και προκληθεί οργασμός. Τέλος αφού το ζευγάρι μετατρέψει τις ενέργειές του, χωρίζει και αδειάζει τα γεννητικά όργανα του από το υπόλοιπο της ενέργειας, απορροφώντας το με την αναπνοή και την συνειδητή του φαντασία χρησιμοποιώντας πάντα τις λέξεις δύναμης. Εάν η μετατροπή γίνει σωστά η σπονδυλική στήλη ζεσταίνεται από την ροή της μεταφερόμενης ενέργειας. Τα συνολικά αποτελέσματα είναι καταπληκτικά:
-Αισθάνεται κανείς χαλαρός και ήρεμος, αλλά όχι εξαντλημένος.
-Οξύνεται η αντίληψη, το μυαλό είναι καθαρό και οι αισθήσεις λειτουργούν εντατικά.
-Το σώμα ζωηρεύει, αποκτά αντοχή και αρρωσταίνει δυσκολότερα.
-Αλλάζουν οι βαριές γεννητικές μυρωδιές. Τα σεξουαλικά όργανα δεν μυρίζουν πια ή μυρίζουν ελάχιστα. Κάποιες φορές εμφανίζεται μία ελαφριά μυρωδιά οινοπνεύματος στα γυναικεία όργανα. (Αυτό θυμίζει λίγο τον Οινοπνευματοποιό του Αλχημικού Εργαστηρίου).
-Τα προβλήματα του γυναικείου κύκλου λιγοστεύουν. Σε εντατικές μετατροπές εξαφανίζονται τελείως.
-Παύει το άγχος για το κυνήγι της «ικανοποίησης» και της «επίδοσης». Η συνολική διαδικασία είναι πολύ πιο ικανοποιητική και σωματικά αλλά και ψυχολογικά, από τα ελάχιστα δευτερόλεπτα του οργασμού. Με το σταμάτημα του οργασμού και την συγκράτηση και μετατροπή της ενέργειας «παίρνει φωτιά» το συναισθηματικό κέντρο και δυνατές συγκινήσεις κατακλύζουν το άτομο.
-Σταματάει κανείς να «ξενοκοιτάζει», όχι γιατί απαγορεύεται αλλά γιατί δεν έχει ανάγκη από κάτι τέτοιο. Μια βασική αιτία γι’ αυτό είναι η μείωση της «λαιμαργίας» για σεξ, λόγω της δουλειάς πάνω στις εισερχόμενες εντυπώσεις και η φυσιολογική λειτουργία του ενστίκτου με βάση την πραγματική ατομική ανάγκη.
Ας δούμε τώρα τι αναφορές υπάρχουν από την εποχή της Αρχαίας Ελλάδας αλλά και παλαιότερα. Οι αρχαίοι Μυημένοι χρησιμοποιούσαν «γλώσσα συνθημάτων» για την μεταξύ τους επικοινωνία. Έπρεπε να συνεννοούνται χωρίς να αποκαλύπτουν τίποτε στους αμύητους, γιατί η αποκάλυψη και του μικρότερου μυστικού σήμαινε καταδίκη σε θάνατο. Έτσι:
*Η ενεργειακή μετατροπή μέσω του σεξ αναφέρεται σαν πλοίο, φίδι, κρασί, λέβητας. Στον μεσαίωνα αναφέρεται ο Οινοπνευματοποιός του αλχημικού εργαστηρίου.
*Το σεξ αναφέρεται σαν δέντρο, αμπέλι, σιτάρι, καλαμπόκι, ψωμί,
*Οι σεξουαλικές ενέργειες αναφέρονται σαν νερό, ποτάμι, πηγάδι, πηγή.
*Το σεξουαλικό ένστικτο αναφέρεται σαν σκύλος, κόκορας, ταύρος.
*Η λαγνεία αναφέρεται σαν χοίρος, σκύλος, ταύρος, τράγος.
*Τα ελαττώματα αναφέρονται σαν διάφορα ζώα, όπως συμβαίνει και σήμερα. Πχ, πονηρός σαν αλεπού, υπερήφανος σαν παγώνι κλπ.
*Το σώμα αναφέρεται σαν άλογο, άμαξα, σπίτι, κάστρο, πόλη.
Κάποια παραδείγματα είναι ίσως διαφωτιστικά:
α) Ο Ηρακλής καθάρισε τους στάβλους του Αυγεία χρησιμοποιώντας ένα ποτάμι.
Ο μυημένος, καθαρίζει την εσωτερική του κοπριά (τα εγώ) χρησιμοποιώντας τις σεξουαλικές του ενέργειες. Μέσα στους στάβλους υπάρχει κοπριά από 3000 ζώα. Η κοπριά μαζεύεται εκεί για τριάντα χρόνια (πολλές ζωές). Ο Ηρακλής ζητάει το ένα δέκατο των ζώων σαν αμοιβή. Έπειτα εκτρέπει δύο ποτάμια τον Αλφειό και τον Πηνειό. Και έτσι οι στάβλοι καθαρίζονται μέσα σε μία μέρα (μία ζωή).
Πάντα το νερό χρησιμοποιείται σε τελετές κάθαρσης αμαρτιών και εξαγνισμού σε όλες τις θρησκείες. Είναι τα πρωταρχικά νερά, τα νερά της δημιουργίας, η παγκόσμια σεξουαλική ενέργεια μέσω της οποίας θα γίνει η αναγέννηση του μυημένου και η απελευθέρωση του από τα προσωπικά του λάθη.
Ετοιμολογία και ερμηνεία λέξεων:
Αυγείας: απόγονος του Ήλιου, Αυγή.
Ηρακλής: Ήρα-κλέος = η δόξα της Ήρας = η δόξα της Ψυχής.
Τρεις χιλιάδες ζώα: Πολλά ελαττώματα αλλά και οι 3000 κύκλοι του Τροχού του Σαμσάρα.
Κοπριά: τα αποτελέσματα των ελαττωμάτων.
Στάβλος: το ανθρώπινο υποσυνείδητο.
Αμοιβή του ενός δεκάτου: η Δεκάτη της Παλαιάς Διαθήκης, ο «φόρος» που πρέπει να πληρώσει ο μυημένος στον Νόμο για να ελευθερωθεί από τα ελαττώματα που μόνος του δημιούργησε.
Τα δύο ποτάμια: τα δύο νευρικά κανάλια που φέρνουν την συμπαντική ενέργεια στο σώμα μας.
Αλφειός: ο Άσπρος, αυτός που έχει το χρώμα του άσπρου αλευριού από σιτάρι.
Πηνειός: ο Τυλιγμένος, αυτός που έχει σπείρες. Όπως ακριβώς τα δύο κανάλια της σπονδυλικής στήλης.

β) Α’ επιστολή Πέτρου κεφ. Γ, παρ.20: Ενώ κατεσκευάζετο η κιβωτός, είς ην ολίγαι. τουτέστιν οκτώ. ψυχαί διεσώθησαν δι’ ύδατος
Οι μυημένοι σώθηκαν με μέσον το νερό (δι’ ύδατος), δηλαδή με την μετατροπή των ενεργειών τους. Λογικά το κείμενο έπρεπε να γράφει ότι εσώθησαν δια της κιβωτού αλλά γράφει δι’ ύδατος. Το ότι είχαν ζώα στην Κιβωτό σημαίνει ότι είχαν ακόμα ελαττώματα στον ψυχισμό τους. Τα ζώα όμως (το πολλαπλό εγώ) δεν τους εμπόδισαν στην σωτηρία τους γιατί έφτιαξαν το «καράβι» τους (τα ανώτερα σώματα της συνείδησης) δουλεύοντας με τα «ύδατα» δηλαδή τις ενέργειες τους.

γ) Σε αρχαίο ελληνικό αμφορέα ένας άνδρας περνάει μέσα από ένα μεγάλο κύκλο κρατώντας στο τεντωμένο χέρι του έναν κόκορα.
Ο μυημένος ελευθερώνεται μέσω της σωστής χρήσης του σεξ από τον οδυνηρό τροχό του Σαμσάρα, τον κύκλο των επαναλαμβανόμενων γεννήσεων και θανάτων. Η εμπλοκή σε αυτόν τον αέναο κύκλο προκαλείται από τα ελαττώματα ή «Εγώ». Αυτά τα αναπτύσσει ο κάθε άνθρωπος, ο οποίος γεννιέται ανίκανος να ξεχωρίζει το αντικειμενικά καλό από το αντικειμενικά κακό. Αυτή η ανικανότητα προκαλεί την προσκόλληση, την λανθασμένη δράση και την δημιουργία «κακών» συνηθειών. Οι συνήθειες αυτές ή με άλλα λόγια το «Εγώ» μας κάνουν να επαναλαμβάνουμε συνεχώς τα ίδια λάθη, όσες ζωές και αν ζήσουμε (έξις δευτέρα φύσις).

δ) Τσουάνγκ-Τσού:
-Για το πλήθος των ανθρώπων σημασία έχει το κέρδος και για τον Σοφό το σπέρμα.
-Με το σώμα του ακέραιο και το σπέρμα του άθικτο γίνεται ένα με τον Ουρανό.
-…αλλά φθείρεται και το σπέρμα που ξοδεύεται ασταμάτητα και η εξάντληση ακολουθεί την φθορά.
Άλλες έννοιες της λέξης «σπέρμα» που δίνονται στην υποσημείωση του κειμένου είναι: Πνευματική ουσία, ζωτικό πνεύμα, το λεπτό, το καλύτερο, ουσία, πεμπτουσία, αγνό, αγνότητα.

Αποτελέσματα
Το σπέρμα ή θα λέγαμε καλλίτερα η σεξουαλική ενέργεια που περιέχεται σε αυτό, δυναμώνει το σώμα και το πνεύμα. Το άτομο, το οποίο δουλεύει στην μετατροπή των ενεργειών του, γίνεται σιγά-σιγά πιο οξυδερκές (από το δέρκομαι που σημαίνει ζω, διακρίνω, λάμπω). Από το δέρκομαι παράγεται και η λέξη δράκος ή φίδι, ζώο μυθικό με μεγάλες δυνάμεις. Έτσι μπορεί να αντιλαμβάνεται λεπτές διανοητικές και συναισθηματικές αποχρώσεις του ΕΓΩ στην προσπάθεια του να αυτο-ανακαλυφθεί.
Επιπλέον η «αποθηκευμένη» ενέργεια του επιτρέπει να προχωρήσει στην διάλυση του Εγώ-ελαττώματος, ή όπως λέγεται στον θάνατο του εαυτού του, το οποίο έχει μελετήσει και αναλύσει διεξοδικά. Κανονικά ένας άνθρωπος μπορεί να προχωρήσει μέχρι τον διαχωρισμό ενός ελαττώματος από τον ψυχισμό του. Όμως το να πετύχει την καταστροφή του είναι άλλη υπόθεση. Η καταστροφή θα τον μετέτρεπε σε ένα «άλλο άτομο» ανίκανο να επαναλάβει τα παλιά λάθη. Σαν παράδειγμα θα μπορούσατε να πάρετε τους ναρκομανείς, τους καπνιστές και τους αλκοολικούς. Μπορεί μετά από μεγάλες προσπάθειες να «κόψουν» την συνήθεια τους αλλά αν κάνουν το σφάλμα να ικανοποιήσουν μια μόνο φορά το παλιό τους πάθος, τότε εκείνο καταλαμβάνει ξανά τον ψυχισμό τους και όλη η προσπάθεια που έκαναν έγινε άδικα γιατί πρέπει να ξαναρχίσουν από την αρχή.
Επίσης του δίνεται η δυνατότητα, μετά τον «θάνατο» του, να «γεννηθεί» σαν το αντίστοιχο προτέρημα (π.χ. από θυμός σε πραότητα κλπ) αυξάνοντας έτσι την Συνείδησή του εις βάρος του άγνωστου και απείθαρχου υποσυνείδητου.
Αυτή η αύξηση της Συνείδησης επιτρέπει την κίνηση στους «ανώτερους κόσμους» ή με άλλα λόγια στις υπόλοιπες άγνωστες και απρόσιτες στον κοινό άνθρωπο διαστάσεις του σύμπαντος. Οι επιστήμονες σήμερα αναγκάζονται, για να εξηγήσουν την λειτουργία του σύμπαντος, να υποθέσουν ότι μαζί με τις τέσσερις γνωστές διαστάσεις (ύψος, πλάτος, μήκος, χρόνος) υπάρχουν συνολικά πολύ περισσότερες (δεκατρείς ή και παραπάνω).
Έτσι εμπειρίες αστρικού διαχωρισμού, διαλογισμού, διαίσθησης και διόρασης γίνονται όλο και περισσότερες. Τελικά το άτομο γίνεται απόλυτα συνειδητό, ξεφεύγει από τον ζωώδη χαρακτήρα του και βιώνει το Φωτισμένο Κενό ή την Φώτιση ή το Νιρβάνα ή την ένωση με το Θείο ή όπως αλλιώς μπορεί να περιγραφεί η αποδέσμευση από την ύλη.
Η Αγία Γραφή περιέχει επίσης πολλές πληροφορίες σχετικά με το θέμα. Στο Λευιτικό (το βιβλίο των ιερέων), επιτρέπεται η επαφή με γυναίκα, αλλά απαγορεύεται να γίνει αυτό «εν σπέρματι συνουσίας»:
Λευιτικό κεφ. ΙΕ, παράγραφος 3:…και αυτός είναι ο νόμος της ακαθαρσίας του, ενώ τρέχει γόνος(σπέρμα) από το σώμα του…
Λευιτικό κεφ. ΙΕ, παράγραφος 16:…και ο άνθρωπος από τον οποίο θα εξέλθει «κοίτη σπέρματος…… θα είναι ακάθαρτος μέχρι το βράδυ…
Λευιτικό κεφ. ΙΕ, παράγραφος 18:…και η γυναίκα με την οποία θα κοιμηθεί άνδρας «κοίτην σπέρματος»(δηλαδή με σκοπό ή αποτέλεσμα την εκσπερμάτωση) θα λουσθούν με νερό και θα είναι ακάθαρτοι μέχρι το βράδυ…
Λευιτικό κεφ. ΙΕ, παράγραφος 15:…και θα κάνει εξιλέωση ο ιερεύς για αυτόν ενώπιον του Κυρίου για την ρεύση του…
Λευιτικό κεφ. ΙΕ, παράγραφος 31:…και δεν θα πεθάνουν για την ακαθαρσία τους, με το να μιαίνουν την σκηνή μου που βρίσκεται μέσα τους …
Λευιτικό κεφ. ΙΕ, παράγραφος 32:…και εάν από κάποιον εξέλθει κοίτη σπέρματος για να μιανθεί από αυτήν…

Λευιτικό, κεφάλαιο ΙΒ παράγραφος 2 και 5:…γυνή ήτις εάν σπερματισθεί…θα είναι ακάθαρτη επτά ημέρες…
Εδώ υπάρχει μια ενδιαφέρουσα πληροφορία: Το εάν του κειμένου φανερώνει ότι η γυναίκα μπορεί όχι μόνο να έρθει σε σεξουαλική επαφή χωρίς να σπερματισθεί, αλλά και να αποκτήσει παιδί επίσης χωρίς να σπερματισθεί. Στο εάν περιέχεται και η έννοια του «ατυχήματος».

Παροιμίες, κεφάλαιο Ε, παράγραφος 15 έως 18: Πίνε ύδατα από τα αγγεία σου και από τα δικά σου πηγάδια. Να μην ξεχειλίσουν τα ύδατα σου από την πηγή σου και ας περνούν από τις πλατείες σου τα δικά σου ύδατα. Για σένα μόνο να υπάρχουν και κανείς ξένος να μην πάρει μέρος σε αυτά. Η πηγή του ύδατος σου να είναι για σένα και να ευφραίνεσαι με την γυναίκα που έχεις από νέος.

Παροιμίες. Κεφάλαιο Θ, παράγραφος 13-18: Γυναίκα ανόητη και θρασεία….. προσκαλεί τους διαβάτες….λέγουσα: άρτους κρυφούς ηδονικά αγγίξτε και ύδωρ κλοπής γλυκερό….Ο δε αγνοών….συναντά παγίδα θανάτου, αλλά απομακρύνσου μη σταθείς εκεί, μην της πεις ούτε το όνομα σου, διότι έτσι θα υπερβείς ξένη πηγή, και θα διαβείς ξένο ποταμό, και από ξένα νερά άπεχε και από ξένη πηγή μην πιεις , για να ζήσεις πολύ χρόνο και να σου προστεθούν χρόνια ζωής.

Επιστολή Ιωάννου, κεφάλαιο Α, παράγραφος 9: Αυτός που γεννήθηκε από τον θεό αμαρτία δεν κάνει, διότι το σπέρμα του μένει μέσα του, και δεν δύναται να αμαρτάνει…

Λευϊτικόν, κεφάλαιο ΙΑ, παράγραφος 7:….. και τον χοίρον…… ακάθαρτος είναι για εσάς……

Ησαΐας, κεφάλαιο ΞΕ, παράγραφος 4: Στα μνήματα και στις σπηλιές κοιμούνται για να ονειρευτούν, οι τρώγοντες χοιρινό κρέας και ζουμί θυσιών, μολυσμένα είναι όλα τα σκεύη τους.

Ματθαίος, κεφάλαιο 19 παράγραφος 12:…και υπάρχουν ευνούχοι οι οποίοι έγιναν μόνοι τους ευνούχοι δια την βασιλείαν των ουρανών.

Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό πως υπάρχει η κρυφή γνώση ότι μέσω της «μη εκσπερμάτωσης», είναι δυνατά όλα εκείνα τα θαυμάσια που αναφέρονται για τον άνθρωπο και τις δυνατότητες του. Πρόσεξε επίσης τα παρακάτω άσχετα, με την πρώτη ματιά, δεδομένα:
-Οι Ινδοί ισχυρίζονται ότι η Κουνταλίνη (το ιερό φίδι-φωτιά) είναι κρυμμένο στον κόκκυγα. Αφυπνιζόμενη (με ασκήσεις) ανεβαίνει σταδιακά στην σπονδυλική στήλη, ανοίγει τα τσάκρας και ενώνει τον άνθρωπο με το θείο.
-Οι αρχαίοι Έλληνες ονομάζουν τον κόκκυγα ΙΕΡΟΝ ΟΣΤΟΥΝ. Για «κάποιον λόγο» θεωρούν το συγκεκριμένο οστό σαν Ιερό. Αυτό πολύ απλά είναι η ένδειξη ότι γνώριζαν πολύ καλά την σπουδαιότητα του συγκεκριμένου οστού, για την εσωτερική ανάπτυξη του ανθρώπου.
-Οι Φαραώ, οι οποίοι ως γνωστόν θεωρούνταν Θεοί, στόλιζαν το μέτωπό τους με ένα φίδι .
-Οι μασόνοι έχουν 33 βαθμούς μύησης (όσοι και οι σπόνδυλοι της σπονδυλικής στήλης), ένδειξη των ξεχασμένων πια γνώσεων που υπάρχουν διάσπαρτες σε βιβλία και θεωρίες κάθε είδους.
-Ο Χριστός πέθανε στον σταυρό (ο θάνατος της αμαρτίας) και αναστήθηκε στην ηλικία των 33 ετών.
-Τα δύο κορδόνια (ή κολώνες ή φύλακες του ναού) ΙΔΑ και ΠΙΓΚΑΛΑ ξεκινούν από τους γεννητικούς αδένες (όρχεις ή ωοθήκες) και καταλήγουν στα ρουθούνια. Δηλαδή οι γεννητικοί αδένες και τα ρουθούνια βρίσκονται σε στενή ενεργειακή σύνδεση μεταξύ τους:
1) ΝΕΑ 15-8-1992 Σύνδρομο Κόλμαν: Όταν η όσφρηση χάνεται. Μια ελαφριά πάθηση, η οποία αν δεν θεραπευτεί μπορεί να οδηγήσει σε στειρότητα, υποπλασία των όρχεων κ.λ.π.
Στο άρθρο αναφέρεται ότι τα νεαρά αγόρια έχουν συχνά δύο φαινομενικά άσχετα συμπτώματα: δεν έχουν όσφρηση και τα γεννητικά τους όργανα είναι λεπτά. Επίσης υπάρχουν ορισμένοι νευρώνες στο έμβρυο, οι οποίοι μοιράζονται τελικά στον οσφρητικό λοβό και στον υποθάλαμο ο οποίος παράγει τις σεξουαλικές ορμόνες. Ένα ελάττωμα σε συγκεκριμένο γονίδιο μπορεί να προκαλέσει αυτή την παράξενη ασθένεια.
2) ΕΘΝΟΣ 20-1-1995 Το σπέρμα έχει όσφρηση.
Το σπέρμα «μυρίζοντας» βρίσκει τον δρόμο μέχρι το ωάριο, θα ήταν δυνατόν να κατασκευαστεί αντισυλληπτικό για άνδρες, αλλά θα μπορούσε να καταστρέψει την όσφρηση εκείνου που θα το χρησιμοποιήσει.
3) Διαδίκτυο: Οι περισσότερες παρενέργειες του Βιάγκρα σχείζονται με το κεφάλι. Η μύτη παθαίνει συμφόρηση και βουλώνει, αφού ο βλενογόνος της μοιάζει με τον βλενογόνο των γεννητικών οργάνων.
4) http://english.pravda.ru/science/ Μεταφέρω μεταφρασμένο το άρθρο: «Επιστήμονες ανακάλυψαν το τρίτο μάτι, το κέντρο της διαίσθησης και της τηλεπάθειας.» Η απόδειξη της ύπαρξης του τρίτου ματιού μπορεί να βρεθεί στην μοντέρνα εμβρυολογία 30.05.2005.
Γνωστοί Ρώσοι παραψυχολόγοι έχουν κάνει επανειλημμένα ένα ασυνήθιστο πείραμα. Ο υπεύθυνος της ανακάλυψης, υποψήφιος τεχνικών επιστημών στην Τεχνητή Νοημοσύνη, Vitaly Pravdivtsev είπε: Το φωτογραφικό φιλμ τοποθετήθηκε, μέσα σε αδιαφανή φάκελο, στο μέτωπο και πάνω του αποτυπώθηκαν οι εικόνες που ζητήθηκαν.
Το πείραμα απέδειξε ότι πολλοί άνθρωποι είναι ικανοί να εκπέμψουν τις αποκαλούμενες εγκεφαλικές εικόνες από κάποιο σημείο στο μέτωπο. Αρχαίες Ανατολικές παραδόσεις μπορούν να αποδείξουν την υπόθεσή μας. Λένε ότι η ακτινοβολία έρχεται από ενεργειακά κέντρα του ανθρώπου, τα τσάκρας. Ένα από αυτά είναι ιδιαίτερα ισχυρό σε αυτό: το Ajna-chakra. Οι εσωτεριστές ονομάζουν αυτό το κέντρο σαν «τρίτο μάτι» είπε ο Pravdivtsev.
Η εικόνα του τρίτου ματιού φαίνεται στο μέτωπο αρχαίων θεϊκών πλασμάτων στα γλυπτά και τους τοίχους των βουδιστικών ναών. Μερικοί ερευνητές πιστεύουν ότι είναι η απεικόνιση εξωγήινων προγόνων (θεών). Οι μύθοι λένε ότι το τρίτο μάτι τους έδινε αξιοσημείωτες δυνάμεις όπως η τηλεπάθεια και η διόραση. Πολλοί συνηθισμένοι άνθρωποι, κυρίως βουδιστές, αναλώνουν την ζωή τους για να επανακτήσουν τις χαμένες θεϊκές ικανότητες. Αυτό απαιτεί πολλά χρόνια εσωτερικής πνευματικής εργασίας που μπορεί να τελειώσει με την απόκτηση παραφυσικών ικανοτήτων.
Ο Vitaly Pravdivtsev πιστεύει ότι το τρίτο μάτι είναι ένα όργανο που υπάρχει πραγματικά. Κάποιος μπορεί να χρησιμοποιήσει το βασικό αυτό όργανο σε σπάνιες περιπτώσεις στην ζωή του. Η περίπτωση μιας αμερικανίδας δασκάλας, η οποία έκρυβε το τρίτο της μάτι με μαλλιά από το πίσω μέρος του κεφαλιού έγινε παγκόσμια γνωστό πολλά χρόνια πριν. Η δασκάλα έλεγε ότι τα παιδιά την φώναζαν Κύκλωπα όταν ήταν μικρή. Η γυναίκα αναγνώρισε, ωστόσο, ότι το τρίτο μάτι ήταν πολύ χρήσιμο με πάρα πολλούς διαφορετικούς τρόπους.
Η απόδειξη της ύπαρξης του τρίτου ματιού μπορεί να βρεθεί επίσης στην μοντέρνα εμβρυολογία. Το όργανο αυτό αναπτύσσεται μαζί με τους φωτο-υποδοχείς, τους φακούς και τα νευρικά κύτταρα στο δύο μηνών ανθρώπινο έμβρυο. Όμως, εξαφανίζεται καθώς μεγαλώνει το έμβρυο. Αφήνει την επίφυση, έναν αδένα σαν φασόλι, μπροστά στην παρεγκεφαλίδα. Οι ειδικοί εξετάζουν προσεκτικά την αξιοσημείωτη ευκινησία της επίφυσης και την ικανότητά της να στρέφεται όπως το μάτι. Επιπλέον οι γιατροί σημειώνουν την άμεση ομοιότητα του αδένα με το μάτι: έχει και αυτός φακό και φωτοευαίσθητα νεύρα. Οι βιολόγοι λένε ότι η επίφυση μειώθηκε σε μέγεθος, λόγω αχρηστίας, κατά την διάρκεια χιλιάδων ετών, αν και έχει συνήθως το μέγεθος κερασιού.
Η επίφυση ίσως συνδέεται άμεσα με ειδικές ικανότητες του ανθρώπου. Μερικοί άνθρωποι εξειδικευμένοι σε πνευματικές πρακτικές, αναπτύσσουν ορμονικές αλλαγές στο σώμα τους, οι οποίες λεπταίνουν τα πλευρικά κόκαλα του κρανίου. Ο κωνοειδής αδένας σχετίζεται με σεξουαλικές λειτουργίες. Η σεξουαλική εγκράτεια ενεργοποιεί την επίφυση. Αυτός ήταν πιθανόν ο κύριος λόγος που οι μάγοι χρησιμοποιούσαν παρθένες και μικρά παιδιά σαν βοηθούς στις εργασίες τους.
Το τρίτο μάτι συνήθως βρισκόταν στις πλευρές του κρανίου ή στην ινιακή περιοχή πολλούς αιώνες πριν. Αυτή η τοποθέτηση δημιούργησε την «κυκλική επιτήρηση». Το τρίτο μάτι χώθηκε βαθιά στον εγκέφαλο κατά την διάρκεια της εξέλιξης. Τα μάτια έφεραν τον φακό τους στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού, όπου λαμβάνει τις περισσότερες πληροφορίες. Οι Ινδοί ακόμη ζωγραφίζουν στο μέτωπο το τρίτο μάτι, το κέντρο των αόρατων τηλεπαθητικών σημάτων.
Συμπέρασμα: Οι Ρώσοι ανακάλυψαν ότι η σεξουαλική αποχή διεγείρει την επίφυση. Είναι επίσης ιατρικώς παραδεκτό ότι η σεξουαλική επαφή είναι απαραίτητη για την σωματική και ψυχική υγεία των ανθρώπων. Ο δρόμος που συνδυάζει και τα δύο είναι η Σεξουαλική Αλχημεία, δηλαδή ερωτική επαφή χωρίς εκσπερμάτωση.
Η Μεγάλη Μάχη ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό δίνεται σήμερα πάνω στο Ιερό Κόκαλο. Οι καλοί προσπαθούν να τραβήξουν τον άνθρωπο στον ανοδικό δρόμο της μη εκσπερμάτωσης (και κατ’ επέκταση στην αύξηση της συνείδησης), ενώ οι κακοί προς τον καθοδικό δρόμο της εκσπερμάτωσης (και κατ’ επέκταση στην αύξηση του εγωισμού).
Επίσης σήμερα «είναι η εποχή που η Μαύρη Μαγεία είναι ελεύθερη και κυριαρχεί». Η σημερινή κατάσταση το αποδεικνύει: Δεκάδες περιοδικά, κινηματογραφικές ταινίες και βιντεοκασέτες με θέματα πορνό, βομβαρδίζουν τον αναγνώστη-θεατή με την εκσπερμάτωση σαν κύριο θέμα. Ο φακός ζουμάρει και δείχνει το γεγονός σε μεγέθυνση (ο πρωταγωνιστής πάντα εκσπερματώνει έξω για να φαίνεται), ενώ τα ερωτικά παιχνίδια (σημαντικότατο μέρος της επαφής) είναι απλά «η γαρνιτούρα στο προσφερόμενο πιάτο». Έτσι σήμερα έχει χαθεί η «οργανική ντροπή» η οποία χρησιμοποιημένη σωστά μπορεί να δώσει στην ερωτική πράξη ατμόσφαιρα αίγλης και μυστηρίου. Επιπλέον υπάρχει και ή «επιστημονική» διαφήμιση των μοντέρνων επιστημόνων για τα οφέλη της εκσπερμάτωσης.
Τέλος ο ισχυρισμός ότι ο μη οργασμός αποθηκεύει ενέργειες στο σώμα που κάνουν τον οργανισμό ανθεκτικότερο, έχει σαν σοβαρό του σύμμαχο τις παρακάτω παρατηρήσεις:
1) Νέος σημαίνει ζωντάνια, υγεία, αντοχή και μεγάλη ερωτική διάθεση. Αντίθετα ο γέρος χαρακτηρίζεται από τα ακριβώς αντίθετα. Επειδή το κύριο ανθρώπινο χαρακτηριστικό είναι η προσκόλληση στο γενετήσιο ένστικτο, πρέπει να προσέξετε το γεγονός ότι, πριν από οτιδήποτε άλλο, παρατηρείται στους ενήλικους μείωση της ερωτικής αντοχής.
2) Πολλοί αθλητές, οι οποίοι σε μικρή ηλικία έχουν καλές επιδόσεις, εγκαταλείπουν τον πρωταθλητισμό με την έναρξη της ερωτικής τους ζωής.
3) Ακόμη και σήμερα οι αθλητές αποσύρονται σε ξενοδοχεία μια ή δύο ημέρες πριν τον αγώνα, για να φυλάξουν τις δυνάμεις τους. Ξενύχτι, ποτό και σεξ προξενούν και κόπωση εκτός από απόλαυση.
4) Σήμερα οι γυναίκες χειραφετούνται και απελευθερώνονται από τις διάφορες κοινωνικές και άλλες αναστολές τους, πληροφορούνται για τα θέματα του σεξ και κατορθώνουν να φτάνουν συχνότερα σε οργασμό. Όμως παρατηρείται ταυτόχρονα μια σημαντική αύξηση προβλημάτων γονιμότητας και άλλων προβλημάτων υγείας σε όλο και μικρότερες ηλικίες. Σήμερα τα περισσότερα ζευγάρια δεν μπορούν να κάνουν παιδιά χωρίς φάρμακα και ιατρική υποστήριξη. Σίγουρα δεν φταίει μόνο ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Θυμηθείτε τις γιαγιάδες μας (με πολλές αναστολές, ανικανοποίητες και καταπιεσμένες αλλά και φτωχότερα τρεφόμενες), οι οποίες δούλευαν σαν σκλάβες, έμεναν έγκυες «με την μυρωδιά» και γεννούσαν «σαν κουνέλες» πανεύκολα χωρίς φάρμακα και γιατρούς. Τελικά ζούνε ακόμα, σε αντίθεση με τους όχι και τόσο ταλαιπωρημένους (αλλά σίγουρα ικανοποιημένους σεξουαλικά) άνδρες τους. Είναι γνωστή η φράση που λέγεται μεταξύ σοβαρού και αστείου: «Όταν χτυπάει η καμπάνα δεν ρωτάς ποια πέθανε, αλλά ποιος πέθανε». Υπάρχει βέβαια η φυσική αιτία της ανδρικής θνησιμότητας , όμως δεν μπορείτε να αρνηθείτε ότι πάντοτε οι άνδρες ήταν αυτοί που «ξοδεύονταν» σε καταχρήσεις και ηδονές κάθε είδους. Σήμερα, σε όποια μέρη του πολιτισμένου κόσμου οι γυναίκες υιοθετούν τις ανδρικές συνήθειες, παρατηρείται σημαντική μείωση του ορίου ζωής τους και σίγουρα μετά από μερικά χρόνια θα πεθαίνουν και αυτές το ίδιο γρήγορα με τους άνδρες.
Τελικά το κυριότερο πρόβλημα στις γυναίκες είναι η σεξουαλική απελευθέρωση. Η «κακή χρήση» του σεξουαλικού ενστίκτου τις έχει κάνει πλέον ευάλωτες ενεργειακά, με αποτέλεσμα να γίνουν και σε έναν ακόμα τομέα ίσες με τους άνδρες.
Έτσι η απάντηση σε όλα τα προβλήματα ανδρών και γυναικών είναι η σεξουαλική επαφή χωρίς οργασμό και χωρίς εκσπερμάτωση.

25 ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Υπάρχουν τρεις διαφορετικοί τρόποι, τρεις παράγοντες-προϋποθέσεις για να επιτευχθεί η επανάσταση της συνείδησης. Οι τρεις κανόνες τους οποίους πρέπει να εκπληρώνει κανείς για να βαδίσει στον δρόμο της Αυτογνωσίας είναι οι παρακάτω:
Ο Θάνατος. Η Γέννηση. Η Θυσία προς την ανθρωπότητα.

Ο Θάνατος
Βάση για όλα είναι ο Θάνατος. Ο άνθρωπος-ύλη, ο άνθρωπος-ελάττωμα, πρέπει να πεθάνει για να γεννηθεί στην θέση του ο άνθρωπος-πνεύμα, ο άνθρωπος-αρετή. Μέσω της αυτοπαρατήρησης κατασκοπεύουμε ένα Εγώ. Όταν το έχουμε γνωρίσει αρκετά καλά, τότε αναλύουμε τα δεδομένα που έχουμε για αυτό το Εγώ. Δημιουργούμε έναν κατάλογο με όλα εκείνα τα λάθη που έχουμε κάνει εξαιτίας του. Αναλύουμε την συνολική μας κατάσταση, αντιλαμβανόμενοι το πόσο έχει βλάψει την Συνείδησή μας αυτό το Εγώ. Αναγνωρίζουμε το σφάλμα στο οποίο πέσαμε όταν το δημιουργήσαμε. Ζητάμε από την Θεϊκή μας Μητέρα να καταστρέψει αυτό το ελάττωμα που έχουμε καταλάβει σε βάθος.
Για να υπάρξει ολοκληρωτικός και οριστικός θάνατος για το καταδικασθέν ελάττωμα πρέπει, εκτός της κατανόησης, να χρησιμοποιήσουμε τον Δεύτερο Παράγοντα. Κατά την διάρκεια της αλχημικής συνουσίας, ζητάμε από την θεϊκή Μητέρα να καταστρέψει το Εγώ που προηγουμένως έχουμε καταλάβει. Τότε εκείνη οπλισμένη με την σεξουαλική ενέργεια του ζευγαριού, καταστρέφει με ευκολία το Εγώ που έχουμε αναλύσει.
Ο θάνατος αυτός του Εγώ έχει δύο αποτελέσματα:
Το πρώτο είναι ότι το ποσοστό της Ουσίας που ήταν παγιδευμένη σε αυτό το ελάττωμα απελευθερώνεται μετά από την καταστροφή του Εγώ. Επιστρέφει πίσω σε εμάς. Δεν πρόκειται όμως πλέον για ένα απλό κομματάκι Ουσίας. Πρόκειται για Συνείδηση. Το μικρό ποσοστό Ουσίας έχει γνωρίσει πια σε βάθος όλη την διαδικασία του Εγώ στο οποίο ήταν εγκλωβισμένη. Έτσι γνωρίζει πια το Καλό και το Κακό, όσον αφορά τον συγκεκριμένο τομέα. Έτσι όταν, για παράδειγμα, διαλυθεί το Εγώ της υπερηφάνειας, η απελευθερωμένη Ουσία θα μας παρέχει την αρετή της Ταπεινοφροσύνης. Τότε θα μπορούσαμε να δράσουμε (αν χρειαστεί) σε κάποιες καταστάσεις σαν να έχουμε το Εγώ της υπερηφάνειας, αλλά ποτέ δεν θα νιώθαμε υπερήφανοι.
Το δεύτερο είναι ότι με την διάλυση των διαφόρων ελαττωμάτων, λιγοστεύει η ενέργεια η οποία χάνεται μέσω της ταύτισης. Τότε η περίσσεια αυτή της ενέργειας μετατρεπόμενη, κατά την διάρκεια της Αλχημείας, χρησιμεύει στην κατασκευή των Ανώτερων Σωμάτων.

Η Γέννηση
Κατά την διάρκεια της Αλχημείας μετατρέπουμε τις σεξουαλικές ενέργειες του σώματός μας. Η μετατροπή είναι αναγκαία για την επιδιόρθωση των βλαβών που προκαλεί η δράση των Εγώ. Σιγά σιγά «χτίζουμε» και επιδιορθώνουμε όχι μόνο το φυσικό σώμα αλλά επιπλέον και τα ενεργειακά Ανώτερα Σώματα. Κατά την διάρκεια του θανάτου των σεληνιακών σωμάτων (αποτελούμενων από τα Εγώ) εξοικονομείται ενέργεια που χρησιμεύει σε αυτήν την κατασκευή.
Ο άνθρωπος έτσι γεννιέται στους Ανώτερους Κόσμους, όπου μπορεί να κινείται και να δρα, ακριβώς επειδή έχει κατασκευάσει το αντίστοιχο σώμα.
Η γέννηση είναι ένα σεξουαλικό θέμα. Τα φυτά, ζώα, οι άνθρωποι, οι πλανήτες, τα ηλιακά συστήματα, οι γαλαξίες και τελικά ολόκληρο το σύμπαν έχουν δημιουργηθεί από την σεξουαλική ένωση του Αρσενικού και του Θηλυκού. Πρόκειται για τις δύο βασικές δυνάμεις που υπάρχουν στο Σύμπαν, δύο κατηγορίες «ιδιοτήτων» που είναι αντίθετες, ίσες και αλληλοσυμπληρώνονται.
Στην μία θα μπορούσαμε να κατατάξουμε το φως, το καλό, το ζεστό, το όμορφο, το ενεργητικό, το αρσενικό, κλπ.
Στην άλλη θα μπορούσαμε να κατατάξουμε το σκοτάδι, το κακό, το κρύο, το άσχημο, το παθητικό, το θηλυκό, κλπ.
Αυτό δεν σημαίνει ότι το να είσαι άνδρας είναι καλύτερο από το να είσαι γυναίκα. Πρόκειται για έναν καθαρά «φιλοσοφικό» διαχωρισμό των ιδιοτήτων ενός πράγματος. Είναι κάτι ανάλογο με το Φως και το Σκοτάδι, όπου το Φως είναι ο θεός και το Σκοτάδι είναι η σκιά το θεού, δηλαδή ο Διάβολος. Δηλαδή εκεί που υπάρχει Φως δεν υπάρχει Σκοτάδι. Οι δύο αυτές ιδιότητες αλληλοσυμπληρώνονται και συνυπάρχουν με κάποιον «ακαταλαβίστικο» και «φιλοσοφικό» τρόπο. Έτσι κι αλλιώς επειδή και ο άνδρας και η γυναίκα έχουν αναπτυγμένο το Εγώ είναι εξίσου κοιμισμένοι και ασυνείδητοι, λειτουργώντας σαν αυτόματα κυβερνώμενα από τα ελαττώματά τους.
Είτε άνδρας είτε γυναίκα είναι κανείς, πρέπει να ενσαρκώσει το Είναι του. Έτσι οφείλει να κατασκευάσει τα ηλιακά του σώματα μέσω της Αλχημείας, ενώ ταυτόχρονα θα διαλύει το Εγώ με την βοήθεια της σεξουαλικής ενέργειας.

Η Θυσία
Ο τρίτος παράγοντας, αναφέρεται σαν «Θυσία προς την ανθρωπότητα». Η θυσία έγκειται στο ότι ενώ προσπαθούμε να βάλουμε σε εφαρμογή τους δύο προαναφερθέντες παράγοντες, πρέπει ταυτόχρονα να διδάξουμε τον δρόμο της Επανάστασης της Συνείδησης στους άλλους ανθρώπους. Αυτό πρέπει να γίνεται με ανιδιοτέλεια, χωρίς κανενός είδους υπολογισμούς, γιατί πραγματικά αυτό αποτελεί ένδειξη αγάπης προς τους ανθρώπους.
Ενώ η δουλειά αυτή είναι πολύ δύσκολη και χρονοβόρος, πρέπει κανείς να μεταδώσει τις γνώσεις του σε όλους εκείνους οι οποίοι αγνοούν αυτού του είδους την εσωτερική εργασία, με σκοπό να τους βοηθήσει να ξεφύγουν από τον λαβύρινθο των Ελαττωμάτων τους. Αυτό πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή (όσο μας είναι δυνατόν) για να αποφεύγονται παρερμηνείες. Όπως λέει ο Σαμαέλ «πρέπει να είμαστε απαιτητικοί στην έρευνα και μαθηματικοί στην έκφραση».
Είναι απαραίτητο να ερευνούμε εξονυχιστικά, μέχρι να εξαντλήσουμε πλήρως το θέμα της έρευνάς μας.
Είναι απαραίτητο να μιλάμε με ακρίβεια, αποφεύγοντας λέξεις με διφορούμενη σημασία, ώστε να μεταφέρουμε όσο το δυνατόν σωστότερα αυτά που γνωρίζουμε.
Είναι απαραίτητο να μπαίνει κανείς στην θέση του άλλου. Πρέπει να προσπαθούμε να καταλάβουμε τις ανάγκες του διδασκόμενου. Πρέπει επίσης να τον προσεγγίζουμε από το επίπεδό του και όχι από ένα άλλο υψηλότερο. Πρέπει επίσης να τον προσεγγίζουμε με σκοπό να τον τροφοδοτούμε με την σωστή ποσότητα γνώσεων για να μπορεί να τις αφομοιώνει. Πρέπει να καταλαβαίνουμε πότε μπορεί να ακούσει και πότε όχι.
Όλα αυτά απαιτούν (από την πλευρά του εκπαιδευτή) εντατική προετοιμασία και εξάσκηση προς την κατεύθυνση της αφύπνισης της Συνείδησης.
Από την άποψη των μαθητών, ο καθένας είναι ιδιαίτερος.
Ένας νέος θα αρχίσει την Αλχημεία, αφήνοντας για αργότερα τον Θάνατο και την Θυσία. Αντίθετα ένας γέρος θα αρχίσει από τον Θάνατο ξεχνώντας και αυτός την Αλχημεία και την Θυσία. Είναι αρκετά δύσκολο να εφαρμοστούν με ισορροπία οι Τρείς Παράγοντες.
Βασικοί λόγοι είναι:
-Η προσωπική μας άγνοια.
-Οι πεποιθήσεις μας, τα «πιστεύω» μας. Δεν μπορείς να βάλεις «νέο κρασί σε παλιά ασκιά». Δεν μπορείς να χρησιμοποιείς την παλιά και ξεπερασμένη ηθική ταυτόχρονα με τις επαναστατικές ιδέες της Επανάστασης της Συνείδησης. Πρέπει να αφήνει κανείς τις παλιές πεποιθήσεις του που θα τον εμποδίσουν στην δουλειά με τον εαυτό του.
Έτσι είναι απαραίτητο να θυσιαζόμαστε προς την ανθρωπότητα με σκοπό να δώσουμε, με κάθε λεπτομέρεια, την διδασκαλία της Επανάστασης της Συνείδησης σε όλους εκείνους που το επιθυμούν.
Μπορούμε επίσης να βοηθάμε αδύναμους ανθρώπους, να θεραπεύουμε ασθενείς, να προσφέρουμε χρήματα, να εξυπηρετούμε σε κάθε δυσκολία κλπ. Όμως το καλύτερο είναι το να διαδίδουμε την Γνώση με σκοπό να δώσουμε και σε άλλους ανθρώπους την ευκαιρία να αλλάξουν ψυχολογικά.
Όπως λέει μία Κινεζική παροιμία: «Σε έναν άνθρωπο που πεινάει δεν πρέπει να του δώσεις ένα ψάρι. Πρέπει να τον μάθεις να ψαρεύει». Πρέπει δηλαδή να δίνεις στον καθένα εκείνο που έχει ανάγκη για να προχωρήσει μόνος του.
Έχουμε σαν χρέος να ανάψουμε την φλόγα της Σοφίας για να δείξουμε και να φωτίσουμε τον δρόμο στην ταλαιπωρημένη ανθρωπότητα.
Εάν δεν το κάνουμε αυτό, αν αφήνουμε τους άλλους στην μοίρα τους και στην άγνοιά τους, τότε δείχνουμε έλλειψη αγάπης και υπερηφάνεια. Τότε ο Δρόμος δυσκολεύει και δεν γίνεται να προχωρήσει εκείνος που δεν ενδιαφέρεται για τους άλλους. Συγγενείς και φίλοι δεν είναι μόνο οι λίγοι άνθρωποι που τυχαία βρίσκονται κοντά μας. Συγγενείς και φίλοι είναι ολόκληρη η ανθρωπότητα. Όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως χρώματος, γλώσσας και κοινωνικής θέσης είναι μία μεγάλη οικογένεια.
Και αυτή η οικογένεια μπορεί να βοηθηθεί μέσα από την ισορροπημένη δουλειά στους τρεις παράγοντες.

26 ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Η λέξη διαλογισμός σημαίνει ουσιαστικά κάτι που συμβαίνει «διά του νου», με μέσον τον νου. Παραδείγματος χάριν έχουμε ένα πρόβλημα και σκεπτόμαστε την λύση του. Όμως δεν είναι ο νους που μας βρίσκει τι πρέπει να κάνουμε. Ο νους χρησιμεύει στο να αναλύσει και να εκθέσει όλες τις παραμέτρους του προβλήματος.
Η λύση όμως έρχεται από το σταμάτημα του νου, όταν μπαίνει σε λειτουργία «κάτι» ανώτερο από αυτόν. Μπορεί να το ονομάσει κανείς διόραση, ένστικτο, διαίσθηση ή έκτη αίσθηση, αλλά αυτός που σίγουρα δεν προσφέρει μία λύση είναι ο νους.
Την ίδια μέθοδο χρησιμοποιούν και οι επιστήμονες κατά την έρευνά τους πάνω στον τομέα που τους ενδιαφέρει. Μπορεί να μην χρησιμοποιούν την λέξη διαλογισμός, αλλά ακολουθούν ακριβώς αυτήν την μέθοδο.
Ο επιστήμονας καταρχήν συγκεντρώνεται στο πρόβλημά του. Παρατηρεί και μαζεύει όλα τα δεδομένα που μπορεί. Τα τακτοποιεί και θέτει πιθανές απαντήσεις. Επειδή συνήθως καμία από αυτές δεν είναι σωστή, προσπαθεί να ανακαλύψει τον λόγο για τον οποίο αποτυγχάνει.
Επαναλαμβάνει συνεχώς την ίδια διαδικασία με βαρετές αναλύσεις, κοίταγμα και ξανακοίταγμα στοιχείων, επανάληψη πειραμάτων και μαθηματικών πράξεων. Όλα αυτά γίνονται με σκοπό να ανακαλυφθεί το λάθος που έγινε στους υπολογισμούς ή το στοιχείο που δεν προσέχτηκε κατά την επιστημονική διαδικασία. Μετά από αρκετό καιρό πάνω σε αυτού του είδους την εργασία, αναπάντεχα θα συμβεί να εμφανισθεί ξαφνικά η λύση του προβλήματος.
Εκείνο το οποίο, στην πραγματικότητα, έγινε ήταν ότι ο νους του επιστήμονα σταμάτησε να λειτουργεί. Μετά από κουραστικές και ανιαρές αναλύσεις και πειραματισμούς, ο νους αφού έδωσε ότι είχε να δώσει, εξαντλημένος σταμάτησε. Τότε ήρθε η στιγμή που ο ερευνητής με «ανοιχτό μυαλό» χρησιμοποίησε τα αδρανή Ανώτερα Κέντρα της ανθρώπινης μηχανής του.
Η λύση που ήδη υπήρχε στους Ανώτερους Κόσμους, στον Κόσμο των Ιδεών, μπόρεσε να διαπεράσει το φράγμα του νου και να προβληθεί σαν «φαεινή ιδέα».
Αυτό συμβαίνει συνέχεια. Όμως κανείς δεν το έχει καταλάβει, γιατί κανείς δεν παρατηρεί τι συμβαίνει στον εσωτερικό του κόσμο.
Αντίθετα εκείνο το οποίο πολλές σχολές διαφημίζουν σαν διαλογισμό, δεν είναι παρά μία απλή άσκηση χαλάρωσης και συνειδητής φαντασίας. Το να χαλαρώνεις το σώμα σου, φανταζόμενος ότι βρίσκεσαι σε ένα ωραίο μέρος με λουλούδια ή «βλέποντας» τα διάφορα μέρη του οργανισμού να φωτίζονται και να θεραπεύονται είναι μία θαυμάσια άσκηση. Όμως δεν δίνει λύση σε κανένα πρόβλημα της εξωτερικής ή της εσωτερικής ζωής μας. Δεν επιτρέπει την διάλυση του Εγώ, αφού φυσικά δεν είναι αυτός ο σκοπός της συγκεκριμένης άσκησης. Επιτρέπει μόνο να μειωθεί λίγο το άγχος που είναι απόρροια του πολιτισμού μας αλλά και του εφιαλτικού τρόπου ζωής μας.

Προσέξτε ότι μιλάω για «πρακτική ΓΙΑ διαλογισμό», πράγμα που σημαίνει ότι γίνεται προσπάθεια για να επιτευχθεί, ότι δεν είναι αυτό ο διαλογισμός. Δεν θα κάνετε διαλογισμό. Θα ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΤΕ να κάνετε, με σκοπό να τον επιτύχετε κάποτε. Εκείνο λοιπόν που εδώ εννοούμε σαν πρακτική για διαλογισμό είναι το παρακάτω:
-Έχοντας αναλύσει το Εγώ που έχουμε ανακαλύψει, συγκεντρωνόμαστε πάνω σε αυτό. Θέλουμε να γνωρίσουμε την κρυφή του αιτία. Το «γιατί» της ύπαρξής του. Αφήνουμε τον νου να φλυαρεί ξανά και ξανά πάνω στα δεδομένα που έχει αποκτήσει ή να προσπαθεί να ξεφύγει σε άλλα θέματα κατά την συνήθειά του. Όμως δεν ταυτιζόμαστε με όλα αυτά. Ήρεμα τον επαναφέρουμε και τον κρατάμε σταθερά στον στόχο που έχουμε βάλει. Αργά και σταθερά, η Ουσία μας αρχίζει τότε να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει. Αρχίζει να αποδεσμεύεται από τον νου και να ξυπνάει. Σε κάποια στιγμή θα μπορέσει να «ξεκολλήσει» από τον νου. Τότε θα καταφέρει να βγει στον Διανοητικό Κόσμο ελεύθερη από το Εγώ. Εκεί θα μπορέσει να ερευνήσει την αιτία της δημιουργίας του υπό έρευνα ελαττώματος. Όταν θα επιστρέψει στο φυσικό σώμα, θα φέρει μαζί της μία «φαεινή ιδέα», μία συνειδητοποίηση για το τι είναι το Εγώ και τι κακό της έχει προξενήσει.
Έτσι είναι το πώς διαλύεται τελείως το ελάττωμα που προηγουμένως έχει παρατηρηθεί και έχει αναλυθεί με τον νου.
Με αυτό το παράδειγμα βλέπουμε ότι ο πιο ανυψωμένος τρόπος σκέψης, είναι η Μη Σκέψη. Η μη σκέψη όμως προϋποθέτει ηρεμία και ησυχία του νου. Δηλαδή θα πρέπει να καταφέρει κάποιος να ησυχάσει τον νου του και στα 49 επίπεδα του υποσυνείδητου.
Ξέρουμε ότι ο νους έχει δύο αντίθετους πόλους. Μόνο μέσω της μελέτης των πολικοτήτων μπορούμε να φτάσουμε στην σύνθεση. Όταν η πάλη των αντιθέτων (άσπρο-μαύρο, ψηλό-κοντό, καλό-κακό κλπ) θα τελειώσει, τότε θα έλθει η σιωπή του νου. Το σημείο αυτό είναι πολύ σημαντικό. Απαιτείται να μπει σε εφαρμογή η μετατροπή των εντυπώσεων, η συγκέντρωση και η ανάμνηση του εαυτού. Η ανάλυση θα πρέπει να γίνεται όλο και πιο γρήγορα όλο και βαθύτερη. Ουσιαστικά θα πρέπει να μπουν σε εφαρμογή ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ όλες οι οδηγίες-διαλέξεις που δίνουμε εδώ.
Τα πουλιά-σκέψεις θα πρέπει να περνάνε από τον νου μας, χωρίς να αφήνουν κανένα ίχνος. Στο τέλος ο νους θα ηρεμήσει και θα σταματήσει την εκπομπή σκέψεων. Επειδή είναι θηλυκής φύσεως, είναι φτιαγμένος να αντιλαμβάνεται, να αφομοιώνει και να κατανοεί. Όταν καταφέρουμε να βάλουμε τον νου μας σε παθητική και αντιληπτική κατάσταση, τότε τα τρία κέντρα της ανθρώπινης μηχανής συγχωνεύονται σε ένα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να απελευθερωθεί η Ουσία, η οποία ενωμένη με τον Εσώτερο πειραματίζεται την Αλήθεια.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε αυτήν την κατάσταση βρισκόμαστε σε αυτό που θα μπο¬ρούσε να ονομασθεί Έκσταση. Το υλικό σώμα και η προσωπικότητα παραμένουν σε ήρεμη και παθητική κατά¬σταση στο κρεβάτι ή στην καρέκλα. Μέσω της ασημένιας χορδής, όλα όσα βιώνει η Συνείδηση στους Ανώτερους Κόσμους έρχονται στο φυσικό σώμα και γίνονται αντιληπτά.

-Μία δεύτερη άσκηση διαλογισμού είναι αυτή που γίνεται με τα μάντραμ. Μέσω της συνεχούς επανάληψης των λέξεων προσπαθούμε να κάνουμε τον νου να ησυχάσει. Τότε πάλι η Συνείδηση μπορεί να ενωθεί με τον Εσώτερο και να βιώσει πράγματα άπιαστα για οποιονδήποτε νου.
Πρακτική για διαλογισμό με το μάντραμ Χάμ Σάχ.
Καθίστε με έναν αναπαυτικό και βολικό τρόπο (όποιον προτιμάει ή μπορεί ο καθένας). Ανατο¬λίτικα με σταυρωμένα πόδια ή σε μια άνετη πολυ¬θρόνα ή ανάσκελα με ανοικτά χέρια και πόδια (στο πάτωμα ή στο κρεβάτι) με το κεφάλι προς τον βορρά. Τοποθετείστε τον καρπό του δεξιού χεριού πάνω στην παλάμη του αριστερού χεριού (αν κάτσετε με το ανατολίτικο στυλ φυσικά).
Χαλαρώστε το σώμα όσο γίνεται περισσότερο και αρχίστε να εισπνέετε βαθιά και πολύ αργά.
Εισπνέετε από την μύτη, προφέρετε το μάντραμ ΧΑΜ και φα¬ντάζεστε ότι η δημιουργική ενέργεια ανεβαίνει από τα σπερματικά κανάλια μέχρι τον εγκέφαλο.
Εκπνεύστε από το στόμα βραχέως και σύντομα και προφέρετε το μάντραμ ΣΑΧ.
Προφέρουμε διανοητικά την ιερή συλλαβή ΧΑΜ, αλλά όταν εκπνέουμε να προφέρουμε δυνατά την συλλαβή ΣΑΧ (το Χ ακούγεται σαν χι, όπως γίνεται ο αναστεναγμός)».
Κατά την διάρκεια της πρακτικής δεν πρέπει να σκεφτόμαστε απολύ¬τως τίποτα. Ο νους πρέπει να μένει εντελώς ήρε¬μος από μέσα, από έξω και στο κέντρο. Αλλά, εάν δυστυχώς φτάσει στο νου μία σκέψη ή μία επιθυμία, το πρέπει να την μελετήσουμε χωρίς να ταυτιστούμε με αυτήν. Μετά, αφού θα την έχουμε καταλάβει βαθιά, την υποβάλουμε στον θάνατο όπως ακριβώς γίνεται με ένα Εγώ.
Τα μάτια παραμένουν κλειστά και στον νου μας να δονείται μόνο το ΧΑΜ-ΣΑΧ και τίποτε άλλο. Σύμφωνα με την εξάσκηση η εισπνοή γίνε¬ται κάθε φορά πιο βαθειά και αργή και η εκπνοή πιο βραχεία και γρήγορη. Οι μεγάλοι Δάσκαλοι του διαλογισμού φτάνουν στο σημείο να εισπνέουν μόνο χωρίς εκπνοή. Αυτό, ενώ είναι αδύνατον για τους επιστήμονες, είναι πολύ πραγματικό για τους Μύστες.

-Μία τρίτη άσκηση διαλογισμού γίνεται χρησιμοποιώντας μία ερώτηση χωρίς απάντηση. Για παράδειγμα: Τι ήχο κάνει η μία παλάμη. Ο νους θα απασχοληθεί με την ερώτηση αυτή, θα σταματήσει και πάλι μπορεί η Συνείδηση να απελευθερωθεί για λίγο από τα δεσμά της ύλης.
Ο βασικός λόγος της «προσπάθειας για διαλογισμό» είναι ότι θέλουμε να ελευθερώσουμε την Ουσία μας από τα ελαττώματα που έχουμε δημιουργήσει. Σκοπός μας δεν είναι απλά να έχουμε εμπειρίες διαλογισμού. Οι εμπειρίες χρειάζονται για να παίρνουμε ώθηση στην προσπάθεια της διάλυσης του Εγώ. Οι εμπειρίες είναι ωραίες γιατί δίνουν μία «ανάσα» φωτός στην ψυχή, η οποία ασφυκτιά μέσα στην ύλη.
Οι εμπειρίες όμως δεν είναι το παν. Δεν οδηγούν πουθενά. Δεν διαλύουν ένα Εγώ και δεν καλυτερεύουν τον άνθρωπο. Επιπλέον απαιτείται πολύς κόπος για να έχει κάποιος μια εμπειρία. Έπειτα πρέπει να επαναλάβει πάλι πολλές φορές την ίδια προσπάθεια για να μπορέσει να ξαναδοκιμάσει μία νέα εμπειρία.
Όμως όταν το Εγώ διαλυθεί, τότε η Συνείδηση, ελευθερωμένη από τα δεσμά της ύλης, θα βρεθεί σε μία μόνιμη κατάσταση ελευθερίας και ευτυχίας με την πλήρη απουσία του Εγώ, χωρίς καμία «πρακτική διαλογισμού».
Οποιαδήποτε άσκηση και αν κάνει κάποιος πρέπει να έχει υπόψιν του ότι στο τέλος πρέπει να κοιμηθεί. Πόνο τότε η Ουσία μπορεί να αποδεσμευθεί από το φυσικό σώμα και να δραπετεύσει στους ανώτερους κόσμους. Διαφορετικά δεν πρόκειται για άσκηση διαλογισμού και επιπλέον υπάρχει ο κίνδυνος να υπάρξει βλάβη στον νου.
Η εξάσκηση για την επίτευξη του διαλογισμού απαιτεί πολλή υπομονή και επιμονή. Οι ανυ-πόμονοι δεν θα επιτύχουν τίποτε, όσο το εγώ της ανυπομονησίας παραμένει ζωντανό. Απαιτείται πολύχρονη προσπάθεια για να μπορέσει ο μαθητευόμενος να αρχίσει να επιτυγχάνει σε αυτόν τον τομέα.
Δεν θα μπορέσουν όλοι να επιτύχουν αμέσως στην προσπάθεια του διαλογισμού. Πρόκειται για κάτι βαθμιαίο. Ο μαθητής θα καταλαβαίνει κάθε φορά κάτι περισσότερο. Το Είναι του θα του δίνει λίγο λίγο εμπειρίες λιγότερο ή περισσότερο λαμπερές. Θα φθά¬σει όμως μία ημέρα στην οποία θα δοκιμάσει την μεγαλύτερη βίωση, την άμεση εμπει¬ρία της Μεγάλης Πραγματικότητας.
Άλλοι θα επιτύχουν πιο γρήγορα και άλλοι πιο αργά και μερικοί καθόλου. Αυτό εξαρτάται από την προσωπική προσπάθεια, την θέληση, την επιμονή και υπομονή του μαθητή αλλά επιπλέον και από τον Νόμο. Για αυτόν τον λόγο είναι και απαραίτητη η δουλειά με το Εγώ.
Στην δύσκολη αυτή εφαρμογή της «πρακτικής για διαλογισμό» να θυμάστε πάντοτε εκείνο που είπε Ιησούς:
«Στην Υπομονή θα κατέχετε τις ψυχές σας».

27 Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟ ΕΙΝΑΙ

Η δουλειά με το Εγώ είναι μία εργασία πολύ απαιτητική. Είναι δύσκολη και για την διεκπεραίωσή της απαιτείται, εκτός από πολύς χρόνος, και προσευχή.
Η απλή συνειδητοποίηση ενός Εγώ δεν είναι αρκετή. Όταν με το μαχαίρι της συνείδησης, απομακρύνουμε από την προσωπικότητά μας το Εγώ που έχουμε παρατηρήσει δεν πρέπει να εφησυχάζουμε. Το Εγώ αυτό παραμένει ζωντανό και συνεχίζει να υπάρχει στον ψυχολογικό μας χώρο. Μεταβάλλεται τότε σε ένα δαιμόνιο πειρασμού. Προσπαθεί να επιστρέψει και πάλι μέσα μας. Δεν θέλει να «τρώει το πικρό ψωμί της εξορίας». Ζητάει την κατάλληλη ευκαιρία και με την παραμικρή απροσεξία, εισβάλλει και ξαναβολεύεται μέσα στον ψυχισμό μας. Αυτή η περίπτωση περιγράφεται ξεκάθαρα στο ευαγγέλιο από τον Ιησού ο οποίος λέει:
«Όταν το ακάθαρτο πνεύμα βγει από τον άνθρωπο, γυρίζει σε ξερούς και άνυδρους τόπους. Τότε λέει: ας γυρίσω στον οίκο μου (δηλαδή στον ψυχισμό του ανθρώπου από τον οποίο έφυγε). Και όταν έλθει τον βρίσκει καθαρό, σκουπισμένο και σχολάζοντα (δηλαδή να μην δουλεύει, να είναι κοιμισμένος, όχι επάγρυπνος αντίληψης). Και παίρνει άλλα επτά δαιμόνια μαζί του και γίνεται η κατάσταση του ανθρώπου χειρότερη από πριν» (Ματθαίος κεφάλαιον 12, παράγραφος 43-45).
Για αυτόν τον λόγο απαιτείται κάτι περισσότερο από την απλή ανάλυση ενός ελαττώματος. Απαιτείται η διάλυσή του. Αν όμως επιθυμούμε ειλικρινά να διαλύσουμε το Εγώ, χρειαζόμαστε μια δύναμη ανώτερη από τον νου. Και η δύναμη αυτή είναι η Θεϊκή Μητέρα. Πρέπει να επικαλούμαστε την Θεϊκή Μητέρα μας μέσω της προσευχής.
Η προσευχή είναι η συνομιλία με τον Θεό. Οφείλουμε να απευθυνόμαστε στην Θεϊκή Μητέρα, εάν επιθυμούμε την καταστροφή του Εγώ. Αυτός που δεν αγαπά την Μητέρα του, ο αχάρι-στος γιος που δεν ζητάει βοήθεια από αυτήν, θα αποτύχει στην Δουλειά πάνω στον εαυτό του.
Καθένας μας έχει την ιδιαίτερη, ατομική Θεϊκή Μητέρα του η οποία είναι ένα τμήμα του Είναι μας. Πρόκειται για την Θεϊκή Μητέρα, το πέπλο της οποίας δεν έχει ανασηκώσει κανείς θνητός.
Όλοι οι αρχαίοι λαοί λάτρεψαν τον «Θεό Μητέρα» με πολλές και διαφορετικές ονομασίες: Ίσις, Μαρία, Κουνταλίνι, Τονανζίν, Στέλλα Μάρις, Κυβέλη, Ρέα, Άρτεμις, Αδωνίδα, Ινσομπέρτα κλπ.
Στο φυσικό επίπεδο έχουμε έναν πατέρα και μία μητέρα. Όμως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στο εσωτερικό μέρος. Έχουμε τον Πατέρα μας τον «εν κρυπτώ» και τη Θεϊκή μας Μητέρα. Έτσι υπάρχουν τόσοι Πατέρες και Μητέρες στον Ουρανό, όσοι άνθρωποι υπάρχουν στην γη.
ΑΥΤΟΣ και ΑΥΤΗ είναι βέβαια τα δύο ανώτερα μέρη του εσωτερικού μας Είναι.
ΑΥΤΟΣ ξεδιπλώνεται σε ΑΥΤΗΝ και διατάζει, διευθύνει, εκπαιδεύει.
ΑΥΤΗ εξαλείφει τα ανεπιθύμητα στοιχεία που φέρουμε στο εσωτερικό μας, υπό την προϋπόθεση μια εντατικής και συνεχούς ψυχολογικής δουλειάς πάνω στον εαυτό μας.
Ένα από τα ονόματα της Θεϊκής μας Μητέρας που αναφέρεται και σε πολλά κείμενα της ανατολικής σοφίας, είναι Κουνταλίνι.
Η Κουνταλίνη είναι η μυστηριώδης ενέργεια που κάνει τον κόσμο να υπάρχει. Στον Μεσαίωνα αναφερόταν ως η αστρική υπογραφή του ιερού σπέρματος.
Στην ψυχολογική της άποψη, η Κουνταλίνι βρίσκεται τυλιγμένη σαν φίδι τρεις και μισή φορές στο μαγνητικό κέντρο που υπάρχει στο κόκαλο του κόκκυγα (στο Ιερό Οστούν). Εκεί η Θεϊκή Πριγκίπισσα αναπαύεται μουδιασμένη.
Όταν αυτή η θεϊκή δύναμη αφυπνίζεται με την βοήθεια της πρακτικής της Αλχημείας, ανεβαίνει νικηφόρα από την σπονδυλική στήλη, με αποτέλεσμα να αναπτύξει τις δυνάμεις που θεοποιούν.
Η λέξη Κουνταλίνη είναι σύνθετη: Το Κούντα θυμίζει το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ. Το Λίνι είναι λέξη των Ατλάντων και σημαίνει τέλος. Κουνταλίνη λοιπόν σημαίνει το τέλος του απαίσιου οργάνου Κουνταρτιγουαδόρ. Είναι αναγκαίο όμως να μην γίνεται σύγχυση ανάμεσα σε αυτά τα δύο όργανα.
Το Φίδι που ανεβαίνει, είναι η Κουνταλίνη. Το Φίδι που κατεβαίνει είναι το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ, το Φίδι που κατακρημνίζεται από τον κόκκυγα μέχρι τις ατομικές κολάσεις του ανθρώπου. Τον συμβολισμό του φιδιού τον βλέπουμε στο Κηρύκειο του Ερμή, στο χάλκινο φίδι του Μωυσή και στο φίδι του πειρασμού της Εδέμ.
Η Κοσμική μας Μητέρα κατέχει Σοφία, Αγάπη και Δύναμη. Μία πυρογενή δύναμη ανώτερη από του νου. Σε αυτήν υπάρχει η απόλυτη τελειότητα.
Είναι η φλογερή δύναμη, η οποία με τις πύρινες δυνάμεις της, μπορεί να διαλύσει σε κοσμική σκόνη οποιοδήποτε Εγώ έχουμε υποβάλλει σε βαθιά και λεπτομερή εξέταση και έπειτα το έχουμε δικάσει.
Ακόμα και αυτή όμως πρέπει να δουλέψει πολύ και να υποφέρει πριν πετύχει την εξόντωσή του. Κανένα εγώ δεν εκμηδενίζεται στιγμιαία.
Δεν υπάρχει ειδική συνταγή για να προσευχηθούμε στην Θεϊκή Μητέρα. Πρέπει να είμαστε φυσικοί και απλοί όπως ακριβώς το παιδί που απευθύνεται στη μητέρα του και της ζητάει άμεσα αυτό που βγαίνει από την καρδιά του.
Οφείλουμε να γίνουμε εσωστρεφείς, να κατευθύνουμε την ικεσία μας προς τα μέσα και να της μιλήσουμε με ειλικρίνεια. Πρέπει να βυθιστούμε σε βαθύ διαλογισμό και να την παρακαλέσουμε από τα βάθη τη καρδιάς μας να κονιορτοποιήσει το εγώ που έχουμε κατανοήσει. Και τότε ΑΥΤΗ δρα.
Και σύμφωνα με το πώς εξελίσσεται η αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης, θα μας επιτρέπεται βαθμιαία να επιβεβαιώνουμε μόνοι μας την προοδευτική βελτίωση της δουλειάς μας.
Χωρίς αυτήν την μέθοδο, όλη η προσπάθειά μας για την διάλυση του εγώ, είναι άκαρπη, άχρηστη και παράλογη.
Οφείλουμε επίσης να αναφέρουμε ότι σε αυτόν τον δρόμο, οι καλές προθέσεις και η συνεχής επανάληψή τους δεν μας οδηγούν πουθενά.
Δεν θα χρησίμευε σε τίποτα να αποχωριστούμε τον κόσμο και να κλειστούμε σε κάποιο μοναστήρι ή να ζήσουμε σε κάποια σπηλιά, γιατί τα Εγώ θα συνεχίσουν να υπάρχουν μέσα μας. Όταν είσαι λαίμαργος, όσο και να κρυφτείς, το Εγώ της λαιμαργίας θα εμφανιστεί αμέσως μόλις δούμε κάτι που μας αρέσει να τρώμε. Έτσι δεν περιμένουμε να εξαφανιστούν τα ζαχαροπλαστεία για να πάψουμε να τρώμε γλυκά με λαιμαργία. Καταστρέφουμε το αντίστοιχο Εγώ και τα ζαχαροπλαστεία παύουν πλέον να είναι πειρασμός.
Μερικοί ερημίτες έπειτα από πολύχρονες προσπάθειες και με βάση αυστηρές πειθαρχίες έφτασαν στην έκσταση των αγίων. Μπόρεσαν να απελευθερώσουν για λίγο την Ουσία τους μέσα από το Εγώ. Ανελήφθησαν στους ουρανούς, όπου είδαν και άκουσαν πράγματα αδύνατο να κατακτηθούν και να κατανοηθούν από τα ανθρώπινα όντα. Έτσι νόμισαν ότι επέτυχαν τον σκοπό τους.
Η Ουσία βέβαια μπορεί να δραπετεύσει από το Εγώ και να απολαύσει την μυστικιστική έκσταση σε πλήρη απουσία του νου. Αλλά όμως μετά την εμπειρία επιστρέφει σαν το Πνεύμα του λυχναριού του Αλαντίν στο εσωτερικό της μπουκάλας, στο Εγώ.
Όσοι έχουν συνηθίσει την έκσταση χωρίς να έχουν διαλύσει το Εγώ, νομίζουν ότι έφτασαν πια στην απελευθέρωση. Αυτοεξαπατώνται νομίζοντας τους εαυτούς τους Δάσκαλους. Τελικά όμως μπαίνουν στην καθοδική εξέλιξη.
Η Ουσία οποιουδήποτε πειθαρχημένου ερημίτη συνηθισμένου να δραπετεύει από τα εγώ, επαναλαμβάνει αυτό το κατόρθωμα και μετά το θάνατο του φυσικού του σώματος. Αλλά τελικά, αφού απολαύσει την έκσταση για ένα διάστημα, δεν του μένει άλλη λύση παρά η επιστροφή του σε ένα νέο φυσικό σώμα, με το οποίο θα επαναλάβει εκ νέου την ζωή του πάνω στο χαλί της ύπαρξης.
Πάντα πρέπει να έχουμε υπόψη μας την ιστορία εκείνου του ναυτικού που ζητούσε από την θεά Αθηνά να τον γλυτώσει, όταν ναυάγησε το καράβι του. Ένας άλλος ναυτικός δίπλα του του είπε:
-Συν Αθηνά και χείρα κίνει.
Δηλαδή, εκτός από το να επικαλείσαι την Αθηνά για να σε σώσει, πρέπει και να κολυμπάς.
Έτσι λοιπόν απαιτείται η προσευχή για να μπορέσουμε να διαλύσουμε το Εγώ, να απελευθερώσουμε την Ουσία μας και αυτή τότε μετατρεπόμενη σε Συνείδηση θα είναι ελεύθερη από την Ανοδική και την Καθοδική εξέλιξη.
Αλλά επιπλέον απαιτείται και η δική μας ιδιαίτερη προσπάθεια για την διάλυση του Εγώ. Εάν δεν κουνάμε τα χέρια μας και περιμένουμε από τον Θεό να μας σώσει, τότε θα πνιγούμε και κανείς δεν πρόκειται να μας βοηθήσει ποτέ.

28 Η ΕΠΑΝΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

Έχουμε περιγράψει σε γενικές γραμμές όλα εκείνα τα οποία πρέπει να κάνει κάποιος για να δουλέψει επάνω στον εαυτό του και να επιτύχει την διάλυση του Εγώ.
Η εργασία αυτή είναι πολύ δύσκολη και απαιτητική. Εκτός από την αντίσταση του Εγώ υπάρχει ακόμη και μία διαδικασία που δημιουργεί «μέρες και νύχτες δουλειάς». Έτσι σε μία «νύχτα» είναι δύσκολο να δουλέψουμε εσωτερικά και οι προσπάθειές μας έχουν μικρό ή και καθόλου αποτέλεσμα. Όμως υπάρχει και μία τρίτη δυσκολία. Πολλές φορές ξεπηδάει πλήξη και ανία, οι οποίες μας απογοητεύουν και εμποδίζουν την εσωτερική εργασία. Βαριόμαστε να δουλέψουμε και παρατάμε την προσπάθεια. Τότε είναι που αρχίζουμε πάλι να έχουμε την «γεύση ζωής» με όλες τις ισχυρές ταυτίσεις και προβλήματα.
Τότε είναι η στιγμή για να κάνουμε αυτό που ονομάζεται «επανεκτίμηση της δουλειάς». Πρέπει να ελέγξουμε μεθοδικά και με λεπτομέρεια όλα τα βήματα που χρησιμοποιούμε στην «δουλειά με το Εγώ»:
Ίσως να υπάρχει κάτι που κάνουμε λάθος.
Ίσως να υπάρχει κάτι που δεν έχουμε καταλάβει.
Ίσως να υπάρχει κάτι που μας διέφυγε.
Ίσως να υπάρχει κάτι που μας έχει ξεγελάσει.
Η επανεκτίμηση πρέπει να συνοδεύεται από βαθιά προσευχή προς την Θεϊκή Μητέρα και τον Θεϊκό Πατέρα για να μας βοηθήσουν να αντιληφθούμε το σφάλμα.
Επιπλέον εάν θέλουμε να αρχίσουμε πραγματικά να δουλεύουμε με τον εαυτό μας πρέπει να αγαπήσουμε την γνωστική εσωτερική δουλειά. Πρέπει να διαχειριστούμε την ζωή μας έτσι ώστε να είναι απόλυτα συνυφασμένη με την εσωτερική εργασία. Πρέπει να εφαρμόζουμε. Μόνο το διάβασμα βιβλίων ή η συζήτηση πάνω στην Εσωτερική δουλειά δεν θα αποφέρει ιδιαίτερους καρπούς. Αντίθετα σε λίγο η πλήξη και η ανία του νου θα μας απομακρύνει ακόμη και από την διανοητική ενασχόληση με την Γνωστική Διδασκαλία.
Ο έμπορος, της ευαγγελικής παραβολής, μόλις ανακάλυψε ένα πάρα πολύ αξιόλογο μαργαριτάρι, κάτι που πραγματικά άξιζε τον κόπο, δεν καθυστέρησε καθόλου. Πούλησε όλα τα υπάρχοντά του και έσπευσε να το απο¬κτήσει.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την Ψυχολογική Εσωτερική Δουλειά. Για να μπορέσουμε να δουλεύουμε θα πρέ¬πει να αφήσουμε πίσω μας όλα όσα μας προ¬σελκύουν στην ζωή. Έτσι θα αφιερωθούμε σε αυτήν απρόσκοπτα. Οι χαρές, οι λύπες, τα ευχάριστα και δυσάρεστα γεγονότα και γενικά η ταύτιση με την ζωή, μας κάνουν να ξεχνάμε το πολύτιμο μαργαριτάρι της Συνείδησης. Πρέπει να τα πουλήσουμε όλα αυτά, γιατί είναι ο μοναδικός τρόπος για να καταφέρουμε, κάποτε, εκείνο που έχει πραγματικά αξία σε αυτόν τον κόσμο: την απελευθέρωση της Ουσίας και την αφύπνισή της.
Έτσι πρέπει κάθε τόσο να κάνουμε μία ανασκόπηση της εσωτερικής δουλειάς. Είναι σαν να σταματάει κανείς για να υπολογίσει το εμπόδιο και να πάρει φόρα για να μπορέσει να το υπερπηδήσει.
Το Εγώ προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας καθυστερήσει, να μας μπερδέψει, να μας απογοητεύσει, να μας αποπροσανατολίσει κλπ. Τις περισσότερες φορές το καταφέρνει γιατί μας γνωρίζει καλύτερα από ότι εμείς γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Το αποτέλεσμα είναι ότι μας κόβεται η όρεξη και τεμπελιάζουμε αφήνοντας την ψυχολογική δουλειά να λιμνάζει. Τότε ο μόνος τρόπος για να ξεκινήσουμε πάλι την προσπάθεια είναι ακριβώς η επανεκτίμηση. Και η επανεκτίμηση απαιτεί αγάπη για την δουλειά.
Ασκώντας τις γνωστικές πρακτικές μαθαίνουμε να το¬ποθετούμα¬στε στην θέση του άλλου. Σταματάμε να κρίνουμε τον κόσμο και αντιλαμβανόμαστε με συνειδητό τρόπο τα γεγονότα.
Επανεκτιμούμε την ζωή και τις αξίες που έχουμε για αυτήν. Καταλαβαίνουμε ότι όλα τα οικονομικά, κοινωνικά ή όποια άλλα ενδιαφέροντά μας είναι άχρηστα και μάταια. Συνειδητοποιούμε ότι το μοναδικό και το πιο αξιόλογο από όλα στην γη είναι η Συνείδηση.
Αντιλαμβανόμαστε ότι τελικά το σπουδαίο είναι να αφιερωνόμαστε στην σοβαρή δουλειά πάνω στον εαυτό μας.
Έτσι κάθε τόσο ανασυντασσόμαστε και ξαναξεκινάμε από το μηδέν.
Πρέπει να ξεκινάει κανείς σαν να μην έχει ξαναδουλέψει ποτέ. Πρέπει δηλαδή να ξεκινάει σαν μαθητής και όχι σαν δάσκαλος. Αν και είναι δύσκολο θα πρέπει να «ξεχάσει» όλα εκείνα που έκανε μέχρι εκείνη την στιγμή. Με αυτόν τον τρόπο θα ξεπεράσει τον κίνδυνο του να αρχίσει να σκέφτεται πάνω στην πρακτική. Τα Εγώ, επειδή δεν έχουν καμία διάθεση να πεθάνουν, μας βάζουν τρικλοποδιές, αν δεν ξεκινήσουμε από την αρχή, από το ριζικό μηδέν, προβάλλουν μέσω του νου παλιές εμπειρίες και μας κάνουν να φανταζόμαστε πάνω στα αποτελέσματα κάποιας εργασίας. Και φυσικά αυτό κοστίζει πολύ χρόνο
Έτσι είτε επειδή η προσπάθεια έχει φτάσει σε αδιέξοδο, δεν προχωράει και δεν υπάρχουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα είτε επειδή θέλει κανείς να επιταχύνει τον ρυθμό της, ο μαθητής πρέπει να ξεκινήσει από το πρώτο βήμα της απλής χαλάρωσης, επανεξετάζοντάς όλα τα στάδια της δουλειάς, βήμα-βήμα, σαν να τα κάνει για πρώτη φορά.
Τότε θα ανακαλύψει και θα διαπιστώσει τα κενά και τα λάθη του και με όπλο τις νέες συνειδητοποιήσεις και περισσότερο δυνατός θα περάσει και πάλι μπροστά.
Πρέπει όμως να ξεπεράσει τον φόβο ότι θα χάσει τον χρόνο του ή την σιγουριά (που του εμφυτεύει το Εγώ) ότι δεν θα μάθει τίποτε καινούργιο. Αυτό όμως δεν ισχύει. Γιατί κάθε νέα επανεκτίμηση και κάθε νέο ξεκίνημα κάνει την εσωτερική δουλειά με το Εγώ να γίνει περισσότερο ποιοτική, γρηγορότερη και να ανέβει σε υψηλότερο επίπεδο..

29 ΟΙ ΥΠΟΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ

Θα μπορούσαμε να χωρίσουμε τον άνθρωπο σε δύο: το συνειδητό μέρος με όλες εκείνες τις λειτουργίες που μπορούν να παρατηρηθούν και στο υποσυνείδητο μέρος με όλες εκείνες τις λειτουργίες που δεν μπορούν να παρατηρηθούν.

Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να πούμε για την γη αλλά και το σύμπαν το ίδιο πράγμα.

Υπάρχει ένα «υποσυνείδητο» τμήμα του κόσμου που δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε. Πρόκειται για τις υποδιαστάσεις ή παραδιαστάσεις, οι οποίες είναι οι κολάσιες περιοχές που βρίσκονται κάτω από τον φλοιό της γης.

Ο Δάντης, στο έργο του « Η Θεία Κωμωδία», τις αναφέρει διεξοδικά. Το μυητικό και εσωτεριστικό αυτό κείμενο περιγράφει με την σειρά τις υποδιαστάσεις της φύσης και τα Εγώ που έλκονται σε αυτές. Οι αρχαίοι Έλληνες αναφέρουν επίσης την κόλαση σαν Τάρταρα (σκοτεινή άβυσσος) ή Όρχο (μέρος αποθήκευσης), λέξη που πήραν οι Λατίνοι. Εκεί κατοικεί ο Πλούτωνας, ο άρχοντας του Κάτω Κόσμου.

Όταν ο άνθρωπος τελειώσει τις 108 υπάρξεις του, χωρίς να έχει καταστρέψει το «αγαπημένο του Εγώ», τότε αρχίζει η καθοδική του εξέλιξη στον Κάτω Κόσμο.

Οι περιοχές της κόλασης είναι εννέα, αριθμός που σύμφωνα με τους νόμους των ανταποκρίσεων, των αναλογιών και της αριθμολογίας αντιστοιχεί στους εννέα Ουρανούς του Κόσμου, καθώς και στους εννέα κολάσιους κόσμους κάθε άλλου πλανήτη. Όλοι οι κατώτεροι κόσμοι των πλανητών (εκτός του Ήλιου), κατοικούνται από χαμένες ψυχές.

Επειδή σε κάθε Ουρανό αντιστοιχεί μία αρετή, είναι φυσικό ότι στον αντίστοιχο κολάσιο κόσμο θα κυριαρχεί το ανάλογο ελάττωμα.

Οι άβυσσοι της κόλασης σχετίζονται με το υποσυνείδητο και το παρασυνείδητό μας. Η απόκρυφη ανατομία διδάσκει ότι στον κατώτερο κοιλιακό χώρο, υπάρχουν επτά πόρτες ή τσάκρας, τα οποία φέρνουν σε επαφή τον άνθρωπο με τους κόσμους της Κόλασης.

Ενώ οι μαύροι μάγοι προσπαθούν να τα ενεργοποιήσουν, στους κοινούς ανθρώπους λειτουργούν τυχαία. Μία δυσπεψία ή το πολύ και βαρύ φαγητό ή ακόμα και μία άσχημη ψυχολογική κατάσταση μπορεί να τα θέσει σε λειτουργία.

Έτσι είναι που βλέπουμε εφιάλτες και τέρατα, όντα πραγματικά που κατοικούν στις υποδιαστάσεις του βυθισμένου ορυκτού κόσμου.

Επειδή όλοι οι άνθρωποι κατά την διάρκεια της ζωής τους είναι κοιμισμένοι, παρασύρονται από τα Εγώ στους ανάλογους κύκλους της κόλασης και κατά την διάρκεια των ωρών του ύπνου και μετά τον θάνατο του φυσικού τους σώματος.

Είναι ελάχιστοι εκείνοι που στην διάρκεια της ζωή τους δεν έχουν κάνει κάποια επίσκεψη στο βασίλειο του Πλούτωνα.

Οι αποσαρκωμένοι κατέρχονται αργά από κύκλο σε κύκλο, παραμένοντας περισσότερο χρόνο σε εκείνον που βρίσκεται το μεγαλύτερο ελάττωμά τους.

Οι άνθρωποι που μπαίνουν στην καθοδική εξέλιξη, είναι σαν κρύες σκιές, βαθύτατα κοιμισμένοι σαν φαντάσματα της νύχτας και απασχολούνται με τις ίδιες δραστηριότητες της ζωής που πέρασε.

Σε όλους τους κύκλους εμφανίζονται μαγαζιά, δρόμοι και σπίτια που δεν είναι παρά απλές χονδροειδείς διανοητικές μορφές, αποκρυσταλλωμένες από τον νου των μακαριτών.

Εκεί βέβαια επικρατεί ένας άλλος τρόπος φωτός, το σκοτάδι, το οποίο αντιστοιχεί στην κλίμακα του υπέρυθρου. Όλες όμως οι εναλλαγές των χρωμάτων που υπάρχουν στο υπεριώδες φάσμα, υπάρχουν και στο υπέρυθρο.

Όποιοι εισέρχονται στις αβυσσαλέες περιοχές, αφυπνίζονται τελικά στο Κακό και για το Κακό και βλασφημούν ό,τι έχει γεύση Θεϊκότητας. Και επειδή η λαγνεία είναι το θεμέλιο και η βάση του υπαρξιακού Εγώ, την βρίσκουμε σε όλες τις περιοχές, με διαφορετική ένταση σε κάθε περιοχή. Όμως, σε κάθε μία περιοχή κυριαρχεί και ένα συγκεκριμένο και ειδικό ελάττωμα.

Υπάρχουν περιπτώσεις τελειωτικά διεστραμμένων ανθρώπων, που προτού καν τελειώσουν τον κύκλο των 108 υπάρξεών τους, εισέρχονται στην βυθισμένη καθοδική εξέλιξη, λόγω της υπερβολικής κακίας τους.

Επιπλέον, εάν κάποιος αρχίσει ειλικρινά την προσπάθεια για την Αυτοπραγμάτωση του, ο Νόμος για να τον βοηθήσει, του επιτρέπει να αποκτήσει και πάλι ανθρώπινο σώμα, ακόμα και αν έχει περατώσει τον κύκλο των 108 υπάρξεων.

Επίσης, προτού κάποιο ανθρώπινο ον μπει στην καθοδική εξέλιξη, ο Νόμος του ανταποδίδει τα καλά έργα που τυχόν έχει κάνει κατά την διάρκεια των 108 ζωών του. Έτσι εξηγείται το γεγονός να ζουν πλουσιοπάροχα πολλοί διεστραμμένοι σε αυτήν την ζωή, ενώ άνθρωποι που βρίσκονται στον δρόμο της Αυτοπραγμάτωσης, να έχουν μόνο τα άκρως απαραίτητα.

Στην κόλαση ακούγεται το «κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών», υπάρχει μεγάλος πόνος, φοβερά μαρτύρια και τρομακτικά βάσανα. Κατερχόμενος ο άνθρωπος από περιοχή σε περιοχή, η ύλη γίνεται όλο και πιο πυκνή, οι νόμοι πιο πολλοί και ο χρόνος (που είναι χρόνος πέτρας όπου τα λεπτά μοιάζουν αιώνες), πιο αργός.

Με την σειρά τα επίπεδα της κόλασης είναι τα παρακάτω:

Πρώτος Δαντικός κύκλος ή της Σελήνης (96 νόμοι)

Αποτελεί τον προθάλαμο της κόλασης και αντιπροσωπεύεται από όλα τα σπήλαια του κόσμου. Οι Λατίνοι τον ονομάζουν Λίμπο και οι αρχαίοι Έλληνες Όρχο.

Εκεί ανήκουν όσοι δεν έχουν βαπτιστεί μέσω της Αλχημείας με το «νερό της Αναγέννησης».

Επίσης εκεί μεταβαίνουν όλοι όσοι αποσαρκώθηκαν, σε όποια ύπαρξη και αν βρισκόντουσαν. Η πλειοψηφία αυτών των πεθαμένων, αφού περάσουν λίγο καιρό εκεί, επιστρέφουν αμέσως σε έναν άλλον ανθρώπινο οργανισμό.

Είναι πολύ σπάνιοι αυτοί που μπορούν μεταξύ του θανάτου και της νέας γέννησής τους να απολαύσουν για λίγο διάστημα «διακοπές» στις ουράνιες περιοχές. Είναι επειδή ο νόμος τους ανταμείβει γιατί έχουν υπάρξει πολύ καλοί άνθρωποι στην ζωή τους.

Εκείνοι που κατέβηκαν στο Λίμπο, οφείλουν να ανακεφαλαιώσουν την ζωή που μόλις πέρασαν και να την ξαναζήσουν. Όταν τελειώσουν αυτήν την αναδρομική διαδικασία, τα γεγονότα μένουν ελαττωμένα σε μαθηματικά, μέχρι να τους δοθεί καινούρια ύπαρξη.

Δεύτερος Δαντικός κύκλος ή του Ερμή (192 νόμοι)

Είναι η υπόγεια ζώνη όπου ζουν οι πορνεύοντες, εκείνοι που απολαμβάνουν βγάζοντας από τον οργανισμό τους το σπέρμα.

Είναι ένας κόσμος με κτηνώδη ένστικτα, όπου η ασέλγεια αναμιγνύεται με την ορμή της βίας.

Συνουσιάζονται ασταμάτητα και μισούν θανάσιμα όλα όσα έχουν γεύση αγνότητας. Είναι βλασφημία για αυτούς να κατονομάσεις τον Ιησού Χριστό και την Θεϊκή Μητέρα. Προκαλείς την οργή τους και επιτίθενται.

Εκεί συναντάς εκατομμύρια ανθρωπίνων πλασμάτων που έχουν το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ πλήρως ανεπτυγμένο. Την ενεργειακή άποψη αυτού του οργάνου την συναντάς και πάνω στον φλοιό της γης, σε εκατομμύρια ανθρώπους με ισχυρά ελαττώματα.

Επειδή όμως πλάι στην Δικαιοσύνη υπάρχει η Ευσπλαχνία, κάποιοι μυημένοι πετυχαίνουν να αρπάξουν από την άβυσσο της απώλειας κάποιες μετανιωμένες ψυχές και να τις βγάλουν στο φως του ήλιου.

Τρίτος Δαντικός κύκλος ή της Αφροδίτης (288 νόμοι)

Εδώ συναντάει κανείς την απαίσια όψη των μεγάλων οργίων και γλεντιών, την λάσπη των μεγάλων διασκεδάσεων, συμποσίων και μεθυσιών, όπου μετά την απόλαυση έρχεται ο πόνος.

Στον τρίτο δαντικό κύκλο βρίσκουμε τους λαίμαργους και τους μέθυσους, που είναι άτομα 100% πορνεύοντες χωρίς κανενός είδους μετάνοια.

Στην περιοχή αυτή υπάρχει ασταμάτητη βροχή (σύμβολο των δακρύων τους λόγω του αφόρητου πόνου), τρομακτικό κρύο, λάσπη, μαύρα νερά και σαπίλα.

Οι μακαρίτες ακούνε με τρόμο τα τρομακτικά γαυγίσματα του Κέρβερου.

Τέταρτος Δαντικός κύκλος ή του Ήλιου (384 νόμοι)

Σε αυτόν τον κύκλο πηγαίνουν οι σπάταλοι και οι φιλάργυροι, οι οποίοι επειδή δεν μπορούν με τίποτα να συμβιβαστούν μεταξύ τους, επιτίθενται ασταμάτητα οι μεν στους δε.

Είναι γνωστό ότι η παραβίαση του νόμου της ισορροπίας, φέρνει οδυνηρές καρμικές συνέπειες. Για αυτό τον λόγο, πρέπει να προσπαθούμε να παραμένουμε πιστοί στην ζυγαριά της παγκόσμιας οικονομίας.

Ο μεν σπάταλος που καταξοδεύει το χρήμα του, παρόλο που το κάνει να κυκλοφορεί εντατικά, δημιουργεί ανισορροπία και στον εαυτό του και στην γενική κίνηση των αξιών.

Ο δε φιλάργυρος που μαζεύει εγωιστικά και αφύσικα το χρήμα, ζημιώνει φανερά το σύνολο, αφαιρώντας ψωμί από πολλούς ανθρώπους και ρίχνοντάς τους στην φτώχια.

Και οι δύο μετατρέπονται τελικά σε ζητιάνους, βλασφημώντας συνεχώς τα θεία και βυθιζόμενοι στην πιο τρομερή απελπισία.

Επίσης εκεί βρίσκουμε τους παίκτες λαχείων και τυχερών παιχνιδιών, καθώς και πολλούς ιερείς και ιεράρχες που βλέπουν με απληστία τις περιουσίες των άλλων.

Πέμπτος Δαντικός κύκλος ή του Άρη (480 νόμοι)

Εδώ κατοικούν οι είρωνες, κακεντρεχείς, υψηλόφρονες, εγωιστές, υπερήφανοι, θυμώδεις, ορμητικοί, βίαιοι, δολοφόνοι, καθώς και οι μεγάλοι τεμπέληδες και οι τρομερές στρίγγλες.

Κυλιούνται στην μαύρη λάσπη, αισθάνονται τρόμο από τον ίδιο τους τον εαυτό, το ένα Εγώ τους αντιμετωπίζει το άλλο Εγώ και το ένα μέρος των φοβερών ελαττωμάτων τους κρύβεται από το άλλο.

Οι καταδικασμένοι που ζουν εδώ, είναι άτομα που χτυπιούνται αμοιβαία. Είναι πρόσωπα γεμάτα μίσος και εκδίκηση και ο τρόμος που αισθάνονται δεν μπορεί να εκφραστεί.

Έκτος Δαντικός κύκλος ή του Δία (576 νόμοι)

Είναι η κατοικία των άθεων υλιστών, των αιρετικών, σκεπτικιστών και όλων όσων έκαναν κατάχρηση της εξουσίας τους. Επίσης εδώ έρχονται οι κακοί οικογενειάρχες, οι οποίοι λόγω της σκληρότητάς τους, δεν παρέχουν τροφή, κατοικία και προστασία στα παιδιά τους και τα διδάσκουν την θρησκεία με ξύλο και μαστίγιο.

Εδώ βρίσκουμε τους υποκριτές και τους Φαρισαίους υπερευσεβείς καθώς και τους χορτοφάγους που έχουν κάνει το φαγητό θρησκεία.

Στον έκτο κύκλο έρχονται και οι τοκογλύφοι, εγωιστές και καταχραστές που μονοπωλούν όλα τα αγαθά της γης για τον εαυτό τους.

Έβδομος Δαντικός κύκλος ή του Κρόνου (672 νόμοι)

Στην περιοχή του Κρόνου κυριαρχεί το κοκκινωπό αιματώδες χρώμα που χαρακτηρίζει το βίαιο ζωώδες πάθος.

Είναι η κατοικία των βίαιων ενάντια στην Φύση, στην Τέχνη, στον Θεό, στον εαυτό τους, ενάντια στα ίδια τους τα αγαθά και τα αγαθά των άλλων.

Το έγκλημα της «βίας εναντίον της Φύσης» διαπράττεται όταν:

-Υποχρεώνουμε το άλλο φύλο ή τον ίδιο μας τον εαυτό σε σεξουαλική επαφή χωρίς να υπάρχει η κατάλληλη διάθεση ή με την πρόθεση της Σεξουαλικής Μαγείας.

-Βιάζουμε σεξουαλικά άλλα άτομα παρά την θέλησή τους.

-Αυνανιζόμαστε ή μοιχεύουμε ή πορνεύουμε.

-Έχουμε επαφή κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης ή των εμμήνων.

-Κάνουμε εκτρώσεις ή παίρνουμε αντισυλληπτικά.

-Κάνουμε τεχνητή γονιμοποίηση.

-Παραβιάζουμε τον νόμο της Μαγνητικής Παύσης και εξασκούμε Αλχημεία δεύτερη φορά την ίδια μέρα.

-Μισούμε θανάσιμα το σεξ, σαν αναχωρητές ή καλόγεροι.

-Ευνουχίζουμε τα ζώα.

-Αλλοιώνουμε τις τροφές με φάρμακα και ορμόνες.

-Παρασύρουμε στην αθεΐα τους ανθρώπους με τον Διαλεκτικό Υλισμό μας.

-Αισθανόμαστε αυτάρκεις και κοροϊδεύουμε οτιδήποτε έχει σχέση με την Θεϊκότητα.

-Εξαπατούμε τους ανθρώπους: Υποσχόμενοι ότι δεν μπορούμε να τηρήσουμε. Κηρύσσοντας αυτό που δεν εφαρμόζουμε και κάνοντας το αντίθετο από εκείνο που διδάσκουμε. Δανειζόμενοι και μη επιστρέφοντες τα δανεικά. Δίνοντάς τους ελπίδες ότι θα κερδίσουν χρήματα, όπως κάνουν πχ οι πωλητές λαχείων και οι κάτοχοι τυχερών παιχνιδιών.

Τέλος, το έγκλημα εναντίον της φύσης το διαπράττουν και οι παιδεραστές, οι ομοφυλόφιλοι και οι λεσβίες. Πρόκειται για χαμένες περιπτώσεις, εκτρώματα της φύσης και σάπιοι σπόροι που δεν πρόκειται να καρποφορήσουν. Πολλοί άνθρωποι, λόγω της κατάχρησης του σεξουαλικού τους κέντρου, γεννιούνται έτσι εκφυλισμένοι όταν πρόκειται να εισέλθουν στους κολάσιους κόσμους. Δεν έχουν καμιά επιθυμία για πνευματική αναγέννηση, ενώ κάποιες περιοχές του εγκεφάλου τους δεν λειτουργούν.

Όγδοος Δαντικός κύκλος ή του Ουρανού (768 νόμοι)

Εδώ κατοικούν οι παραχαράκτες, οι αιμομίκτες, οι ψεύτες, οι απατεώνες και οι ταραχοποιοί.

Επιπλέον όσοι έχουν εξασκήσει συνειδητά Μαύρη Μαγεία και έχουν αναπτύξει το μοιραίο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ. Αυτοί πρόκειται να καταβροχθιστούν από τον Πύθωνα, το καθοδικό ερπετό, που είναι μία μορφή της Θεϊκής Μητέρας. Αυτό γίνεται για λόγους ευσπλαχνίας από την ίδια, για να μπορέσουν να ξαναεισέλθουν στην ανοδική εξέλιξη της Φύσης.

Όμως το «μοιραίο όργανο» θα αναπτυχθεί επίσης και σε όλους εκείνους που μη έχοντας ποτέ καμία πνευματική ανησυχία, ζούσαν μία «φυσιολογική ζωή».

Σε αυτόν τον κύκλο αρχίζει η διαδικασία της καταστροφής του κάθε Εγώ. Τα πλάσματα της αβύσσου αιμορραγούν κομματιασμένα ή αποκεφαλισμένα και πληγώνονται με τα νύχια και τα δόντια τους.

Ένατος Δαντικός κύκλος ή του Ποσειδώνα (864 νόμοι)

Βρίσκεται στο κέντρο της γης, στον πυρήνα της.

Εδώ βρίσκουμε τους προδότες, οι οποίοι δικάζονται αμέσως από τα δικαστήρια της Αντικειμενικής Δικαιοσύνης και καταδικάζονται σε θάνατο. Οι ψυχές τους πηγαίνουν κατευθείαν στον ένατο κύκλο, ενώ τα σώματά τους παραμένουν στην γη σαν «άδεια σπίτια», λόγω της ανυπαρξίας της ουσίας. Έτσι, εφόσον δεν έχουν τελειώσει τις 108 ζωές τους, είναι ζωντανά και καταλαμβάνονται από δαίμονες, με σκοπό την εκπλήρωση του Κάρμα. Σε αυτούς τους καιρούς που ζούμε, υπάρχουν πολλοί τέτοιοι ζωντανοί-νεκροί πάνω στην γη.

Οι κάτοικοι του ένατου κύκλου συνουσιάζονται συνεχώς με οποιαδήποτε οντότητα βρουν, ενώ ταυτόχρονα διαλύονται αργά και βασανιστικά χάνοντας δάχτυλα, χέρια, πόδια κλπ.

Όταν το «σώμα» τους διαλυθεί ολοκληρωτικά με τον Δεύτερο Θάνατο, τότε το Εγώ έχει καταστραφεί και η Ουσία ελεύθερη πια, μπορεί να ξαναβγεί στην επιφάνεια της γης.

Όπως ένα μωρό που μένει εννιά μήνες στην κοιλιά της μάνας του μέχρι να δει το φως του ήλιου, έτσι και οι κολασμένοι παραμένουν εννέα συμβολικούς μήνες μέσα στην κοιλιά της κόλασης, μέχρι να ξαναγεννηθούν σαν ουσίες.

Έτσι, μετά τον Δεύτερο Θάνατο, η Ουσία ελεύθερη από το Εγώ παίρνει την μορφή ενός αθώου μωρού. Οι Θεοί τότε, αφού την εξετάσουν εξονυχιστικά για να βεβαιωθούν ότι δεν υπάρχει κανένα ίχνος από Εγώ, της επιτρέπουν την έξοδο στην Φύση, με σκοπό να αρχίσει έναν νέο κύκλο ανοδικής εξέλιξης.