Ναι υπάρχει Κόλαση/Διάβολος/Κάρμα – α μέρος

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Η ΚΟΛΑΣΗ

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ

ΟΙ ΕΠΤΑ ΚΟΣΜΟΙ

ΜΟΝΑΔΕΣ ΚΑΙ ΟΥΣΙΕΣ

ΠΡΩΤΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ ή ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ ή ΤΟΥ ΕΡΜΗ

ΤΡΙΤΟΣ ΔΑΝΤΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ή ΚΑΤΩΤΕΡΟΣ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ

ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ ή ΒΥΘΙΣΜΕΝΗ ΣΦΑΙΡΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Ναι υπάρχει Κόλαση/Διάβολος/Κάρμα – β μέρος

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Κεφάλαιο	Τίτλος
9	ΠΕΜΠΤΟΣ ΔΑΝΤΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ή ΒΥΘΙΣΜΕΝΗ ΣΦΑΙΡΑ ΤΟΥ ΑΡΗ
10	ΕΚΤΗ ΒΥΘΙΣΜΕΝΗ ΣΦΑΙΡΑ ή ΤΟΥ ΔΙΑ
11	ΕΒΔΟΜΗ ΒΥΘΙΣΜΕΝΗ ΣΦΑΙΡΑ ή ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ
12	ΟΓΔΟΟΣ ΔΑΝΤΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ή ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Ναι υπάρχει Κόλαση/Διάβολος/Κάρμα – γ μέρος

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Κεφάλαιο	Τίτλος
13	ΕΝΑΤΟΣ ΔΑΝΤΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ
14	Η ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΙΝΗΣΗ
15	Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΓΩ
16	Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ
17	Ο ΔΡΑΚΟΣ ΤΟΝ ΣΚΟΤΑΔΙΩΝ
18	ΥΠΟΓΕΙΕΣ ΚΡΥΠΤΕΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13

Ναι υπάρχει Κόλαση/Διάβολος/Κάρμα – δ μέρος

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Κεφάλαιο	Τίτλος
19	ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ
20	Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ
21	Η ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ
22	Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΤΡΟΠΗΣ
23	ΤΟ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ
24	ΟΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ
25	ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ Νο 3 – α μέρος

Περιεχόμενα

Κεφάλαιο 1. Οι δύο γραμμές της ζωής

Κεφάλαιο 2. Ζωή δεν υπάρχει παρά μόνο μία

Κεφάλαιο 3. Ουσία, ΕΓΩ και Προσωπικότητα

Κεφάλαιο 4. Η ζυγαριά της δικαιοσύνης

Κεφάλαιο 5. Οι τρεις νόες

Κεφάλαιο 6. Ο ανθρώπινος νους

Κεφάλαιο 7. Διαλογισμός

Κεφάλαιο 8. Κλειδί για τον διαλογισμό

Κεφάλαιο 9. Η ανθρώπινη μηχανή

Κεφάλαιο 10. Τεχνικές για την διάλυση του ΕΓΩ

ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ Νο 3 – β μέρος

Περιεχόμενα

Κεφάλαιο 11. Η ανάμνηση του εαυτού

Κεφάλαιο 12. Η πεντάλφα ή εσωτερικό πεντάγραμμα

Κεφάλαιο 13. Οι τρεις εξαγνισμοί ή οι τρεις αρνήσεις

Κεφάλαιο 14. Η πίστη. Ο νόμος της εντροπίας. Τύποι Χανασμούσεν.

Κεφάλαιο 15. Η συμβολογία της Μεγάλης Εβδομάδος

Κεφάλαιο 16. Οι εντυπώσεις σαν τροφή

Κεφάλαιο 11. Η ανάμνηση του Εαυτού

ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ Νο 3 – γ μέρος

Περιεχόμενα

Κεφάλαιο 17. Ο Μωυσής και η αλχημιστική συμβολογία

Κεφάλαιο 18. Το ρεύμα του ήχου

Κεφάλαιο 19. Οι βάσεις της Σεξουαλικής Αλχημείας

Κεφάλαιο 20. Τι είναι αγάπη

Κεφάλαιο 21. Γιατί κρίνουμε τους άλλους

ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ Νο 1 – α μέρος

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Η Γνώση του εαυτού μας

Να ξέρουμε να ζούμε

Η Καταγωγή του ΕΓΩ

Η Μετατροπή των εντυπώσεων

Η ανάγκη να ξέρουμε να ζούμε

ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ Νο 1 – β μέρος

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πώς να μά­θουμε να ακούμε

Μηχανική και Συνειδητή Φαντασία

Η Αφύπνιση της συνείδησης

Η Διάλυση του ΕΓΩ

ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ Νο 1 – γ μέρος

Ο Άνθρωπος και η λο­γική

Η εσφαλμένη προσωπικότητα

Σχετικά με την Ψυχή

Συγκεκριμένη διδακτική για την διάλυση του ΕΓΩ

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΛΟΓΙΚΗ

Αγαπητοί Γνωστικοί αδελφοί, σήμερα θα μιλήσουμε γύρω από τον Άνθρωπο και την Λογική. Τα περισσότερα ανθρώπινα πλά­σματα που κατοικούν τωρινά την επιφάνεια της Γης, κατέχουν μόνο τον Υποκειμενικό ορθολογισμό, και ακόμα δεν έχουνε αναπτύξει στον εαυτό τους την Αντικειμενική Λογική. Είναι καλό να εννοή­σετε εσείς ότι η Υποκειμενική Λογική έχει σαν θεμέλιο τα αισθη­σιακά δεδομένα, επεξεργάζεται τις ιδέες της με τα δεδομένα που της παρέχουν οι αισθήσεις. Είναι επείγον να εννοήσετε ότι η Αντικειμε­νική Λογική έχει σαν θεμέλιο τα δεδομένα της Συνείδησης. Η Υπο­κειμενική Λογική καταλήγει αρκετά φτωχή, είναι εντελώς πιασμένη από τις 5 αισθήσεις. Οι ιδέες επεξεργασμένες μέσω των εξωτερι­κών αισθησιακών αντιλήψεων είναι αρκετά φτωχές, Τίποτα δεν μπορεί να ξέρει ο Υποκειμενικός ορθολογισμός γύρω από το αλη­θινό, γύρω από την ζωή, γύρω από το θάνατο, γύρω από αυτό που εί­ναι η αλήθεια.

Αν οι ιδέες μπορούν να είναι επεξεργασμένες μόνο από τα δεδομένα που παρέχονται από τις εξωτερικές αισθήσεις, αναμφι­σβήτητα θα έχουν πάντα έναν κύκλο μέσα στον οποίο θα κινούνται, αυτός ο φαύλος κύκλος θα είναι ο τρισδιάστατος κόσμος του Ευ­κλείδη.

Πώς θα μπορούσε η Υποκειμενική Λογική να ξέρει κάτι γύρω από το αληθινό, ξέροντας ό,τι ανήκει στις εξωτερικές αισθη­σιακές αντιλήψεις; Με τι τρόπο θα μπορούσε να γνωρίσει το αλη­θινό; Τι μπορεί να ξέρει η Υποκειμενική Λογική γύρω από τα Μυ­στήρια της ζωής και του θανάτου, γύρω από την Ψυχή, γύρω από το ΕΙΝΑΙ; ήδη ο ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΚΑΝΤ ο φιλόσοφος του ΚΕΝΙΝΓΚΣΜΠΕΡΓΚ, απόδειξε καθαρά ότι η Υποκειμενική Λο­γική τίποτα δεν μπορεί να ξέρει γύρω από το ΘΕΟ και γύρω από την Αλήθεια. Αν ο ορθολογισμός της Υποκειμενικής Λογικής θεμελιώ­νεται στα δεδομένα που δίνουν οι αισθήσεις, αναμφισβήτητα πρέπει να κινηθεί μέσα από την τροχιά των αισθήσεων. Ποτέ δεν θα μπορέ­σει να φύγει από αυτήν την τροχιά.

Αν κάποιος θέλει να ξέρει κάτι άλλο, αν κάποιος προσπαθεί να ξέρει τι είναι η αλήθεια, αν κάποιος θέλει να γνωρίσει τα μυστή­ρια της Ζωής και του Θανάτου, αυτό που είναι πιο πέρα από τον τρισδιάστατο χώρο του Ευκλείδη, είναι φανερό πως θα πρέπει να αναπτύξει στην εσωτερική ψυχική κατάσταση την Αντικειμενική Λογική.

Έτσι λοιπόν είναι κατάλληλο να συλλογίζεστε καθαρά εσείς που ακούτε. Εκείνοι που δεν κατέχουν την Αντικειμενική Λογική, είναι αποκλειστικά αυτόματες μηχανές φτιαγμένες για να αφομοιώ­νουν, να μετατρέπουν και να αναμεταδίδουν στα εσωτερικά στρώ­ματα της Γης, τις πλανητικές ενέργειες. Αλλά όποιοι ήδη κατέχουν την αντικειμενική Λογική ξεφεύγουν από αυτόν το Νόμο, μετατρέ­πονται σε Ιερά Άτομα.

Η αντικειμενική λογική θεμελιώνει τις λειτουργίες της στα δεδομένα που της παρέχει η Ουσία. Είναι καλό να ξέρουμε ότι στην Ουσία είναι οι κόκκοι του πόνου του δικού μας Πατέρα που είναι κρυφός. Εάν αυτοί οι κόκκοι χρησιμοποιηθούν σοφά, μπορούμε διαμέσου αυτών να αφυπνίσουμε την συνείδηση. Στην Ουσία είναι η θρησκεία, η Σοφία και γενικά όλα τα δεδομένα που χρειαζόμαστε για να προσανατολιστούμε στον δρόμο της επανάστασης της συνεί­δησης. Όταν η αντικειμενική λογική έχει αναπτυχθεί είναι συνήθως ακατανόητη για την ανθρώπινη προσωπικότητα. Εκείνοι που έχουνε αναπτύξει την αντικειμενική λογική στον εαυτό τους είναι ικανοί να καταλαβαίνουνε τα δεδομένα τα τοποθετημένα στην Ουσία. Έτσι λοιπόν είναι κατάλληλο να ξέρουμε ότι η αντικειμενική λογική τρέ­φεται πραγματικά με τα δεδομένα της Ουσίας και με τους σπινθήρες της διαίσθησης που προέρχονται από τους ανώτερους κόσμους.

Στους αρχαίους καιρούς, οι Λεμουριανοί είχανε αναπτύξει την αντικειμενική λογική. Πολλοί άνθρωποι στην Ατλαντίδα κατεί­χαν αυτού του είδους την λογική. Οι άνθρωποι της Πολικής εποχής και οι Υπερβόριοι κατείχαν πραγματικά την αντικειμενική λογική. Είναι κρίμα που σε αυτήν την εποχή του Κάλι Γιούγκα είναι πολύ λίγοι αυτοί που έχουν ανεπτυγμένη στην εσωτερική φύση τους την Αντικειμενική λογική. Ο Υποκειμενικός Ορθολογισμός είναι της μόδας, είναι αυτό που επικρατεί σε αυτούς τους καιρούς. Ο Υποκει­μενικός Ορθολογισμός δημιουργεί τις Καλκιάνας προσωπικότητες. Να εννοείτε σαν Καλκιάνας προσωπικότητες αυτές τις ψευτοεσωτε­ριστικές, ψευτοαποκρυφιστικές, ψευτοεπιστημονικές προσωπικότη­τες της μοντέρνας εποχής με όλα τα είδη των δοκησισοφιών και ανοησιών. Ποτέ δεν υπήρξε τόσο σκοτάδι όσο σε αυτήν την εποχή του Κάλι Γιούγκα.

Οι λίγοι που έχουν αναπτύξει την Αντικειμενική Λογική έχουν πραγματικά είσοδο στην Αγνή επιστήμη. Ας διακρίνουμε με­ταξύ της ψευτοεπιστήμης της εποχής αυτής του Κάλι Γιούγκα και της αγνής επιστήμης. Οι Καλκιάνας προσωπικότητες, οι δοκησίσοφοι του Πύργου της Βαβέλ, οι μεγαλοφυΐες του υποκειμενικού ορ­θολογισμού, δεν θα μπορούσανε ποτέ να έχουν είσοδο στην αγνή επιστήμη. Σαν παράδειγμα για αυτό που είναι η αγνή επιστήμη σε απόλυτη αντίθεση με την υπερμοντέρνα ψευτοεπιστήμη, ας δούμε το εξής: Οι επιστήμονες του πύργου της Βαβέλ ρίχνουν στο διά­στημα πυραύλους, άσχημα τεχνουργήματα προωθούμενα με υγρά καύσιμα και κάνοντας τσιρκοειδή ακροβατικά επιτυγχάνουν στο τέλος, αυτοί οι ονομαζόμενοι αστροναύτες να αποβιβαστούν στην σελήνη. Να, εκεί ένα προϊόν του απλού υποκειμενικού ορθολογι­σμού.

Ένα παράδειγμα αγνής επιστήμης: Εμείς έχουμε διαστημό­πλοια προωθούμενα από ηλιακή ενέργεια, δεν χρειάζεται σε αυτά το υγρό καύσιμο. Ταξιδεύουν σε ταχύτητες ανώτερες του φωτός, από γαλαξία σε γαλαξία, επίσης δεν χρειάζονται εκεί οι τσιρκοειδείς πε­ριπέτειες, σαν αυτές των διάσημων αστροναυτών ούτε τίποτε παρό­μοιο, αυτό ανήκει όπως ήδη είπα στην αγνή επιστήμη και στην αντικειμενική λογική.

Κοιτάζοντας τότε με ολόκληρη την λογική παραβολή, βλέ­πουμε από την σκοπιά του Υποκειμενικού Ορθολογισμού τους τσιρ­κοειδείς πυραύλους. Από την πλευρά της Αγνής Επιστήμης και της Αντικειμενικής Λογικής βρίσκουμε τα Διαστημόπλοια των εξωγήι­νων. Όταν μιλάμε από τα Διαστημόπλοια των εξωγήινων που ταξι­δεύουν από Γαλαξία σε Γαλαξία, πολλοί σκεπτικιστές είναι άπιστοι. Όμως ήδη ένα διάσημο Δόκτορα της ΝΑΣΑ τον μεταφέρανε σε ένα από αυτά τα Διαστημόπλοια και έγραψε ένα βιβλίο που τώρα κυ­κλοφορεί. Αυτό που λέμε έχει ολόκληρη επίσημη διαβεβαίωση.

Οι άνθρωποι του Υποκειμενικού Ορθολογισμού προσπαθούν να εφεύρουν ορούς για να παρατείνουν την ζωή, αλλά ποτέ δεν έχουν επιτύχει να κάνουν αθάνατο κανέναν. Άνθρωποι τόσο διάσημοι όσο ο Αϊζενχάουερ, ο Στάλιν και πολλοί άλλοι πέθαναν περιτριγυρισμέ­νοι από μεγάλους επιστήμονες, από μεγάλους γιατρούς. Αυτά είναι τα θαύματα του Υποκειμενικού ορθολογισμού. Ενώ αντίθετα οι άν­θρωποι της Αγνής Επιστήμης, οι Μεγάλοι Αλχημιστές του Μεσαί­ωνα και όλων των εποχών, μέσω της διάσημης Φιλοσοφικής Πέτρας τους (που τόσο άσχημα έχουμε εννοήσει, που είναι τόσο ακατα­νόητη από τους υπερμοντέρνους ανθρώπους) έχουν επιτύχει και επι­τυγχάνουν πάντα το ελιξίριο της μακροζωίας, με το οποίο πραγμα­τικά μπορούν να ζουν εκατομμύρια χρόνια. Βεβαιώνουμε κάτι που φυσικά θα κάνει να χαμογελάνε οι άνθρωποι του Υποκειμενικού Ορθολογισμού. Αυτοί οι άνθρωποι ποτέ δεν θα μπορέσουν να δε­χθούν αυτές τις βεβαιώσεις. Ποτέ δεν θα μπορέσουν να τις δέχονται στον εγκέφαλο τους, γιατί βρίσκονται εμφιαλωμένοι μέσα στον φαύλο κύκλο των Υποκειμενικών Ορθολογισμών. Για να μπορούμε να δίνουμε σε αυτό το είδος ιδεών είσοδο στον εγκέφαλο, χρειάζεται να έχουμε φύγει πραγματικά από μέσα από το μπουκάλι των απλών Υποκειμενικών Ορθολογισμών.

Έτσι λοιπόν από απλή λογική παραβολή του ΕΙΝΑΙ, έρχο­νται σε μας 2 αντιτιθέμενα είδη ορθολογισμών: Ο Υποκειμενικός και ο Αντικειμενικός. Επίσης είναι φανερό ότι υπάρχει η απλή τυ­πική λογική που αναφέρεται στον Υποκειμενικό Ορθολογισμό, και η ανώτερη λογική. Αυτή η τελευταία έχει κωδικοποιηθεί από τον Ουσπένσκι, στο διάσημο βιβλίο του με τίτλο: «TERTIUM ORGANUM, ο τρίτος κανόνας της σκέψεως». Την ανώτερη λογική ποτέ δεν θα μπορούσαν να την δεχθούν οι οπαδοί του υποκειμενικού ορθολογισμού, γιατί θεμελιώνεται στα ίδια δεδομένα της συνείδη­σης. Όταν εμείς αναλύουμε όλες αυτές τις απόψεις του Νου, με απλή λογική διαδικασία αναφοράς εκ του γενικού προς το μερικόν, πρέπει να δεχθούμε τα διάφορα επίπεδα του ΕΙΝΑΙ. Θα υπάρχουν άνθρωποι που θα εννοούν αυτές τις ιδέες και θα υπάρχουν άνθρωποι που ποτέ δεν τις έχουν εννοήσει και ποτέ δεν θα τις εννοήσουν. Εί­ναι φανερό ότι στον δρόμο της ύπαρξης υπάρχουν από όλα. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να αρνηθούμε τα 7 επίπεδα του ΕΙΝΑΙ, τα 7 είδη ανθρώπων, χρησιμοποιώντας την λέξη άνθρωπος στις πρώτες 4 περι­πτώσεις για ένα απλό τρόπο επικοινωνίας, για να μην πληγώνουμε την υπερευαισθησία.

Έτσι όπως υπάρχουν τα: Διανοητικό, Συγκινησιακό, Κινη­τικό, Ένστικτο και Σεξουαλικό Κέντρο, έτσι επίσης υπάρχουν δια­φορετικά είδη ανθρώπων. Μερικοί έχουν το κέντρο της βαρύτητας τους στο Ένστικτο, άλλοι το έχουν στερεοποιήσει στον Κινητικό Εγκέφαλο, άλλοι στο Συγκινησιακό και μερικοί άλλοι στον Νου. Το δεύτερο επίπεδο μπορούμε να το βρούμε σε ανθρώπους εντελώς συ­ναισθηματικούς. Αυτοί οι άνθρωποι ξετυλίγονται ξεκάθαρα στον κόσμο των κατωτέρων συγκινήσεων, δεν καταλαβαίνουν από ορθο­λογισμούς, η ζωή τους είναι απλώς αισθησιακή.

Η τρίτη τάξις ανθρώπων, ανήκει στο εντελώς διανοητικό επίπεδο, είναι άνθρωποι που έχουν το κέντρο της βαρύτητας τους στον εγκέφαλο, στο διανοητικό, κατέχουν την Υποκειμενική Λο­γική, δεν έχουν αναπτύξει την Αντικειμενική Λογική. Δύσκολα θα μπορούσαν να σπάσουν το Φαύλο Κύκλο του Διανοητικού. Αυτοί θέλουν να υποβάλουν όλα τα πράγματα του Σύμπαντος σε συλλογι­σμούς, εκσυλλογισμούς, προσυλλογισμούς. Σε συμπερασματικές μεθόδους εκ του μέρους προς το όλον και εκ του όλου προς το μέ­ρος, σε αναλυτικές διαδικασίες θεμελιωμένες μόνο στους πρόστυ­χους αισθησιασμούς. Ποτέ δεν θα καταλαβαίνανε τίποτα που θα έφευγε από τον κύκλο των υποκειμενικών ιδεών. Τους συλλογι­σμούς τους βασίζουν στα δεδομένα που παρέχουν οι 5 αισθήσεις που είναι: όραση, ακοή, όσφρηση, αφή, γεύση. Πραγματικά οι άν­θρωποι απαιτούν όλες οι πληροφορίες που έρχονται να έχουν σαν θεμέλιο τις εξωτερικές αισθήσεις. Όταν κάποια πληροφορία φθάνει στο διανοητικό κέντρο, χωρίς τα εξωτερικά αισθησιακά δεδομένα, απλώς είναι απορριπτέα από το απλούστατο γεγονός ότι δεν είναι κατανοητή. Έχουν εγκαταστήσει τις δραστηριότητες τους στο κέ­ντρο βαρύτητας του Διανοητικού. Δεν είναι δυνατόν να μπορέσουν να εννοήσουν πράγματα που δεν ανήκουν στο διανοητικό.

Το 4^ο επίπεδο του ανθρώπου είναι διαφορετικό, στο 4^ο επί­πεδο του ανθρώπου βρίσκουμε την τέλεια ανάπτυξη και την αρμο­νική ισορροπία όλων των κέντρων. Βρίσκουμε τέλεια αρμονία και ρυθμική συμφωνία στην λειτουργία των 5 κέντρων της Μηχανής.

Για να φθάσουμε στο 4^ο επίπεδο πρέπει να αναπτύξουμε ολοκληρωτικά όλα τα κέντρα. Κανένας δεν θα μπορούσε να αναπτύξει τα 5 κέντρα της μηχανής, αν θα απωθούσε όλες τις δραστηριότητες που υπάρ­χουνε στον κόσμο. Είναι φανερό πως όλα αυτά που υπάρχουν στον κόσμο χρησιμεύουν για την ανάπτυξη του κάθε ενός από τα μέρη των κέντρων. Δεν περιττεύει να ξέρουμε ότι κάθε κέντρο της μηχα­νής κατέχει διαφορετικά μέρη.

Το σεξουαλικό κέντρο δουλεύει αρμονικά μέσω της μεταβο­λής της δημιουργικής ενέργειας.

Το ένστικτο κέντρο δεν χρειάζεται να περάσει από καμία μέθοδο εκπαίδευσης, το ίδιο εκπαιδεύει τον εαυτό του. Είναι αυτό το οποίο μας διατηρεί ζωντανούς, που ρυθμίζει όλες τις δραστηριό­τητες του οργανισμού και τις οδηγεί σοφά. Όταν εμείς θέλουμε να διδάξουμε το ένστικτο κέντρο μπορούμε να χάσουμε την ζωή ή να αρρωστήσουμε. Δεν περιττεύει να θυμηθούμε ότι δεν θα λειτουρ­γούσε ποτέ η καρδιά, ούτε το συκώτι, ούτε τα νεφρά, αν δεν κατεί­χαμε στην φύση μας το ένστικτο κέντρο.

Το κινητικό κέντρο εκπαιδεύεται μέσω των αρμονικών συ­νηθειών, ελέγχοντας όλη την δική μας συνηθισμένη συμπεριφορά, αφαιρώντας συγκεκριμένες συνήθειες, παίρνοντας άλλες. Αφαιρώ­ντας αυτό που δεν μας αρμόζει, διαλέγοντας, μαθαίνοντας καινούρ­γιες συνήθειες που μας ταιριάζουν. Κάνοντας συγκεκριμένες ασκή­σεις ή απλώς υγιεινά σπορ, περπατώντας στον καθαρό αέρα. Επίσης αναπτύσσεται, μαθαίνοντας δραστηριότητες που σχετίζονται με την χειρωνακτική δουλειά, με την μηχανική, με την οδήγηση, αυτοκινή­του, ποδηλάτου, ιππεύοντας ή κολυμπώντας κλπ.

Το συγκινησιακό κέντρο μπορεί να αναπτυχθεί στον υπερθε­τικό βαθμό του μέσω της καλλιέργειας των τεχνών. Δεν περιττεύει να μάθουμε να παίζουμε κάποιο μουσικό όργανο, να ακούμε τον Μπετόβεν, τον Μότσαρτ, τον Λίστ, να αξιολογούμε την αισθητική ομορφιά, να ξέρουμε να ζωγραφίζουμε κλπ.

Το διανοητικό κέντρο μπορεί να αναπτυχθεί μέσω της μελέ­της της Βοτανικής, της αστρολογίας, της ιατρικής, μελετώντας τον εσωτερισμό κλπ.

Αναμφισβήτητα κανένας δεν θα μπορούσε π.χ. να φθάσει να είναι άνθρωπος του 3^ου επιπέδου χωρίς να έχει περάσει από τα εν­διάμεσα επίπεδα. Αν κάποιος βρίσκεται απλώς στο ένστικτο επίπεδο και θέλει να μετατραπεί σε άνθρωπο πιο ανώτερο, να φύγει από αυ­τήν την απλή ένστικτη κατάσταση, δηλαδή από το 1^ο επίπεδο, να μετατραπεί σε συγκινησιακό άνθρωπο, θα πρέπει να καταλάβει ότι: Η ένστικτη ζωή του του ρουφάει εντελώς τις δραστηριότητες της ύπαρξης, ότι ζει σύμφωνα μόνο με τα ζωικά ένστικτα. Θα πρέπει να καταλάβει όλο αυτό και να αναπτύξει μετά έξυπνα στην φύση του την συγκινησιακή άποψη.

Έτσι λοιπόν, ο πρώτος άνθρωπος είναι το Νούμερο 1, ο έν­στικτος, ο δεύτερος ο συγκινησιακός, ο τρίτος ο διανοητικός. Όποιος θέλει να προσκολλά το κέντρο της βαρύτητας του στο δια­νοητικό, θα πρέπει να μελετήσει, να αναλύσει και να καταλάβει. Και όταν έχει αναπτύξει αυτά τα κέντρα θα πρέπει να τα ισορροπή­σει αρμονικά. Όταν αναλύσουμε λεπτομερειακά τα πέντε κέντρα της μηχανής, μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο πύργος της Βαβέλ είναι φτιαγμένος από τους ανθρώπους Νούμερο 1, 2 και 3. Είναι σε αυτόν τον πύργο στον οποίο υπάρχει το κομφούζιο των γλωσσών. Εκεί που κανένας δεν εννοεί κανέναν, εκεί που διαδικάζονται όλοι οι πό­λεμοι, εκεί που σχηματίζονται όλες οι συγκρούσεις του ανθρώπινου είδους. Ας παρατηρήσουμε προσεκτικά τις δραστηριότητες της αν­θρώπινης φυλής, ας παρατηρήσουμε τους πολέμους και τα προβλή­ματα όλων των ειδών. Είναι λογικό ότι σε αυτόν τον πύργο της Βα­βέλ έχουν δημιουργηθεί όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας.

Πιο πέρα από αυτόν τον πύργο είναι οι άνθρωποι του 4^ου επίπεδου, οι Άνθρωποι που ήδη έχουν τα 5 κέντρα της οργανικής μηχανής σε τέλεια ισορροπία, οι άνθρωποι που ήδη δεν έχουνε προ­σκολλημένο το κέντρο της βαρύτητας αποκλειστικά στο διανοητικό ή απλώς στο μηχανικά συγκινησιακό μέρος, ή αποκλειστικά στο έν­στικτο. Οι άνθρωποι του 4^ου επιπέδου ψάχνουν, θέλουν να ξέρουν κάτι άλλο, ποθούν, χρειάζονται να αναζητούν, να ερευνούν. Επιθυ­μούν να ξέρουν την έννοια της ζωής, προαισθάνονται ότι η ζωή πρέπει να έχει κάποια έννοια, ότι όλο αυτό πρέπει να έχει κάποιο νόημα. Και στην επιθυμία του να θέλουν να ξέρουν δεν ευχαρι­στιούνται με τις διανοητικές απλές ιδέες, δεν τους ικανοποιούν. Εί­ναι αυτοί που ψάχνουν από εδώ και από εκεί. Είναι οι άνθρωποι του 4ου επίπεδου και αυτοί είναι η ελπίδα του αύριο.

Υπάρχουν επίσης οι άνθρωποι του 5^ου επιπέδου, είναι λίγοι αλλά υπάρχουν. Οι άνθρωποι του 5^ου επίπεδου είναι αυτοί που έχουν κατασκευάσει για ιδιαίτερη χρήση ένα αστρικό σώμα. Αναμ­φισβήτητα, η κατασκευή του αστρικού σώματος είναι μια πολυτέ­λεια που πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούν να δώσουν στον εαυτό τους.

Δεν είναι απαραίτητο για να ζούμε να κατέχουμε ένα αστρικό σώμα. Το φυσικό σώμα είναι προικισμένο με ένα ζωτικό οργανικό φόντο. Είναι ξεκάθαρο ότι κατέχει, το ίδιο, όλες τις αρχές που χρειάζεται για να υπάρχει. Το αστρικό σώμα είναι διαφορετικό. Ένας άνθρωπος ξέρει ότι έχει αστρικό σώμα όταν μπορεί να το χρη­σιμοποιεί όπως τα χέρια του και τα πόδια του. Όταν μπορεί να ταξι­δεύει με αυτό το όχημα έξω από το φυσικό σώμα, όταν μπορεί να μεταφερθεί σε οποιοδήποτε μακρινό μέρος της γης ή του άπειρου με το ίδιο το αστρικό. Για να κατασκευάσουμε το αστρικό σώμα χρειάζεται αναγκαστικά να μετατρέπουμε το EXIOJEJARI, δηλαδή το ιερό σπέρμα σε δημιουργική ενέργεια. Πραγματικά αυτή η ενέρ­γεια είναι το διάσημο σεξουαλικό υδρογόνο SI-12.

Όταν αποκρυσταλλωθεί αυτό το υδρογόνο στα δικά μας κύτ­ταρα και στο εσωτερικό του οργανισμού μας, παίρνει την καταπλη­κτική και θαυμάσια μορφή του αστρικού σώματος. Δεν περιττεύει να βεβαιώσουμε με εμφαντικό τρόπο ότι αυτό το αστρικό σώμα έχει επίσης το αίμα του και τις άλλες λειτουργίες του. Το JAMBLENSOI του είναι το ίδιο το αίμα του αστρικού σώματος. Οι κόκκοι του JAMBLENSOI περιέχονται στο αίμα του φυσικού σώματος. Το JAMBLENSOI του Είναι, είναι κατασκευασμένο με τις μαγνητικές δονήσεις που προέρχονται από τους πλανήτες του Ηλιακού συστή­ματος. Αυτές τις μαγνητικές δονήσεις τις αφομοιώνουμε με την αναπνοή και μέσω των πόρων. Υφίστανται στο εσωτερικό μας διά­φορους συνδυασμούς μέχρι που στο τέλος μετατρέπονται στο διά­σημο JAMBLENSOI του ΕΙΝΑΙ, στο ίδιο το αίμα του αστρικού σώματος, αλλά όπως ήδη είπα, πρέπει πρώτα να κατασκευάσουμε το αστρικό σώμα.

Πολλοί ψευτοεσωτεριστές, πολλοί ψευτοαποκρυφιστές νομί­ζουν ότι έχουν αυτό το όχημα αλλά είναι λανθασμένοι. Εκείνος που θα έχει φτάσει στην τέλεια αφύπνιση της συνείδησης, θα μπορέσει να διασαφηνίσει από τον ίδιο τον εαυτό του ότι οι περισσότεροι στην ανθρωπότητα ακόμα δεν κατέχουν αυτό το όχημα και είναι πολύ σπάνιοι αυτοί που πραγματικά το έχουν.

Για να μιλάω σε προσιτή γλώσσα σε κείνους που με ακούνε μπορώ να τους πω ότι εκείνοι που ακόμα δεν κατέχουν αυτό το σώμα, έξω από το φυσικό σώμα φαίνονται σαν φαντάσματα, αλλά εκείνους που κατέχουν το αστρικό σώμα, έξω από το φυσικό σώμα μπορεί κανείς να τους δει ενδεδυμένους με μια ορισμένη προσωπι­κότητα. Έτσι λοιπόν, είναι καταπληκτικό να κατασκευάσουμε ένα Αστρικό Σώμα. Οι άνθρωποι του 5ου επιπέδου πραγματικά πρέπει να πολεμάνε πάρα πολύ για να δημιουργήσουνε αυτό το όχημα. Επαναλαμβάνω, μόνο διαμέσου της Μετατροπής του Ιερού Σπέρμα­τος είναι δυνατόν να δημιουργήσουμε αυτό το όχημα. Το Αστρικό σώμα είναι ένας αξιόλογος οργανισμός ρυθμισμένος από 24 κοσμι­κούς νόμους. Όποιος έχει δώσει στον εαυτό του την πολυτέλεια να δημιουργήσει το Αστρικό Σώμα, χρειάζεται να το τρέφει. Είναι δεν δυνατόν να τρέφει αυτό το όχημα μόνο μέσω της μετατροπής του Υδρογόνου Η48. Όλες οι αισθησιακές εξωτερικές εντυπώσεις, αν μετατραπούν σωστά από εμάς, μετατρέπονται σε Υδρογόνο Η 24 που χρησιμεύει για να τρέφει το Αστρικό Σώμα. Οι αισθησιακές εξωτερικές εντυπώσεις είναι Υδρογόνο Η48 και αυτό ήδη το έχουμε εξηγήσει πριν. Μπορεί να μετατρέπει κανείς το Υδρογόνο Η48 σε Υδρογόνο Η24. Όταν κάποιος μαθαίνει να κοντρολάρει τις απλές μηχανικές αντιδράσεις, μετατρέπει το Υδρογόνο Η48 σε Η24. Να μάθουμε να λαμβάνουμε με ευχαρίστηση τις δυσάρεστες εκδηλώ­σεις των συνανθρώπων μας. Να εδώ, ένα κλειδί για να μετατρέ­πουμε το Υδρογόνο Η48 σε Η2), να νικήσουμε τους πειρασμούς που προέρχονται από τον κόσμο των αισθήσεων, από τον φυσικό κόσμο. Να εδώ ένα σύστημα για να μετατρέπουμε το Η48 σε υδρογόνο Η24, να μην αντιδράμε ποτέ με βία μπροστά στις συγκρούσεις που προέρχονται από τον εξωτερικό κόσμο, έτσι επίσης μετατρέπουμε το υδρογόνο Η 48 σε υδρογόνο Η24 κλπ.

Πιο πέρα από τους ανθρώπους του 5^ου επιπέδου είναι οι άν­θρωποι του 6^ου επιπέδου. Να εννοήσουμε σαν ανθρώπους του 6^ου επιπέδου εκείνους που έχουν αναπτύξει στον εαυτό τους την Αντι­κειμενική Λογική. Εκείνους που κατέχουν ένα προσωπικό Διανοη­τικό σώμα. Το λάθος σε πολλούς ψευτοαποκρυφιστές και ψευτοε­σωτεριστές συνίσταται ακριβώς στο να πιστεύουν ότι όλος ο κόσμος κατέχει ένα Διανοητικό Σώμα. Πραγματικά όποιος έχει αφυπνισθεί εντελώς στους ανώτερους κόσμους της Κοσμικής Συνείδησης, θα μπορεί να εξακριβώσει από τον ίδιο του τον εαυτό κατευθείαν, μέσω της δικής του διαστημικής αίσθησης, τον ωμό ρεαλισμό ότι οι άνθρωποι δεν κατέχουν ένα Διανοητικό Σώμα. Πραγματικά μόνο οι άνθρωποι του 6^ου επιπέδου είναι αυτοί που κατέχουν αυτό το σώμα. Το Διανοητικό Σώμα, το σώμα της αντικειμενικής λογικής, είναι κάτι καταπληκτικό. Οι άνθρωποι δεν έχουν μόνο ένα Νου, αλλά πολλούς Νόες. Καθώς κάθε ένα από τα ψυχολογικά ελαττώματα που φορτωνόμαστε στο εσωτερικό μας είναι προσωποποιημένο από ένα ΕΓΩ (πραγματικά κατέχουμε πολλά ΕΓΩ) και καθένα από αυτά έχει την δική του γνώμη, το δικό του τρόπο να αισθανθεί και το δικό του τρόπο να δράσει. Κάθε ένα από τα ΕΓΩ που κατοικεί στο εσωτερικό μας είναι σαν ένα διαφορετικό άτομο. Με αυτό λέμε ξεκάθαρα ότι μέσα σε κάθε άνθρωπο υπάρχουν πολλοί άνθρωποι. Τώρα θα εννο­ήσετε το γιατί βεβαιώνουμε με εμφαντικό τρόπο ότι το ανθρωποει­δές είναι μια απλή μηχανή, ότι οι άνθρωποι είναι μηχανές.

Αυτό που τώρα επίσης θα εννοήσουμε είναι το γιατί υπάρ­χουν τόσες αντιφάσεις σε κάθε άτομο. Ένα είναι το άτομο που ορκί­ζεται αιώνια αγάπη και άλλο είναι το άτομο που δεν έχει τίποτα να κάνει με αυτόν τον όρκο μέσα μας. Ένα είναι το ΕΓΩ που ορκίζεται πίστη στην Γνώση και άλλο αυτό που δεν έχει κανένα ενδιαφέρον προς την Γνώση. Όλα αυτά τα άτομα, όλα αυτά τα ΕΓΩ, κατέχουν κάθε ένα το δικό του Νου. Έτσι λοιπόν, μέσα από κάθε άνθρωπο υπάρχουν τόσοι νόες όσα υπάρχοντα ΕΓΩ. Αλλά τον ατομικό νου τον κατέχουν μόνο εκείνοι που έχουν κατασκευάσει το Διανοητικό Σώμα. Αυτό το σώμα κατασκευάζεται, κρυσταλλώνεται, παίρνει μορφή μέσω της μετατροπής του Ιερού Σπέρματος. Όποιος έχει πε­ράσει στο επίπεδο του ανθρώπου νούμερο 6, πραγματικά πρέπει να κατασκευάσει το Διανοητικό Σώμα. Αυτό το όχημα τρέφεται με το υδρογόνο Η12. Όποιος μαθαίνει να μετατρέπει τις εντυπώσεις του φυσικού σώματος, που είναι το υδρογόνο Η48, πραγματικά κατα­σκευάζει το υδρογόνο Η24 με το οποίο τρέφει το αστρικό σώμα. Το υπόλοιπο από αυτό το υδρογόνο μετατρέπεται σε υδρογόνο Η12, με το οποίο τρέφεται το διανοητικό. Όποιος κατέχει ένα διανοητικό σώμα μπορεί να το χρησιμοποιεί για να ταξιδεύει με αυτό από πλα­νήτη σε πλανήτη. Όποιος κατέχει ένα διανοητικό ατομικό σώμα, κα­τέχει επίσης την αντικειμενική λογική.

Πιο πέρα από τον άνθρωπο νούμερο 6, είναι ο άνθρωπος νούμερο 7, ο αιτιατός άνθρωπος, ο άνθρωπος που έχει κατασκευά­σει το σώμα της Συνειδητής θέλησης ή Αιτιατό σώμα, τον αληθινό άνθρωπο. Τώρα θα καταλάβουν πολλοί εσωτεριστές γιατί βεβαιώ­νουμε με εμφαντικό τρόπο ότι ο Αιτιατός κόσμος είναι ο ναός της Μεγάλης Λευκής Αδελφότητας. Αυτό είναι λογικό, αυτή είναι η πε­ριοχή του πραγματικού ανθρώπου, και αυτή πρέπει να είναι επίσης ο ναός της Κρυμμένης Αδελφότητας. Οι Δάσκαλοι της Μεγάλης Λευ­κής Αδελφότητας, έχουν το κέντρο της βαρύτητας τους εγκατεστη­μένο σταθερά στον Αιτιατό κόσμο και από εκεί προβάλλονται προς το Διανοητικό κόσμο, προς τον Αστρικό ή προς το φυσικό. Αλλά το κέντρο της ειδικής βαρύτητας είναι εγκατεστημένο στον κόσμο της φυσικής Αιτίας. Τότε ο άνθρωπος του 7^ου επιπέδου, είναι ο Αιτιατός Άνθρωπος, ο Αληθινός Άνθρωπος, ο Πραγματικός Άνθρωπος, ο Αυθεντικός Άνθρωπος.

Για να κατασκευάσουμε ένα Αιτιατό σώμα πρέπει να μετα­τρέψουμε το Ιερό Σπέρμα. Μόνο έτσι είναι δυνατόν μέσω των χει­ρισμών του Σεξουαλικού Υδρογόνου Si-12, να δημιουργήσουμε αυτό το όχημα. Πραγματικά αυτό το σώμα τρέφεται με το υδρογόνο 6 (Η6). Είναι ξεκάθαρο ότι το υπόλοιπο του υδρογόνου 12 που χρη­σίμεψε για να θρέψει το διανοητικό μετατρέπεται σε υδρογόνο 6, με το οποίο τρέφεται το Αιτιατό. Στον κόσμο των φυσικών αιτιών βρί­σκουμε λοιπόν τους αυθεντικούς ανθρώπους, τους πραγματικούς ανθρώπους, τους ανθρώπους του πνεύματος, αυτοί δουλεύουν σε αυ­τές τις περιοχές βοηθώντας την ανθρωπότητα. Από κει προβάλλο­νται προς τους διάφορους κόσμους για να βοηθάνε εκείνους που υποφέρουν και για να δουλεύουν προς την Μεγάλη Αιτία.

Ο Αιτιατός άνθρωπος έχει ενσαρκωμένες τις ψυχικές και πνευματικές αρχές. Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος Ν^ο 7 είναι ο αυθεντικός άνθρωπος, ο άνθρωπος που έχει λάβει ψυχή, που κατέχει πνεύμα, που έχει τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι. Ο άνθρωπος που πραγματικά μπορεί να φθάσει να ενωθεί με την θεϊκότητα. Λένε οι παραδόσεις των Ναχουάτλ ότι οι θεοί έκαναν τους ανθρώπους από ξύλο, και μετά τους ένωσαν με την θεϊκότητα. Επίσης βεβαιώ­νουν με εμφαντικό τρόπο αυτοί οι παλιοί Μεξικανικοί Κώδικες, ότι δεν επιτύγχαναν όλοι οι άνθρωποι να ενωθούν με την θεϊκότητα. Έτσι λοιπόν είναι επείγον να καταλαβαίνουμε ότι για να είμαστε αληθινοί άνθρωποι πρέπει να έχουμε δημιουργήσει τα Ανώτερα Υπαρξιακά σώματα του Είναι. Αλλά πραγματικά αυτό δεν είναι το παν. Εκείνοι που δεν ενώνονται με τον Εσωτερικό Λόγο τους, με την δική τους εσωτερική θεϊκότητα, θα αποτύχουν. Θα πρέπει να πά­ρουν την καθοδική εξέλιξη προς τους βυθισμένους κόσμους μέχρι το Δεύτερο Θάνατο για να ξαναρχίσουν μια καινούργια εξελικτική διαδικασία. Έτσι λοιπόν, δεν φτάνει να δημιουργούνται άνθρωποι, είναι αναγκαίο να ολοκληρώνονται με την θεϊκότητα και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Όταν ένας άνθρωπος δεν ενώνεται με την θεϊκότητα, μετα­τρέπεται σε Χανασμούσεν με διπλό κέντρο βαρύτητας, και οι Χα­νασμούσεν πρέπει να μπαίνουν στις βυθισμένες καθοδικές εξελίξεις αναπόφευκτα.

Υπάρχουν 4 ειδών Χανασμούσεν, που είναι:

Πρώτο είδος: αυτοί που κατέχουν μόνο φυσικό σώμα είναι άνθρωποι αφοσιωμένοι στο κακό. Το ΕΓΩ σε αυτούς τους ανθρώ­πους επεξεργάζεται συγκεκριμένες ουσίες που τους κάνουν Χανα­σμούσεν, γενικά είναι γητευτές και άνθρωποι της μαύρης μαγείας. Ευτυχώς αυτό το είδος Χανασμούσεν δεν είναι αθάνατοι. Όπως δεν κατέχουν τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι, μετά από το θάνατο χάνεται από αυτούς ό,τι υπήρχε από Χανασμούσεν. Εκείνοι που δεν έχουν δημιουργήσει ούτε ένα αστρικό σώμα, μετά από το θάνατο δεν είναι τίποτα παρά ένα σωρό διάβολοι, ένα σωρό ΕΓΩ που λειτουργούν από εκεί, λειτουργούν ελεύθερα, κουνιόνται σε όλες τις κατευθύνσεις δεν έχουν μια αληθινή πραγματικότητα, είναι άν­θρωποι που δεν έχουν επιτύχει την αθανασία. Όταν επιστρέφουν αυτά τα ΕΓΩ δημιουργείται μια καινούργια προσωπικότητα για να υπάρχουν.

Όποιοι κατέχουν ένα σώμα, ένα αστρικό σώμα, είναι διαφο­ρετικοί. Όμως αν και έχουν επιτύχει την αθανασία, αφοσιώνονται στην μαύρη μαγεία. Έτσι εκτροχιάζονται, μετατρέπονται επίσης σε Χανασμούσεν του 2ου είδους. Αυτό το είδος Χανασμούσεν αν σε καινούργιες υπάρξεις δεν αφαιρούν αυτό το του Χανασμούσεν που έχουν, δηλ. συγκεκριμένες σκοτεινές ουσίες, κάτι το μοιραίο, τότε θα πρέπει να ξαναεπιστρέφουν σε ζωικούς οργανισμούς και να ανε­λίσσονται εξελικτικά σε σώματα ζώων, μέχρι να αφαιρούν ό,τι Χα­νασμούσεν έχουν.

Το 3^ο είδος Χανασμούσεν αποτελείται από όλους εκείνους που δημιούργησαν τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι, από Αληθινούς Ανθρώπους, στην πιο ολόκληρη έννοια της λέξης, αλλά που δεν διέλυσαν το ΕΓΩ, και προχωρούσαν από το μονοπάτι των σκοταδιών. Αυτοί αν δεν αφαιρέσουν αυτό το κάτι μοιραίο που έχουν, θα πρέπει να εισέρχονται σε καθοδική εξέλιξη μέσα στα έγκατα της Γης, μέσα από τους κολασμένους κόσμους μέχρι το Δεύ­τερο Θάνατο.

Τελικά υπάρχει ένα τέταρτο είδος Χανασμούσεν. Αποτελεί­ται από εκείνους που έφτασαν τα στάδια των αγγέλων, αρχαγγέλων, πριγκιπάτων αγγελικών δυνάμεων, αρετών, θρόνων, χερουβείμ, σε­ραφείμ, κλπ. Αν δεν αφαιρέσουν ό,τι έχουν από τους Χανασμούσεν, αυτόν το μοιραίο ατμό δημιουργημένο από την μαύρη μαγεία ή από την γητειά, θα πρέπει να εισέλθουν σε καθοδική εξέλιξη μέσα στα έγκατα της γης μέχρι το Δεύτερο Θάνατο.

Να εκεί οι άγγελοι, αρχάγγελοι, πριγκιπάτα κλπ, για τους οποίους μας μίλησε ο Δάντης στην θεία Κωμωδία του. Συγκεκριμένα παραδείγματα από αυτό το τελευταίο είδος Χανασμούσεν τα έχουμε στα εξής άτομα: ο Αντραμελέκ, ο Μολώχ, ο Ναεμά, ο Λιλίθ κλπ. Αυτά τα πλάσματα έφτασαν στα ανώτερα αγγελικά στάδια. Ο Μο­λώχ, π.χ., ήταν ένας θρόνος και τώρα είναι ένας κάτοικος των κολα­σμένων κόσμων, είναι ένας Χανασμούσεν στην πιο πλήρη έννοια της λέξης, ανήκει στο τέταρτο είδος.

Έτσι λοιπόν, ένας Χανασμούσεν δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αποτυχία της κοσμικής Μητέρας, μια αποβολή της θεϊκής Μη­τέρας. Όποιοι κατασκευάσουν τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι, αν δεν θέλουν να μετατρέπονται σε Χανασμούσεν, θα πρέπει να πολεμάνε πολύ εναντίον του εαυτού τους, να αφαιρούν τα απάν­θρωπα στοιχεία που φορτώνονται στο εσωτερικό τους. Δηλαδή να καταστρέφουν το ΕΓΩ της ψυχολογίας, να ελαττώνουν σε κοσμική σκόνη όλα αυτά τα στοιχεία που αποτελούν το ΕΓΩ του εαυτού τους. Μόνο έτσι θα μπορούν να σωθούν από τον κίνδυνο να μετα­τραπούν σε Χανασμούσεν με διπλό κέντρο βαρύτητας.

Η ΕΣΦΑΛΜΈΝΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ

Πραγματικά υπάρχει ένα επιβλαβές στοιχείο σε μας που εί­ναι εμπόδιο για την απόκτηση της αληθινής ευτυχίας· θέλω να ανα­φέρω εμφαντικά την εσφαλμένη προσωπικότητα. Αναμφίβολα αν αυτή θα εξαφανιζόταν θα βασίλευε στις καρδιές μας μόνο η μακα­ριότητα. Δυστυχώς όλη την εσφαλμένη προσωπικότητα την συνι­στούν επιβλαβή στοιχεία, προφανώς θέλω να αναφέρω την ματαιοδο­ξία και την υπεροψία.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν αυτά τα δύο στοιχεία εξαφανί­ζονταν από την επιφάνεια της γης, η ζωή του ανθρώπινου όντος θα άλλαζε ολοκληρωτικά. Με την υπεροψία και την ματαιοδοξία δου­λεύουν πολλές αιτίες και λανθασμένες συνέπειες. Ο υπεροπτικός θέλει να ανεβαίνει μέχρι το τέλος της σκάλας, να τον προσέχουν οι άλλοι, θέλει να πατήσει αξίες, τιμές, καρδιές, συναισθήματα, χωρίς να τον ενδιαφέρει ο πόνος του άλλου.

Ο ματαιόδοξος, προφανώς αισθάνεται πληγωμένος όταν κά­ποιος του θίγει το ΕΓΩ, και για όφελος της ματαιοδοξίας του θυσιά­ζει τους άλλους, για να αποκτήσει εκείνο που θαυμάζει στον κόσμο, το αστραφτερό αυτοκίνητο, το πολυτελές σπίτι, τα κομψά κουστού­μια κλπ…. δεν τον πειράζει, αν για να μαζέψει τα χρήματα που χρει­άζεται για να αποκτήσει αυτήν την κούφια Καύχηση, πρέπει να εκμε­ταλλευθεί πολλούς ανθρώπους.

Έτσι λοιπόν αδελφοί, η υπεροψία και η ματαιοδοξία είναι επικίνδυνες, και επίσης είναι σοβαρά επικίνδυνη η ζήλια και η νοη­τική απασχόληση. Οι νοητικές απασχολήσεις είναι σαν μύγες ας πούμε, χιλιάδες ΕΓΩ των νοητικών απασχολήσεων που φτερουγί­ζουν στον νου, περιμένοντας κάτι για να διαμορφώνουν προβλήματα.

Έτσι, όπως οι μύγες σταματάνε με έναν αστόχαστο τρόπο πάνω στις βρωμιές, και πάνω στα φαγητά, πάνω σε οτιδήποτε βρί­σκουν, έτσι είναι επίσης το σμήνος των ΕΓΩ των νοητικών απασχο­λήσεων. Αυτά περιμένουν κάτι στο οποίο να καθίσουν για να δια­μορφώσουν νοητικές απασχολήσεις, μια σκέψη, μια λέξη, μια ιδέα, μια θεωρία, και οποιοδήποτε πράγμα, δεν πειράζει ό,τι και να είναι. Τα ΕΓΩ των νοητικών απασχολήσεων περιμένουν μόνο την στιγμή να μπορούν να διαμορφώσουν προβλήματα, και επιπλέουν στον νου. Εί­ναι αντιληπτά για εκείνους που κατέχουν την θεϊκή Διόραση. Είναι τρομακτικό αυτό, το να σκεπτόμαστε απλά ότι αυτά τα ΕΓΩ αντα­ποκρίνονται στην Εσφαλμένη Προσωπικότητα.

Κοιτάξτε πόσο βλαβερή είναι η Εσφαλμένη Προσωπικότητα και σχετικά με την ζήλια, τι θα λέγαμε; Ο ζηλιάρης διαμορφώνει από έναν ψύλλο ένα άλογο, κάνει προβλήματα από οποιοδήποτε πράγμα. Αν το αγαπημένο ον χαμογελάει είναι μια αφορμή κιόλας για ζήλια, για συκοφαντία, για να πληγώνει, για να βλάπτει. Δεν υπάρχουν όμως μόνο ζήλιες πάθους. Επίσης υπάρχουν και άλλα είδη Ζήλιας: θρησκευτικές, Πολιτικές Ζήλιες, υπάρχουν Ζήλιες της Φιλίας. Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι τα ΕΓΩ της Ζήλιας είναι πάρα πολλά και ότι δημιουργούν μεγάλο πόνο όλες αυτές οι Ζήλιες, όλα αυτά τα ΕΓΩ των νοητικών απασχολήσεων. Η υπεροψία αναμ­φίβολα είναι κάκιστη, ή ματαιοδοξία που τόση επίδειξη κάνει. Τε­λικά όλα αυτά που ανήκουν απλά στην Εσφαλμένη Προσωπικότητα.

Θα μπορούσαν να είναι ευτυχισμένα τα ανθρώπινα όντα αν δεν κατείχαν την Εσφαλμένη Προσωπικότητα, δυστυχώς όμως όλος ο κόσμος την κατέχει.

Σε απουσία της Εσφαλμένης Προσωπικότητας θα ζούσαμε σε έκσταση. Πόσο μακάριοι θα αισθανόμαστε! Όμως δυστυχώς οι άνθρωποι όλοι κατέχουν την Εσφαλμένη Προσωπικότητα και αυτό είναι πολύ σοβαρό. Είναι αναγκαίο για μας το να προσπαθήσουμε να καταστρέψουμε την Εσφαλμένη Προσωπικότητα. Είναι δυνατόν αυτό αν κάνουμε την σωστή ανάλυση του ΕΓΩ της Ζήλιας, της Μα­ταιοδοξίας, των Νοητικών απασχολήσεων, της Υπερηφάνειας κλπ, κλπ.

Όταν καταλάβουμε ότι η υπεροψία είναι ένα από τα πιο βα­ριά στοιχεία της Εσφαλμένης Προσωπικότητας πρέπει να προ­σπαθήσουμε να αναλύσουμε αυτό το στοιχείο για να το διαλύσουμε ριζικά. Ας σκεπτόμαστε πάνω στο τι είναι η ευτυχία του ΕΙΝΑΙ, και τι είναι αυτό που είναι Εσφαλμένη προσωπικότητα.

Το ΕΙΝΑΙ είναι στον εαυτό του ευτυχές, άπειρα μακάριο. Όταν εξαλείφουμε την Εσφαλμένη Προσωπικότητα μένουμε στην πλήρη ευτυχία του ΕΙΝΑΙ, τότε ευχαριστιόμαστε την μακαριότητα. Δυστυχώς πολύ λίγοι είναι αυτοί που απασχολούνται με αυτό το εί­δος μελέτης, σπάνιοι είναι αυτοί που πραγματικά προσπαθούν να αυτοεξετάζονται βαθιά.

Προφανώς αγαπητοί μου αδελφοί χρειαζόμαστε να προκα­λέσουμε μια αλλαγή μέσα μας· αν ένας μάγος με την αρετή της μα­γείας θα διέλυε την ματαιοδοξία και την υπεροψία, ο κόσμος θα βρι­σκόταν ολοκληρωτικά μετασχηματισμένος, όμως δυστυχώς δεν θα έβρισκαν τι να κάνουν, θα βρισκόντουσαν αποπροσανατολισμένοι, δεν θα έβλεπαν κανένα νόημα στην Ζωή, θα αυτοκτονούσαν, θα πέ­θαιναν. Και όμως, πρέπει να διαλύσουν αυτά τα στοιχεία υπεροψίας και ματαιοδοξίας.

Όμως η διαδικασία της αλλαγής, διάλυσης, πρέπει να είναι μεθοδική, διδακτική μέχρι και διαλεκτική, αλλιώς θα πεθαίναμε, θα βρισκόμασταν αποπροσανατολισμένοι.

Όταν εμείς κατανοήσουμε αυτό, θα δουλέψουμε πάνω στον εαυτό μας. Είναι αναγκαίο να γινόμαστε συνειδητοί, αυτοσυνειδη­τοί, από τις δικές μας σκέψεις, από τα δικά μας συναισθήματα και από τα αποτελέσματα που τα άλλα ανθρώπινα όντα προκαλούν πάνω σε μας. Όταν καταλάβουμε την ανάγκη να γίνουμε αυτοσυνει­δητοί, αρχίζουμε να διαλύουμε τους παράγοντες της υπεροψίας και της ματαιοδοξίας, έτσι επίσης κάνουμε με τα ΕΓΩ της Ζήλιας και με τα ΕΓΩ των νοητικών απασχολήσεων. Διαδικάζεται ένας μετασχη­ματισμός, προφανώς αυτό θα μας οδηγούσε στην αφύπνιση, θα ήταν βασικό. Το να αφυπνιστούμε είναι το βασικό.

Τα ΕΓΩ της υπεροψίας και της ματαιοδοξίας, που αντιστοι­χούν στην Εσφαλμένη Προσωπικότητα, μας κάνουν να ταυτιζόμα­στε με τα πράγματα του κόσμου αυτού, με τα υλικά πράγματα, με τα συμβάντα, με τα διάφορα γεγονότα που επαναλαμβάνονται στον χρόνο. Εμείς πρέπει να μάθουμε στον χωρισμό του εαυτού μας, τον χωρισμό όλων των πραγμάτων, μη ταυτιζόμενοι με τα συμβάντα, με τα γεγονότα, με τα πράγματα, με τα περιστατικά κλπ διότι αυτή η ταύτιση μας ρουφάει, μας βαμπιρίζει την Συνείδηση, και μας βυθίζει πραγματικά πιο βαθιά.

Έτσι λοιπόν είναι αναγκαίο να αφυπνισθεί η δική μας συνεί­δηση, είναι δυνατόν αυτό όταν κάνουμε ένα χωρισμό μεταξύ του εαυτού μας και των πραγμάτων, των συμβάντων, των γεγονότων.

Έτσι αγαπητοί μου αδελφοί, πρέπει να συλλογιζόμαστε αυ­τοσυνειδητά. Προφανώς η δουλειά της εξάλειψης των ελαττωμάτων της Εσφαλμένης Προσωπικότητας γίνεται μερικές φορές πολύ δύ­σκολη και αυτό δεν μπορούμε να το αρνηθούμε. Εμείς θα θέλαμε να εξαλείψουμε μερικά στοιχεία και υποστοιχεία της Εσφαλμένης Προσωπικότητας με το σκοπό να αποκτήσουμε την ευτυχία, για την οποία έχουμε δικαίωμα.

Δυστυχώς αυτό είναι το σοβαρό, πολλές φορές νοιώθουμε ότι σταματάμε, υπάρχουνε ΕΓΩ, στοιχεία, ακόλουθα ή υποστοιχεία της Εσφαλμένης Προσωπικότητας πολύ δύσκολα να τα εξαλεί­ψουμε. Τότε χρειαζόμαστε, να τα αφοπλίσουμε με πολύ υπομονή αν πραγματικά θέλουμε να προχωρούμε.

Όταν εμβαθύνουμε πιο βαθιά στον εαυτό μας, ανακαλύ­πτουμε επίσης ότι υπάρχουν μερικά ψυχολογικά επιπρόσθετα μη ανθρώπινα πολύ δύσκολα να τα κάνουμε σκόνη. Δεν πρέπει να ανυ­πομονούμε, και περισσότερο όταν πραγματικά και αληθινά δεν έχουμε πληρώσει το τίμημα της προόδου. Το να διαλύσουμε μερικές φορές ορισμένα δύσκολα στοιχεία είναι δυνατόν όταν πληρώνουμε, όμως είναι παράλογο να θέλουμε να εξαλείψουμε μερικά υποστοι­χεία αμέσως, χωρίς να έχουμε πληρώσει.

Θυμηθείτε ότι αυτά ή εκείνα τα μη ανθρώπινα επιπρόσθετα προσωποποιούν λάθη, πράγματι σχετίζονται, εσωτερικά με εσφαλ­μένες αιτίες, και αυτές επίσης με το Κάρμα. Έτσι λοιπόν μη σας ξαφνιάσει αν κάποια φορά μένετε σταματημένοι στο τάδε ή το δείνα στοιχείο. Απλούστατα είναι αυτό το ίδιο, συνδυασμένο με την τάδε ή δείνα κακή αιτία. Κακίες αιτίες ή ΕΓΩ αιτίες, που επίσης βρίσκο­νται συνδυασμένες με το νόμο του χρωστάς και του υπάρχει, του Κάρμα.

Γι’ αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται να πληρώνουμε για να μπορέσουμε να εξαλείψουμε αυτά ή εκείνα τα δύσκολα στοιχεία. Δεν πληρώνουμε μόνο με πόνο το Κάρμα, μπορούμε να το πληρώ­νουμε επίσης με καλά έργα. Μπορούμε ακόμη και να αποκτήσουμε την συγγνώμη μέσω της υπέρτατης μετάνοιας, τότε τα ΕΓΩ αιτίες δια­λύονται. Η ανυπομονησία σε αυτές τις σπουδές βλάπτει τους νεοφώ­τιστούς μας. Αν αυτοί θέλουν να πραγματοποιούν σοβαρές προό­δους, πρέπει να γίνονται σοβαροί, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ένα σοβαρό άνθρωπο που να μην έχει αποκτήσει υπομονή.

Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Στην υπομονή θα κατέχετε τις ψυ­χές σας». Πολύ καλή δόση υπομονής χρειάζεται όταν σταματάμε στο τάδε ή δείνα ΕΓΩ.

Είναι επείγον να γινόμαστε πιο συνειδητοί του εαυτού μας, στην σκέψη, στο συναίσθημα, στον λόγο.

Να διακρίνουμε καθαρά μεταξύ του τι είναι μια ομιλία από του τι είναι μια φλυαρία. Η φλυαρία και ο φλύαρος είναι το ίδιο, για αυτό στις δικές μας σπουδές δεν πρέπει ποτέ να δεχόμαστε την λέξη φλυαρία ή άχρηστη κουβέντα, για τις δικές μας διαλέξεις. Εμείς δεν κάνουμε φλυαρίες, ΕΓΩ εδώ και τώρα δεν φλυαρώ με σας, ΕΓΩ είμαι ένας σοβαρός άνθρωπος που δεν έχω έλθει να φλυαρώ, έχω έλθει για να σας μιλήσω και αυτό είναι διαφορετικό. Η φλυαρία είναι για τους φλύαρους, την ομιλία την βρίσκουμε στους διάλογους του Πλά­τωνα και είναι διαφορετικό. Ομιλίες είναι αυτές που έδινε ο Σωκρά­της στους μαθητές του. Έχουμε ήδη μιλήσει πάνω σε αυτά και επί­σης θα άξιζε τον κόπο να μελετούμε την Πολιτεία του Πλάτωνα, έτσι θα μπορούμε να κάνουμε μια ξεκάθαρη διαφοροποίηση μεταξύ του τι είναι μια ομιλία και του τι είναι μια άχρηστη κουβέντα των φλύαρων.

Η φλυαρία είναι κάτι μηχανικό από την ίδια την φύση της, ο φλύαρος ή αυτός που κάνει άχρηστες κουβέντες είναι ένα άτομο που δεν έχει συνείδηση των όσων λέει, μιλάει μηχανικά.

Η ομιλία είναι άλλο πράγμα: η ομιλία ενός Σωκράτη στους μαθητές του στην Ακαδημία, ενός Πλάτωνα στα Ελευσίνια μυστή­ρια, αυτό είναι ομιλία. Εκεί υπάρχει συλλογισμός, σε αυτήν την πε­ρίπτωση όποιος μιλάει, όποιος δίνει την διδασκαλία, μιλάει από το σαφή συλλογισμό του ΕΙΝΑΙ, διαλέγει τις κατάλληλες λέξεις για κάθε ιδέα, έτσι δίνει τις ιδέες με ακριβείς λέξεις, φανερό συμπέρα­σμα του αυτοσυλλογισμού του ΕΙΝΑΙ.

Όποιος μιλάει, όποιος δίνει την εσωτεριστική γνωστική δι­δασκαλία, με κανένα τρόπο δεν θα προχωρούσε μηχανικά, παρατη­ρείστε εσείς ότι οι στοχαστικοί άνθρωποι όταν μιλάνε το κάνουν σαφώς συγκεκριμένα, διαλέγουν τις εκφράσεις που χρειάζονται για να διαμορφώνουν τις υπέροχες ιδέες του ΕΙΝΑΙ.

Έτσι πρέπει να γίνουμε πιο συνειδητοί του δικού μας λόγου. Επίσης πρέπει να γίνουμε συνειδητοί από τα δικά μας συναισθήματα και τις δικές μας σκέψεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε μας υπάρ­χουν τα πέντε κυριότερα κέντρα της οργανικής μηχανής: το διανοη­τικό, το συγκινησιακό, το κινητικό, το ένστικτο και το σεξουαλικό. Το διανοητικό βρίσκεται τοποθετημένο στον εγκέφαλο, το κινητικό στο ανώτερο μέρος της σπονδυλικής στήλης, το συγκινησιακό ασυ­ζητητί βρίσκεται στην καρδιά στο ηλιακό πλέγμα και στα συμπαθη­τικά και νευρικά κέντρα, το ένστικτο στο κατώτερο μέρος της σπον­δυλικής στήλης και το σεξουαλικό στα γεννητικά όργανα, αυτοί εί­ναι οι πέντε κύλινδροι της οργανικής μηχανής.

Εμείς θα πρέπει να μάθουμε να ελέγχουμε τα δικά μας κέ­ντρα, αν θέλουμε να ζούμε συνειδητά. Ένας μεγάλος σοφός έλεγε ότι πρέπει να χρησιμοποιούμε επίσης τα χαμηλότερα μέρη των πέ­ντε κέντρων του ΕΙΝΑΙ.

Σε πολλούς θα φαίνεται περίεργο πώς είναι δυνατό να το συ­νιστά αυτό ένας σοφός, και αναφέρομαι σε αυτές τις στιγμές εμφα­ντικά στον Ουσπένσκι. Όμως έτσι είναι. Πρέπει να χρησιμοποιούμε επίσης τα χαμηλότερα μέρη των διαφόρων κέντρων της οργανικής μηχανής. Αυτά μας βάζουν σε σχέση με την πρακτική ζωή, με τα συγκεκριμένα γεγονότα της ύπαρξης.

Αν ξέρουμε να τα χρησιμοποιούμε θα αποφύγουμε μια μη αναγκαία διαρροή της ενέργειας. Θα ήταν παράλογο να χρησιμο­ποιούμε τα χαμηλά μέρη των διαφόρων κέντρων της μηχανής όταν θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε τα ανώτερα μέρη των διαφόρων κέ­ντρων ή αντίστροφα. Θα ήταν παράλογο να χρησιμοποιούμε τα ανώτερα κέντρα όταν πρέπει να χρησιμοποιούμε τα κατώτερα ή με άλλα λόγια να χρησιμοποιούμε το ανώτερο μέρος των πέντε κέ­ντρων της μηχανής όταν πρέπει να χρησιμοποιούμε το κατώτερο μέρος. Ένα συγκεκριμένο παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι κάποιος είναι απασχολημένος με μια δουλειά χωρίς αξία, χωρίς σπουδαιό­τητα σε μια δεδομένη στιγμή και σε αυτήν την στιγμή
είναι τρομερά συγκεντρωμένος σε αυτήν την ανόητη εργασία, στην οποία έχει βάλει το καλύτερο του νου του και της θέλησης του για να κάνει την βλακεία. Εδώ υπάρχει μια άχρηστη διαρροή των ενερ­γειών του για να κάνει μια βλακεία όταν γι αυτό θα αρκούσε να χρη­σιμοποιεί το κατώτερο μέρος των κέντρων της μηχανής. Είναι σα­φές ότι έτσι θα απέφευγε την άχρηστη διαρροή ενεργειών.

Όποιος θέλει να μάθει να εξαλείψει, ας πούμε τους βλαβε­ρούς παράγοντες της Εσφαλμένης Προσωπικότητας, πρέπει να με­ταχειριστεί τα πέντε οργανικά κέντρα και να ξέρει να τα μεταχειρι­στεί.

Είναι αναγκαίο επίσης να ξέρει να χρησιμοποιεί τις ενέργειες που ρέουν στο εσωτερικό του ανθρώπινου οργανισμού. Για παρά­δειγμα, μια κακή χρήση των ενεργειών είναι ένας διεγερμένος νους που λειτουργεί λάθος. Το διανοητικό και το συγκινησιακό κέντρο, αν συνεργάζονται, γίνονται θαυμάσια αποδοτικά, πραγματοποιούν καταπληκτικά έργα, πηγαίνουν καλά. Όμως τι θα συνέβαινε αν ο νους θα ήταν διεγερμένος, για παράδειγμα από την σεξουαλική ενέρ­γεια ή από την ενέργεια του ένστικτου κέντρου, ή από την ενέργεια του κινητικού κέντρου;

Σε αυτήν την περίπτωση ο νους διεγερμένος λειτουργεί κα­κώς. Τι πρέπει να κάνουμε; Να εμβαθύνουμε στο διανοητικό κέντρο για να βάλουμε τάξη, μέσα στον νου, βγάζοντας τον από την διέγερση, και να σκεφτόμαστε με απόλυτη ηρεμία και λογική, δεν αναφερό­μεθα στην λογική σαφήνεια αλλά στην Tertium Organum, στην ανώ­τατη λογική.

Έτσι όπως ο νους είναι διεγερμένος δεν ενεργεί σωστά. Εμείς χρειαζόμαστε να μάθουμε να οδηγούμε σωστά τα κέντρα της μηχανής, αν είναι ότι θέλουμε στ’ αλήθεια να εξαλείψουμε τα ανεπι­θύμητα στοιχεία της εσφαλμένης προσωπικότητας. Υπάρχουν πολλά άχρηστα μηχανικά ΕΓΩ στα 5 κέντρα της μηχανής που πρέπει να εξαλείψουμε, ΕΓΩ πολλών ανοησιών που πρέπει να εξαλείψουμε.

Η υπεροψία και η ματαιοδοξία μέσα από την εσφαλμένη προσωπικότητα προκαλούν από τα βάθη τους μερικές δράσεις που καταλήγουν εντελώς λανθασμένες και επιβλαβείς. Να δείτε εσείς πόσο αναγκαία είναι η αυτοεξέταση του εαυτού μας, πόσο απαραί­τητο είναι να αυτοερευνούμαστε. Σύμφωνα με το πώς πάμε κατα­στρέφοντας αυτό που πρέπει να καταστρέφουμε, δηλ. τα υλικά της εσφαλμένης προσωπικότητας, θα γίνεται και μια διδακτική, διαλε­κτική μετατροπή, και στο τέλος αυτό που θα προκύψει από αυτήν την μετατροπή, θα είναι η αφυπνισμένη, λαμπερή συνείδηση.

Όταν εμείς πραγματικά σταθεροποιήσουμε αυτήν την διδα­σκαλία στον νου και στην καρδιά, θα κατανοήσουμε την ανάγκη να θυσιάσουμε πολλά πράγματα, την ανάγκη να μαχόμαστε για πολ­λούς λόγους. Υπάρχει ανάγκη να θυσιάσουμε πολλά, πολλά, για να αποκτήσουμε την μετατροπή των δυνάμεων. Το να θυσιάσουμε εκείνο που είναι πιο ευχάριστο στην ζωή για τον άνθρωπο, είναι στ’ αλήθεια απαραίτητο όταν θέλουμε να μετασχηματιζόμαστε.

Τι εννοείται μετασχηματισμός; Να μετατρεπόμαστε σε ένα διαφορετικό πλάσμα, σε ένα πλάσμα που αντιστοιχεί περισσότερο μπορούμε να πούμε στην μελλοντική ηλιακή περίοδο, αυτό είναι με­τασχηματισμός. Όμως δεν θα μπορούσαμε να φτάσουμε στον αναφε­ρόμενο μετασχηματισμό αν δεν είχαμε υπομονή, επαναλαμβάνω εκείνο που είπα στην αρχή «στην υπομονή θα κατέχετε τις ψυχές σας». Ο ανυπόμονος μένει στάσιμος για πάντα. ΕΓΩ δεν λέω ότι σεις δεν θα περάσετε από τις διαδικασίες των αδιεξόδων (καταστάσεις στις οποίες δεν μπορείς να προχωράς καθόλου) προφανώς θα υπάρ­χουν αυτές οι διαδικασίες, όμως αν γεμίσουμε με υπομονή, θα βγούμε από αυτές τις δύσκολες καταστάσεις.

Χρειάζεται να γινόμαστε βαθύτεροι στην σκέψη. Με τι θα έμοιαζαν οι επιφανειακοί άνθρωποι; Οι επιφανειακοί άνθρωποι είναι σαν εκείνα τα πηγάδια που γίνονται στους δρόμους βούρκοι αβα­θείς, στους οποίους τα νερά σαπίζουν και μένει μόνο η λάσπη. Και οι άνθρωποι με βαθύτερη σκέψη με τι θα έμοιαζαν; Με τις βαθιές λίμνες, εκεί ζουν τα ψάρια, εκεί πάλλεται η ζωή.

Χρειάζεται να γινόμαστε πολύ βαθείς για να ανακαλύψουμε τα τόσα σφάλματα που έχει η Εσφαλμένη Προσωπικότητα μας. Το πιο βαρύ είναι ότι αν κανείς ταυτίζεται με την Εσφαλμένη Προσω­πικότητα, αν ζει σε αυτήν, τότε αποτυγχάνει και με τον καιρό θα πρέπει να μπει στην καθοδική εξέλιξη, στα Τάρταρα.

Αν συλλογιστούμε βαθιά θα ανακαλύψουμε μέσα στον εαυτό μας τα λάθη που χρησιμεύουν σαν βάση για ορισμένα ψυχο­λογικά επιπρόσθετα στοιχεία δύσκολα στο να εξουδετερωθούν. Πώς να σπάσουμε τις Εσφαλμένες αιτίες, εκείνες που μας κάνουν να πα­ραμένουμε σταματημένοι σε ένα σημείο, από το οποίο δεν μπο­ρούμε να ξεκολλήσουμε όσο και αν το επιθυμούμε; Χρειάζεται ανα­γκαστικά μια αναλυτική εξέταση του λάθους που μας κρατάει στα­ματημένους, μια βαθύτερη μελέτη σχετικά με το ψυχικό επιπρό­σθετο και η υπέροχη μετάνοια του ανώτατου πόνου.

Υπάρχει κάτι που πάντα επαναλαμβάνω σε εσάς εδώ: Η εξά­λειψη αυτών των λαθών σε εμάς, σαφώς δεν είναι κάτι το διανοη­τικό. Πρέπει να περάσουμε πολλές φορές από μεγάλες συγκινησια­κές κρίσεις, πρέπει να φτάσουμε να κλαίμε αίμα, όταν πραγματικά θέλουμε το μετασχηματισμό. Έτσι καταφέρνουμε να παραχθεί η εξάλειψη του δύσκολου ψυχολογικού επιπρόσθετου στοιχείου.

Γενικά αυτά τα δύσκολα ελαττώματα, επαναλαμβάνω, έχουν πολύ βαριές αιτίες, αυτές οι αιτίες ή ΕΓΩ-αιτίες σχετίζονται άμεσα με το νόμο, με το Κάρμα. Είναι δυνατόν να αποκτήσουμε την συγ­γνώμη για μερικές υποχρεώσεις όταν η μετάνοια είναι ειλικρινής. Μια φορά απευθυνόμουν στην θεϊκή μου Μητέρα Κουνταλίνη, αυτό το ιερό φίδι των μεγάλων μυστηρίων, που ήταν τυλιγμένη σε μια κολώνα, διατηρώντας το κεφάλι της με ανθρώπινη μορφή. Της ζή­τησα συγγνώμη, διότι πραγματικά αγωνιζόμουνα για την επανεκτί­μηση ορισμένων ψυχικών αρχών, για την αναγέννηση του πνευμα­τικού χρυσού.

Η απάντηση της ήταν αποφασιστική, είπε: «Είσαι συγχωρε­μένος, υιέ μου, ήδη τρεις φορές σε έχω συγχωρέσει».

Πραγματικά στην αρχαία Γη Σελήνη, στην διάρκεια του Μα­χαμβαντάρα του Πάντμα ή Χρυσού Λωτού με είχε συγχωρέσει. Στην ήπειρο Μου, που σε άλλες εποχές ήταν τοποθετημένη μεταξύ των ταραγμένων κυμάτων του Ειρηνικού Ωκεανού, με είχε συγχω­ρέσει και τώρα, για τρίτη φορά χρειαζόμουνα την συγγνώμη της. Όμως πρόσθεσε το ιερό φίδι: «Σε μια από αυτές την δεύτερη φορά που σε συγχώρεσα, (αναφερόμενη στην ήπειρο του Μου) το Κάρμα σου ήταν τόσο βαρύ που πραγματικά αν και σε συγχώρεσα, δεν τολμούσα να μπω στο παλάτι των Κυρίων του Κάρμα, διότι με είχαν πατήσει οι Κύριοι του Νόμου, όμως σε συγχώρεσα».

Ευχαριστώ μητέρα, ήταν η απάντηση μου.

Έτσι το ιερό φίδι των αρχαίων Μυστηρίων, η πριγκίπισσα Κουνταλίνη, συγχωρεί. Όταν βρισκόμαστε στον ανώτατο βαθμό στα­ματημένοι στον δρόμο, όταν δεν πάμε ούτε μπροστά ούτε πίσω, δη­λαδή δεν προχωράμε με κανένα τρόπο, τότε δεν μας μένει άλλο φάρ­μακο παρά να ζητάμε την συγγνώμη της Ντέβι Κουνταλίνη Σάκτι με σκοπό να μας βγάλει αυτή από την διαδικασία στην οποία βρι­σκόμα­στε. Τότε αυτή (είμαι σίγουρος) μπορεί να εξαλείψει ορι­σμένα ΕΓΩ αιτίες, και όταν τα καταστρέψει οι δυσκολίες, που μας σταματάνε, εξαφανίζονται.

Έτσι λοιπόν πρέπει να έχουμε υπομονή για να πραγματο­ποιούμε την δουλειά. Το σημαντικό για μας είναι να κατορθώσουμε το μετασχηματισμό, τον οποίο είναι δυνατόν να τον αποκτήσουμε αν έχουμε υπομονή, ο ανυπόμονος δεν προχωράει ούτε ένα πόντο σε αυτές τις σπουδές.

Εν πάση περιπτώσει μέσω της Βουδιστικής εξάλειψης, μέσω της καταστροφής οποιουδήποτε είδους βλαβερών μη ανθρώπινων στοιχείων μέσα σε εμάς κατορθώνουμε ώστε η συνείδηση, η Ουσία, να μένει τελείως απελευθερωμένη. Με απουσία της Εσφαλμένης Προσωπικότητας η συνείδηση αφυπνίζεται και μας δίνει κάτι που ονομάζεται μακαριότητα. Έτσι την μακαριότητα πρέπει να την αποκτήσουμε εδώ και τώρα μέσω του ριζικού μετασχηματισμού.

Με όλα αυτά, πώς συμβαίνει πολλοί αδελφοί (ενώ το καταλα­βαίνουν αυτό, αισθανόμενοι την ανάγκη της αλλαγής) να μην έχουν ακόμα πραγματικά ένα συνεχή σκοπό; Μερικοί επιμέ­νουν για ένα χρονικό διάστημα και έπειτα κουράζονται, εγκαταλεί­πουν την δουλειά πάνω στον εαυτό τους και δεν αποκτούν πραγμα­τικά κανένα μετα­σχηματισμό. Για να πετύχουμε είναι απαραίτητος ο συνεχής σκοπός, χρειαζόμαστε να ζούμε σε κατάσταση αδιάκοπης αυτοπαρατήρησης.

Μέσω της αδιάκοπης αυτοπαρατήρησης θα ανακαλύψουμε τις διαδικασίες της ματαιοδοξίας και της υπεροψίας. Τότε μπορούμε και όλας με αυτά τα δεδομένα, να δουλεύουμε αυτά τα ελαττώματα, όλα αυτά τα στοιχεία, δηλαδή, την ματαιοδοξία και την υπεροψία, για να τα κάνουμε σκόνη. Είναι δύσκολο να επιμένει κανείς στην αδιάκοπη αυτοπαρατήρηση μέρα και νύχτα συνέχεια, είναι δύσκολο να βρεις κάποιον που να είναι έτσι. Όταν κανείς επιμένει πραγμα­τικά θραύει τα ΕΓΩ του και απελευθερώνει την συνείδηση, την αφυ­πνίζει.

Είναι αναγκαίο να αλλάξουμε αγαπητοί μου αδελφοί, επείγει η αλλαγή, και αυτή δεν είναι δυνατή αν συνεχίζει να ζει μέσα μας η Εσφαλμένη Προσωπικότητα. Θέλω να σας φέρει σε συλλογισμό αυτή η ομιλία. «Στην υπομονή θα κατέχετε την ψυχή σας», στην υπομονή θα φτάσεις στην αφύπνιση.

Είναι απαραίτητο να γινόμαστε συνειδητοί στις δικές μας σκέψεις, να γινόμαστε συνειδητοί στις δικές μας συγκινήσεις, να γι­νόμαστε στα αλήθεια συνειδητοί του αποτελέσματος που μας προκα­λεί η επίδραση των ανθρώπων που μας περιβάλλουν. Χρεια­ζόμαστε να γινόμαστε συνειδητοί του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε και από τις σχέσεις που έχουμε με τον εαυτό μας. Ενώ συνε­χίζουμε να υπάρ­χουμε σαν ασυνείδητες μηχανές δεν κάνουμε τί­ποτα. Χρειαζόμαστε να σταματήσουμε να είμαστε μηχανές. Έτσι λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί μέχρι εδώ η ομιλία μου αυτήν την νύ­χτα. Τώρα είμαι έτοιμος να απαντήσω σε ερωτήσεις σχετικά με το θέμα

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε σε τι οφείλεται η έλλειψη του συ­νεχούς σκοπού;

ΑΠ: Λοιπόν, όταν δεν έχουμε εγκαταστήσει μέσα μας ένα κέ­ντρο διαρκούς συνειδήσεως, υπάρχει έλλειψη του συνεχούς σκο­πού. Όμως όταν έχουμε εγκαταστήσει αυτό το μαγνητικό κέντρο στο κέ­ντρο της συνείδησης, τότε υπάρχει συνεχής σκοπός. Κανο­νικά το μα­γνητικό κέντρο της δικής μας ύπαρξης βρίσκεται τοποθε­τημένο στην Εσφαλμένη Προσωπικότητα.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε, από τι είναι φτιαγμένη η προσω­πικότητα;

ΑΠ: Πραγματικά η προσωπικότητα η ίδια είναι ξεκάθαρη ενέργεια, κανένας δεν γεννιέται με προσωπικότητα. Η προσωπικό­τητα είναι κόρη του χρόνου, γεννιέται στον χρόνο και πεθαίνει στον χρόνο, δεν υπάρχει κανένα αύριο για την προσωπικότητα του πεθα­μένου. Όταν επιστρέφουμε, όταν γυρίσουμε, όταν ξαναερχόμαστε σε ένα άλλο σώμα, πρέπει να δημιουργήσουμε μια νέα προσωπικό­τητα. Η προσωπικότητα είναι ξεκάθαρη ενέργεια, όμως αυτή γίνεται ψεύτικη όταν πραγματικά ορισμένα ΕΓΩ εισέλθουν στο εσωτερικό της και εξελίσσονται στην ίδια. Για παράδειγμα: τα ΕΓΩ της διανοη­τικής απασχόλησης, τα ΕΓΩ της διανοητικοποίησης, τα μηχανικά ΕΓΩ. Αυτά έρχονται να χρησιμοποιούν αυτήν την ενέργεια, έρχονται να την πά­ρουν, έρχονται να καθίσουν μέσα στην προσωπικότητα κάνοντας την ψεύτικη. Όμως αν καταστρέψουμε αυτά τα ΕΓΩ, τότε γίνεται αγνή, ενεργητική (η προ­σωπικότητα). Όταν αυτά τα ΕΓΩ δεν βρίσκονται μέσα της δεν είναι πια ψεύτικη, είναι ένα εργαλείο για να δουλεύουμε, δεν είναι πια η Εσφαλμένη Προσωπικότητα.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε πώς μπορούμε να εγκαθιστούμε μια δυνατή προσωπικότητα σε εμάς;

ΑΠ: Την προσωπικότητα πρέπει να την ισορροπούμε με την συνείδηση. Όταν η προσωπικότητα είναι πιο δυνατή από την Ουσία υπάρχει ανισορροπία, όταν η Ουσία είναι πιο δυνατή από την προσω­πικότητα υπάρχει επίσης ανισορροπία.

Μερικά άτομα της εξοχής εξελίσσουν την Ουσία θαυμάσια σε βάρος της προσωπικότητας, όταν έρχονται στην πόλη βρίσκονται σε ανισορροπία, και μερικά άτομα της πόλης εξελίσσουν υπερβο­λικά την προσωπικότητα τους και όταν έρχονται στην εξοχή, όταν επικοι­νωνούν με απλά άτομα, βρίσκονται σε ανισορροπία. Χρειαζό­μαστε μια τέλεια ισορροπία μεταξύ Ουσίας και προσωπικότητας.

ΕΡ: Όταν ένας μύστης φτάσει την αυτοπραγμάτωση, μεταδί­δει αιώνια χαρακτηριστικά σε μια ορισμένη προσωπικότητα;

ΑΠ: Εντάξει, μπορούμε να πούμε ότι έτσι είναι, π.χ. ένας αναστάσιμος δάσκαλος που μπορεί να διατηρεί το φυσικό σώμα, σα­φώς θα έχει μια αιώνια προσωπικότητα στον φυσικό κόσμο, θα έχει μια αιώνια προσωπικότητα στον αστρικό κόσμο συσχετισμένη με το αστρικό σώμα, μια άλλη αιώνια προσωπικότητα στον διανοη­τικό κό­σμο, συσχετισμένη με το διανοητικό σώμα, μια άλλη προ­σωπικότητα στον αιτιατό κόσμο συσχετισμένη με το αιτιατό σώμα. Έτσι λοιπόν υπάρχουν τέσσερις βασικές προσωπικότητες: η φυσική, η αστρική, η διανοητική και η αιτιατή. Είναι τέσσερις οι προσωπι­κότητες: η φυ­σική που την κυριαρχούν 48 νόμοι, η αστρική που την κυριαρχούν 24 νόμοι, η διανοητική που την κυριαρχούν 12 νόμοι, η αιτιατή που την κυριαρχούν 6 νόμοι.

ΕΡ: Αν είναι ένα έργο του χρόνου (δηλαδή κάτι που γεννιέ­ται στον χρόνο και θα πεθάνει στον χρόνο) δεν μπορούμε να την θεω­ρούμε σαν ένα ψυχολογικό επιπρόσθετο στοιχείο;

ΑΠ: Όχι, διότι αντίθετα από τα ψυχολογικά επιπρόσθετα στοιχεία η προσωπικότητα διαρκεί όσο διαρκεί το φυσικό σώμα, τί­ποτα άλλο. Και από την μια σκοπιά και από την άλλη είναι ένα αντι­ληπτικό εργαλείο, το όχημα της δράσης, όταν δεν είναι ψεύτικο, αλλά όταν ρέει γνήσια, όταν ζει σε πεντακάθαρη μορφή.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε μπορούμε να πούμε ότι η αγνή προσωπικότητα, μιλώντας για τους θεϊκούς Δασκάλους,
για παράδειγμα τον Ανούβη είναι όπως αυτός παρουσιάζεται, όταν τον καλέσουμε με όλα τα χαρακτηριστικά του;

ΑΠ: Κάθε αυθεντικός Δάσκαλος έχει τέσσερις προσωπικότη­τες: φυσική, αστρική, διανοητική και αιτιατή.

ΕΡ: Συγγνώμη Δάσκαλε, η εκδήλωση σύμφωνα με τον κό­σμο στον οποίο βρίσκονται, είτε στο διανοητικό είτε στο αιτιατό, εί­ναι διαφορετική;

ΑΠ: Βεβαίως, μια είναι η εκδήλωση στον φυσικό κόσμο, με την φυσική προσωπικότητα, άλλη είναι η εκδήλωση στον αστρικό κόσμο, άλλη στον διανοητικό κόσμο με διανοητική προσωπικότητα, και άλλη είναι η εκδήλωση στον αιτιατό κόσμο (ο αιτιατός άνθρω­πος έιναι ο πραγματικός Άνθρωπος).

Ας σκεφτούμε πραγματικά τι είναι η προσωπικότητα. Αν κα­τορθώσουμε να απελευθερωθούμε από την Εσφαλμένη Προσω­πικό­τητα, θα βρεθούμε πραγματικά στην τρίτη συνειδησιακή κατά­σταση ή τρίτο βαθμό της συνείδησης που είναι η κατάσταση στην οποία έχουμε αδιάκοπη ανάμνηση του εαυτού μας, του ΕΙΝΑΙ.

Όλοι έχουμε το δικαίωμα να ζούμε στον τρίτο βαθμό της συ­νείδησης. Παρατηρείστε τα μωρά που μόλις έχουν γεννηθεί, ζουν στην τρίτη κατάσταση της συνείδησης, στην ανάμνηση του εαυτού τους, του ΕΙΝΑΙ τους.

Δυστυχώς όλοι εμείς, λόγω της εσφαλμένης εκπαίδευσης που μας έχουν δώσει, λόγω των κακών παραδειγμάτων των συγγε­νών μας. πέφτουμε από τον τρίτο βαθμό της συνείδησης σε ένα δεύ­τερο βαθμό: στην κατάσταση της συνείδησης. Αυτό είναι σαν πέ­σιμο από τον ουρανό στην κόλαση. Γεννιόσαστε στην τρίτη κατά­σταση της συνείδησης και πολύ γρήγορα πέφτουμε στην δεύτερη, στην κακώς ονομαζόμενη κατάσταση της αγρυπνίας, που ισοδυνα­μεί σαν να πέ­φτει κανείς, επαναλαμβάνω, από τον ουρανό στην κό­λαση. Είναι στην κόλαση της δεύτερης κατάστασης της συνείδησης, όπου γεν­νιούνται τα ΕΓΩ, όπου τα ψυχικά επιπρόσθετα εκδηλώνο­νται, όπου όλα αυτά τα μη ανθρώπινα και διεστραμμένα στοιχεία που φέρουμε μέσα μας; αναβλύζουν, ισχυροποιούνται. Η δεύτερη κατάσταση της συνείδησης είναι μια πραγματική κόλαση.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε στην ομιλία σας είπατε ότι πρέ­πει να μάθουμε να θυσιάζουμε, ήθελα να σας ρωτήσω τι είναι αυτό που πρέπει να μάθουμε να θυσιάζουμε;

ΑΠ: Λοιπόν, πρέπει να αρχίσουμε να θυσιάζουμε την υπερο­ψία, να αρχίσουμε να ξέρουμε να συνειδητοποιούμε ότι εμείς δεν εί­μαστε τίποτα παρά άθλια σκουλήκια της λάσπης της γης. Να θυσιά­ζουμε επίσης την ματαιοδοξία. Πραγματικά εμείς δεν είμαστε παρά άθλια σκουλήκια της λάσπης της γης, όπως σας είπα πριν. Δεν υπάρ­χει λόγος για να ματαιοδοξούμε. Να θυσιάζουμε τις διανοητι­κές απα­σχολήσεις που σε τίποτα δεν χρησιμεύουν να τις κάνουμε σκόνη. Για τι πράγμα μπορούν να μας χρησιμεύουν; Να θυσιάσουμε την ζήλεια που μας οδηγεί στο λάθος, στην βλασφημία και στο έγκλημα.

ΕΡ: Υπάρχουν συγγραφείς που λένε να θυσιάσουμε τον πόνο, έχει κάποια σχέση ο πόνος με την Εσφαλμένη Προσωπικό­τητα;

ΑΠ: Μάλιστα, ο κόσμος θα τα θυσίαζε όλα, όχι όμως τις τα­λαιπωρίες του. Οι άνθρωποι μπορούν να θυσιάσουν τα ελαττώματα τους (το κάπνισμα, το τσιγάρο κλπ.) τα πάθη τους, την ίδια την ζωή και όχι τον πόνο. Τις ταλαιπωρίες τους τις αγαπάνε πάρα πολύ, αυ­τές δεν τις θυσιάζουν με κανένα τρόπο. Και όμως πρέπει να τις θυ­σιά­ζουμε επίσης, πρέπει να μάθουμε να βγάζουμε κέρδος από τις δι­κές μας ταλαιπωρίες. Το πιο χρήσιμο είναι να επωφελούμαστε, ας πούμε, τις αντιθέσεις, διότι οι χειρότερες αντιθέσεις (δηλαδή οι αναποδιές) μας προσφέρουν πάντα τις καλύτερες ευκαιρίες για την ΑΥΤΟ­ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ. Έτσι καταλαβαίνω ΕΓΩ το να θυσιάζουμε τις δικές μας ταλαιπωρίες. Υπάρχουν τρομεροί πόνοι, βαθύτατοι, που ισχύουν στην συνείδηση. Αν ξέρουμε να επωφελούμαστε από αυτούς, αν ξέ­ρουμε να μάθουμε το μάθημα που μας δίνουν, δηλαδή, να ξέρουμε να πάρουμε αυτό το μάθημα από τον πόνο και να το χρησιμοποιούμε, τότε θυσιάζουμε τον πόνο. Είναι τρομερές αλή­θειες αυτές που λέμε εδώ και τώρα και χρειάζεται, επαναλαμβάνω, να περάσουμε από την εξάλειψη του νου, του συναισθήματος, της προσωπικότητας, του ΕΓΩ. Σαν αποτέλεσμα από τόσες μεταβολές, σαν αποτέλεσμα από τόσες δουλειές, εμφανίζεται επιτέλους ένα διαφορετικό πλάσμα, τρομα­κτικά θεϊκό, στο βάθος του εαυτού μας. για αυτό έχουν πει ότι με το θάνατο ξεκινάει ο μετασχηματισμός, και είναι μέσω του μετασχημα­τισμού που μπορούμε να φτάσουμε εμείς στην δεύτερη γέννηση, να γίνουμε όντα τρομακτικά θεϊκά πιο μακριά από το καλό και το κακό.

ΕΡ: Δάσκαλε πώς θα μπορούσαμε εμείς να εξελίξουμε την κατανόηση;

ΑΠ: Η Δημιουργική κατανόηση εξελίσσεται με βάση την ξε­κάθαρη διευκρίνιση. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει κατανόηση σε μας αν δεν εγκαταστήσουμε μια τέλεια ισορροπία μεταξύ του Είναι και του Ξέρω. Όταν το ΕΙΝΑΙ, είναι πιο μεγάλο από το ξέρω από εκεί προέρχεται (όπως έλεγε ο Γκουρτζίεφ) ένας ανόητος άγιος. Όταν το ξέρω είναι πιο μεγάλο από το ΕΙΝΑΙ από εκεί προέρχεται (λέγω ΕΓΩ) ένας διανοητικός απατεώνας. Τον κόσμο σήμερα κυβερ­νούν αυτοί οι απατεώνες. Να από πού ξεκινάει η χαοτική κατά­σταση στην οποία βρίσκεται η ανθρωπότητα. Το να εγκαταστή­σουμε την ισορροπία με­ταξύ του είναι και του ξέρω είναι απαραί­τητο. Εμείς εγκαθιστούμε την ισορροπία μεταξύ του ΕΙΝΑΙ και του ξέρω με βάση το διαλογι­σμό.

Αν μελετάμε ένα στίχο της Αγίας Γραφής και δεν χρησιμο­ποιούμε παρά το πληροφοριακό κέντρο, δηλαδή, το κέντρο που ση­μειώνει στο διανοητικό, είναι φανερό πως πάμε άσχημα, καταστρέ­φουμε αυτό το κέντρο. Όμως αν μελετάμε το στίχο της Αγίας Γρα­φής, και μετά αφοσιωνόμαστε σε βαθύ διαλογισμό, με σκοπό να γι­νόμαστε συνειδητοί μέσω της φώτισης της βαθύτατης σημασίας του στίχου, τότε διαμορφώνεται, θα λέγαμε, μια αμοιβαία ανταλλαγή με­ταξύ του είναι και του ξέρω. Το Ξέρω λύεται στο Είναι και το Είναι λύεται στο Ξέρω και από αυτήν την ένωση, τόσο ολοκληρωτική, κατα­λήγει στην ζωντανή φλόγα της κατανόησης.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει η υποκειμενική μετάνοια;

ΑΠ: Ναι, υπάρχουν υποκειμενικές μετάνοιες και επίσης υπάρχουν αντικειμενικές μετάνοιες. Η υποκειμενική μετάνοια είναι μπορούμε να πούμε μηχανική, ένστικτη. Κάποιος μας κάνει να δούμε πού έχουμε κάνει το άλφα ή βήτα λάθος, και τότε λέμε για τον εαυτό μας: θα μετανοιώσω, αυτή είναι μια μηχανική μετάνοια.

Χρειαζόμαστε όχι μηχανικές μετάνοιες, αλλά συνειδητές με­τάνοιες, έχουμε ανάγκη από την αντικειμενική μετάνοια, που γίνεται μέσω της διαλεκτικής της συνείδησης. Μόνο μέσω της διαλεκτικής της συνείδησης μπορούμε να φτάσουμε στην πραγματική μετάνοια, την αυθεντική, που προφανώς θα μας οδηγήσει σε μια βαθιά αλλαγή στο εσωτερικό μας. Εν πάση περιπτώσει αδελφοί, σας δείχνω το δρόμο του μετασχηματισμού, αυτός μας οδηγεί στην αυτοαφύπνιση, στην αντικειμενικοποίηση της συνείδησης, και αυτό είναι εκείνο που έχει σημασία, το υπερβατικό.

ΕΡ: Αυτή η μετάνοια Δάσκαλε μπορούσε να είναι αυτή των μυστικιστικών ατόμων, που κινούνται από συγκινησιακές συγκρού­σεις;

ΑΠ: Λοιπόν, δεν θα μπορούσαμε να εκδηλωθούμε με αυτόν τον τρόπο εναντίον ορισμένων μυστικιστικών ανθρώπων. Πολλές φορές μια ταπεινή γυναίκα που ανάβει ένα κερί σε έναν άγιο μπορεί να κάνει θαύματα που δεν μπορεί να κάνει ποτέ ένας δάσκαλος ατο­μικής φυσικής. Έτσι λοιπόν πρέπει να προσέχουμε τι λέμε. ΕΓΩ εί­μαι μαθηματικός στην έρευνα και απαιτητικός στην έκφραση, για αυτό απαιτώ από εσάς ακρίβεια στον λόγο.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ

Πριν από όλα είναι απαραίτητο να γνωρίσουμε το δρόμο που μας οδηγεί στην ουσιαστική Αυτοκατανόηση της Ύπαρξης.

Αναμφισβήτητα είναι επείγον να καταλάβουμε την ανάγκη του να κρυσταλλώσουμε μέσα μας αυτό που ονομάζεται Ψυχή. Ο Ιη­σούς Χριστός είπε: «Με την υπομονή θα κερδίσετε τις Ψυχές σας», αλλά πρώτα θα πρέπει να καταλάβουμε τι είναι αυτό που ονο­μάζεται Ψυχή. Ασφαλώς θα πρέπει να σας πω ότι η Ψυχή είναι ένα σύνολο Νόμων, Αρχών, Αρετών, Δυνάμεων κλπ. Οι άνθρωποι κατέ­χουν την Ουσία, το Ψυχικό υλικό για την κατασκευή της Ψυχής, αλλά δεν κα­τέχουν ακόμα την Ψυχή.

Προφανώς όποιος θέλει να κατέχει αυτό που κανονικά ονο­μάζεται Ψυχή, θα πρέπει να αποβάλλει τα ανεπιθύμητα ψυχικά στοι­χεία που μας βαραίνουν εσωτερικά: Οργή, Απληστία, Λαγνεία, Ζήλεια, Αλαζονεία, Τεμπελιά, Λαιμαργία κλπ. Ο Βιργίλιος ο ποιη­τής της ΜΑΝΤΟΥΑΣ είπε: «Ακόμη και αν είχατε χίλιες γλώσσες για να μιλήσετε και χαλύβδινο ουρανίσκο δεν θα μπορούσατε να απα­ριθμή­σετε πλήρως όλα τα ελαττώματα σας». Προφανώς αυτά τα τε­λευταία στο Θιβέτ ονομάζονται «Ψυχικά επιπρόσθετα Στοιχεία». Αυτά τα επιπρόσθετα στοιχεία μοιάζουν πολύ με τα στοιχειώδη για τα οποία μιλούν οι διάφορες οργανώσεις αποκρυφισμού και είναι μια ζωντανή προσωποποίηση των λαθών μας. Λέγεται ότι ο Ιησούς της Ναζαρέτ έδιωξε από το σώμα της Μαρίας της Μαγδαληνής 7 Δαιμόνια, αναμ­φισβήτητα αυτά αντιπροσωπεύουν τα επτά κύρια ελαττώματα που πολλαπλασιάζονται αδιάκοπα. Αυτή η περικοπή του Χριστιανικού Ευαγγελίου θέλει να ,πει ότι ο Χριστός έδιωξε από την Μαρία Μαγδα­ληνή τα διάφορα βάρβαρα επιπρόσθετα ψυ­χικά στοιχεία που αυτή κατείχε. Κάθε ένα από αυτά τα επιπρόσθετα στοιχεία είναι οργανω­μένο σε ένα σχήμα πολύ όμοιο με την ανθρώ­πινη προσωπικότητα και κατέχουν τα τρία εγκεφαλικά τους κέντρα: Το Διανοητικό, το Συναι­σθηματικό, και το Κινητικό-Ενστικτο-Σεξουαλικό. Κάθε επιπρό­σθετο στοιχείο μοιάζει πραγματικά με έναν άνθρωπο και αν πούμε ότι μέσα στον άνθρωπο ζούνε πολλά άτομα δεν υπερβάλουμε, έτσι είναι. Όλα αυτά τα επιπρόσθετα στοι­χεία μάχονται μεταξύ τους, μάχονται για την Κυριαρχία. Κάθε ένα απόαυτά θέλει να είναι ο Αφέντης, ο Κύριος και αυτό που επιτυγχά­νει να επιβληθεί, αυτό που επιτυγχάνει να ελέγχει τους Πέντε Κυ­λίνδρους της Μηχανής του Οργανισμού σε μια δεδομένη στιγμή, πι­στεύεται ότι είναι το μοναδικό, όμως λίγα λεπτά αργότερα καταρρί­πτεται και άλλο παίρνει την θέση του.

Έτσι στην πραγματικότητα, κανένα άτομο δεν είναι το ίδιο ούτε καν κατά την διάρκεια μισής ώρας. Αυτό φαίνεται απίστευτο αλλά έτσι είναι. Εσείς οι ίδιοι που ακούτε καθισμένοι εδώ καθήσατε με ένα επιπρόσθετο στοιχείο, καθήσατε να ακούσετε, αλλά αν προ­σέ­ξετε αυτό που έχει συμβεί μέσα σας μέχρι αυτήν την συγκεκριμένη στιγμή θα ανακαλύψετε ότι τώρα είσθε διαφορετικοί και δεν είσθε οι ίδιοι που ήλθατε εδώ και καθίσατε. Γιατί; Διότι το επιπρόσθετο ψυ­χικό στοιχείο που ελέγχει την Οργανική Μηχανή που είχατε όταν κα­θίσατε έχει αντικατασταθεί από άλλο τώρα που ακούτε.

Αν θα έλεγα ότι εσείς είσαστε οι ίδιοι που αρχίσατε, θα έκανα κατάχρηση του δικού σας νου και του δικού μου. Έτσι στην πραγμα­τικότητα, τα ψυχικά επιπρόσθετα στοιχεία αλλάζουν, πότε το ένα και πότε το άλλο ελέγχουν τα Κύρια Κέντρα του εγκεφάλου, ποτέ δεν παραμένουν τα ίδια. Όσο για την Ουσία είναι ό,τι πιο αξιό­λογο, πιο τίμιο και καθαρό έχουμε στο εσωτερικό μας. Η ίδια η Συ­νείδηση, αναμφισβήτητα βρίσκεται εγκλωβισμένη μέσα σε όλα αυτά τα πολ­λαπλά επιπρόσθετα στοιχεία, διαδικαζόμενη σύμφωνα με την μηχανο­ποίηση της. Κάθε ένας από εσάς είναι Λεγεών, ας θυμη­θούμε αυτό που ο Κύριος Ιησούς ρώτησε το Δαιμονισμένο που αναφέρεται στο Βιβλικό Ευαγγέλιο. «Ποιο είναι το όνομα σου;» και ο Δαιμονισμένος απήντησε: Το όνομα μου είναι Λεγεών. Ποιο είναι το όνομα του κα­θενός των εδώ παρισταμένων; ΛΕΓΕΏΝ. Δεν έχετε μια πραγματική ατομικότητα, δεν το έχετε επιτύχει. Η Συνείδηση του καθενός σας κοιμάται τρομερά. Γιατί; Γιατί διώκεται από το ίδιο της το μποτιλιά­ρισμα, έτσι βρίσκεται σε κατάσταση υπνώσεως και αυτό δεν μπο­ρούμε να το αρνηθούμε. Όσο για την Ψυχή την ίδια, μήπως έχετε κα­ταφέρει να την κρυσταλλώσετε; Αν έλεγα ότι δεν έχετε μια Ψυχή αθάνατη θα ψευδόμουν το ξέρω. Είναι φανερό ότι κάθε ένας από εσάς έχει την αθάνατη Ψυχή του αλλά δεν την κατέ­χει. Κάποιος θα μπορούσε να έχει ένα όμορφο Διαμάντι κρυμμένο σε κάποιο χρημα­τοκιβώτιο, πιθανόν θα χαιρόταν με την σκέψη ότι έχει ένα τέτοιο κό­σμημα, αλλά αν το είχε ενεχυριάσει δεν θα το κα­τείχε, θα ήξερε ότι έχει το κόσμημα, αλλά θα ήξερε επίσης ότι στην πραγματικότητα δεν το κατέχει. Πολλές φορές κάποιος δέχεται μια ωραία κληρονομιά, γνωρίζει ότι την έχει, αλλά άλλο πράγμα είναι να την έχει και άλλο να την κατέχει. Η Ψυχή μας πού είναι; Ταξιδεύει και κινείται στον Γαλα­ξία, αλλά ούτε εσείς που κάθεστε εδώ την κα­τέχετε. Ξέρετε ότι την έχετε αλλά άλλο πράγμα είναι να ξέρετε ότι την έχετε και άλλο πράγμα είναι να την κατέχετε. Αφού αξίζει τον κόπο να την κατέχετε, λοιπόν πώς μπορεί ο καθένας να
κατέχει την Ψυχή του; Λοιπόν ΑΠΟΒΑΛΛΟΝΤΑΣ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΑ ΕΠΙΠΡΌΣΘΕΤΑ ΨΥΧΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ γιατί η Ψυχή και τα επιπρό­σθετα στοιχεία είναι ασυμβίβαστα μεταξύ τους, είναι όπως το Λάδι και το Νερό που δεν μπορούν να αναμιχθούν.

Αν δεν καταφέρουμε να αποβάλλουμε τα επιπρόσθετα Ψυ­χικά στοιχεία, ζωντανή προσωποποίηση των Ψυχολογικών ελαττω­μάτων μας, θα χάσουμε την Ψυχή. «Σε τι εξυπηρετεί, λέει ο Ιησούς Χριστός, αν ένας άνθρωπος αποκτήσει όλους τους θησαυρούς του κόσμου αλλά χάσει την Ψυχή του»; Σε τίποτα δεν εξυπηρετεί. Είναι δυνατόν να χάσει την Ψυχή του; Ναι είναι δυνατόν. Όποιος εισέρχε­ται στην κόλαση χάνει την Ψυχή του, αυτό είναι φανερό. Μπορούμε να πούμε ότι χάνει το θησαυρό του. θα υπήρχε κάποιος τρόπος για να μην την χάσει; Ναι! Κρυσταλλώνοντάς την, επαναλαμβάνω, μέσα του εδώ και τώρα. Όταν κανείς συντρίβει πλήρως και αποβάλλει το επιπρό­σθετο στοιχείο της Λαγνείας ή τα επιπρόσθετα στοιχεία γιατί είναι πολλά, κρυσταλλώνει την Ουσία που έχουμε μέσα μας, αυτήν την πο­λύτιμη αρετή της Ψυχής γνωστή ως αγνότητα. Όταν κανείς καταφέ­ρει να καταστρέψει, να πνίξει το ψυχικό επιπρόσθετο στοι­χείο του μίσους, τότε κρυσταλλώνει την πολύτιμη αρετή της Αγά­πης. Όταν κανείς καταφέρει να μειώσει σε κοσμική σκόνη το ψυ­χικό επιπρό­σθετο στοιχείο του εγωισμού, τότε κρυσταλλώνει την πολύτιμη αρετή του αλτρουισμού ή του Χριστοκεντρισμού. Όταν κανείς καταφέρει να πνίξει το επιπρόσθετο ψυχικό στοιχείο της Αλαζονείας τότε κρυ­σταλλώνεται μέσα του η απερίγραπτη αρετή της Ταπεινοφροσύνης. Φθάνοντας σεαυτό το σημείο της συνομιλίας μας, θέλω να πω ότι δυ­στυχώς πολλά κείμενα αποκρυφισμού, εσω­τερισμού κλπ. οδηγούν προς την μυστικιστική αλαζονεία και αυτό εί­ναι σοβαρό. Σημαντικοί συγγραφείς, πολύ αξιότιμοι, επιβεβαιώνουν ότι εμείς είμαστε θεοί, και κάθε ένας από μας είναι ένας θεός. Προ­φανώς αυτή η δήλωση έρχεται να ισχυροποιήσει σε εμάς την μυστικι­στική αλαζονεία, που προκαλεί μεγάλη ζημιά στο μονοπάτι προς την αυτοπραγμάτωση γιατί αν κάποιος είναι πεπεισμένος ότι πράγ­ματι είναι θεός μπορεί να μεταβληθεί σε Μεγαλομανή.

Αναντίρρητα δεν είναι δυνατόν να μεταβληθεί κάποιος σε ένα πραγματικό φωτισμένο όταν έχει Αλαζονεία. δεν θα μπορούσα ποτέ ΕΓΩ να σκεφθώ ένα θεό μεθυσμένο, φιλήδονο, μοιχό, επιθε­τικό, εγωιστή, φθονερό, ζηλιάρη, λάγνο κλπ. Κάθε ένας από μας εί­ναι στην πραγματικότητα όλα αυτά. Με λυπεί πολύ που πάντα συ­ναντώ στα κείμενα αποκρυφισμού (χωρίς να αναφέρω αυτήν την στιγμή οργανώ­σεις πολύ αξιότιμες) αυτήν την τρομερή, άδικη επι­βεβαίωση ότι εί­μαστε θεοί. Αλλά ας συγκεντρωθούμε στην πραγμα­τικότητα των γε­γονότων για να δούμε αυτό που είμαστε και ας μη δημιουργούμε αυ­ταπάτες. Τρώμε, πίνουμε, εκφυλιζόμαστε, μοιχεύουμε, μισούμε, επι­κρίνουμε, ζηλεύουμε κλπ. Πιστεύετε εσείς μήπως σε ένα τέτοιο θεό; Καλλίτερα είναι να πούμε ότι είμαστε πο­ταπά σκουλήκια της λάσπης της Γης και έχουμε πεισθεί ότι πράγ­ματι είμαστε. Αν θέλουμε να πει­σθούμε είναι αρκετό να είμαστε ει­λικρινείς με τον εαυτό μας. Αν εξε­τάσουμε λεπτομερώς την ύπαρξή μας και ανακαλύψουμε ότι στην πραγματικότητα δεν είναι ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, αυτή η εξέταση που κάνουμε στον εαυτό μας και στην ζωή μας, θα έχει θαυμάσια αποτελέσματα: Θα μας επιτρέψει να γνωρίσουμε αυτό που είμαστε, να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε παρά φτωχοί αμαρτω­λοί, τίποτε παρά σκουλήκια τής λάσπης της Γης. Έτσι, με αυτόν τον τρόπο θα προχωρήσουμε προς το δρόμο της απλότητας και της τα­πεινοφροσύνης. Όταν κά­ποιος αποβάλλει πραγματικά αυτό το ψυχικό επιπρόσθετο στοιχείο της υπερηφάνειας, κρυσταλλώνει φανερά μέσα του την ταπεινο­φροσύνη, που είναι η πιο πολύτιμη αρετή. Να υπολο­γίσετε ότι δεν υπάρχει μόνο αλαζονεία βασισμένη στις κοινωνικές τάξεις, στο κε­φάλαιο, στην καταγωγή της οικογένειας κλπ.. Υπάρχει μια υπερη­φάνεια πολύ χειρότερη και επιβλαβής από όλα τα είδη που σας ανέ­φερα και είναι η ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΉ υπερηφάνεια: το να ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ ΑΓΙΟΥΣ, ΣΟΦΟΥΣ, το να ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ ΘΕΟΙ να φανταζόμαστε ότι κανείς δεν είναι πιο μεγάλος από μας, ότι είμαστε μεγάλοι μυημένοι.

Αυτό είναι σοβαρό γιατί πράγματι, η υπερηφάνεια ποτέ δεν θα μας επιτρέψει να έχουμε σωστή σχέση με τα πιο υψηλά επίπεδα του ΕΙΝΑΙ. Όταν κανείς δεν μπορεί να σχετισθεί με τα πιο υψηλά επί­πεδα του ΕΙΝΑΙ, επίσης δεν μπορεί να χαρεί την Φώτιση, θα πρέ­πει να ζει προσκολλημένος στα βιβλία, να διαβάζει, να ακούει τους ομιλη­τές, όμως ποτέ δεν θα έχει την μυστικιστική πείρα του Πραγμα­τικού. Έτσι πρώτα από όλα είναι επείγον να καταφέρουμε με αυτές τις μελέ­τες να εξαλείψουμε από τον εαυτό μας την μυστικιστική υπε­ρηφάνεια που είναι η πιο επικίνδυνη. Αν το καταφέρουμε θα ανα­βλύσει μέσα μας η πολύτιμη αρετή της ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗΣ.

Κάθε φορά που μειώνουμε ένα επιπρόσθετο ψυχικό στοιχείο κρυσταλλώνουμε μια αρετή, μια δύναμη, ένα νόμο, μια ισχύ, ένα πλεονέκτημα κλπ. Έτσι σιγά-σιγά θα κρυσταλλώνουμε Ψυχή μέσα μας. Αυτή η Ψυχή (η οποία κανονικά ζει μακρυά ταξιδεύοντας στην Γαλακτική ζώνη) θα κρυσταλλωθεί σιγά-σιγά μέσα μας. Αλλά όμως θα πρέπει να ξέρουμε επίσης ότι αν το νερό δεν βράζει στους 100 βαθμούς δεν κρυσταλλώνει σε εμάς αυτό που πρέπει να κρυσταλλω­θεί και δεν αποβάλλεται αυτό που πρέπει να αποβληθεί.

Λέγοντας ότι το νερό πρέπει να βράσει σε 100 βαθμούς, μι­λάω παραβολικά, θέλω να πω ότι είναι απαραίτητο να περάσουμε από μεγάλες συγκινησιακές κρίσεις για να αποβάλλουμε κάθε ελάτ­τωμα ψυχολογικού τύπου. Ξέρω την περίπτωση μιας Γνωστικής Αδελφής που εργάζεται τρομερά με τον εαυτό της, που έφτασε μέ­χρι και να αρρωστήσει από καρδιά. Αυτή η αδελφή με τρομερή και υπέρ­τατη μετάνοια, κλαίει καθημερινά, βογγάει, υποφέρει, κανείς δεν πί­στεψε περισσότερο από αυτήν, είναι ένα Μποντισάτβα, ένα Μποντι­σάτβα ενός αγγέλου. Μακάρι να ακολουθούσαν πολλοί το παρά­δειγμα της!!! Όποιος φέρεται έτσι, με υπέρτατη μετάνοια, δου­λεύο­ντας πάνω στο ένα ή το άλλο ψυχολογικό ελάττωμα αναντίρ­ρητα θα αποβάλλει ένα-ένα τα επιπρόσθετα ψυχολογικά στοιχεία και στην θέση τους θα κρυσταλλώνεται αυτό που ονομάζεται Ψυχή. Αυτός που θα επιτύχει την τέλεια εξάλειψη όλων των ψυχικών ανε­πιθύμητων στοιχείων που τον βαραίνουν εσωτερικά, κρυσταλλώνει εκατό τα εκατό την Ψυχή μέσα του. Επαναλαμβάνω σύνολο πολυτίμων αρετών ή ευφυΐας απε­ρίγραπτης, ιδιοτήτων, νόμων, πλεονεκτημάτων και ιδιοτήτων της τε­λειότητας μέχρι που και το φυσικό σώμα θα πρέπει να μετα­βληθεί σε Ψυχή. Μόνο έτσι θα φθάσει εκεί που πρέπει να φθάσει. Γνωρίζω πολλούς λόγιους με σπινθηροβόλα εξυπνάδα, γνώστες όλων των φι­λοσοφιών του κόσμου, του Δυτικού και του Ανατολι­κού. Ξέρουν εβραϊκά, την ιερή γλώσσα των Βραχμάνων, Ελληνικά, αλλά ακόμη υποφέρουν απερίγραπτα, δεν χαίρονται την Φώτιση, γιατί δεν έχουν κατασκευάσει όλο τον δρόμο για τον Μποντισίτα. Αυτή η λέξη μπο­ρεί να ηχεί στα αυτιά σας λίγο παράξενα, πρόκειται για ένα όρο ανα­τολίτικο. Στην Ιαπωνία, την Κίνα, τις Ινδίες, το Νεπάλ όπου γεννή­θηκε ο Γκαουτάμα, ο Βούδας Σακυαμούνι, ή Ψυχή κρυσταλ­λωμένη σε έναν άνδρα ή μια γυναίκα ονομάζεται Μποντισίτα. Σί­γουρα είναι θαυμάσιο να βλέπει κανείς πως τα διάφορα πνευματικά στοιχεία, αρετές, δυνάμεις, κρυσταλλώνονται σιγά-σιγά στην Ουσία, κατά το μέτρο με το οποίο εκείνη ελευθερώνεται. για αυτό λέμε ότι η Ουσία είναι η ύλη για την κρυστάλλωση της Ψυχής. Ο όρος «κατα­σκευάζω» δεν μας φαίνεται πολύ σωστός, στην πραγματικότητα το βρίσκουμε πολύ βαρύ, αστείο, αλλά όμως πολλοί συγγραφείς μετα­χειρίζονται αυτόν τον όρο, ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω με αυτό. Προτιμώ να πω ΚΡΥΣΤΑΛΛΩΝΩ, αφού η Ψυχή δεν είναι κάτι που πρέπει να κατασκευασθεί, υπάρχει, αυτό που χρειάζεται είναι να κρυσταλλωθεί και αυτό είναι διαφορετικό.

Εσείς, παραδείγματος χάρη, έχετε δει ένα κομμάτι πάγο; Εί­ναι η κρυστάλλωση του στοιχείου νερό· αναντίρρητα όταν είναι πολύ κρύο αυτό το στοιχείο παίρνει μορφή και μετατρέπεται σε πάγο. Εκ­πλήσσει το να δει κανείς την κρυστάλλωση του νερού. Πραγματο­ποιείται σύμφωνα με ορισμένους εξαίσιους γεωμετρικούς νόμους. Το ίδιο συμβαίνει με το στοιχείο Ψυχή, κρυσταλλώνεται σύμφωνα με ορισμένα σχέδια μαθηματικά, γεωτεχνικά ακριβή και αναντίρρητα. Μέχρι που και το ίδιο το σώμα που έχουμε με σάρκα και οστά πρέπει να μεταβληθεί σε Ψυχή αν πραγματικά το σκοπεύ­ουμε.

Έχουμε ένα σώμα με σάρκα και οστά, αυτό το φυσικό σώμα είναι σχηματισμένο από όργανα, τα όργανα από κύτταρα, τα κύτ­ταρα από μόρια κλπ, χωρίς αμφιβολία υπάρχει μια ευφυής διευθυ­ντήρια αρχή που προωθεί μια διάταξη ζωντανών κυττάρων σε σχήμα οργά­νων. Εμένα ειλικρινά μου προκαλεί γέλιο η ιδέα των ασυνείδητων κυττάρων έτσι κοιμισμένα να σχηματίζουν όργανα. Τι παράλογο που είναι αυτό! Κύτταρα κοιμισμένα, ασυνείδητα, τυφλά (όπως λέει ο Χάκελ), να οργανώνονται σε σχήμα οργάνων. Αυτό δεν χωράει στο μυαλό κανενός. Μερικοί ανόητοι σοφοί που δεν βρίσκουν τι να κά­νουν βλέποντας τα θαύματα αυτού του κόσμου πιστεύουν πως όλα βαδίζουν μηχανικά όπως αυτοί, χωρίς μια διευθυντήρια αρχή. Λένε ότι αυτά τα κύτταρα οργανώνονται ασυνείδητα σε σχήμα οργάνων. Τα κύτταρα είναι οργανωμένα με τρόπο συνειδητό. Ευτυχώς που η ευφυής αρχή της Μητέρας Φύσης μπορεί να οργα­νώνει τα κύτταρα του οργανισμού σε σχήμα οργάνου. Αλλά αν απο­συνθέσουμε ένα οποιοδήποτε άτομο ας πούμε του ήπατος, των νε­φρών, του παγκρέα­τος, απελευθερώνουμε ενέργεια, είναι φανερό.

Σε τελική ανάλυση το φυσικό σώμα συμπυκνούται σε διαφό­ρους τύπους και υποτύπους ενεργείας, αυτό είναι αναμφισβήτητο.

Ο Κάρολος Μαρξ λέει: Ποιο είναι το πρώτο, η ύλη ή ο ψυχι­σμός, ο ψυχισμός ή η ύλη; Συμπεραίνει ότι η ύλη είναι πρώτη. Αυτό είναι τελείως παράλογο, γιατί οι θεωρίες του Αϊνστάιν λένε ότι η ύλη δεν είναι παρά ενέργεια συμπυκνωμένη. Ας θυμηθούμε την θεω­ρία που αναφέρει το εξής: Η ενέργεια ισούται με την μάζα, πολλα­πλασια­ζόμενη επί το τετράγωνο της ταχύτητας του φωτός, η μάζα μετατρέ­πεται σε ενέργεια, η ενέργεια μετατρέπεται σε μάζα. Ποια είναι η πρώτη που υπάρχει; Η ενέργεια, πρώτα κρυσταλλώνεται σε μάζα, έτσι η ψυχή που είναι ενέργεια στην πιο πλήρη έννοια της λέ­ξεως, είναι η πρώτη, έπειτα έρχεται η μάζα. Ας δούμε τους κόσμους γύρω από τον ήλιο, είναι τεράστιες μάζες, κάθε μια με ένα βάρος ορισμένο, ένας όγκος ακριβής. Αλλά όπως στρέφονται γύρω από τον ήλιο, κι­νούμενοι από ηλιακή ενέργεια, αν δεν υπήρχε η ηλιακή ενέργεια αυ­τοί οι κόσμοι θα έμεναν αιωρούμενοι στο διάστημα. Θα περιεφέροντο αιώνια μέχρι να συγκρουσθούν με κανένα κομήτη ή με άλλους κόσμους, θα υπήρχε αναρχία, αταξία, συγκρούσεις. Όμως οι κόσμοι προχωρούν με οργανωμένο τρόπο και διατηρούν γύρω από τον ήλιο με ακρίβεια την ενέργεια. Αυτή είναι που τους ελκύει, η κεντροελκτική ενέργεια. Η φυγόκεντρη ενέργεια είναι αυτή που τους απομακρύνει, είναι η ενέργεια που τους κάνει να περιστρέφο­νται. Λοιπόν ποια είναι η πρώτη, η ενέργεια ή η ύλη; Προφανώς η ενέρ­γεια, γιατί ούτε η ίδια η ύλη θα υπήρχε. Για να υπάρχει η ύλη χρειά­ζεται να συμπυκνωθεί η παγκόσμια ενέργεια και έτσι υπάρχει η ύλη, η ύλη που είναι συμπυκνωμένη ενέργεια.

Όσο για τον ανθρώπινο οργανισμό, η πρώτη που υπάρχει εί­ναι η ενέργεια, αυτή επιτρέπει στα άτομα να περιστρέφονται γύρω από τα πυρηνικά τους κέντρα στο μόριο, αυτή επιτρέπει να πραγμα­τοποιούνται όλες οι οργανικές λειτουργίες, όχι μόνο οι αναπαραγωγι­κές και χημικές λειτουργίες, αλλά επίσης οι λειτουρ­γίες που έχουν σχέση με τις θερμίδες, τις αισθήσεις κλπ, επίσης και εκείνες οι λει­τουργίες που σχετίζονται με την φαντασία και την θέ­ληση. Δεν θα ήταν δυνατόν να συλλαμβάνει ένα σώμα οργανικό χωρίς ενέργεια. Πώς θα πραγματοποιούντο τα καταλυτικά φαινό­μενα αν δεν υπήρχε η ενέρ­γεια; Ναι, η ενέργεια είναι πρώτη και η ύλη δεύτερη. Αυτήν την ενέργεια την ονομάζουμε πνεύμα ή συνεί­δηση ή ό,τι θέλουμε, δεν έχει σημασία αλλά είναι η πρώτη, το όνομα δεν είναι το κυριότερο αλλά η πραγματικότης του ότι η ενέρ­γεια είναι προγενέστερη της ύλης.

Υπάρχει ένα σώμα ζωτικό, οργανικό, και αυτό είναι αποδε­δειγμένο. Οι Ρώσοι με μια συσκευή μπόρεσαν να φωτογραφίσουν το ζωτικό σώμα, το μελετούν, όχι μόνο το μελετούν σε σχέση με το φυσικό οργανισμό αλλά το μελετούν επίσης με τρόπο ανεξάρτητο από το φυσικό οργανισμό. Το βαπτίζουν με ένα όνομα, το ονομάζουν σώμα Βιοπλαστικό. Αποτέλεσμα: Ο μεθοδικός υλισμός στην Σοβιε­τική Ρωσία έχει εγκαταλειφθεί σε μια γωνιά. Τώρα μελε­τάται εντα­τικά η Παραψυχολογία, σύμφωνα με τις στατιστικές. Το μεγαλύτερο ποσοστό διδακτικής ύλης Παραψυχολογίας έρχεται από την Σοβιετική Ένωση. Αυτό ενόχλησε πάρα πολύ τους Κινέζους που χαρακτηρίζουν τώρα τους Ρώσους αναθεωρητικούς, αλλά ο λόγος είναι το ότι οι Ρώ­σοι έχουν ήδη περάσει από εκεί όπου περνούν τώρα οι Κινέζοι, αυτό συνέβη.

Συνεχίζοντας με αυτά τα θέματα θα πούμε ότι το ζωτικό Σώμα είναι αυτό που στηρίζει την εξέλιξη της οργανικής ζωής, ας το ονομάσουμε Λίνγαμ Σαρίρα ή Σώμα Βιοπλαστικό, δεν έχει σημα­σία.

Όσο εμείς θα αποβάλλουμε τα βάρβαρα επιπρόσθετα ψυχικά στοιχεία, τόσο θα κρυσταλλώνουμε Ψυχή, ένα επίπεδο του Ζωτικού Σώματος, το πιο ψηλό, θα ελευθερώνεται από το κατώτερο επίπεδο του ιδίου, και θα συγχωνεύεται πλήρως με την Ουσία και τις αρετές που έχουν κρυσταλλωθεί.

Το Ζωτικό Σώμα έχει τέσσερα είδη αιθέρων. Ο πρώτος είναι ο Χημικός Αιθέρας, μέσω του οποίου πραγματοποιούνται όλες οι δια­δικασίες της οργανικής αφομοίωσης και εξάλειψης όπως τα κα­ταλυ­τικά φαινόμενα και άλλα. Ο δεύτερος είναι ο Αιθέρας της ζωής, μέσω του οποίου είναι δυνατή η αναπαραγωγή και ανάπτυξη των ζωντανών όντων. Αυτοί οι δύο αιθέρες είναι κατώτεροι, αλλά υπάρ­χουν δύο ανώτεροι, ο Φωτεινός Αιθέρας και ο ,Αντανακλαστικός Αιθέρας. Ο Φωτεινός Αιθέρας είναι αυτός που χρησιμεύει σα μέσο στις δυνάμεις της βαρύτητας με την θερμότητα, με τις αισθήσεις και ο Αντανακλα­στικός Αιθέρας έχει σχέση με την φαντασία και την θέ­ληση. Αυτοί οι δύο Αιθέρες ελευθερώνονται από τους δύο κατώτε­ρους για να συγ­χωνευθούν με την Ουσία στην οποία λάμπουν ήδη όλες οι αρετές της Ψυχής. ‘Έτσι λοιπόν γεννιέται ο Άνθρωπος Ψυχή, ο Άνθρωπος Πνεύμα ο οποίος μπορεί να εισέλθει και να εξέλθει από το φυσικό σώμα κατά βούληση.

Μιλήσαμε πολύ πάνω στα Τσάκρας των ποδιών και των χε­ριών, πάνω στο κτύπημα της λόγχης του λεγεωνάριου στο πλευρό του Κυρίου, πάνω στο στεφάνι με τα αγκάθια κτλ, αυτά είναι τα στίγματα. Στον Γκαουτάμα, στον Βούδα φαίνεται ότι αυτά τα στίγ­ματα στα χέρια και τα πόδια του είναι δίνες διάχυτων μαγνητικών δυνάμεων στο Ζωτικό Σώμα. Αναπτύσσονται πλήρως όταν οι δύο αιθέρες χωρίζονται από τους δύο κατώτερους. Τότε οργανωμένοι στην μορφή του Επουράνιου Ανθρώπου, συγχωνευμένοι με την Ου­σία, εμπλουτισμένοι με τις αρετές της Ψυχής, σχηματίζουν τον αι­θέριο Άνθρωπο, το Χριστικοηοιημένο Άνθρωπο του πέμπτου γύρου. Ο πρώτος γύρος ήταν στον Διανοητικό κόσμο, ο δεύτερος γύρος στον αστρικό κόσμο, ο τρίτος στον Αιθέριο κόσμο, ο τέταρτος στον φυσικό κόσμο, ο πέμπτος θα ξαναβρεθεί στον Αιθέριο κόσμο. Έτσι η ζωή θα αναπτυχθεί σε ένα αιθέριο κόσμο και θα υπάρξουν άνθρω­ποι Χριστικοποιημένοι σε εκείνη την εποχή, όπως υπάρχουν και τώρα. Και ο Χριστικοποιημένος Άνθρωπος θα είναι έτσι, όπως σας τον έχω σκια­γραφήσει, θα έχει ένα Σώμα Αιθέριο Χριστικοποιημένο. Αυτό το σώμα θα αντικαταστήσει το φυσικό σώμα. Αυτό το Σώμα θα εί­ναι το Όχημα μιας Ουσίας εμπλουτισμένης με τις αρετές της Ψυχής. Ο Άν­θρωπος Πνεύμα του πέμπτου γύρου θα είναι ο Άνθρωπος Χρι­στός.

Αν το καταλάβετε αυτό, θα καταλάβετε επίσης την ανάγκη να κρυσταλλώσετε την Ψυχή σας. Μόνο έτσι θα μπορέσετε να ανε­ξαρ­τητοποιηθείτε από το Φυσικό Σώμα της σάρκας και των οστών που είναι πολύ πυκνό, από μια ύλη πολύ βαριά. Όταν κανείς κατα­φέρει να κατασκευάσει το Σώμα Πουτσικόν, που σημαίνει το Αιθέ­ριο Χριστικοποιημένο Σώμα, αυτό θα του χρησιμεύσει σαν Όχημα για την Ουσία που είναι εμπλουτισμένη με τις ιδιότητες της Ψυχής και θα γεννηθεί μέσα του ο Άνθρωπος Πνεύμα. Αυτός ο Άνθρωπος Πνεύμα δεν θα είναι πια ένας αιχμάλωτος του πυκνού σώματός του, θα μπορεί να εισέρχεται και να εξέρχεται από το σώμα κατά βού­ληση, θα είναι ένας ένδοξος μύστης. στην ζωή υπήρξαν Άνθρωποι που το κατάφεραν, δεν χρειάζεται να αναφέρω το Φρανκίσκο της Ασίζης, ας θυμηθούμε επίσης τον Αντώνιο της Πάντοβας, τους χρι­στιανούς μυστικιστές, παραδείγματα για τον κόσμο του αύριο.

Ο Επουράνιος Άνθρωπος πράγματι δεν είναι πια ένας αιχμά­λωτος μέσα στην φυλακή της φυσικής ύλης. Μπορεί να εξέλθει από αυτό το σώμα όταν θέλει, για να ταξιδεύει με αυτό μέσω του αμετά­βλητου απείρου, για να πηγαίνει με αυτό το όχημα σε κόσμους ανώ­τερους, για να κατεβαίνει στον βυθό της θάλασσας ή να επισκέπτεται Ηλιακές Δυναστίες στο Αστρο Βασιλέα. Αλλά πώς επιτυγχάνεται αυτό αν δεν μειώσουμε προηγουμένως τα επιπρόσθετα ψυχικά στοι­χεία; Προφανώς θα ήταν αδύνατο. Αν θέλουμε να μεταβληθούμε σε πραγματικούς Χριστιανούς πρέπει να ξεριζώσουμε όλα αυτά τα ψυ­χικά στοιχεία που βαραίνουν το εσωτερικό μας. Έτσι ο Μποντισίτα για τον οποίο μας μιλούν οι Ανατολίτες είναι ο Αιθέριος Άνθρωπος, ο Άνθρωπος που έχει κρυσταλλώσει την Ψυχή του μέσα του, που την κατέχει, ο πραγματικός Κύριος.

Αυτός που κατέχει τον Μποντισίτα μέσα του, μπορεί να βυ­θιστεί στον βυθό των ωκεανών χωρίς να πάθει κανένα κακό και να επισκεφθεί τους Ναούς του Φιδιού. Στην Ανατολή υπάρχει ένα φυτό που θεραπεύει κάθε τραύμα όσο σοβαρό και αν είναι, έτσι είναι τα τραύματα της Ψυχής, μόνο ο Μποντισίτα μπορεί να θεραπεύσει τέ­τοια τραύματα. Στην Ανατολή υπάρχει ένα φυτό που ονομάζεται «καλή μνήμη» όποιος το χρησιμοποιήσει μπορεί να θυμάται όλα τα γεγονότα της τωρινής του ζωής και των προηγούμενων ζωών του. Έτσι επίσης συμβαίνει με τον Μποντισίτα. Με τον ίδιο τρόπο όποιος τον κατέχει μπορεί να θυμάται όλες τις προηγούμενες ζωές του και αν επισκεφθεί τους απερίγραπτους ουρανούς γυρίζοντας στον φυσικό κόσμο μπαίνοντας πίσω στο σώμα του δεν ξεχνάει καμία λεπτομέ­ρεια. Στην Ανατολή υπάρχει ένα φυτό μέσω του οποίου είναι δυνα­τόν να σταματήσουν οι κακές μαγείες των καταχθόνιων. Παρομοίως όποιος κατέχει τον Μποντισίτα δεν μπορεί να πάθει κανένα κακό από τους καταχθόνιους. Στην Ανατολή υπάρχει ένα φυτό μέσω του οποίου μπορεί κανείς να γίνει αόρατος, όποιος κατέχει τον Μποντισίτα θα μπορεί να γίνει αόρατος σε περίπτωση ανάγκης, μπροστά στους χειρότερους εχθρούς του. Όπως αυτός που μπορεί να κατέβει στον βυθό της θάλασσας ανάμεσα στους καταχθόνιους και να υπερασπισθεί τον εαυτό του χωρίς να πάθει κανένα κακό, έτσι επίσης είναι ο Μποντισίτα. Όποιος τον κατέχει παρομοίως μπο­ρεί να εισχω­ρήσει στον βυθό των ωκεανών ανάμεσα στις πιο άγριες υπάρξεις χω­ρίς να πάθει κανένα κακό.

Λέγεται ότι το Λουλούδι Λωτός του Λόγου στηρίζει την Πα­γκόσμια ζωή, έτσι επίσης είναι ο Μποντισίτα. Όποιος τον κατέχει μπορεί να διατηρήσει το φυσικό του σώμα χιλιάδες χρόνια. Είναι πολλοί αυτοί που μας γράφουν παραπονούμενοι, ότι δεν ξέρουν να εξέλθουν με το Αστρικό Σώμα, ότι δεν θυμούνται τίποτα από αυτό που τους συμβαίνει έξω από το φυσικό Σώμα, ότι δεν έχουν φώτιση κλπ. Αλλά, πώς μπορεί να έχει φώτιση αυτός που δεν κατέχει τον Μποντισίτα; Μόνο αυτός που έχει τον Μποντισίτα κατέχεται από το φωτισμό, αυτός που δεν κατέχει τον Μποντισίτα ποτέ δεν θα χαρεί την ευτυχία της φώτισης, η φώτιση δεν είναι κάτι που μας δίνεται σαν δώρο. Όχι!!! Αγαπητοί μου φίλοι, στοιχίζει πολύ ακριβά. Η φώ­τιση εξηγείται μόνο μέσω του Ντάρμα-Ντάτου. Και τι είναι το Ντάρμα-Ντάτου; Το καλό Ντάρμα είναι η ανταμοιβή για τις απο­κτημένες αξίες. Λοιπόν μόνο αυτός που κατέχει τον Μποντισίτα, δηλαδή, μόνο αυτός που έχει χριστικοποιημένη Ψυχή, θα μπορεί να χαρεί την φώ­τιση, θα έχει αξίες για αυτό. Η φώτιση ς εξηγείται με το Ντάρμα-Ντάτου, δηλαδή με το Παγκόσμιο Ντάρμα, σαν ανταμοιβή για τις καλές μας πράξεις. Κανείς δεν θα μπορούσε να χαρεί την φώ­τιση αν δεν κατείχε τον Μποντισίτα και κανείς δεν θα μπορούσε να έχει τον Μποντισίτα αν δεν δούλευε σκληρά πάνω στον εαυτό του και αν δεν απέβαλλε τα επιπρόσθετα ψυχικά στοιχεία. Έτσι λοιπόν, αγαπητοί μου φίλοι, χρειάζεται να δουλέψουμε πάνω στους εαυτούς μας, αν θέλουμε να κατέχουμε αυτό που ονομάζεται Ψυχή. «Με την υπομονή θα κερδίσετε τις Ψυχές σας» έτσι είναι γραμμένο στο Ευ­αγγέλιο του Κυρίου.

Προφανώς χρειάζεται μια μέθοδος για να μπορέσουμε να πνί­ξουμε τα επιπρόσθετα ψυχικά στοιχεία. Αναμφισβήτητα πρέπει να αρχίσουμε από την ψυχολογική αυτοπαρατήρηση. Όταν κανείς δέχε­ται ότι έχει μια ατομική ψυχολογία, ιδιαίτερη, δική του, προ­σπαθεί να αυτοπαρατηρηθεί σε σχέση με τις φιλίες, στον δρόμο, στον ναό, στο σπίτι, στην δουλειά ή στην εξοχή κλπ, όπου τα κρυφά ψυ­χολογικά μας ελαττώματα παρουσιάζονται. Αν εμείς αυτοπαρατηρούμαστε συνε­χώς, θα μπορέσουμε να τα δούμε. Κάθε ελάττωμα που ανακαλύπτε­ται πρέπει να ανοιχτεί με το νυστέρι της αυτοκριτικής, για να δούμε τι είναι αυτό που έχει. Πολλές φορές όταν επικρίνουμε ζωές αλλό­τριες πρέπει να κάνουμε αυτοκριτική στον εαυτό μας. Όταν βρούμε κάποιο ελάττωμα στον εαυτό μας πρέπει να το αναλύσουμε με προ­σοχή να το ανοίξουμε, επαναλαμ­βάνω, με το νυστέρι της Αυτοκριτι­κής· αυτό είναι δυνατόν με βάση το φανερό ΑυτοΣυλλογισμό της Ύπαρξης, με βαθειά σκέψη. Όταν καταλάβουμε ολοκληρωτικά το ελάττωμα αυτό, τότε πρέπει να το αποβάλλουμε εμείς οι ίδιοι. Ο νους μόνος του δεν μπορεί να αλλάξει ριζικά κανένα ελάττωμα, μπορεί να το περάσει από ένα επίπεδο κα­τανόησης σε άλλο, να το κρύψει από εμάς και από τους άλλους, να το δικαιολογήσει ή να το κατηγορήσει, να βρει υπεκφυγές κλπ, αλλά ποτέ δεν μπορεί να το αλλάξει ριζικά. Χρειάζεται μια δύναμη που να είναι ανώτερη από το νου. Ευτυχώς που αυτή η δύναμη υπάρχει, πάλλεται στα βάθη της Ύπαρξής μας. Θέλω να αναφερθώ με έμφαση στο Πυρογενές Φίδι, των μαγικών μας δυνάμεων, την Ισιδα, Αδωνία, Ρέα, Κυβέλη, Τονανζίν, ή την Κάστα Άρτεμη ή Μαράχ δεν έχει σημασία το όνομα, δεν είναι έξω από μας, όχι, είναι μέσα. Προφανώς η φλογερή δύναμη, είναι μια παραλλαγή του Είναι μας, παράγωγό της. Αν εμείς σε βαθύ διαλογισμό ζητούμε βοήθεια από την Ντέβη Κουνταλίνη Σάκτι, το μυστικιστικό Φίδι των μεγάλων μυστηρίων, θα επιτύχουμε να βοηθη­θούμε. Αυτή μπορεί να κονιορτοποιήσει οποιοδήποτε επιπρόσθετο ψυχικό στοιχείο αν έχει προηγουμένως κατανοηθεί από όλα τα επί­πεδα του νου.

Μόλις καταστραφεί, θα εξέλθει ο αντικαταστάτης του: κά­ποια αρετή της Ψυχής, κάτι χαρακτηριστικά καινούργιο, κάποιος νόμος, κάποιο ειδικό πλεονέκτημα, κάποια ποιότης. Με αυτόν τον ενδεδειγ­μένο δρόμο επιτυγχάνεται η τέλεια συντριβή οποιουδήποτε επιπρό­σθετου. Αναμφισβήτητα αν επιτύχουμε την Τέλεια κατα­στροφή των διαφόρων ανεπιθύμητων ψυχικών στοιχείων, θα κρυ­σταλλωθεί σε κάθε ένα από εμάς η ολοκλήρωση της Ψυχής. Αυτό θα έδειχνε ότι η Ουσία εμπλουτισμένη με όλες τις ψυχικές ιδιότητες θα μπορούσε με την σειρά της να ντυθεί με το ΣΩΜΑ ΠΟΥΤΣΙΚΟΝ, που είναι το Όχημα της Ψυχής, το ένδυμα του Γάμου.

Έτσι πράγματι γεννιέται ο Επουράνιος Άνθρωπος μέσα μας, αυτός δεν θα είναι πια αιχμάλωτος του σώματος. Ας θυμηθούμε εκείνα τα λογία του Άγιου Παύλου, όταν μας είπε: Γνώρισα έναν άνθρωπο που πήγε στον τρίτο ουρανό, όπου είδε και άκουσε λόγια και πράγ­ματα ανεκλάλητα που οι άνθρωποι δεν μπορούνε να τα κα­ταλά­βουν».Ο Παύλος μεταφέρθηκε με ΣΩΜΑ ΠΟΥΤΣΙΚΟΝ, όπως ο Άνθρωπος Πνεύμα όπως ο Αιθέριος Άνθρωπος και πράγματι γνώ­ρισε τα θαύματα της Υφηλίου.

Έτσι αγαπητοί μου φίλοι, απόψε σας κάλεσα εγκάρδια για να κρυσταλλώσετε μέσα σας αυτό που ονομάζεται Ψυχή. Ως εδώ τα λό­για μου, ως εδώ η παρούσα συζήτηση. Αλλά όμως δίνω την ευ­καιρία για αυτούς που θα ήθελαν να ρωτήσουν κάτι σε σχέση με το θέμα ας ρωτήσουν, αυτό ναι, χωρίς να ξεφύγουν από το θέμα.

ΕΡ: Μας κάνετε την χάρη να επεκταθείτε πάνω στον γρήγορο θάνατο ενός ελαττώματος, δηλαδή όταν κάποιος περπατάει στον δρόμο για να ζητήσει το θάνατο ενός ΕΓΩ, πρέπει να σκεφθεί στον δρόμο ή υπάρχει άλλος τρόπος;

ΑΠ: Βέβαια ο δρόμος δεν είναι ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου για να μπορεί κανείς να συγκεντρωθεί στην σκέψη. Αλλά αν παρατηρήσετε ότι το ψυχολογικό ελάττωμα σας εμφανίσθηκε στον δρόμο, μετά στο σπίτι ή την νύχτα όταν θα πάτε να κοιμηθείτε παραδοθείτε στην σκέψη. Φθάνει να χαλαρώσετε το σώμα ξαπλωμένοι στο κρεββάτι, το στόμα πάνω, αναπνέοντας ρυθμικά μιμούμενοι την αναπνοή των νεογέννητων μωρών. Έτσι βυθισμένοι σε τέλεια σκέψη και σε βαθειά αυτοσυγκέντρωση θα ανασχηματίσετε το σκηνικό όπου εμφανίσθηκε αυτό το ελάττωμα, θα το αναλύσετε προσεκτικά, ειλικρινά χωρίς υπεκφυγές, χωρίς δικαιολογίες κανενός είδους και μόλις το καταλάβετε θα παραδοθείτε στην προσευχή. Μην ξεχνάτε αυτήν την λατινική φράση που λέει: «Αυτός που προσεύχεται, δου­λεύει καλά». Προσευχή είναι δουλειά, βυθισμένοι σε βαθιά προσευχή ζητάει κάβε ένας από εμάς την Ντέβι Κουνταλίνη Σάκτι την θεϊκή, Ει­δική, Ατομική ΜΗΤΕΡΑ.

ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΓΩ

Το σημαντικότερο είναι να φτάσουμε στην αποκρυστάλ­λωση της Ψυχής μέσα μας.

Τι όμως νοείται σαν Ψυχή; Είναι το σύνολο από σώματα, ιδιότητες, εξουσίες, αρετές, προτερήματα κλπ. που υπόκεινται στο Είναι. Τα Ευαγγέλια λένε: «στην υπομονή θα κατέχετε τις Ψυχές σας». Σήμερα δεν κατέχουμε τις ψυχές μας. Αντίθετα η ψυχή είναι που μας κατέχει. Είμαστε ένα βαρύ φορτίο για αυτό που λέγεται Ψυχή, ένα πραγματικά καταπιεστικό βάρος.

Η κατοχή της Ψυχής είναι ένας πόθος, το να είμαστε κύριοι των ίδιων των Ψυχών μας είναι κάτι τρομερό, ακόμα και αυτό το ίδιο το φυσικό σώμα πρέπει να μετατραπεί σε Ψυχή.

Όποιος κατέχει την Ψυχή του διαθέτει εξαιρετικές εξουσίες. Όσοι έφτασαν να αποκρυσταλλώσουν Ψυχή, μετατράπηκαν για τον λόγο αυτόν σε πλάσματα απολύτως διαφορετικά. Αυτή η μαρτυρία είναι γραμμένη στα ιερά βιβλία όλων των θρησκειών του Κόσμου. Ξέρουμε όμως καλά, ότι αν το ΝΕΡΟ δεν ΒΡΑΣΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΚΑΤΟ ΒΑΘΜΟΥΣ, δεν αποκρυσταλλώνει ό,τι πρέπει να αποκρυσταλλώ­σει, δεν διαλύει ό,τι πρέπει να διαλυθεί. Έτσι σε κάθε περίπτωση το νερό χρειάζεται βρασμό στους εκατό βαθμούς. Σαφώς αν δεν περά­σουμε από μεγάλες συναισθηματικές κρίσεις, δεν πρόκειται να πε­τύχουμε την αποκρυστάλλωση της Ψυχής. Για την ριζική διάλυση οιουδήποτε ψυχικού επιπρόσθετου μη ανθρώπινου στοιχείου, χρειά­ζεται να πε­ράσει κανείς αναπόφευκτα από μεγάλες συναισθηματικές κρίσεις. Γνώρισα άτομα ικανά να ανταπεξέλθουν σε τέτοιες κρίσεις. Μου έρ­χεται κατά νου η περίπτωση κάποιας αδερφής γνωστικής της Πατρι­αρχικής Διακονίας του Μεξικού, η οποία πέρασε από φοβερές ανα­στατώσεις, από φρικτές κρίσεις ηθικής, θυμούμενη σοβαρά σφάλ­ματά της από τις προηγούμενες ζωές της. Άνθρωποι με τέτοια φο­βερή ικανότητα τύψεων, που μπορούν να περνάνε τόσο δυνατές συ­ναισθηματικές κρίσεις, ασφαλώς μπορούν να αποκρυσταλλώσουν Ψυχή.

Ακριβώς αυτό είναι που μας ενδιαφέρει: η Αποκρυστάλλωση όλων των ψυχικών αρχών μέσα σε μας τους ίδιους ΕΔΩ και ΤΩΡΑ.

Στην Ανατολή υπάρχουν δάσκαλοι που δυστυχώς δεν έχουν περιορίσει όλο αυτό το σύνολο των ανεπιθύμητων στοιχείων που φέρνει ο ψυχισμός τους. Περιορίζομαι να σας πληροφορήσω ότι στο Θιβέτ ονομάζονται τα στοιχεία αυτά «Ψυχικά Επιπρόσθετα». Στην πραγματικότητα τέτοια επιπρόσθετα είναι αυτά τα ίδια τα ΕΓΩ, που προσωποποιούν τα ελαττώματα μας. Όταν κάποιος από αυτούς τους δασκάλους που ακόμη δεν έχει περιορίσει τα ψυχικά επιπρόσθετα στοιχεία του, έχει αναλάβει μια ομάδα μαθητών, αναμφισβήτητα αυ­τοί πρέπει να είναι φοβερά υπομονετικοί, να δέχονται όλη μέρα την σκαιότητα του δασκάλου. Οι μαθητές βλέπουν έκπληκτοι τέτοια ψυ­χικά επιπρόσθετα, να εμφανίζονται διαδοχικά μέσα από την προ­σω­πικότητα του δασκάλου. Θα φτάσει τέλος μια στιγμή που θα πρέπει η διαδοχή αυτή να σταματήσει και τότε θα μπορέσει ο Δά­σκαλος να εκφραστεί για να διδάξει. Αυτή είναι η βασική αιτία για την οποία οι μαθητές οποιουδήποτε από αυτούς τους δασκάλους, που ακόμη δεν έχει περιορίσει το ΕΓΩ, έχουν μια υπομονή ανεπτυγ­μένη στο έπακρο. Αυτού του είδους οι μαθητές πρέπει να αντέχουν, να αντέχουν και να αντέχουν γιατί κάποια στιγμή ο Δάσκαλος γίνε­ται κύριος του σώμα­τος του και τους προσφέρει την διδασκαλία. Δεν είναι τίποτα το ευχά­ριστο να περιμένει κανείς όλη μέρα προσβολές από τον δάσκαλο του, να γίνεται θύμα των σκαιοτήτων του. Όμως στο τέλος έρχεται ο Δά­σκαλος και αυτό είναι που ενδιαφέρει. Είναι Μποντισάτβας πεσμένοι που δεν έχουν διαλύσει το ΕΓΩ. Όμως όπως τυχαίνει και είναι Μποντισάτβας πρέπει να αντέξουν μέχρις ότου έρθει ο Δάσκαλος να τους διδάξει. Έτσι σκέφτονται όλοι αυτοί οι θιβετιανοί μαθητές.

Συνεχίζοντας θα λέγαμε πως κάθε ψυχικό επιπρόσθετο είναι σαν ένα διαφορετικό πρόσωπο μέσα μας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα επιπρόσθετα αυτά κατέχουν τους τρεις εγκεφάλους: το νοητικό, τον συγκινησιακό και τον κινητικό-ένστικτο-σεξουαλικό. Δηλαδή κάθε ΕΓΩ ή επιπρόσθετο, που είναι το ίδιο, είναι ένα ολοκληρωμένο άτομο. Κάθε ΕΓΩ, κάθε επιπρόσθετο έχει το δικό του ατομικό κριτή­ριο, τις δικές του ιδέες, τις δικές του αντιλήψεις, επιθυμίες, πραγμα­τοποιεί καθορισμένες πράξεις. Κάθε επιπρόσθετο απολαμβάνει κά­ποια αυτονομία. Τα πράγματα από αυτήν την σκοπιά και με βαθειά με­λέτη μας οδηγούν στο λογικό και αναπόφευκτο συμπέρασμα, ότι μέσα μας υπάρχουν πολλά πρόσωπα. Το πιο σοβαρό είναι ότι όλα αυτά συγκρούονται μεταξύ τους, πολεμάνε για την υπεροχή τους. Κάθε ένα θέλει να είναι ο κύριος. Σε τι να μοιάζει το εσωτερικό αυτό σπίτι μας; ΕΓΩ θα έλεγα ότι μοιάζει με μια κατοικία όπου ζούνε πολ­λοί υπηρέτες, που καθένας τους αισθάνεται αφέντης. Είναι φανερό ότι τα πράγματα από μια τέτοια σκοπιά παρουσιάζουν το εσωτερικό αυτό σπίτι φοβερό και ασυνήθιστο. Το περίεργο της υπο­θέσεως είναι ακριβώς οι ιδέες που σφυρηλατούνται από κάθε ένα από τους κύ­ριους του σπιτιού. Ο ένας λέει: «θα φάω, πεινάω» έρχε­ται ένας άλλος αντίθετα και λέει: «Στο διάβολο το φαγητό, θα δια­βάσω μια εφημε­ρίδα», πετάγεται ένας τρίτος και αποφασιστικά ενα­ντιώνεται: «τι φαΐ και τι διάβασμα, θα πάω στο σπίτι του τάδε φίλου μου», όλα λόγια ανάρμοστα. Η ανθρώπινη προσωπικότητα, ταραγ­μένη από τον εσω­τερικό αυτόν διαξιφισμό, εγκαταλείπει τότε την δια­μονή της αυτή, για να φύγει, από τα ανοίγματα.

Αν μπορούσαμε να δούμε το σώμα μας, όπως ακριβώς είναι, ολόκληρο μπρος σε ένα καθρέφτη, μπορώ να σας βεβαιώσω ότι θα τρελαινόμασταν. Είμαστε ολόκληροι γεμάτοι από φοβερές αντιφά­σεις, και αυτό είναι απαίσιο για όλους μας. Δεν έχουμε πραγματική, αληθινή ύπαρξη.

Στη γέννηση, είμαστε όλοι όμορφοι γιατί διαθέτουμε ένα πο­σοστό 3% ελεύθερης Συνείδησης, όπως αναφέρω στο έργο μου «Επαναστατική Ψυχολογία» το υπόλοιπο 97% βρίσκεται εγλωβισμένο στην πολυπλοκότητα του ΕΓΩ. Ότι ελεύθερο στοιχείο υπάρχει γονιμοποιείται, βγαίνει στην ύπαρξη ενσωματωμένο ξανά. Έτσι ώστε το νεογέννητο κατέχει ακριβώς αυτό, ένα 3% ελεύθερης Συνείδησης μη εγκλωβισμένης σε κανένα ΕΓΩ. Το ποσοστό της Ου­σίας που εκδηλώνεται στο μωρό είναι ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Πώς θα έβλεπε ένα νεογέννητο τους μεγάλους, τους γονείς, τα αδέρφια του, τους συγγενείς του; Ακριβώς όπως εσείς θα βλέπατε κάποιον ναρκο­μανή. Όμως δείτε πώς οι μεγάλοι θεωρούν τους εαυτούς τους ικα­νούς να μορφώσουν το μικρό, το οποίο με την σειρά του αισθάνεται πολύ άσχημα, θύμα των εθελοντών δασκάλων του. Αυτό τους βλέ­πει από την δική του καθαρά σκοπιά, είναι ξυπνητό, συλλαμβάνει τα ψυχικά επιπρόσθετα στοιχεία των γονιών του, των αδερφών του, των συγγε­νών του. Βλέπει επίσης τα δικά του επιπρόσθετα που υπάρχουν στο περιβάλλον, στριφογυρίζοντας στην κούνια του. Κά­ποτε τα οράματά του είναι τόσο τρομακτικά, που δεν μπορεί να κά­νει τίποτε άλλο από το να κλαίει τρομοκρατημένο. Οι γονείς δεν κα­ταλαβαίνουν όλα αυτά τα συμβάντα στο περιβάλλον του μικρού, μερικές φορές καταφεύ­γουν στον γιατρό, στην χειρότερη περίπτωση φτάνουν σε πνευματιστές και μέντιουμ της κακιάς ώρας και κατα­φέρνουν να κανονίσουν το θέμα. Αυτή είναι η ασυνήθιστη κατά­σταση που ζει η κοιμισμένη αν­θρωπότητα. Εν πάση περιπτώσει το μικρό παιδί είναι θύμα όλων αυ­τών των ανοησιών των μεγάλων. Δεν του μένει παρά να ανέχεται το μαστίγιο των δημίων υπομονετικά, αυτή είναι η σκληρή πραγματικό­τητα. Αργότερα, όταν η ανθρώπινη προσωπικότητα διαμορφώνεται πραγματικά, αρχίζουν να μπαίνουν στο σώμα του μικρού όλα αυτά τα απάνθρωπα ψυχικά επιπρόσθετα που του ανήκουν. Έτσι διαφαίνονται αλλαγές στον χα­ρακτήρα, γίνεται ενοχλητικός, ζηλιάρης, οξύθυμος, και άλλα πολλά. Αλήθεια, δεν είναι λυπηρό; Στο τέλος το μωρό γίνεται ώριμος άν­θρωπος. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν είναι πια ο μι­κρός παιχνι­διάρης, η αυτοσυνείδηση του χτες. Τώρα είναι ο παλιάνθρωπος της καντίνας, ο έμπορος, ο ασύδοτος, ο ζηλιάρης άν­θρωπος κλπ. Και στο τέλος γίνεται αυτό που το μικρό παιδί κοίταζε με τρόμο. Είναι ξεκάθαρο το γεγονός ότι το μικρό παιδί φοβόταν τον ώριμο άν­θρωπο, όμως τώρα έγινε και αυτός τέτοιος και το χειρότερο είναι ότι αποκοιμήθηκε η συνείδηση του. Τώρα πια δεν είναι ικανός να δει με τρόμο τον εαυτό του.

Αλήθεια στην πραγματικότητα αδέρφια, κάθε ένα από τα ψυ­χικά επιπρόσθετα που βγαίνει στην επιφάνεια έχει ορισμένες υπο­χρεώσεις. θα μπορούσαμε να πούμε χωρίς καμιά υπερβολή, ότι ο λη­στής π.χ. φέρνει μέσα του μια σπηλιά από ληστές, καθένας με ποίκιλ­λες υποχρεώσεις σε διαφορετικές μέρες, ώρες ή τόπους. Ο ανθρωποκτόνος φέρνει μέσα στην ψυχή του ολόκληρη λέσχη από φονιάδες. Καθένας τους έχει τις δικές του υποχρεώσεις κατά βάθος. Ο έμπορος φέρνει μια αλυσίδα από αγορές. Όμως πώς υφαίνεται ή ξεμπλέκεται η μοίρα μας; Πολλοί είναι αυτοί που αναφέρθηκαν στον Νόμο της Υποτροπής. Εμείς όμως στο πεδίο της έρευνας φτάσαμε ακόμη πιο μακρυά, γνωρίζουμε στο βάθος του το ζωντανό μηχανι­σμό του Νόμου της Υποτροπής και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Ο κύριος Χ λόγου χάριν σε μια περασμένη του ύπαρξη υπήρξε, θα λέ­γαμε, μοιχός αφήνοντας την γυναίκα του για μια άλλη. Είναι φανερό ότι ξαναγεννόμενος φέρνει στον ψυχισμό του το ΕΓΩ του μοιχού, το ίδιο εκείνο ΕΓΩ που τον οδήγησε στην πράξη. Αυτό δεν θα μπορέσει να εκφραστεί στα πρώτα παιδικά χρόνια, πράγμα αδύνατο. Αν το συμ­βάν έγινε στην ηλικία των 30 χρόνων π.χ. αναμφισβήτητα το ΕΓΩ του μοιχού θα παραμονεύει στο βάθος του ψυχισμού του, στο πεδίο του πανανθρώπινου, στις υποκειμενικές σφαίρες, μέχρις ότου φτάσει η σχετική ηλικία των 30 ετών. Και τότε το ΕΓΩ αυτό θα βγει με φοβερή δύναμη. Θα αποδυναμώσει το νοητικό κέντρο, το συγκι­νησιακό και το κινητικό-ένστικτο-σεξουαλικό κέντρο, για να ψάξει για την γυναίκα των ονείρων του. Αφού πρώτα έρθει σε τηλεπαθη­τική επαφή με το ΕΓΩ εκείνης της γυναίκας, ίσως μέχρι να βρεθούν σε κάποιο μέρος της πόλης, ίσως σε κάποιο πάρκο ή καμιά γιορτή. Είναι φανερό ότι θα ξανασυναντηθούν. Όμως αυτό που ενδιαφέρει είναι το πώς αυτό το ΕΓΩ μπορεί και σέρνει το νοητικό κέντρο, να κινεί το συγκινη­σιακό και το κινητικό προκειμένου να συναντήσει την γυναίκα των ονείρων του. Αναμφίβολα οι ίδιες ενέργειες θα πραγματοποιηθούν και μέσα σε εκείνη και η σκηνή θα επαναληφθεί πανομοιότυπα.

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος κύριος X σε μια καντίνα τσακώ­θηκε σε περασμένη του ζωή με έναν άλλο για τον άλφα ή βήτα λόγο. Νομίζετε ότι από το γεγονός ότι το φυσικό σώμα παύει να υπάρχει το ΕΓΩ αυτό πρόκειται να εξαφανιστεί; Όχι μόνο θα συνεχί­σει να υπάρ­χει σε άγνωστη διάσταση, αλλά ξαναγεννόμενο, ξαναπέρνοντας ένα νέο φυσικό σώμα, θα φτάσει η στιγμή που θα ενεργοποιηθεί. Θα πε­ριμένει την ανάλογη ηλικία που είχε εκδηλω­θεί και στην περασμένη ζωή. Αν ήταν 25 χρόνων θα εκδηλωθεί στα 25. Θα μείνει στο βάθος του ψυχισμού μέχρι την κατάλληλη στιγμή. Οπωσδήποτε θα αποδυ­ναμώσει τα κέντρα της ανθρώπινης μηχανής για να επαναλάβει το κατόρθωμα, αφού έρθει σε τηλεπαθητική επαφή με το άλλο υποκεί­μενο Ψ και βρεθούν σε κάποια άλλη ίσως καντίνα. Εκεί με το βλέμμα θ’ αναγνωριστούν, θ’ ανταλλάξουν λό­για και η πράξη θα ξαναγίνει. Κοιτάτε πώς κάτω από την συνειδητή μας ζώνη και την λογική ικανό­τητά μας πραγματώνονται διάφορες υποχρεώσεις. Έτσι είναι πώς δουλεύει ο Νόμος της Υποτροπής, αυτή είναι η λειτουργία του. Είναι φανερό ότι τα πράγματα θεωρού­μενα από αυτήν την σκοπιά αποκλεί­ουν πραγματικά την ύπαρξη μιας απόλυτης ελευθερίας, μιας ελεύθε­ρης βούλησης. Είναι πολύ μικρό το περιθώριο που έχουμε για ελεύ­θερη θέληση, είναι πολύ μικρό το περιθώριο ελευθερίας που κατέ­χουμε. Στην πραγματικότητα βρι­σκόμαστε μπλεγμένοι στην μηχανή του Νόμου της Υποτροπής και αυτό είναι λυπηρό. Αν ο άνθρωπος δεν δουλέψει με την ίδια του την ζωή, θα χάσει τον καιρό του άθλια. Πώς μπορούμε να απαλλαγούμε από το Νόμο της Υποτροπής; Δουλεύο­ντας με την ίδια μας την ζωή.

Αναμφισβήτητα η ζωή μας είναι ένα σύνολο από κωμωδίες, δράματα και τραγωδίες. Οι κωμωδίες είναι για τους κωμικούς. Τα δράματα για τα φυσιολογικά άτομα, τα συνηθισμένα και οι τραγω­δίες για τους διεστραμμένους. Στα μυστήρια της αρχαιότητας δεν γί­νονταν δεκτοί οι τραγικοί, ήξεραν πως αυτοί ήταν τιμωρημένοι από τους θε­ούς και φυσικά ο φύλακας τους έδιωχνε με το σπαθί του. Πρέπει να καταστρέψουμε το ΕΓΩ; Αυτό είναι κάτι λογικό. Τα ΕΓΩ είναι οι ηθο­ποιοί των κωμωδιών, των δραμάτων, των τραγωδιών. Θα μπορούσε να σταθεί κωμωδία χωρίς κωμικούς ηθοποιούς; Ένα δράμα χωρίς ερ­μηνευτές; Πιστεύετε ότι θα μπορούσε να παιχτεί σε οποιοδήποτε θέ­ατρο του κόσμου κάποια τραγωδία χωρίς τραγικούς ηθοποιούς; Σί­γουρα όχι. Τότε αν θέλουμε να αλλάξουμε την ίδια μας την ζωή τι πρέ­πει να κάνουμε; Δεν μένει άλλο φάρμακο από το να αφανίσουμε τους ηθοποιούς. Ποιοι είναι αυτοί; Πού ζουν; Για τι; Αλήθεια σας λέω ότι οι ηθοποιοί αυτοί είναι του χρόνου. Στην πραγματικότητα έρχονται από αρχαίες εποχές. Αν πούμε ότι το ΕΓΩ είναι ένα βιβλίο σε πολλούς τόμους λέμε μια μεγάλη αλήθεια. Αν βεβαιώνουμε ότι το ΕΓΩ έρχεται από πολλά χτες, είναι σίγουρο ότι το ΕΓΩ είναι χρόνος. Τα ΕΓΩ προ­σωποποιούν το χρόνο, είναι τα ίδια μας τα ελαττώματα, τα ίδια μας τα λάθη κλεισμένα μέσα στο ρολόι του χρόνου, είναι η σκόνη των αιώνων στα βάθη του ψυχισμού μας.

Όταν ένας γνωρίζει την ακριβή διδακτική για την διάλυση του ΕΓΩ, των ανεπιθύμητων αυτών στοιχείων που φέρουμε μέσα μας, πε­τυχαίνει ασυνήθιστες προόδους. Γίνεται απαραίτητο, αναντικατά­στατο το να γνωρίζει με ακρίβεια την διδακτική. Μόνο έτσι γίνεται δυνατό να διασπαστούν τα ανεπιθύμητα αυτά στοιχεία που φέρ­νουμε μέσα μας.

Σε κάποια περίπτωση γεννήθηκε ένα παιδί στην Ατλαντίδα. Μεγάλωσε σε ένα τόπο θαυμάσιο όπου βασίλευε μόνο η αρμονία, η γνώση, ο πλούτος, η τελειότητα, η αγάπη. Έφτασε η στιγμή που ο άνθρωπος αυτός με τις διάφορες τεχνικές και τις πειθαρχίες του νου έφτασε στην αυτοαποκάλυψη. Τότε με τρόμο κατάλαβε ότι έφερνε μέσα του στοιχεία απαίσια, κατάλαβε ότι χρειαζόταν ένα ειδικό γύ­μνασμα, ένα ψυχολογικό γύμνασμα. Βέβαια σε εκείνο το περιβάλλον της τελειότητας δεν υπήρχε τέτοιου είδους γυμνάσιο και δεν έμεινε άλλο φάρμακο από το να εγκαταλείψει το σπίτι των γονιών του και να εγκατασταθεί στα προάστεια οποιασδήποτε πόλεως της Ατλαντί­δος. Δημιούργησε έτσι για τον εαυτό του τα ψυχολογικά του γυμνά­σματα, που του επέτρεψαν να φτάσει στην αυτοανακάλυψη των ελαττωμάτων του. Φυσικά, εξουδετέρωσε τα ψυχολογικά του επι­πρόσθετα στοιχεία και ελευθερώθηκε. Στ’ αλήθεια αξιότιμα αδέρφια μου, οι χειρότερες αναποδιές μας προσφέρουν τις καλλίτερες ευκαι­ρίες. Φτάνουν μέχρι εμένα γράμματα διάφορων αδερφών του Διε­θνούς Γνωστικού Κινήματος. Μερικοί διαμαρτύρονται για την οικο­γένειά τους, τα αδέρφια τους. Άλλοι για την γυναίκα τους, τα παιδιά τους, τον πατέρα τους ή και την μητέρα τους. Άλλες μιλάνε με τρόμο για τους συζύγους τους κλπ. και φυσικά ζητούν κάποια ανακούφιση για την πληγωμένη τους καρδιά. Μέχρι τώρα ανάμεσα σε τόσα γράμ­ματα δεν είδα ούτε ένα κάποιου ευχαριστημένου από τέτοιες αναπο­διές. Όλοι διαμαρτύρονται και αυτό είναι το λυπηρό. δεν θέ­λουν το ψυχολογικό γύμνασμα, αντίθετα θέλουν να φύγουν από αυτό και ΕΓΩ σαν δάσκαλος νοιώθω πόνο για αυτό. Λέω: «φτωχοί άνθρω­ποι, δεν ξέρετε να επωφεληθείτε από το ψυχολογικό γύμνασμα, ζη­τάτε τον παράδεισο, δεν θέλετε να καταλάβετε την ανάγκη των αντι­ξοοτήτων, δεν θέλετε να πάρετε μέρος στις καλύτερες ευκαιρίες». Αλήθεια δεν θέλετε να φτάσετε στην αυτοανακάλυψη.

Όταν ένας θέλει να γνωρίσει τον εαυτό του, είναι σε αυτά τα γυμνάσματα του πόνου, όπου τα ελαττώματα που κρύβει ο καθένας εκδηλώνονται αναπόφευκτα. Ελάττωμα που ανακαλύπτεται με αυτόν τον τρόπο, το δουλεύουμε βαθιά σε όλα τα επίπεδα του νου. Όταν πραγματικά, έχουμε κατανοήσει στην ουσία το τάδε ή το δείνα ψυχο­λογικό σφάλμα είμαστε έτοιμοι για την αποσύνθεσή του.

Ο εργένης επειδή δεν κατέχει το Ερμαϊκό ποτήρι είναι φα­νερό ότι δεν μπορεί να δουλέψει στην Ενάτη Σφαίρα. Έτσι λοιπόν, μπο­ρεί να καλέσει την θεϊκή Μητέρα, την Στέλλα Μάρις, την Παρ­θένο της θάλασσας, αυτήν την ζωντανή και φιλοσοφική φωτιά που βρίσκεται άδηλη σε κάθε οργανική ή ανόργανη ύλη την οποία λένε στο Ινδοστάν Κουνταλίνη. Όταν ένας καλέσει αυτού του τύπου την ενέρ­γεια, όταν συγκεντρώσει την καρδιά του, το νου και τα πιο βαθειά του συναισθήματα σε αυτή, θα βοηθηθεί. Είμαι βέβαιος ότι αυτή η φλογερή δύναμη μπορεί να κάνει στάχτη, κοσμική σκόνη το ψυχικό επιπρόσθετο που θέλουμε να εκμηδενίσουμε. Τώρα, πρέπει να ξέ­ρουμε ότι η εξελικτική καταλυτική δύναμη που αναπτύσσεται στο σώμα του ασκητή γνωστικού, πολλαπλασιάζει την δύναμη του με την ηλεκτροσεξουαλική του δύναμη, ιδιαίτερα στο Σιδηρουργείο των Κυκλώπων… Για όλους αυτούς τους λόγους, η γυναίκα που έχει αρ­σενικό ή ο άνδρας που έχει ιέρεια, θα μπορούσαν να δουλέψουν πραγματικά και σε βάθος στην διάρκεια της μεταφυσικής σχέσης, οπότε αρκεί μόνο η απαραίτητη αυτοσυγκέντρωση τους στην Ντέβι Κουνταλίνη, την Ιερή Κόμπρα των Αρχαίων Μυστηρίων. Σαφώς ενι­σχυμένη με την ηλεκτρική δύναμη του σεξ, με το μεταβατικό σε­ξου­αλικό ηλεκτρισμό, μπορεί στ’ αλήθεια να εξαφανίσει, να κάνει σκόνη και στάχτη πολύ γρήγορα, οποιοδήποτε ψυχικό επιπρόσθετο, που προηγουμένως έχουμε κατανοήσει.

Εν πάση περιπτώσει αξιότιμοι αδερφοί μου, αυτό που προέ­χει είναι να ανακαλύψουμε το ελάττωμα που θα καταπολεμήσουμε. Αυτό δεν πρόκειται να το βρούμε ΑΝ δεν ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΠΚΗ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ. Οποιαδήποτε αντί­ξοη κατάσταση προσφέρει πλούσιες ευκαιρίες. Δυστυχώς οι άνθρω­ποι θέλουν να αποφύγουν τέτοιες καταστάσεις, διαμαρτύρονται αντί να ευχαριστούν για τέτοιες λαμπρές ευκαιρίες. Αυτό το ψυχολογικό γυ­μνάσιο είναι πολύ δύσκολο, αδύνατο, ή σχεδόν αδύνατο. Όμως όσο πιο δύσκολο είναι το γυμνάσιο, τόσο πιο καλλίτερο είναι για την αυτοανακάλυψη. Ας υποθέσουμε ότι πρέπει να περάσουμε από κά­ποια κατάσταση σχετική με το σεξ. Να βρούμε ξαφνικά την γυ­ναίκα μας με κάποιον άλλο σε κάποια γωνιά του σπιτιού. Καθόλου ευχάρι­στη μια τέτοια συνάντηση, πραγματικά, όμως είναι εξαιρε­τική για την αυτοανακάλυψη. Ίσως στην διάρκεια του γεγονότος να εμφανιζό­ταν όχι μόνο η ζήλεια μα και ο θυμός, διαμαρτυρίες για την γυναίκα, ίσως μίσος, ένα ΕΓΩ της αυτοαγάπης που αισθανόταν πλη­γωμένο. Τελικά, τι κάνουμε; Πολύ ήρεμοι το βράδυ, ξαπλωμένοι στο κρεββάτι μας ανάσκελα, με το σώμα χαλαρό, τα μάτια κλειστά, ανα­πνέοντας ρυθμικά, επαναφέρουμε στον νου μας την σκηνή όπως ακρι­βώς συνέβη. Παρατηρώντας τα ψυχολογικά δεδομένα, θα βρούμε το ΕΓΩ της ζήλειας σαν πρώτη αιτία, ύστερα εκείνο της τρο­μερής οργής, μετά της αυτοαγάπης πληγωμένο θανάσιμα. Γυμνά αυτά τα τρία που πρωτοστάτησαν στην σκηνή, τώρα πρέπει να τα διαλύσουμε όταν θα τα έχουμε καταλάβει. δεν μένει άλλη δουλειά
παρά να τα κάνουμε στάχτη. Μπαίνει τώρα η δουλειά στην Ενάτη Σφαίρα ή ίσως μόνοι, μιας και είναι φανερό ότι τέτοιες στιγμές κα­νείς δεν έχει όρεξη για δουλειά στην Ενάτη σφαίρα, διότι είναι προ­σβε­βλημένος. Το μόνο που θα συνέφερε θα ήταν ένα καλό μπάνιο με ένα κιλό σαπούνι για να δει αν έτσι θα περάσει η κατάσταση. Όμως αν και παρ’ όλα αυτά που συνέβησαν προλάβει να έχει κάποια αυτονο­μία για να δουλεύει στο σιδηρουργείο των Κυκλώπων, τόσο το καλ­λίτερο. Αυτό είναι να δουλεύει κανείς. Τότε στην αλχημεία πρέπει να καλέσει την Κουνταλίνη Σάκτι να την παρακαλέσει να περιορίσει πρώτα αυτό το βρωμερό τέρας της ζήλιας, μετά από μια σωστή δου­λειά με το ΕΓΩ της ζήλιας, να συνεχίσει για να του κατα­στρέψει το τέρας της οργής. Μετά εκείνο της προσωπικής αγάπης. Βέβαια ο κό­σμος αγαπά πολύ τον ίδιο του τον εαυτό και αυτό το ΕΓΩ της προσω­πικής αγάπης είναι πολύ ριζωμένο σε όλο τον κόσμο. Αν μας κτυπή­σουν φιλικά στην πλάτη χαμογελάμε γλυκά. Αν όμως μας πουν κά­ποια προσβολή σοβαρευόμαστε και γινόμαστε φοβεροί. Το ΕΓΩ αυτό της προσωπικής αγάπης πρέπει να παταχτεί είναι το τρίτο που θα έπρεπε να φορτωθεί όλη την δύναμη της θεϊκής Σάκτι. Η εργασία αυτή επαναλαμβάνεται και τις επόμενες μέρες μέχρι να εκμηδενιστούν απόλυτα και τα τρία αυτά ΕΓΩ της μοιραίας σκηνής.

Σαφώς η πρακτική ζωή είναι αυτή που μας δίνει την δυνατό­τητα και το υλικό για την διάλυση του ΕΓΩ. Οι αδερφοί έχουν την τάση να φεύγουν μπροστά στην πρακτική ζωή και να θέλουν να δια­λύσουν το ΕΓΩ μακρυά από αυτή, πράγμα που είναι καθαρά παρά­λογο.

Θυμάμαι όταν δούλευα στην διάλυση του ΕΓΩ, που σε κάποια περίπτωση ένα παιδί μου έπεσε σε ένα σφάλμα, τόσο ανόητο που να πέσει με το αυτοκίνητο του πάνω σε κάποιον άνθρωπο, έναν εργάτη. Ασφαλώς αυτό μου κόστισε αρκετά, 2000 πέσος για τον τραυματία και άλλα τόσα για την αστυνομία προκειμένου να αποτρέψω την φυλά­κιση του φτωχού αυτού παιδιού. Όμως το ζήτημα δεν τελειώνει εδώ. Η αλήθεια είναι ότι όταν πήγα να εξοφλήσω στο αστυνομικό τμήμα το χρέος, το παιδί μου αντί να ευχαριστηθεί διαμαρτυρόταν έντονα ότι διαφωνούσε απόλυτα με την πράξη μου, να πληρώσω 2000 πέσος σε εκείνο το δύστυχο εργάτη, που όμως εμένα μου φά­νηκε σωστό να βοηθήσω και του τάδωσα. την διαμαρτυρία αυτού του παιδιού συνό­δευαν λέξεις όχι βαριές όμως αρκετά αχάριστες. Θυμό δεν αισθάν­θηκα, επειδή είχα ήδη κατακτήσει την διάλυση του. κάποιον πόνο όμως στην καρδιά, ναι κατάλαβα. Αμέσως κατέφυγα στον διαλογισμό για να δω σε τι οφειλόταν ο πόνος αυτός. Μπόρεσα να εξακριβώσω καθαρά την σκληρή πραγματικότητα ενός ΕΓΩ Προ­σωπικής Αγάπης που είχε πληγωθεί. Οπωσδήποτε την αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης την έχω ήδη ανεπτυγμένη πολύ καλά και δεν μου ήρθε δύσκολο να συλλάβω αμέσως αυτό το ΕΓΩ. Αμέσως έριξα φορ­τία σεξουαλικού ηλεκτρισμού ενάντια στο δύ­στυχο. Το δούλεψα με­ρικές μέρες και αυτό άρχισε να μικραίνει μέχρι πού πήρε την μορφή μικρού παιδιού. Συνέχισα αλύπητα για να φτάσω να το κάνω Κο­σμική Σκόνη. Κάπως έτσι πρέπει να δουλεύ­ετε αξιότιμα αδέρφια, όμως από πού πήρα το υλικό της δουλειάς μου; ήταν ένα γεγονός συγκεκριμένο ξεκάθαρο και οριστικό. Όμως στους αδερφούς αρέσει να αποφεύγουν τα πρακτικά προβλήματα της ζωής και αυτό φαίνεται άτοπο, απόλυτα άτοπο.

Μια άλλη φορά και με αρέσει παρενθετικά να δίνω ζωντανά παραδείγματα με σκοπό το συλλογικό προσανατολισμό, είμαι πολύ επηρεασμένος από κάποια στενοχώρια εξ αιτίας των λόγων εκείνου του παιδιού που σίγουρα δεν ήταν ωραίοι. Επειδή ωστόσο πάντα ελέγχω το νου μου και ποτέ δεν είχα έκρηξη νεύρων, δεν βγήκα από τα ρούχα μου. Πραγματικά αυτό ήταν ένας θρίαμβος, όμως δεν υπάρ­χει αμφιβολία ότι μέσα εκεί, πολύ βαθειά, υπήρχαν αντιδράσεις κα­θόλου ευχάριστες. Όταν εξερεύνησα με την αίσθηση της ψυχολο­γι­κής αυτοπαρατήρησης μέσα μου, ανακάλυψα με μεγάλη έκπληξη ένα ΕΓΩ σωματώδες, ρωμαλέο για να πούμε την αλήθεια αρκετά παχύ, τριχωτό σαν αρκούδα να προχωράει στον διάδρομο του παλιού αρχο­ντικού μου σπιτιού. Α! πόσο κρυμμένο μου ήσουνα καταδικα­σμένο, του είπα, τώρα θα σου δώσω μια. Με μένα δεν τα βγάζεις πέρα. Συ­μπέρασμα: κάλεσα την Ντέβι Κουνταλίνη Σάκτι, συνεχίζο­ντας να δουλεύω μικραίνοντας αυτό το τέρας μέχρι που η μητέρα Κουνταλίνη το εξαφάνισε. Αργότερα έμεινε η σκόνη και αυτό εξα­φανίστηκε ολο­κληρωτικά. Όμως αυτό που έχει σημασία είναι ότι ΕΓΩ αφιερώθηκα στο να το δουλεύω μέχρι να το διαλύσω, δουλεύο­ντας μέρα και νύ­χτα, σε όλες τις ώρες και στιγμές μέχρι να το εκμη­δενίσω.

Η αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης εξελίσσεται μέσα στον καθένα σας, σύμφωνα με την χρήση της. Μην ξεχνάτε ότι κάθε τι που δεν χρησιμοποιείται ατροφεί. Θα φτάσει η μέρα που η αί­σθηση της αυτοπαρατήρησης θα έχει εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο μέσα σας που θα μπορείτε να συλλάβετε τέτοια ψυχικά επιπρό­σθετα. Επι­πλέον θα δείτε το αποτέλεσμα μιας τέτοιας δουλειάς πάνω σε αυτά.

Στο όνομα της αλήθειας πρέπει να σας πω πως έτσι όπως εκεί στον ουράνιο θόλο υπάρχει μια Σελήνη, έτσι και μέσα μας υπάρχει μια Ψυχολογική Σελήνη. Έτσι όπως η Σελήνη που λάμπει στο στερέ­ωμα και έχει δύο πρόσωπα, αυτό που φαίνεται και εκείνο που δεν φαί­νεται, έτσι και μέσα μας η Ψυχολογική Σελήνη έχει δύο όψεις: την ορατή, που μπορούμε να κοιτάξουμε με την ψυχολογική αυτοπαρατήρηση και εκείνη που δεν είναι ορατή με μια απλή ματιά είναι σκοτεινή, άγνωστη, ανώνυμη. και όμως αυτή η τελευταία φαίνε­ται όταν η ψυχολογική αίσθηση αναπτυχθεί στον μεγαλύτερο βαθμό της. Νομίζω πως οι αδερφοί μου καταλαβαίνουν όλα
αυτά τα πράγματα. Τώρα πρέπει να ρίξουν όλο το βάρος της δου­λειάς ενάντια στα ψυχικά επιπρόσθετα του ορατού μέρους της ψυ­χολογικής Σελήνης. Πολύ αργότερα μέσα στον χρόνο θα πρέπει να ριχτείτε στα ανεπιθύμητα στοιχεία της Μαύρης Σελήνης, αυτά που δεν φαίνονται με μια απλή ματιά. Πολλοί άγιοι μπόρεσαν να φτάσουν και να εξου­δετερώσουν τα ψυχικά επιπρόσθετα του ορατού μέρους της Ψυχολο­γικής Σελήνης, όμως ποτέ δεν γνώρισαν κάτι για τα ανε­πιθύμητα στοι­χεία της άλλης όψεως της Σελήνης. Αν και υψώθηκαν μέχρι το Νιρ­βάνα, στο Μάχα ΠαραΝιρβάνα, έπρεπε αργότερα να επιστρέψουν για να συνεχίσουν την δουλειά τους με την κρυφή όψη της Σελήνης. Είτε πρόκειται για την πρώτη, είτε για την δεύτερη όψη της Ψυχολογικής Σελήνης τα στοιχεία για την δουλειά υπάρχουν στα ίδια τα γεγονότα της πρακτικής ζωής. Έτσι μη διαφεύγετε, μην προ­σπαθείτε να απο­φεύγετε την πραγματική ζωή. Πρέπει να είστε πιο πρακτικοί αν θέ­λετε πραγματικά να εξαλείψετε τα ΕΓΩ. Σύμφωνα με την δουλειά που θα κάνετε το ΕΓΩ θα γίνεται σκόνη σιγά-σιγά και η Ουσία η φυλακι­σμένη στο ΕΓΩ θα ελευθερώνεται. Αυτός είναι ο δρόμος για να απο­κρυσταλλώσουμε μέσα μας αυτό που λέγεται Ψυχή.

Θα πρέπει να περάσετε όλες τις μεγάλες ηθικές κρίσεις. Αυτό δεν είναι θέμα καθαρά του νου, όχι, δεν πρόκειται για απλή δημαγω­γία, για σκέτη πολυλογία, όχι. Επαναλαμβάνω, αν και ήδη το είπα παραπάνω, ότι αν το νερό δεν βράσει στους εκατό βαθμούς δεν μαγει­ρεύεται ό,τι πρέπει να μαγειρευτεί, δεν διαλύεται ό,τι πρέπει να διαλυ­θεί. για αυτό αν δεν περάσουμε από αυτές τις φοβερά δυνα­τές συγκι­νησιακές κρίσεις, δεν μπορούμε να φτάσουμε στην κατα­στροφή των ΕΓΩ.

Όταν είδα εκείνο το ΕΓΩ της προσωπικής μου αγάπης, της φι­λαυτίας μου, που καλυμμένο άριστα βρισκόταν σε κρυφές πτυχές του ψυχισμού μου, αισθάνθηκα πόνο, είχα να περάσω από μεγάλες συ­γκινησιακές κρίσεις, υπόφερα πολύ, ναι πολύ, και στ’ αλήθεια μετάνοιωσα. Τότε κατόρθωσα να καταστρέψω το ανεπιθύμητο ΕΓΩ με την βοήθεια της Ντέβι Κουνταλίνη Σάκτι. Σαν ανακάλυψα πως είχα μέσα μου ένα δαιμόνιο πολύ διεστραμμένο που προκαλούσε οργή και που ερχόταν από πολύ παλιές εποχές, υπέφερα όσο δεν λέ­γεται. Πέ­ρασα από φοβερές συγκινησιακές κρίσεις, ντράπηκα, για τον εαυτό μου και κατάφερα με την Ντέβι Κουνταλίνη Σάκτι να θρυμματιστεί το απαίσιο ψυχικό στοιχείο. Έτσι λοιπόν μην αποφεύ­γετε τα ανεπι­θύμητα στοιχεία, θα τα συναντήσετε μέσα στην ίδια την πρακτική ζωή, αυτό που χρειάζεται είναι να είσαστε σε επιφυ­λακή και να αγρυ­πνάτε σαν σε καιρό πολέμου. Μιλάμε τώρα, ναι, μιλάμε, αλλά τι λέμε; Έτσι πρέπει να προσέχουμε στα λόγια μας. Έχουμε συγκίνηση; Ναι έχουμε, τι είδους συγκίνηση είναι αυτή; Ίσως αισθανόμαστε μια συγκίνηση ακούγοντας τα ταγκό που τρα­γουδά ο Κάρλος Γκαρδέλ; Τι συγκινήσεις αισθανόμαστε; Είναι κα­λές; Είναι άσχημες; Θα ‘ναι ανώτερες ή απλά κατώτερες; Τι δείχνει το ότι πάμε σε κάποια γιορτή παρακινημένοι από κατώτερες συγκι­νήσεις, χορεύοντας κάτι σαφώς χυδαίο; Στην πρακτική μας ζωή έτσι πρέπει να ανακαλύψουμε τις κα­τώτερες συγκινήσεις που υπαγορεύ­ουν ΕΓΩ κατώτερης συγκινησια­κής αξίας που οφείλουμε να κατα­στρέψουμε. Αν εμείς δεν ξεριζώσουμε, δεν ματώσουμε με το μαχαίρι της αυτοκριτικής τις κα­τώτερες συγκινήσεις, δεν θα είναι ποτέ δυ­νατό να αναπτυχθεί μέσα μας το Ανώτατο Συγκινησιακό Κέντρο που είναι ακριβώς τόσο απα­ραίτητο για την σύλληψη των μηνυμάτων που φτάνουν από τους ανώ­τατους Κόσμους. Είναι λοιπόν στην ζωή όπου πρέπει να ανακαλύ­ψουμε τον εαυτό μας, να προσέξουμε τα λόγια μας, τις σκέψεις μας, τις ιδέες μας. Σαν φτάνει στον νου κάποια σκέψη ασέλγειας, μια ανή­θικη σκηνή, νομίζετε ότι δημιουργήθηκε έτσι απλά; Τι δείχνει αυτό; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πίσω από αυτήν την μοιραία οθόνη του νου, πίσω από την διαδοχή των νοσηρών αυτών μορφών, κάποιο ΕΓΩ ασέλ­γειας είναι εκείνο που ενεργεί. Αν υπάρχουν ΕΓΩ ασέλγειας και εξου­σιοδοτούνται από εκείνους τους κυλίνδρους που φέρουμε στον εγκέ­φαλο, σκηνές από αναμνήσεις και παθιασμένες μορφές, τότε τους κυλίνδρους αυτούς τους προ­βάλλει το ΕΓΩ στην οθόνη του νου. Αν ένας ταυτιστεί με τέτοιες άσχημες σκηνές, ενδυναμώνει τα ΕΓΩ. Έτσι ώστε αν σε κάποια τέ­τοια στιγμή προσβληθούμε από τέτοιου είδους σκέψεις, είναι ανα­γκαίο να καλέσουμε την θεϊκή Ντέβι Κουνταλίνη Σάκτι για να κάνει στάχτη αυτό το ΕΓΩ, με την εξαιρετικά φλογοβόλα δύναμη της. Αν δεν προχωρήσουμε έτσι, αν προηγουμένως ταυτι­στούμε με το ίδιο το ΕΓΩ, αν οι σκηνές ασέλγειας μας ευχαριστούν, τότε αντί να δια­λύσουμε αυτό το ΕΓΩ θα το ενισχύσουμε φοβερά. Καθένας μας βρί­σκεται αιχμάλωτος όλων αυτών των προσώπων, των διαφόρων δρα­μάτων, σκηνών ή κωμωδιών της ζωής. Καθένας μας έχει εγκλωβι­σμένη την συνείδηση μέσα στα ΕΓΩ του. Ας καταστρέ­ψουμε τα ΕΓΩ κάνοντάς τα στάχτη και η συνείδηση θα ελευθερωθεί. Μια ελεύθερη συνείδηση, είναι φωτισμένη συνείδηση, συνείδηση που μπορεί να δει, να ακούσει, να αγγίξει τις μεγάλες αλήθειες των Ανώτατων Κό­σμων. Είναι μια συνείδηση πάνσοφη και θεία.

Την ημέρα που θα εκμηδενίσετε απόλυτα το ΕΓΩ, το τελευ­ταίο που θα πρέπει να εκμηδενίσετε θα είναι τα σπέρματα του. Τα σπέρματα, φοβερά επικίνδυνα, μένουν μετά το θάνατο του ΕΓΩ. Πρέ­πει και αυτά με την σειρά τους να αποδεκατιστούν, να γίνουν στά­χτη. Πρέπει να γίνουμε κύριοι του εαυτού μας, αν θέλουμε να γί­νουμε Βασιλείς και Ιερείς της Φύσεως σύμφωνα με την τάξη του Μελχισεδέκ. δεν θα μπορέσουμε να κυριαρχήσουμε πάνω μας όσο συνεχίζει να μένει η συνείδηση αιχμάλωτη των διαφόρων ανεπιθύμη­των στοιχείων του ψυχισμού μας.

Η συνείδηση που έχει κάνει κατοχή του εαυτού της είναι μια ελεύθερη συνείδηση. Μια συνείδηση που έχει κάνει κατοχή του εαυ­τού της είναι δεκτή στην τάξη του Μελχισεδέκ, είναι μια φωτι­σμένη συνείδηση, τέλεια. Αυτό είναι εκείνο που χρειαζόμαστε.

Την ημέρα που θα έχετε αποκτήσει φωτισμένη συνείδηση, την ημέρα στην οποία θα έχετε γίνει ελεύθεροι, στ’ αλήθεια αυτήν την ημέρα θα έχετε αποκρυσταλλώσει αυτό που ονομάζεται Ψυχή και θα είσθε όλο Ψυχή μέχρι και τα φυσικά σας σώματα. Θα είστε φορτωμέ­νοι από κοσμικές εξουσίες και ιδιότητες, εξουσίες που θεο­ποιούν.

Σας δίδαξα σήμερα, λοιπόν, μια πρακτική διδακτική μέσω μιας οριστικής διαλεκτικής και σε αυτήν την συγκεκριμένη στιγμή θα προχωρήσουμε στον Διαλογισμό. Όμως πιο πριν είναι απαραίτητο να ξέρουμε τι πράγμα ακριβώς θα δουλέψουμε, αλλιώς δεν έχει νόημα αυτό που θα κάνουμε. Μιας και είσαστε άτομα που αγωνίζεστε για την αυτοανακάλυψή σας, είναι σαφές ότι θα δουλέψετε πάνω σε ένα άλφα ή βήτα ψυχολογικό σφάλμα. Μήπως μεταξύ σας υπάρχει κά­ποιος που δεν ξέρει πάνω σε τι να δουλέψει; Είναι πιθανόν να υπάρ­χει σε αυτό το γκρουπ κάποιος αδερφός που δεν έχει καταλήξει σε ένα συγκεκριμμένο ελάττωμα για να το καταπολεμήσει. Αν είναι έτσι θα μου άρεσε να τον γνωρίσω. Ποιος από όλους;

ΕΡ: ΕΓΩ δουλεύω, όμως θα ήθελα να ρωτήσω συγκεκριμένα, γιατί στην πρακτική ζωή εμφανίζεται το ένα ή το άλλο ελάττωμα έτσι ώστε κανείς μπερδεύεται με ποιο να πρωτοδουλέψει. θα σας ζητούσα να μου λέγατε με ποιο ακριβώς να δουλέψω.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΑΜΑΕΛ: Με πιο δουλεύεις τώρα;

ΑΠ: Προσπαθούσα να δουλέψω με το Διαλογισμό πάνω στην ασέλγεια, το θυμό, το φόβο και τότε μπερδεύτηκαν όλα.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Όμως πάνω σε ποιο δουλεύεις ειδικότερα; Βλέπω ότι είσαι άνθρωπος με κρίση και θα πρέπει να έχεις ειδικεύσει την δουλειά σου.

ΑΠ: Θέλησα να δουλέψω πάνω στην ασέλγεια.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Αυτό της ασέλγειας είναι βασικό και χρειάζεται την δουλειά μιας ολόκληρης ζωής, γιατί εδώ βρίσκεται το προπατορικό αμάρτημα, η ρίζα όλων των ελαττωμάτων. Όμως πάντα πρέπει να το δουλεύει κανείς ταυτόχρονα με κάποιο άλλο. Να δουλευτεί ο θυμός, αλλά η δουλειά για την ασέλγεια να συνεχιστεί· να δουλευτεί ο φθόνος, όμως η δουλειά για την ασέλγεια να συνεχιστεί. Να δουλευτεί η υπερηφάνεια αλλά η δουλειά για την ασέλγεια συνεχίζεται, αυτή είναι η βασική γραμμή.

ΕΡ: Σε ένα διαλογισμό πρέπει να εργαστούμε πάνω σε ο,τιδήποτε θυμόμαστε από το ΕΓΩ;

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Αυτό το ο,τιδήποτε θυμόμαστε μου φαίνεται ασυνάρτητο, αόριστο, απροσδιόριστο, ανούσιο, ανόητο, άχρωμο. Ας σκεφτούμε με ακρίβεια ποιο ελάττωμα βρήκες στην πρακτική. Αν είσαι σε επιφυλακή όπως ο φρουρός σε εποχή πολέμου θάχεις ανακα­λύψει κάποιο ελάττωμα. Ποιο βρήκες; Σε τι κατάσταση βρίσκεσαι τώρα; Είπες κάποιον οργισμένο λόγο; Είχες κάποια λάγνη ορμή: Τι ανακάλυψες τελευταίο; Σε τι κατάσταση; ήταν στο σπίτι; Στο μπαρ; Τι σου συνέβη, Κοιμάσαι;

ΑΠ: Ο θυμός.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Μια ορμή του θυμού, με αρέσει που είσαι ειλι­κρινής ξέρεις. Είναι καλό. Λοιπόν αυτό πρέπει να κάνεις, να ζεις σε επαγρύπνηση και σε επιφυλακή όπως ο φρουρός σε καιρό πολέμου. Πού πήγε ο θυμός; Ποια στιγμή; Μπορείς να φανταστείς την στιγμή που αισθάνθηκες θυμό; Μπορείς να το κάνεις; Να το φανταστείς, να θυμηθείς πώς συνέβη το πράγμα; Λοιπόν τώρα θα δουλέψουμε πάνω σε αυτό. Θα ξεκινήσουμε από συγκεκριμένα πράγματα και όχι από γεγονότα άχρωμα, αμυδρά, ανεπαίσθητα, ανούσια. Θα ξεκινή­σουμε από συμβάντα συγκεκριμένα, ξεκάθαρα, οριστικά, ας είμαστε 100% πρακτικοί. Ξανάφερε στον νου σου, φαντάσου πάλι την σκηνή του θυ­μού και πάνω σε αυτό θα δουλέψεις τώρα στον Διαλογισμό.

ΕΡ: Δάσκαλε, συμβαίνει όταν κάποιος ανακαλύπτει ένα ελάττωμα που τον έχει προσβάλλει, λόγου χάριν το θυμό και παρακαλεί την θεϊκή του Μητέρα να τον βοηθήσει να περιορίσει…

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Από ποια περίσταση ξεκίνησες; Πότε έγινε; Σε ποιο δρόμο; Σε τι αριθμό; θέλω συγκεκριμένα γεγονότα, μη μου ανα­φέρεις αοριστολογίες.

ΑΠ: Έγινε χθες συγκεκριμένα, όταν σε μια στιγμή θυμού… δηλ. ήθελα να έρθω να ακούσω την διάλεξη σας. Όμως αυτή η επιθυμία που είχα αισθάνθηκε πληγωμένη, γιατί η σύζυγος μου δεν ήθελε να πάω, τότε λοιπόν θύμωσα, όμως την ίδια κιόλας στιγμή παρακάλεσα την θεϊκή Μητέρα και το κατηγόρησα, όμως δεν ξέρω αν πέτυχα τίποτα.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Ας είμαστε πιο πρακτικοί, θύμωσες με την φτωχή σου σύζυγο, αλλά εσύ ξέρεις πια γιατί θύμωσες;

ΑΠ: Γιατί δεν με άφησε να έρθω στην διάλεξη.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Ώστε υπάρχει ο θυμός, δεν σε άφησε να έρ­θεις στην διάλεξη. Τι πληγώθηκε μέσα σου την στιγμή εκείνη;

ΑΠ: Η περηφάνια μου.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Τότε υπάρχουν δύο ελαττώματα: ο θυμός και η περηφάνια. Πάνω σε αυτά τα δύο ΕΓΩ θα δουλέψεις τώρα συγκεκρι­μένα και πρακτικά. Η παράκληση που έκανες την στιγμή εκείνη ήταν σωστή ενέργεια αν και κάπως επιπόλαιη. Σκέφτηκες ήδη πάνω σε αυτό; Ξαναφαντάστηκες την σκηνή; Πόσες ώρες ήσουνα στο κρεβάτι σου με το σώμα χαλαρό κάνοντας συνείδηση του τι σου συνέβη; θα μπορούσες να μου πεις ακριβώς; Διότι είναι πολύ επιπό­λαιο και χρει­άζεται να εμβαθύνουμε περισσότερο. Το νερό που κυλά με πολλές δίνες είναι νερό με μικρό βάθος. Χρειαζόμαστε νερό με μεγάλο βά­θος. Τα πηγάδια, θα λέγαμε με μικρό βάθος στην άκρη του δρόμου ξεραίνονται κάτω από το φως του ήλιου γίνονται βόρβορος γεμάτος αποσύνθεση. Τα βαθειά νερά αντίθετα, όπου ζουν τα ψάρια και υπάρχει ζωή μέσα τους είναι διαφορετικά. Πρέπει να εμβαθύνουμε περισσότερο. Πόσες ώρες έμεινες σε διαλογισμό ανοικοδομώντας την σκηνή;

ΕΡ: Θάθελα να μάθω το κύριο ψυχολογικό χαρακτηριστικό.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Βέβαια είναι βασικό το κύριο ψυχολογικό χα­ρακτηριστικό, γιατί όταν κάποιος το γνωρίζει το δουλεύει και γίνε­ται πιο εύκολη η καταστροφή του ΕΓΩ. Όμως θα σας πω μια μεγάλη αλή­θεια προτού ερευνήσουμε μέσα μας, με το σκοπό να γνωρί­σουμε το βασικό ψυχολογικό χαρακτηριστικό. Θα έπρεπε να έχουμε δουλέψει αρκετά, το λιγότερο, μιά πενταετία, το λιγότερο γιατί δεν είναι τόσο εύκολο να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε το κύριο ψυχο­λογικό χαρα­κτηριστικό.

Πραγματικά ο καθένας μας έχει εσφαλμένες ιδέες πάνω στην προσωπικότητα του, επειδή βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα από την φαντασία μας. Σκεφτόμαστε τον εαυτό μας σε λανθασμένη μορφή, για αυτό οι άλλοι μας βλέπουν καλλίτερα από εμάς τους ίδιους. δεν θα μπορούσε κανείς να βρει το κύριο ψυχολογικό χαρακτηριστικό του αν δεν έχει εξαλείψει σε μεγάλο ποσοστό, τα ψυχικά μη ανθρώ­πινα επιπρόσθετα. για αυτό αν θέλετε να γνωρίσετε το κύριο ψυχο­λογικό χαρακτηριστικό, πρέπει το λιγότερο να δουλέψετε πέντε χρόνια. Μετά από καμία πενταετία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε στον εαυτό μας το αναδρομικό σύστημα εφαρμόζοντας το, τόσο στην σημε­ρινή, όσο και στις προηγούμενες ζωές μας. Τότε με μεγάλη έκ­πληξη θα δούμε πως την μια ή την άλλη φορά κάνουμε το ίδιο λάθος. Θ’ ανακαλύψουμε ένα λάθος κλειδί που σε όλη μας την ύπαρξη έχει διαπράξει τα χειρότερα σφάλματα και πάντα βρίσκεται χαρακτηρι­σμένο από ένα συγκεκριμένο έγκλημα το οποίο έχει αποτελέσει τον άξονα σε όλες τις προηγούμενες ζωές μας. Όμως για να εφαρμόσει κανείς με κάποια διαύγεια την άσκηση αυτή της αναδρομής πρέπει φυσικά να περιορίσει πρώτα πολλά ΕΓΩ. Με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσα να πιστέψω ότι θα μπορούσε να αποκαλυφθεί το κύριο ψυ­χολογικό χαρακτηριστικό, αν κανείς δεν χρησιμοποιήσει έξυπνα το αναδρομικό σύστημα. Πραγματικά για να το χρησιμοποιήσει με δι­αύγεια πρέπει επίσης να είναι ειλικρινής. Όταν η συνείδηση βρίσκεται αρκετά βυθισμένη στα ΕΓΩ δεν υπάρχει διαύγεια, οπότε η αναδρομική άσκηση κάτω από αυτές τις συνθήκες γίνεται κάτι από­μακρο αν όχι φανταστικό ή απατηλό. Αυτό είναι η γνώμη μου.

ΕΡ: Το πρωί αισθάνθηκα κάποια αντίδραση, όμως πρόκειται για διαφορετικό γεγονός που συνέβη άλλη στιγμή και υπακούει σε άλλα ΕΓΩ. στον Διαλογισμό, πρέπει να αφιερωθώ και στα δύο περιστατικά ή μόνο στο ένα;

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Βέβαια στον Διαλογισμό πρέπει να αφιερωθείς σε ένα μόνο, στην αρχή. Αργότερα αφιερώνεσαι σε άλλο. Τώρα προ­χώ­ρησε στην πρώτη περίπτωση με σκοπό να την δουλέψεις.

ΕΡ: Το ΕΓΩ, εκείνο που αφήνω έξω από το Διαλογισμό δεν υπάρχει φόβος να ενισχυθεί;

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Το αφήνεις για άλλη φορά, όμως αν δεν θέλεις να ενισχυθεί, μη του δώσεις τροφή και θα δεις πως θ’ αδυνατήσει.

ΕΡ: Δάσκαλε, μας διδάξατε μια τάξη στην δουλειά που πρέπει να κάνουμε, κατά την διάρκεια της μέρας που εκδηλώνονται διάφορα ελαττώματα. για αυτό ίσως δεν σας κατάλαβα καλά όσον αφορά την αναζήτηση του κυρίου ψυχολογικού χαρακτηριστικού. Πώς μπορούμε να καταλάβουμε αυτό και πάνω σε τι πρέπει να δουλέψουμε;

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Πρέπει να υπάρχει μια τάξη στην δουλειά, εί­ναι φανερό, και συμφωνώ. Όμως φτάνοντας η νύχτα με το κορμί χαλα­ρωμένο θα εφαρμόσεις την αναδρομική σου άσκηση πάνω στην σημε­ρινή σου ύπαρξη ή τις προηγούμενες σου και λιγότερο στην ημέρα. Έτσι με τα στοιχεία φτιαγμένα ξανά στην σειρά και ταξινο­μημένα κα­τάλληλα, προχωράμε στην δουλειά μας: Πρώτα κάποιο γε­γονός στο οποίο μπορούμε να αφιερώσουμε 15 με 20 λεπτά, άλλο γεγονός που να αφιερώσω γύρω στην μισή ώρα, άλλο γεγονός σε 5 λεπτά. Όλα εξαρ­τώνται από την σπουδαιότητα των γεγονότων και με τέτοιου είδους κατάταξη μπορούμε να δουλέψουμε την νύχτα ήρεμα και με τάξη.

ΕΡ: Και για να τα διαλύσουμε;

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Πάλι με τάξη, γιατί σε κάθε εργασία πάνω στο άλφα ή βήτα συμβάν μπαίνουν οι παράγοντες της ανακαλύψεως, της κρίσεως και της εκτελέσεως. Σε κάθε στοιχείο εφαρμόζεις αυτά τα τρία: την ανακάλυψη: όταν το ανακαλύψεις, την κατανόηση: όταν το καταλάβεις, τον περιορισμό: με την βοήθεια της θεϊκής Μητέρας Κουνταλίνης. Έτσι γίνεται η εργασία. Γιατί έτσι και αρχίσεις την δουλειά πότε με το ένα πότε με το άλλο, σκέψου πως θα μπερδευ­τούνε τα πράγματα. Θα είναι για σένα δύσκολο γιατί στην
πραγματικότητα, αλήθεια σου λέω, και θα επαναλάβω την φράση εκείνη που γράφει στην θεία Αινιάδα ο ποιητής της Μάντουα, Βιργί­λιος «και να είχαμε εκατό γλώσσες για να μιλάμε και χαλύβδινο τον ουρανίσκο μας δεν θα καταφέρναμε να αριθμήσουμε απόλυτα τα ελατ­τώματα μας». Έτσι ώστε αν προσπαθούσες να δουλέψεις ένα ελάτ­τωμα σε δύο μήνες, άλλο σε άλλους δύο και αν είναι χιλιάδες τα ελαττώματα, πότε θα τα τελειώσεις όλα;

Ακόμα, το ένα ελάττωμα είναι συνδεδεμένο με ένα άλλο και εκείνο με ένα τρίτο. Σπάνια εμφανίζεται μόνο του ένα ελάττωμα, πά­ντοτε συνοδεύεται από κάποιο άλλο. για αυτό πρέπει να δουλέ­ψουμε με τάξη, αλλά κατάλληλα ταξινομημένα κάθε μέρα μέχρι να φτά­σουμε στον θρίαμβο.

ΕΡ: Μας μιλάτε για την ακαταστασία του σπιτιού. Ο Δάσκαλος G μιλά για την ακαταστασία του σπιτιού και για κάποιον προσωρινό αρχιοικονόμο και για κάποια ΕΓΩ που ικανοποιούνται από την δουλειά αυτή, όπως άλλα που δεν τους αρέσει η δουλειά, με σκοπό να σχηματίσουμε ένα διαρκές κέντρο βαρύτητας. Πώς μπορούμε να νοήσουμε κάτι τέτοιο;

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Ειλικρινά αυτό για έναν Αρχι-οικονόμο που έτσι αναφέρεται από τους Νικόλ, Γκουρτζίεφ και Ουσπένσκυ μου φαίνεται μια ανοησία, χωρίς καμμιά αξία. Όσον αφορά εμένα, ή καλ­λίτερα αυτός που είναι εδώ μέσα μου, που διέλυσε το ΕΓΩ, ειλι­κρινά ποτέ δεν κατέφυγε στο σύστημα του Αρχιοικονόμου. Ότι υπάρχουν χρήσιμα ΕΓΩ, ναι, είναι αλήθεια όπως και το ότι υπάρχουν άχρηστα. Ότι υπάρχουν καλά ΕΓΩ, υπάρχουν κατά σωρούς όπως και κακά. Πρέπει να εξαφανίσουμε τα καλά όπως και τα κακά ΕΓΩ. Μια μέρα, ένας φίλος μου έλεγε ότι είχε ένα εργοστάσιο παντελονιών στο Σαλ­βαδόρ: «Δάσκαλε, αν εξαλείψω το χρήσιμο ΕΓΩ να φτιάχνω παντελόνια ατό εργοστάσιο μου, τότε ποιος θα συνεχίσει να φτιάχνει παντελόνια; θ’ αποτύχει η επιχείρησή μου». Μη σε νοιάζει, του είπα, φίλε μου. Αν εσύ καταστρέψεις αυτό το ΕΓΩ, ένα μέρος του Είναι που αντιστοιχεί σε κάθε είδους τέχνη, θα απασχοληθεί να κάνει παντελόνια και θα τα φτιάξει καλλίτερα από σένα. Ο φίλος μου φάνηκε ικανοποιημένος και συνέχισε το καθήκον του.

Τα καλά ΕΓΩ, κάνουν μεν καλά έργα δεν ξέρουν όμως να τα κάνουν. Κάνουν το κακό όταν δεν πρέπει. Δίνουν ελεημοσύνη σε έναν ναρκομανή για να αγοράσει την δόση του. Σε έναν μέθυσο για να συνεχίσει το μεθύσι του. Δίνουν ελεημοσύνη σε έναν πλούσιο που την ζητά για να κάνει το κομμάτι του. Τα ΕΓΩ του καλού δεν ξέρουν να κάνουν το καλό. Σε τελευταία ανάλυση εμείς πρέπει να τοποθετη­θούμε ενάντια στο καλό και ενάντια στο κακό. Ειλικρινά πρέπει να φτάσουμε πιο μακρυά από το καλό ή το καλό και να χουφτώσουμε το σπαθί της Κοσμικής Δικαιοσύνης. Ούτως ή άλλως τι είναι αυτό που καλούμε καλό: Ας συνειδητοποιήσουμε αυτό που ονομάζουμε καλό. Καλό είναι ότι βρίσκεται στην θέση του, κακό κάθε τι έξω από αυτήν. Για παράδειγμα: η φωτιά είναι καλή, όμως το ίδιο είναι αν κάψει την κουρτίνα ή εσάς ζωντανούς; Πώς θα σας φαινόταν;

Το νερό στο ποτήρι είναι καλό, επίσης στην κουζίνα χρησι­μεύει για το πλύσιμο των πιάτων, όμως πώς σας φαίνεται όταν πλημ­μυρίζει όλα τα σπίτια: Άσχημο, έτσι δεν είναι; για αυτό καλό είναι ότι βρίσκεται στην θέση του και άσχημο ό,τι είναι έξω από την θέση του. Μια αρετή όσο καλή και να φαίνεται, αν εμφανιστεί έξω από τον τόπο της γίνεται άσχημη.

Θα άρεσε σε σας, σαν γνωστικοί απεσταλμένοι, να διδάξετε σε κάποια καντίνα ή ένα πορνείο; θα σας άρεσε; Νομίζω πως όχι, και αν σας αρέσει, τότε δεν σας το συνιστώ γιατί θα ήταν κακό, παρά­λογο.

Ξαναλέω, καλό είναι ό,τι βρίσκεται στην θέση του και κακό ό,τι έξω από αυτή. Έτσι τελικά και τα λόγια κακώς λέγονται όταν δεν χρειάζονται, θα μπορούσαμε να λέγαμε καλλίτερα ότι υπάρχει σω­στό και λανθασμένο. Έτσι το πιο σημαντικό στην ζωή είναι, θα λέ­γαμε, η καταστροφή των ΕΓΩ, άσχετα αν είναι καλά ή κακά.

ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ Νο 1 – δ μέρος

Η ανάγκη του να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψεων

Οι Αντιπροσωπείες της διάνοιας-1

Οι Αντιπροσωπείες της διάνοιας

ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ Νο 1 – ε μέρος

Ο Κόσμος της διάνοιας

Η κρυμμένη πλευρά της δικής μας Ψυχολογικής σελήνης

Ερωτήσεις επάνω στον θάνατο του ΕΓΩ

Η Επανεκτίμηση της Δουλειάς

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΙΑΣ

Με σκοπό να καταλάβουμε το πραγματικό, βρίσκεστε εσείς εδώ για να με ακούτε και ΕΓΩ για να σας μιλάω. Όμως είναι ανα­γκαίο να υπάρχει μεταξύ μας μια πραγματική μετάληψη των ψυχών. Να επιβάλλουμε στον εαυτό μας να αναζητάμε, να ερευνάμε, να ψά­χνουμε, να προσπαθούμε να ξέρουμε, με το σαφή σκοπό να αποκτή­σουμε ένα προσανατολισμό στον δρόμο της εσωτερικής αυτοπραγμά­τωσης του Είναι.

Το να ξέρουμε να ακούμε είναι πολύ δύσκολο, να ξέρουμε να μιλάμε είναι πιο εύκολο. Συμβαίνει ότι όταν ακούμε γίνεται ανα­γκαίο να είμαστε ανοικτοί προς το καινούργιο με αυθόρμητη Διά­νοια, ελεύθεροι από προοκέψεις, προκρίσεις, κλπ. Όμως συμβαίνει ότι το ΕΓΩ, ο εαυτός μας, δεν ξέρει να ακούει, γιατί όλα τα μεταφρά­ζει με βάση τις προκρίσεις. Όλα τα μεταφράζει σύμφωνα με αυτό που έχει αποθηκεύσει στο διαμορφωτικό κέντρο. Ποιο είναι το δια­μορφωτικό κέντρο; Η μνήμη. Γιατί την ονομάζουν διαμορφωτικό κέντρο; Διότι εκεί γίνεται η διανοητική διαμόρφωση των σκέψεων. Το καταλαβαί­νετε αυτό; Γίνεται επείγον να μάθουμε να ακούμε με καινούργια διά­νοια, μη επαναλαμβάνοντας όσα έχουμε συσσωρεύ­σει στην μνήμη.

Μετά από αυτά τα εισαγωγικά λόγια, θα προσπαθήσουμε να συμφωνούμε στην ορολογία, ιδέες κλπ. Πρώτα από όλα, είναι απαραί­τητο να ξέρουμε, αν το διανοητικό μπορεί να μας φέρει το ίδιο καμιά φορά στην εμπειρία του πραγματικού. Υπάρχουν λαμπε­ρές διάνοιες (αυτό δεν μπορούμε να το αρνηθούμε), όμως αυτές ποτέ δεν έχουν πειραματιστεί αυτό που είναι η αλήθεια.

Πρώτα από όλα είναι καλό να ξέρουμε ότι υπάρχουν 3 διά­νοιες σε μας. Την πρώτη θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε διά­νοια των αισθήσεων, την δεύτερη θα την θεωρήσουμε σαν ενδιάμεση διά­νοια και την τρίτη σαν εσωτερική διάνοια. Όμως ας σκεφθούμε τι είναι η διάνοια των αισθήσεων που όλοι χρησιμοποιούμε κάθε μέρα. ΕΓΩ θα έλεγα ότι επεξεργάζεται τις σκέψεις της με τα δεδο­μένα που της προσφέρουν οι 5 αισθήσεις και με αυτές τις περιεχό­μενες ιδέες διαμορφώνει τους συλλογισμούς της. Αν βλέπουμε τα πράγματα από αυτήν την σκοπιά, είναι φανερό ότι η υποκειμενική λο­γική, η αισθη­σιακή λογική έχει σαν βάση της τις εξωτερικές αισθη­σιακές αντιλή­ψεις. Αν σαν μοναδικό ελατήριο των λειτουργειών της έχει αποκλει­στικά τα δεδομένα που έχει λάβει μέσω των πέντε αι­σθήσεων, αναμ­φισβήτητα δεν θα έχει πρόσβαση σε εκείνο που δια­φεύγει από τον ελαττωματικό κύκλο των εξωτερικών αισθησιακών αντιλήψεων, αυτό είναι φανερό. Τίποτα δεν μπορεί να ξέρει αυτή η διάνοια από το πραγματικό των μυστηρίων της ζωής και του θανά­του, τίποτα γύρω από την αλήθεια, από το θεό κλπ. Έτσι λοιπόν από πού θα μπορούσε αυτή η διάνοια να βγάλει πληροφορίες όταν η μο­ναδική της πηγή τροφής είναι τα δεδομένα που της έχουν μεταδώσει οι 5 αισθήσεις; Σαφώς δεν έχει με τι να γνωρίζει το από πάνω.

Έρχεται αυτήν την στιγμή στην μνήμη μου κάτι πολύ ενδιαφέ­ρον. Έγινε μια φορά ένα μεγάλο συνέδριο στην Βαβυλωνία, την εποχή της λάμψης της Αιγύπτου. ήρθαν άνθρωποι της Συρίας, Αιγύ­πτου, Φοινίκης κλπ. στο αναφερόμενο συνέδριο. Είναι φανερό ότι το θέμα συζητήσεως φαινόταν ενδιαφέρον. ήθελαν να ξέρουν με ανα­λυτικές συζητήσεις αν το ανθρώπινο ον είχε ή όχι ψυχή. Τότε, σαφώς οι 5 αισθήσεις είχαν ήδη εκφυλιστεί αρκετά, μόνο έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε πώς οι άνθρωποι διάλεξαν αυτό το θέμα σαν αφορμή του συνεδρίου. Σε μια άλλη εποχή αυτό το συνέδριο θα είχε καταλήξει παράλογο. Ποτέ δεν θα είχε περάσει στον νου των Λεμουρίων να κά­νουν ένα συνέδριο τέτοιου τύπου. Στους ανθρώ­πους της ηπείρου ΜΟΥ αρκούσε να βγουν από το σώμα τους για να ξέρουν αν είχαν ή όχι ψυχή, το έκαναν με μεγάλη ευκολία. Δεν ήταν τόσο καθυστερη­μένοι στον φυσικό μηχανισμό. Έτσι λοιπόν ένα θέμα τέτοιου είδους θα μπορούσε να το προτείνει μόνο μια ανθρωπότητα που είχε πάρει το δρόμο της καθοδικής εξέλιξης, εκφυλισμένη…

Γίνονταν λοιπόν πολλές συζητήσεις, τόσο υπέρ όσο και κατά, ώσπου ανέβηκε στο βήμα της ευγλωττίας ένας μεγάλος σοφός της Συρίας. Αυτός ο άνθρωπος είχε καλλιεργηθεί στην Αίγυπτο, είχε σπουδάσει στα μυστήριά της και μίλησε με δυνατή φωνή λέγοντας:

«Η λογική δεν μπορεί να ξέρει τίποτα πάνω στην αλήθεια, πάνω στο πραγματικό, πάνω στην ψυχή, πάνω στο αθάνατο. Η λο­γική το ίδιο χρησιμεύει για να στηρίζει μια πνευματική θεωρία όπως και μια υλιστική, θα μπορούσε να επεξεργασθεί ένα θέμα με μια εξαιρετική λογική, όπως θα μπορούσε να σχηματιστεί, σε αντίθετη περίπτωση, ένα υλιστικό θέμα με μια παρόμοια λογική. Έτσι λοιπόν η υποκειμενική λογική, αισθησιακή, τρεφόμενη με τα δεδομένα που της έχουν δώσει οι 5 αισθήσεις φτάνει για όλα, μπορεί να φτιάχνει θέματα είτε πνευματικού είτε υλιστικού τύπου, επομένως δεν είναι κάτι στο οποίο μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη. Υπάρχει μια δια­φορετική αίσθηση, είναι η αίσθηση αντίληψης, που ξεχωρίζει τις κο­σμικές αλήθειες, είναι η ικανότητα του Είναι. Όμως η υποκειμε­νική λογική δεν μπορεί να μας δίνει πραγματικά καμμιά πληροφο­ρία, πάνω στην αλήθεια, πάνω στο πραγματικό. Τίποτε δεν μπορεί να ξέ­ρει η αισθησιακή λογική πάνω στα «μυστήρια της ζωής και του θα­νάτου».

Έτσι μίλησε εκείνος ο σοφός και είπε ακόμα και το άλλο:

«Εσείς με γνωρίζετε, σε όλους είναι γνωστό πως έρχομαι από την Αίγυπτο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ζωή μου έχει γίνει διαφο­ρετική και η αισθησιακή μου διάνοια δεν θα μπορούσε να προ­σφέρει τίποτα πάνω στο πραγματικό».

Έτσι εκφράστηκε εκείνος ο άνθρωπος και εξήγησε στους πε­ρήφανους:

«Εσείς δεν μπορείτε να ξέρετε τίποτα με τους συλλογισμούς σας πάνω στην αλήθεια, πάνω στην ψυχή ή πάνω στο πνεύμα. Ο ορ­θολογιστικός νους δεν μπορεί να ξέρει τίποτα πάνω σε αυτά».

Καλώς μίλησε εκείνος ο άνθρωπος με πολλή ευγλωττία και έπειτα απομακρύνθηκε εγκαταλείποντας οποιουδήποτε είδους σχο­λαστικισμό. Προτίμησε να εγκαταλείψει τον υποκειμενικό ορθολογι­σμό και να εξελίσσει εκείνη την ικανότητα που αναφέρ­θηκε πριν σαν αντίληψη διάκρισης των κοσμικών αληθειών, ικανό­τητα που σε μια άλλη εποχή είχε η ανθρωπότητα σε γενικό επίπεδο αλλά ατρόφησε όταν εξελίχθηκε το ψυχολογικό ΕΓΩ, ο εαυτός μας κλπ.

Εκείνος ο σοφός που είχε σπουδάσει στην Αίγυπτο, λένε ότι μακριά από κάθε είδους σχολείο, πήγε να καλλιεργήσει την γη και να εμπιστευτεί αποκλειστικά στην αξιοθαύμαστη ικανότητα του Είναι, γνωριζόμενη σαν αντίληψη διακρίνουσα τις κοσμικές αλήθειες. Όμως πάμε λίγο πιο μακρυά. Υπάρχει μια διάνοια διαφορετική από την αι­σθησιακή διάνοια, θέλω να πω με εμφαντική μορφή η ενδιά­μεση διά­νοια. Στην ενδιάμεση διάνοια βρίσκουμε τις πεποι­θήσεις θρη­σκευτικού είδους. Σαφώς τα δεδομένα που έχει λάβει από τις θρη­σκείες αποθηκεύονται εδώ.

Υπάρχει επίσης η εσωτερική διάνοια. Αυτή η διάνοια λει­τουργεί αποκλειστικά με τα δεδομένα που της μεταδίδει η συνεί­δηση του Είναι. Η εσωτερική διάνοια δεν θα μπορούσε ποτέ να λει­τουργεί χωρίς τα δεδομένα που της προσφέρει η εσωτερική συνεί­δηση του Είναι.

Να οι τρεις διάνοιες. την διάνοια των αισθήσεων στο Ευαγγέ­λιο την γνωρίζουμε με όλες τις θεωρίες της, σαν το προζύμι των Σαδδουκαίων. Ο Ιησούς Χριστός είχε ειδοποιήσει λέγοντας: «προ­σέξτε τον εαυτό σας από το προζύμι των Σαδδουκαίων». Δηλαδή από τις υλιστικές θεωρίες, αθεϊστικές σαν την μαρξιστική διαλεκτική. Αυτό το είδος θεωριών αντιστοιχεί ακριβώς με την διδασκαλία των Σαδδουκαίων την οποία αναφέρει ο Χριστός. Όμως επίσης ειδοποιεί ο κύριος της τελειότητας για την διδασκαλία των Φαρισαίων. Αυτή η διδασκαλία αντιστοιχεί στην ενδιάμεση διάνοια και ποιοι είναι οι Φαρισαίοι; Είναι εκείνοι που παρίστανται στους ναούς και στα σχο­λεία τους, στις θρησκευτικές αιρέσεις κλπ. για να τους βλέπουν. Ακούνε το λόγο όμως δεν τον πραγματοποιούν στον εαυτό τους, εί­ναι σαν τον άνθρωπο που κοιτάζεται σε έναν καθρέπτη και έπειτα φεύγει. Παρίστανται μόνο για να τους βλέπουν οι άλλοι, όμως ποτέ δεν δου­λεύουν με τον εαυτό τους και αυτό είναι φοβερό λάθος. Χαί­ρονται με τις πεποιθήσεις τους, δεν τους ενδιαφέρει ο εσωτερικός μετασχημα­τισμός, τελειωτικά, χάνουν το χρόνο τους άθλια και απο­τυγχάνουν.

Ας απομακρυνθούμε λοιπόν από το προζύμι των Σαδδου­καίων και των Φαρισαίων και ας σκεφτούμε να ανοίξουμε την εσωτε­ρική διάνοια. Πώς θα την ανοίξουμε; Γνωρίζοντας να σκεπτό­μαστε ψυχολογικά και έτσι θα μπορέσουμε να ανοίξουμε την εσωτε­ρική διά­νοια που λειτουργεί με τα δεδομένα της υπερθετικής συνεί­δησης του Είναι. Τότε χάρις σε αυτό θα αποκτήσουμε την εμπειρία του πραγμα­τικού, των διαφόρων φαινομένων της φύσης.

Με την εσωτερική διάνοια ανοιγμένη μπορούμε να μιλάμε για παράδειγμα πάνω στον νόμο του κάρμα, ήδη όχι από όσα λένε ή δεν λένε οι άλλοι αλλά από άμεση εμπειρία. Επίσης με την εσωτε­ρική διάνοια ανοικτή είμαστε αρκετά έτοιμοι για να μιλάμε πάνω στον νόμο της υποτροπής ή πάνω στον νόμο της αιώνιας επιστροφής όλων των πραγμάτων, ή πάνω στην μετεμψύχωση των ψυχών κλπ. Αλλά αυτό είναι γεγονός. δεν στηριζόμαστε πια σε κάτι που διαβά­σαμε ή ακούσαμε από μερικούς συγγραφείς, αλλά στηριζόμαστε σε εκείνο που πραγματικά εμείς οι ίδιοι άμεσα έχουμε πειραματιστεί, αυτό εί­ναι φανερό.

Ο κύριος Εμμανουήλ Καντ, ο φιλόσοφος, κάνει μια διαφορο­ποίηση μεταξύ της κριτικής της υποκειμενικής λογικής και της κριτι­κής της αγνής λογικής. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η υπο­κειμενική, ορθολογιστική λογική, ποτέ δεν θα μπορούσε να μας προ­σφέρει κάτι που δεν ανήκει στον κόσμο των πέντε αισθήσεων. Ο καλλιεργημένος νους από μόνος του είναι ορθολογιστής και υποκει­μενικός. Πάντα όταν ακούει ένα θέμα πάνω στην μετενσάρκωση, πάνω στο κάρμα, θα απαιτεί δοκιμές, αποδείξεις. Τις αλήθειες που μόνο μπορούμε να τις αντιλαμβανόμαστε με την εσωτερική διάνοια δεν θα μπορούσαμε να τις αποδείξουμε στον αισθητικό κόσμο. Το να απαιτείς δοκιμές πάνω ο’ αυτές στον κόσμο των αισθήσεων, τον εξωτερικό, ισοδυναμεί με το να απαιτείς από έναν βακτηριολόγο να μελετήσει τα μικρόβια με τηλεσκόπιο, όπως επίσης να απαιτείς από τον αστρονόμο να μελετή­σει αστρονομία με ένα μικροσκόπιο. Οι δοκιμές όμως δεν μπορούν να δίνονται στην υποκειμενική λογική. Αυτή δεν έχει τίποτα με το οποίο να μπορεί να δει εκείνο που δεν ανήκει στον κόσμο των αισθή­σεων.

Τα θέματα σαν: η μετενσάρκωση, το κάρμα, η ζωή μετά θά­νατον, κλπ. είναι αποκλειστικά ζητήματα της εσωτερικής διάνοιας και ποτέ της διάνοιας των αισθήσεων.

Στην εσωτερική διάνοια μπορούμε να τα αποδείξουμε, όμως πρώτα από όλα απαιτείται στον δόκιμο να έχει ανοίξει την δική του εσωτερική διάνοια. Αν δεν την έχει ανοίξει πώς θα μπορούσαμε να του κάνουμε επίδειξη τέτοιου είδους; Αδύνατο, έτσι δεν είναι;

Αν το έχουμε καταλάβει αυτό με σαφήνεια, συμφέρει να εμ­βαθύνουμε λιγάκι σε αυτό το ζήτημα των ικανοτήτων. Ένας καλλιερ­γημένος νους, από μόνος του είναι μια ικανότητα από τις πιο χυδαίες στα επίπεδα του Είναι. Αν θέλουμε να τα κάνουμε όλα δια­νοητικά, ποτέ δεν θα φτάσουμε στην αντίληψη των κοσμικών αλη­θειών. Αναμ­φισβήτητα υπάρχει πιο μακριά από τον καλλιεργημένο νου μια ικα­νότητα επίγνωσης, θέλω να αναφερθώ με εμφαντικό τρόπο αυτήν την φορά, στην συνειδητή φαντασία. Πολύ έχει υποτιμη­θεί αυτή η ικανό­τητα, μερικοί την ονομάζουν «Η τρελλή του σπι­τιού», άδικο όνομα αυτό, γιατί αν δεν υπήρχε η συνειδητή φαντασία δεν θα υπήρχε το μα­γνητόφωνο, το αυτοκίνητο, ο σιδηρόδρομος, κλπ.

Ο σοφός που θέλει να κάνει μια εφεύρεση, πρώτα πρέπει να την φανταστεί, έπειτα να την σχηματίσει σε ένα χαρτί. Ο αρχιτέκτονας που θέλει να φτιάξει ένα σπίτι, θα πρέπει πρώτα να το φανταστεί και μετά να σχηματίσει το σχέδιο του. Έτσι λοιπόν η συνειδητή φαντα­σία έχει επιτρέψει τις εφευρέσεις. Δεν είναι τότε κάτι που μπορούμε να περιφρονούμε. Το ότι υπάρχουν πολλά είδη φαντασίας, δεν μπο­ρούμε να το αρνηθούμε. Την πρώτη φαντασία μπορούμε να την ονομά­σουμε μηχανική φαντασία. Αυτή είναι η ίδια η ονειροπόληση. Είναι φανερό ότι αυτήν την αποτελούν τα απορρίμματα της μνήμης και εί­ναι μέχρι και βλαβερή. Όμως υπάρχει ένα άλλο είδος φαντα­σίας. Είναι η θεληματική φαντασία, δηλαδή η συνειδητή φαντασία.

Η ίδια η φύση έχει φαντασία, αυτό είναι φανερό. Αν δεν υπήρχε η φαντασία όλα τα πλάσματα της φύσης θα ήταν τυφλά. Όμως χάρις σε αυτήν την καταπλητική ικανότητα, υπάρχει η αντίλήψη, διαμορφώνονται οι εικόνες στο αντιληπτικό κέντρο του Είναι, ή αντιληπτικό κέντρο των αισθήσεων. Η δημιουργική φαντα­σία της φύσης έχει παράγει τις διάφορες μορφές που υπάρχουν σε όλο εκείνο που είναι.

Στην εποχή των υπερβόρειων ή των Λεμουριανών, δεν χρησι­μοποιούσαν τον καλλιεργημένο ή μορφωμένο νου. Χρησιμοποιού­σαν την συνειδητή φαντασία. Τότε το ανθρώπινο ον ήταν αθώο και σε θαυμαστή θεαματικότητα το σύμπαν αντανακλούσε σαν σε μια κρυ­στάλλινη λίμνη στην φαντασία του. ήταν μια άλλη εποχή για την αν­θρωπότητα. Σήμερα προκαλεί πόνο να βλέπεις πολύ κόσμο να έχει χάσει μέχρι την ίδια την συνειδητή φαντασία. Έχει δηλαδή εκ­φυλιστεί τρομακτικά αυτή η ικανότητα.

Είναι δυνατόν βέβαια να εξελίσσουμε την συνειδητή φαντα­σία. Αυτό θα μας πήγαινε πιο μακριά από την διάνοια των αισθήσεων αυτό θα μας πήγαινε στο να σκεπτόμαστε ψυχολογικά. Μόνο το να σκε­πτόμαστε ψυχολογικά θα μπορούσε να μας ανοίξει τις πόρτες της εσωτερικής διάνοιας. Αν εμείς εξελίξουμε την συνειδητή φαντα­σία μπορούμε να μάθουμε να σκεφτόμαστε ψυχολογικά.

Συνειδητή φαντασία, έμπνευση και διαίσθηση είναι οι τρεις υποχρεωτικοί δρόμοι της μύησης, διότι αλλιώς θα μένουμε μποτιλια­ρισμένοι αποκλειστικά στους αισθησιακούς μηχανισμούς του κου­τιού, του διανοητικού κέντρου. Δηλαδή δεν θα είναι δυνατόν να ανέ­βουμε από τα σκαλοπάτια της συνειδητής φαντασίας, της έμπνευσης και της διαίσθησης.

Δε θέλω να σας πω ότι ο καλλιεργημένος νους δεν χρησι­μεύει. Είμαι μακρυά από το να κάνω τόσο μεγάλη βεβαίωση, αυτό που κάνω είναι να φανερώνω την ορολογία. Οποιαδήποτε ικανότητα στην τροχιά της είναι χρήσιμη, ένας πλανήτης στην τροχιά του είναι χρή­σιμος, αλλά έξω από αυτήν είναι άχρηστος και καταστρεπτικός. Το ίδιο είναι οι ικανότητες του ανθρώπινου όντος. Έχουν την τροχιά τους. Το να θέλει κανείς να βγάλει την λογική από την τροχιά της, στην λογική των αισθήσεων είναι παράλογο, διότι θα πέσουμε στον υλι­στικό σκεπτικισμό. Πολλοί άνθρωποι, ας τους πούμε μαθητές ψευδοεσωτερισμού και ψευδοαποκρυφισμού,
τόσο συνηθισμένοι σε αυτήν την εποχή, βρίσκονται πάντα σε πόλεμο με τις αμφιβολίες τους. Γιατί πηγαίνουν, σαν τις πεταλούδες, από σχολή σε σχολή και στο τέλος φτάνουν τα γηρατειά χωρίς να έχουν πραγματοποιήσει τίποτε.

Από την ίδια εμπειρία έχει παρατηρηθεί ότι εκείνοι που μέ­νουν μποτιλιαρισμένοι στον καλλιεργημένο νου, αποτυγχάνουν, ή εκείνοι που θέλουν να επαληθεύουν με το διανοητικό τους κέντρο τις μεγάλες αλήθειες αποτυγχάνουν επίσης.

Το να κάνουμε το λάθος θα λέγαμε να θέλουμε να μελετάμε αστρονομία με ένα μικροσκόπιο και βακτηριολογία με ένα τηλεσκό­πιο, δεν πάει. Ας αφήσουμε κάθε ικανότητα στην τροχιά της.

Χρειαζόμαστε να σκεπτόμαστε ψυχολογικά και είναι σαφές ότι πρέπει να απωθούμε τελείως την διδασκαλία των Σαδδουκαίων και των Φαρισαίων και να μάθουμε να σκεπτόμαστε ψυχολογικά. δεν θα ήταν δυνατόν αυτό αν συνεχίζουμε μποτιλιαρισμένοι στο δια­νοητικό. Τότε καλύτερα να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε από την σκάλα της συ­νειδητής φαντασίας, για να περάσουμε αργότερα στο δεύτερο σκαλο­πάτι που είναι η έμπνευση για να φτάσουμε το τρίτο που είναι η διαί­σθηση.

Ας δούμε πώς εξελίσσεται η συνειδητή φαντασία. Μπορείτε να πραγματοποιείτε επιστημονικές ασκήσεις, πολλές φορές έχω μι­λήσει για το ποτήρι με νερό, μια εύκολη άσκηση: Τοποθετούμε ένα ποτήρι κοντά μας, βάζουμε στον πάτο του ένα καθρεφτάκι, προσθέ­τουμε νερό και μέσα μερικές σταγόνες υδράργυρο. Συγκεντρωθείτε στο κέντρο του νερού, δηλαδή πάνω απ ‘το νερό, διαπερνώντας με το βλέμμα το κρύσταλλο· έτσι λοιπόν θα έχετε μια εξαιρετική άσκηση για την εξέλιξη της συνειδητής φαντασίας. Θα προσπαθείτε να δείτε σε αυτό το νερό το αστρικό φως, θα κάνετε μια μεγάλη προσπάθεια για να το δείτε.

Στην αρχή δεν θα δείτε τίποτα αυτό είναι φανερό, μετά από ένα χρονικό διάστημα με την άσκηση θα δείτε το νερό χρωματιστό. Αρχί­ζετε να αντιλαμβάνεστε το αστρικό φως. Η αίσθηση της ψυχο­λογικής αυτοπαρατήρησης θα μπει σε δραστηριότητα και έτσι αν αργότερα περνάει ένα αυτοκίνητο στον δρόμο, για παράδειγμα θα βλέπετε στο νερό μια ταινία φωτός, και θα δείτε αυτό το αυτοκίνητο να τρέχει σε αυτήν την ταινία φωτός. Αυτό σημαίνει πως αρχίζετε να αντιλαμβάνε­σθε με την υπερβατική ικανότητα της συνειδητής φα­ντασίας. Τελικά θα φτάσετε την ημέρα που δεν θα χρειαστείτε το πο­τήρι νερό για να βλέπετε, αλλά θα δείτε τον αέρα από διαφορετικά χρώματα, θα δείτε την αύρα των ανθρώπων. Καλά, ξέρουμε ότι κάθε άτομο έχει μια αύρα φωτός γύρω του, αυτή έχει διαφορετικά χρώματα: ο σκεπτικι­στής φέρνει πάντα μια αύρα από λαμπερό πρά­σινο, ο ζηλωτής του δρόμου φέρνει μια αύρα μπλε. Το κίτρινο απο­καλύπτει το έντονο διανοητικό, το γκρίζο δηλώνει λύπη, το μολυβί γκρίζο πολύ εγωισμό, το μαύρο αντιπροσωπεύει μίσος, το σκούρο κόκκινο λαγνεία και συ­νουσία, το λαμπερό κόκκινο το θυμό.

Σαφώς για να φτάσουμε να δούμε την αύρα των ανθρώπων χρειάζεται να δουλεύουμε πολύ. Σε αυτήν την άσκηση πρέπει να δου­λεύετε το λιγότερο 3 χρονιά, δεκα λεπτά κάθε μέρα, χωρίς να χάνετε ούτε μια μέρα. Σαφώς αν έχετε αυτήν την δύναμη να επιμένετε δουλεύ­οντας δέκα λεπτά άσκησης κάθε μέρα, θα φτάσει η στιγμή που πρέπει να εξελίσσεται η ικανότητα της συνειδητής φαντασίας ή διόρασης, που είναι άλλη ορολογία με την οποία ονομάζουμε την συ­νειδητή φα­ντασία. Όμως αυτή η άσκηση δεν θα ήταν η μοναδική άσκηση για την εξέλιξη αυτής της ικανότητας. Χρειάζεται επίσης κάτι άλλο, χρειάζε­ται ο διαλογισμός. Καθισμένοι σε μια άνετη πο­λυθρόνα ή με το σώμα καλά χαλαρωμένο στο κρεββάτι σας, ή ξα­πλωμένοι, με το κεφάλι προς το βορρά πρέπει να φανταστείτε συ­νειδητά κάτι: Το σπόρο μιας τριανταφυλλιάς για παράδειγμα. Αυτόν το σπόρο τον έχουμε σπείρει προσεκτικά σε μαύρη και εύφορη γη. Φανταζόμαστε πως τον ποτί­ζουμε με αγνό νερό ζωής. Συνεχίζοντας με αυτήν την άσκηση της συνειδητής φαντασίας (τόσο υπερβατική όσο και εξαιρετική) βλέ­πουμε την διαδικασία της γέννησης: Πώς βγαίνουν τα πρώτα κλαδάκια του βλαστού, πώς αναπτύσσονται θαυμάσια, πως αναβλύζουν τα κλαδάκια από αυτόν το βλαστό για να ντυθούν με τα φύλλα τους αρ­γότερα.

Ας φανταστούμε πως αυτό το κλαδί σκεπάζεται με φύλλα τε­λείως, εμφανίζεται το μπουμπούκι και ανοίγει θαυμάσια και δη­μιουργείται το τριαντάφυλλο (η κατάσταση μαντείας όπως έλεγαν οι μυητές των Ελευσίνιων στην αρχαία Ελλάδα) έτσι ώστε να νοιώ­σουμε στον εαυτό μας το άρωμα που σκορπίζεται από τα κόκκινα ή άσπρα πέταλα του όμορφου τριαντάφυλλου. Το δεύτερο μέρος της δουλειάς με την συνειδητή φαντασία αποτελείται από το να κοιτάς την διαδικασία του θανάτου όλων των πραγμάτων. Μπορείτε να φαντα­στείτε πως εκείνα τα αρωματισμένα πέταλα αρχίζουν να πέφτουν σιγά σιγά μαραμένα και εκείνα τα κλαδιά που σε μια άλλη εποχή ήταν ρωμαλέα πως έγιναν μετά από ένα χρονικό διάστημα ένας σω­ρός ξύλων και τελικά φτάνει ο άνεμος και παρασύρει όλα τα ξύλα και όλα τα φύλλα.

Το βαθύτερο διαλογισμό πάνω στην διαδικασία της γέννησης και του θανάτου όλων των πραγμάτων, αυτήν την άσκηση, αν την κάνουμε σε εντατική μορφή κάθε μέρα, είναι φανερό ότι με τον καιρό θα μας δώσει την βαθιά εσωτερική αντίληψη εκείνου που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αστρικός κόσμος.

Εν πάση περιπτώσει είναι καλό να ειδοποιήσω τους δόκι­μους ότι για να υπολογίσουμε σε οποιαδήποτε εσωτερική άσκηση, απαιτεί­ται συνέχεια σκοπού, διότι αν κάνουμε την πρακτική σήμερα και αύ­ριο όχι, κάνουμε ένα βαρύτατο λάθος. Μόνο αν υπάρχει πραγματική αφοσίωση στην εσωτερική δουλειά είναι δυνατή η εξέ­λιξη των πολύ όμορφων ικανοτήτων της συνειδητής φαντασίας.

Όταν θα βρισκόμαστε στον διαλογισμό και θα αναβλύσει στην δική μας συνειδητή φαντασία κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό από το τριαντάφυλλο, είναι φανερό σημάδι ότι προοδεύουμε. Στην αρχή οι εικόνες δεν έχουν χρώματα, όμως όσο δουλεύουμε ντύνο­νται με διάφορες γοητείες και χρώματα και έτσι θα προοδεύουμε στην βαθειά εσωτερική εξέλιξη. Λίγο παρακάτω προχωρώντας σε αυτό το ζήτημα θα μας οδηγούσε στην ανάμνηση των προηγουμένων ζωών μας. Ασυζητητί, όποιος έχει αναπτύξει στον εαυτό του την διαφανή ικανό­τητα της συνειδητής φαντασίας, μπορεί να προσπαθεί να συλ­λαμβά­νει ή να αντιλαμβάνεται με αυτήν την τελευταία στιγμή της προηγού­μενης ζωής του. Αυτός ο διάφανος καθρέφτης της συνειδη­τής φαντα­σίας θα αντανακλούσε το νεκρικό δωμάτιο. Έτσι είναι πως κανείς μπορούσε να είχε πεθάνει σε ένα πεδίο μάχης ή σε ένα δυστύχημα, πράγμα που θα ήταν σπουδαίο να δει τι τον συντρόφευε στην προη­γούμενη ζωή, στις τελευταίες στιγμές. Συνεχίζοντας με αυτήν την θαυ­μαστή διαδικασία σχετικά με την συνειδητή φαντασία μπορεί να προ­σπαθεί κανείς να μάθει όχι μόνο τις τελευταίες στιγ­μές της προηγού­μενης ζωής, αλλά την προτελευταία. Ακόμη την προηγούμενη από αυτήν, τα τελευταία χρόνια, τα προτελευταία, την νεότητα, την εφη­βεία, την παιδική ηλικία. Και έτσι να ανακεφαλαι­ώσει όμορφα όλη την περασμένη ζωή. Παρόμοια με αυτό συνεχίζο­ντας πιο βαθιά, θα μας επέτρεπε να συλλάβουμε κάθε περασμένη ζωή μας. Έτσι θα ερ­χόμασταν από προσωπική και άμεση εμπειρία να επαληθεύσουμε το νόμο της αιώνιας επιστροφής όλων των πραγ­μάτων.

Δεν είναι το διανοητικό ακριβώς αυτό που μπορεί να επαλη­θεύει αυτό το νόμο. Με το διανοητικό μπορούμε ίσως να το συζητή­σουμε, ή να βεβαιώσουμε, ή να το αρνηθούμε, αλλά αυτό δεν είναι επαλήθευση. Έτσι, λοιπόν, σας προσκαλώ στην κατανόηση.

Η συνειδητή φαντασία θα σας ανοίγει τις πόρτες του παρα­δείσου των στοιχειωδών της φύσεως. Γιατί με την συνειδητή φαντα­σία προσπαθούμε να διακρίνουμε ένα δέντρο, και αν διαλογιζόμα­στε στο ίδιο, θα δούμε ότι το αποτελούν μια πληθώρα μικρών φύλ­λων. Όμως αν καταφέρουμε να εμβαθύνουμε λίγο παραπάνω για να δούμε την εσωτερική ζωή του δέντρου δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό κατέχει αυτό που μπορούσαμε να ονομάζουμε Ουσία ή ψυχή. Όταν είναι κα­νείς στην κατάσταση της έκστασης αντιλαμβάνεται την συνείδηση του φυτού από μια τέλεια λευκότητα. Διότι αυτό είναι ένα στοιχειώδες πλάσμα, ένα πλάσμα που έχει ζωή (μη αντιληπτή για τις 5 αισθήσεις, μη αντιληπτή για την διανοητική ικανότητα), πλάσμα που μπορούμε να αποκλείσουμε από την διαδικασία των αι­σθήσεων. Είναι σημαντικό ότι σε επόμενα βήματα μπορούμε να φτάσουμε να κουβεντιάζουμε, να μιλάμε με τα στοιχειώδη. Προφα­νώς, στην τέταρτη διάσταση υπάρχουν αφύσικες εκπλήξεις. Αναμ­φίβολα η Γη της επαγγελίας, για την οποία μας μιλάει η Βίβλος, εί­ναι η ίδια η τέταρτη διάσταση, η τέταρτη κάθετη της φύσης, ο γήι­νος παράδεισος, η τέταρτη συντε­ταγμένη. Λέγεται Γη της επαγγε­λίας όπου τα ποτάμια αγνού νερού πηγάζουν γάλα και μέλι, είναι ακριβώς η τέταρτη διάσταση του δικού μας πλανήτη, Γη.

Η δημιουργική φαντασία μας επιτρέπει να ξέρουμε, από εμάς τους ίδιους, ότι η Γη είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Έρχεται στον νου μου αυτές τις στιγμές εκείνη η νεοπλατωνική βεβαίωση ότι η ψυχή του κόσμου είναι σταυρωμένη στην Γη. Αυτή η ψυχή του κό­σμου είναι το σύνολο των ψυχών, ένα σύνολο ζωών που πάλλονται και έχουν πραγματικότητα. Για την Υπερβόρεια φυλή, τα ηφαίστεια, οι βαθειές θάλασσες, τα μέταλλα, οι κορυφογραμμές, ο δυνατός άνε­μος, η λαμπερή φωτιά, οι πέτρες που βρυχώνται, τα δέντρα, δεν ήταν παρά το σώμα των θεών. Δεν έβλεπαν εκείνοι οι Υπερβόρειοι στην Γη σαν κάτι νεκρό. Για εκείνους ο κόσμος ήταν κάτι ζωντανό, ένας οργανισμός που είχε ζωή και την είχε σε περίσ­σευμα. Τότε μιλούσαν στον αγνό όρθρο της θεϊκής γλώσσας, που σαν χρυσό ποτάμι κυλάει κάτω από την πυκνή ζούγκλα του ήλιου.

Τότε ήξεραν να παίζουν την λύρα, να βγάζουν από την λύρα τις πιο σπάνιες συμφωνίες. Ακόμα δεν είχε πέσει κομματιασμένη στο δάπεδο η λύρα του Ορφέα. Αυτές ήταν άλλες εποχές, αυτή ήταν η εποχή της αρχαίας Αρκαδίας, όταν απέδιδαν λατρεία στην χάρη των θεών της αυγής, όταν γιόρταζαν την κάθε γέννηση με υπερβα­τική και μυστικιστική γιορτή. Αν εσείς εξελίσσετε με σωστό τρόπο την ικανό­τητα της συνειδητής φαντασίας όχι μόνο θα μπορέσετε να θυμηθείτε τις προηγούμενες ζωές σας αλλά να επαληθεύετε με συγκεκριμένη μορφή όσα με απόλυτη σαφήνεια εδώ σας εκφράζω διδακτικά. Όμως η συνειδητή φαντασία από μόνη της δεν είναι παρά το πρώτο σκαλο­πάτι, ένα δεύτερο σκαλοπάτι πιο ψηλά μας φέρνει στην έμπνευση. Η ικανότητα της έμπνευσης μας επιτρέπει να κου­βεντιάζουμε πρόσωπο με πρόσωπο με οποιαδήποτε ελάχιστη ζωή των στοιχειωδών. Η ικα­νότητα της δικής μας έμπνευσης μας επιτρέ­πει να νοιώσουμε εμείς οι ίδιοι τους παλμούς κάθε καρδιάς. Ας φα­νταστούμε για μια στιγμή την άσκηση της τριανταφυλλιάς. Αν μετά από όλα, αν αφού έχει τελειώ­σει ο διαλογισμός της γέννησης και του θανάτου εξαφανιστούν τα ξύλα και τα πέταλα της τριανταφυλ­λιάς, και αν θέλουμε να ξέρουμε κάτι παραπάνω, χρειαζόμαστε την έμπνευση. Έχει γεννηθεί το φυτό, έχει δώσει τους καρπούς, έχει πε­θάνει, τότε μετά από όλα αυτά, τι συμβαίνει; Τότε χρειαζόμαστε την έμπνευση για να ξέρουμε τι ση­μαίνει η γέννηση και ο θάνατος όλων των πραγμάτων. Η ικανότητα της έμπνευσης είναι ακόμα πιο υπερ­βατική και χρειάζεται μια μεγα­λύτερη κατανάλωση ενεργειών. Πρόκειται να εγκαταλείψουμε το αντικείμενο διαλογισμού, πρόκει­ται να συλλάβουμε την εσωτερική σημασία του, για την οποία είναι αναγκαία η ικανότητα της συγκίνη­σης, του συγκινησιακού κέντρου.

Το συγκινησιακό κέντρο έρχεται τότε να εκτιμήσει την εσω­τερική δουλειά του διαλογισμού. Το συγκινησιακό κέντρο μας επι­τρέπει να αισθανόμαστε εμπνευσμένοι και μετά εμπνευσμένοι γνωρί­ζουμε την έννοια της γέννησης και του θανάτου όλων των πραγμά­των.

Με την συνειδητή φαντασία θα μπορούσαμε να βεβαιώνουμε την πραγματικότητα της προηγούμενης ύπαρξης. Με την έμπνευση θα μπορούσαμε να συλλαμβάνουμε την έννοια της ύπαρξης, το λόγο της, την αιτία της, το γιατί της. Η έμπνευση τότε είναι ένα βήμα πιο πέρα από την ικανότητα της δημιουργικής συνειδητής φαντασίας. Με την συνειδητή φαντασία μπορούμε να επαληθεύουμε την πραγ­ματικό­τητα της τέταρτης καθέτου, αλλά η έμπνευση θα μας επιτρέ­ψει να συλλάβουμε την πιο βαθειά της έννοια.

Τελικά πιο πέρα από την ικανότητα της συνειδητής φαντα­σίας και της έμπνευσης πρέπει να φτάσουμε εμείς στις κορυφές της διαί­σθησης. Έτσι λοιπόν συνειδητή φαντασία, έμπνευση και διαί­σθηση είναι τα τρία σκαλοπάτια της μύησης.

Η διαίσθηση είναι κάτι διαφορετικό. Ας γυρίσουμε στην τρια­νταφυλλιά του δικού μας παραδείγματος. Αναμφισβήτητα με τη διαδικασία της συνειδητής φαντασίας κατά την διάρκεια της εσωτερι­κής άσκησης έχουμε δει τις διαδικασίες, έχουμε δει πώς μεγάλωσε η τριανταφυλλιά, πώς έδωσε καρπούς και τελικά πώς πέθανε και έγινε ένας σωρός από κούτσουρα. Η έμπνευση μας επιτρέπει να ξέρουμε την έννοια όλων αυτών, αλλά η διαίσθηση θα μας φέρει στην πνευ­ματική πραγματικότητα του. Τότε διαπερνάμε με αυτήν την αξιόλογη υπερθετική ικανότητα σε έναν κόσμο εξαιρετικά πνευματικό. Θα βρι­σκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο και όχι μόνο με το στοιχειώδες που είδαμε με την συνειδητή φαντασία (το στοιχειώδες της τριαντα­φυλ­λιάς) αλλά ακόμα περισσότερο θα βρισκόμαστε, με την παρθε­νική σπίθα, με την θεϊκή Μονάδα, με το υπέρτατο πυρογενές μόριο της τρι­ανταφυλλιάς.

Διαπερνάμε σε ένα κόσμο στον οποίο θα βρούμε τους δη­μιουργούς Ελοχίμ, που έχει αναφέρει η εβραϊκή ή Μωυσαϊκή Βί­βλος. Θα έχουμε όλη την δημιουργική λεγεώνα του στρατού του Λό­γου, δη­λαδή θα βρούμε το Δημιουργό του Σύμπαντος. Είναι η διαί­σθηση αυτή που θα μας επιτρέψει να κουβεντιάζουμε πρόσωπο με πρόσωπο με τους Ελοχίμ, με τους ΘΡΟΝΟΥΣ και ήδη δεν θα είναι αυτό για μας μια κερδοσκοπία ή πίστη, παρά μια απτή πραγματικό­τητα. Η διαίσθηση θα μπορεί να μας επιτρέψει την είσοδο στα ανώ­τερα τμή­ματα του Σύμπαντος και του Κόσμου.

Μέσω της διαίσθησης μπορούμε να μελετήσουμε την Κοσμογένεση, Ανθρωπογένεση κλπ. Η διαίσθηση μας επιτρέπει να διαπερνάμε στους ναούς της Παγκόσμιας Άσπρης Αδελφότητας, στους Ελοχίμ ή Κουμάρατς ή Θρόνους. Η διαίσθηση θα μας επιτρέ­ψει να ξέρουμε την Γέννηση του δικού μας κόσμου. Με την διαίσθηση θα μπορούμε να ερχόμαστε στην αυγή της Δημιουργίας. Να ξέ­ρουμε, όχι αυτό που μπορούσε να πει κάποιος, αλλά από προσωπική εμπει­ρία, πώς ανάβλυσε αυτός ο κόσμος στον οποίο μένουμε, με τι τρόπο τον δημιουργήσανε, με τι τρόπο εμφανίστηκε μέσα από την συμφωνία των Κόσμων.

Η διαίσθηση, θα μας επιτρέψει να ξέρουμε ήδη με ειδικό τρόπο και κατευθείαν αυτό που δεν ξέρουν οι λαμπερές διάνοιες της εποχής. Υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικά με τον κόσμο, με το Σύ­μπαν και αυτές περνάνε συνέχεια, σαν φάρμακα, σαν την αντρική και γυναικεία μόδα. την μια θεωρία διαδέχεται άλλη και άλλη, στο τέλος ο διανοητικός δεν ξέρει παρά να φαντάζεται και να κερδο­σκοπεί, χω­ρίς να μπορεί να πραγματοποιεί ποτέ το αληθινό. Αλλά η διαίσθηση επιτρέπει να γνωρίζουμε το αληθινό, είναι μια υπερβα­τική ικανότητα επίγνωσης. Είναι μεγαλοπρεπές, να μπορούμε να ερ­χόμαστε στο θέ­αμα του Σύμπαντος, να αισθάνεται κανείς μια στιγμή, ξέχωρα από την δημιουργία, να κοιτάζει τον κόσμο, σαν αυ­τός να ήταν ένα θέατρο και αυτός ο θεατής. Να πειραματιζόμαστε πώς ένας κομήτης εξέρχε­ται μέσα από το Χάος, πως δίνει καταγωγή το βασιλικό Είναι σε οποιαδήποτε κοσμική μονάδα.

Αυτή είναι η διαίσθηση, αυτή που μας επιτρέπει να ξέρουμε ότι η Γη υπάρχει από το κάρμα των θεών, αλλιώς δεν θα υπήρχε.

Είναι η διαίσθηση αυτή που μας επιτρέπει να πειραματιζόμα­στε την ωμή πραγματικότητα του Κάρμα. Πραγματικά οι Ελοχίμ που σε σύνολο αποτελούν το θεϊκό, ενεργήσανε σε ένα περασμένο κύκλο της εκδήλωσης, πολύ πριν να αναβλύσει η Γη και το Ηλιακό σύ­στημα. Ας δούμε ένα συμπαθητικό γεγονός:

Πολλοί συζητάνε γύρω από την Σελήνη. Σκέπτονται πολλοί άνθρωποι ότι αυτή είναι ένα τμήμα της Γης που έχει ριχτεί από την φυγόκεντρο δύναμη του Σύμπαντος στο διάστημα, σαν κάποιος να εκτοξεύει ένα ατομικό πύραυλο.

Η διαίσθηση επιτρέπει σε έναν να επαληθεύει τα πράγματα με ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο. Η διαίσθηση επιτρέπει σε έναν να μάθει ότι η Σελήνη είναι πάρα πολύ παλαιότερη από την Γη. για αυτό οι δικοί μας πρόγονοι του Αναχουάκ λέγανε: «η γιαγιά Σε­λήνη». Η Σελήνη πραγματικά είναι η δική μας γιαγιά ναι, αυτή είναι η μητέρα της Γης και η Γη είναι η δική μας μητέρα. Τελικά είναι η γιαγιά μας. Σοφές ιδέες του Αναχουάκ.

Πραγματικά η Γη ανάβλυσε πολύ πιο αργά στους μεταγενέ­στερους αιώνες. Η Σελήνη ήταν ένας πλούσιος κόσμος στο παρελ­θόν είχε ορυκτή ζωή, φυτική, ζωική και ανθρώπινη, βαθειές θάλασ­σες, ηφαίστεια που έκαναν εκρήξεις κλπ. ήδη οι τωρινοί επιστήμο­νες πα­ραδέχονται το οφθαλμοφανές ότι η Σελήνη είναι πιο παλιά από την Γη. Εκείνοι οι μυημένοι που έκαναν το λάθος να βεβαιώνουν ότι η Σελήνη ήταν ένα κομμάτι αποκομμένο της Γης τώρα έμειναν άσχημα όταν βεβαιώθηκαν, με ειδικά μηχανήματα μέσω της μελέ­της των με­τάλλων που έφεραν από την Σελήνη, ότι αυτή είναι πιο αρχαία από ότι η Γη και έτσι είναι. Είχε ανθρωπότητα, είχε φυτική ζωή, ήταν ένας πλούσιος κόσμος. Γιατί μετατράπηκε έτσι η Σελήνη; Η διαίσθηση μας επιτρέπει να ξέρουμε πως οτιδήποτε γεννιέται πρέπει να πεθαίνει και ότι οποιοσδήποτε κόσμος των άστρων του απείρου στο τέλος με­τατρέπεται σε μια καινούργια Σελήνη.

Αυτή η Γη που εμείς κατοικούμε μια μέρα θα γεράσει και θα πεθάνει και θα μετατραπεί σε μια καινούργια Σελήνη. Και υπάρχουν Σελήνες τόσο βαριές σαν αυτή που γυρίζει γύρω στον ήλιο Σείριο, που έχει μια πυκνότητα πέντε χιλιάδες φορές πιο μεγάλη από αυτήν του μόλυβδου. Έτσι λοιπόν, γυρίζοντας στο θέμα της δικής μας Σε­λήνης θα πούμε ότι είναι η μητέρα της Γης. Γιατί κάνω ΕΓΩ τόση με­γάλη επιβεβαίωση; Από την διαίσθηση την ίδια βλέπουμε πως μετά από εκείνη την παλιά Σελήνη, η δική μας γιαγιά, η Παγκόσμια Ψυχή της Σελήνης σταυρωμένη σεεκείνο το δορυφόρο βυθίστηκε στον κόλπο του Αιώνιου Κοσμικού Κοινού πατέρα, τον Απόλυτο. Όταν έφτασε μια καινούργια εποχή της εκδήλωσης (μετά από ένα μακρύ διάλειμμα) όταν ξανά έφτασε μια Μεγάλη Μέρα της δραστηριότη­τας, αυτή η μητέρα Σελήνη, αυτή η Παγκόσμια Ψυχή, ξανακατασκεύασε ένα καινούργιο σώμα, μετενσαρκώθηκε, σχημά­τισε το δικό της και­νούργιο σώμα που είναι αυτή η Γη. Όλα τα πλά­σματα που υπήρξανε πριν στην Σελήνη πέθαναν, αλλά τα σπέρματα από όλη την ζωική ζωή, φυτική ή ανθρώπινη, δεν πέθαναν. Αυτά τα σπέρματα προβλημένα από τις Κοσμικές Ακτίνες, κατατέθηκαν εδώ, σε αυτόν τον καινούργιο πλανήτη, μέχρι και τα σπέρματα από τα ίδια τα δικά μας σώματα. για αυτό το λόγο είμαστε γιοι της Σελήνης, αυτή είναι η μητέρα όλων των ζωντανών, είναι η μητέρα της Γης.

Όταν κάποιος κάνει μια επιβεβαίωση τέτοιου είδους μπρο­στά σε μια ομάδα μορφωμένων ανθρώπων, μπροστά στους πολυμαθείς του διανοητικού, μπροστά σε εκείνους που είναι συνηθι­σμένοι να παί­ζουν άσχημα παιχνίδια με το νου, μπροστά στους φα­νατικούς των συλλογισμών και προσυλλογισμών του υποκειμενικού ορθολογι­σμού, τότε είναι σαφές: Διακινδυνεύει να τον κοροϊδεύσουν, να τον σαρκάσουν, να τον ειρωνευτούν, να τον σατυρίζουν γιατί αυτό δεν μπορεί να το δεχθεί ποτέ ο υποκειμενικός ορθολογισμός του διανοη­τικού. Αυτό που λέω τώρα είναι κατα­νοητό μόνο με την διαίσθηση.

Εάν θέλετε να φτάσετε πραγματικά καμμιά μέρα στην φώ­τιση, στην αντίληψη του Αληθινού, στην πλήρη γνώση των μυστη­ρίων της ζωής και του θανάτου, θα χρειαστεί να ανεβείτε αναντίρ­ρητα από τα καταπληκτικά σκαλοπάτια της συνειδητής φαντασίας, της έμπνευσης και της διαίσθησης. Ο απλός ορθολογισμός ποτέ δεν θα μπορούσε να μας φέρει μέχρι εκεί, σε αυτές τις βαθειές εσωτερι­κές εμπειρίες.

Με κανένα τρόπο δεν θα μιλούσαμε εμείς εναντίον του δια­νοη­τικού, αυτό που θέλουμε είναι να ειδικεύουμε τις λειτουργίες και αυτό δεν είναι έγκλημα. Αναμφισβήτητα το διανοητικό είναι χρή­σιμο μέσα στην τροχιά του, επαναλαμβάνω αυτό που ήδη είπα στην αρχή, το διανοητικό καταλήγει χρήσιμο. Αλλά αν εμείς φανατι­στούμε με το διανοητικό και αρνιόμαστε τελείως να θέλουμε να ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια της συνειδητής φαντασίας, αναμφισβή­τητα ποτέ δεν θα φτάσουμε να σκεπτόμαστε ψυχολογικά. Και όποιος δεν ξέρει να σκέφτεται ψυχολογικά μένει παγιδευμένος αποκλει­στικά στο ακατέρ­γαστο και αισθητό και μπορεί μέχρι να μετατραπεί σε ένα φανατικό της μαρξιστικής διαλεκτικής.

Μόνο το να σκεπτόμαστε ψυχολογικά θα μας ανοίξει την εσωτερική διάνοια, αυτό είναι φανερό θα μας κάνει να ανέβουμε από τα σκαλοπάτια της έμπνευσης και της διαίσθησης. Αναμφισβή­τητα αφού ανοίξουν πια οι καταπληκτικές πόρτες της εσωτερικής διάνοιας οι σπινθήρες της διαίσθησης αναβλύζουν από μέσα. Εκφράζονται μέσω της Εσωτερικής Διάνοιας, δηλαδή η εσωτερική διάνοια χρησιμεύει σαν όχημα των σπινθήρων της διαίσθησης. Αυτή η εσωτερική διάνοια είναι ο Αντικειμενικός Λόγος προσδιορισμένη ξεκάθαρα από τον Γκουρτζίεφ ή από τον Ουσπένσκι ή από τον Νικόλ.

Να κατέχουμε τον Αντικειμενικό Λόγο είναι να έχουμε ανοίξει την Εσωτερική Διάνοια. Τότε η Εσωτερική Διάνοια θα λειτουργεί αποκλειστικά με τους σπινθήρες της διαίσθησης, με τα δεδομένα του Είναι, της Συνείδησης, του Υπερθετικού, του πρωταρχικού, εκείνου που είναι Υπερβατικός και Υπερβατικό σε μας, και όχι διαφορετικά.

Εκθέτοντας αυτό το θέμα μένει ανοικτή η συζήτηση, όποιος θέλει να ρωτήσει κάτι, μπορεί να το ρωτήσει με την πιο μεγάλη ελευθερία.

ΕΡ: Δάσκαλε, θα ήθελα να ξέρω αν υπάρχει καμιά διαφορά μεταξύ διανοητικού και νου.

ΑΠ: /\οιπόν διανοητικό και νους στο βάθος είναι το ίδιο, αλλά ένας ακαλλιέργητος νους δεν είναι διανοητικός, ο καλλιεργη­μένος νους είναι διανοητικός. Κάποιος θα μπορούσε να είναι πολύ έξυπνος χωρίς όμως να κατέχει το διανοητικό. Έτσι λοιπόν δεν υπάρχει ου­σιαστική διαφορά παρά τυχαία. Ας διαφοροποιούμε με­ταξύ του τι είναι μια δύναμη και ένα ατύχημα σύμφωνα με την Το­πική λογική.

ΕΡ: Τι αντιπροσωπεύει η σφίγγα με το μισό της σώμα σε σχήμα ζώου και με ανθρώπινο πρόσωπο;

ΑΠ: Το πρόσωπο αντιπροσωπεύει τον υδράργυρο της μυστι­κής φιλοσοφίας, το άγιο σπέρμα από το οποίο έρχεται ο αληθινός Άνθρωπος. Σε ότι αναφέρεται στα φτερά, πραγματικά αναφέρονται στο πνεύμα.

Η Σφίγγα είναι σημαντικότατη, την βγάλανε από την Ατλα­ντίδα, την χρησιμοποιούσανε στο πανεπιστήμιο της Ατλαντίδος, τα μέλη της εταιρίας Ακαλντάν. Αυτή η εταιρία της Ακαλντάν είχε πάντα, εκεί την Σφίγγα για να μας αντιπροσωπεύει, τον Άνθρωπο, για να αντιπροσωπεύει το δρόμο που οδηγεί στην τελική απελευθέ­ρωση. Αρχικά το κεφάλι της Σφίγγας είχε μια κορώνα από εννέα άκρες ατσάλι που αντιπροσωπεύει την ένατη σφαίρα, το σεξ. Είχε στο μπροστινό δεξί της πόδι ένα ραβδί, στο χέρι της ένα σπαθί από φωτιά (αρχικά βεβαίως διότι η τωρινή είναι απογυμνωμένη από όλα αυτά, αλλά αρχικά είχε όλα αυτά). Σημαίνει τον εσωτερικό δρόμο, τον άγιο δρόμο που πρέπει να κάνουμε, τα μυστήρια που υπάρχουν στην ένατη σφαίρα, το σεξ, την δουλειά με τα τέσσερα στοιχεία της φύσης μέσα μας εδώ και τώρα, για να μπορούμε να κατασκευάσουμε τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι, και να μετατραπούμε σε ένα αληθινό Άνθρωπο. Αλλά σε αυτό πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ της Ρόδας που γυρίζει αδιάκοπα, του ΑΡΚΑΝΟ 10 του ΤΑΡΟΤ (που είναι η Ρόδα του ΣΑΜΣΑΡΑ,) και της σφίγγας.

Η Ρόδα του ΣΑΜΣΑΡΑ σημαίνει την ανοδική εξέλιξη και η αδελφή της την καθοδική εξέλιξη. Από δεξιά ο ΑΝΟΥΒΙΣ στην ανοδική εξέλιξη από την αριστερή ο ΤΥΦΩΝ στην καθοδική εξέλιξη. Η σφίγγα είναι πάνω από την Ρόδα, αυτή είναι ο δρόμος της επανά­στασης της συνείδησης. Εμείς πρέπει να μπούμε στον δρόμο της επα­νάστασης, στην πορεία της ψυχολογικής ανταρσίας. Αυτός είναι ο δρόμος που θα μας φέρει στην τελική επανάσταση. Πρέπει να απο­μακρυνθούμε από την ανοδική και την καθοδική εξέλιξη και να μπούμε από το μονοπάτι της επανάστασης στην πορεία. Να εί­μαστε επαναστατικοί, να είμαστε αντάρτες. Εάν θέλουμε πραγματικά να φτάσουμε στην απελευθέρωση, χρειαζόμα­στε την μεγάλη ψυχολογική ανταρσία.

ΕΡ: Δάσκαλε ΕΓΩ νομίζω ότι όλοι έχουμε ακούσει να μιλάνε, ακόμα και στις εφημερίδες, από την ζώνη του θανάτου που βρίσκεται στον Ατλαντικό, θα μπορούσατε να μας εξηγήσετε τι φαινόμενα γίνονται εκεί;

ΑΠ: Στο τρίγωνο αυτό που υπάρχει στις Αντίλλες, στον Ατ­λαντικό. Υπάρχει ένα μέρος στο οποίο πολλά αεροπλάνα έχουν χα­θεί, διαπερνάνε με ευκολία στην τέταρτη κάθετο (τέταρτη διά­σταση). Αυτό είναι μια διάτρηση από την οποία σε πολλές εποχές περνούσαν στην τέταρτη κάθετο. Η τέταρτη κάθετος είναι τρυπη­μένη, είναι πολύ φυσικό αυτό. Σε αυτό το μέρος υπάρχουν διατρή­σεις, για αυτό πολλοί άνθρωποι, πλοία, έχουν χαθεί σε αυτό το μέρος, βυθίζονται μέσα στην τέταρτη κάθετο, συνεχίζουν να ζουν στην τέ­ταρτη κάθετο.

ΕΡ: Δεν υπάρχει τρόπος να φύγουν;

ΑΠ: Καλύτερα να μη φύγουν από εκεί. Για ποιον λόγο,

ΕΡ: Με φυσικό σώμα;

ΑΠ: Με σώμα από σάρκα και οστά κιόλας, μην πας να μπεις από εκεί. Τώρα, εάν εσύ θέλεις να πας να ζήσεις στην τέταρτη κά­θετο, δεν σε συμβουλεύω να πας.

ΕΡ: δεν λέτε εσείς ότι είναι καλύτερα να μη φεύγουμε;

ΑΠ: Καλά, είναι λίγο δύσκολο διότι αφού η τέταρτη κάθετος έχει καταπιεί έναν άνθρωπο, τότε είναι καλύτερο να μένει ζώντας εκεί και όποιος ζει στην τέταρτη κάθετο ζει καλά. Εκεί μπορεί να φάει, μπορεί να κοιμηθεί, μπορεί να ζει το ίδιο κανονικά, φωτισμέ­νος από το φως του ήλιου. Βρίσκει ότι εκεί υπάρχουν ανθρώπινες φυλές. Οι άνθρωποι δεν ζουν μόνο εδώ, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ζουν στην τέταρτη κάθετο. Υπάρχει μια πολύ όμορφη φυλή που μου άρεσε πολύ.

Η ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΨΥΧΟΛΟ­ΓΙΚΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

Υπάρχει μεταξύ μας ένα κρυμμένο μέρος από το δικό μας ΕΓΩ, που προφανώς ποτέ δεν βλέπουμε. Έτσι όπως η σελήνη έχει δύο απόψεις μια που φαίνεται και η άλλη η κρυμμένη πλευρά, έτσι επί­σης υπάρχει σε μας μια κρυμμένη πλευρά που ποτέ δεν βλέπουμε. Πρώτα από όλα θέλω να εννοήσετε εσείς ότι έτσι όπως υπάρχει μια φυσική σελήνη που μας φωτίζει, υπάρχει επίσης μια ψυχολογική σελήνη. Εκείνη την ψυχολογική σελήνη την φορτωνόμαστε πολύ μέσα, είναι το ΕΓΩ, του εαυτού μας. Την ορατή πλευρά, την βλέπει όλος ο κόσμος με λίγη παρατήρηση, αλλά υπάρχει μια αόρατη πλευρά στην δική μας ψυχολογική σελήνη που με πρώτη ματιά δεν βλέπουμε.

Η Ουσία, δυστυχώς, δεν έχει φωτίσει το κρυμμένο μέρος της δικής μας εσωτερικής σελήνης. Πραγματικά εμείς ζούμε σε μια μι­κρή ζώνη της δικής μας συνείδησης, έχουμε δημιουργήσει μια προ­σωπο­γραφία από τον εαυτό μας, αλλά μια προσωπογραφία δεν είναι η ολό­τητα.

Όταν επιτύχουμε η συνείδηση να διαπερνά σαν μια ακτίνα φωτός σε εκείνη την αόρατη πλευρά, τότε σε εκείνη την κρυμμένη πλευρά από τον εαυτό μας, η προσωπογραφία που έχουμε δημιουρ­γήσει, καταστρέφεται, μένει ελαττωμένη σε κοσμική σκόνη.

Είναι αξιοθρήνητο το να ζούμε μόνο σε ένα μικρό κλάσμα του εαυτού μας. Ότι αγνοούμε από τον εαυτό μας είναι πάρα πολύ.

Η κρυμμένη πλευρά που αγνοούμε συνηθίζει να είναι πολύ βαθιά, αλλά χρειάζεται να την γνωρίζουμε, θα μπορέσουμε να την γνωρίσουμε προβάλλοντας το φως της συνείδησης πάνω σε εκείνη την κρυμμένη πλευρά. Είναι σημαντική εκείνη η κρυμμένη πλευρά διότι είναι σε αυτήν ακριβώς την πλευρά που είναι όλες οι αιτίες από τα δικά μας λάθη, οι αναρίθμητες μηχανικές αντιδράσεις, οι δικές μας πενιχρότητες, κλπ.

Ενώ δεν θα έχουμε φωτίσει εκείνη την κρυμμένη πλευρά με τις ακτίνες της συνείδησης, πραγματικώς θα είμαστε πολύ άσχημα σχετι­ζόμενοι όχι μόνο με τον εαυτό μας αλλά επίσης με τους άλ­λους.

Όταν ένας φωτίσει εκείνη την κρυμμένη πλευρά της ψυχολο­γικής σελήνης με τις ακτίνες της συνείδησης, θα γνωρίσει τα λάθη του, τότε θα ξέρει να δει τους άλλους. Αλλά όταν δεν φωτίσει με την συνείδηση του εκείνη την κρυμμένη πλευρά του εαυτού του, θα δια­πράξει το λάθος να την προβάλλει πάνω στους ανθρώπους που τον περιβάλλουν και αυτό είναι το σοβαρότερο.

Προβάλλουμε πάνω στους ανθρώπους όλα τα δικά μας ψυχο­λογικά ελαττώματα και αν είμαστε πενιχροί, όλους θα τους δούμε πενιχρά και αν είμαστε γεμάτοι από μύθους, όλους θα τους δούμε με αυτόν τον τρόπο και αν είμαστε ζηλιάρηδες νομίζουμε ότι οι άλλοι επίσης είναι ζηλιάρηδες και αν είμαστε βίαιοι δεν ξέρουμε να κατα­λάβουμε την βία του άλλου, πιστεύουμε ότι μόνο εμείς έχουμε δίκιο και οι άλλοι δεν το έχουνε.

Όταν νοιώθουμε αντιπάθεια για κάποιον είναι φανερό ότι εκεί είναι ακριβώς το ελάττωμα που εσωτερικά φέρουμε και το προβάλ­λουμε πάνω σε κάποιον.

Γιατί μας προκαλεί αντιπάθεια αυτός ή εκείνος ο άνθρωπος; Γιατί βλέπουμε σε αυτόν, αυτό ή εκείνο το ελάττωμα που τόσο μας πειράζει.

Ακόμα και αν φαίνεται απίστευτο, ακόμα και αν το απωθούμε, η αλήθεια είναι ότι εκείνο το ελάττωμα το έχουμε μέσα μας και το προβάλλουμε πάνω στον συνάνθρωπο.

Όταν ένας άνθρωπος το καταλαβαίνει, τότε προτίθεται να διαλύσει το στοιχείο που έχει ανακαλύψει και αν βλέπει ότι ο συνάν­θρωπος έχει αυτό ή εκείνο το ελάττωμα, είναι σίγουρο ότι στην κρυμμένη πλευρά που δεν βλέπει, στην κρυμμένη πλευρά του εαυτού του υπάρχει το συγκεκριμένο ελάττωμα.

Έτσι λοιπόν, είναι αξιοθρήνητο ότι είμαστε τόσο άσχημα συ­σχετισμένοι με τους ανθρώπους. Δυστυχώς όμως έτσι όπως είμαστε άσχημα συσχετισμένοι με τον εαυτό μας, έτσι θα είμαστε άσχημα συσχετισμένοι και με τους άλλους. Αν ξέρουμε να συσχετιζόμαστε με τον εαυτό μας, θα ξέρουμε να συσχετιζόμαστε με τους άλλους, αυτό είναι φανερό. Σύμφωνα με το πώς προχωράει ένας άνθρωπος ο‘ αυτό, θα μπορεί να καταλάβει πόσο λανθασμένα προχωράει στον δρόμο της ζωής.

Διαμαρτύρεται διότι οι άλλοι δεν είναι επιμελείς και αυτός, ναι, είναι. Νομίζουμε ότι οι άλλοι προχωράνε άσχημα διότι δεν είναι επιμελείς και εμείς που είμαστε επιμελείς ενοχλούμαστε εναντίον κάποιου διότι δεν είναι.

Αν ένας παρατηρεί την λεπτομέρεια, θα καταλάβει ότι εκείνοι δεν είναι επιμελείς αλλά εκείνο το ελάττωμα που βλέπει στον άλλον, υπεραφθόνως το έχει στον εαυτό του, σε εκείνη την άγνωστη πλευρά του εαυτού του.

Αυτός που πιστεύει ότι είναι πολύ επιμελής, μπορεί να συμ­βαίνει ότι δεν είναι και τόσο επιμελής όσο πιστεύει και πως υπάρχει αταξία μέσα στον εαυτό του, που αγνοεί και δεν αποδέχεται, δεν πι­στεύει, ούτε καταλαβαίνει. Αξίζει τον κόπο να μάθουμε εκείνη την άγνωστη πλευρά του εαυτού μας. ‘Οταν ένας πραγματικά προβάλλει το φως της συνείδησης πάνω σε εκείνη την άγνωστη πλευρά του εαυ­τού του, αλλάζει εντελώς.

Αν ανακαλύψει ότι είναι βίαιος, επί παραδείγματι, μαθαίνει να ανέχεται την βία των άλλων. Λέει στον εαυτό του: «ΕΓΩ είμαι βί­αιος, τότε, γιατί κάνω κριτική σε εκείνον που είναι βίαιος αν και ΕΓΩ είμαι;». Όταν καταλαβαίνει ότι πραγματικά είναι άδικος με τον εαυτό του και φορτώνει την αδικία στον εαυτό του, μαθαίνει να ανέχεται την αδικία των άλλων.

Μας έχουν πει στην Γνώση ότι πρέπει να μάθουμε να δεχόμα­στε με ευχαρίστηση τις δυσάρεστες εκδηλώσεις των δικών μας συ­νανθρώπων. Αλλά δεν θα μπορούσαμε να φτάσουμε πραγματικά να δεχόμαστε με ευχαρίστηση τις δυσάρεστες εκδηλώσεις από τους συ­νανθρώπους μας, αν δεν αποδεχόμαστε τις δικές μας δυσάρεστες εκ­δηλώσεις, αν δεν τις ξέρουμε. Και για να τις ξέρουμε πρέπει να ρί­ξουμε μια ακτίνα φωτός πάνω σε εκείνη την σκοτεινή πλευρά του εαυ­τού μας.

Πραγματικά, σε εκείνη την πλευρά που δεν φαίνεται είναι οι δυσάρεστες εκδηλώσεις που εσωτερικά φορτωνόμαστε και προβάλ­λουμε πάνω στους άλλους.

Έτσι όταν ένας ξέρει τις δικές του δυσάρεστες εκδηλώσεις, τότε μαθαίνει να ανέχεται τις δυσάρεστες εκδηλώσεις του συνανθρώ­που του.

Πραγματικά για να μπορούμε να αποκρυσταλλώσουμε στον εαυτό μας τον κοσμικό Χριστό, χρειάζεται αναπόφευκτα να μά­θουμε να δεχόμαστε με ευχαρίστηση τις δυσάρεστες εκδηλώσεις των άλλων και έτσι σιγά σιγά αποκρυσταλλώνουμε στον εαυτό μας τον Κύριο της Τελειότητας. Έτσι λοιπόν πρέπει να εννοήσουμε ότι ο Κύριος της Τελειότητας αποκρυσταλλώνεται σε μας μέσω του Αγίου που αρνεί­ται.

Υπάρχουν τρεις δυνάμεις σε μας πολύ σημαντικές, η πρώτη είναι ο Άγιος να βεβαιώνει, η δεύτερη ο Άγιος να αρνείται και η τρίτη ο Άγιος να συμφιλιώνει.

Για να αποκρυσταλλώνουμε, επί παραδείγματι τον Άγιο που συμφιλιώνει (την τρίτη δύναμη, το Άγιο Πνεύμα, την ουδέτερη δύ­ναμη) χρειάζεται να μετατρέπουμε την Δημιουργική ενέργεια. Τότε εκείνη η καταπληκτική δύναμη έρχεται για να αποκρυσταλλώνει τα ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι.

Για να αποκρυσταλλώνουμε στον εαυτό μας την δεύτερη δύ­ναμη (αυτήν του Κυρίου της Τελειότητας, αυτήν του Ευλογημένου, αυτήν του δικού μας Κυρίου, τον Χριστό) χρειάζεται αναπόφευκτα να μάθουμε να δεχόμαστε με ευχαρίστηση τις δυσάρεστες εκδηλώ­σεις των συνανθρώπων μας. Για να αποκρυσταλλώνουμε στον εαυτό μας την πρώτη δύναμη (αυτή του Αγίου που βεβαιώνει) χρει­άζεται να ξέ­ρουμε να υπακούμε στον πατέρα τόσο στους ουρανούς όσο και στην γη.

Ο Ιερός Απόλυτος Ήλιος, από τον οποίο αναβλύζει όλη η ζωή, θέλει να αποκρυσταλλώνει σε καθένα από μας αυτές τις τρεις αρχικές δυνάμεις της φύσης και του κόσμου: τον Άγιο να βεβαιώνει, τον Άγιο να αρνείται και τον Άγιο να συμφιλιώνει.

Συγκεκριμενοποιώντας μόνο το σημείο του Αγίου να αρνεί­ται, του Χριστού, χρειάζεται να αρνούμαστε τον εαυτό μας. Επανα­λαμβάνω, να μάθουμε να δεχόμαστε με ευχαρίστηση τις δυσάρεστες εκδηλώσεις των συνανθρώπων μας. Αλλά πώς αν πριν δεν έχουμε γνωρίσει τις δικές μας δυσάρεστες εκδηλώσεις;

Αν επί παραδείγματι, έχουμε θυμό, ξέρουμε ότι τον έχουμε. Αν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι είμαστε θυμωμένοι, μανιώδεις, καυγατζήδες, είναι φανερό ότι εφόσον είμαστε συνειδητοί από αυτό, θα αρχίσουμε να συγχωρούμε αυτά τα ίδια λάθη στους άλλους και σαν αποτέλεσμα θα συσχετιζόμαστε καλύτερα με το συνάνθρωπο. Αυτοί που έχουμε ζήλεια και αναγνωρίζουμε ότι την έχουμε, που την φορτωνόμαστε στην κρυμμένη πλευρά από την δική μας ψυχολογική σελήνη, μαθαίνουμε να συγχωρούμε τις δυσάρεστες εκδηλώσεις της ζήλειας που υπάρχει σε άλλους ανθρώπους. Αν εμείς είμαστε γεμά­τοι περηφάνεια, αν ξέρουμε πως την έχουμε, ξέρουμε πως είμαστε περή­φανοι και αναγνωρίζουμε ότι είμαστε, τότε μαθαίνουμε να βλέπουμε τους περήφανους με περισσότερη κατανόηση.

Ήδη δεν τολμούμε να κάνουμε κριτική, ξέρουμε ότι μέσα μας φορτωνόμαστε αυτά τα ίδια ελαττώματα.

Αν ένας άνθρωπος αισθάνεται τίμιος αισθάνεται ανίκανος να ψεύδεται και ξαφνικά συμβαίνει να τον πληγώνουν λέγοντας τον ψεύτη, πραγματικά (αν έχει αποδειχθεί ότι στην πλευρά της ψυχολο­γικής σελήνης, σε εκείνη την πλευρά που δεν φαίνεται από τον εαυτό του, υπάρχει ακάματο ψέμα με ασυνείδητο τρόπο) δεν θα αισθανθεί πληγωμένος όταν τον λένε ψεύτη, θα ξέρει να είναι επιεικής με το συνάνθρωπο.

Πολλοί μπορούν να πιστεύουν πως είναι πολύ φιλελεύθεροι στον τρόπο συναναστροφής, πολύ δίκαιοι, αλλά αν ξαφνικά κάποιος τους λέει ότι δεν είναι, πως δεν είναι και τόσο φιλελεύθεροι ούτε τόσο δίκαιοι, θα μπορούσανε να προσβάλλονται διότι αυτοί αισθάνο­νται δίκαιοι και φιλελεύθεροι. Τότε αν αυτοί έχουν μάθει να προβάλλουνε προηγουμένως την συνείδηση τους πάνω στην κρυμ­μένη πλευρά του εαυτού τους, πάνω σε εκείνη την κρυμμένη πλευρά που δεν φαίνεται ποτέ, θα αναγνωρίσουν από τον εαυτό τους κατεθείαν ότι δεν είναι και τόσο δίκαιοι ούτε και τόσο φιλελεύθεροι όπως σκεφτήκανε, στο βάθος όλων αυτών υπάρχει η αδικία και ανεπιείκεια κλπ.

Όταν κάποιος προσπαθεί να τους πληγώσει σε αυτήν την αί­σθηση, δεν ανησυχούν διότι ξέρουν ότι τους λένε την αλήθεια.

Γίνεται λοιπόν πολύ σημαντικό να δούμε εκείνη την κρυμ­μένη πλευρά του εαυτού μας, εκείνη την πλευρά που δεν φαίνεται, εκείνη την πλευρά που βρίσκεται η κριτική, η επίκρισις.

Να είμαστε ειλικρινείς, να δούμε προς τα μέσα, να αυτοεξερευνηθούμε, να φωτίσουμε εκείνη την κρυμμένη πλευρά από το δικό μας ψυχισμό, εκείνη την πλευρά που δεν φαίνεται, θα δούμε ότι τα ελαττώματα που σε άλλους κριτικάρουμε, τα έχουμε μέσα στον εαυτό μας, τότε όταν θα γίνει αυτό, θα σταματούμε να κάνουμε κριτική.

Η επίκρισις, η κριτική, γίνονται ακριβώς ελλείψει της κατα­νόησης.

Τι επικρίνουμε στους άλλους; Πως κάνουμε κριτική στους άλλους; Τα δικά μας ελαττώματα, αυτό είναι που κάνουμε κριτική. Πώς τα προβάλλουμε!

Είναι λυπηρό να ξέρουμε ότι εμείς προβάλλουμε τα δικά μας ψυχολογικά ελαττώματα πάνω στους άλλους.

Είναι λυπηρό να ξέρουμε ότι τους βλέπουμε έτσι όπως είμα­στε εμείς, βλέπουμε το συνάνθρωπο έτσι όπως είμαστε εμείς, είναι κάτι που πρέπει να το εννοήσουμε. Όλοι έχουμε μια τάση να πιστεύ­ουμε για τον εαυτό μας ότι είναι τέλειος, ποτέ δεν μας έχει συμβεί να δούμε εκείνη την πλευρά της σελήνης, της δικής μας ψυχολογικής σελήνης, αυτήν την πλευρά που ουδέποτε φαίνεται.

Έχει φτάσει η ώρα να αυτοεξερευνηθούμε σοβαρώς για να γνωριζόμαστε στ‘ αλήθεια. Φωτίζοντας πραγματικά εκείνο το κρυμ­μένο μέρος από τον εαυτό μας, την αόρατη πλευρά που φέρνουμε στο εσωτερικό μας, ανακαλύπτουμε με φρίκη ψυχολογικούς παρά­γοντες που με κανένα τρόπο δεν θα αποδεχόμαστε πως έχουμε. Πα­ράγοντες που θα απωθούσαμε αμέσως, παράγοντες που πιστεύουμε πως δεν έχουμε.

Αν ένα τίμιο άνθρωπο επί παραδείγματι, τον λένε κλέφτη εί­ναι μια προσβολή.

Γιατί θα προσεβάλλετο ένας τίμιος άνθρωπος αν τον λέγανε κλέφτη; Ο προσβαλλόμενος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την βία για να δικαιολογηθεί.

Το ίδιο το γεγονός ότι ένας τίμιος άνθρωπος προσβάλλεται όταν τον λένε κλέφτη αποδεικνύει ότι δεν είναι τίμιος. Αν πραγμα­τικά θα ήταν τίμιος δεν θα προσεβάλλετο.

Αν τον λένε κλέφτη, αν προσβάλλεται δεν είναι τίμιος. Αν αυ­τός ο άνθρωπος επί παραδείγματι, θα εφώτιζε με το δικό του φως της συνείδησης εκείνο το μέρος του εαυτού του που δεν φαίνεται, εκείνο το κρυμμένο μέρος της ψυχολογικής σελήνης του, με φρίκη θα ανα­κάλυπτε αυτό που δεν ήθελε να αποδεχθεί, θα ανακάλυπτε τα ΕΓΩ της κλοπής, κλέφτες, τι φρίκη! Αδύνατον. Αλλά έτσι είναι, σε εμάς υπάρχει το ΕΓΩ της κλοπής και ούτε από μακρυά το υποπτευό­μαστε ότι το αρ­νούμαστε, με κανένα τρόπο δεν το αποδεχόμαστε και μας προκαλεί φρίκη. Και όμως στο βάθος το έχουμε, φρικτό, αλλά έτσι είναι.

Όταν ήμουν στην δουλειά της διάλυσης του ΕΓΩ στον κόσμο των αιτιών, ξαφνιάστηκα, γιατί ποτέ δεν σκέφτηκα πως είχα μέσα στο εσωτερικό μου τα ΕΓΩ της κλοπής, και βρήκα μια ολόκληρη λε­γεώνα από τα ΕΓΩ της κλοπής. Αδύνατο, ΕΓΩ ποτέ δεν κλέβω από κα­νένα, ούτε πέντε δραχμές, πώς είναι δυνατόν να εμφανίζονται τα ΕΓΩ της κλοπής εκεί μέσα; Λοιπόν αδύνατο ή όχι αδύνατο, ακόμα και αν το απωθούσα εκεί ήτανε είτε με άρεσε ή όχι εκεί ήτανε.

Σας ειδοποιώ ότι στο πεδίο της πρακτικής ζωής είμαι κά­ποιος που θα μπορούσε να αφήσει ένα θησαυρό από αγνό χρυσό, ΕΓΩ δεν θα έπαιρνα ούτε ένα νόμισμα, αν και λέγεται ότι σε ανοικτό θησαυρό μέχρι και ο πιο δίκαιος αμαρτάνει, αλλά από αυτήν την πλευρά είμαι σίγουρος πως δεν θα έσφαλα, ούτε αν μου άφηναν χρυσό σε σκόνη θα το έπαιρνα, ούτε ένα χιλιόγραμμο χρυσού.

Όμως με πόσο πόνο ανακάλυψα ότι εκεί στο βάθος υπήρ­χανε τα ΕΓΩ της κλοπής. Όταν παρατηρούσα με την αίσθηση της ψυχολο­γικής αυτοπαρατήρησης τα έβλεπα να το βάζουν στα πόδια σαν τον κλέφτη που κλέβει και φεύγει σιγά σιγά, φρικτά πρόσωπα της κλο­πής. Φοβήθηκα με τον εαυτό μου, αλλά δεν έχω κανένα πρόβλημα στο να το ομολογήσω διότι αν δεν θα το ομολογούσα θα ήτανε σημείο ότι ακόμα θα ήτανε ζωντανά αυτά τα ΕΓΩ εκεί μέσα.

Ο υποκριτής έχει την τάση να κρύβει τα δικά του ελαττώ­ματα, έτσι λοιπόν δεν έχω κανένα πρόβλημα στο να το ομολογήσω.

Είχα αυτήν την τάξη από τα ΕΓΩ. Αν και ζούσα μια τίμια ζωή, τα είχα. Αν και πλήρωνα τα χρέη μου στους ξένους, τα είχα.Τι έπρεπε να κάνω; Να τα καταστρέψω, να τα ελαττώσω σε κοσμική σκόνη και αυτό μου προκαλούσε φρίκη. Ναι αδελφοί μου, μέσα σε μας, στο εσωτερικό, σε εκείνη την κρυμμένη πλευρά που δεν φαίνε­ται από τον εαυτό μας, φέρνουμε τερατουργήματα ανεκδιήγητα, απερίγραπτα. Εκεί ποιος πλένει τα χέρια του λέγοντας: «ΕΓΩ είμαι ένας καλός άν­θρωπος, ΕΓΩ δεν κλέβω από κανέναν ούτε πέντε δραχμές, έχω κάνει πολλά έργα ευσπλαχνίας, είμαι καλός σύζυγος, καλός πατέρας της οικογένειας, καλός γιος, δεν σκοτώνω, δεν κλέβω, δεν παίρνω την γυ­ναίκα του συνανθρώπου, τότε είμαι ένας Άγιος». Αυτοί που μιλάνε έτσι είναι σίγουρα υποψήφιοι για την κόλαση και για το δεύτερο θά­νατο, είναι χαμένες περιπτώσεις. Κανένας από μας να μην πιστεύει ότι είναι άγιος διότι στην κρυμμένη πλευρά του εαυτού του, σε εκείνη την πλευρά που δεν φαίνεται, φορτώνεται ανεκδιήγητα τερατουργή­ματα, φρικτά, που ούτε από μακριά υπο­πτεύεται. Δυστυχώς οι άν­θρωποι δεν μένουνε παρά σε ένα μικρό μέ­ρος του εαυτού τους. δεν βλέπουν την ολότητα του πίνακα, μόνο βλέπουν μία γωνία και την προσωπογραφία που ο καθένας έχει δη­μιουργήσει για τον εαυτό του. Η προσωπογραφία του τίμιου ανθρώ­που, η προσωπογραφία του ελε­ήμονος ανθρώπου, κλπ.

Σύμφωνα με αυτήν την προσωπογραφία οριοθετούμε την δική μας ύπαρξη και από εκεί πράττουμε και αντιδράμε αδιάκοπα. Εκεί είναι όλες οι πενιχρότητές μας, οι επικρίσεις, οι κριτικές αλλά νομί­ζουμε ότι είμαστε τέλειοι.

Αλλά αξίζει τον κόπο να συλλογιστού με λίγο σε αυτά τα πράγματα, σε εκείνη την κρυμμένη πλευρά του εαυτού μας, να έχουμε το θάρρος να τα δούμε. Όλος ο κόσμος το υποπτεύεται, αλλά κανένας δεν τολμά να δει αληθινά πρόσωπο με πρόσωπο εκείνη την κρυμμένη πλευρά του εαυτού του όπου βρίσκονται οι παράγοντες που φέρνουν διχόνοια στον κόσμο.

Η ζηλοτυπία, επί παραδείγματι, έχει μετατραπεί ας πούμε σε μηχανικότητα σε αυτόν τον πολιτισμό. Πόσο αναπόφευκτο είναι αυτό. Αν κάποιος έχει ένα αυτοκίνητο και ξαφνικά βλέπει ότι κά­ποιος πέρασε με ένα πιο όμορφο αυτοκίνητο, λέει «καλά ΕΓΩ θέλω να καλυτερεύσω λιγάκι, για να δω αν μπορώ να έχω ένα πιο όμορφο αυ­τοκίνητο». Πολλές φορές μπορεί να συμβαίνει ότι το αυ­τοκίνητο που χρησιμοποιεί του χρησιμεύει, γιατί όμως επιθυμεί άλλο καλύτερο; Απλώς από ζηλοτυπία η οποία είναι εκεί στην κρυμμένη πλευρά που δεν φαίνεται, στην κρυμμένη πλευρά της δικής μας ψυχολογικής σελήνης.

Πραγματικά έχει μετατραπεί, επαναλαμβάνω, η ζηλοτυπία σε μυστικό ελατήριο της πράξης και αυτό είναι πράγματι αξιοθρή­νητο. Όταν εμείς προχωράμε στην ψυχολογική αυτοεξερεύνηση θα γινόμα­στε κάθε φορά πιο συνειδητοί από τον εαυτό μας και αυτό εί­ναι το καλύτερο.

Έχει φτάσει η ώρα να εννοήσουμε ότι όσο εμείς δεν γνωρί­ζουμε αυτήν την κρυμμένη πλευρά του εαυτού μας, θα είμαστε άσχημα συσχετισμένοι με το συνάνθρωπο.

Είναι απαραίτητο να μάθουμε να σχετιζόμαστε καλύτερα με τον εαυτό μας για να μπορούμε να σχετιζόμαστε καλύτερα με τους άλλους. Πώς θα μπορούσαμε να συσχετιζόμαστε καλά με το συνάν­θρωπο, όταν ούτε εμείς δεν έχουμε συσχετισθεί καλά με τον εαυτό μας;

Πρέπει όχι μόνο να σκεπτόμαστε την φυσική σελήνη, αλλά και την ψυχολογική που εσωτερικά φορτωνόμαστε.

Τα δικά μας ΕΓΩ είναι ένα τρομερό τερατούργημα, και είναι στην κρυμμένη πλευρά που δεν βλέπουμε. Εκείνα τα οράματα που ο Δάντης είδε στην θεία Κωμωδία «φρικτά, νύχια γαμψά και πτερύγια, δόντια, οπλές, τερατουργήματα και τέρατα» υπάρχουνε στην κρυμ­μένη πλευρά του εαυτού μας, σε εκείνη την πλευρά που δεν βλέ­πουμε.

Στη δουλειά πάνω στον εαυτό μας υπάρχουνε βήματα πολύ δύσκολα. Όταν δουλεύουμε πάνω στον εαυτό μας αλλάζουμε.

Πραγματικά όταν αλλάζουμε παρεξηγούμαστε άσχημα από τους συνανθρώπους μας. Συμβαίνει ότι οι συνάνθρωποί μας δεν θέ­λουν να αλλάξουν, μένουν εμφιαλωμένοι στον χρόνο, είναι το αποτέ­λεσμα από πολλά χθες και αν εμείς αλλάζουμε, αυτοί φωνάζουν και διαμαρτύρονται και μας κρίνουν λανθασμένα. Όλα αυτά πρέπει να τα ξέρει ο γνωστικός σπουδαστής.

Στον κόσμο έχουν γραφτεί πολλοί ηθικοί κώδικες, αλλά τι πράγμα είναι η ηθικότητα; Μήπως θα χρησίμευε για την διάλυση του ΕΓΩ; Θα μπορούσε να φωτίσει την κρυμμένη πλευρά του εαυτού μας, την πλευρά που δεν βλέπουμε; Θα μπορούσε να μας οδηγήσει στην αγιότητα; Τίποτα από αυτά. Η ηθικότητα είναι γέννημα των συνη­θειών του τόπου και της εποχής της. Αυτό που σε ένα μέρος εί­ναι ηθικό, σε άλλο μέρος είναι ανήθικο, αυτό που σε μια εποχή ήτανε ηθικό, σε άλλη έπαψε να είναι. Έτσι λοιπόν σε τι καταλή­γουμε; Σε τι ωφελεί η ηθικότητα;

Στην Αρχαία Κίνα το να σκοτώσεις τον πατέρα σου ήταν δί­καιο, όταν αυτός ήταν αρκετά γέρος και ανίκανος να συντηρεί τον εαυτό του. Τι θα λέγαμε εμείς εδώ αν ένας άνθρωπος σκότωνε τον πατέρα του; Πατροκτόνος, αλήθεια; Έτσι λοιπόν, η ηθικότητα είναι σκλάβα των συνηθειών του τόπου και της εποχής. Επαναλαμβάνω. Τότε, σε τι χρησιμεύουν οι ηθικοί κανόνες που στον κόσμο έχουν γραφτεί; Τι χρησιμεύουν τόσες λάμψεις ηθικής; Θα μπορούσαν αυ­τοί να διαλύουν το ΕΓΩ; Θα μπορούσαν να φωτίζουν το πρόσωπο της δι­κής μας ψυχολογικής σελήνης; Τίποτα δεν χρησιμεύουν. στον δρόμο της διάλυσης του ΕΓΩ σε πρώτη ματιά θα φαινόμαστε ανήθι­κοι, τότε σε τι είδους ηθική χρειάζεται να συνεχίζουμε; Ποια; Αν δεν χρησιμεύ­ουν οι ηθικοί κώδικες; Τότε τι;

Υπάρχει ένας τύπος ηθικής που εσείς δεν ξέρετε. Μερικοί την ξέρουν στα Ιμαλάια. Αναφέρομαι σε αυτόν τον τύπο ηθικής της ευ­θείας διαγωγής της φύσης, αυτήν την ηθική που οι θιβετανοί συγκέ­ντρωσαν στα ΠΑΡΑΜΙΤΑΣ.

Κρίμα που τα ΠΑΡΑΜΙΤΑΣ δεν μπορούν να μεταφραστούν στην δυτική γλώσσα. Τα έχω ψάξει και δεν τα έχω βρει, ηθική πραγ­ματική, τότε ποιος τα καταλαβαίνει;

Μήπως εσείς το καταλάβατε ή μήπως όχι; Αν εσείς αλλάξετε μπορεί να συμβεί οι άνθρωποι να στρέφονται εναντίον σας. Αν κά­ποιος από σας αλλάξει, μπορεί να συμβεί όλοι αυτοί που εδώ είμα­στε, να τον κρίνουμε άσχημα, να τον δείχνουμε με το δάκτυλο σαν ανήθικο, μοχθηρό. «Κοιτάξτε τι έχει κάνει», δηλαδή, αναβλύζει η επίκρισις. Είναι γιατί οι άνθρωποι θέλουνε να παραμένει ο μυημένος εμφιαλωμένος στο παρελθόν, με κανένα τρόπο δεν θέλουνε να ανα­βλύζει ο μυημένος στο καινούργιο, να αλλάζει.

Όταν ο μυημένος αλλάζει είναι άσχημα μεταφρασμένος, λαν­θασμένα κρινόμενος. Έτσι το ΕΓΩ είναι χρόνος και το ΕΓΩ των άλλων δεν μπορεί να ανέχεται το ότι κάποιος ξεφεύγει από το χρόνο, δεν το συγχωρεί με κανένα τρόπο.

Εμένα με πετάξανε από το σπίτι του πατέρα μου, διότι απο­φάσισα να αλλάξω, με είχανε αρκετά βασανισμένο. Ο χάρακας των καθηγητών κτυπούσε πάνω σε μένα αδιάκοπα, μου τραβάγανε τα αυ­τιά. Με χτυπούσανε στο κεφάλι διότι δεν κατείχα τα μαθήματα που για αυτούς ήταν πολύ θεμελιώδη, πράγματα που για αυτούς είναι εύ­κολα και καμαρώνουν να τα έχουνε. Επίσης με πετάξανε από το σπίτι του πατέρα μου και με πετάξανε από το σχολείο, με πετάξανε από όλα τα μέρη. Συμπέρασμα: ΕΓΩ ήμουνα μια θεομηνία, απλώς άλλαζα, δεν ήθελα να συνεχίσω μέσα στον χρόνο. Τότε, με καταδικάσανε σαν αιρετικό, μοχθηρό, τρομερό, μέχρι που με κατα­δίωκαν για να με σκο­τώσουν, εχθρός υπ‘ αριθμόν ένα από την ορθό­δοξη θρησκεία. Συμπέ­ρασμα: τοποθετήθηκα έξω από το κύμα, δεν μπορούσανε να μου συγχωρήσουν να φύγω από την γραμμή και δεν μου το συγχωρήσανε.

Αν ένας από σας αλλάξει, μπορείτε να είστε σίγουροι ότι όλοι οι άλλοι θα του κάνουνε κριτική, θέλουμε ακόμη και τον ίδιο το Δά­σκαλο να περπατάει σύμφωνα με μερικούς κανόνες τοποθετη­μένους στον χρόνο και σας βεβαιώνω ότι εσείς, δεν θα με βλέπατε με ευχαρί­στηση αν ΕΓΩ θα ξέφευγα από τους κανόνες. Έχετε τους δι­κούς σας κανόνες και αν ΕΓΩ φύγω από αυτούς τους κανόνες, τότε τι; ήδη δεν θα το βλέπατε με ευχαρίστηση αυτό. Πιθανόν θα πείτε «κοιτάξτε αυτό που κάνει και είναι ένας Δάσκαλος, αδύνατον αυτός δεν είναι ένας Δάσκαλος, γιατί; Διότι θέλησα να φύγω από την γραμμή, διότι δεν θέλησα να συνεχίζω μέσα στους κανόνες σας, διότι δεν θέλησα να συ­νεχίζω εμφιαλωμένος στον χρόνο, διότι δεν ήθελα να συνεχίζω κλει­σμένος στον κώδικα της ηθικής. Αν και φαίνεται απί­στευτο, ο καθέ­νας από εσάς συνεχίζει ένα συγκεκριμένο κώδικα ηθικής, μερικοί από εσάς θα συνεχίζουν τις δέκα εντολές, που ήδη είναι εγκατεστη­μένες και από εκεί δεν φεύγουν ούτε με κανόνια. Άλλοι από σας συνε­χίζετε κανόνες περίπου προεγκατεστημένους στον χρόνο από τις δικές σας οικογένειες. Μερικοί από σας συνεχί­ζετε συγκεκριμμένους κανό­νες διαγωγής που μάθατε σε διαφορετι­κές σχολές ψευτοεσωτερικές ή ψευτοαποκρυφιστικές, που ακούσατε από τους δικούς σας θρησκευ­τικούς παιδαγωγούς.

Όταν κάποιος εξέρχεται, όταν δεν συμπεριφέρεται σύμφωνα με αυτούς τους κανόνες που εσείς έχετε εγκατεστημένους στον νου σας, αυτός ο κάποιος είναι ένας ανάξιος, είναι ένας μοχθηρός. Να δείτε εσείς πόσο δύσκολο είναι να φτάσουμε στην Εσωτερική Αυ­τοπραγ­μάτωση, του Είναι. Σύμφωνα με το πώς αυτοπαρατηρούμαστε ψυχο­λογικά, αφαιρούμε αυτό το κρυφό πρό­σωπο. Γνωρίζουμε ότι στο εσωτερικό μας υπάρχουνε παράγοντες που αγνοούμε, στοιχεία που ούτε από μακριά υποπτευόμαστε.

Όταν διαλύουμε αυτούς τους παράγοντες, προέρχονται ψυχο­λογικές αλλαγές. Πραγματικά αντανακλούν πάνω στους συνανθρώπους αυτές οι αλλαγές και είναι άσχημα μεταφρασμένες από το συνάνθρωπο. Με κανένα τρόπο ο συνάνθρωπος δεν μπορεί να αποδέχεται πως κάποιος δεν συμπεριφέρεται σύμφωνα με τους εγκα­τεστημένους κανόνες, σύμφωνα με τους ήδη γραμμένους κώδι­κες, σύμφωνα με τις διατηρημένες ιδέες. Συμβαίνει ότι στην δουλειά πολ­λές φορές πρέπει να γινόμαστε ανήθικοι, όταν όμως λέω «ανή­θικοι» πρέπει να ξέρουμε να το εννοήσουμε αυτό, να το βάλουμε μεταξύ εισαγωγικών και να το υπογραμμίσουμε. Σας λέω, ότι δεν αναφέρω αυτήν την λέξη με τον τρόπο που εσείς τώρα το εννοείτε, τον αρνητικό τρόπο, μόνο θέλω να διασαφηνίσω αυτήν την λέξη στην εποικοδομη­τική ή αξιόλογη έννοια, στην θετική έννοια, την εποικοδομητική. Στην έννοια ότι υπάρχει ανάγκη να αποφεύγουμε τους εφήμερους κώδικες μερικών ηθικών κανόνων χωρίς στέρεες βάσεις. Παραδείγματος χά­ριν, κάνω παρατήρηση σε κάποιον διότι έχει έρθει ήδη στο τέλος του μαθήματος. «Αυτό λοιπόν δεν είναι σωστό, έχεις κάνει ένα σκάν­δαλο, πρέπει να ερχόμαστε πάντα νω­ρίς, στην ώρα πού αρχίζουμε, αρχίσαμε στις εννιά το βράδυ». Καλά, φτάνουμε τότε στο συμπέρα­σμα ότι η νέα γραμμή συνηθίζει να είναι δύσκολη, στενός ο δρόμος, από πλευρά σε πλευρά υπάρχουνε τρο­μερά βάραθρα, καταπληκτικές άνοδοι, φρικτές κάθοδοι. Δρόμοι! Μπορούν να υπάρχουνε πολλοί δρόμοι, αλλά κανένας δρόμος δεν μας οδηγεί στην κυριαρχία μιας συ­γκεκριμένης ζώνης του Σύμπα­ντος, δηλαδή δεν μας, μετατρέπουν σε κοσμοκράτορα, για να μιλάμε αυτήν την φορά σε Ινδοστανικό τρόπο. Οι άλλοι δρόμοι μας φέρνουν σε συγκεκριμένους παραδείσους, πέ­φτουμε, μας φέρνουν από επι­στροφή στους πόνους της γης, άλλοι στην άβυσσο και στον δεύτερο θάνατο.

Υπάρχουν μονοπάτια που φεύγουν από τον κεντρικό δρόμο με καταπληκτική εμφάνιση αγιότητας αλλά που οδηγούν στην άβυσσο και στον δεύτερο θάνατο. Είναι δύσκολο να μη χανόμαστε, το κανονικό είναι να χανόμαστε για να συνεχίζουμε έναν ηθικό κώ­δικα εγκατεστημένο, χανόμαστε πέφτουμε στην άβυσσο της απώ­λειας.

Τότε; Τι να κάνουμε;

Να αυτοπαρατηρούμαστε ψυχολογικά με αδιάκοπο τρόπο και πριν να επικρίνουμε τους άλλους πρέπει να επικρίνουμε τον εαυτό μας. Πριν να είμαστε βίαιοι με τους άλλους πρέπει να αυτοεξερευνούμαστε για να γνωρίζουμε την δική μας βιαιότητα, την εσωτερική βιαιότητα μας που την φορτωνόματε αν και την απω­θούμε, αν και σκεπτόμαστε πως δεν την φορτωνόμαστε.

Αν οι άνθρωποι ζούσανε με ένα τρόπο πιο συνειδητό, όλα θα ήτανε διαφορετικά. Δυστυχώς, εμείς όπως τόσες φορές σας έχω επα­ναλάβει, έχουμε δημιουργήσει πολλές προσωπογραφίες, διότι μέ­νουμε μόνο σε ένα μικρό μέρος από τον εαυτό μας.

Όταν προβάλλουμε την δική μας συνείδηση πάνω σε αυτό το μέρος που δεν φαίνεται, παύουμε να τρέφουμε τις αντιπροσωπείες και γίνονται κοσμική σκόνη. Αλλάζουμε.

Τι μικρές και δύσμορφες αντιπροσωπείες έχουμε δημιουργή­σει από τον εαυτό μας, τι πενιχρές και τι μακριά είναι αυτές οι αντι­προσωπείες από αυτό που πραγματικά είμαστε δυστυχώς.

Σκέφτομαι φωναχτά, εσείς είστε ένα μέρος από τους δικούς μου συλλογισμούς, πόσο πενιχροί είμαστε, και όμως ούτε από μα­κριά το υποπτευόμαστε πως είμαστε πενιχροί, πως στην κρυμμένη πλευρά του εαυτού μας φορτωνόμαστε την πενιχρότητα.

Μερικές φορές σκεπτόμαστε ότι αν αυτές οι γνωστικές εσω­τερικές ομάδες θα περπατούσαν καλύτερα θα ήμασταν πιο ευτυχείς, εσώκλειστοι εμείς απαιτούμε ένα ιδεώδη κόσμο για να δουλεύουμε.

Αν θα πηγαίναμε στα βουνά, στις πιο βαθιές πεδιάδες, θα πι­στεύαμε ότι έτσι θα προχωρούσαμε καλύτερα. Αλλά τι μας χρησι­μεύει να κλειδωνόμαστε σε μια σπηλιά, όταν μέσα στον εαυτό μας φορτωνόμαστε όλους αυτούς τους παράγοντες που είναι: η ζηλοτυ­πία, η λαγνεία, το ψέμα, κλπ.; Δεν είμαστε τέλειοι, τέλειος είναι μόνο ο πατέρας αυτό είναι φανερό.

Εδώ είστε όλοι σας συγκεντρωμένοι σαν άγιοι, ναι έτσι εί­ναι, αλλά στο βάθος εσείς έχετε ζηλοτυπίες, μίση, μύθους, ασχήμιες, κρι­τικές, κλπ. όμως δεν ξέρετε. Ο καθένας βλέπει το λάθος των άλ­λων, αλλά δεν το βλέπει στον εαυτό του. Κανένας δεν σκέπτεται ότι το λά­θος που βλέπει στους άλλους το φορτώνεται μέσα στον εαυτό του. Αυτό δεν το σκέπτεται. Είναι λίγοι οι αδελφοί που ξέρουν να συλλο­γίζονται σε αυτά τα πράγματα, είναι λίγοι αυτοί που ξέρουν να εννο­ούν.

Γιατί θα θέλαμε εμείς κάτι ιδεώδες, ένα ιδεώδη κόσμο, στον οποίον κανένας δεν θα μισούσε, στον οποίον όλοι θα ήτανε αδελφοί, στον οποίον όλοι θα απασχολούνταν μόνο στο να ξέρουνε την αγάπη; Γιατί; Υπάρχει λόγος στο να επιθυμούμε αυτό; Αληθινά δεν υπάρχει. Αν η ομάδα είναι στην τρίτη κάμαρα, συμβολίζει, αντιπροσω­πεύει την ζωή, την ζωή που είναι έξω από αυτήν την κά­μαρα.

Εσείς ξέρετε ότι η ζωή, το τραίνο ζωή, η ανθρωπότητα σε σύ­νολο είναι γεμάτη από τρομερά ελαττώματα. Εσείς ξέρετε ότι αυ­τός ο όμορφος πληθυσμός που αφθονεί εκεί είναι γεμάτος από θυμό, φι­λαργυρία, λαγνεία, ζηλοτυπία, τεμπελιά, λαιμαργία κλπ. Ότι δεν είναι ιδεώδης πράγματι δεν είναι. Γιατί αυτή η μικρή ομάδα θέλουμε να είναι ιδεώδης; Αυτή η μικρή ομάδα αντιπροσωπεύει την ίδια την αν­θρωπότητα, αυτόν το σωρό, αυτά τα εκατομμύρια ανθρώπους που υπάρχουνε στον κόσμο, εδώ υπάρχει αυτή η μικρή ομάδα με τα ίδια λάθη που έχουνε τα πλήθη. Τότε σε αυτήν την μικρή ομάδα υπάρχει μια καταπληκτική σχολή, υπάρχει ένα καταπληκτικό γυμνάσιο. Έτσι με όλα τα δικά σας λάθη, έτσι όπως είσαστε, είναι ένα καταπλη­κτικό ψυχολογικό γυμνάσιο. Αν ο αδελφός βήτα είπε κάτι για τον αδελφό τάδε, πρέπει αυτός που το είπε (αντί να το πει) να ερευνά τον εαυτό του, να κοιτάζει αυτήν την κρυμμένη πλευρά του εαυτού του, αυτήν την πλευρά που δεν βλέπεται, για να δει γιατί το είπε. Γιατί επέκρινε το συνάνθρωπο, το ότι η αδελφή βήτα είπε κάτι για την άλλη αδελφή, αντί να κάνει κριτική αυτή η αδελφή για την άλλη, να αυτοεξερευνάται για να δει αυτήν την πλευρά της σελήνης που δεν βλέπει Και επίσης είναι σίγουρο ότι το λάθος που βλέπει στην άλλη, σίγουρα το φορτώνεται στην κρυμμένη πλευρά του εαυ­τού της, στην πλευρά που δεν βλέπεται. Αυτό πρέπει να ξέρουμε να το εκμεταλλευ­όμαστε. Ακριβώς αυτά τα λάθη, τα ίδια λάθη των δι­κών μας αδελ­φών, αντί να τα κρίνουμε, να τα εκμεταλλευόμαστε για την ανακά­λυψη του εαυτού μας.

Σε μια μικρή ομάδα (είναι καταπληκτικό, έκτακτο) αντιπρο­σωπεύεται όλη η ανθρωπότητα, υπάρχει εκεί ένα θαυμάσιο γυμνά­σιο, χρήσιμο για την αυτοανακάλυψη, πρέπει να το εκμεταλλευ­τούμε. Αν σε μια ομάδα θα ήταν όλοι τέλειοι, τότε δεν θα υπήρχε ανάγκη να υπάρχει αυτή η ομάδα. Γιατί;

Αν όλοι φτάσουν στην τελειότητα, γιατί να δημιουργούμε αυ­τήν την ομάδα; Αυτή η ομάδα υπάρχει διότι δεν είμαστε τέλειοι, για αυτό υπάρχει. Αν θα είμασταν τέλειοι αυτή η ομάδα δεν θα υπήρχε. Τα λάθη μας (τα λάθη όλων των αδελφών) προστιθέμενα μεταξύ των είναι τα λάθη της ανθρωπότητας. Εδώ είναι η απόδειξη, η ομάδα εί­ναι ένα δείγμα από το τι είναι η ανθρωπότητα. Τότε να εκμεταλλευό­μαστε αυτό το δείγμα, να εκμεταλλευτούμε αυτήν την σχολή αντί να επικρίνουμε τους άλλους, τους συνανθρώπους μας, να επικρίνουμε στον εαυτό μας. Το λάθος που βλέπουμε στον άλ­λον, πρέπει να μας χρησιμεύει σαν πληροφορία για την συνείδηση. Θα μας επιτρέπει να ξέρουμε ότι φορτωνόμαστε εκείνο το λάθος στην κρυμμένη πλευρά που δεν βλέπουμε.

Δείτε πόσο χρήσιμη είναι μια εσωτερική σχολή, μια σχολή της αναγέννησης. Είναι μια σχολή της αναγέννησης, αλλά εμείς εί­μαστε ηλίθιοι όταν αφήνουμε την σχολή και αλητεύουμε, ψάχνουμε μια ιδεώδη ανθρωπότητα.

Πού θα την βρούμε; Σε τι μέρος του ουρανού; Αδύνατο, αλή­θεια; Υπάρχει μια θεϊκή ανθρωπότητα, ναι αλλά δεν είναι η κανο­νική ανθρωπότητα, όχι, αναφέρομαι με εμφαντικό τρόπο στον Συνει­δητό Κύκλο της Ηλιακής Ανθρωπότητας. Σε εκείνον τον κύκλο που ενεργεί πάνω στα ανώτερα κέντρα του Είναι και η μόνη ανθρωπότητα που ΕΓΩ θα έλεγα ιδεώδη. Πώς ονομάζουμε ιδεώδη το γιο του γείτονα; Πώς μπορούμε να ονομάζουμε ιδεώδη τον Πέτρο, Παύλο, Γιώργο, Γιάννη, Κώστα και Δημήτρη;

Όμως τους χρειαζόμαστε όλοι, τα λάθη του γείτονα είναι ακριβώς πολύ χρήσιμα για μας, μπορούμε να τα χρησιμοποιούμε σαν ενδείξεις. Αν ΕΓΩ ανακαλύπτω ότι ο κύριος βήτα είναι γεμάτος ζήλεια, τότε πρέπει να είμαι λίγο στοχαστικός. Αν επικρίνω την ζήλεια του κυρίου βήτα, το γενονός αυτό δεικνύει ότι ΕΓΩ την έχω στα βάθη της δικής μου συνείδησης, σε εκείνη την πλευρά που δεν βλέπεται.

Αλλά, πρέπει να ξέρουμε πολύ καλά. Ποιος είναι αυτός που επικρίνει; Ποιος είναι ο λογοκριτικός, ποιο είναι το ΕΓΩ της κριτικής; Αξίζει τον κόπο να το ελαττώνουμε σε κοσμική σκόνη.

Μέχρι εδώ η ομιλία μου, μπορείτε να ρωτάτε με απόλυτη ελευθερία.

ΕΡ: Θα μπορούσατε να μας εξηγήσετε γύρω από τις γοργό­νες;

ΑΠ: Οι γοργόνες, τι θέλεις να ξέρεις γύρω από τις γοργόνες; Μήπως δεν μίλησε ο Βιργήλιος ποιητής της Μάντουα στην Αινειάδα; δεν μίλησε ο Δάντης στην θεία Κωμωδία;

Τι θέλεις να ξέρεις γύρω από τις γοργόνες; Οι γοργόνες με τα γοργονικά δηλητήρια τους δεν είναι άλλο πράγμα, παρά οι τρεις Φούριας, γία τις οποίες μας μίλησε ο Βιργίλιος στην Αινειάδα του, εκεί υπάρχουν, εκεί είναι, ναι, ήδη σας είπα οι τρείς Φούριας.

Εκεί είναι, τρομερές, στον Χριστικό Εσωτερισμό θα μπορού­σαμε να τις ονομάζουμε: την πρώτη Ιούδας ο δαίμονας της επιθυ­μίας, την δεύτερη θα μπορούσαμε να την ονομάζουμε Πιλάτος, ο δαίμονας του νου και την τρίτη μπορούμε να την ονομάζουμε Καϊά­φας, ο δαί­μονας της κακής θέλησης. Να τι αποκεφάλισε ο Περσέας… το πυρογενές σπαθί…. ποιος το έκανε…. Τώρα το σημα­ντικό είναι ο κα­θένας από μας να αποκεφαλίζει τις τρεις γοργόνες που φέρουμε μέσα μας. Αυτές ανήκουν ακριβώς σε εκείνη την κρυμμένη πλευρά του εαυτού μας, σε εκείνη την πλευρά που δεν βλέ­πουμε.

ΕΡ: Όταν αναφέρατε αυτό το ζήτημα του ηθικού κώδικα μου έρχεται η ιδέα ότι μπορεί να υπάρχει ο κίνδυνος να μετατρέπουμε την Γνώση, τις Γνωστικές διδασκαλίες σε ένα ηθικό κώδικα. Αν πάμε σύμφωνα με την αλήθεια της διδασκαλίας και δεν καταλαβαίνουμε την διδασκαλία, δεν ζούμε σύμφωνα με το καλό της διδασκαλίας μπορεί να υπάρχει αυτός ο κίνδυνος επίσης, δεν είναι αλήθεια;

ΑΠ: Έτσι είναι και βλέπω ότι υπάρχει μια έντονη τάση στους αδελφούς της Γνωστικής Κίνησης να γράφουνε ηθικούς κώ­δικες. Όλοι έχουν την τάση να σέβονται αυτούς τους ηθικούς κώδι­κες, όλοι θέλουνε να εγκαθιστούν ηθικούς κώδικες στην Γνωστική κίνηση με σκοπό όλοι οι αδελφοί να υπακούουν σε αυτούς τους κώ­δικες. Μετά αυτοί οι κώδικες καταλήγουν παράλογοι, παλιοί, λοξοί, μετατρέπο­νται σε μπουκάλια στα οποία ο νους μένει εμφιαλωμένος, τότε έρχε­ται η αποτυχία στην δουλειά της διάλυσης του ΕΓΩ.

Συμβαίνει σε αυτήν την δουλειά να πρέπει να κάνουμε πράγ­ματα που φαίνονται ανήθικα, να πρέπει κάποιος να εξέρχεται από μερικούς κανόνες καμμια φορά στους οποίους όλοι υποβάλλονται.

Συμβαίνει ότι όταν ένας νομίζει πως πάει πολύ καλά, πάει πολύ άσχημα, όπως ακριβώς όταν ένας πηγαίνει καλύτερα είναι όταν οι άλλοι νομίζουν ότι πηγαίνει πολύ άσχημα. Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙ­ΝΑΙ ΕΤΣΙ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΛΗ ΑΡΕΤΗ ΣΤΟΥΣ ΜΟΧΘΗΡΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΗ ΚΑΚΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΑΘΟΥΣ. Υπάρχουνε τρομεροί κίνδυ­νοι, κάποιος μπορεί να εισέρχεται σε ένα δρομίσκο και να νο­μίζει ότι είναι ο σωστός και να απομακρύνεται από το σωστό και πραγματικό Δρόμο.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΕΓΩ

ΕΡ: Πώς θυσιάζεται ο πόνος;

ΑΠ: θα σας πω μια μεγάλη αλήθεια: Ο πόνος θυσιάζεται μόνο αυτοεξερευνώντας τον, κάνοντάς του αυστηρή ανάλυση. Ας πάρουμε ένα συγκεκριμένο γεγονός: ας πούμε ότι ένας άντρας ξαφ­νικά βρίσκει την γυναίκα του να κάνει ένα έγκλημα σε ένα δωμάτιο με έναν άλλον άντρα. Αυτό πραγματικά μπορεί να προκαλέσει ζήλεια, είναι φυσικό. Εάν βρει την γυναίκα του σε αρκετή οικειότητα με κάποιον μπορεί να υπάρχει μια έκρηξη ζήλιας. Αυτό προκαλεί τρομερό πόνο στον προσβαλόμενο άντρα. Αυτό μπορεί να δημιουρ­γήσει μέχρι και το διαζύγιο. Είναι ένας τρομερός ηθικός πόνος. Όμως η γυναίκα μι­λούσε μόνο σε χαμηλή φωνή, ο άντρας δεν είναι σίγουρος για τίποτα κακό, απλώς μπορεί να βγάλει πολλά συμπερά­σματα. Τι να κάνει για να μπορεί να σωθεί από αυτό τον πόνο; Πώς να το εκμεταλευτεί; Πώς να παραιτηθεί από τον πόνο που του έχει δημιουργήσει αυτό; Υπάρ­χει ένας τρόπος να το λύσει, να θυσιαστεί αυτός ο πόνος; Πώς;

Με σαφή αυτοσυλλογισμό του Είναι, με την αυτοεξευρεύνηση του εαυτού του. Είστε εσείς σίγουροι ότι ποτέ δεν έχετε κατακλιθεί με άλλη γυναίκα; Είστε σίγουροι ότι ποτέ δεν έχετε κάνει μοιχεία; Ούτε σε αυτήν ούτε σε προηγούμενες ενσαρκώ­σεις;

Όλοι στο παρελθόν ήμασταν μοιχοί, άνθρωποι ικανοποιούμε­νοι με την εκσπερμάτωση, αυτό είναι φανερό. Αν κά­ποιος φτάσει στο συμπέρασμα ότι επίσης ήτανε άνθρωπος ικανο­ποιούμενος με την εκ­σπερμάτωση και μοιχός, τότε, με τι εξουσία κρίνει την γυναίκα;

Γιατί το κάνει; Όταν την κρίνει το κάνει χωρίς εξουσία. ήδη το είπε ο Χριστός στην παραβολή της μοιχής, της γυναίκας των Χρι­στιανικών Ευαγγελίων, εξεφράσθη έτσι: «Αυτός που δεν έχει αμαρ­τία, πρώτος ας ρίξει την πέτρα». Κανένας δεν την έρριξε ούτε ο ίδιος ο Ιησούς τόλμησε να την ρίξει και είπε: «Πού είναι αυτοί που σε κα­τηγορούσαν; Ούτε και ΕΓΩ σε κατηγορώ, πήγαινε και μην αμαρτήσεις πια». Ούτε ο ίδιος που ήτανε τόσο τέλειος δεν τόλμησε να την κατη­γορήσει. Όντας αυτός έτσι, τώρα εμείς με τι εξουσία θα το κάνουμε; Τότε ποιος είναι αυτός που μας δίνει την συγκίνηση; Τον υπέρτατο πόνο; Μήπως δεν είναι ο δαίμονας της ζήλιας; Πραγμα­τικά, ποιος άλλος δαίμονας; Το ΕΓΩ της αυτοαγάπης που έχει πλη­γωθεί θανάσιμα, είναι εγωικό εκατό τοις εκατό, και τι άλλο; Το ΕΓΩ της αυ­τοσημασίας, το ότι αισθάνεται πολύ σημαντικός ο κύριος τάδε· «Αυτή η γυναίκα να έρθει εδώ με αυτό το είδος της διαγω­γής!».

Τι υπερηφάνεια τόσο τρομερή του ΕΓΩ της αυτοσημασίας, ή εκείνου του άλλου της ανεπιείκειας που λέει: «Σε καταδικάζω, έξω μοιχαλίδα. Σε καταδικάζω μοχθηρή. ΕΓΩ είμαι ενάρετος ανέγγι­χτος».

Να εκεί το έγκλημα μέσα σε αυτόν τον ίδιο. Αυτό το είδος των ΕΓΩ είναι εκείνα που έρχονται να μας δημιουργούν πόνους. Όταν κάποιος έχει φτάσει στο συμπέρασμα ότι είναι τα ΕΓΩ αυτά που έχουν δημιουργήσει τον πόνο, τότε συγκεντρώνεται στην θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη. Αυτή καταστρέφει τα ΕΓΩ. Όταν καταστραφεί το ΕΓΩ ο πόνος τελειώνει. Όταν τελειώνει ο πόνος μένει η συνεί­δηση δημιουρ­γημένη, τότε μέσω του πόνου έχει αυξηθεί η συνεί­δηση, έχει απο­κτήσει ρώμη. Ας πούμε ότι δεν είναι απλές ζήλιες αλλά υπήρχε πραγματικά μοιχεία. Τότε θα έπρεπε να έρθει διαζύγιο γιατί αυτό το επιτρέπει ο θεϊκός νόμος. Σε αυτήν την περίπτωση επίσης μπορούμε να πούμε με απόλυτη σιγουριά ότι μπορεί να θυ­σιαστεί επίσης αυτός ο πόνος, και να πει: «Καλά, έχει κάνει μοιχεία, ΕΓΩ είμαι σίγουρος ότι δεν έχω κάνει μοιχεία ποτέ; Τότε γιατί κατα­δικάζω; Δεν έχω δίκιο να καταδικάζω κανέναν, διότι αυτός που αι­σθάνεται ελεύθερος από αμαρτία να ρίξει την πρώτη πέτρα τότε, ποιος είναι αυτός που μου προκαλεί τον πόνο; Τα ΕΓΩ της αυτοση­μασίας, της ζήλιας, της αυτο­αγάπης κλπ».

Πρέπει να φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι αυτά είναι που μας προκαλούν τον πόνο: Τότε να δουλεύουμε για να τα καταστρέψουμε και ο πόνος θα εξαφανιστεί, θα αφανιστεί, γιατί; Γιατί έχει θυσια­στεί και αυτό φέρνει αύξηση της συνείδησης, διότι αυτές οι ενέρ­γειες που ήταν μπλεγμένες στον πόνο μένουν ελευθερωμένες. Μέ­νει, όχι μόνο η ειρήνη της ήρεμης καρδιάς αλλά και επίσης επέρχε­ται μια αύξηση της συνείδησης, μια μεγένθυση της συνείδησης. Οι άνθρωποι είναι ικανοί για όλα αλλά όχι για να θυσιαστούν, διότι αγαπούν πολύ τους πόνους τους. Όμως συμβαίνει ότι οι πιο μεγάλοι πόνοι είναι αυτοί που προσφέρουν τις καλύτερες ευκαιρίες για την αφύπνιση. Αλλά πρέπει να θυσιάζουμε τους πόνους. Υπάρχουν πολλά είδη πόνων, πα­ραδείγματος χάριν, ένας υβριστής που μας βρίζει, αμέσως μας προ­καλεί επιθυμίες εκδίκησης με τις λέξεις που έχει πει. Αλλά αν δεν ταυτιζόμαστε με τα ΕΓΩ της εκδίκησης, είναι φανερό ότι δεν θα απα­ντούσαμε στην στιγμή με το ένστικτο. Αλλά αν σχετιζόμαστε με το ΕΓΩ της εκδίκησης, αυτά τα ΕΓΩ μας σχετίζουν με άλλα ΕΓΩ πιο διε­στραμμένα και τελειώνουμε στα χέρια των τρο­μερά διεστραμμένων ΕΓΩ, κάνοντας παραλογισμούς. Έτσι όπως υπάρχει η πόλη του Μεξι­κού ή οποιαδήποτε πόλη του κόσμου, είναι φανερό… έτσι όπως στην πόλη βρίσκεται η αστική ζωή, υπάρχουν άνθρωποι από όλα τα είδη. Συνοικίες από κακούς ανθρώπους, συ­νοικίες από καλούς ανθρώπους. Έτσι επίσης συμβαίνει με την δική μας ψυχολογική πόλη: υπάρχουν συνοικίες ανθρώπων αποφασι­στικά διεστραμμένων, ανθρώπων με­σαίων και συνοικίες από αν­θρώπους πάνω κάτω εκλεκτούς μέσα στην δική μας ψυχολογική πόλη.

Τι είναι αυτό: Αν κάποιος ταυτοποιείται π.χ. με ένα ΕΓΩ της εκδίκησης, αυτό τον συνδυάζει με άλλα ΕΓΩ πιο διεστραμμένα. Το σημαντικό είναι να μην ταυτοποιούμασε με τον υβριστή. Υπάρχουν ΕΓΩ μέσα μας που μας υπαγορεύουν αυτό που πρέπει να κάνουμε: Απάντησε, εκδικήσου, ανταπόδωσε το. Αν κάποιος ταυτίζεται με αυτά τελειώνει ταυτισμένος με τον υβριστή. Αλλά αν δεν ταυτίζεται με αυτό το ΕΓΩ που του υπαγορεύει κάτι, τότε δεν κάνει ότι του λέει το ΕΓΩ.

Το ενδιαφέρον θα ήταν αν οι προσβεβλημένοι θα μπορούσαν να θυσιάζουν τον πόνο, και μπορούν να τον θυσιάζουν μέσω του δια­λογισμού. Να καταλάβουν ότι ο υβριστής είναι μια κακή μηχανή ελεγχόμενη από ένα συγκεκριμένο ΕΓΩ. Να καταλάβουν ότι εμείς εί­μαστε μια μηχανή που έχει επίσης τα ΕΓΩ της. Τότε αν καταλάβουμε και συγκρίνουμε ότι μέσα μας επίσης έχουμε το ΕΓΩ του υβριστή, δεν υπάρχει λόγος να τον καταδικάσουμε. Επίσης πρέπει να καταλά­βουμε τι είναι αυτό που έχει πληγωθεί σε εμάς; Πιθανόν η αυτοαγάπη, πιθανόν η υπερηφάνεια. Αυτό που πρέπει να ανακα­λύψω είναι, τι ήταν αυτό που με πλήγωσε, η αυτοαγάπη ή τι; Όταν έχω ανακαλύψει τι ήταν αυτό που πληγώθηκε προχωρώ στην εξά­λειψη της αυτοαγάπης. Και όταν έχει κάποιος θυσιάσει τον πόνο, έχει ελευ­θερωθεί από αυτόν και γεννιέται μια αρετή, αυτή της ηρε­μίας, έχει ξυπνήσει λίγο περισσότερο. Πρέπει να υπολογίσουμε όλους τους ηθοποιούς. Πρέπει να μάθουμε να θυσιάζουμε τον πόνο. Οι άνθρωποι είναι ικανοί να θυσιάζουν τα πάντα εκτός από το δικό τους πόνο, αγαπούν τις ίδιες τις οδύνες τους, τις λατρεύουνε, να εκεί είναι το λά­θος.

Να μάθουμε από τα δικά μας λάθη! Αυτό είναι το ενδιαφέρον για να μάθουμε να αφυπνίσουμε συνείδηση και βεβαίως δεν είναι εύ­κολο πράγμα. Η δουλειά εναντίον του ίδιου του εαυτού μας είναι πολύ σκληρή, αλλά αξίζει τον κόπο να διαφωνήσουμε με τον εαυτό μας για το αποτέλεσμα που θα επιτύχουμε όταν αφυπνι­σθούμε.

ΕΡ: Τι είναι αυτό που έχει δώσει σε εσάς αυτήν την ικανότητα ανάλυσης;

ΑΠ: Στην αρχή, η ικανότητα ανάλυσης ακόμα και όταν ΕΓΩ σκεφτόμουνα ότι ήτανε καταπληκτική, κατάληγε σε σχέση με την τωρινή ικανότητα που έχω, κάτι εμβρυοειδές. Η τωρινή ικανότητα αναλύσεως δεν αποκτήθηκε παρά με την εκμηδένιση του ΕΓΩ. Όταν κάποιος έχει ΕΓΩ είναι πολύ αδέξιος, αλλά όταν εκμηδενίσει το ΕΓΩ η Ουσία μένει ελεύθερη, και η ελεύθερη Ουσία του απονέμει την εξυ­πνάδα. Αυτός που έχει ΕΓΩ νομίζει ότι είναι έξυπνος αλλά δεν εί­ναι. Θα μπορεί να είναι διανοητικός, αλλά ένα πράγμα είναι να είναι δια­νοητικός και άλλο να είναι έξυπνος, πρέπει να κάνουμε πλήρη δια­φοροποίηση ανάμεσα στις δύο αυτές απόψεις.

Όταν κάποιος δεν έχει ενώ ειναι έξυπνος, αλλά όταν έχει ΕΓΩ, ακόμα και αν νομίζει ότι είναι πολύ έξυπνος λόγω του ότι έχει διαβά­σει ή ότι ανήκει σε μια σχολή, δεν είναι, δεν είναι έξυπνος, αυτή είναι η πραγματικότητα των γεγονότων.

Όταν ΕΓΩ είχα ΕΓΩ, σκεπτόμουν ότι είχα μια μεγάλη ικανό­τητα ανάλυσης. Αφού είχα καταστρέψει το ΕΓΩ, έφτασα να κατα­λάβω ότι εκείνη την εποχή η ικανότητα μου ανάλυσης ήτανε εμβρυική, αλλά ΕΓΩ πίστευα ότι ήταν τεράστια, λόγω του ότι είχα διαβάσει. Μόνο ο καιρός μου απόδειξε ότι δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο σκεπτόμουν. Έτσι το σημαντικό της ζωής είναι να έχουμε την ικανό­τητα του σαφούς αυτοσυλλογισμού του Είναι. Αλλά αυτός αν­θίζει, με την εκμηδένιση του ΕΓΩ και μπορεί να δει τα πράγματα πιο ξεκά­θαρα.

Η ΕΠΑΝΕΚΤΊΜΗΣΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

Αν δεν αγαπάμε την δουλειά, τότε δεν είναι δυνατόν να γίνε­ται η συνάφεια με την γνωστική εσωτερική δουλειά. και αν δεν υπάρ­χει συνάφεια της δουλειάς με τις δικές μας ζωές, πραγματικά δεν θα δου­λεύουμε, αυτό είναι όλο. Θα αρκούμαστε με το να διαβάζουμε με­ρικά έργα, με το να ερχόμαστε στις διαλέξεις, αλλά δεν θα δουλεύ­ουμε, να εκεί είναι το σοβαρό.

Όταν δεν δουλεύουμε στις διδασκαλίες που εμείς λέμε εδώ ή στην τρίτη κάμαρα ή στην διδασκαλία που δίνουμε μέσω των δικών μας βιβλίων, αναμφισβήτητα δεν μπορούμε να καταλαβαίνουμε ούτε έτσι την Γνωστική εσωτερική δουλειά.

Θυμηθείτε την παραβολή του εμπόρου στο Χριστικό Ευαγγέ­λιο. Την περίπτωση εκείνη ενός εμπόρου που ήθελε να απο­κτήσει ένα πάρα πολύ αξιόλογο μαργαριτάρι. Έτυχε και δεν είχε, σε εκείνη την στιγμή, πώς να το αποκτήσει. Τι έκανε. Πούλησε όλα αυτά που είχε (όλες τις δικές του αξίες, δηλαδή όλα αυτά που είχε) με σκοπό να αποκτήσει αυτό το αξιόλογο μαργαριτάρι. Το από­κτησε. Έτσι επίσης η Χριστική Εσωτερική δουλειά είναι σαν ένα πάρα πολύ αξιόλογο μαργαριτάρι, και για να το αποκτήσουμε πρέ­πει να αφήσουμε όλους τους τύπους δευτερεύοντος ενδιαφέροντος. Να αφήνουμε όλα αυτά, τα του κόσμου, που μπορούν να μας προ­σελκύουν και να αφιερωνό­μαστε αποκλειστικώς στην δουλειά. Όπως εμείς έχουμε διαφορετικά ψυχολογικά επιπρόσθετα μέσα στο εσω­τερικό μας που προσωπο­ποιούν το θυμό, την απληστία, την λαγνεία, την ζηλοτυπία, την περηφάνεια, την τεμπελιά, την λαιμαργία κλπ. τότε όλα αυτά κατευθύ­νονται προς τα πιο διαφορετικά ενδιαφέροντα. Έχουνε την ψυχική ενέργεια εγκλωβισμένη σε αυτές ή εκείνες τις αξίες. Αν ένας άνθρω­πος πετύχει να την ελευθερώσει, τότε μπορεί να την συγκεντρώσει, ας πούμε, σεαυτό, το πάρα πολύ αξιόλογο μαρ­γαριτάρι που είναι η Γνω­στική εσωτερική δουλειά. Όταν ένας ελευ­θερώνει την ενέργειά του, όταν την βγάζει από τα υλικά συμφέροντα, από τα εγωιστικά συμφέ­ροντα, όταν την εξάγει από τα εμπαθή συμ­φέροντα, όταν την αποσπά από ό,τι δεν έχει σημασία, όταν την συ­γκεντρώνει σε μια μόνο διεύ­θυνση (που είναι η Δουλειά) πραγμα­τικά γίνεται τότε η συνάφεια με την Δουλειά, και τότε αφιερώνεται ολικά στην δουλειά πάνω στον εαυτό του.

Αυτό οδηγεί φυσικά στην ριζική μεταμόρφωση. Τότε, είναι απαραίτητο να το καταλάβουμε αυτό, αν πραγματικά επιθυμούμε την αλλαγή, την μεταμόρφωση. Αναμφισβήτητα η αγάπη προς την δουλειά είναι βασική. Όταν μιλάμε για την αγάπη πρέπει να είμαστε συνετοί στην ανάλυση, μην ξεχνάτε ότι ΕΓΩ ειμαι μαθηματικός στην έρευνα και απαιτητικός στην έκφραση. Η λέξη αγάπη, αυτή καθ’ εαυτή είναι λίγο αφηρημένη, χρειάζεται να την προσδιορίσουμε για να ξέρουμε τι είναι αυτό που ονομάζεται αγάπη. Πρώτα από όλα πρέπει να κοιτάμε λίγο το Χριστικό Ευαγγέλιο. Ο Μεγάλος Καβίρ Ιησούς είπε: «Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον, έτσι βεβαιώνετε και αποδεικνύετε ότι εί­στε μαθητές μου». Πραγματικά η φράση του Μεγάλου Καβίρ είναι πολύ ενδιαφέρουσα: «Να αγαπάμε το θεό πάνω από όλα τα πράγματα και το συνάνθρωπο μας σαν τον εαυτό μας» ή «Μην κάνετε στους άλλους αυτό που δεν θέλετε να κάνουν σε σας».

Οι άνθρωποι όταν ακούνε τις λέξεις της αγάπης, νοιώθουν πως κάτι φτάνει στην καρδιά τους. Αλλά όπως δεν έχουν δόση αντι­κειμενικότητας στην σκέψη τους, όπως έχουν την διανοητικότητα σε υποκειμενική κατάσταση, πραγματικά δεν λαμβάνουν την βαθειά έν­νοια αυτής της λέξης. Είναι αναγκαίο και μη αναβλητέο να εννο­ούμε τι είναι αγάπη. Εκείνη την φράση του «Μη κάνετε στους άλ­λους αυτό που δεν θέλετε να κάνουν σε σας» μπορούμε να την μετα­φράσουμε έτσι «Να συνειδητοποιείς τους άλλους, δηλαδή, τους συ­νανθρώπους σου, και τον εαυτό σου». Και εκείνη η άλλη: «αγαπάτε ο ένας τον άλλον όπως ΕΓΩ σας έχω αγαπήσει» μπορεί να μεταφρα­στεί: «συνειδητο­ποιείστε τους άλλους και τον εαυτό σας», «Να αγαπάς το θεό πάνω από όλα τα πράγματα και το συνάνθρωπο σαν τον εαυτό σου» μπορεί να μεταφραστεί «Συνειδητοποιείστε την θείκότητα που υπάρχει στο εσωτερικό του συνανθρώπου σας και του εαυτού σας». Έτσι χρειάζε­ται να συνειδητοποιούμε αυτό που ονομάζεται αγάπη, που θα μπο­ρούσε να είναι μεταφρασμένο σαν συνείδηση. Πώς θα μπορούσε ένας άνθρωπος να αγαπά τους συναν­θρώπους του, δηλαδή να τους καταλάβει, αν δεν έχει συνειδητο­ποιήσει τους συνανθρώπους του; Πρέπει να συνειδητοποιούμε τους συνανθρώπους μας, αν πραγματικά θέλουμε να τους καταλάβουμε, και μόνο όταν τους καταλάβουμε θα μπορούμε να αισθανόμαστε προς αυτούς αγάπη. Αλλά για να μπο­ρούμε να συνειδητοποιούμε τους συνανθρώπους μας χρειάζεται να συνειδητοποιούμε τον εαυτό μας. Αν ένας άνθρωπος δεν έχει συνειδητοποιήσει τον εαυτό του πώς μπορεί να συνειδητοποιεί τους συνανθρώπους του; Και αν δεν συνειδητοποιεί τους συνανθρώπους του πώς θα μπορούσε να τους καταλαβαίνει; Ποια θα ήταν η συμπε­ριφορά του σε αυτούς; Αυτό είναι σημαντικό. στην Γνωστική Εσωτε­ρική δουλειά πρέπει να υπάρ­χει στοργή σας είπα, αλλά δεν θα μπο­ρούσε να υπάρχει αν δεν την καταλάβουμε. Η κατανόηση είναι θεμε­λιώδης. Συνεχίζοντας παρα­κάτω, συνεχίζοντας με αυτές τις αναζητή­σεις, θα πούμε το εξής: Υπάρχουν τρεις τάξεις αγάπης. Όταν ένας από τους μαθητές ρωτάει τον Ιησού, ή καλύτερα λέει στον Ιησού, ότι τον αγαπάει, ο Ιησούς ερωτά στους μαθητές του, τους ρωτάει τι τάξη αγάπης αισθάνονται για Αυτόν. Εμείς πρέπει να εννοούμε λιγάκι αυτό το πράγμα, διότι υπάρχει αγάπη απλώς σεξουαλική, υπάρχει αγάπη απλώς συγκινη­σιακή, και υπάρχει αγάπη συνειδητή. Σε μια από τις δικές μας λει­τουργίες λέμε: «Αγάπη είναι νόμος, αλλά συνειδητή αγάπη». Πολ­λοί άνθρωποι εννοούν, εν τω μεταξύ, μόνον το σεξ, αυτό όμως είναι σεξουαλική αγάπη τίποτε άλλο.

Υπάρχουν άλλοι που έχουν το κέντρο βαρύτητας στην συγκί­νηση, δηλαδή καλλιεργούν αγάπη απλώς συγκινησιακή. Μια συγκι­νησιακή αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων, αναμφισβήτητα, στρέφεται προς το μίσος και τανάπαλιν, είναι άστατη, είναι γεμάτη από πι­κρίες, πάθη, ζηλοτυπίες κλπ. για αυτό δεν θα μπορούσαμε να την τα­ξινο­μούμε σαν μια συνετή αγάπη στο συγκεκριμένο νόημα της λέ­ξης. Αναμφισβήτητα η συνειδητή αγάπη αξίζει το δικό μας σεβα­σμό. Αλλά για να υπάρχει συνειδητή αγάπη γίνεται αναγκαίο πρώτα από όλα να δουλεύουμε πάνω στον εαυτό μας, για να αφαιρούμε από τον εαυτό μας τα ανεπιθύμητα ψυχικά στοιχεία που φορτώνουμε στο εσωτερικό μας. Αντίθετα δεν θα υπήρχε συνειδητή αγάπη σε μας. Πώς θα μπορούσε να έχει συνειδητή αγάπη κάποιος που είναι εντε­λώς συγκινησιακός, ένας άνθρωπος γεμάτος ζήλιες, γεμάτος πάθη; Για να γεννηθεί αυτή η συνειδητή αγάπη πρέπει να αφαι­ρούμε τα εντελώς αισθησιακά στοιχεία, κλπ. και να μάθουμε να το­ποθετούμα­στε πάντα στην σκοπιά του άλλου.

Πόσο δύσκολο είναι να μάθουμε να τοποθετούμαστε στην σκοπιά του άλλου! Όποιος υψώνεται, όποιος μαθαίνει να νοιώθει συ­νειδητή αγάπη ξέρει να τοποθετείται στην σκοπιά του άλλου. Εκείνο το «να μην κάνεις στον άλλον αυτό που δεν θέλεις να κάνουν σε σένα» μπορούμε να το μεταφράσουμε: «κάνετε συνείδηση των άλ­λων και του εαυτού σας». Αν ένας άνθρωπος δεν τοποθετείται στην σκοπιά του άλλου, αποτυγχάνει αναπόφευκτα. Δεν θα φτάσει να αγα­πάει ποτέ συνειδητά κανέναν. Αλλά για να τοποθετούμαστε στην σκο­πιά του άλλου πρέπει να αφήνουμε σε μια πλευρά την αυτοαγάπη. Δυστυχώς οι άνθρωποι έχουν φτιαχτεί σύμφωνα με το πρότυπο της αυτοαγάπης. Είναι φανερό ότι πρέπει να αφαιρούμε από τον εαυτό μας, τις διαφορετικές απόψεις του ΕΓΩ της αυτοαγάπης. Σε μεγάλο βαθμό αυτό που ονομάζεται αγάπη, αυτό που οι άνδρες νοιώθουν προς τις γυναίκες ή τανάπαλιν στο βάθος δεν είναι παρά μια έκφραση της αυτοαγάπης. Το ΕΓΩ της αυτοαγά­πης πρέπει να αχρηστεύεται, πρέπει να καταστρέφεται, πρέπει να ελαττώνεται σε στάκτη, αν πραγματικά θέλουμε να μάθουμε να βλέπουμε την σκοπιά του άλλου. Κανονικά, κανείς δεν ξέρει να βλέ­πει την σκοπιά του άλλου, κανείς δεν ξέρει να τοποθετείται στην θέση των άλλων. Ο καθένας είναι τόσο κυβερνώμενος από το ΕΓΩ της αυ­τοαγάπης που ούτε του έρχεται να σκέπτεται να τοποθετείται στην σκοπιά του άλλου. Αν ένας άνθρωπος αφαιρεί από τον εαυτό του το ΕΓΩ της αυτοαγάπης, κάνει ένα μεγάλο βήμα. Και αν κατορθώνει να αφαιρεί εκείνα τα ψυχολογικά στοιχεία που προσωποποιούν κα­θαρά, την αλαζονεία, την υπεροχή και την ανεπιείκεια, πραγματικά θα πραγματοποιεί καταπληκτικές προόδους. Διότι η αλαζονεία, το να πιστεύουμε εκείνο που μας κάνει να νιώ­θουμε τον εαυτό μας πολύ μεγάλο άνθρωπο και μας κάνει να συμπε­ριφερόμαστε μπροστά στους άλλους με ένα τρόπο δεσποτικό, είναι εμπόδιο για την αφύ­πνιση της συνείδησης. Ένας αλαζώνας άνθρωπος δεν θα μπορούσε ποτέ να αγαπάει τους συνανθρώπους του, πώς να τους αγαπήσει; Η υπεροχή, τι να πούμε για αυτό το ΕΓΩ της υπεροχής, γιατί πρέπει να αισθανόμαστε εμείς τόσο σημαντικοί μπροστά στον εαυτό μας, μπροστά στον συνάνθρωπο μας, αν εμείς δεν είμαστε τί­ποτα παρά άθλια σκουλήκια της λάσπης της γης; Αυτό για την υπε­ροχή, αυτό το να πιστεύουμε τον εαυτό μας ανώτερο από τους άλ­λους, είναι εμπόδιο για την αφύπνιση της συνείδησης. Η ανεπιείκια μας οδηγεί στην κριτική. Βλέπουμε τα ελαττώματα του συνανθρώπου αλλά δεν βλέπουμε τα ελαττώματα μας, βλέπουμε το άχυρο στο ξένο μάτι, αλλά δεν βλέπουμε το δοκάρι που υπάρχει στο δικό μας. Μόνο όταν ένας άνθρωπος τοποθετείται στην σκοπιά του άλλου, τότε μαθαί­νει να είναι επιεικής, και σαν αποτέλεσμα εξαφανίζει την καταστρε­πτική και επιβλαβή κριτική. Γίνεται αναγκαίο να μάθουμε να τοποθε­τούμαστε στην θέση των άλλων. Αν ο κύριος τάδε έκλεψε, εί­μαστε σίγουροι ότι εμείς ποτέ δεν έχουμε κλέψει κανέναν; Ποιος θα μπο­ρούσε να το πει; Αν ο κύριος τάδε έκανε μοιχεία, είμαστε σί­γουροι ότι ποτέ στην ζωή μας δεν έχουμε κάνει μοιχεία; Πώς ο κύ­ριος Β δια­πράττει αυτές και εκείνες τις αταξίες, είμαστε σίγουροι ότι ποτέ δεν τις έχουμε διαπράξει εμείς; Βέβαια όταν αναπτύξουμε την επιείκεια, αυτή η καταστρεπτική κριτική εξαφανίζεται.

Χρειάζεται να αναπτύξουμε την επιείκεια, αλλά για να ανα­πτύσσεται η επιείκεια σε μας πρέπει να αφαιρούμε τα ψυχικά επιπρό­σθετα της ανεπιείκειας. Μόνο έτσι θα μπορεί να γεννηθεί σε μας η επιείκεια, και αυτό είναι καθαρό και ολόκληρο στην υπέροχη έννοια της λέξης.

Είναι εκπληκτικό το να δούμε πώς γίνεται η κριτική του συ­νανθρώπου μας. Αν τοποθετούμαστε στην σκοπιά του συνανθρώπου, ασφαλώς αν αλλάζαμε την προσωπικότητα μας με την προσωπικό­τητα του συνανθρώπου, θα καταλαβαίναμε το συνάνθρωπο, και τότε δεν θα κάναμε κριτική. Καταλήγει πολύ σημαντικό να μάθουμε να το­ποθετούμαστε στην σκοπιά του άλλου, στην θέση του συνανθρώπου, αυτό είναι απαραίτητο. Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν ξέρουνε να δούνε την σκοπιά του άλλου, και για αυτό σφάλλουν αξιο­θρήνητα.

Αναμφισβήτητα η συνείδηση είναι το σημαντικό, και η συνεί­δηση είναι αγάπη. Αγάπη και συνείδηση είναι δυο μέρη από το ίδιο πράγμα. Αν ένας άνθρωπος αποφασίζει αληθινά να συνειδητο­ποιήσει τον εαυτό του, θα συνειδητοποιεί και τους συνανθρώπους του. Εκ­πλήσσει να δούμε, επί παραδείγματι, τους βασανιστές εκεί­νους που βασανίζουν τους άλλους πόσο ασυνείδητοι είναι, διότι όταν βασανί­ζουν τους άλλους βασανίζουν τον εαυτό τους. Αν ένας άνθρωπος βα­σανίζει τους άλλους, αργότερα θα είναι βασανισμέ­νος, δεν είναι αυτό το χειρότερο εμπόριο;

Πρέπει να δούμε όλες αυτές τις απόψεις αν πραγματικά επι­θυμούμε να κάνουμε έκτακτες προόδους στο πεδίο του Είναι. Όταν ερχόμαστε στην Γνωστική Εσωτερική δουλειά υπάρχει μια τρομερή και φοβερή μάχη μεταξύ των παλιών αξιών και της δουλειάς που πρέπει να κάνουμε. Όπως σας είπα, υπάρχουνε πολλαπλάσια ενδια­φέροντα μέσα μας. Υπάρχουνε πολλαπλάσια επιπρόσθετα κατευθυ­νόμενα προς τα πιο διαφορετικά ενδιαφέροντα πολιτικού, οικονομι­κού, κοινωνικού και εμπαθή τύπου. Αυτό ακριβώς μας εμποδίζει να αφιερωθούμε ολοκληρωτικά στην Γνωστική Εσωτερική δουλειά. Να περάσουμε από αυτήν την φάση στην άλλη στην οποία τα αφήνουμε όλα για την Εσωτερική δουλειά είναι το ριζικό, είναι το οριστικό. Να εγκαταλείπουμε όλα τα πράγματα του κόσμου για να αφιερωνό­μαστε στην εσωτερική δουλειά. Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν σκέπτο­νται έτσι. Κανονικά οι μαθητές, οι δόκιμοι, περνάνε πολύ καιρό με­ταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος, μεταξύ των περασμένων αξιών, ας πούμε, και της Γνωστικής δουλειάς. Γίνεται ένα είδος σαν κάτι άμορφο, ασυνάρτητο, θέλουν να δουλεύουν αλλά δεν την ακο­λου­θούν ολικά, συμπέρασμα, οι άνθρωποι χάνουν πολύ καιρό.

Υπάρχουνε μερικοί που αποφασίζουν να δουλεύουν πάνω στον εαυτό τους, αλλά πόσο λίγοι είναι αυτοί που αποφασίζουν να τα αφήσουν όλα για το αξιόλογο μαργαριτάρι.

Χρειάζεται μια επανεκτίμηση της ζωής, των αξιών που έχουμε για αυτή, για να μπορούμε να αφιερωνόμαστε μετά στην σοβαρή δουλειά πάνω στον εαυτό μας. Αυτό για την επανεκτίμηση είναι ση­μαντικό. Τι θα εννοούσαμε επανεκτίμηση; Ποια θα ήταν η έννοια της επανεκτίμησης;

Εκτιμούμε όλα τα ενδιαφέροντα μας, αλλά η επανεκτίμηση, πάει πιο μακριά: στο να φτάσουμε να καταλάβουμε μέσα από αυτήν, ότι όλα τα ενδιαφέροντα οικονομικά, κοινωνικά, κλπ, είναι άχρηστα και μάταια αλλά η δουλειά είναι το πιο αξιόλογο από όλα. Η επανε­κτίμηση τότε μας κάνει να εγκαταλείψουμε πολλά ενδιαφέροντα εγωιστικού τύπου, για να αφιερωνόμαστε εντελώς στον υπέροχο Χριστικό Εσωτερισμό.

Πραγματικά αγαπητοί μου αδελφοί, είναι θεμελιώδης η Βου­διστική Εξάλειψη. Οι θεόσοφοι τρέμουν στην λέξη εξάλειψη, να μην υπάρχουνε λένε, είναι οδυνηρό. Αλλά χρειάζεται να περάσουμε από την μεγάλη Βουδιστική Εξάλειψη, να μην υπάρχουμε εδώ και σε όλους τους κόσμους, να μη φοβόμαστε το θάνατο. Δυστυχώς οι άν­θρωποι φοβούνται το θάνατο, και ασυνείδητα προβάλλουν αντί­σταση σε αυ­τές τις διδασκαλίες. Οι ίδιοι εσείς που με ακούτε, είστε σίγουροι πως δεν προβάλλετε καμμιά αντίσταση αυτήν την στιγμή στην εξήγηση που τώρα θα σας δώσω πάνω στην Γνωστική Εσωτε­ρική δουλειά; Είστε σίγουροι ότι δεν βαριέστε αυτήν την στιγμή; Πώς δεν χασμουριέστε; δεν νοιώθετε πως με το να σας μιλήσω ΕΓΩ με αυ­τόν τον τρόπο (μερικοί από σας δεν νοιώθετε) πως γίνεται λίγο ξερή η διδασκαλία;

Όμως αν αρχίσω να σας μιλώ αυτήν την στιγμή πάνω στο λα­χείο ή πάνω στο πώς να καλυτερεύσουμε την οικονομική κατά­σταση, ή πώς να επιτυγχάνουμε στην αγάπη, ή κάτι τέτοιο περίπου, σας λέω πως δεν θα χασμουριέστε. Αλλά όταν αναφέρω κατευθείαν την δουλειά πάνω στον εαυτό μας και αυτό που ονομάζεται «Βουδι­στική Εξά­λειψη» αναμφισβήτητα σε καθένα σας γίνεται μια υποσυ­νείδητη αντίσταση, γιατί; Διότι με κανένα τρόπο το ΕΓΩ δεν θέλει να σταματή­σει να υπάρχει. Το ΕΓΩ απωθεί αυτόν τον τύπο διδασκα­λίας, διότι κα­τευθύνεται εναντίον της ίδιας της επιθυμίας του. Υπάρχει κανένας από σας που επιθυμεί να μην υπάρχει; Διότι εσείς θα θέλατε να υπάρ­χετε εδώ και στους ανώτερους κόσμους. Μερικοί από σας θα πούνε, καλά, ΕΓΩ δεν έχω διάθεση να υπάρχω πια στον φυσικό κόσμο, θα ήθελα να μεταστώ, αλλά με τι μυστική επιθυμία σκέπτεστε έτσι; Απλώς διότι θα επιθυμούσατε να μένετε στους ανώ­τερους κόσμους, αυτό είναι καθαρό, αλλά σε μια κατάσταση λιγάκι καλύτερη. Γιατί οι παπάδες, επί παραδείγματι, έχουν τόσο κόσμο; Διότι οι παπάδες δεν προσφέρουν την διδασκαλία της Βουδιστικής Εξάλειψης στους ενορί­τες τους. Το αντίθετο, τους προσφέρουν τον ουρανό με μερικές άνε­τες πληρωμές, δηλαδή, τους δίνουν το διαβα­τήριο για τον ουρανό. Μια άνετη ζωή πιο πέρα απολαμβάνοντας όλους τους τύπους της τι­μής, αν η χήρα αφήνει μια καλή περιουσία στην εκκλησία π.χ. θα της δώσουνε για αντάλλαγμα το διαβατήριο για τον ουρανό. Αυτό είναι σοβαρό. Έτσι, θα μπορούσε να είναι ένας άνθρωπος ένας κοινός εγκληματίας, ένας μεγάλος δολοφόνος, αλλά φτάνει το να εξομολο­γείται για να έχει το διαβατήριο για τον ουρανό. Αλλά, αν ακόμη αφήνει μερικά λεφτά για τον παπά πριν πεθάνει, μπορείτε να είστε σίγουροι ότι σύμφωνα με τον παπά θα πάει κατευθείαν στον ουρανό. Και ούτε θα περάσει από το καθαρ­τήριο, θα είναι ευτυχής. Αυτό τρα­βάει, αρέσει στους ανθρώπους, έχει πολλή εξουσία, διότι στο ΕΓΩ δεν του αρέσει με κανένα τρόπο να του βάλει κάποιος ένα πιστόλι στο στήθος, είναι καθαρό. Μου έρχονται γράμματα από όλη την Κε­ντρική Αμερική, από όλη την Νότιο Αμερική, με ρωτάνε για Τσάκρας, με ρωτάνε για μυήσεις, εξουσίες, κοινωνικές θέσεις, θέσεις μέσα στην ίδια την κίνηση, οικονομικές καταστάσεις, ερωτικές καταστά­σεις κλπ. Αλλά πολύ σπάνια στην ζωή έχω λάβει κάποιο γράμμα που σχετίζεται με την διάλυση του ΕΓΩ. Με μεγάλο πόνο, δεν βρίσκω ένα γράμμα από κάποιον που πο­λεμάει για να αλλάξει. δεν βρίσκω ένα γράμμα από κάποιον που πο­λεμάει για να διαλύσει το ΕΓΩ. δεν βρί­σκω ένα γράμμα από κάποιον που είναι εντελώς αφιερωμένος στον θάνατο του εαυτού του. Έτσι σας λέω: να ζείτε, όλοι ακόμα και αν εί­στε μαύροι μάγοι, δεν πειρά­ζει, αλλά να ζείτε. Αυτό είναι ότι θέλετε εσείς, να είστε μεγάλοι κύ­ριοι, να είστε δυνατοί, αλλά χωρίς να ενο­χληθείτε λιγάκι με την εκ­μηδένιση των ελαττωμάτων. Αλλά συμβαί­νει ότι μόνο με το θάνατο θα έρθει το καινούργιο. Αν το σπέρμα δεν πεθαίνει το φυτό δεν γεν­νιέται, αλλά δεν θέλετε να το καταλάβετε. Με­ρικοί μεμψιμοιρούν στα γράμματα τους διότι λένε πως ακόμα δεν επιτυγχάνουν να φεύγουνε συνειδητά στο αστρικό, πως θα ήθελαν να είναι φωτισμέ­νοι, αλλά δεν έχουν λάβει ακάματη φώτιση από τους ανώτερους κό­σμους και άλλες ανοησίες, αλλά δεν θέλουνε να κατα­λάβουνε ότι την φώτιση δεν είναι δυνατόν να την επιτύχουν αν πριν δεν έχουνε απε­λευθερώσει την συνείδηση.

Δε θέλουν να καταλάβουνε ότι η συνείδηση δεν χειραφετείται ποτέ αν δεν καταστρέφουνε πρώτα το ΕΓΩ. Αυτό δεν θέλουνε να το καταλάβουνε. Αυτοί θέλουν να είναι φωτισμένοι αλλά χωρίς να αφαιρούν το ΕΓΩ. Οι εξουσίες δεν χρησιμεύουν σε τίποτα αν δεν πεθά­νουμε στον εαυτό μας. Τι χρησιμεύουν όλες αυτές οι σχολές που δεν διδάσκουνε την καταστροφή του εαυτού μας; Η φώτιση, η χειραφέ­τηση, δεν έρχονται παρά με το θάνατο. Τότε αν δεν πεθαί­νουμε θα χάσουμε τον καιρό άθλια. Για να πεθαίνουμε στον εαυτό μας πρέπει να αγαπάμε την δουλειά, πρέπει να την περιβάλλουμε με στοργή, πρέ­πει να την περιβάλλουμε με αγάπη. Η συνείδηση εμφια­λωμένη στα διαφορετικά ΕΓΩ (ψυχικά επιπρόσθετα που αποτελούν τον εαυτό μας) διαδικάζεται σύμφωνα με την ίδια συνθήκη. Αναμ­φισβήτητα ενώ έχουμε την συνείδηση μποτιλιαρισμένη μέσα στο ΕΓΩ, είναι ανώμαλη, κατέχει έναν ανώμαλο ψυχισμό.

Συνεχώς ακούμε γεγονότα για ανθρώπους που τους παίρνουν οι εξωγήινοι μέσα στο διάστημα. Εκείνοι που έχουν ταξιδεύσει, που τους έχουν πάρει σε διαστημόπλοιο, στον γυρισμό πάντα έχουνε πει πως ήταν μέσα σε ένα εργαστήριο σε κάποιο διαστημόπλοιο από αυτά. Πάντα τους εξετάζουν μέσα στο εργαστήριο και μετά τους αφήνουν ήσυχους, τους κάνουν ένα περίπατο και τους γυρίζουν στο μέρος που τους πήρανε. Είναι φανερό ότι αυτά τα μεγάλα κοσμικά διαστημό­πλοια τα οδηγούν αδελφοί από άλλους κόσμους και έχουνε καταπλη­κτικά εργαστήρια. Αλλά γιατί παίρνουν τους γήινους και τους βάζουν μέσα στα εργαστήρια τους;

Εσείς δεν έχετε σκεφθεί καμμιά φορά σε αυτό; Απλώς διότι οι γήινοι είναι πλάσματα που έχουνε ψυχισμό σε ανώμαλη κατά­σταση. Δεν είναι κανονικοί άνθρωποι, είναι πλάσματα με έναν ψυχι­σμό πολύ παράξενο, πολύ παράδοξο, μένουν σε υπνοβατική κατά­σταση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον απάγονται και τους βά­ζουν στο εργα­στήριο των διαστημοπλοίων. Στους εξωγήινους, τους τραβάει πολύ την προσοχή να δούνε αυτά τα ανώμαλα πλάσματα και τα παίρνουνε για να τα μελετήσουνε. Διότι οι γήινοι είναι ανώ­μαλα πλάσματα, αυ­τός είναι ο ωμός ρεαλισμός των γεγονότων. Τώρα θα το καταλαβαί­νετε όλο αυτό καθαρά. Έχουμε έναν κανο­νικό ψυχισμό, όταν έχουμε δουλέψει πάνω στον εαυτό μας, πριν δεν είναι δυνατόν. Στα αρχαία χρόνια στον δικό μας κόσμο, ο ψυχισμός των τριεγκεφάλων υπάρξεων ήτανε κανονικός. Τότε η ανθρωπότητα ήτανε σε αρμονία με τις άλλες πλανητικές ανθρωπότητες. Αλλά δυ­στυχώς μετά από την κατα­στροφή του απαίσιου οργάνου Κουνταρτιγουαδόρ που το είχανε δώ­σει στην ανθρωπότητα με σκοπό να σταθεροποιήσουν το φλοιό της γης, ο ψυχισμός έγινε ανώμαλος διότι τα αποτελέσματα (από το απαίσιο όργανο) έμειναν αποθηκευμένα μέσα στους πέντε κυλίν­δρους της ανθρώπινης μηχα­νής. Αυτά τα αποτελέσματα αποτελούν εκείνο που ονομάζεται ΕΓΩ. Η συνείδηση εμφιαλωμένη μέσα στο ΕΓΩ άρχισε να λειτουργεί σε ανώμαλη κατάσταση, και συνεχίζει δυστυ­χώς ανώμαλα. Έτσι λοι­πόν ο σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε κανονικά πλάσματα, να τα βγάλουμε από την ανώμαλη κατάσταση που βρίσκονται. Να δείτε εσείς τις διαφορετικές ανωμαλίες των τριε­γκεφάλων γήινων. Μια από αυτές η ανεπιείκεια: Είναι σοβαρό το να δούμε το ελάττωμα του άλλου, αλλά να μη δούμε το ελάττωμα που φορτωνόμαστε. Αν στους άλλους φορτώνουμε αυτό ή εκείνο το ελάτ­τωμα, τότε υπεραφθόνως το έχουμε εμείς. Να κάνουμε κρίσεις πάνω στις στά­σεις ή σκέψεις ή σχέδια για τους συνανθρώπους μας, χωρίς να τις έχουμε επαληθεύσει είναι παράλογο. Αν βλέπουμε στον άλλον αυτήν ή εκείνη την στάση γιατί να κάνουμε κρίσεις πάνω στην ίδια; Τα γε­γονότα τα ίδια μπορούν να εννοηθούν όταν τα εξετάζουμε με την αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης. Πώς θα μπορούσαμε να εννοούμε ολοκληρωτικά τα γεγονότα; Σύμφωνα με το πώς προχω­ράμε στον δρόμο αυτών των αναζητήσεων θα δούμε ότι οι συνάνθρωποι μας είναι παράλογοι. Ότι ο κύριος τάδε είπε... ότι ο κύ­ριος δείνα είχε πει… αυτό δεν το βλέπουμε παρά στον δικό μας κό­σμο της γης. Εκείνο το «σου είπα, μου είπες», μεταξύ κανονικών ανθρώ­πων δεν το βλέπουμε. Μεταξύ κανονικών ανθρώπων δεν υπάρχει το κουτσομπολιό. Αυτό είναι χαρακτηριστικό των κόσμων που οι άν­θρωποι δεν είναι κανονικοί. Παρατηρείστε πως αντιδράνε οι νόες ο ένας πάνω στον άλλον. Ποιος έχει παρατηρήσει στα τρα­πέζια των συνομιλιών πώς ο κύριος βήτα είπε κάτι, αφορούσε τον κύριο τάδε, ο κύριος τάδε αντιδράει με βία, αισθάνεται πληγωμένος, αλλά αυτό εί­ναι κανονικό; Σε έναν προχωρημένο κόσμο του διαστή­ματος, κάποιος λέει κάτι στον άλλον, και αυτός σιωπαίνει, δεν μιλάει, διότι ο καθένας είναι ελεύθερος να πει ό,τι θέλει. Μια φορά, συνο­μιλούσα ΕΓΩ, πριν 30 χρόνια, στους ανώτερους κόσμους με τον Άγγελο Αναέλ, για μια συγκεκριμένη αρετή, που νόμιζα ΕΓΩ πως είχα, και ακόμα δεν είχα. Ο Αναέλ, με πολύ δίκιο, μετά από συγκε­κριμένη παρατήρηση, με έκανε να δω το λάθος μου. Αλλά ήμουνα ακόμα συνηθισμένος στην συζή­τηση, και τότε του έφερα λίγο αντίρ­ρηση. Χρησιμοποίησα όλη την διαλεκτική που υπάρχει και μπορεί να υπάρχει, ήθελα να του δώσω τον πύργο, όπως λένε. Ο Αναέλ παρέ­μεινε αξιοσέβαστος, με άκουσε χωρίς να πει ούτε μια λέξη. Όταν τε­λείωσα την ομιλία μου, όταν η Κικερωνική φλυαρία τελείωσε, υπο­κλίθηκε με σεβασμό και έφυγε. Δεν είπε ούτε μια λέξη. Αυτός είχε πει εκείνο που έπρεπε να πει και με άφησε εμένα πλήρη ελευθερία για να μιλήσω τόσο όσο θα ήθελα να μιλήσω. Μίλησα τόσο όσο ήθελα, και όσα έπρεπε να πω, πολλά, αλλά αυτός με σεβασμό σιώ­πησε, άκουσε με σύνεση, και έφυγε. Σε άλλη περίπτωση συνομι­λούσα με το Σιβανάντα στους ανώτερους κό­σμους, θυμάμαι ότι ΕΓΩ έδινα μια συνομιλία, μια διάλεξη. Μι­λούσα ΕΓΩ γύρω από το Τάντρα του Ταντρισμού, και πάνω στο SE­CRE­TUM SECRETORUM του εργαστηρίου των Αλχημιστών. ήταν τότε όταν μας επισκέφθηκε ξαφνικά ο Σιβανάντα, είχε λίγο καιρό που είχε πεθάνει. Είπε «δε βλέπετε, για αυτό εσείς βεβηλώνετε την διδα­σκαλία», δηλαδή, το ότι δίνουμε το κλειδί της Αλχημείας. Είπε «δεν μπορούμε να βεβηλώνουμε την διδασκαλία».

Τότε ΕΓΩ συνηθισμένος ξανά στην συζήτηση χτύπησα μερι­κές φορές το τραπέζι με εμφαντικό τρόπο, και του είπα, «είμαι έτοι­μος να απαντήσω σε όλες τις ερωτήσεις, μένει ανοικτή η συζήτηση». Ο Σι­βανάντα είχε την καλή αίσθηση, αν και είναι γήινος, να καθήσει με ανατολίτικο τρόπο και να μπει σε βαθύ διαλογισμό. Στιγμές μετά αι­σθάνθηκα ότι κάποιος μου σκάλιζε το κεφάλι από μέσα. Κοίταξα, και ήτανε ο γιόγκι σε βαθύ διαλογισμό. Όταν τελείωσε ο διαλογι­σμός σηκώθηκε, ήρθε προς εμένα με αγκάλιασε, και μου είπε «Τώρα πλέον κατάλαβα το μήνυμα που δίνεις στην ανθρωπότητα, συμ­φωνώ με εσένα Σαμαέλ, και θα συνιστώ να διαβάσουν το βιβλίο σου, θα το συνιστώ σε ολόκληρο τον κόσμο, ήδη το κατάλαβα όλο». ΕΓΩ επίσης τον αγκάλιασα, και του είπα «σε εκτιμώ επίσης πολύ Σι­βανάντα».

Βέβαια ο Σιβανάντα ήτανε, είναι γήινος, αλλά είναι ένας γήι­νος λίγο πιο συνετός από τους άλλους γήινους. Τουλάχιστον ήδη έχει ικανότητες που δεν είναι γήινες, καταπληκτικές μυστικές ικα­νότητες. Έτσι λοιπόν αγαπημένοι αδελφοί, γινόμαστε κατανοητοί όταν διαλύ­ουμε το ΕΓΩ, αυτό είναι φανερό, μαθαίνουμε να βλέ­πουμε την σκοπιά του άλλου, γινόμαστε επιεικείς και εξαφανίζεται η αίσθηση της κα­ταστρεπτικής κριτικής.

Γινόμαστε κανονικοί όταν καταστρέφουμε το ΕΓΩ, ο ψυχι­σμός γίνεται κανονικός, αρχίζουμε να αντιδράμε με διαφορετικό τρόπο, εντελώς διαφορετικό από τους άλλους.

Αν κάποιος λέει κάτι, ο άλλος αντιδράει, και νοιώθουν σαν πληγωμένα πλάσματα. Εκεί που υπάρχει κανονικός ψυχισμός δεν βλέ­πετε αυτές τις αντιδράσεις. Έτσι λοιπόν, σκεφτείτε να αγαπάτε την εσωτερική δουλειά, συνειδητοποιείστε την δουλειά. Αν εσείς δεν φτά­σετε να αγαπάτε πραγματικά αυτήν την δουλειά, ποτέ δεν θα δου­λεύετε πάνω στον εαυτό σας. Αν εσείς δεν φτάσετε να αγαπάτε πραγματικά αυτήν την δουλειά, ποτέ δεν θα υπάρχει συνάφεια των ζωών σας και της δουλειάς. Και αν δεν υπάρχει συνάφεια των ζωών σας σε σχέση με την δουλειά τότε πραγματικά ποτέ δεν θα καταλαβαί­νετε την δουλειά. Χρειάζεται να το καταλάβουμε, οι εκπαιδευτές, το μόνο που θέλουμε είναι να περάσετε από την Βουδιστική Εξάλειψη, για να ελευθερώσετε τις συνειδήσεις σας, αλλά ενώ δεν περνάτε από την μεγάλη εξάλειψη πάτε πολύ άσχημα. Αν θα με ρωτούσατε εσείς πώς πάτε, ΕΓΩ θα σας έλεγα πολύ άσχημα, γιατί; Διότι σας βλέπω ζωντανούς, και αυτό εί­ναι το χειρότερο. Ενώ είμαστε ζωντανοί δεν μπορούμε να καταλα­βαίνουμε τους άλλους, δεν μπορούμε να φτά­σουμε το Συγκινησιακό Εσωτερισμό, πηγαίνουμε σε ένα κόσμο του υποκειμενικού, της ανταλλαγής γνωμών. Οι ιδέες που προβάλλουμε είναι υποκειμενικές, ασυνάρτητες, μη ακριβείς. Νομίζετε εσείς ότι έτσι, ζωντανοί όπως είστε, θα μπορούσατε να φτάσετε το Νιρβάνα; Πραγματικά όχι. Το Νιρβάνα είναι απλό. Να θυμηθείτε αυτό που εμείς οι Βουδιστές ξέ­ρουμε: η διάλυση του ΕΓΩ είναι το Νιρβάνα. Αυτό είναι βασικό. Σή­μερα σας έχω τονίσει το θέμα πάνω στον συνάνθρωπο. Σαν δουλειά σας βάζω την διάλυση του ΕΓΩ της αυτοαγάπης, είναι βασικό και τα άλλα ΕΓΩ που ονομάζονται: ανεπιείκεια, αλαζονεία, αυτοσημασία, το να αισθανόμαστε σημα­ντικοί, κανένας από μας δεν είναι σημαντικός. Η αλαζονεία, η αυ­τοσημασία και η ανεπιείκεια είναι εμπόδιο για την αγάπη προς το συνάνθρωπο. Γίνεται αναγκαίο να αφαιρείτε την απλώς συγκινη­σιακή αγάπη και να επιτυγχάνετε την συνειδητή αγάπη, αυτό είναι βα­σικό. Μια συγκινησιακή αγάπη είναι γεμάτη επιθυμίες, πάθη, αυτό δεν είναι αγάπη, καλύτερα είναι μια αντιαγάπη. Είναι απαραί­τητο, χρειαζόμαστε την συνειδητή αγάπη, για αυτό σε μια από τις δι­κές μας λειτουργίες λέμε: «Αγάπη είναι νόμος, αλλά συνειδητή αγάπη», διότι ακόμα και αν σας κουράζω με αυτήν την επανάληψη πρέπει να σας πω ότι πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας. δεν θα μπορούσαμε να τους αγαπάμε αν δεν τους καταλαβαίνουμε. Και δεν θα μπορούσαμε να τους καταλαβαί­νουμε αν δεν τους συνειδητοποιούμε. Και δεν μπορούμε να τους συ­νειδητοποιούμε αν δεν συνειδητοποιούμε τον εαυτό μας. Και δεν μπορούμε να συνειδη­τοποιούμε τον εαυτό μας. αν δεν είμαστε ικα­νοί να αφαιρούμε τα ΕΓΩ για τα οποία σας έχω μιλήσει απόψε, της αυτοαγάπης, της ανεπιείκειας, της αλαζονείας, που τόσο ζημιά μας κάνουνε. Να καταλάβετε, να καταστρέψετε αυτήν την τάξη στοιχείων, καταστρέψτε το ΕΓΩ της αυτοσημασίας, διότι εμείς δεν είμαστε σημαντικοί, ούτε ΕΓΩ, που είμαι ο πρόεδρος και ιδρυτής της Γνωστικής Κίνησης. Έτσι επίσης θα μπορούσα να θεωρώ τον εαυτό μου σημαντικό, θεωρώ ότι είμαι ένα σκουλήκι της λάσπης της γης, και αυτό είναι όλο. δεν σκέπτομαι ούτε πρέπει να σκέπτομαι ότι είμαι πιο μεγάλος από σας, είμαι ένας υπηρέτης σας, τίποτα άλλο παρά ένας υπηρέτης, ένας ταπεινός υπηρέτης. Ενώ έχουμε στον εαυτό μας την αίσθηση της αυτοσημασίας, θα βαδίζουμε στον δρόμο του ΕΓΩ. Μέχρι εδώ η συνομιλία μου απόψε, αν κάποιος από σας έχει κάτι να ρωτήσει, μπορεί να το κάνει με την πιο απόλυτη ελευθερία.

ΕΡ: Τιθα έκανε ένας άνθρωπος για να διδάσκει ένα παιδί, ένα γιο, αν είμαι δάσκαλος στο νηπιαγωγείο, επί παραδείγματι, πώς θα ήταν οι βάσεις για να καταλαβαίνουν αυτά τα παιδιά την αγάπη προς το συνάνθρωπο και σταδιακά να τους καλλιεργούμε αυτές τις αξίες;

ΑΠ: Πραγματικά, το «θα αγαπάς το συνάνθρωπο» είναι κάτι που ακούγεται πολύ ρομαντικό, πολύ ωραίο, «Αγαπάτε ο ένας τον άλλον όπως ΕΓΩ σας έχω αγαπήσει» αλλά αν δεν καταλάβουμε τις λέξεις του Μεγάλου Καβίρ Ιησού, η πρόταση δεν είναι τίποτε άλλο παρά απλώς όμορφη. ήδη είπα ότι για να αγαπάμε τους άλλους πρέ­πει να υπάρχει πραγματική συνείδηση. Αγάπη και συνείδηση είναι το ίδιο. Συνείδηση είναι αγάπη. Αν δεν συνειδητοποιούμε τους αλΛους, πραγματικά δεν θα αγαπάμε τους άλλους. Πρέπει να συνει­δητο­ποιούμε τους άλλους. Πώς θα συνειδητοποιήσουμε τους άλλους αν δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τον εαυτό μας; Σύμφωνα με το πώς πάμε συνειδητοποιώντας τον εαυτό μας, συνειδητοποιώντας τα λάθη μας, συνειδητοποιώντας τα ελαττώματα μας, κλπ. θα συνειδητο­ποιούμε τους άλλους. Όταν ένας άνθρωπος συνειδητοποιεί τους άλ­λους και τον εαυτό του, ήδη δεν κάνει κριτική, δεν λέει, ο κύριος τάδε είναι κλέπτης ή ο κύριος δείνα είναι εγκληματίας. Δεν το λέει, έχει συνείδηση από τον εαυτό του και ξέρει ότι πολλές φορές έχει κλέψει, ότι πολλές φορές έχει σκοτώσει. Δεν λέει ο κύριος βήτα εί­ναι κουτσομπόλης, είναι φλύαρος, διότι ξέρει ότι πολλές φορές έχει μι­λήσει, έχει κουτσομπολέψει. Έτσι σύμφωνα με το πόσο συνειδητο­ποιεί τον εαυτό του θα μάθει επίσης να τοποθετείται στην θέση των άλλων, θα μάθει να δει την σκοπιά του άλλου, δηλαδή θα κατανοεί τους άλλους. Αυτό είναι αγάπη, στην καλή της έννοια. Αν δεν έχουμε συνείδηση δεν αγαπάμε τους άλλους.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε στην ομιλία σας, μας είπατε ότι πρέπει να επανεκτιμήσουμε την δουλειά και μας δώσατε το παράδειγμα του αξιόλογου μαργαριταριού. Τουλάχιστον, σε μια ιδιαίτερη κατάσταση, μου παρουσιάστηκε η ευκαιρία να μάθω, ας πούμε, την ψυχολογία ακαδημαϊκά. Θα ήτανε μια οπισθοχώρηση αν θα αφιερωνόμουν να μάθω αυτήν την άποψη που είναι κάτι, ας πούμε έτσι, ακαδημαϊκό, όταν έχω αποφασίσει να αφιερωθώ στην αποστολή; θα ήθελα να μου δώσετε μια καθαρή απάντηση, σχετικά με το σκοπό ή το δρόμο του έργου.

ΑΠ: Καλά, αναντίρρητα, η ακαδημαϊκή ψυχολογία βαδίζει σε λανθασμένους δρόμους, δυστυχώς. Αλλά αν το πράγμα είναι να βάλεις λανθασμένες θεωρίες στο κεφάλι, αν είναι να βλάπτεις το κε­φάλι ηλιθίως, είναι παράλογο. Η αληθινή ψυχολογία πρέπει να είναι αφιερωμένη στην αυτοεξερεύνηση του εαυτού μας, στην αυτοεξε­ρεύνηση του ΕΓΩ, στην γνώση των ψυχικών επιπρόσθετων που σε κα­θένα από μας υπάρχουν, στην αφαίρεση αυτών των επιπρόσθετων. Με μια λέξη, στην βαθειά αυτοεξερεύνηση, κατευθείαν χωρίς ανάγκη για παράλογες θεωρίες.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε, μήπως ένας άνθρωπος ψάχνει την μελέτη μέσα από κάτι υποκειμενικό, επί παραδείγματι, την αυτοαγάπη;

ΑΠ: Η μελέτη δεν βλάπτει στην ζωή, αλλά αν το κοιτάξουμε, πρέπει να διαλέγουμε τις τροφές που φέρνουμε στο στομάχι, πραγμα­τικά πρέπει να διαλέγουμε τον τύπο των γνώσεων που θα βάλουμε στο δικό μας μυαλό.

ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ ΝΟ 1 – ζ μέρος

Η ιδέα της μεταβολής των ενεργειών

Πώς να δημιουργούμε τον άνθρωπο μέσα μας

Η θυσία προς την ανθρωπότητα

Η εντατική πράξη και οίκτος για τους ανθρώπους

Ομιλία του Α. Δασκάλου Σαμαέλ Αούν Βεόρ

Το Μυστήριο της Χρυσής Άνθισης – α μέρος

ΠΕPIEXOMΕΝA
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Σεξουαλική μαγεία
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Ρασπούτιν
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 Ο Ταχυδακτυλουργός Διάβολος
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 Το εσωτερικό δόρυ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5 Το Εγώ της Ασέλγειας
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6 Έρωτας
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7 Εγώ Λαγνείας
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8 Το Εγώ της Μαγγανείας
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9 Ο Σεξουαλικός Παροξυσμός
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10 Ζοφεροί Επισκέπτες
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11 Η κεφαλή του Ιωάννη
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12 Το τέλος ενός μοιραίου τριγώνου
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13 Η τελετουργία PANCAΤΑTTWΑ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14 Οι δυνάμεις των TATTWAS
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15 Το βδελυρό βίτσιο του Αλκοόλ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16 Η δημιουργική Μαγνητική παύση
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17 Το ξεδίπλωμα
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18 Μαγνητική ανταλλαγή
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 19 Το Δαιμόνιο Αλγκόλ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20 Η Πλεονεξία

Το Μυστήριο της Χρυσής Άνθισης – β μέρος

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21 Προδοσία

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 22 Κατανόηση

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23 Η εξάλειψη

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24 Η Ιερή Φωτιά

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 25 Το Σπερματικό μαργαριτάρι

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26 Το Χρυσό Έμβρυο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 27 Η σχολή JINAΥΑΝΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 28 Βουδισμός Ζεν

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 29 Οι δύο σχολές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 30 Αφυπνισμένοι άνθρωποι

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 31 Ο Γκαίτε

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 32 Η μετενσάρκωση

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 33 Επιστροφή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 34 Γονιμοποίηση

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 35 Καλλονή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 36 Εξυπνάδα

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 37 Ο νόμος του Κάρμα

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 38 Ο νόμος της Υποτροπής

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 39 Η μετεμψύχωση των ψυχών

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 40 Το Αρκάνο Δέκα

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21

ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Ένας και ένας και άλλος ένας, από τόσους, μεταξύ πολλών, ξεχωρίζουν ανάμεσα στα τρία αηδιαστικά στόματα αυτού του ποταπού σκουληκιού που διαπερνά την καρδιά του κόσμου, ο Ιούδας, ο Βρούτος και ο Κάσιος.

Επιστρέφοντας στις περιπέτειες της Ρώμης και συναντώντας το Βρούτο, σημειωμένο με ένα μαχαίρι από το χέρι του Θεού, υποτασσόμενος σε αυτά τα πρωτότυπα, γευόμενος την δηλητηριασμένη καραμέλα, βέβαια δεν είναι καθόλου ευχάριστο, αλλά είναι επείγον να βγουν από το πηγάδι των αιώνων κάποιες οδυνηρές αναμνήσεις.

Κυριευμένος από αγωνία, χωρίς καμία επιδεκτικότητα, σε κατάσταση καινοφανούς επαγρύπνησης, διατηρώ ενεργητικά την ζωντανή ανάμνηση εκείνης της δικής μου ρωμαϊκής ενσάρκωσης, γνωστής με το όνομα του Ιουλίου Καίσαρα.

Τότε έπρεπε να θυσιάζομαι για την ανθρωπότητα εγκαθιδρύοντας την σκηνή για την τέταρτη υπο-φυλή αυτής της δικής μας πέμπτης ρίζας φυλής.

Θεέ και Παρθένα Μαρία, αν διέπραξα κάποιο λάθος πολύ σοβαρό, σε εκείνη την αρχαία εποχή, ήταν που συνδέθηκα με την τάξη της Jarretera, αλλά είναι φανερό ότι οι Θεοί θέλησαν να με συγχωρήσουν.

Να εξυψωθείς ως τα σύννεφα πάνω από τις φιλίες, δεν είναι στα αλήθεια καθόλου εύκολο, όμως, είναι φανερό ότι το κατόρθωσα εκπλήττοντας τη Ρωμαϊκή αριστοκρατία.

Διηγούμενος αυτό, δεν νιώθω ότι επαίρομαι γιατί ξέρω καλά ότι μόνον το Εγώ αρέσκεται να υψώνεται, να ανεβαίνει στην κορυφή της κλίμακας, να γίνεται αισθητό κλπ. Εκπληρώνω το καθήκον να διηγηθώ και αυτό είναι όλο.

Όταν πήγαινα προς την Γαλατία, ικέτευσα την όμορφή μου σύζυγο Καλπούρνια να στείλει κατά την επιστροφή μου τους δύο γιους μας προς συνάντησή μου.

Ο Βρούτος πέθαινε από ζήλεια αναθυμούμενος την θριαμβευτική μου είσοδο στην αιώνια πόλη· αλλά φαινόταν να ξεχνά επίτηδες τις φρικτές μου ταλαιπωρίες στα πεδία της μάχης…

Το δικαίωμα να κυβερνήσω εκείνη την αυτοκρατορία, βεβαίως δε μου το έδωσαν δωρεάν· ξέρουν καλά οι θεοί και οι άνθρωποι πόσο υπέφερα.

Θα μπορούσα να είχα σωθεί από την άπιστη συνομωσία αν είχα μάθει να ακούω τον γέρο αστρολόγο που επισκεπτόταν την κατοικία μου.

Δυστυχώς, ο Δαίμονας της ζήλειας βασάνιζε την καρδιά μου· εκείνος ο γέρος ήταν πολύ φίλος της Καλπούρνιας και αυτό δε μου άρεσε και πολύ.

Το πρωί εκείνης της τραγικής ημέρας, όταν σηκώθηκα από το γαμήλιο κρεβάτι με το κεφάλι στεφανωμένο με δάφνες, η Καλπούρνια μου διηγήθηκε το όνειρό της είχε δει σε όραμα την νύχτα ένα αστέρι να πέφτει από τους ουρανούς στην γη και με συμβούλεψε παρακαλώντας με να μην πάω στην Σύγκλητο…

Μάταιες ήταν οι παρακλήσεις της συζύγου μου. Σήμερα θα πάω στην Σύγκλητο, απάντησα με προστακτικό τρόπο…

«Να θυμηθείτε ότι σήμερα μία φιλική οικογένεια μας έχει καλέσει για νεύμα στα προάστια της Ρώμης· εσείς δεχτήκατε την πρόσκληση» αποκρίθηκε η Καλπούρνια…

«Δεν μπορώ να παραστώ σε αυτό το γεύμα», εναντιώθηκα. «Θα αφήσετε τότε αυτή την οικογένεια να περιμένει;».

«Πρέπει να πάω στην Σύγκλητο»…

Ώρες αργότερα, συνοδευόμενος από έναν ηνίοχο, πήγαινα με ένα άρμα μάχης κατευθυνόμενος προς το Καπιτώλιο του Ρωμαϊκού αετού.

Γρήγορα έφθασα εκεί ανάμεσα στις φοβερές ζητωκραυγές του ξετρελαμένου πλήθους…

«Ζήτω ο Καίσαρας» μου φώναζαν…

Μερικοί αξιoσημείωτoι της πόλης με περικύκλωσαν στο προαύλιο του Kαπιτώλιoυ· απάντησα σε ερωτήσεις, ξεκαθάρισα μερικά σημεία κλπ.

Ξαφνικά, με ασυνήθιστο τρόπο, εμφανίστηκε μπροστά μου ο γέρος αστρολόγος, εκείνος που προηγούμενα με είχε προειδοποιήσει για τα ψιθυριζόμενα του Μαρτίου και τους φοβερούς κινδύνους· μου παρέδωσε επιφυλακτικά ένα κομμάτι περγαμηνή, μέσα στο οποίο ήταν σημειωμένα τα ονόματα των συνωμοτών…

Ο φτωχός ο γέρος ήθελε να με σώσει, αλλά όλα πήγαν άχρηστα, δεν τον άκουσα· επιπλέον ήμουν πολύ απασχολημένος δεχόμενος τόσους λαμπρούς Ρωμαίους…

Έπειτα νιώθοντας ανίκητος και άτρωτος με εκείνη την Καισαρική στάση που με χαρακτήριζε, προχώρησα προς την Σύγκλητο ανάμεσα στις Ολυμπιακές κολώνες του Καπιτωλίου.

Αλλοίμονό μου, οι συνωμότες πίσω από αυτές τις ηρωικές κολώνες με ενέδρευαν, η ατσάλινη κόψη του δολοφονικού εγχειριδίου έσκισε την πλάτη μου….

Συνηθισμένος σε τόσες μάχες, ενστικτωδώς προσπάθησα να χουφτώσω το σπαθί μου, αλλά νιώθω να λιποθυμώ· βλέπω τον Βρούτο και φώναξα: Και εσύ γιε μου;

Ύστερα… ο τρομερός χάροντας πήρε την ψυχή μου…

Κακόμοιρε Βρούτε… Το ΕΓΩ της ζήλειας του είχε καταφάει τα σωθικά και το αποτέλεσμα δεν μπορούσε να είναι διαφορετικό…

Είχα άλλες δύο ενσαρκώσεις στην αυγoυστιανή Ρώμη των Καισάρων και, αργότερα, μερικές άλλες υπάρξεις με καταπληκτικό Κάρμα στην Ευρώπη κατά την διάρκεια της Μεσαιωνικής Εποχής και της Αναγέννησης.

Στους καιρούς του τρομακτικού Ιεροεξεταστή Θωμά ντε Τορκεμάδα, εγώ ενσαρκώθηκα στην Ισπανία και αυτή είναι άλλη μία αφήγηση πολύ ενδιαφέρουσα…

Το να μιλάμε για τον λεγόμενο Ιεροεξεταστή και την Άγια Λειτουργία, βέβαια δεν είναι πολύ ευχάριστο, αλλά τώρα αυτό είναι πρόσφορο…

Εγώ ήμουν τότε ένας Μαρκήσιος πολύ ξακουστός, ο οποίος δυστυχώς έπρεπε να έρχεται σε επαφή με εκείνον τον αποτρόπαιο Ιεροεξεταστή, τόσο διεστραμμένο όσο ο άλλος ο ονομαζόμενος Juan de Arbuses.

Εκείνον τον καιρό ξαναβρήκα τον προδότη Βρούτο ξαναενσωματωμένο σε έναν καινούργιο ανθρώπινο οργανισμό.

Τι Κόμης, τόσο οξύς, δηκτικός και ειρωνικός!… πόσο είχε γελοιοποιήσει το δικό μου πρόσωπο!… Τι βρισιές!… Τι σαρκασμοί…

Με κανέναν τρόπο δεν ήθελα να ξαναμπλέξω σε νέες φιλονικίες, δεν είχα όρεξη να θυμώσω…

Η αγριότητα, η τραχύτητα, η έλλειψη καλλιέργειας αυτού του ευγενούς, με δυσαρεστούσαν φρικτά αλλά δεν ήθελα να τον μεμφθώ, θεώρησα καλύτερο να αποφύγω νέες μονομαχίες και γι’ αυτό πήγα στον Ιεροεξεταστή…

Κάποια από εκείνες τις ημέρες, πολύ πρωί, κατευθύνθηκα προς το ανάκτορο της Ιεράς Εξέτασης έπρεπε να βρω έξυπνη λύση για το γνωστό μου πρόβλημα…

-Ω! κύριε Μαρκήσιε, τι θαύμα να σας βλέπω εδώ. Σε τι μπορώ να σας χρησιμεύσω;

Έτσι απάντησε στον δικό μου χαιρετισμό ο μοναχός που καθότανε στην πόρτα του Ανακτόρου, όπου τελούσε την Αγία Λειτουργία…

-Ευχαριστώ πολύ την σεβασμιότητά σας -είπα- έρχομαι να ζητήσω μία ακρόαση από τον Κύριο Ιεροεξεταστή…

-Σήμερα είναι μία ημέρα πολλών επισκέψεων, κύριε Μαρκήσιε, αλλά αφού είστε εσείς, πηγαίνω αμέσως να μεσολαβήσω για την ακρόασή σας.

Λέγοντας αυτά τα λόγια εξαφανίστηκε εκείνος ο καλόγερος, για να ξαναπαρουσιασθεί μπροστά μου στιγμές αργότερα…

-Περάστε κύριε Μαρκήσιε, έχω διευθετήσει την ακρόασή σας.

-Ευχαριστώ πολύ την σεβασμιότητά σας.

Διάνυσα την αυλή και εισήλθα στο σαλόνι το οποίο ήταν σε απόλυτο σκοτάδι· πέρασα σε μία άλλη σάλα και την βρήκα και αυτή σκοτεινή· εισήλθα τελικά στην τρίτη αίθουσα και στο τραπέζι έφεγγε μία λάμπα… Εκεί βρήκα τον φοβερό Ιεροεξεταστή Τορκεμάδα…

Ο Ρασοφόρος εκείνος έμοιαζε βέβαια σαν ένας άγιος… Τι βλέμμα!… Τι παρουσιαστικό, τόσο μακάριο! Τι στάση ευσέβειας… Πάνω στο στήθος του έλαμπε ένας σταυρός.

Πόση αγιοφάνεια, Θεέ μου! Τι ψευδο-οσιότητα, τόσο φρικτή…

Είναι ολοφάνερο ότι το Εγώ Φαρισαίος ήταν πολύ δυνατό σε αυτόν τον μπλε μοναχό…

Ύστερα από πολλούς χαιρετισμούς και υποκλίσεις σύμφωνα με τα έθιμα εκείνης της εποχής, κάθισα στο τραπέζι μαζί με τον καλόγερο…

-Σε τι μπορώ να σας εξυπηρετήσω, κύριε Μαρκήσιε! Μιλήστε μου.

-Ευχαριστώ πολύ την Κυριότητά σας. Συμβαίνει ότι ο Κόμης -ο τάδε- μου έχει κάνει τον βίο αβίωτο, με βρίζει από ζήλεια, με ειρωνεύεται, με συκοφαντεί κλπ.

-Ω! μην προβληματίζεστε για αυτό, κύριε Μαρκήσιε, ήδη εναντίον αυτού του κόμη έχουμε εδώ πολλά παράπονα… Θα δώσω αμέσως διαταγές για να τον συλλάβουν. Θα τον κλείσουμε στον πύργο του μαρτυρίου· θα του ξεριζώσουμε τα νύχια των χεριών και των ποδιών και θα χύσουμε στα δάκτυλά του λιωμένο μολύβι για να τον βασανίσουμε· μετά θα του κάψουμε τα πέλματα με αναμμένα κάρβουνα και τελικά θα τον κάψουμε ζωντανό στην πυρά.

Προς Θεού! Του έχει στρίψει αυτού του μοναχού; Ποτέ δεν σκέφθηκα να το πάω τόσο μακριά, μόνο γύρευα στον Οίκο των Ιεροεξεταστών μία χριστιανική νουθεσία για αυτόν τον Κόμη στον οποίο είχαν ξαναενσωματωθεί εκείνες οι αξίες που κάποτε υπήρχαν μέσα στην προσωπικότητα του Βρούτου…

Εκείνος ο μπλε μοναχός καθισμένος μπροστά στην ιερά τράπεζα με αυτή την όψη του μετανοημένου και αναχωρητή σε στάση ευσέβειας και τον Χριστό κρεμασμένο στο λαιμό…

Εκείνη η ξεχωριστή μορφή μακαριότητας, τόσο αφοσιωμένη και σκληρή, τόσο γλυκιά και βάρβαρη, τόσο αγιοφανής και διεστραμμένη…

Εκείνος ο κακοποιός, ντυμένος με την προβιά του αρνιού, ξύπνησε στο εσωτερικό της συνείδησής μου κάτι το περίεργο, ένιωσα ότι εκείνο που έχω του Μποδισάουα αναστατώθηκε, διαμαρτυρήθηκε, θύμωσε.

Μία εσώτερη θύελλα είχε ξεσπάσει στον εαυτό μου, ο κεραυνός, η βροντή, δεν άργησαν να φανούν και τότε…

Ο Θεέ μου! έγινε αυτό που έπρεπε να γίνει…

-Είσαστε ένας διεστραμμένος -του είπα- δεν έχω έλθει να σας ζητήσω να κάψετε ζωντανό κανέναν, μόνο έχω έλθει να σας παρακαλέσω μία νουθεσία για αυτόν τον ευγενή, εσείς είσαστε ένας δολοφόνος, γι’ αυτό δεν ανήκω στην δική σας αίρεση κλπ.

-Α! Ώστε αυτά έχουμε κύριε Μαρκήσιε;

Εξοργισμένος ο Ιεράρχης χτύπησε με σφοδρότητα ένα εύηχο καμπανάκι και τότε σαν από θαύμα παρουσιάσθηκαν στην αίθουσα μερικοί ιππότες οπλισμένοι μέχρι τα δόντια.

«Να συλλάβετε αυτόν» κραύγασε ό ηγούμενος. «Ένα λεπτό! Σεβαστείτε τους κανόνες της Ιπποσύνης, θυμηθείτε ότι είμαστε μεταξύ ιπποτών, δεν έχω σπαθί, δώστε μου ένα και θα μάχομαι με κάθε έναν από σας… ».

Ένας από αυτούς τους άρρενες, πιστός στον κώδικα της Ιπποσύνης, μου έδωσε ένα σπαθί και μετά…

Όρμισα πάνω σε αυτόν σαν ένα λιοντάρι, δεν είχα εγώ άδικα την φήμη ότι ήμουν ένας μεγάλος ξιφομάχος… (αυτοί ήταν οι καιροί μου του πεσμένου Μποδισάουα).

Όπως πετούν στον αέρα οι νιφάδες του παγωμένου χιονιού με το φύσημα του αιθέριου Βοριά, σκορπίστηκαν μέσα σε εκείνην την Ιεροεξεταστική αίθουσα οι ισχυρές και απαστράπτουσες περικεφαλαίες, οι κυρτές ασπίδες, οι σκληροί θώρακες και τα δόρατα από μελιά.

Και ανέβαινε στον ουρανό η αντανάκλασή τους και βέβαια γελούσε η γη, φωτισμένη από την λάμψη του μπρούντζου και τρέμοντας κάτω από τα πόδια των μαχόμενων και ανάμεσα τους ήμουνα εγώ παλεύοντας σε σκληρό αγώνα με αυτόν τον άλλο ιππότη…

Όπως καταστρέφεται το ελαφρό σκάφος, όταν τα νερά της θάλασσας φουσκωμένα από τους ανέμους, που φυσάνε με σφοδρότητα από τα σύννεφα, του επιτίθενται, καλύπτοντας το τελείως με τον αφρό, ενώ ο αέρας κάνει το ιστίο να οιμώζει, φοβίζοντας τους ναυτικούς με τον προσεγγίζοντα θάνατο, έτσι ο τρόμος κατάστρεψε, μέσα στα στήθη τους, την καρδιά εκείνων των ιπποτών που παρακολουθούσαν την μάχη…

Προφανώς ήμουνα νικητής μέσα στα θορυβώδη χτυπήματα του ατσαλιού και μου έλειπε μόνο να χρησιμοποιήσω το καλύτερο μου χτύπημα για να θέσω εκτός μάχης εκείνον τον πολεμιστή…

Τρομαγμένοι οι κύριοι μπροστά στο αναπόφευκτο πλησίασμα του τρομακτικού κυριαρχικού χάρου, ξέχασαν όλους τους ιπποτικούς κανόνες και τότε ομαδικά μου επιτέθηκαν…

Και αυτό δεν το περίμενα, ήταν σοβαρό για μένα το να προσπαθώ να αμυνθώ εναντίον όλου αυτού του καλά οπλισμένου πλήθους…

Έπρεπε ν’ αγωνίζομαι μέχρι να μένω εξουθενωμένος, εξαντλημένος, νικημένος, γιατί αυτοί ήταν πολλοί…

Ότι έγινε μετά είναι εύκολο να μαντευθεί· με έκαψαν ζωντανό στην πυρά, στην ίδια την αυλή του ανακτόρου της Ιεράς Εξέτασης…

Δεμένος σ’ ένα στύλο πάνω σε πράσινα ξύλα που καίγονταν με σιγανή φωτιά, ένιωσα πόνους αδύνατον να περιγραφούν με λόγια· τότε είδα πως οι φτωχές μου αποτεφρωμένες σάρκες ξεκολλούσαν πέφτοντας στις φλόγες…

Αλλά, ο ανθρώπινος πόνος, όσο πολύ δυνατός κι αν είναι, έχει επίσης ένα όριο πολύ καθορισμένο, πιο μακριά από αυτό υπάρχει ευτυχία…

Δεν είναι τότε να παραξενεύομαι που τελικά, δοκίμασα κάποια χαρά· ένιωσα πάνω μου κάτι πολύ ευχάριστο σαν μία δροσερή και ευεργετική βροχή να πέφτει από τον ουρανό…

Μου ήλθε να κάνω ένα βήμα. Πόσο απαλό το ένιωσα! Βγήκα από εκείνο το ανάκτορο περπατώντας σιγά-σιγά… δεν είχα καθόλου βάρος, ήμουνα ήδη αποενσωματωμένος.

Έτσι είναι πώς κατάφερα να πεθάνω κατά την διάρκεια εκείνης της φρικτής εποχής της «Αγίας Ιερής Εξέτασης».

Το Αρκάνο δεκατέσσερα της Χρυσής βίβλου (του Ταρό, μας διδάσκει πώς το νερό της ζωής περνάει από έναν αμφορέα σε άλλον…

Δεν είναι τότε να παραξενεύεσαι, που μετά από εκείνη την θυελλώδη ενσάρκωση με τόσους τίτλους ευγενείας, που σε τίποτα δε μου χρησίμευσαν μπροστά στο φοβερό Ιεροεξεταστή
Θωμά ντε Τορκεμάδα, ξαναεπέστρεψα για να πάρω φυσικό σώμα…

Τότε ονομαζόμουνα Simeon Bleler και περιπλανιόμουν στην νέα Ισπανία· δεν είναι ο σκοπός μου να μιλήσω στο παρόν κεφάλαιο για την νέα μου ύπαρξη στο περασμένο Μεξικό του Πορφύριο, μόνο θέλω να αναφερθώ τώρα στην τωρινή μου ενσάρκωση.

Η Νέμεση της ζωής είχε να με φέρει ξανά σε επαφή με τις αξίες, που, κάποτε, υπήρχαν ενσωματωμένες στην προσωπικότητα του Βρούτου…

Εγώ επέτρεψα σε κάποιον κύριο, επιστροφή ο ίδιος εκείνων των αξιών, να κάνει κάποια εργασία στο ναό…

Πολλά άτομα τον άκουσαν και ήδη φαινότανε πλήρης ειλικρίνειας, μίλησε για Γνώση και ο κόσμος τον χειροκροτούσε…

Αλλά ξαφνικά κάτι ασυνήθιστο συνέβη, μία κάποια μέρα εισέρχεται στο Άδυτο με επιθετικές διαθέσεις…

Αντηχεί! Βροντάει! Αστράφτει! Μεταβάλλεται σε έναν υβριστή· περιορίζομαι τότε να συγχωρήσω και να ευλογήσω· ύστερα απομακρύνθηκε απειλητικά…

Εκείνο το Εγώ είχε γυρίσει στα παλιά του συμβάντα, πάλι με τις γνωστές συκοφαντίες και απειλές…

Τέτοιοι παραλογισμοί ενσταλαγμένων δυσφημίσεων είχαν σαν πεδίο μερικά αβάσιμα όνειρα στα οποία με έβλεπε σε δρόμους πολύ σκοτεινούς να διαπράττω αβάσιμα εγκλήματα…

Προκύπτει αυτονόητο και ολοφάνερο ότι αυτό το διεστραμμένο πνεύμα, που εκείνος έβλεπε στα παράλογα όνειρά του, ήταν ένα εγώ δημιουργημένο από τον ίδιο από την αρχαία Ρώμη…

Τέτοιο Εγώ του Βρούτου έπαιρνε, κάτω από τις παρασυνείδητες ωθήσεις του, την ίδια την δική μου μορφή και παρουσιαστικό.

Δεν είναι περιττό να αναφέρουμε ότι μερικά από αυτά τα δικά του άλλα Εγώ παίρνοντας κάποια μορφή Ιησου-χριστιανική του ανάθεταν την αποστολή να με δολοφονήσει· έτσι το δήλωσε στην δημόσια πλατεία…

Για να απελευθερωθώ από τόσο παλαιό εχθρό, ήταν απαραίτητο να αναθέσω την περίπτωση στα χέρια του Ανούβη, του Αρχηγού των κυρίων του Κάρμα…

Από τότε ο Βρούτος απομακρύνθηκε από εμένα, πάει πολύς καιρός που δεν τον βλέπω σε αυτόν τον φυσικό κόσμο.

Από τα αναφερθέντα για το Βρούτο και τα δικά του ονειρικά οράματα συμπεραίνεται ότι κανείς στ’ αλήθεια δεν μπορεί να μεταβάλλεται σε έναν ικανό ερευνητή της ζωής στους ανώτερους κόσμους, εφ’ όσον δεν έχει διαλύσει το ψυχολογικό Εγώ και όλα τα υποκειμενικά στοιχεία που ορίζουν τις αντιλήψεις…

Αχάριστος στους ευεργέτες του, με πολύ ιπποτική δουλειά, όμως ο Βρούτος δέχτηκε την Γνώση και την Sahaja Maithuna…

Χωρίς να αναχαιτισθεί με την γνώση μίας υπόθεσης, αλλά γυρίζοντας την πλάτη στον Γκουρού (Δάσκαλο), δούλεψε στο Αναμμένο καμίνι του Ηφαίστου μάταια, γιατί η Devi Kundalini δεν ανταμείβει ποτέ την προδοσία…

Όσο και αν δουλεύει κανείς πολύ σοβαρά με την Σεξο-Γιόγκα, το πυρογενές φίδι των δικών μας μαγικών δυνάμεων ποτέ δεν θα ανυψωθεί από την σπονδυλική στήλη των προδοτών, δολοφόνων, μοιχών, βιαστών και διεστραμμένων…

Η Devi Kundalini ποτέ δεν θα μετατραπεί σε συνένοχο του σφάλματος, η άγια φωτιά ανυψώνεται ανάλογα με τις αξίες της καρδιάς…

Η Σεξουαλική Μαγεία είναι βασική, αλλά χωρίς αγιότητα δεν είναι δυνατά τα πνευματικά κατορθώματα…

Ο Βρούτος υπολόγισε σε μία μηχανική Κουνταλίνη και δυστυχώς έκανε λάθος, η Θεϊκή Μητέρα είναι πολύ απαιτητική…

Για τον ανάξιο όλες οι πόρτες είναι κλειστές εκτός από μία, εκείνη της μετάνοιας. Δυστυχώς ο Βρούτος δεν ήθελε να χτυπήσει εκείνη την πόρτα και η άγια φωτιά, αντί να ανέβει από το νωτιαίο κανάλι, γκρεμίστηκε από τον κόκκυγα μεταβαλλόμενη στο βδελυρό όργανο Koυvταρτιγκoυαδόρ, την ουρά του σατανά…

Μία ξάστερη νύχτα, συζητώντας στους ανώτερους κόσμους με το μεγάλο φίλο μου, τον λαμπρό Άγγελο Αδωναΐ, ο οποίος τώρα έχει φυσικό σώμα, έπρεπε να λάβω ένα καταπληκτικό νέο…

-Ο τάδε, (ο Βρούτος) είπε ο Άγγελος, έχει αφυπνισθεί στο κακό και για το κακό.

Αυτό το διαπίστωσα μερικές μέρες αργότερα όταν τον συνάντησα στους ανώτερους κόσμους…

Θα ολοκληρώσουμε το παρόν κεφάλαιο με εκείνα τα λόγια που άκουσε σε έκσταση ο Προφήτης Δανιήλ από τον Αιώνιο και που αναφέρονται στους καιρούς του τέλους.

«Και πολλούς από αυτούς που κοιμούνται στο χώμα της γης θα τους ξυπνήσουν, μερικούς για την αιώνια ζωή και άλλους για ακατάπαυστη ντροπή και ταραχή.

Οι γνώστες θα ακτινoβoλoύν με την λάμψη του ουρανού· και αυτοί που διδάσκουν την δικαιοσύνη στα πλήθη σαν τα αστέρια σε ακατάπαυστη αιωνιότητα.

Αλλά εσύ, Δανιήλ, κλείσε τα λόγια και σφράγισε το βιβλίο μέχρι τον καιρό του τέλους· πολλοί θα τρέχουν από εδώ και από εκεί και η επιστήμη θα αναπτυχθεί».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 22

ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ

Προσπαθώντας να κατανοήσουμε ουσιαστικά οποιοδήποτε ελάττωμα ψυχολογικού τύπου, οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας..

Δυστυχώς ο Πιλάτος, το Δαιμόνιο του Νου, πάντα νίπτει τα χέρια του, ποτέ δε φταίει, ποτέ δεν αναγνωρίζει τα λάθη του…

Χωρίς υπεκφυγές κανενός είδους. χωρίς δικαιολογίες και χωρίς συγγνώμες, πρέπει να αναγνωρίσουμε τα δικά μας λάθη…

Είναι απαραίτητο να Αυτο-εξερευνηθούμε για να Αυτογνωριστούμε βαθύτατα και να αρχίσουμε από την βάση Ριζικό-Μηδέν.

Ο εσωτερικός Φαρισαίος είναι εμπόδιο για την κατανόηση. Το να υποθέτουμε ότι είμαστε ενάρετοι είναι παράλογο.

Κάποτε έκανα στον Γκουρού μου την ακόλουθη ερώτηση:

«Υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ της Θεϊκής Μονάδας σου ,και της δικής μου;»

Ο Δάσκαλος απάντησε: «Καμία, γιατί τόσο εσύ όσο και εγώ και καθένας από μας δεν είναι περισσότερο από ένα κακό σαλιγκάρι στον κόλπο του Θεϊκού Πατέρα… ».

Το να δικάζουμε τους άλλους και να τους κατηγορούμε σαν μαύρους μάγους είναι ανάρμοστο, γιατί όλα τα ανθρώπινα πλάσματα, εφ’ όσον δεν έχουν διαλύσει το Πολλαπλό Εγώ, είναι λίγο ή πολύ μαύρα…

Το να αυτο-εξεταζόμαστε εσωτερικά είναι βέβαια κάτι πολύ σοβαρό. Το Εγώ είναι πραγματικά ένα βιβλίο πολλών τόμων..

Αντί να αποδίδουμε λατρεία στο φρικώδες Δαιμόνιο Algol προσφέρεται να πίνουμε από το κρασί του Διαλογισμού στο ποτήρι της τέλειας αυτοσυγκέντρωσης.

Απόλυτη προσοχή, φυσική και αυθόρμητη σε εκείνο που μας ενδιαφέρει, χωρίς κανένα τέχνασμα, είναι στ’ αλήθεια τέλεια συγκέντρωση…

Οποιοδήποτε λάθος είναι πολύπλευρο και διαδικάζεται μοιραία στις 49 σπηλιές του υποσυνείδητου.

Το ψυχολογικό Γυμναστήριο είναι απαραίτητο, ευτυχώς το έχουμε και αυτό είναι η ίδια η ζωή…

Το μονοπάτι της οικογενειακής, ζωής, με τις ατέλειωτες λεπτομέρειες, πολλές φορές οδυνηρές, είναι το καλύτερο σαλόνι του γυμναστηρίου.

Η γόνιμη και δημιουργική δουλειά, μέσω της οποίας κερδίζουμε το καθημερινό ψωμί, είναι άλλο θαυμάσιο σαλόνι του γυμναστηρίου.

Πολλοί υπoψήφιoι για την ανώτερη ζωή, επιθυμούν με απελπισία να δραπετεύσουν από τον τόπο που δουλεύουν, να μην κυκλoφορoύν πια στους δρόμους του χωριού τους, να καταφεύγουν στο δάσος με τον σκοπό να ψάχνουν την τελική απελευθέρωση…

Αυτοί οι καημένοι άνθρωποι μοιάζουν σαν ηλίθια παιδιά που το σκάνε από το σχολείο, που δεν θέλουν να παρευρίσκονται στα μαθήματα, που αναζητούν διαφυγές…

Το να ζούμε, από στιγμή σε στιγμή, σε κατάσταση επάγρυπνης αντίληψης, επάγρυπνοι στο καινοφανές, όπως ο φρουρός στην εποχή του πολέμου, είναι επείγον, απαραίτητο, αν στην πραγματικότητα θέλουμε να διαλύσουμε το Πολλαπλό Εγώ.

Στις αμφίπλευρες σχέσεις, στην συνύπαρξη με τους ομοίους μας, υπάρχουν ατελείωτες δυνατότητες της Αυτοανακάλυψης.

Είναι αναντίρρητο -και οποιοσδήποτε το ξέρει- ότι στην αλληλοεπικοινωνία τα πολλαπλά ελαττώματα, που φέρνουμε κρυμμένα στα άγνωστα βάθη του υποσυνείδητου, εκδηλώνονται, πάντα φυσικά, αυθόρμητα και αν είμαστε άγρυπνοι, τότε τα βλέπουμε, τα ανακαλύπτουμε.

Όμως είναι φανερό ότι η Αυτο-επαγρύπνηση πρέπει πάντα να διαδικάζεται από στιγμή σε στιγμή.

Ένα ψυχολογικό ελάττωμα που ανακαλύπτεται, πρέπει να είναι ολοκληρωτικά κατανοητό στις διάφορες πτυχές του νου.

Δεν θα ήταν δυνατή η κατανόηση σε βάθος, χωρίς την πρακτική του διαλογισμού.

Οποιοδήποτε εσώτερο ελάττωμα καταλήγει πoλύπλευρo και με διαφορετικούς δεσμούς και ρίζες, που πρέπει να μελετήσουμε συνετά.

Η Αυτο-αποκάλυψη είναι δυνατή, όταν υπάρχει ολοκληρωτική κατανόηση του ελαττώματος, που ειλικρινά θέλουμε να εξαλείψουμε,..

Νέοι Αυτο-προσδιορισμοί αναβλύζουν από την συνείδηση, όταν η κατανόηση είναι ολοκληρωτική…

Η Υπερθετική ανάλυση είναι χρήσιμη, αν συνδυάζεται με τον βαθύ διαλογισμό· τότε αναβλύζει η φλόγα της κατανόησης.

Η διάλυση όλων αυτών των ψυχολογικών ακολούθων, που αποτελούν το Εγώ, επιταχύνεται αν ξέρουμε να επωφελούμαστε μέχρι το μέγιστο από τις χειρότερες αναποδιές.

Τα δύσκολα Ψυχολογικά γυμνάσια στην οικογένεια ή στο δρόμο ή στην εργασία μας προσφέρουν πάντα τις καλύτερες ευκαιρίες.

Το να επιθυμεί κανείς υπερβολικά τις αρετές, καταλήγει παράλογο, καλύτερο είναι να δημιουργεί κανείς ριζικές αλλαγές.

Ο έλεγχος των εσώτερων ελαττωμάτων είναι επιφανειακός και είναι καταδικασμένος στην αποτυχία.

Βαθιές αλλαγές είναι βασικές και αυτό είναι δυνατόν μόνο καταλαβαίνοντας ολοκληρωτικά κάθε λάθος…

Εξαλείφοντας τα ψυχολογικά ακόλουθα που αποτελούν τον Εαυτό μας, το ίδιο το Εγώ, εγκαθιστούμε στην συνείδησή μας τα κατάλληλα θεμέλια για την σωστή δράση.

Οι επιφανειακές αλλαγές δε χρησιμεύουν σε τίποτα· χρειαζόμαστε επειγόντως, χωρίς αναβολές, βαθιές αλλαγές…

Κατανόηση είναι το πρώτο και εξάλειψη είναι το δεύτερο…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23

Η ΕΞΑΛΕΙΨΗ

Η έξοχη χημική συνουσία παράγει Υπερβατικά νευρικά αναταράγματα και καταπληκτικές χρυσές δονήσεις μεταξύ των πολύ διαφορετικών συστατικών του ανθρώπινου ζευγαριού Αδάμ-Εύας…

Οι Θεϊκές ακτινοβολίες του σεξουαλικού τύπου έχουν οριστεί από τους καλύτερους συγγραφείς του εσωτερισμού, σαν «Οντικό Φως»…

Έχοντας ήδη αρχίσει η επιστήμη να μελετάει την αστρική θεωρία του ανθρώπινου σώματος, είναι πρόσφορο, για περισσότερη απλοποίηση, να χρησιμοποιούμε την ορολογία της αρχαίας παράδοσης.

Εδώ το OD αναμφίβολα και χωρίς αντίρρηση είναι ο λαμπρός μαγνητισμός, θετικός ενεργητικός, κατευθυνόμενος από την καταπληκτική δύναμη της συνειδητής θέλησης.

Εδώ το ΟΒ είναι η παθητική μαγνητική ροή, κατευθυνόμενη πολύ σοφά από την πνευματική ικανότητα αναγνωρισμένη σαν δημιουργική φαντασία..

Εδώ το AUR είναι ο ξεχωριστός λαμπερός πράκτορας, ο «Genius Lucis» του κοσμικού αμφιθέατρου.

Μία βασιλική εικόνα, που βρίσκεται σε έξοχη συμφωνία με τον σεξουαλικό μαγνητισμό του Έρωτα, είναι ήδη γνωστή σαν το διάσημο κηρύκειο του Ερμή περιτυλιγμένο από φίδια η ηλιακή φλογισμένη Εχίδνα της δεξιάς αντιπροσωπεύει το OD· το σεληνιακό και υγρό φίδι της αριστερής αλληγορεί το ΟΒ· στο καταπληκτικό τέρμα του μυστηριώδους κηρυκείου αστράφτει με δόξα η σφαίρα του AUR ή το ίσον του φωτός…

Μέσω της μεταφυσικής συνουσίας, το άζωτο και η μαγνησία των παλιών αλχημιστών, το πολωμένο αστρικό φως, παθαίνει αξιοσημείωτες μεταβολές…

Είναι αναντίρρητο ότι τέτοιες εσώτερες μεταβολές επηρεάζουν μυστικά, τις ηλεκτροχημικές σχέσεις στις τελευταίες ζωικές μονάδες, τον δικό μας οργανισμό για να μετατρέπεται η κατασκευή του…

Ο Waldemar λέει: «Όταν οι χημικοί μας λένε ότι το σύνολο των βιοκαταλυτών ενός οργανισμού εμφανίζεται σαν ένα σύστημα τακτοποιημένο από κατώτερους τηλε-αιτιατούς παράγοντες, που βρίσκονται κάτω από την νομοτέλεια της ζωής, δηλαδή στην υπηρεσία των ανώτερων σκοπών του οργανισμού, δεν είναι δύσκολο να συμπληρωθεί ότι ο σχηματισμός των εσωτερικών συγκινήσεων, αντανακλώμενων και ωθουμένων, εξαρτάται από τους ραδιο-αιτιατούς παράγοντες της αύρας.

Ας ρίξουμε με συγκριτικό τρόπο -είπε ο Waldemar- μία ματιά στις σχέσεις των ηλεκτρονίων και ιόντων, της ζώσας ύλης, και θα πλησιάσουμε σημαντικά στην κατανόηση των προηγουμένως αναφερθέντων».

Είναι κάτι αυτονόητο και ολοφάνερο ότι σε αυτήν την καταπληκτική στιγμή του κήπου των τέρψεων, στην εξαίρετη ώρα στην οποία το ανδρικό μέλος εισχωρεί βαθιά στον κόλπο της γυναίκας, παρουσιάζεται ένα πολύ ιδιαίτερο είδος ηλεκτρικής επαγωγής.

Είναι αναμφισβήτητο ότι τότε οι τηλε-αιτιατοί παράγοντες της αύρας κάτω από την ηλεκτρική ώθηση προσφέρουν εκπληκτικές πιθανότητες…

Βαθιά ψυχολογικές αλλαγές μπορούν να αναβλύσουν στα βάθη της συνείδησης, αν ξέρουμε να εκμεταλλευθούμε έξυπνα την κοσμική ευκαιρία που μας προσφέρουν…

Χάνεται τέτοια ευκαιρία των θαυμάτων, όταν προσπαθούμε μόνο να ικανοποιούμε τις δικές μας αισθήσεις.

«Κακομοίρης ο Σαμψών της Καμπάλας, που αφέθηκε να τον κοιμίσει η Δαλιδά, ο Ηρακλής της επιστήμης, που αλλάζει το σκήπτρο της δύναμης για τον έρωτα της Ομφάλης, θα νιώσει πολύ σύντομα τις εκδικήσεις της Δηιάνειρας και δεν θα του μείνει τίποτα άλλο, παρά η πυρά του όρους Οίτη για να γλυτώσει από τα αδηφάγα μαρτύρια του χιτώνα του Νέσσου».

Το να ορέγεσαι είναι απαίσιο· το να πέφτεις σαν ένα κτήνος στην κλίνη του Προκρούστη ισοδυναμεί με το να χάνεις τις καλύτερες από τις ευκαιρίες…

Αντί της μοιραίας ακολασίας της σεξουαλικής φιληδονίας είναι καλύτερο να προσεύχεσαι· είναι γραμμένο με λόγια φωτιάς στο βιβλίο όλων των αινιγμάτων ότι η συνουσία είναι μια μορφή προσευχής.

Ο Γνωστικός Πατριάρχης Άγιος Αυγουστίνος είπε εμφατικά: Γιατί να μην πιστέψουμε ότι τα ανθρώπινα όντα μπορούσαν πριν πέσουν στην αμαρτία να ελέγχουν τα σεξουαλικά τους όργανα όπως τα υπόλοιπα μέλη του σώματος, στα οποία εξυπηρετεί η ψυχή δια μέσου της επιθυμίας, χωρίς ενοχλήματα ούτε διέγερση;

Ο Άγιος Αυγουστίνος προτείνει την αναμφισβήτητη θέση ότι μόνο μετά από την αμαρτία ή ταμπού, μορφοποιήθηκε η λίμπιντο (δεσποτική ανάδευση ή σαρκική αυθαιρεσία ή ένστικτο, ανεξέλεγκτη σεξουαλική δύναμη): Μετά την αμαρτία, η φύση, η οποία πριν δεν ντρεπότανε, ένιωσε την λίμπιντο, την αντιλήφθηκε και ντράπηκε από αυτήν, γιατί είχε χάσει την κυριαρχική δύναμη που αρχικά πρόσφερε σε όλα τα μέρη του σώματος.

Το μυστικό της ευτυχίας του εσώτερου Θεού του κάθε πλάσματος συνίσταται στην σχέση με τον Εαυτό του…

Το ιδιαίτερο Θεϊκό στάδιο είναι, χωρίς αμφιβολία, αυτό της υπέρτατης ευτυχίας, μία επιθυμία και σεξουαλική ευχαρίστηση που παραμένουν αναλλοίωτες στους Αιώνες και προέρχονται από την σχέση της θεότητας με τον εαυτό της…

Στο τελευταίο άκρο, οι επτά κόσμοι που λάμπουν δοξασμένοι στο άπειρο διάστημα, αλληλοτυλίγονται σεξουαλικά…

Γιατί πρέπει να αποτελεί εξαίρεση ο Μικρόκοσμος άνθρωπος; Αυτός και Αυτή πάντα λατρεύονται… εσύ το ξέρεις…

Η σεξουαλική ευχαρίστηση είναι τότε ένα νόμιμο δικαίωμα του ανθρώπου και προέρχεται, όπως ήδη είπαμε, από την σχέση της θεότητας με τον εαυτό της…

Με άλλα λόγια δίνουμε έμφαση στην υπερβατική πραγματικότητα λέγοντας: Η Σεξουαλική απόλαυση είναι φοβερά θεϊκή…

Ο Άγιος Αλβέρτος λέει ότι ο πνευματικός άνθρωπος πρέπει να κατευθύνει το σαρκικό εμπόριο προς έναν ηθικό σκοπό και ότι μία λειτουργία της σεξουαλικότητας, βασισμένη μόνο στην ικανοποίηση των αισθήσεων, ανήκει στα πιο επονείδιστα βίτσια…

Σε αυτές τις στιγμές αποτελεί ευκαιρία να θυμηθούμε ότι εκείνες οι πλάκες ή τάβλες του Νόμου, όπου ο Μωυσής έγραψε κατ’ εντολήν του Iod Heνe τα φωτεινά διδάγματα του Δεκάλογου, δεν είναι παρά ένα διπλό δόρυ των Ρούνας, πάνω στην φαλλική έννοια του οποίου πρέπει να διαλογιστούμε βαθιά…

Η αγάπη είναι το Fiat Lux (Φωτεινό Είναι) της βίβλου του Μωυσή, ο μέγας σεξουαλικός κολοφών, ο Θεϊκός Νόμος για όλες τις ηπείρους, θάλασσες, κόσμους και διαστήματα.

Η Sahaja Maithuna, η Σεξο-Γιόγκα, είναι το αδαμάντινο και αιώνιο θεμέλιο του Φωτισμένου Είναι και σπερματικό θεμέλιο της πρώτης στιγμής.

Είναι αναντίρρητο ότι, αν χουφτώνουμε θαρραλέα το σεξουαλικό δόρυ του Έρωτα, με τον υγιή σκοπό να εξαλείφουμε σε κοσμική σκόνη με διαδοχική σειρά το κάθε ένα από τα διαφορετικά υποκειμενικά στοιχεία, που φέρουμε εσωτερικά, αναβλύζει τότε το φως.

Μέσα σε κάθε ένα από αυτά τα διαφορετικά, καβγατζίδικα και φωνακλάδικα Εγώ, που προσωποποιούν τα δικά μας σφάλματα ψυχολογικού τύπου, υπάρχει Ουσία, Ψυχική Ουσία.

Έτσι όπως το άτομο, όταν διασπάται απελευθερώνει ενέργεια, έτσι επίσης η ολοκληρωτική εκμηδένιση οποιουδήποτε από αυτά τα διαφορετικά κολασμένα Εγώ, απελευθερώνει Ουσία, Φως…

Οφείλουμε τότε να κατασκευάσουμε φως, να φτιάξουμε φως… «Φως, περισσότερο φως!» φώναξε ο Γκαίτε, με όλες τις δυνάμεις της ψυχής του, στιγμές πριν πεθάνει…

Η Κατανόηση είναι βασική στην υπερβατική ψυχολογία, αλλά είναι φανερό ότι δεν είναι το παν, χρειαζόμαστε να εξαλείψουμε…

Στην Devi Kundalini, το πυρογενές φίδι των δικών μας μαγικών δυνάμεων, βρίσκεται το κλειδί.

Δεν είναι δυνατό να εξαλείψουμε Εγώ-Διαβόλους, (ψυχολογικά σφάλματα) χωρίς την βοήθεια της Devi Kundalini, εσύ το ξέρεις…

Η ΗΩ, η δική μας προσωπική Κοσμική Μητέρα, είναι βέβαια το θαυμαστό ξεδίπλωμα της δικής μας ιδιαίτερης Θεϊκής Μονάδας και, παρόλο που στερείται συγκεκριμένης μορφής, μπορεί, αν έτσι το θέλει, να πάρει ένα παρουσιαστικό ανθρώπινο και μητρικό…

Στην ύψιστη στιγμή της σεξουαλικής παράδοσης, στην πλήρη συνουσία, διαλογίσου και προσευχήσου για να μη πέφτεις στον πειρασμό.

Σε αυτές τις στιγμές της ευτυχίας ικετεύσατε με όλες τις δυνάμεις της ψυχής σας, παρακαλέστε την δική σας Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη, να εξαλείψει από το εσωτερικό σας το Εγώ Διάβολο· θέλω να αναφερθώ στο ψυχολογικό ελάττωμα, το οποίο μέσω του βαθύ διαλογισμού έχετε κατανοήσει σε όλα τα επίπεδα του νου… έτσι είναι πώς πεθαίνουμε από στιγμή σε στιγμή. Μόνο με τον θάνατο επέρχεται το καινούργιο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24

Η ΙΕΡΗ ΦΩΤΙΑ

Η κάθοδος στην ΕΝΑΤΗ ΣΦΑΙΡΑ (το σεξ), ήταν από τα παλιά χρόνια η μέγιστη δοκιμασία για την υπέρτατη αξιοπρέπεια του Ιεροφάντη· ο Ερμής, ο Βούδας, ο Ιησούς, ο Δάντης, ο Ζωροάστρης, ο Κεξαλκόατλ κλπ., έπρεπε να περάσουν αυτήν την τρομερή δοκιμασία.

Εκεί κατεβαίνει ο Άρης για να ξανατεντώσει το σπαθί και να κατακτήσει την καρδιά της Αφροδίτης· ο Ηρακλής για να καθαρίσει τους στάβλους του Αυγεία και ο Περσέας για να κόψει το κεφάλι της Μέδουσας με το σπαθί του πυρακτωμένο.

Ο τέλειος κύκλος με το μαγικό σημείο στο κέντρο, Ερμητικό και αστρικό σύμβολο του βασιλιά-άστρου και της ουσιαστικής αρχής της ζωής, του φωτός και της κοσμικής συνείδησης, είναι έξω από κάθε αμφιβολία ένα καταπληκτικό σεξουαλικό έμβλημα.

Τέτοιο σύμβολο εκφράζει καθαρά τις αρσενικές και θηλυκές αρχές της Ενάτης Σφαίρας.

Είναι αναντίρρητο ότι η ενεργητική αρχή της ακτινοβολίας και της διαπερατότητας συμπληρώνονται στον ένατο Δαντικό κύκλο με την παθητική αρχή της υποδοχής και της απορρόφησης.

Το Βιβλικό φίδι μας παρουσιάζει την εικόνα του Δημιουργικού Λόγου ή της σεξουαλικής δύναμης, που αρχίζει την εκδήλωσή της από το στάδιο της λανθάνουσας ενεργητικότητας.

Η Φιδίσια Φωτιά, το Πυρογενές φίδι των μαγικών μας δυνάμεων, κοιμάται κουλουριασμένο τρισήμισυ φορές μέσα στο Τσάκρα Muladhara (Μουλαντάρα) ευρισκόμενο στο κόκαλο του κόκκυγα.

Αν εμβαθύνουμε πολύ σοβαρά σ’ αυτή την υπάρχουσα Εσώτερη σχέση μεταξύ του S και του ΤΑΟ, σταυρός ή Τ, φθάνουμε στο λογικό συμπέρασμα ότι μόνο μέσω της Sahaja Maithuna (Σεξουαλικής Μαγείας), μπορεί να ξυπνήσει το Δημιουργικό Φίδι.

Το «Κλειδί», το «Μυστικό», το έχω δημοσιεύσει σχεδόν σε όλα τα προηγούμενα βιβλία μου και αποτελείται από το να μην ξεχειλίζεις ποτέ στην ζωή το «Ποτήρι του Ερμή», το Ens-Seminis (Ενς Σέμινις), κατά την διάρκεια της σεξουαλικής έκστασης.

Σύνδεση του Lingam-Yoni (Φαλλός-Αιδοίο) χωρίς να χυθεί ποτέ αυτό το υγρό γυαλί, εύκαμπτο, εύπλαστο (το Ens -Seminis), γιατί σε αυτήν την προαναφερθείσα ουσία, που οι μοιχοί χύνουν άθλια, βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση όλο το «Ens-Virtutis» (Ενς Βιρτούτις) της φωτιάς.

«ΟΜ» υπάκουο στην θεά, που μοιάζει με ένα φίδι κοιμισμένο μέσα στον Swayambhulingam (Σβαγιαμπουλίνγκαμ) και στολισμένο θαυμάσια, απολαμβάνει το αγαπημένο και τις άλλες ευχαριστήσεις. Βρίσκεται κατειλημμένη από το κρασί και ακτινοβολεί με εκατομμύρια ακτίνες. Θα ξυπνήσει κατά την διάρκεια της Σεξουαλικής Μαγείας από τον αέρα και την φωτιά με τα μάντραμ: ΥΑD και DRAM (Γιαντ και Ντραμ) και με το μάντραμ HUM (το Η ακούγεται σαν Χ, όπως στο Jum).

Ψάλλετε αυτά τα μάντραμ σ’ αυτές τις ανεκτίμητες στιγμές, στις οποίες ο Φαλλός είναι μέσα στο Αιδοίο, έτσι θα ξυπνήσει το πυρογενές φίδι των δικών σας μαγικών δυνάμεων.

Ι.Α.Ο., είναι το βασικό Μάντραμ, θεμελιώδες της Sahaja Maithuna. Να τονίζετε κάθε γράμμα χωριστά επιμηκύνοντας τον ήχο του, όταν θα δουλεύετε, σε πλήρη μεταφυσική συνουσία, στο εργαστήριο-προσευχητήριο του Τρίτου Λόγου.

Η σεξουαλική μεταστοιχείωση του Ens-Seminis σε δημιουργική ενέργεια είναι ένα νόμιμο αξίωμα της Ερμητικής σοφίας.

Η διπολικότητα αυτού του τύπου της κοσμικής ενέργειας μέσα στον ανθρώπινο οργανισμό είχε αναλυθεί από τα αρχαία χρόνια πολύ προσεχτικά στις Σχολές Μύησης της Αιγύπτου, του Μεξικού, της Ελλάδας, της Ινδίας, της Περσίας κλπ.

Η θαυμαστή άνοδος της σπερματικής ενέργειας μέχρι τον εγκέφαλο είναι δυνατή εξ αιτίας κάποιου ζεύγους νευρικών ιστών, οι οποίοι σε σχήμα οκτώ ξετυλίγονται υπέροχα δεξιά και αριστερά της σπονδυλικής στήλης,

Φθάσαμε λοιπόν, στο Κηρύκειο του Ερμή με τα φτερά του πνεύματος θαυμάσια ανοιχτά…

Το παραπάνω ζεύγος των νευρικών ιστών ποτέ δεν θα μπορούσε να συναντηθεί με ένα νυστέρι· αυτές οι κλωστές είναι περισσότερο αιθερικής φύσης, τετραδιάστατης.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτοί είναι οι δύο μάρτυρες της αποκάλυψης του Αγίου Ιωάννη, οι δύο ελιές και τα δύο κηροπήγια που βρίσκονται μπροστά στον Θεό της γης.

Στην άγια χώρα των Βεδών, αυτό το ζεύγος των νεύρων είναι κλασικά γνωστά με τα σανσκριτικά ονόματα της Ιδά και Πινγκαλά· το πρώτο έχει σχέση με το αριστερό ρουθούνι και το δεύτερο με το δεξί.

Είναι προφανές ότι το πρώτο από αυτά τα δύο είναι Σεληνιακής φύσης· είναι φανερό ότι το δεύτερο είναι Ηλιακού τύπου.

Πολλοί Γνωστικοί σπουδαστές μπορεί να εκπλαγούν λίγο, διότι όντας η Ιδά ψυχρής φύσης και Σεληνιακής έχει τις ρίζες της στον δεξί όρχι.

Σε πολλούς μαθητές του δικού μας Διεθνούς Γνωστικού Κινήματος θα μπορούσε να φανεί σαν κάπως παράξενη και ασυνήθιστη η πληροφορία ότι όντας η Πινγκαλά αποκλειστικά Ηλιακού τύπου, ξεκινά πραγματικά από τον αριστερό όρχι.

Αλλά δεν πρέπει να εκπλαγούμε, γιατί το παν στην φύση βασίζεται στο νόμο των πολικοτήτων.

Ο δεξιός όρχις συναντά τον αντίθετο πόλο του ακριβώς στο αριστερό ρουθούνι.

Ο αριστερός όρχις βρίσκει τον τέλειο αντίπαλο στο δεξί ρουθούνι, πράγμα αναντίρρητο.

Η εσωτερική φυσιολογία, η Γνωστική, διδάσκει με ολοκληρωτική μεσημβρινή καθαρότητα ότι στο θηλυκό φύλο οι δύο μάρτυρες ξεκινάνε από τις δύο ωοθήκες.

Είναι αναμφισβήτητο ότι στις γυναίκες η θέση αυτού του ζεύγους των ελαιών του ναού αναστρέφονται αρμονικά.

Αρχαίες παραδόσεις που αναβλύζουν σαν θαύμα από το εσωτερικό της βαθιάς νύχτας όλων των εποχών, λένε ότι, όταν τα ηλιακά και σεληνιακά άτομα του σπερματικού συστήματος κάνουν επαφή στην έδρα κοντά στο κόκαλο του κόκκυγα, τότε από ηλεκτρική επαγωγικότητα ξυπνάει μία τρίτη δύναμη μαγικού τύπου, θέλω να αναφερθώ στην Κουνταλίνη, την μυστική φωτιά του Γνωστικού Ahrat (Άρατ), μέσω του οποίου μπορούμε να ελαττώσουμε σε κοσμική σκόνη το ζωώδες Εγώ.

Είναι γραμμένο στα παλιά κείμενα της αρχαίας σοφίας ότι η κατώτερη οπή του σωλήνα του νωτιαίου μυελού στα κοινά και συνηθισμένα πρόσωπα βρίσκεται ερμητικά κλειστή· οι σπερματικοί ατμοί την ανοίγουν για να περάσει από εκεί το ιερό φίδι.

Κατά μήκος του σωλήνα του νωτιαίου μυελού δημιουργείται ένα θαυμάσιο παιχνίδι διαφορετικών καναλιών που διαπερνώνται και ξαναδιαπερνώνται αμοιβαία χωρίς να συγχέονται λόγω του ότι βρίσκονται σε διαφορετικές διαστάσεις.

Δεν είναι περιττό να υπενθυμίσουμε με έμφαση το δοξασμένο Sushumna (Σουσούμνα) και το φημισμένο Chitra (Τσίτρα) και τον Centralis (Σεντράλις) και τον Brahmanadi (Μπραχμανάντι)· είναι αναντίρρητο ότι από αυτόν τον τελευταίο ανεβαίνει η φλογερή φωτιά.

Λέγοντας την αλήθεια πρέπει να είμαστε πολύ ειλικρινείς· βεβαίως είναι ένα απαίσιο ψέμα το να τολμήσεις να πεις ότι μετά την ενσάρκωση του σε Jiνatma (Είναι) στην καρδιά, το ιερό φίδι ξεκινά το ταξίδι της επιστροφής μέχρι να ξανακλειστεί στο Τσάκρα Muladhara (Μουλαντάρα).

Είναι μία τρομερή ψευτιά ενώπιον Θεού και ανθρώπων ότι το πυρογενές φίδι των μαγικών μας δυνάμεων μετά την απόλαυση της ένωσής του με τον Parama Shiva, αποχωρίζεται σκληρά αρχίζοντας το ταξίδι της επιστροφής μέχρι το κέντρο του κόκκυγα.

Τέτοια μοιραία επιστροφή, τέτοιο κατέβασμα μέχρι τον Muladhara (Μουλαντάρα) είναι δυνατό μόνο όταν ο μυημένος σε πλήρη συνουσία χύνει το σπέρμα· τότε χάνει το φλογερό σπαθί και πέφτει κεραυνόπληκτος στην άβυσσο κάτω από την τρομερή ακτίνα της κοσμικής δικαιοσύνης.

Η άνοδος της Κουνταλίνης κατά μήκος του σωλήνα του νωτιαίου μυελού πραγματοποιείται πολύ αργά σύμφωνα με τις αξίες της καρδιάς οι φωτιές της Καρδιάς ελέγχουν την θαυμαστή ανάπτυξη του Ιερού Φιδιού.

Η Ντέβι Κουνταλίνη δεν είναι κάτι μηχανικό, όπως πολλοί υποθέτουν· το πυρογενές φίδι ξυπνάει μόνο με τον αυθεντικό έρωτα μεταξύ του συζύγου και της συζύγου· ποτέ δεν θα ανέβει από τον σωλήνα του νωτιαίου μυελού των μοιχών.

Σ· ένα προηγούμενο κεφάλαιο αυτού του βιβλίου, κάτι είπαμε για τους τρεις τύπους των ξελογιαστών: Δον Ζουάν Τενόριο, Καζανόβα και Διάβολο.

Είναι προφανές ότι ο τρίτος από αυτούς αποτελεί βέβαια τον πιο επικίνδυνο· δεν πρέπει όμως να παραξενευόμαστε με αυτό το είδος των υποκειμένων -τύπου Διαβόλου- που με την πρόφαση της πρακτικής της Sahaja Maithuna αποπλανούν πολλά αθώα κοριτσάκια.

Είναι καλό να γνωρίζουμε ότι όταν η Hadit (Χαντίτ), το φτερωτό φίδι του φωτός, ξυπνά για νa αρχίσει την πορεία του κατά μήκος του σωλήνα του μυελού της σπονδυλικής στήλης, εκπέμπει έναν ήχο μυστηριώδη, πολύ όμοιο με οποιοδήποτε ερπετό που ερεθίζεται με ένα ξύλο.

Ο τύπος Διαβόλου, αυτός που αποπλανά εδώ, εκεί και παραπέρα με την πρόφαση της δουλειάς στην Ενάτη Σφαίρα, αυτός που εγκαταλείπει την σύζυγό του γιατί τώρα τάχα δεν τον εξυπηρετεί για την δουλειά στο «Πυρακτωμένο Καμίνι του Ηφαίστου», αντί να ξυπνήσει την Κουνταλίνη, θα ξυπνήσει το βδελυρό όργανο Κουνταρτιγκουαδόρ.

Κάποιος μυημένος, του οποίου το όνομα δε μνημονεύω σε αυτό το κείμενο, κάνει το σφάλμα να αποδίδει στην Κουνταλίνη όλες τις αριστερές ιδιότητες του βδελυρού οργάνου Κουνταρτιγκουαδόρ.

Είναι προφανές ότι τέτοιο λάθος προκαλεί πολύ μεγάλες βλάβες μεταξύ των ψευτοεσωτερικών και ψευτο-αποκρυφιστικών κύκλων.

Είναι επείγον, χωρίς αναβολή, να καταλάβουμε ότι με κανένα τρόπο δεν είναι δυνατόν να εξαλείψουμε όλα αυτά τα καβγατζίδικα και φωνακλάδικα Εγώ που έχουμε μέσα μας, αν δεν ζητήσουμε την βοήθεια της Κουνταλίνης.

Αυτός ο μυημένος που θα έκανε το έγκλημα να τοποθετηθεί σε κακιά ώρα ενάντια στην Κουνταλίνη, είναι φανερό ότι θα τιμωρηθεί ανάλογα από τους δικαστές του νόμου της Κατάνθια. Θέλω να αναφερθώ στους δικαστές του Ανώτατου Κάρμα, μπροστά στους οποίους εμφανίζονται οι Δάσκαλοι της Λευκής Αδελφότητας.

Στο όνομα Αυτού που δεν έχει όνομα λέω: Η Κουνταλίνη είναι η «Μυστική Δυάδα», «Θεός Μητέρα», Ίσις, Μαρία ή καλύτερα θα έλεγα ΡΑΜ-ΙΟ, Αδωνία, Ινσομπέρτα, Ρέα, Κυβέλη, Τονανσίν, κλπ., το υπερβατικό ξεδίπλωμα όλης της Θεϊκής Μονάδας στα τρίσβαθα του δικού μας Είναι.

Αναλύοντας τις ρίζες ξεκαθαρίζω: η λέξη Κουνταλίνη προέρχεται από δύο όρους: Κούντα και Λίνι.

ΚΟΥΝΤΑ: μας θυμίζει το βδελυρό όργανο Κουνταρτιγκουαδόρ.

ΛΙΝΙ: λέξη ατλαντική που σημαίνει τέλος.

ΚΟΥΝΤΑΛΙΝΙ: «Τέλος του βδελυρού οργάνου Κουνταρτιγκουαδόρ».

Είναι φανερό ότι με την άνοδο της Ιερής φλόγας από τον σωλήνα του νωτιαίου μυελού, φτάνει στο τέλος του το όργανο των βδελυροτήτων, τελειώνει η τυφλή φοχατική δύναμη.

Τέτοιο Fohat αρνητικό, είναι ο αριστερός πράκτορας στον οργανισμό μας μέσω του οποίου το ιδεοπλαστικό μεταβάλλεται σε αυτήν την σειρά των Εγώ που προσωποποιούν τα ψυχολογικά μας ελαττώματα.

Όταν η φωτιά προβάλλεται προς τα κάτω από τα Τσάκρα του κόκκυγα, εμφανίζεται η ουρά του Σατανά, το βδελυρό όργανο Κουνταρτιγκουαδόρ.

Η Υπνωτική δύναμη όμως του οργάνου των μαύρων οργίων, κρατά σε λήθαργο και αποβλάκωση τις ανθρώπινες μάζες.

Αυτοί που κάνουν το έγκλημα να πραγματοποιούν τον Μαύρο Ταντρισμό (Σεξουαλική Μαγεία με έκχυση του σπέρματος), είναι προφανές ότι ξυπνούν και αναπτύσσουν στο όργανο όλες τις δεισιδαιμονίες.

Αυτοί που προδίδουν τον Γκουρού ή τον δάσκαλο, αν και πραγματoπoιoύν Άσπρο Ταντρισμό (χωρίς έκχυση του σπέρματος), είναι φανερό ότι θα ενεργοποιήσουν το όργανο όλης της κακίας.

Τέτοια ολέθρια δύναμη ανοίγει τις επτά πόρτες της κάτω κοιλιάς, (τα επτά κολασμένα Τσάκρας) και μας μεταβάλλει σε Δαιμόνια τρομερά διεστραμμένα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 25

ΤΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ ΤΟΥ ΣΠΕΡΜΑΤΟΣ

Φθάνοντας σε αυτό το κεφάλαιο του Μηνύματος των Χριστουγέννων 1971-1972, δεν είναι άσκοπο να δώσουμε έμφαση σε κάτι πολύ οδυνηρό που μπορέσαμε να επιβεβαιώσουμε κατά την διάρκεια παρά πολλών χρόνων σταθερής παρατήρησης και πείρας.

Θέλω να αναφερθώ χωρίς περιττολογίες στην «Μυθομανία», τάση πολύ εμφανή μεταξύ των ανθρώπων που παρακολουθούν διαφορετικές σχολές μεταφυσικού τύπου.

Υποκείμενα εμφανισιακά πολύ απλά, από την μία στιγμή στην άλλη, μετά από μερικές ψευδαισθήσεις μεταβάλλονται σε Μυθομανείς.

Αναντίρρητα τέτοια πρόσωπα του Υποκειμενικού Ψυχισμού, σχεδόν πάντα καταφέρνουν να εκπλήσσουν πολλούς αφελείς, που κατευθείαν γίνονται οι οπαδοί τους.

Ο Μυθομανής είναι όπως ένα τείχος χωρίς θεμέλια. αρκεί ένα απαλό σπρώξιμο για να μεταβληθεί σε συντρίμμια σ’ ένα λεπτό.

Ο Μυθομανής πιστεύει ότι αυτό του αποκρυφισμού είναι κάτι σαν «Να φυσάς και να κάνεις μπουκάλια) και από την μία στιγμή στην άλλη αυτοκαλείται Μαχάτμα, Δάσκαλος αναστημένος, Ιεροφάντης κλπ.

Ο Μυθομανής έχει συνήθως όνειρα αδύνατα, υποφέρει αμετάβλητα από αυτό που ονομάζεται «ντελίριο του μεγαλείου».

Αυτό το είδος των προσωπικοτήτων συμβαίνει να παρουσιάζονται σαν μετενσαρκώσεις των Δασκάλων ή των καταπληκτικών θρυλικών, ψεύτικων ηρώων.

Αλλά είναι φανερό ότι έχουμε δώσει έμφαση σε κάτι που αξίζει να εξηγηθεί.

Κέντρα Εγωικά του ζωώδους υποσυνείδητου, τα οποία στις σχέσεις της ανταλλαγής ακολουθούν καθορισμένες πνευματικές ομάδες, μπορούν να προκαλέσουν μέσω συνδυασμών και φανταστικών αντιδράσεων κάτι σαν «πνεύματα» τα οποία σχεδόν αμετάβλητα είναι μόνο μορφές αυταπάτης, προσωποποιήσεις του ίδιου Πλουραλιστικού Εγώ.

Δεν είναι όμως τίποτε παράξενο, που κάποιο ψυχικό ακόλουθο παίρνει μία μορφή Ιησού-Χριστιανική για να διδάξει ψεύτικους χρησμούς…

Οποιαδήποτε από αυτές τις οντότητες που στο σύνολό τους συνθέτουν αυτό που λέγεται Εγώ, μπορεί, αν έτσι το θέλει, να πάρει την μορφή του Μαχάτμα ή Γκουρού και τότε ο ονειρευόμενος επιστρέφοντας στην κατάσταση της εγρήγορσης θα πει για τον εαυτό του: «Είμαι Αυτο-πραγματοποιημένος, είμαι ένας Δάσκαλος».

Πρέπει να παρατηρηθεί σχετικά ότι στο υποσυνείδητο όλων των ανθρώπων βρίσκεται οπωσδήποτε σε λανθάνουσα κατάσταση η τάση του να πάρει θέση, η τάση για την προσωποποίηση.

Αυτή είναι όμως η κλασική αιτία για την οποία πολλοί Ασιάτες Γκουρού προτού ν’ αρχίσουν στους μαθητές τους την Υπερβατική Μαγεία προειδοποιούν απέναντι σ’ όλες τις πιθανές μορφές της Αυταπάτης.

Ένας μοναχός πήγε να επισκεφτεί τον Τε-σαν, ο οποίος του έκλεισε την πόρτα στα μούτρα. Ο μοναχός χτύπησε την πόρτα και ο Τε-σαν ρώτησε: Ποιος είναι; ο μοναχός απάντησε: Nεoγνό του λιονταριού. Τότε ο Τε-σαν άνοιξε την πόρτα και πήδηξε με τις παντόφλες πάνω στον λαιμό του μοναχού, ενώ φώναζε: «Ζώο! Πού θα πας τώρα;» Ο μοναχός δεν απάντησε τίποτα.

Ο όρος «νεογνό του λιονταριού» χρησιμοποιείται από Βουδιστές Ζεν, για να καθορίσει τοn μαθητή που είναι ικανός να καταλάβει την αλήθεια Ζεν. Όταν οι δάσκαλοι εγκωμιάζουν την αντίληψη ενός μαθητή ή θέλουν να τον δοκιμάσουν, συνηθίζεται να χρησιμοποιείται αυτή η ορολογία.

Σ’ αυτήν την περίπτωση, ο μοναχός ονομάζει τον εαυτό του, φαντασμένα, «νεογνό του λιoνταριoύ), όμως όταν ο Τε-Σαν τoν δοκιμάζει, συμπεριφερόμενος σ’ αυτόν σαν ένα αληθινό νεογνό του λιονταριού· όταν σκαρφαλώνει στον λαιμό του και του κάνει μία ερώτηση εσωτερική, τότε ο μοναχός δεν ξέρει να απαντήσει.

Αυτή είναι η απόδειξη ότι ο μοναχός στερούνταν την αυθεντική αντίληψη που προσποιούνταν ότι κατείχε. Τέτοιος μοναχός ήταν στην πράξη ένας άνθρωπος με κοιμισμένη συνείδηση, ένας ειλικρινής απατημένος, ένας Μυθομανής.

Μία μέρα, στο Μοναστήρι του Ναν-Τσουάν οι μοναχοί της ανατολικής πτέρυγας είχαν ένα καυγά με αυτούς της δυτικής πτέρυγας για την ιδιοκτησία ενός γάτου. Όλοι μαζευτήκανε στον Ναν-Τσουάν για να κάνει το δικαστή.

Ανεμίζοντας ένα μαχαίρι στο ένα χέρι και τον γάτο στο άλλο, ο Ναν-Τσουάν είπε: «Αν κάποιος από σας μπορεί να καταφέρει να πει αυτό που πρέπει να πει ο γάτος θα σωθεί· στην αντίθετη περίπτωση, θα τον κόψω στα δύο». Κανείς από τους μοναχούς δεν ήξερε να πει τίποτα. Έτσι λοιπόν ο Ναν-Τσουάν σκότωσε τον γάτο.

Την νύχτα, όταν ο Τσάου-Τσου γύρισε στο Μοναστήρι, ο Ναν-Τσουάν τον ρώτησε τι θα έλεγε στην περίπτωση που θα ήταν παρών. Ο Τσάου-Τσου έβγαλε τα αχυρένια σανδάλια, τα έβαλε πάνω στο κεφάλι του και απομακρύνθηκε. Τότε ο Ναν-Τσουάν σχολίασε: «Ω! Αν βρισκόσουνα εδώ ο γάτος θα είχε σωθεί».

Είναι φανερό ότι ο Τσάου-Τσου ήταν ένας άνθρωπος με ξύπνια συνείδηση, ένας αυθεντικός μυημένος.

Δεν είναι δυνατόν να ξυπνήσεις την συνείδηση, αντικειμενικοποιώντας την ολοκληρωτικά, χωρίς προηγουμένως να έχεις εξαλείψει τα υποκειμενικά στοιχεία των αντιλήψεων.

Τέτοια στοιχεία υποανθρώπινα είναι μορφοποιημένα από όλη αυτή την πολυπλοκότητα των καβγατζίδικων και φωνακλάδικων Εγώ και στο σύνολο τους συνθέτουν το Εγώ τον Εαυτό μου.

Η Ουσία μποτιλιαρισμένη μεταξύ όλων αυτών των υποκειμενικών και ασυνεχών οντοτήτων, κοιμάται βαθιά…

Η εκμηδένιση κάθε μιας από αυτές τις υπανθρώπινες οντότητες είναι απαραίτητη για να ελευθερωθεί η Ουσία.

Μόνο χειραφετώντας την Ουσία επέρχεται η αφύπνισή της, έτσι έρχεται η φώτιση.

Οι Ινδοστανοί Γιόγκι προσπαθούν να ξυπνήσουν την συνείδηση μέσω της Κουνταλίνης, ατυχώς δεν διδάσκουν την επιστήμη, την μέθοδο.

Λέγουν ότι όταν η Κουνταλίνη κοιμάται κουλουριασμένη μέσα στο Τσάκρα Μουλαντάρα, ο άνθρωπος είναι ξύπνιος σ’ αυτήν την κοιλάδα των δακρύων και είναι εκατό τοις εκατό λάθος, γιατί το διανοητικό Ανθρωποειδές οπουδήποτε κι αν βρίσκεται, είτε στον φυσικό κόσμο ή στις ανώτερες διαστάσεις της φύσης, πάντοτε κοιμάται.

Λένε ότι, όταν η Κουνταλίνη ξυπνάει, ο άνθρωπος κοιμάται σ’ αυτήν την χώρα της πίκρας, χάνει την αντίληψη του κόσμου και μπαίνει στο Αιτιατό του σώμα· τέτοια διαβεβαίωση αποτελεί στο βάθος ουτοπία για δύο λόγους:

α) Το τριεγκέφαλο ή τρικεντρικό δίποδο λανθασμένα ονομαζόμενο άνθρωπος, πάντοτε κοιμάται εδώ και τώρα και όχι μόνο έχει χάσει πια την πλανητική συνείδηση, αλλά επί πλέον -κι αυτό είναι το χειρότερο- συνεχίζει τον εκφυλισμό.

β) Το ορθολογιστικό ζώο δεν έχει Αιτιατό σώμα, πρέπει να το κατασκευάσει μέσω της σεξουαλικής Αλχημείας στο Πυρακτωμένο καμίνι του Ηφαίστου.

Η πιο ενδιαφέρουσα αρχή είναι ότι, όταν η Κουνταλίνη έχει ξυπνήσει, τελειώνει σαν μία στατική δύναμη και μετασχηματίζεται σε μία δυναμική ισχύ.

Για να μαθαίνεις να μεταχειρίζεσαι την ενεργητική δύναμη της Κουνταλίνη είναι επείγον να ξυπνήσεις συνείδηση.

Σε πλήρη χημική συνουσία οφείλουμε να κατευθύνουμε έξυπνα την ακτίνα της Κουνταλίνης εναντίον των Κόκκινων Δαιμονίων (Εγώ) μέσα στα οποία δυστυχώς βρίσκεται η Ουσία, η Συνείδηση.

Ο κυνηγός που θέλει να κυνηγήσει δέκα λαγούς συγχρόνως δε χτυπά κανέναν· έτσι επίσης ο Γνωστικός που σε ταυτόχρονη μορφή θέλει να εξαφανίσει διαφορετικά Εγώ, αποτυγχάνει αξιοθρήνητα.

Η εσωτεριστική δουλειά προορισμένη να διαλύσει οποιοδήποτε ψυχολογικό λάθος, αποτελεί μία πραγματική κινέζικη σπαζοκεφαλιά· δεν πρέπει μόνο να καταλάβουμε εκ των προτέρων το λάθος στην αναζήτηση σε όλα και σε καθένα από τα υποσυνείδητα επίπεδα του νου, αλλά επίσης να εξαλείψουμε καθένα από τα Εγώ που το χαρακτηρίζουν.

Ξεπηδά κατάφωτο με ολοκληρωμένη μεσημβρινή σαφήνεια ότι χρειάζεται πολύ μακρές και υπομονετικές εργασίες για να εξαλείψεις οποιοδήποτε ψυχολογικό σφάλμα.

Πολλοί υποψήφιοι που ήρθαν σ· αυτόν τον τρισδιάστατο κόσμο του Ευκλείδη σε πλήρη αγνότητα, απέτυχαν αξιοθρήνητα στους υπερευαίσθητους κόσμους, όταν τους υπόβαλλαν στην δοκιμή· έδειξαν με ισχυρές και οριστικές πράξεις ότι ήσαν μοιχοί και διεφθαρμένοι.

Οποιοδήποτε ψυχολογικό σφάλμα μπορεί να εξαφανιστεί από την πνευματική ζώνη και να συνεχίσει να υπάρχει στις διάφορες υποσυνείδητες περιοχές.

Κάποιος θα μπορούσε να είναι ένα τίμιο πρόσωπο σ’ αυτόν τον φυσικό κόσμο και μέχρι τα σαράντα οχτώ υποσυνείδητα μέρη και όμως να αποτύχει στο τεσσαρακοστό ένατο.

Τώρα πρέπει να συλλογιστούν οι αγαπητοί μας αναγνώστες και να καταλάβουν το δύσκολο που είναι να ξυπνήσουν την συνείδηση, να μετατρέπονται σε «νεογνό του λιονταριού», να καταλάβουν την αλήθεια Ζεν, να πειραματίζονται το Τάο.

Δεν είναι τόσο εύκολο να ξυπνήσεις την συνείδηση· είναι απαραίτητο να ελευθερώσεις την ουσία, να την βγάλεις μέσα από τα υποσυνείδητα λημέρια· να καταστρέψεις τέτοια λημέρια, να τα κάνεις σκόνη. Αυτή είναι μία διαδικασία βαθμιαία, πολύ αργή, οδυνηρή, δύσκολη..

Σύμφωνα με την Ουσία που ελευθερώνεται. το ποσοστό της συνείδησης αυξάνεται.

Τα διανοητικά Ανθρωποειδή, λανθασμένα ονομαζόμενα άνθρωποι. κατέχουν στ’ αλήθεια μόνο ένα τρία τοις εκατό της συνείδησης· αν είχαν τουλάχιστον ένα δέκα τοις εκατό, οι πόλεμοι θα ήταν αδύνατοι πάνω στο πρόσωπο της γης.

Η αρχέγονη Ουσία που ελευθερώνεται στην έναρξη της διαδικασίας του θανάτου, είναι αναντίρρητα αυτή που μετατρέπεται στο Σπερματικό Μαργαριτάρι· αυτό το μαθηματικό σημείο της συνείδησης αναφέρεται από το ευαγγέλιο του Τάο. Έτσι αρχίζει το μυστήριο της «Χρυσής Άνθισης».

Ο Μυθομανής θεωρεί τον εαυτό του Φωτισμένο χωρίς να έχει ελευθερώσει την Ουσία, χωρίς να κατέχει τουλάχιστον ούτε το Σπερματικό Μαργαριτάρι.

Ο κόσμος της υποκειμενικής ψυχής είναι ουτοπιστικός εκατό τοις εκατό· υποθέτουν λανθασμένα ότι είναι δυνατόν να είναι κάποιος μυημένος χωρίς να έχει πετύχει τον θάνατο του Εγώ σε μορφή ριζική και οριστική.

Δεν θέλουν να καταλάβουν αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι ότι όντες αυτο-φυλακισμένοι η Αντικειμενική, η Αυθεντική Φώτιση, είναι τελείως αδύνατη.

Είναι φανερό ότι όταν η Ουσία είναι μποτιλιαρισμένη μέσα στο Πλουραλιστικό Εγώ, υπάρχει αυτο-φυλάκιση.

Η Ουσία μποτιλιαρισμένη λειτουργεί μόνο σύμφωνα με την ίδια την κατάστασή της.

Το Εγώ είναι Υποκειμενικό και Υπο-ανθρώπινο. Είναι προφανές ότι οι αντιλήψεις που η Ουσία μπορεί να παίρνει διά μέσου των αισθήσεων του Πλουραλιστικού Εγώ είναι παραμορφωμένες και παράλογες…

Αυτό μας προσκαλεί να καταλάβουμε ότι το δύσκολο είναι να φτάσεις την αντικειμενική αληθινή Φώτιση.

Η τιμή της Φώτισης πληρώνεται με την ίδια την ζωή. Στην Ιερή γη των Βεδών υπάρχουν Τσέλας-Μαθητές που μετά από τριάντα χρόνια έντονης εργασίας, βρίσκονται απλώς και μόνο στις αρχές, στον πρόλογο της εργασίας τους.

Ο Μυθομανής θέλει να γίνει φωτισμένος από το βράδυ ως το πρωί; θεωρεί αλαζονικά τον εαυτό του σοφό, πιστεύει τον εαυτό του Θεό.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26

ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΕΜΒΡΥΟ

Το Μυστήριο της Χρυσής Άνθισης λέει: Εξάγνισε την καρδιά, καθάρισε τις σκέψεις, περιόρισε τις ορέξεις και διατήρησε το σπέρμα.

Αν οι σκέψεις έχουν διάρκεια, έτσι θα είναι το σπέρμα· αν αυτό έχει διάρκεια, έτσι θα είναι η δύναμη· αν αυτή έχει διάρκεια, έτσι θα είναι το πνεύμα.

«Η δύναμη των νεφρών βρίσκεται κάτω από το σύμβολο του νερού. Όταν σπρώχνονται οι ορμές, ρέει προς τα κάτω κατευθύνεται προς τα έξω και δημιουργεί πλάσματα. Όταν είναι κατευθυνόμενη προς τα πίσω από την δύναμη της σκέψης, εισβάλλοντας προς τα πάνω στο χωνευτήρι του δημιουργού, ανανεώνει και τρέφει την καρδιά και το σώμα, είναι η μέθοδος της αντίθετης ροής» (αυτές είναι λέξεις αναφερόμενες στο Ταοϊκό Κεφάλαιο).

Πάμε τώρα να μεταγράψουμε άλλη ταντρική Asana του πριγκηπικού συγγραφέα του Ανανγκαράνκα: (Αυτή είναι η στάση Uttbia).

«Η σαρκική πράξη γίνεται στα πόδια. Μόνο άνθρωποι πολύ δυνατοί εκ φύσεως χρησιμοποιούν αυτή την στάση.

α) Αρχικά τοποθετείται ο ένας μπρος στον άλλο, κατόπιν παίρνει ο άντρας την γυναίκα ανάμεσα στα γόνατά του, την σηκώνει, την κρατά στην καμάρα των αγκώνων και πραγματοποιεί την συνουσία, ενώ αυτή αγκαλιάζεσαι από τον τράχηλό του.

β) Ο άντρας σηκώνει μία φτέρνα της γυναίκας, ενώ αυτή έχει την άλλη σφιχτά τοποθετημένη στο πάτωμα. Ειδικά στις νέες γυναίκες αρέσει πολύ αυτή η στάση.

γ) Ενώ ο άνδρας τοποθετείται με τις φτέρνες λίγο ανοιγμένες, η γυναίκα τον αγκαλιάζει με τα μπράτσα και με τις φτέρνες στους γοφούς του, κρατώντας την με τα χέρια του με τρόπο που αυτή κρέμεται αποκλειστικά απ’ αυτόν.

Είναι ζωτικό, Θεμελιώδες και σαφές να μην εκσπερματώσεις ποτέ στην ζωή το σπερματικό υγρό.

Είναι επείγον να κάνεις να ξαναγυρίζει η σεξουαλική ενέργεια προς τα μέσα και προς τα πάνω, χωρίς να χύνεις ποτέ το ποτήρι του Ερμή.

Αυτή η μέθοδος της αμπώτιδας ή της επανόδου, πραγματοποιεί εκείνη την περιστροφική κίνηση του φωτός, μέσω της οποίας αποκρυσταλλώνονται σε ένα «Χρυσό Άνθος» στο σώμα οι δυνάμεις του ουρανού και της γης.

Η σπερματική δύναμη κατευθυνόμενη προς τα έξω (ρέουσα προς τα κάτω) παράγει μία διασκόρπιση και μείωση της πνευματικής συνείδησης».

Μέσω της ανύψωσης της ζωής και των γεννητικών δυνάμεων, μπορεί να επιτευχθεί το φαινόμενο του ξανα-γεννήματος: δημιουργείται. το «σημείο του ζωτικού ελιξίριου», το «Σπερματικό Μαργαριτάρι» και από αυτό μορφοποιείται το χρυσό έμβρυο ή Puer Aeternus (αιώνιο παιδί), το οποίο έρχεται να αναπτύξει και να μετασχηματίσει τις δικές μας αθάνατες πνευματικές αρχές.

Ο σοφός συγγραφέας του Ανανγκαράνκα διδάσκει άλλη Ταντρική Asana πολύ ενδιαφέρουσα την οποία μεταγράφω στην συνέχεια:

ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΕΦΑΝΤΑ: Η γυναίκα ξαπλώνει με τρόπο που το πρόσωπό της, το στήθος και η κοιλιά ακουμπά στο κρεβάτι ή στο χαλί. Ο άνδρας πλησιάζει τότε από πίσω, τοποθετεί το ανδρικό μέλος πολύ απαλά μέσα στο αιδοίο και αποσύρεται πριν από τον σπασμό για να αποφύγει το χύσιμο του σπέρματος.

Ο Πουρουσαγιάτα-Μπάντα κάνει την γυναίκα το ενεργητικό στοιχείο, ενώ ο άνδρας παραμένει παθητικός ανάσκελα. Σ’ αυτές τις στιγμές, αυτή τοποθετημένη πάνω στον αρσενικό πιάνει με το δεξί της χέρι τον φαλλό και τον βάζει μέσα στο Αιδοίο αρχίζοντας μετά μία ερωτική κίνηση πολύ αργή και ευχάριστη την ώρα που καλεί τον Καμαντέβα για να την βοηθήσει στην Μαϊτούνα.

Η αγιασμένη γυναίκα, η Σουβάνι, γνωρίζει να κλείνει μέσω της θέλησης όλους τους κυκλοτερείς μυς, σφίγγοντας το Αιδοίο μέχρι του ανώτατου βαθμού με σκοπό να αποφύγει τον οργασμό και την απώλεια του σπερματικού υγρού (Έτσι διδάσκεται η μύηση Τάντρα).

Δεν είναι περιττό να προστεθεί με την ευκαιρία το ακόλουθο:

Στην περίπτωση που θα συνέβαινε ένας σπασμός πρέπει να αποφύγεις το σπερματικό άδειασμα αποσυρόμενος αμέσως και ξαπλώνοντας στο δάπεδο ανάσκελα (το πρόσωπο επάνω).

Σ’ αυτές τις στιγμές κλείστε τα ρουθούνια δεξιά κι αριστερά σφίγγοντάς τα με το δείκτη και τον αντίχειρα του δεξιού χεριού. Προσπαθήστε να κρατήσετε έτσι την αναπνοή όσο γίνεται περισσότερο. Στείλτε την νευρική ροή προς τους σεξουαλικούς κυκλοτερείς μυς ή πόρτες διαφυγής, με τον σκοπό να αποφύγετε το χύσιμο του ποτηριού του Ερμή. Φανταστείτε ότι η σπερματική ενέργεια ανεβαίνει από το Ιδά και Πινγκαλά μέχρι τον εγκέφαλο.

Οι Ταντρικές Asanas διδασκόμενες από τους μεγάλους μύστες στην Ιερή γη του Γάγγη, είναι θαυμάσιες στην Sahaja Maithuna.

Η χημική συνουσία, η μεταφυσική συνεύρεση της Μύησης Τάντρα είναι πράγματι υπερβατική.

Σε αυτές τις στιγμές των αναμφισβήτητων παραδείσιων απολαύσεων πρέπει να ικετεύουμε την δική μας Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη (γιατί κάθε άτομο έχει το ιδιαίτερο Πυρογενές Φίδι του) να εξαφανίσει από το εσωτερικό μας, το σφάλμα εκείνο που έχουμε καταλάβει σε όλες τις πτυχές του νου.

Αυτή, η λατρευτή, {θα χουφτώσει το δόρυ του Έρωτα και θα διαλύσει σε στάχτη αυτό το Διαβολικό Εγώ που προσωποποιεί το κατανοηθέν σφάλμα.

Έτσι η ουσία σε προοδευτική μορφή θα ελευθερώνεται στο μέτρο που θα έχουμε προχωρήσει καταστρέφοντας τα Εγώ.

Σ’ αυτήν την μορφή και με αυτόν τον τρόπο, το «Σπερματικό Μαργαριτάρι» θα αναπτυχθεί με την αύξηση των διαφόρων ποσοστών της Ουσίας μέχρι να μετατραπεί στο «Χρυσό Έμβρυο».

Είναι αναντίρρητο ότι το ξύπνημα της συνείδησης γίνεται θαυμάσιο στο μυστήριο της Χρυσής. Άνθισης.

ΤΟ «Χρυσό Έμβρυο» μας προσφέρει την Αυτο-Συνείδηση και την αντικειμενική υπερβατική γνώση.

Το «Χρυσό Έμβρυο» μας μετατρέπει σε συνειδητούς πολίτες των ανώτερων κόσμων.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 27

Η ΣΧΟΛΗ JINAYANA

Η κατάκτηση της Ultra-Mare-Vitae ή κόσμου Super Liminal και Ultrate-Terrestre, θα ήταν κάτι περισσότερο από αδύνατη αν κάναμε το λάθος να υποεκτιμήσουμε την γυναίκα.

Ο απολαυστικός Λόγος της Ίσιδος ξεπετάγεται μέσα από το βαθύ στήθος όλων των ηλικιών, προσμένοντας την στιγμή που θα πραγματοποιηθεί…

Τα άφατα λόγια της θεάς Neith σκαλίστηκαν με χρυσά γράμματα στους λαμπρούς τοίχους του ναού της σοφίας.

«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΥΠΗΡΞΕ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΘΝΗΤΟΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΑΣΗΚΩΣΕΙ ΤΟ ΠΕΠΛΟ ΜΟΥ».

Η πρωτόγονη θρησκεία του Jano ή Jaino, δηλαδή η χρυσή ηλιακή Guiritαria και υπερανθρώπινη διδασκαλία των Jinas, είναι απόλυτα σεξουαλική, εσύ το ξέρεις.

Είναι γραμμένο με αναμμένα κάρβουνα στο βιβλίο της ζωής ότι κατά την χρυσή Εποχή του Λάτιου και της Λιγούρια, ο Θεϊκός Βασιλιάς Ιανός ή Κρόνος (Ι.Α.Ο., Βάκχος, Ιεχωβάς Iod-Heve) κυβέρνησε σοφά αυτούς τους ανθρώπους, όλες τις Αρειανές φυλές, παρόλο που ήταν από πολύ διαφορετικές εποχές και προελεύσεις.

Τότε! Ω Θεέ μου!… όπως σε παρόμοιες εποχές άλλων λαών της αρχαίας Αρκαδίας θα μπορούσε να ειπωθεί ότι συνυπήρχαν ευτυχείς Jinas και άνθρωποι…

Μέσα στο άφατο μυστικιστικό ειδύλλιο, κοινά ονομαζόμενο «Οι Χαρές της Μεγάλης Παρασκευής», αισθανόμαστε στο βάθος της καρδιάς μας ότι στα σεξουαλικά όργανα υπάρχει μια δύναμη τρομερά Θεϊκή, η οποία μπορεί το ίδιο να ελευθερώσει ή να σκλαβώσει τον άνθρωπο.

Η σεξουαλική ενέργεια εμπεριέχει το ζωντανό αρχέτυπο του αυθεντικού Ηλιακού-Ανθρώπου που πρέπει να πάρει σχήμα μέσα σ’ εμάς τους ίδιους.

Πολλές ψυχές που υπέφεραν θέλησαν να μπουν στο υπερβατικό Μονσαλβάτ όμως, δυστυχώς, αυτό είναι κάτι περισσότερο από αδύνατο εξ αιτίας του πέπλου της Ίσιδος, ή αδαμιαίο σεξουαλικό πέπλο.

Μέσα στην άφατη καλοτυχία των Jinas παραδείσων υπάρχει βεβαίως μία θεία ανθρωπότητα που είναι αόρατη στις αισθήσεις των θνητών, εξ αιτίας των αμαρτιών και των περιορισμών τους, που δημιουργήθηκαν από σεξουαλικές καταχρήσεις.

Είναι γραμμένο και με πύρινους χαρακτήρες στο μεγάλο βιβλίο της ζωής ότι στον σταυρό Jaina ή Jina κρύβεται θαυματουργά το ανείπωτο μυστικό του Μεγάλου Arcano, το θαυματουργό κλειδί της σεξουαλικής μεταβολής.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι αυτός ο μαγικός σταυρός είναι η ίδια η Σβάστικα των μεγάλων μυστηρίων…

Μέσα στην απολαυστική έκσταση της ψυχής που ποθεί μπορούμε και ακόμα οφείλουμε να έρθουμε σε μυστική επαφή με τον Ιανό, τον αυστηρό και ύψιστο Ιεροφάντη «Jina», που στην παλιά ήπειρο Mu δίδασκε την επιστήμη των Jinas.

Στο μυστικό Θιβέτ, υπάρχουν δύο σχολές που αλληλομάχονται. Αναφέρομαι ξεκάθαρα στις οργανώσεις Mahayana και Jinayana.

Στο επόμενο κεφάλαιό μας θα μιλήσουμε για την πρώτη από αυτές τις δύο οργανώσεις τώρα θα ασχοληθούμε μόνο με την σχολή Jinayana.

Είναι προφανές ότι ο δρόμος Jinayana είναι κατά βάθος βαθιά Βουδιστικός και Χριστικός…

Σε αυτόν τον μυστηριώδη δρόμο συναντάμε με μυστικιστική έκπληξη τους πιστούς φύλακες του Αγίου Γκριάλ ή της Μυητικής Πέτρας, δηλαδή της Υπέρτατης Θρησκείας της Σύνθεσης που ήταν η πρωτοπόρος της ανθρωπότητας, την διδασκαλία της Σεξουαλικής Μαγείας…

Jana, Swana ή Jaina, είναι λοιπόν η διδασκαλία αυτού του αρχαίου Θεού, της πάλης και της δράσης, ονομαζόμενος Ιανός, ο Θείος Κύριος με τα δύο πρόσωπα, ανδρόγυνη μετάθεση του Αιγυπτιακού Ερμή και πολλών άλλων Θεών των πανθέων Mayas, Quiches και Αζτέκων, των οποίων τα επιβλητικά και μεγαλόπρεπα αγάλματα, σκαλισμένα στον ζωντανό βράχο, υπάρχουν ακόμα στο Μεξικό.

Ο Ελληνορωμαϊκός μύθος διατηρεί ακόμα την ανάμνηση της εξορίας του Ιανού ή Jainos στην Ιταλία, γιατί τον έριξε από τον ουρανό ο Κρόνος ή Saturno, δηλαδή η επική ανάμνηση της καθόδου του στην γη σαν εκπαιδευτή και οδηγού της ανθρωπότητας για να δώσει σε αυτήν την πρωτόγονη Φυσική Θρησκεία Jina ή Jaina.

Janna ή Jaina είναι επίσης προφανώς η θαυμάσια διδασκαλία Κινέζο-Θιβετιανή του Dan, Chhan, Dran, Shuan, Ioan, Huan ή Dhyan-Choan, χαρακτηριστικές όλων των εσωτεριστικών σχολών του κόσμου των Αρείων με ρίζες στην καταποντισμένη Ατλαντίδα.

Η Μυστική διδασκαλία, η Πρωτόγονη Jaina διδασκαλία βασίζεται στην Φιλοσοφική Πέτρα, στο σεξ, στην Sahaja Maithuna. Γνωστική Διδασκαλία απείρως ανώτερη, πιο παλιά και από τον ίδιο το Βραχμανισμό, η Πρωτόγονη σχολή Jinayana αυτή του στενού μονοπατιού που οδηγεί στο φως…

Διδασκαλία της Σωτηρίας πραγματικά θαυμαστή από την οποία στην Κεντρική Ασία και την Κίνα μένουν πολλές αναμνήσεις, όπως μένουν ακόμα και στον παγκόσμιο Μασονισμό όπου ακόμα συναντάμε, για παράδειγμα, την επιβίωση του συμβολικού σταυρού Jaina ή Swastika (του Swan, ο Hamsa, ο Κύκνος, το Πουλί Φοίνικας, το· περιστέρι του Αγίου Πνεύματος, ο Παράκλητος, η Ψυχή του Ναού του Γκριάλ, Νους ή Πνεύμα που δεν είναι άλλο από το Είναι ή Dhyani του ανθρώπου).

Ακόμα και στους μοντέρνους καιρούς μας, μπορούμε να βρούμε ίχνη στην Ιρλανδία από αυτούς τους 23 προφήτες Dijnas ή κατακτητές ψυχών που στάλθηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις του κόσμου, από τον ιδρυτή του Χαϊνισμού: Τον Rishi-Baja-Deva…

Τις στιγμές που γράφω αυτές τις γραμμές, έρχονται στην θύμισή μου υπερβατικές αναμνήσεις…

Σε έναν από τους τόσους διαδρόμους ενός αρχαίου παλατιού, δεν ενδιαφέρει η ημερομηνία, ούτε η ώρα, πίνοντας νερό με λεμόνι σε απολαυστικά ποτήρια από φίνο μπακαρά, μαζί με μια ομάδα από πολύ εκλεκτούς Elohim, είπα:

–Χρειάζομαι ανάπαυση για ένα διάστημα ανάμεσα στην ευτυχία· πάνε μερικοί Mahamvantaras που βοηθώ την ανθρωπότητα και ήδη έχω κουραστεί.

–Η μεγαλύτερη ευτυχία είναι να έχεις το Θεό μέσα σου απάντησε ένας πολύ φίλος Αρχάγγελος.

Εκείνα τα λόγια με άφησαν σαστισμένο, συγχυσμένο· σκέφτηκα την Νιρβάνα, την Mahaparanirνana κλπ.

Κατοικώντας σε περιοχές τόσο έντονης ευτυχίας, μπορούσε μήπως κανένα πλάσμα να μην είναι ευτυχισμένο; Πώς; Γιατί; Μη έχοντας την Μονάδα μέσα του;

Γεμάτος λοιπόν με τόσες αμφιβολίες αποφάσισα να συμβουλευτώ τον γέρο σοφό «Jano» τον ζωντανό Θεό της επιστήμης Jinas…

Πριν μπω στην κατοικία του έκανα στον φύλακα έναν μυστικό χαιρετισμό· προχώρησα μπροστά από τους φρουρούς και τους χαιρέτησα με άλλον χαιρετισμό και τέλος είχα την ευτυχία να συναντηθώ με το Θεό Jano…

–Λείπει και άλλος χαιρετισμός, είπε ο Σεβάσμιος:

-Δεν υπάρχει καλύτερος χαιρετισμός από αυτόν της ήρεμης καρδιάς· απάντησα έτσι ενώ συγχρόνως έβαζα ευλαβικά τα χέρια μου στην καρδιά…

–Εντάξει, είπε ο Σοφός…

Όταν θέλησα να του κάνω ερωτήσεις που θα διέλυαν τις γνωστές αμφιβολίες μου, ο γέροντας χωρίς να πει ούτε λέξη απόθεσε την απάντηση στο βάθος της συνείδησής μου…

Αυτήν την απάντηση μπορούμε να την ανακεφαλαιώσουμε έτσι: Παρόλο που ένας άνθρωπος μπορεί να κατοικεί στην Νιρβάνα ή σε οποιαδήποτε άλλη περιοχή απείρων ευτυχιών, αν δεν έχει μέσα του τον Θεό δε θα είναι ευτυχής. Όμως, αν ζούσε στους κόσμους-κολάσεις ή στην πιο απάνθρωπη φυλακή της γης, έχοντας τον Θεό μέσα του, θα ήταν ευτυχής.

Τελειώνουμε αυτό το κεφάλαιο λέγοντας: Η Σχολή Jinayana με τον βαθύ της εσωτερισμό της μάς οδηγεί από τον σεξουαλικό δρόμο μέχρι την ενσάρκωση του Λόγου και την τελική λύτρωση…

Oremus… (Ας προσευχηθούμε… ).

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 28

ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ ΖΕΝ

Γιατί η τελευταία Αλήθεια-Ρrajna που θέλει να υποδείξει ο Βουδισμός-Ζen είναι τόσο ακαθόριστη, αφηρημένη και ακατόρθωτη;

«Προσδιορίζω» σημαίνει στην πραγματικότητα βάζω όρια διανοητικά ή δηλώνω το νόημα ενός και ορισμένου πράγματος.

«Πιάνω» με την έννοια που χρησιμοποιείται εδώ, σημαίνει καταλαβαίνω κάτι και το συγκρατώ στην μνήμη.

Όμως η ίδια η πράξη του προσδιορίζω είναι προφανώς το να περικλείσω κάτι μέσα σε ορισμένα όρια· απαραίτητα δεν μπορεί να μην είναι πεπερασμένο, στενό και απαγορευτικό στην φύση του· έτσι ακριβώς, όπως «καταλαβαίνω» σημαίνει πιάνω κάτι νοερά, αλλά όχι όλα, πρέπει να είναι όμοια περιοριστικό και αποκλειστικό.

Η τελευταία Αλήθεια-Ρrajna που η σχολή Ζεν θέλει να υποδείξει, δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να είναι κάτι στενό, πεπερασμένο ή αποκλειστικό· πρέπει να είναι κάτι ευρύ, παγκόσμιο και απεριόριστο, κάτι που περιλαμβάνει τα πάντα και τα φτάνει, κάτι περισσότερο από τον προσδιορισμό και από τον προορισμό.

Η ίδια η λέξη «προσδιορίζω» υποδεικνύει προφανώς έναν ανθρώπινο δείκτη που σημαδεύει ένα καθορισμένο αντικείμενο και η λέξη «πιάνω» ένα χέρι που κρατά κάτι και δεν το αφήνει…

Δεδομένου αυτού του θλιβερού περιορισμού (και της πρόσδεσης) βαθιά ριζωμένου στον ορθολογισμό του σκεπτόμενου ζώου, του λανθασμένα ονομαζόμενου Άνθρωπος, δεν είναι κατά κανένα τρόπο εκπληκτικό το ότι η ελεύθερη και πανταχού περικλειόμενη αλήθεια Prajna γίνεται στην πραγματικότητα κάτι το άπιαστο, το οποίο πάντα αποφεύγει μυστηριωδώς κάθε σκεπτόμενο.

Φώτιση: Αυτή η μεγαλειώδης σε σημασία και σε δύναμη λέξη, χρησιμοποιείται σ’ αυτό το κεφάλαιο για να υποδείξει εμφατικά την μυστικιστική μεταβατική πείρα που συνίσταται στο να πειραματιστείς το Τάο, την Αλήθεια Ζεν, το Πραγματικό.

Δεν αρκεί να καταλάβουμε κάτι, χρειάζεται να πιάσουμε, να αιχμαλωτίσουμε, να συλλάβουμε την βαθιά του σημασία.

Ο έκτος Πατριάρχης ρώτησε τον Bodhidharma: «Πώς είναι δυνατόν να φτάσουμε το Τάο; Ο Bodhidharma απάντησε:

«Εξωτερικά, κάθε δραστηριότητα σταματά. Εσωτερικά, ο νους παύει να αναταράζεται. Όταν ο νους έχει μετατραπεί σε έναν τοίχο, τότε έρχεται το Τάο».

Είναι επείγον το να γνωρίζεις ότι: ο Ιαπωνικός Zen είναι ο ίδιος Dhyanao ινδοστανικός, ο Jhana ο Παλαιστίνιος, ο Ch Anna ο κινέζικος μία εξαίρετη μορφή του Βουδισμού Mahayana…

Είναι αναντίρρητο ότι οι μελέτες και η πρακτική Zen μας επιτρέπουν να συλλάβουμε την εσώτερη σημασία των Βουδιστικών διδασκαλιών, διαδεδομένων από την σχολή Mahayana, θαυμάσια αντίθεση και συμπλήρωμα ταυτόχρονα της σχολής της Εσώτερης Jinayana Αυτοπραγμάτωσης.

Το φωτισμένο κενό καταλήγει αδύνατο να περιγραφεί με ανθρώπινα λόγια. Δεν μπορεί να καθοριστεί ή να περιγραφεί. Όπως έχει πει ο Δάσκαλος Jen Huai Jang: Οτιδήποτε που μπορεί να ειπωθεί, θα σφάλλει στο κύριό του σημείο.

Η Βουδιστική διδασκαλία σχετικά με το κενό, είναι καταληπτή και βαθιά και απαιτεί πολλή μελέτη πριν γίνει κατανοητή…

Μόνο σε απουσία του Εγώ μπορούμε να πειραματιστούμε σε άμεση μορφή το φωτισμένο κενό.

Η θεοποίηση του νου είναι ουτοπία, γιατί αυτός από μόνος του είναι μόνο μία θανάσιμη φυλακή για την συνείδηση…

Το να βεβαιώσεις ότι ο νους είναι ο Βούδας, το να πεις ότι είναι το Τάο, είναι παράλογο γιατί η διανόηση δεν είναι παρά ένα κλουβί για την συνείδηση.

Η μυστικιστική εμπειρία του Φωτισμένου Κενού πραγματοποιείται πάντα εκτός του διανοητικού πεδίου.

Η Βουδιστική φώτιση ποτέ δεν αποκτιέται εξελίσσοντας την νοητική δύναμη ούτε θεοποιώντας την λογική· αντίθετα: Κατορθώνεται, λύνοντας κάθε δεσμό που μας δένει με τον νου.

Μόνο αν απελευθερωθούμε από το διανοητικό μπουντρούμι θα μπορέσουμε να βιώσουμε την ευτυχία του φωτισμένου κενού, ελεύθερου και εντελώς «μη ουσιαστικού».

Το Κενό είναι απλά ένας ορισμός Βουδιστικός ξεκάθαρος και ακριβής, που υποδηλώνει την μη ουσιαστική και απρόσωπη φύση των όντων και ένα σήμα ένδειξης της κατάστασης απόλυτης αποδέσμευσης και λύτρωσης εκτός χρόνου και πιο πέρα από τον νου.

Πιέστε το κρασί του διαλογισμού στο απολαυστικό ποτήρι της τέλειας συγκέντρωσης.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 29

ΟΙ ΔΥΟ ΣΧΟΛΕΣ

Η πραγματικότητα (Li στα Κινέζικα) μπορεί να ειδωθεί με μορφή, αιφνίδια, αλλά η ύλη (Shih στα Κινέζικα) πρέπει να καλλιεργηθεί με μορφή προοδευτική και τακτική.

Με άλλα λόγια, μετά αφού έχεις φθάσει στην έκσταση, πρέπει να την καλλιεργήσεις μέχρι την πλήρη ανάπτυξη και ωριμότητα.

Έτσι η εσωτεριστική εργασία συνίσταται σε δύο κύριες απόψεις: Την «ΟΡΑΣΗ» και την «ΔΡΑΣΗ».

Για να έχουμε μια όραση πρέπει να ανεβούμε μέχρι το πιο ψηλό μέρος του βουνού και να κοιτάξουμε από εκεί· για να αρχίσουμε το ταξίδι πρέπει να κατεβούμε μέχρι το βάθος της αβύσσου και να αρχίσουμε την πορεία από εκεί.

Παρόλο που ο ναός Zen που είναι μια θαυμάσια μορφή του Βουδισμού Mahayana, συγκρατιέται από τις δύο κολώνες της «όρασης» και της «δράσης», είναι φανερό ότι δίνει μεγάλη έμφαση στην πρώτη.

Αυτό το αναγνωρίζει ξεκάθαρα ο μεγάλος Guruji Ι Shan που είπε: «Η όρασή σου και όχι η δράση σου είναι αυτό που μ’ ενδιαφέρει».

Είναι γι’ αυτό που οι Δάσκαλοι Zen δίνουν όλη τους την έμφαση στην έκσταση, στο Samadhi, στο Satori και συγκεντρώνουν όλες τους τις προσπάθειες να οδηγήσουν όλους τους μαθητές τους ή Chelas κατευθείαν σ’ αυτήν.

Η θιβετιανή σχολή Jinayana είναι διαφορετική και παρόλο που οι δύο κολώνες της είναι επίσης η «Όραση» και η «Δράση» είναι αναμφίβολο ότι δίνουν ειδική επισημότητα στην δεύτερη και παλεύει ακούραστα για να οδηγήσει τους ευσεβείς στην ένατη Σφαίρα (το Σεξ).

Δεν είναι περιττό σ’ αυτό το κεφάλαιο να τονίσουμε ότι οι υποψήφιοι της σχολής Mahayana ποθούν αληθινά και με ατελείωτη ανυπομονησία την άμεση εμπειρία του φωτισμένου κενού.

Δεν υπερβάλλουμε με κανέναν τρόπο θεωρίες, αν βεβαιώσουμε με έντονη έμφαση ότι οι μαθητές της σχολής Jinayana εργάζονται εντατικά στο «Σιδηρουργείο των Κυκλώπων» -το σεξ- με την έξυπνη πρόθεση να επιτύχουν την εσώτερη Αυτο-πραγμάτωση του Φωτισμένου Κενού.

Όταν ο νους είναι ήσυχος, όταν ο νους σιωπά, από μέσα και από έξω και στο κέντρο, επέρχεται η Μυστικιστική εμπειρία του Κενού· όμως, είναι προφανές ότι το να αυτο-πραγματοποιηθεί είναι κάτι πολύ διαφορετικό.

Το Κενό δεν είναι πολύ εύκολο να εξηγηθεί. Ασφαλώς σας λέω ότι δεν είναι περιγράψιμο ή καθοριστέο.

Η γλώσσα αυτών των ανθρωποειδών που κατοικούν τον φλοιό της γης, δημιουργήθηκε για να καθορίζει πράγματα ή συναισθήματα υπάρχοντα· δεν είναι κατάλληλη για να εκφράσει εκείνα που βρίσκονται πιο πέρα από το σώμα των συγκινήσεων και του νου.

Το φωτισμένο Κενό δεν είναι υπόθεση να γνωρίζεις ή να μη γνωρίζεις· το να το δοκιμάσεις απ’ ευθείας είναι το ενδεδειγμένο.

«ΟΡΑΣΗ» και «ΔΡΑΣΗ», αλληλοσυμπληρώνονται. Οι δύο σχολές που αναφέρθηκαν είναι απαραίτητες..

Το να δεις με απέραντη λαμπρότητα είναι δυνατό μόνο όταν απουσιάζει το Εγώ, ο Εαυτός μου, ο Εαυτός σου· το να τον διαλύσεις είναι επείγον.

Η Συνειδητή δράση είναι το αποτέλεσμα της προοδευτικής εργασίας στο «Σιδηρουργείο των Κυκλώπων» (το Σεξ).

Το «Χρυσό άνθος» καθορίζει την τέλεια αρμονική ισορροπία μεταξύ της «ΟΡΑΣΗΣ» και της «ΔΡΑΣΗΣ». Το «Χρυσό έμβρυο», το ύψιστο άνθος, είναι η εξαίρετη βάση του εσώτερου Βούδα.

Χιλιόχρονες αρχαϊκές παραδόσεις λένε ότι υπάρχουν δύο ειδών Βούδες:

α) Βούδες μεταβατικοί. β) Βούδες μόνιμοι.

Είναι προφανές ότι οι πρώτοι συναντιόνται περαστικοί, από σφαίρα σε σφαίρα, παλεύοντας να πραγματοποιήσουν μέσα τους το «φωτισμένο κενό».

Είναι βέβαιο ότι οι δεύτεροι είναι οι Βούδες της ατένισης, εκείνοι που ήδη πραγματοποίησαν μέσα τους το «φωτισμένο κενό».

Στην εσωτεριστική μελέτη του Zen -θαυμάσια μορφή της σχολής Mahayana- υπάρχουν δύο κινέζικοι όροι πολύ ενδιαφέροντες:

Chien και Hsing.

Χρησιμοποιούμενο σαν ρήμα, Chien σημαίνει «βλέπω» ή «κοιτάζω»· χρησιμοποιούμενο σαν ουσιαστικό σημαίνει «η όραση» «η κατανόηση», ή «η αυτοπαρατήρηση».

Hsing σημαίνει «η πρακτική», «η δράση», «η εσωτεριστική εργασία». Επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ρήμα ή ουσιαστικό.

Chien στην πιο εσώτερη σημασία του σημαίνει όλη την μυστικιστική κατανόηση της Βουδιστικής διδασκαλίας· όμως στο Zen, όχι μόνο σημαίνει την σαφή και ουσιαστική κατανόηση των αρχών και της Αλήθειας Ρrajna, αλλά επίσης περιλαμβάνει και την ξύπνια όραση που αναβλύζει από την εμπειρία «Wu» (Satori, Έκσταση, Samadhi).

Chien: σε αυτό, το υπερβατικό και θεϊκό νόημα μπορεί να νοηθεί σαν ορατή πραγματικότητα ή μία όραση της πραγματικότητας.

Όμως, είναι αναντίρρητο ότι παρόλο που αυτό μπορούσε να σημαίνει την όψη της πραγματικότητας, δεν περιλαμβάνει την κυριαρχία ή κτήση αυτής της ίδιας.

Hsing, η γόνιμη και δημιουργική δουλειά στο «αναμμένο Καμίνι του Ηφαίστου». Είναι πρωταρχικό όταν είναι επιθυμητή η απόκτηση και η κυριαρχία του «πραγματικού».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 30

ΑΦΥΠΝΙΣΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Ο αφυπνισμένος καλόγερος που ονομαζόταν Tien Jan πήγε να επισκεφτεί το Σεβάσμιο Δάσκαλο Ηui Chang. Φθάνοντας ρώτησε με μεγάλη ευλάβεια κάποιον ασκητή βοηθό αν ο «Βασιλικός δάσκαλος» ήταν στο σπίτι.

Ο μυστικιστής απάντησε: «Ναι, αλλά δε δέχεται επισκέψεις».

Ο Tlen Jan είπε: «Ω!, αυτό που λέγεται είναι υπερβολικά βαθύ και παράξενο!»

Ο βοηθός αναχωρητής ανταπάντησε: «Ούτε τα μάτια του Βούδα δε μπορούν να τον δουν».

Τότε αντέταξε ο Tien Jan: «Η θηλυκιά του Δράκοντα γεννά ένα Δρακοντάκι και αυτή του Φοίνικα ένα Φοινικάκι!».

Και μετά έφυγε. Αργότερα, όταν ο Ηui Chang βγήκε από τον διαλογισμό που βρισκόταν και έμαθε αυτά που συνέβηκαν στο σπίτι του, χτύπησε τον θρησκευόμενο βοηθό.

Όταν ο Tien Jan το έμαθε έκανε την ακόλουθη παρατήρηση: «Αυτός ο γέρος αξίζει να ονομάζεται ο «Βασιλικός Δάσκαλος».

Την επόμενη μέρα ο Tien Jan, ο άνθρωπος με την αφυπνισμένη συνείδηση, επισκέφτηκε πάλι τον Γκουρού Ηui Chang.

Σύμφωνα με τις εξωτικές συνήθειες της ανατολής, όταν είδε τον Γκουρού άπλωσε στο πάτωμα το μανδύα του (σαν να ετοιμαζόταν να καθίσει για να ακούσει την διδασκαλία του). Ο Ηui Chang είπε: «Δεν είναι απαραίτητο, δεν είναι απαραίτητο».

Ο Tien Jan οπισθοχώρησε λίγο και ο Βασιλικός Δάσκαλος είπε με έμφαση: «Εντάξει, εντάξει».

Όμως με παράξενο τρόπο, ο Tien Jan προχώρησε ξανά μερικά βήματα. Τότε ο Βασιλικός Δάσκαλος είπε: «Όχι, όχι».

Ωστόσο ο Tien Jan τα κατάλαβε όλα, έκανε μια συμβολική βόλτα τριγύρω από τον Ιεροφάντη και έφυγε.

Αργότερα ο Σεβάσμιος σχολίασε: «Πολύς καιρός έχει περάσει από εκείνες τις μέρες των Μακαρίων. Ο κόσμος είναι τώρα πολύ οκνηρός. Μέσα σε τριάντα χρόνια θα είναι πολύ δύσκολο να συναντήσεις έναν άνθρωπο σαν αυτόν».

Παράξενες στάσεις! Στιγμιαίες τηλεπαθητικές συνομιλίες! «Διαίσθηση» που απαστράπτει…

Το να εξηγηθούν όλα αυτά θα ήταν σαν να ευνουχίζεις την διδασκαλία. Οι πολυαγαπημένοι μας αναγνώστες θα πρέπει να συλλάβουν το βαθύ τους νόημα…

Ο Ηui Chang είχε το Χρυσό Έμβρυο: είναι φανερό ότι είχε πραγματοποιήσει μόνος του «το Φωτισμένο Κενό».

Ο Tien Jan ήταν επίσης ένας άνθρωπος αφυπνισμένης συνείδησης, κάποιος ο οποίος παρόλο που δεν είχε ακόμη αυτογνωσία του Κενού, κατείχε το «FLOR AUREA» (Χρυσό άνθος).

Ο Huang Ρο συνάντησε μια φορά έναν αφυπνισμένο καλόγερο και περπάτησε μαζί του. Όταν έφτασαν σ’ ένα ποτάμι ταραγμένο, που αγριεμένο κυλούσε την κοίτη του ανάμεσα στις πέτρες, ο Huang Ρο έβγαλε ξαφνικά το καπέλο του από μπαμπού και αφήνοντας σε μια μεριά το μπαστούνι του σταμάτησε για να σκεφτεί πώς θα μπορούσαν να περάσουν.

Ενώ έκανε αυτές τις σκέψεις, ξαφνικά συμβαίνει κάτι ασυνήθιστο· ο άλλος καλόγερος περπάτησε πάνω στα αγριεμένα νερά του ποταμού χωρίς τα πόδια του να ακουμπήσουν στο νερό και γρήγορα έφτασε στην άλλη όχθη.

Λένε παλιές παραδόσεις που χάνονται στα σκοτάδια των αιώνων, ότι όταν ο Huang Ρο είδε το θαύμα, δάγκωσε τα χείλη του και είπε: «Ω! δεν ήξερα ότι μπορούσε να το κάνει αυτό· αν το ήξερα θα τον είχα σπρώξει μέχρι τον πάτο του ποταμού».

Αυτές οι θαυματουργές δυνατότητες είναι απλά τα φυσικά παράγωγα της αληθινής φώτισης και τις έχουν οι αφυπνισμένοι άνθρωποι, αυτοί που ήδη κατασκεύασαν το «χρυσό έμβρυο» στο «αναμμένο Καμίνι του Ηφαίστου» (ο Σεξ).

Ο Chan Chen-Chi μας αφηγείται το παρακάτω διήγημα:

«Ο Δάσκαλος Zen Pu Huan υπήρξε βοηθός του Lin Chi. Μια μέρα αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να πεθάνει και τότε κατευθύνθηκε προς την αγορά και ζήτησε από τον κόσμο να του δώσουν από ευσπλαχνία μια φορεσιά. Αλλά, όταν μερικοί του προσέφεραν την φορεσιά και άλλα ρούχα, αυτός τα αρνήθηκε και εξακoλoύθησε τον δρόμο του με το μπαστούνι στο χέρι,

Όταν ο Lin Chi άκουσε αυτό, έπεισε μερικούς να δώσουν του Pu Huan ένα φέρετρο. Έτσι προσέφεραν ένα φέρετρο στον Pu Huan. Αυτός χαμογέλασε και είπε στους δωρητές: «Αυτό το άτομο, ο Lin Chi, είναι πραγματικά κακός και τσαρλατάνος».

Μετά δέχτηκε το φέρετρο και ανάγγειλε στον κόσμο: «Αύριο θα βγω από την πόλη από την δυτική πύλη και θα πεθάνω σε κάποια γωνιά των δυτικών προαστίων».

Την άλλη μέρα πολύς κόσμος από την πόλη, σηκώνοντας το φέρετρο τον συνόδευσαν μέχρι την δυτική πύλη, αλλά απότομα αυτός σταμάτησε και φώναξε: «Ω! όχι, όχι, σύμφωνα με την γεωμαντεία αυτή η μέρα δεν είναι γουρλίδικη. Καλύτερα είναι να πεθάνω αύριο σε ένα νότιο προάστιο».

Έτσι την άλλη μέρα, όλοι κατευθύνθηκαν στην νότια πύλη, αλλά ο Pu Huan ξανα-άλλαξε ιδέα και είπε στον κόσμο ότι προτιμούσε να πεθάνει την επόμενη μέρα σε ένα προάστιο της ανατολής.

Πολύ λιγότεροι άνθρωποι τον συνόδεψαν την επόμενη μέρα. Και ξανά ο Pu Huan άλλαξε γνώμη λέγοντας ότι ανέβαλλε την αναχώρησή του από τον κόσμο αυτόν κατά μία μέρα και ότι θα πέθαινε σε ένα βόρειο προάστιο. Τότε πια οι άνθρωποι κουράστηκαν με αυτήν την υπόθεση και έτσι κανείς δεν τον συνόδευσε την επόμενη μέρα.

Ο Pu Huan αναγκάστηκε να κουβαλήσει μόνος του το φέρετρό του μέχρι το βόρειο προάστιο. Όταν έφτασε μπήκε μέσα στο φέρετρο πάντα με το μπαστούνι στο χέρι και περίμενε κανέναν περαστικό. Τότε ζήτησε να καρφώσουν το φέρετρο μόλις θα πέθαινε. Όταν αυτοί συμφώνησαν αυτός έπεσε και πέθανε.

Τότε, συνεχίζει να λέει ο Chang Chen-Chi, οι περαστικοί κάρφωσαν το φέρετρο, όπως το είχαν υποσχεθεί.

Τα νέα για αυτό το γεγονός έφτασαν γρήγορα στην πόλη και ο κόσμος άρχισε να καταφθάνει. Κάποιος υπέδειξε τότε ν· ανοίξουν το φέρετρο για να ρίξουν μια ματιά στο πτώμα, αλλά κάνοντάς το, προς μεγάλη τους έκπληξη, δε βρήκαν τίποτα.

Πριν συνέλθουν από την έκπληξή τους άκουσαν, από τον ουρανό, τον γνώριμο ήχο από τα κουδουνάκια του μπαστουνιού, που ο Pu Huan είχε σ’ όλη του την ζωή.

Στην αρχή το κουδούνισμα ήταν δυνατό, γιατί ήταν κοντά μου· μετά έγινε περισσότερο και περισσότερο αδύναμο, μέχρι που τελικά εξαφανίστηκε εντελώς. Κανείς δεν έμαθε πού πήγε ο Pu Huan».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 31

Ο ΓΚΑΙΤΕ

Σε άφατη ύψιστη έκσταση ο Γκαίτε καλεί την Θεϊκή του Μητέρα Κουνταλίνη σαν αυθεντική λυτρώτρια:

«Σηκώστε τα μάτια προς το σωτήριο βλέμμα. Εσείς όλες, τρυφερές μετανιωμένες ψυχές, με σκοπό να μεταμορφωθείτε, γεμάτες ευγνωμοσύνη για ένα ευτυχισμένο πεπρωμένο, το οποίο κάθε εξαγνισμένη αίσθηση ας είναι πρόθυμη για την εξυπηρέτησή του. Παρθένα, Μητέρα, Βασίλισσα, Θεά. Ας είσαι ευνοϊκή».

Ο Γκαίτε ήξερε καλά ότι χωρίς την βοήθεια της Devi Kundalini, του Πύρινου Φιδιού των μαγικών μας δυνάμεων, θα ήταν κάτι περισσότερο από αδύνατη η εξάλειψη του ζωώδους Εγώ.

Είναι αναντίρρητο ότι οι πιο γνωστές ερωτικές σχέσεις του Γκαίτε, με εξαίρεση φυσικά αυτήν που διατηρούσε με την Χριστίνα Βούλπιους, υπήρξαν χωρίς καμία εξαίρεση ερωτικής φύσης περισσότερο, παρά σεξουαλικής.

Ο Waldemar λέει: «Δεν πιστεύουμε να είμαστε υπερβολικοί λέγοντας ότι στον Γκαίτε η απόλαυση της φαντασίας ήταν στοιχειώδης στις σχέσεις του με τις γυναίκες. Προσπαθούσε να συλλάβει την αίσθηση της ενθουσιώδους παρηγοριάς, με μια λέξη, το ερεθιστικό στοιχείο-μούσα της γυναίκας, που του άναβε πνεύμα και καρδιά και που με κανέναν τρόπο δεν έπρεπε να του προκαλεί ευχαρίστηση στην ύλη του.

Ο παράφορος έρωτας που είχε για την Καρλότα Buff ο Lilio Federica Brion δεν μπορούσε να μεταδώσει αντίστοιχα κάθε κατάσταση στο σεξουαλικό.

Πολλές λογοτεχνικές ιστορίες αποπειράθηκαν ήδη να εκθέσουν εμπεδωμένα και ξεκάθαρα μέχρι ποιου σημείου έφτασαν οι σχέσεις του Γκαίτε με την Κυρία Φον Στέιν. Τα γεγονότα που εξετάσθηκαν συγκλίνουν στην ιδέα ότι επρόκειτο για μια ιδεαλιστική αμοιβαιότητα.

Το ότι ο Γκαίτε δεν ζούσε, όπως είναι γνωστό, σε πλήρη σεξουαλική εγκράτεια στην Ιταλία και ότι γυρίζοντας στην πατρίδα αμέσως δημιούργησε έναν δεσμό με την Χριστίνα Βούλπιους, που δεν τον απέρριψε, επιτρέπει το συμπέρασμα ότι θα έπρεπε προηγουμένως να είχε αποστερηθεί από κάτι.

Αναμφίβολα -συνεχίζει να μας λέει ο Waldemar- ο Γκαίτε αγάπησε με τον πιο παράφορο τρόπο όταν βρισκόταν χωρισμένος από το αντικείμενο του πόθου του· μόνο στον στοχασμό του αποκτούσε ο έρωτας του σώμα και του εμφυσούσε πάθος.

Αμετάβλητα, όταν άφηνε να αναβλύζουν από την πένα του οι ευωδίες της καρδιάς του προς την κυρία Φον Στέιν, βρίσκεται πραγματικά κοντά της… πιο κοντά απ’ όσο μπορούσε να είναι φυσικά… ».

Ο Χέρμαν Γκριμ λέει δικαιολογημένα: «Είδαμε πως η σχέση του με την Λότε είναι κατανοητή μόνο όταν μεταθέτουμε το πάθος του στις ώρες που δε βρίσκεται μαζί της».

Δεν είναι περιττό σ’ αυτό το κεφάλαιο να δώσουμε έμφαση στην ιδέα ότι ο Γκαίτε απεχθανόταν την συνουσία των πορνών:

Omne animal post coitum triste (Κάθε ζώο είναι θλιμμένο μετά την συνουσία).

«Έτσι πως φέρνεις στην αγάπη μου

μια δυστυχισμένη απόλαυση;

Πάρε την επιθυμία των τόσων τραγουδιών,

ξαναπάρε την σύντομη ευχαρίστηση

Πάρτη και δώσε στο θλιμμένο στήθος,

το αιώνιο θλιμμένο στήθος, κάτι καλύτερο».

Ας μιλήσει τώρα ο ποιητής! Ας πει αυτό που αισθάνεται! Σε αλήθεια και σε ποίημα, γράφει: «Εγώ έβγαινα σπάνια, αλλά τα γράμματα μας -αναφερόμενος στην Φρειδερίκη- ανταλλάσσονταν όλο και πιο έντονα. Ήμουν ενημερωμένος για τις συνθήκες ζωής της, για να τις έχω στον νου μου, έτσι όπως είχα απέναντι στην ψυχή μου με αγάπη και πάθος όλες τις αξίες της».

«Η απουσία με έκανε ελεύθερο και όλη μου η κλίση άνθιζε κατάλληλα μόνο, για την συζήτηση εξ αποστάσεως. Αυτές τις στιγμές μπορούσα εγώ να αφεθώ να θαμπωθώ από το μέλλον».

Στο ποίημά του «Ευτυχία της απουσίας», εκφράζει ξεκάθαρα την τάση του για τον μεταφυσικό έρωτα:

«Πιές, ω, νέα, από την ιερή ευτυχία το άνθος

κατά μήκος της ημέρας στα μάτια της αγαπημένης!..

Όμως πάντα αυτή η ευτυχία είναι μεγαλύτερη από οτιδήποτε

όταν βρίσκομαι μακριά από το αντικείμενο του έρωτα.

Σε κανένα μέρος να την ξεχάσω δε μπορώ,

όμως αν στο τραπέζι καθίσω ήσυχος

με εύθυμο πνεύμα και με όλη την ελευθερία.

Και το ασύλληπτο ξεγέλασμα

που καθαγιάζει την αγάπη

και μετατρέπει σε ρεμβασμό την επιθυμία».

Ο Waldemar σχολιάζοντας λέει: «ο ποιητής δεν ενδιαφερόταν καθόλου -και αυτό πρέπει να αναφερθεί- για την κυρία Φον Στέιν, για το πώς ήταν εκείνη στην πραγματικότητα, αλλά για το πως την έβλεπε εκείνος μέσα από την έξαψη της δικής του δημιουργικής καρδιάς».

Ο μεταφυσικός του πόθος για το «αιώνιο θηλυκό» προβαλλόταν επάνω στην Καρλότα με τέτοιο τρόπο, που σ’ αυτήν έβλεπε την Μητέρα· αγαπούσε, με μια λέξη, την παγκόσμια αρχή ή, εκφράζοντάς το καλύτερα, την ίδια την ιδέα της Εύας». Ήδη το 1775 έγραφε: «Θα ήταν ένα μεγάλο θέαμα το να δεις πώς αντανακλά σ’ αυτήν την ψυχή το σύμπαν. Εκείνη βλέπει το σύμπαν ακριβώς όπως είναι, και ασφαλώς δια μέσου της αγάπης».

Ενώ ο Γκαίτε θα μπορούσε να «κάνει ποίημα» το κορίτσι που αγαπούσε, δηλαδή να δημιουργήσει μία ιδεατή ύπαρξη που να αντιστοιχεί με το πέταγμα της φαντασίας του, ήταν πιστός και προσκολλημένος· όμως όταν χαλάρωνε η διαδικασία της στιχουργίας, είτε ήταν από σφάλμα δικό του ή του άλλου προσώπου, αποχωρούσε. Αμετάβλητα αναζητά τις ερωτικές-ποιητικές του αισθήσεις μέχρι την στιγμή που τα πράγματα απειλούσαν να μετατραπούν σε σοβαρά και τότε ζητούσε την ασφάλεια στο Patbos της απόστασης».

Ας μας επιτραπεί να διαφωνήσουμε με τον Γκαίτε σ’ αυτό το αγκαθωτό σημείο της φιλοσοφίας του.

Το να αγαπάς κάποιον από απόσταση, να υπόσχεσαι πολλά και μετά να ξεχνάς, μας φαίνεται υπερβολικά σκληρό· στο βάθος υπάρχει ηθικός δόλος…

Αντί να μαχαιρώνεις λατρεμένες καρδιές, καλύτερα είναι να εφαρμόζεις την Sahaja Maithuna με την ιέρεια σύζυγο, να την αγαπάς και να της μείνεις πιστός όλη σου την ζωή.

Αυτός ο άνθρωπος κατάλαβε την μεταβατική άποψη του σεξ αλλά λάθεψε στο πιο λεπτό σημείο, γι’ αυτό δεν κατάφερε την Εσώτερη Αυτο-πραγμάτωση…

Ο Γκαίτε λατρεύοντας την Θεϊκή Μητέρα του Κουνταλίνη αναφωνεί γεμάτος έκσταση:

«Παρθένα αγνή στην πιο όμορφη έννοια,

Μητέρα άξια σεβασμού,

Βασίλισσα εκλεγμένη από μας

και σε ίδια μοίρα με τους Θεούς… !».

Ποθώντας να πεθάνει μέσα του εδώ και τώρα κατά την διάρκεια της χημικής συνουσίας, θέλοντας να καταστρέψει τον Μεφιστοφελή αναφωνεί:

«Βέλη διαπεράστε με, δόρατα υποτάχτε με, μάζες λαβώστε με.

Όλα να εξαφανιστούν, να χαθούν όλα.

Να λάμψει το αιώνιο αστέρι,

λάμπα της παvτoτιvής αγάπης».

Αναντίρρητα, αυτός ο ιδιοφυής βάρδος είχε μία θαυμάσια διαίσθηση. Αν αποκλειστικά είχε ξαναανακαλυφθεί σε μία μόνο γυναίκα· αν σ’ αυτήν είχε βρει τον μυστικό δρόμο· αν μ’ αυτήν είχε εργαστεί σε όλη του την ζωή στην «Ενάτη Σφαίρα», είναι φανερό ότι θα είχε φτάσει στον τελικό λυτρωμό.

Στον Φάουστ εκθέτει με μεγάλη επιτυχία την Πίστη στην δυνατότητα της ανύψωσης του «Χρυσού Εμβρύου» ελευθερωμένου, σε μία «Υπερψυχή» (το ανώτερο Μάνας της Θεοσοφίας).

Όταν αυτό συμβεί, αυτή, η θεοσοφική αρχή εισχωρεί σε μας και ενοποιημένη με το Χρυσό Έμβρυο περνά από εξαίρετες εσώτερες μεταμορφώσεις· τότε λέγεται για μας ότι είμαστε άνθρωποι με ψυχή.

Φτάνovτας σ’ αυτά τα ύψη φτάνουμε στην Μαεστρία, την ιδιότητα του Μύστη, θα μετατραπούμε σε ενεργά μέλη της Απόκρυφης Αδελφότητας..

Αυτό δεν σημαίνει τελειότητα στην πιο πλήρη έννοια της λέξης.

Οι Θεοί και οι άνθρωποι ξέρουν καλά την δυσκολία του να φτάσεις στην τελειότητα, στην Μαεστρία.

Με την ευκαιρία λέμε, είναι επείγον να γνωρίζεις ότι αυτή η τελειότητα επιτυγχάνεται αφού έχουν γίνει εργασίες εσωτερικές στο βάθος των κόσμων Σελήνης, Ερμή, Αφροδίτη, Ήλιου, Άρη, Δία, Κρόνου, Ουρανού και Ποσειδώνα.

Οπωσδήποτε, η ενσάρκωση της αvθρώπιvης Ψυχής, της τρίτης όψης της Ινδοστανικής Trimurti, γνωστής σαν Atman-Budhi-Manas σε εμάς και η ανάμειξη με το Χρυσό Έμβρυο είναι ένα κοσμικό συμβάν εξαιρετικής σημασίας που μας μεταμορφώνει ριζικά.

Η ενσάρκωση του Ανώτερου Manas μέσα μας δεν περιλαμβάνει την είσοδο των αρχών Ατμικό και Βουδικό στο εσωτερικό του οργανισμού μας. Αυτό το τελευταίο ανήκει σε εργασίες μεταγενέστερες, για τις οποίες θα μιλήσουμε σε βάθος στο μελλοντικό μας βιβλίο με τίτλο: «ΤΑ ΤΡΙΑ ΒΟΥΝΑ».

Μετά από αυτήν την μικρή απομάκρυνση από το θέμα, απαραίτητη για το ζήτημα που συζητάμε, συνεχίζουμε με την ακόλουθη διήγηση.

Πάει πολύ καιρός που μου συνέβη στο δρόμο της ζωής κάτι ασυνήθιστο και απρόσμενο. Ένα βράδυ οποιοδήποτε, ενώ βρισκόμουν απασχολημένος με τις πολύ ενδιαφέρουσες εσωτερικές εργασίες μου έξω από το φυσικό μου σώμα, αναγκάστηκα να πλησιάσω με το Είδωλο την γιγάντια πόλη του Λονδίνου.

Θυμάμαι με όλη την διαύγεια ότι περνώντας από κάποιο σημείο εκείνης της πόλης μπόρεσα να συλλάβω με μυστικιστική έκπληξη την κίτρινη αύρα που έλαμπε κάποιου έξυπνου νέου, που βρισκόταν σε μία γωνία.

Μπήκα σε ένα καφενέ πολύ κομψό εκείνης της πρωτεύουσας και αφού κάθισα σε ένα τραπεζάκι σχολίασα το παραπάνω περιστατικό με κάποιο πρόσωπο σχετικής ηλικίας που αργά απολάμβανε σε ένα φλιτζάνι το απολαυστικό περιεχόμενο εκείνου του αραβικού ποτού.

Ξαφνικά κάτι απρόσμενο συμβαίνει, κάποιος μας πλησιάζει και κάθεται στο πλάι μας. Παρατηρώντας τον προσεκτικά μπόρεσα να διαπιστώσω με έκπληξη μεγάλη ότι επρόκειτο για τον ίδιο νέο με την αστραφτερή κίτρινη αύρα που πριν λίγο με είχε καταπλήξει.

Μετά από τις γνωστές συστάσεις έμαθα ότι αυτό το άτομο δεν ήταν άλλος από αυτόν που στην ζωή είχε γράψει τον Φάουστ· αναφέρομαι στον Γκαίτε.

Στον αστρικό κόσμο γίνονται θαύματα, πρωτοφανή γεγονότα, υπερφυσικά· δεν είναι παράξενο κάποιος να συναντήσει εκεί ανθρώπους ήδη μετενσαρκωμένους με προσωπικότητες σαν τον Βίκτωρα Ουγκώ, Πλάτωνα, Σωκράτη, Δάντη, Μολιέρο κλπ.

Έτσι λοιπόν, ντυμένος με το Είδωλο θέλησα να συζητήσω με τον Γκαίτε έξω από το Λονδίνο και στις ακτές της απέραντης θάλασσας τον προσκάλεσα και είναι προφανές ότι εκείνος με κανένα τρόπο δεν αρνήθηκε αυτή μου την πρόσκληση.

Συζητώντας μαζί στις ακτές εκείνου του μεγάλου Βρετανικού νησιού, όπου βρίσκεται τοποθετημένη η αγγλική πρωτεύουσα, μπορέσαμε να δούμε μερικά διανοητικά κύματα κόκκινου αιματηρού χρώματος που επιπλέοντας πάνω στον ταραγμένο ωκεανό έρχονταν προς εμάς.

Έπρεπε να εξηγήσω σ’ εκείνον τον νέο με την ακτινοβολούσα αύρα, ότι αυτές οι νοητικές μορφές προέρχονταν από κάποια γυναίκα που στην Λατινική Αμερική με ποθούσε σεξουαλικά. Αυτό μας προξένησε μια κάποια θλίψη…

Έλαμπαν τα άστρα στο απέραντο διάστημα και τα αγριεμένα κύματα μουγκρίζοντας τρομερά χτυπούσαν ακατάπαυστα στην αμμουδιά…

Συζητώντας στην απόκρημνη ακτή του πελάγους, αυτός κι εγώ, ανταλλάσσοντας ιδέες αποφάσισα να του κάνω στα ίσια, όπως λέμε εδώ στο φυσικό κόσμο, τις ακόλουθες ερωτήσεις:

«Έχεις τώρα ξανά φυσικό σώμα;» Η απάντηση υπήρξε καταφατική. «Το τωρινό σου όχημα είναι αρσενικό ή θηλυκό;» Τότε απάντησε: «Το τωρινό μου σώμα είναι θηλυκό». «Σε ποια χώρα βρίσκεσαι μετενσαρκωμένος;» «Στην Ολλανδία». «Αγαπάς κανέναν;» «Ναι», είπε, «Αγαπώ έναν Ολλανδό πρίγκιπα που σκέπτομαι να τον παντρευτώ σε καθορισμένη ημερομηνία (να με συγχωρεί ο αναγνώστης που δεν την αναφέρω)».

«Σκεπτόμουν ότι η αγάπη σου θα ήταν αποκλειστικά παγκόσμια· να αγαπάτε τους βράχους -του είπα- τα βουνά, τα ποτάμια τις θάλασσες, το πουλί που πετά και το ψάρι που γλιστρά στα βαθιά νερά». «Δεν είναι άραγε η ανθρώπινη αγάπη μια σπίθα της θεϊκής αγάπης;»

Αυτή η μορφή απάντησης με μορφή ερώτησης προφερμένη από αυτόν που στην προηγούμενη μετενσάρκωση ονομαζόταν Γκαίτε με άφησε ασφαλώς έκπληκτο, μπερδεμένο, έκθαμβο. Aναμφίβoλα ο επιφανής ποιητής, μου είχε πει κάτι που δε χωρούσε αντίρρηση, αναντίρρητο, ακριβές.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 32

Η ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ

Η Bagavad-Guitα, το ιερό βιβλίο του Κυρίου Krishna λέει επακριβώς τα εξής:

«Το Είναι δεν γεννιέται, ούτε πεθαίνει, ούτε μετενσαρκώνεται· δεν έχει προέλευση, είναι αιώνιο, αμετακίνητο, το πρώτο απ’ όλα και δεν πεθαίνει όταν του σκοτώνουν το σώμα».

Τώρα οι Γνωστικοί αναγνώστες μας να σκεφθούν την παρακάτω παράγραφο της αντίθεσης και αντίφασης:

«Όπως κάποιος αφήνει τα φθαρμένα του ρούχα και βάζει άλλα καινούργια, έτσι το ενσώματο Είναι, αφήνει το φθαρμένο του σώμα και μπαίνει σε άλλα καινούργια».

Δύο αντίθετοι στίχοι του μεγάλου Avatara Krishna: Αν δε γνωρίζαμε το κλειδί είναι φανερό ότι θα μέναμε μπερδεμένοι:

«Αφήνοντας το σώμα, παίρνοντας το μονοπάτι της φωτιάς, του φωτός, της μέρας, του φωτεινού δεκαπενθήμερου της Σελήνης και του βόρειου ηλιοστάσιου, οι γνώστες του Brahman, πάνε στον Brahman.

Ο Γιόγκι που πεθαίνοντας πηγαίνει από το μονοπάτι του καπνού, του σκοτεινού δεκαπενθημέρου της Σελήνης και του μεσημβρινού ηλιοστασίου, φθάνει στην Σεληνιακή σφαίρα (Αστρικό Κόσμο) και μετά ξαναγεννιέται (επιστρέφει, ξαναποκτά σώμα).

Αυτά τα δύο μονοπάτια, το φωτεινό και το σκοτεινό, θεωρούνται μόνιμα. Με το πρώτο ελευθερώνεσαι και με το δεύτερο ξαναγεννιέσαι (επιστρέφεις)».

Δηλώνουμε χωρίς περιστροφές ότι το Είναι, ο ΕΝΣΑΡΚΩΜΕΝΟΣ Κύριος, κάποιο τέλειο πλάσμα, μπορεί να ΞΑΝΑΕΝΣΑΡΚΩΘΕΙ.

«Όταν ο Κύριος, (ΤΟ ΕΙΝΑΙ), παίρνει σώμα ή το αφήνει, AYΤΟΣ ενώνεται με τις έξι αισθήσεις ή τις εγκαταλείπει και φεύγει σαν το αεράκι που φέρνει μαζί του άρωμα των λουλουδιών.

Κατευθύνοντας την ακοή, τα μάτια, τα όργανα της αφής, γεύσης και όσφρησης και επίσης τον νου, ΑΥΤΟΣ πειραματίζεται τα αντικείμενα των αισθήσεων.

Οι αγνοούντες, οι φαντασιόπληκτοι, δεν το βλέπουν όταν ΑΥΤΟΣ παίρνει ένα σώμα, το αφήνει ή πειραματίζεται συνδυαζόμενος με τις GUNAS· αντίθετα, αυτοί που έχουν τα μάτια της σοφίας, το βλέπουν».

Σαν εξαίρετο αποδεικτικό για την σοφία της ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ αξίζει τον κόπο να συλλογιζόμαστε το παρακάτω κομμάτι του Κυρίου Krishna:

«Ω! Bharata! κάθε φορά που υποχωρεί η θρησκεία και υπερτερεί η αντι-θρησκεία, ενσαρκώνομαι ξανά (δηλαδή Μετενσαρκώνομαι) για να προστατέψω τους καλούς, να καταστρέψω τους κακούς και να αποκαταστήσω την θρησκεία. Ενσαρκώνομαι (ή Μετενσαρκώνομαι) σε διάφορες εποχές».

Από όλους αυτούς τους στίχους του Κυρίου Krishna συνάγονται λογικά με άπειρη καθαρότητα δύο συμπεράσματα:

α) Οι γνώστες του Brahama πάνε στον Brahama και μπορούν αν έτσι το θέλουν να γυρίσουν, να ενσωματωθούν, να Μετενσαρκωθούν, για να εργαστούν στο Μεγάλο έργο του Πατέρα.

β) Αυτοί που δεν έχουν διαλύσει το Εγώ, το Εγώ ο ίδιος, πάνε μετά τον θάνατο από το μονοπάτι του καπνού, του σκοτεινού δεκαπενθήμερου της Σελήνης, του μεσημβρινού ηλιοστάσιου, φθάνουν στην Σεληνιακή σφαίρα και μετά ξαναγεννιώνται, επιστρέφουν, μετενσωματώνονται σ’ αυτήν την πονεμένη κοιλάδα του Samsara.

Η διδασκαλία του Μεγάλου Avatara Krishna διδάσκει πως μόνο οι Θεοί, Ημίθεοι, Θείοι Βασιλιάδες, Τιτάνες και Ντέβες μετενσαρκώνονται.

Η Επιστροφή είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Είναι αναντίρρητα η επιστροφή του Kalpas, Yugas, Mahamvantaras, Maha-Pralayas κλπ.

Ο Νόμος της παντοτινής επιστροφής όλων των πραγμάτων συνδυάζεται πάντα με τον Νόμο της Υποτροπής.

Τα Εγώ επιστρέφουν αδιάκοπα για να επαναλάβουν δράματα, σκηνές, συμβάντα, εδώ και τώρα. Το παρελθόν προβάλλεται προς το μέλλον μέσα από το δρομάκι του παρόντος.

Η λέξη Μετενσάρκωση είναι πολύ απαιτητική· δεν πρέπει να χρησιμοποιείται με οποιονδήποτε τρόπο. Κανείς δε θα μπορούσε να Μετενσαρκωθεί χωρίς προηγουμένως να έχει εξαλείψει το Εγώ, χωρίς να έχει αληθινά μία Ιερή Ατομικότητα.

Ενσάρκωση είναι μία λέξη πολύ αξιοσέβαστη· σημαίνει εκ των πραγμάτων την επανενσωμάτωση του Θείου σε έναν άνθρωπο.

Η Μετενσάρκωση είναι η επανάληψη αυτού του κοσμικού γεγονότος μία νέα εκδήλωση του Θείου…

Με κανέναν τρόπο δεν υπερβάλλουμε απόψεις δίνοντας έμφαση στην μεταβατική ιδέα ότι η Μετενσάρκωση είναι δυνατή μόνο για τα «Χρυσά Έμβρυα», που ήδη κατόρθωσαν σε οποιονδήποτε Κύκλο της εκδήλωσης την ένδοξη ένωση με την Υπέρ-Ψυχή.

Θα ήταν παράλογο να συγχέουμε την Μετενσάρκωση με την Επιστροφή. Θα πέφταμε σε σφάλμα της χειρότερης μορφής, να βεβαιώσουμε ότι το Εγώ -λεγεώνα από σκοταδιστικά Εγώ, αριστερά και γρουσούζικα- μπορεί να Μετενσαρκωθεί.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 33

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Μιλώντας ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές, μπορούμε και οφείλουμε να βεβαιώσουμε με σχετική έμφαση πολύ έντονη ότι τρεις ανθρώπινες μορφές πάνε στον τάφο:

α) Το φυσικό πτώμα, β) Το ζωτικό ή LINGAM SARIRA, γ) Η Προσωπικότητα.

Είναι αναντίρρητο -και ο καθένας το ξέρει- ότι η πυκνή μορφή σε βαθμιαία διαδικασία αποσυντίθεται μέσα στον λάκκο του τάφου…

Είναι προφανές ότι η δεύτερη όψη, ζωτική ή LINGAM SARIRA, αιωρούμενη μπροστά στον τάφο σαν φωσφορίζον φάντασμα, καμιά φορά ορατό για ανθρώπους πολύ ψυχικούς, αποσυντίθεται πολύ αργά, ανάλογα με το φυσικό σώμα.

Είναι ενδιαφέρουσα για τους διορατικούς η τρίτη μορφή, θέλω να αναφερθώ στην ενεργητική Προσωπικότητα…

Ασφαλώς θα ήταν ανοησία να δώσουμε έμφαση στην ιδέα κάποιας πιθανής Μετενσάρκωσης για την Προσωπικότητα: Αυτή η τελευταία είναι κόρη του χρόνου της γεννιέται στο χρόνο της, πεθαίνει στο χρόνο της Δεν υπάρχει κανένα αύριο για την προσωπικότητα του νεκρού.

Στο όνομα της αλήθειας, πρέπει να πούμε ότι η Προσωπικότητα σχηματίζεται κατά την διάρκεια των επτά πρώτων χρόνων της ηλικίας και ισχυροποιείται με τον καιρό και τις εμπειρίες.

Μετά τον θάνατο του σάρκινου σώματος η προσωπικότητα πηγαίνει στον τάφο· όμως συνήθως ξεφεύγει από τον ίδιο για να τριγυρνά στο νεκροταφείο.

Ο δικός μας οίκτος πρέπει επίσης να επεκτείνεται σε μεγάλη έκταση μέχρι και σε αυτές τις απορριμμένες προσωπικότητες που έχουν τον τάφο σαν κατοικία τους…

Οι αρχαίοι λαοί δεν το αγνοούσαν αυτό και γι’ αυτό έβαζαν μέσα στον τάφο των προσφιλών τους προσώπων, πράγματα και τροφές σχετιζόμενες με αυτούς τους τελευταίους. Αυτό έχουν καταφέρει να το διαπιστώσουν πολλοί αρχαιολόγοι που ανακαλύπτουν τάφους, αρχαίους τύμβους, κενοτάφια, εντοιχισμένους τάφους, κατοικίες, σαρκοφάγους…

Τα λουλούδια και οι επισκέψεις των πονεμένων, χαροποιούν πολύ τις απορριμμένες προσωπικότητες.

Η διαδικασία αποσύνθεσης αυτών των προσωπικοτήτων συνηθίζεται αλήθεια να είναι τρομερά αργή.

Τις στιγμές που γράφω αυτές τις γραμμές έρχονται στην μνήμη μου οι σύντροφοι μου που έπεσαν στο πεδίο της μάχης κατά την Μεξικανική Επανάσταση: Είναι αναμφισβήτητο ότι οι νεκρικές προσωπικότητες βγήκαν από τους τάφους τους για να με υποδεχθούν όταν τους επισκέφθηκα σε ένα παλιό νεκροταφείο. Είναι φανερό ότι με αναγνώρισαν και με ανέκριναν ρωτώντας με, ερευνώντας για την προσωπικότητά μου και τρόπο ζωής μου στο παρόν.

Devi-Kundalini, η καθαγιασμένη Βασίλισσα του Σίβα, ατομική, ιδιαίτερη, Θεϊκή Κοσμική μας μητέρα, προσλαμβάνει σε κάθε πλάσμα πέντε μυστικιστικές υπερβατικές απόψεις, που επείγει να απαριθμήσουμε:

α) Η ανεκδήλωτη Ρrakriti,

β) Η αγνή Diana, Isis Tonanzin, Maria, ή καλύτερα θα λέγαμε RAM-IO.

γ) Η τρομερή Εκάτη, Proserpina, Coatlicue, βασίλισσα των κολάσεων και του θανάτου, τρόμος αγάπης και νόμου.

δ) Η Μητέρα Φύση ιδιαίτερη, ατομική, δημιουργός και πλάστης του φυσικού μας οργανισμού.

ε) Η Στοιχειώδης Μάγισσα στην οποία οφείλουμε κάθε ζωτική ορμή, κάθε ένστικτο.

Η ευλογημένη Θεά Μητέρα-Θάνατος έχει δύναμη για να μας τιμωρήσει, όταν παραβαίνουμε το νόμο και ισχύ να μας πάρει την ζωή.

Είναι αναμφίβολο ότι εκείνη είναι μόνο μία όψη θαυμάσια της μυστικής δυάδας μας, μια λαμπρή μορφή του δικού μας του Είναι. Χωρίς την συγκατάθεσή της, κανένας άγγελος του θανάτου δε θα τολμούσε να σπάσει το νήμα της ζωής, το ασημένιο κορδόνι, το Antakarana.

Εκείνο που συνεχίζει πιο πέρα από τον τάφο είναι το Εγώ, ο ίδιος μου ο Εαυτός, κάποιο άθροισμα από Εγώ-Διάβολους που προσωποποιούν τα ψυχολογικά μας ελαττώματα.

Κανονικά αυτά τα «ψυχικά ακόλουθα» εξελίσσονται στους κόσμους Αστρικό και Διανοητικό. Σπάνιες είναι οι Ουσίες που καταφέρνουν να απελευθερωθούν για κάμποσο καιρό ανάμεσα από τέτοια στοιχεία υποκειμενικά για να απολαύσουν κάποιες διακοπές στον Αιτιατό κόσμο κατά την επιστροφή σ’ αυτήν την κοιλάδα των δακρύων.

Αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς του Kali-Yuga η ουράνια Ζωή ανάμεσα στον θάνατο και την νέα γέννηση γίνεται όλο και πιο αδύνατη… η αιτία τέτοιας ανωμαλίας συνίσταται στην ενδυνάμωση του ζωώδους Εγώ· η Ουσία κάθε προσώπου είναι υπερβολικά αιχμαλωτισμένη από το Πολλαπλό Εγώ…

Τα Εγώ κανονικά βυθίζονται μέσα στο ορυκτό Βασίλειο στους Κόσμους Κολάσεις ή γυρίζουν σε άμεση ή έμμεση μορφή σε ένα καινούργιο οργανισμό.

Το Εγώ εξακολουθεί στον σπόρο των απογόνων μας· επιστρέφουμε ασταμάτητα για να επαναλάβουμε πάντα τα ίδια δράματα, τις ίδιες τραγωδίες.

Οφείλουμε να επιμείνουμε στο ότι όλα τα ψυχικά ακόλουθα δεν κατορθώνουν τόσο ανθρώπινη επιστροφή· στην πραγματικότητα πολλά Εγώ-διάβολοι χάνονται πράγμα που οφείλεται στο ότι ή βυθίζονται τελείως μέσα στο ορυκτό βασίλειο, ή συνεχίζουν να ξαναενσωματώνονται σε ζωικούς οργανισμούς ή αποφασιστικά γαντζώνουν, ριζώνουν σε καθορισμένα μέρη.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 34

ΓΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ

Είναι αναντίρρητο ότι οι ωοθήκες βγάζουν ένα ωάριο κάθε εικοσιοκτώ μέρες, που μπαίνει σε μια από τις φαλώπιες σάλπιγγες και οδηγείται σοφά στην μήτρα των θαυμάτων, όπου πρέπει να συναντηθεί με το αρσενικό σπερματοζωάριο, αν είναι να αρχίσει μια καινούργια ζωή.

Η Sahaja Maithuna, η Σέξο Γιόγκα με όλες της τις Ταντρικές Ασάνες και το φημισμένο «Coitus Reservatus», αν και περιορίζει την ποσότητα γονιμοποιήσεων, δεν είναι με κανένα τρόπο εμπόδιο για μερικές γονιμοποιήσεις.

Οποιοδήποτε ώριμο σπερματοζωάριο μπορεί να ξεφύγει κατά την διάρκεια της Sahaja Maithuna για vα πραγματοποιήσει την γονιμοποίηση.

Είναι ενδιαφέρον το ότι από τα έξι ή επτά εκατομμύρια σπερματοζωαρίων, που οποιοσδήποτε βέβηλος συνηθισμένος και κοινός χάνει σε μια συνουσία, μονάχα ένα τυχερό σπερματοζωάριο καταφέρνει να εισχωρήσει στο ωάριο.

Είναι φανερό ότι το σπερματοζωάριο, που γονιμοποιεί και είναι ικανό να μπει στο ωάριο, διαθέτει μια μεγαλύτερη δύναμη.

Δεν είναι περιττό να δώσουμε έμφαση στην ιδέα ότι η δυναμικότητα του γονιμοποιού σπερματοζωαρίου οφείλεται στην Ουσία που γυρίζει για να ξαναενσωματωθεί.

Καταλήγει λοιπόν έκδηλα παράλογο να σκορπάς το ποτήρι του Ερμή, να χάνεις μερικά εκατομμύρια σπερματοζωάρια, όταν στην πραγματικότητα χρειάζεται μόνο ένα σπερματοζωάριο γονιμοποιό…

Οι Γνωστικοί δημιουργούμε με την δύναμη του Kriya-Shakti, την ισχύ της θέλησης και της Yoga· ποτέ στην ζωή δε σκορπούμε το «Ποτήρι του Sofico Υδραργύρου (Μercuriο Sofico)…

Δεν υπάρχει στην ζωή δύναμη πιο ελικτική στην έκφρασή της από την προσπάθεια που κάνουν τα ωάρια αρσενικά και θηλυκά για να συναντηθούν.

Η μήτρα είναι το γυναικείο όργανο όπου εξελίσσεται η κύηση, ο προθάλαμος αυτού του κόσμου όπου το πλάσμα προετοιμάζεται για τον ερχομό του.

Μας έχει ειπωθεί με μεγάλη επιτυχία ότι είναι δυνατό να διαλέξουμε και να καθορίσουμε θεληματικά το φύλο του πλάσματος αυτό είναι δυνατόν όταν ο νόμος του Karma το επιτρέπει.

Στην φαντασία κάθε ανθρώπου υπάρχει πάντα το ζωντανό πρωτότυπο μιας ιδεώδους θηλυκής καλλονής…

Στην φαντασία της κάθε γυναίκας δεν παύει πάντα να υπάρχει κάποιος γαλάζιος πρίγκιπας αυτό είναι ήδη αποδεδειγμένο…

Αν την στιγμή της συνουσίας κυριαρχεί η αρσενική λαχτάρα, το φρούτο του έρωτα θα είναι θηλυκό…

Αν την κατάλληλη στιγμή της συνουσίας ξεπηδάει η θηλυκή λαχτάρα, το πλάσμα θα είναι αρσενικό…

Βασιζόμενoι σε αυτήν την αρχή μπορούμε να διατυπώσουμε τα ακόλουθα: Αν και οι δύο. Αδάμ-Εύα, συμφωνήσουν για να δημιουργήσουν, είναι φανερό ότι μπορούν να καθορίσουν θεληματικά το φύλο του πλάσματος..

Αν στην μεταβατική στιγμή της χημικής συνουσίας, άνδρας και γυναίκα με αμοιβαία ψυχολογική συμφωνία ποθούν πραγματικά ένα παιδί αρσενικό, το φανερό αποτέλεσμα θα ήταν αγόρι.

Αν κατά την θαυμαστή στιγμή της μεταφυσικής συνουσίας, Αυτός και Αυτή ήθελαν διακαώς μία κόρη. το αποτέλεσμα θα ήταν ένα κορίτσι…

Είναι γραμμένο με αναμμένα κάρβουνα στις σελίδες του βιβλίου της ζωής, ότι κάθε σύλληψη πραγματοποιείται κάτω από τις κοσμικές επιδράσεις της Σελήνης στον Καρκίνο.

Ο θάνατος και η Σύλληψη βρίσκονται στενά συνδεδεμένα. Οι άκρες αγγίζουν. Το μονοπάτι της ζωής έχει σχηματιστεί με τα ίχνη των οπλών του αλόγου του θανάτου.

Οι τελευταίες στιγμές της αγωνίας βρίσκονται συνδεδεμένες με τις ερωτικές ηδονές των ζευγαριών που αγαπιούνται…

Το τελευταίο δευτερόλεπτο της ζωής, την στιγμή που βγάζουμε την τελευταία μας ανάσα, μεταβιβάζουμε στον μελλοντικό οργανισμό που μας περιμένει σε κάποια χρονική στιγμή και τόπο, κάποιο ιδιαίτερο κοσμικό σχέδιο που αποκρυσταλλώνεται στο μελλοντικό ωάριο…

Είναι διαμέσου του ασημένιου κορδονιού -του περίφημου Antakarana- που μένουμε ενωμένοι με το γονιμοποιό σπερματοζωάριο…

Δεν είναι περιττό να βεβαιώσουμε ότι η Ουσία μόνο εισχωρεί στο φυσικό σώμα την στιγμή που παίρνουμε την πρώτη ανάσα…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 35

ΚΑΛΛΟΝΗ

Ο Waldemar λέει: «Είναι αρκετά γνωστός ο ονομαζόμενος «φόβος της εγκυμοσύνης» της γυναίκας για να επεκταθούμε πολύ επάνω στο θέμα. Καθοδηγεί τις ειδικές αναταράξεις του πνεύματος που επενεργούν επάνω στον τρυφερό καρπό, που βρίσκεται στην κοιλιά της μητέρας».

Όμως με ιδιαίτερο τρόπο, ποτέ δε λογαριάστηκε αρκετά πόσο απέραντη σημασία έχει μια ψυχολογική επίδραση για το έμβρυο.

«Ήδη μια απλή σκέψη πραγμάτων μπορεί να επιφέρει μια φυσική μεταβολή σ’ αυτό το ίδιο· έτσι, μια γυναίκα γέννησε προ καιρού σε ένα νοσοκομείο του Βερολίνου ένα τέρας που είχε αυτιά και μουσούδι σκύλου και δέρμα ζώου. Σε κάποιους γνωστούς μου συνέβη να επισκέπτεται συχνά κατά την εγκυμοσύνη της τον Ζωολογικό κήπο η γυναίκα ενός βιομηχάνου του Chemnitz, γιατί της άρεσαν πολύ τα μικρά της λέαινας. Γέννησε δίδυμα με κεφάλια λεονταριού και νύχια και τα δύο πλάσματα δεν είχαν ανθρώπινη εξυπνάδα και πέθαναν σε ηλικία έντεκα και δώδεκα χρονών αντίστοιχα.

Για έγκυους που τρόμαξαν με ποντίκι, έχει ακουστεί συχνά ότι το νεογέννητο είχε στίγμα παρόμοιο με το δέρμα του ποντικού, ακριβώς στο σημείο που η μητέρα είχε ακουμπήσει το χέρι της την στιγμή της τρομάρας.

Στην αρχαιότητα, συνεχίζει λέγοντας ο Waldemar, έβγαζαν το αντίστοιχο αποτέλεσμα της τρομάρας των γυναικών· μπορούσε να περικλείει αποτελέσματα αρνητικά αλλά και θετικά επίσης. Έτσι μας δηλώνει ο Οππιανός ότι οι γυναίκες της Σπάρτης γεννούσαν πλάσματα εξαιρετικής καλλονής και καλοφτιαγμένα, γιατί είχαν μπροστά στα μάτια τους, στα υπνοδωμάτια, αγάλματα του Απόλλωνα, του Υάκινθου, του Νάρκισσου και των Διόσκουρων και επί πλέον απολάμβαναν κατά την εγκυμοσύνη τους μουσική από φλάουτο και άρπες.

Επίσης επιβαλλόταν στους Σπαρτιάτες συζύγους, κατά την εγκυμοσύνη των γυναικών τους να μην παρουσιάζουν ποτέ όψη κατσούφη και κακόκεφου, αλλά πάντα να δείχνουν ευχαριστημένοι. Ο Ηλιόδωρος διηγείται ότι από ένα ζευγάρι συζύγων τρομακτικά άσχημων γεννήθηκε ένα παιδί εξαιρετικά όμορφο, οφειλόμενο στο ότι η μητέρα είχε πάντα μπροστά της στο υπνοδωμάτιο ένα θαυμάσιο άγαλμα σε φυσικό μέγεθος του Άδωνη. Επίσης ο τύραννος της Κύπρου, κακοσούλουπος και άσχημος, υπήρξε εντούτοις πατέρας παιδιών εξαιρετικά όμορφων, γιατί είχε διακοσμήσει το υπνοδωμάτιο του με λαμπρές φιγούρες θεοτήτων.

Στο πέρασμα της ιστορίας συνέβη πολλές φορές οι γυναίκες να γίνουν ύποπτες απιστίας, που οφειλόταν στον «φόβο της εγκυμοσύνης.

Η σύζυγος, με σκούρο δέρμα, του επίσης σκουρόχρωμου Υδάσπου, ονομαζόμενη Περσίνα, γέννησε μετά από δέκα χρόνια γάμου στείρου, μία κόρη κάτασπρη. Στην απελπισία της, που ο άντρας της δεν πίστευε στην αθωότητά της και την κατηγορούσε ότι το έκανε με ξένο, εγκατέλειψε το πλάσμα. Την εγκατέλειψε με το όνομα Χαρίκλεια και την ξαναβρήκε μετά από πολλά χρόνια. Ευτυχισμένη είπε τότε στην κόρη της: Επειδή όταν γεννήθηκες ήσουν άσπρη, χρώμα το οποίο αντιλέγει την φύση των Αιθιόπων, ανακάλυψα εγώ η ίδια την αιτία: στα μπράτσα του άντρα μου είχα δει την εικόνα της γυμνής Ανδρομέδας, όταν την είχε απαγάγει ο Περσέας από τα βράχια και γι’ αυτό απόκτησες εσύ αυτό το χρώμα. Στην συνέχεια η Περσίνα εξομολογήθηκε στον άνδρα της ότι είχε μία κόρη· έβαλε την εικόνα της Ανδρομέδας κοντά με την Χαρίκλεια και πραγματικά η ομοιότητα ήταν καταπληκτική, Ο Ύδασπος πείσθηκε έκθαμβος και ο λαός έξαλλος από ενθουσιασμό επιδοκίμασε και τους τρεις.

Επίσης ένας κριτικός με οξύ πνεύμα σαν τον Λέσσιγκ δηλώνει πολύ εκφραστικά ότι ειδικά με τις πλαστικές τέχνες, εκτός από την αλάθητη επίδραση που έχουν επάνω στο χαρακτήρα του έθνους, είναι ικανές να επιδράσουν στον στενό έλεγχο της Πολιτείας.

Αν όμορφα όντα δημιουργούν όμορφα αγάλματα, αυτά επιδρούν ξανά επάνω σ’ αυτά και το κράτος πρέπει να ευγνωμονεί τα όμορφα αγάλματα, τους όμορφους πολίτες. Μεταξύ μας, η ντελικάτη φαντασία της μάνας φαίνεται μόνο να εξωτερικεύεται με τέρατα».

Αναγκαίο είναι να γυρίσουμε στο σημείο του ξεκινήματος και να καλλιεργήσουμε με ιδιαίτερο πόθο τις ομορφιές του πνεύματος.

Ο νυφικός θάλαμος πρέπει να μετατρέπεται σε ναό της τέχνης εκείνος είναι από μόνος του μαγνητικό κέντρο του έρωτα.

Οι γυναίκες του άγιου προορισμού δεν πρέπει ποτέ να χάσουν την ικανότητα της έκπληξης.

Ατενίστε, ω κόρες της Αφροδίτης, τα θεϊκά αγάλματα του δωματίου σας έτσι ώστε ο καρπός του έρωτα σας να είναι πραγματικά όμορφος.

Δημιουργείστε ομορφιές σας λέω στο όνομα της αγάπης και της αλήθειας… να είστε ευτυχισμένες, αγαπημένες, να είστε ευτυχισμένες με τα δημιουργήματά σας…

Η νυφική κάμαρα είναι ο ναός της Αφροδίτης, μην την βεβηλώνετε ποτέ με ανάξιες σκέψεις…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 36

ΕΞΥΠΝΑΔΑ

Η μαγική προδημιουργία, εσωτερική, χωρίς σπερματική εκσπερμάτωση, η ιδεοπλαστική σύλληψη του εμβρύου, θα έπρεπε να είναι ζωντανεμένη από την έξυπνη επιθυμία του να μεταδίδει στον απόγονο τις καλύτερες χαρακτηριστικές ιδιότητες και την δυνατότητα μιας μακροζωίας και ζωής γεμάτης φως…

Οι πιο κατάλληλες στιγμές, για να αποκτήσεις παιδιά υγιή και έξυπνα, βρίσκονται στην ανοδική καμπύλη της ζωής, κατά την οποία η θαυματουργή ουσία του βρέφους, που έρχεται από την μεγάλη ανάσα στον ήλιο, στην χαρούμενη λεπτή ανάσταση της μεγάλης φύσης, θα μετενσωματωθεί στο γενικό άνθισμα της παγκόσμιας ζωής. Είναι γραμμένο με πύρινες λέξεις ότι η δύναμη της δράσης και η ψυχική και φυσική ενέργεια φτάνει στην μαγική προδημιουργία με πολύ ειδικό τρόπο στο τέταρτο της αυξανόμενης σελήνης του Μαΐου και την ώρα της ανατολής του ηλίου.

Τους ονομάζουμε «Παιδιά της γαμήλιας νύχτας». Εκείνοι οι κακότυχοι που σπάρθηκαν μετά από ατελείωτα φαγοπότια και κρασοκατάνυξη, είναι φορείς πολύ κατωτέρων ψυχικών αξιών…

Οι νευρασθενικοί, εκείνοι που υποφέρουν από κάθε μορφής συμπλέγματα, άνανδροι, μισάνθρωποι, σχιζοφρενείς, μαζοχιστές, δολοφόνοι κάθε είδους ομοφυλόφιλοι, λεσβίες, μπλοκαρισμένοι, γάιδαροι, βλάκες και ηλίθιοι, που επιπλέον προσθέτουν στην αηδιαστική τους παρουσία και ένα σώμα παραμορφωμένο και ξεχαρβαλωμένο, έρχονται από απαίσιες και τυχαίες συνουσίες ή από αφροδίσιες αρρώστιες…

Η ανεξέλεγκτη προκατασκευή «πλασμάτων την στιγμή της μέθης, της ασυνειδησίας» συχνά κάτω από την διεφθαρμένη επίδραση του οινοπνεύματος, επενεργεί σαν κατάρα στις επόμενες γενιές…

Μόνο όταν ζουν ο Αδάμ-Εύα μια κατάσταση Αυτό-ανάτασης, δημιουργική και ουσιαστικά αξιοκρατική, παράγεται εκείνη η ανταλλαγή Ψυχικών δυνάμεων διά μέσου κάθε κυττάρου, που στην πραγματικότητα καταφέρνουν να συλλάβουν ένα παιδί του ήλιου, ένα όμορφο πλάσμα φυσικά και πνευματικά ευτυχισμένο…

Είναι ακριβώς αδιανόητο ο άνθρωπος, που σαν κτηνοτρόφος ή κηπουρός προσέχει με την μεγαλύτερη φροντίδα να παράγει τα καλύτερα είδη ζώων και φρούτων και τα ωραιότερα φυτά, φρέσκα και πολύχρωμα, μέσω της εκλογής και διασταύρωσης των πιο εκλεκτών προϊόντων και σπόρων, να εξαιρεί γενικά στην ίδια την γενιά του είδους του εκείνες τις προφυλάξεις, φροντίδα και προσοχή.

Η ποιότητα του σπέρματος βρίσκεται στενά συνδεδεμένη με την δύναμη της φαντασίας αν γίνει το έγκλημα να σκορπιστεί αυτό το θαυματουργό ελιξίριο, μειώνεται η γονιμοποιός ικανότητα, η διαφάνεια, η φαντασία, τότε πια δεν είναι δυνατό να συγκρατήσεις με την ίδια φρεσκάδα στον νου οποιαδήποτε όμορφη εικόνα, που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε, για να δώσουμε ζωή και μορφή σε ένα λαμπρό πλάσμα..

Ο Πλάτων, που στο συμπόσιο του ονομάζει την σοφία της καλλονής «τα μυστήρια του Έρωτα», καθορίζει την αγάπη σαν θεία όρεξη, που υποδεικνύεται στον άνθρωπο από μία μεγάλη παγκόσμια δύναμη, που καταφέρνει να ενθουσιάσει την καρδιά, για να δημιουργήσει παιδιά όμορφα και υγιή…

Είναι γνωστό ότι κάθε μήνα, κατά την φάση της πανσελήνου, ξεκολλά ένα ωάριο από την ωοθήκη της γυναίκας, το οποίο προκαλεί αιμορραγία· αυτό ονομάζεται έμμηνος ρύση.

Είναι γνωστό ότι κάθε μήνα ξεκολλά ένα ωάριο από την ωοθήκη της γυναίκας.

Το ωάριο που δε γονιμοποιήθηκε από σπερματοζωάριο εγκαταλείπει μετά από λίγες μέρες την μήτρα και ξαναρχίζει ένας ζωτικός ρυθμός.

Μας έχει ειπωθεί ότι στο σημείο της αποκόλλησης του ωαρίου, σχηματίζεται το λεγόμενο ωχρό σωμάτιο, το οποίο είναι απειροελάχιστο…

Αυτός είναι ο θαυμαστός καρπός που περιέχει την πολύτιμη ουσία νευρικής ισχύος, από την οποία αποκτά όλο το σώμα μια ενεργοποιό και εποικοδομητική συνέπεια.

Το ρεύμα του αίματος, όπως και όλα τα ζωτικά κύτταρα, για να το πούμε έτσι, φορτίζονται ξανά με ηλεκτρισμό.

Όσο πιο αγνή είναι η γυναίκα, όσο περισσότερο μετατρέπει και εξαγνίζει την σεξουαλική ενέργεια, τόσο περισσότερο παράγεται σε αυτήν μία αναζωογόνηση φυσική και ψυχική.

Είναι αναμφίβολο ότι όσο περισσότερους σπασμούς και οργασμούς έχει, θα δημιουργηθεί μια ελάττωση της εσωτερικής δομικής έκκρισης. Οι πολύτιμοι οργανικοί πυρήνες των γεννητικών αδένων δεν μπορούν τότε να μεταβληθούν σε εκείνες τις αιθέριες ουσίες με λεπτό ιστό, που προσδίδουν στα κύτταρα του φυσικού σώματος τάση και ανανέωση και θα έρθουν τα πρόωρα γηρατειά και αρρώστιες.

« Επίσης ο πιο μακρύς ή πιο κοντός αναπνευστικός ρυθμός της μητέρας καθορίζουν στον τοκετό την ποιότητα της πρώτης ανάσας του πλάσματος· με αυτόν το ρυθμό αναπνοής θα κάνει να μπει έτσι στον κόσμο και θα αποδώσει σ’ αυτό, ευχάριστο και δυσάρεστο, θάρρος και δειλία».

Το τυφλό πάθος, στην σαρκική πράξη, παράγει ακατάστατους ηλεκτρομαγνητικούς ανεμοστρόβιλους, που σαν ζωτικές κληρονομικές ταλαντώσεις προκαλούν μια δυσαρμονία μεγαλύτερη στα κύτταρα του πλάσματος, όταν δε μπορεί να ανοίξει δίοδο η θετική πλευρά της πατρικής επιρροής…

Είναι φανερό ότι έχοντας επιστημονική αγνότητα, ομορφιά και αγάπη θα μεταδοθεί στο γονιμοποιημένο ωάριο, κάποια ουσία πολύ εξελιγμένη και το αποτέλεσμα θα είναι τότε ένα αγόρι ή μία κόρη με πλούσιες ψυχικές αξίες…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 37

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΜΑ

Αναφορικά με τα μεταφυσικά υπερβατικά πειράματα, δεν είναι περιττό να βεβαιωθεί με επισημότητα ότι εγώ έχω μείνει απόλυτα ικανοποιημένος με την έξυπνη χρησιμοποίηση του Ειδώλου…

Χωρίς να υπερηφανεύομαι με κανέναν τρόπο για ορισμένες ανακαλύψεις εσωτεριστικής μορφής, απλώς ταπεινά, θα διηγηθώ κάποιο αξιοσημείωτο εσώτερο γεγονός:

Συνέβη μια οποιαδήποτε νύχτα απουσιάζοντας από την υλιστική μορφή μου, η Δασκάλα Λιτελάντες κι εγώ, αποφασίσαμε να έρθουμε σε επαφή με τον Ναό του Ζωδιακού.

Είναι αξιοσημείωτο και προφανές -και οποιοσδήποτε μπορεί να το καταλάβει- το να βρεις τέτοιο αγιαστήριο εδώ στον τρισδιάστατο κόσμο του Ευκλείδη, είναι κάτι παραπάνω από αδύνατον…

Δεν είναι λοιπόν κάτι παράδοξο, ασυνήθιστο και πρωτοφανές, το γεγονός ότι γι’ αυτόν τον τύπο πειραματικής έρευνας χρησιμοποιήσαμε το Είδωλο.

Με κανέναν τρόπο δεν θέλω να παραστήσω το σοφό, μόνο προτίθεμαι τώρα να ξεκαθαρίσω ότι αυτή η επαφή υπήρξε θαυμάσια…

Το Ζωδιακό Sanctasantorum, παρθενικό, λάμπει ένδοξο ανάμεσα στους φλογερούς ρυθμούς του Mahavan και το Chotavan που συγκρατούν το σύμπαν σταθερό στην πορεία του.

Κοσμικός ναός, βασιλική ζωδιακού φωτός, με δώδεκα προσευχητήρια, ουράνιος οίκος του Θεϊκού…

Υπέροχη Εκκλησία κυκλική με ακαταμάχητες χάρες: Sanctas αντικριστά που αλληλοσυμπληρώνονται τοποθετημένα απέναντι το ένα στο άλλο…

Προεκτεινόμενοι στο μέλλον, πέρα από την τωρινή μας μετενσάρκωση, η Λιτελάντες εισχώρησε αποφασιστικά στο Sancta του λαμπρού αστερισμού του Ζυγού…

Στο κατώφλι αυτού του προσευχητηρίου υπήρχε μια απεικόνιση που έμοιαζε με άγγελο· με ένα χέρι κρατούσε την ζυγαριά της κοσμικής δικαιοσύνης και με το άλλο κρατούσε το σπαθί.

Η Λιτελάντες προχωρώντας μερικά βήματα μέσα στον άγιο χώρο σταμάτησε τέλος και κάθισε πάνω σε μια σεβάσμια πέτρα… «Θα συνεχίσεις με το Ζυγό;» «Ναι!» «Αλλά πρόσεξε ότι η πέτρα αυτού του αστερισμού είναι πολύ κρύα!». «Δεν πειράζει!» έτσι απάντησε η Μυημένη…

Οπωσδήποτε αυτή η Κυρία-Μύστης ετοιμάζεται τώρα να εκτελέσει μια πολύ ειδική αποστολή με ανδρικό σώμα· είναι προφανές ότι ο αστερισμός του Ζυγού θα της είναι πολύ ευνοϊκός, πολύ περισσότερο όταν η εργασία θα πρέπει να είναι στον τομέα των νόμων.

Εγώ από την πλευρά μου γεμάτος από βαθιά κατάνυξη και τρομερή ευλάβεια μπήκα αποφασιστικά μέσα στο ύψιστο «Sancta» του αστερισμού του Λέοντος.

Το κατώφλι εκείνου του προσευχητηρίου έλαμπε στολισμένο με ένα ζευγάρι λαμπρών λεονταριών από ατόφιο χρυσάφι…

Εκστατικός ξάπλωσα σιωπηλός σε ύπτια θέση πάνω σε ένα εξαίσιο ντιβάνι, του οποίου τα λιονταρίσια μπράτσα έλαμπαν…

Η πρόθεσή μου ήταν να περιμένω μέσα σ’ εκείνο το αγιαστήριο τους ύψιστους άρχοντες του πεπρωμένου…

Είναι προφανές ότι αυτοί χειρίζονται το Antakarana (την κλωστή της ζωής) ενώνοντάς την με το γονιμοποιό σπερματοζωάριο…

Κάθε ζωντανό ον πεθαίνοντας παίρνει πιο πέρα από τοn θάνατο, το θεμελιώδες άτομο του φυσικού του σώματος…

Οι κύριοι του Karma εναποθέτουν αυτό το άτομο στο σπερματοζωάριο, το γονιμοποιό, με σκοπό να μπορούμε να ξαναενσωματωθούμε…

Η άκρη της Μαγνητικής Κλωστής είναι ενωμένη με αυτό το άτομο… Οποιοδήποτε πλάσμα κατά την διάρκεια του κανονικού ύπνου βγαίνει από το σώμα, για να ταξιδέψει πολλές φορές σε μακρινές αποστάσεις. Tο Νήμα της Ζωής τεντώνει μέχρι το άπειρο και μας επιτρέπει πάντα να ξαναγυρίσουμε στο φυσικό σώμα.

Πεθαίνοντας, οι άγγελοι του θανάτου κόβουν αυτό το ασημένιο νήμα και τότε είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στο φυσικό σώμα…

Εγώ, προχωρώντας στο χρόνο, δεν αγνοούσα τίποτε από αυτά και υπομονετικά περίμενα τους Κυρίους του Νόμου, ποθούσα να μετενσαρκωθώ κάτω από τον αστερισμό του Λέοντα…

Όμως στοχαζόμενος λίγο, είπα στον εαυτό μου: «Τι κάνω εγώ εδώ; Πρέπει να περιμένω διαταγές από τον Πατέρα μου· επί πλέον μου έχει ειπωθεί ότι κατά την διάρκεια αυτού του Mahamνantara δε θα ξαναποκτήσω φυσικό σώμα»…

Στοχαζόμενος έτσι, σηκώθηκα και βγήκα από το ιερό μέρος. Είναι αυταπόδεικτο ότι οι Δάσκαλοι μπορούν να εκλέξουν κατά βούληση το Ζώδιο κάτω από το οποίο θα μετενσαρκωθούν…

Στον ζωδιακό ναό, μέσα στο «Sancta» που έχει διαλεχτεί, περιμένουν οι Μυημένοι τους Κυρίους του Karma με την πρόθεση να σχετιστούν ψυχικά με το γονιμοποιητικό Σπερματοζωάριο, που πλέοντας μέσα στα νερά της ζωής, θα τους οδηγήσει στον φυσικό κόσμο κάτω από την καθοδήγηση του επιλεγμένου αστερισμού.

Για τους ασυνείδητους Budhatas (Ουσίες) της πονεμένης κοιλάδας του Samsara, όλα είναι διαφορετικά, αποενσαρκώνονται ασυνείδητα και ξαναενσωματώνονται αυτόματα κάτω από οποιοδήποτε ζώδιο…

Στο θέμα της επιστροφής δεν υπάρχει αδικία· οι Δάσκαλοι του Karma διαλέγουν το ζώδιο αυτών που κοιμούνται…

Όταν ανασαίνουμε για πρώτη φορά επανερχόμαστε επηρεασμένοι εσωτερικά από το άστρο που θα κυβερνά την νέα μας ύπαρξη.

Στο θαυμαστό βιβλίο του ζωδιακού, είναι γραμμένο το πεπρωμένο κάθε πλάσματος που επιστρέφει στον κόσμο…

Δεν πληρώνουμε Karma μόνο για το κακό που κάνουμε, αλλά και για το καλό που δεν κάνουμε, ενώ μπορούσαμε να το κάνουμε…

Κάθε κακή πράξη είναι ένα γραμμάτιο που υπογράφουμε, πληρωτέο στην ζωή που ακολουθεί…

Ο Νόμος της δράσης και της συνέπειας κυβερνά στο δρόμο των διαφόρων μας υπάρξεων και κάθε ζωή είναι αποτέλεσμα της προηγούμενης…

Το να κατανοήσεις ολοκληρωτικά τις βάσεις και «Τρόπους Ενεργείας» του νόμου του Karma είναι απαραίτητο για να προσανατολίσεις το πλοίο της ζωής με θετικό και εποικοδομητικό τρόπο…

Ένα μεγάλος Δάσκαλος του καλού νόμου ντυμένος με άμφια από λευκό λινό, πλησιάζοντας πολύ ήσυχα μου έκανε την ακόλουθη διδαχή:

«Όταν ένας νόμος κατώτερος υπερβαίνεται από έναν ανώτερο, ο ανώτερος νόμος ξεπλένει τον κατώτερο νόμο».

Kατά την διάρκεια των μυητικών εσωτεριστικών διαδικασιών της φωτιάς, κατάλαβα σε πλήρη μορφή τα παρακάτω:

«Τον Λέοντα του νόμου τον καταπολεμάς με την ζυγαριά. Όποιος έχει κεφάλαιo με το οποίο μπορεί να πληρώσει, πληρώνει και τα καταφέρνει καλά με το εμπόριό του».

«Όποιος δεν έχει με τι να πληρώσει, πρέπει να πληρώνει με πόνο».

«Το ξέρω Γιε μου», μου απάντησε η Θεϊκή μου Μητέρα με παραδεισένια φωνή, γεμάτη από απέραντη τρυφερότητα.

«Ούτε για ένα εκατομμύριο δολάρια δε θα επαναλάμβανα εγώ αυτά τα λάθη», συνέχισα λέγοντας…

«Τι είναι αυτά που λες για δολάρια γιε μου; Γιατί το λες αυτό; Γιατί μιλάς έτσι;… ».

«Συγχώρεσέ με, μητέρα μου, συμβαίνει ότι εκεί στον κόσμo εκείνον τον φυσικό, τον μάταιο και απατηλό, όπου ζω μιλούν έτσι… ».

«Καταλαβαίνω γιε μου» -απάντησε η μητέρα μoυ- και με αυτά τα λόγια της λατρευτής αισθάνθηκα ανακουφισμένος…

«Τώρα ναι, Μητέρα μου, σου ζητώ να με ευλογήσεις και συγχωρέσεις», φώναξα γεμάτος ανώτατη ευλάβεια…

Ήταν τρομερή εκείνη η στιγμή κατά την οποία η μητέρα, μου γονατιστή, σκυφτή, με απέραντη ταπεινότητα, με ευλόγησε λέγοντας: «Γιε μου είσαι συγχωρεμένoς»…

«Επίτρεψέ μου να φιλήσω τα πόδια σου, Mητέρα μου» ,αναφώνησα τότε «Ω Θεέ!» βάζοντας το μυστικιστικό φιλί στα πόδια της τα Θεϊκά ανακάλυψα κάποιο σύμβολο, που ισοδυναμεί με εκείνο το ιερό πλύσιμο του Μυστικού Δείπνου.

Είναι φανερό ότι συνέλαβα από ένστικτο το βαθύ νόημα αυτού του συμβόλου.

Είχα ήδη διαλύσει το Πολλαπλό Εγώ στις ορυκτές περιοχές του πλανήτη μας γη, όμως έπρεπε να εξακολουθήσω να πεθαίνω στις κολάσεις της Σελήνης, Ερμή, Αφροδίτης, Ήλιου, Άρη, Δια, Κρόνου, Ουρανού και Ποσειδώνα…

Αργότερα, αφού ερεύνησα κάποιο λάθος πολύ λυπηρό, από την προηγούμενη μετενσάρκωση, παρά λίγο να χτυπηθώ από ένα αυτοκίνητο στον ομοσπονδιακό νομό, στην πόλη-πρωτεύουσα του Μεξικού, είναι προφανές ότι αν δεν μου είχε προηγουμένως συγχωρεθεί το Karma, θα έπρεπε να τελειώνω στο νοσοκομείο ή στο νεκροταφείο.

«Κάνετε καλά έργα για να πληρώσετε τα χρέη σας»…

Είναι δυνατό να πετύχεις πίστωση από τους Δασκάλους του Karma και αυτό είναι κάτι που πολλοί αγνοούν…

Όμως, είναι επείγον να ξέρεις ότι κάθε πίστωση πρέπει να πληρωθεί με καλά έργα ή με ανώτατο πόνο…

Εγώ όφειλα Karma από προηγούμενες ζωές και συγχωρέθηκα.

Μου είχε αναγγελθεί μία έκτακτη συνάντηση με την Θεϊκή μου Μητέρα Κουνταλίνη: ήξερα πολύ καλά ότι φτάνοντας σε προκαθορισμένο εσωτεριστικό βαθμό, θα με πήγαιναν μπροστά της.

Και ασφαλώς έφτασε η ποθητή μέρα και οδηγήθηκα μπροστά της: Ένας Μύστης της απόκρυφης αδελφότητας με έβγαλε από το φυσικό μου σώμα στο Είδωλο και με οδήγησε στον χώρο λατρείας…

Είδα στον τοίχο του Sancta έναν μυστηριώδη οβελίσκο, στον οποίο έλαμπε μία μαντόνα τρομερά θεϊκή, ήταν η μητέρα μου…

Σκυμμένος… γονατιστός, ταπεινωμένος σε τρομερή λατρεία, έκλαψα, φώναξα, παρακάλεσα…

Εκείνη, η Μαντόνα, βγήκε από τον οβελίσκο και ήρθε κοντά μου σαν θαυμάσια σύνδεση της σοφίας, της αγάπης και δύναμης…

Αδύνατον να εξηγήσω με ανθρώπινες λέξεις αυτό που εκείνες τις στιγμές έκστασης αισθάνθηκα. Σε εκείνη ήταν αντιπροσωπευμένο το καλύτερο από όλες εκείνες τις όμορφες μητερούλες που είχα στις διάφορες μετενσαρκώσεις…

Εν τούτοις είναι φανερό ότι εκείνη πήγαινε μακρύτερα, δεδομένων των απέραντων τελειοτήτων της.

Σε ένα ζευγάρι αναπαυτικές πολυθρόνες καθήσαμε απέναντι ο ένας στον άλλο πολύ κοντά, γιος και Μάνα… κάτι έπρεπε να ζητήσω και μίλησα με μια φωνή που με κατάπληξε τον ίδιο…

«Σου ζητώ να μου συγχωρέσεις όλα μου τα εγκλήματα που έκανα στις περασμένες μου ζωές, γιατί εσύ ξέρεις ότι σήμερα θα ήταν αδύνατο για μένα να περιπέσω στα ίδια λάθη».

Όταν πήρα στα χέρια μου το βιβλίο του ίδιου μου του πεπρωμένου -γιατί κάθε ένας έχει το δικό του- βρήκα τις σελίδες του λευκές οι προσωρινοί λογαριασμοί είχαν σβήσει από την Θεϊκή μου Μητέρα Κουνταλίνη· μόνο σε κάποια σελίδα βρήκα το όνομα ενός βουνού όπου αργότερα θα πρέπει να ζήσω…

«Είναι αυτό κανένα Karma;» ρώτησα τους Κυρίους του Νόμου. «Δεν είναι Karma» μου απάντησαν. «Θα πας να ζήσεις εκεί για το καλό του Μεγάλου Σκοπού». Όμως αυτό το τελευταίο δεν είναι υποχρεωτικό· μου δίνεται ελευθερία εκλογής…

Πια δε χρωστώ Karma ανθρώπινo κοινό και συνηθισμένο, όμως είναι φανερό ότι πρέπει να πληρώσω φόρο στους Κυρίους του Νόμου, όλα έχουν μια τιμή και το δικαίωμα να έχεις φυσικό σώμα και να ζεις σ’ αυτόν τον κόσμο πρέπει να το πληρώνεις οι μύστες της μυστικής αδελφότητας πληρώνουμε με καλά έργα…

Η διαπραγμάτευση με τους Κυρίους του Νόμου είναι δυνατή δια μέσου του διαλογισμού. Να πρoσεύχεσθε, να διαλoγίζεσθε και να συγκεντρώνεστε στον Ανούβη, τον πιο εξέχοντα κυβερνήτη του καλού Νόμου…

Για τον ανάξιο όλες οι πόρτες είναι κλεισμένες εκτός από μία:

Αυτή της μετάνοιας… Ζητείστε και θα σας δοθεί, χτυπήστε και θα σας ανοίξουν.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 38

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΤΡΟΠΗΣ

Με μια σειρά από ασυνήθιστες διηγήσεις θέλω να εξηγήσω τώρα τι σημαίνει ο Νόμος της υποτροπής.

Ασφαλώς ο αναφερόμενος Νόμος ποτέ δεν υπήρξε για μένα κάτι το καινούργιο, παράξενο ή παράξοδο. Στο όνομα Αυτού που είναι το Θεϊκό, πρέπει να βεβαιώσω με εμφατικό τρόπο ότι αυτόν τον κανόνα των πραγμάτων, τον γνώρισα μόνο δια μέσου των περίεργων βιωμάτων μου.

Το να πιστέψουμε όλα εκείνα που πραγματικά έχουμε ζήσει απ’ ευθείας, είναι χωρίς καμιά αμφιβολία ένα χρέος για τους όμοιους μας.

Ποτέ δεν θέλησα να αποφύγω, να δραπετεύσω διανοητικά, από αυτό το ποικίλο πλήθος των αναμνήσεων, που σχετίζονται με τις προηγούμενες τρεις υπάρξεις μου και με αυτό που αντιστοιχεί στην τωρινή μου ζωή.

Για το καλό του Μεγάλου Σκοπού για τον οποίον παλεύουμε έντονα, προτιμώ να εξοφλήσω, να αναλάβω ευθύνες, να πληρώσω, να εξομολογηθώ με ειλικρίνεια τα λάθη μου μπροστά στο σεβαστό δικαστήριο της δημόσιας συνείδησης.

Πραγματικά και χωρίς περιστροφές είναι εύκαιρο να δηλώσω τώρα ότι εγώ ήμουν στην Ισπανία ο Μαρκήσιος Juan Conrado, τρίτος μεγάλος Κύριος της Επαρχίας της Γρανάδας.

Είναι φανερό ότι εκείνη υπήρξε η Χρυσή εποχή της περίφημης Ισπανικής αυτοκρατορίας: Ο σκληρός κατακτητής Χέρμαν Κορτέζ, ύπουλος όσο κανένας, είχε τρυπήσει με το σπαθί του την καρδιά του Μεξικού, ενώ ο ανήλεος Πιζάρο στο Περού έκανε να φύγουν εκατό χιλιάδες παρθένες.

Επειδή πολλοί ευγενείς και πληβείοι, τυχοδιώκτες και διεστραμμένοι, σε αναζήτηση τύχης μπαρκάριζαν συνεχώς για την Νέα Ισπανία, είναι φανερό ότι εγώ δεν μπορούσα κατά κανέναν τρόπο να αποτελέσω εξαίρεση.

Σε μια απλή καραβέλα, εύθραυστη και ελαφριά ταξίδεψα για αρκετούς μήνες στον αγριεμένο ωκεανό με σκοπό να φθάσω σε αυτήν την γη της Αμερικής,

Δεν είναι περιττό να τονίσω με έμφαση ότι ποτέ δεν είχα την πρόθεση να λεηλατήσω τους άγιους ναούς των σεβαστών Μυστηρίων, ούτε να κατακτήσω χωριά ή να καταστρέψω πόλεις.

Περπάτησα βεβαίως σε αυτήν την γη της Αμερικής ψάχνοντας για τύχη, δυστυχώς έκανα μερικά λάθη.

Είναι αναγκαίο να μελετήσω για να γνωρίσω τις παραλλήλους και να εξακριβώσω συνειδητά τον σοφό νόμο της υποτροπής.

Αυτοί ήταν οι καιροί μου σαν πεσμένος Bodhisatwa και ασφαλώς δεν ήμουν ένα άκακο αρνί.

Πέρασαν οι αιώνες και οπωσδήποτε έχω την συνείδηση ξύπvια, είναι φανερό ότι δεν μπορώ· να ξεχάσω τόση κουταμάρα.

Η πρώτη παράλληλος που πρέπει να μελετήσουμε αντιστοιχεί ακριβώς με το τωρινό φυσικό μου σώμα.

Φθάνοντας με το εύθραυστο πλοίο από την Μητέρα Πατρίδα, εγκαταστάθηκα πολύ κοντά στα απόκρημνα βράχια σ’ αυτές τις ακτές του Ατλαντικού.

Εκείνους τους καιρούς της ισπανικής κατάκτησης, υπήρχε δυστυχώς το διεθνές εμπόριο που σχετιζόταν με την απαίσια πώληση μαύρων αφρικανών.

Τότε για καλό ή για κακό γνώρισα μία ευγενή οικογένεια έγχρωμη που προερχόταν από την Αλγερία…

Ακόμη θυμάμαι ένα κορίτσι τόσο μαύρο και τόσο όμορφο σαν ένα θαυματουργό όνειρο από τις Χίλιες και μία Νύχτες…

Αν μοιράστηκα μαζί της το κρεβάτι της ευχαρίστησης, στον κήπο των απολαύσεων, έγινε κινούμενος από την περιέργεια· ήθελα να γνωρίσω το αποτέλεσμα αυτής της διασταύρωσης ράτσας…

Το ότι από εκείνο θα γεννιόταν ένας απόγονος μιγάς δεν είναι παράξενο· αργότερα ήρθε το εγγόνι, ο δισέγγονος και ο τρισέγγονος…

Εκείνους τους καιρούς σαν πεσμένος Boddhisatwa, ξέχασα εκείνα τα περίφημα αστρικά σημάδια που δημιουργούνται κατά την συνουσία και που κάθε απενσαρκωμένος φέρει στο Karmasaya του…

Είναι χειροπιαστό και έκδηλο ότι αυτά τα σημάδια μας συσχετίζουν με εκείνους τους ανθρώπους και αίμα που συνδυάζονται με την χημική συνουσία· είναι ευκαιρία να πούμε τώρα ότι οι Γιόγκι του Ινδοστάν έχουν κάνει λεπτομερείς μελέτες επάνω σε αυτό.

Δεν είναι περιττό να τονίσω ότι το πρόσφατο φυσικό μου σώμα προέρχεται από την παραπάνω μεταφυσική συνουσία· με άλλα λόγια θα πω ότι ήρθα να μείνω ντυμένος με την σάρκα πoυ φέρω στην παρούσα μου ύπαρξη. Οι πρόγονοί μου υπήρξαν ακριβώς οι απόγονοι εκείνης της σεξουαλικής πράξης του Μαρκήσιου.

Προκαλεί θαυμασμό ότι οι απόγονοι μας δια μέσου του καιρού και της απόστασης μεταβάλλονται σε προγόνους. Είναι θαυμάσιο ότι μετά από μερικούς αιώνες θα ξαναντυθούμε με την ίδια μας την σάρκα, για να μετατραπούμε σε γιους των γιών μας των ίδιων.

Ασταμάτητα ταξίδια σ’ αυτή την γη της Νέας Ισπανίας χαρακτηρίζουν την ζωή του Μαρκήσιου και αυτά επαναλήφθηκαν στις επόμενες υπάρξεις μου συμπεριλαμβανομένης και της τωρινής.

Η Λιτελάντες όπως πάντα στάθηκε στο πλάι μου υποφέροντας υπομονετικά όλες εκείνες τις ανοησίες μου της εποχής του πεσμένου Boddhisatwa…

Φτάνοντας το φθινόπωρο της ζωής κάθε μετενσάρκωσης, ομολογώ χωρίς περιστροφές ότι πάντα έπρεπε να συμπορευτώ με την Enteradora, αναφέρομαι σε μια αρχαία μυημένη, για την οποία πάντα εγκατέλειπα την σύζυγό μου και που σε μια και σε άλλη ύπαρξη εκπλήρωσε το χρέος της δίνοντάς μου χριστιανική ταφή.

Το απόγευμα της παρούσας μου ζωής, γύρισε σε μένα αυτή η παλιά μυημένη· την αναγνώρισα αμέσως, αλλά οπωσδήποτε αφού δεν είμαι πια πεσμένος την απόκρουσα με γλυκύτητα· εκείνη απομακρύνθηκε πληγωμένη…

Ξαναντυμένος μ’ εκείνη την προσωπικότητα της ανωτερότητας και ακόμη και αλαζονική του Μαρκήσιου, άρχισα την επιστροφή στην Μητέρα Πατρίδα μετά από ένα αηδιαστικό καυγά, οφειλόμενο σε ένα φορτίο από ακατέργαστα διαμάντια που είχαν βγει από ένα πολύ πλούσιο ορυχείο…

Για το καλό πολλών αναγνωστών δεν είναι περιττό να δοθεί σχετική έμφαση τονίζοντας με ωμότητα ότι μετά από ένα μικρό διάλειμμα στην περιοχή των νεκρών, ξαναμπήκα στην σκηνή ενσαρκωνόμενος και πάλι στην Αγγλία.

Μπήκα στους κόλπους της επιφανούς οικογένειας Bleler και βαφτίστηκα με το θρησκευτικό όνομα Συμεών…

Με την άνθιση της νιότης μεταφέρθηκα στην Ισπανία κινούμενος από την εσώτερη λαχτάρα να γυρίσω στην Αμερική. Έτσι δουλεύει ο νόμος της υποτροπής…

Προφανώς δεν είναι περιττό να πω ότι επαναλήφθηκαν στον χώρο και στον χρόνο οι ίδιες σκηνές, παρόμοια δράματα, παραπλήσιοι αποχαιρετισμοί κλπ. συμπεριλαμβανομένου όπως είναι φυσικό του ταξιδιού διά μέσου του ταραγμένου ωκεανού…

Τολμηρός, πήδηξα στην γη στις τροπικές ακτές της Νότιας Αμερικής, που την κατοικούσαν τότε διάφορες φυλές…

Εξερευνώντας αυτές κι εκείνες τις περιοχές τις άγριες, κατοικημένες από άγρια θηρία, έφτασα στην βαθιά κοιλάδα της Νέας Γρανάδας στους πρόποδες των βουνών Μοnserate και Guadalupe: όμορφη χώρα, που την κυβερνούσε ο Αντιβασιλέας Solis…

Είναι αναντίρρητο ότι εκείνους τους καιρούς, εκ των πραγμάτων άρχιζα να πληρώνω το Karma που χρωστούσα από τα χρόνια του Μαρκησίου…

Ανάμεσα σ’ αυτούς τους ντόπιους της Νέας Ισπανίας, αναμφίβολα ήταν μάταιες οι προσπάθειές μου να βρω κάποια δουλειά με καλό μισθό· απελπισμένος από την κακή οικονομική κατάσταση κατατάχθηκα σαν απλός στρατιώτης στον στρατό του Άρχοντα, τουλάχιστον εκεί βρήκα ψωμί, ρούχα και καταφύγιο…

Συνέβη μια μέρα γιορτινή πολύ πρωί, ο στρατός της μεγαλειότητός του ετοιμαζόταν να αποδώσει πολύ ειδικές τιμές στον αρχηγό και γι’ αυτό διαμοιράζονταν εδώ κι εκεί κάνοντας ελιγμούς με σκοπό να οργανώσουν σειρές.

Ακόμα θυμάμαι κάποιον λοχία κακομούτσουνο και καυγατζή που επιθεωρώντας την ομάδα του έβγαζε φωνές, έβριζε, χτυπούσε κλπ.

Ξάφνου, φθάνοντας μπροστά μου με πρόσβαλε βαριά, γιατί τα πόδια μου δε βρίσκονταν σε σωστή στρατιωτική θέση και μετά παρατηρώντας μικρολεπτομέρειες για την ζακέτα μου, ύπουλα με χαστούκισε…

Αυτό που έγινε μετά δεν είναι πολύ δύσκολο να το μαντέψετε: τίποτα καλό δεν μπορείς να περιμένεις από έναν πεσμένο Bodhisatwa. Χωρίς καμία σκέψη, πεισματάρικα, κάρφωσα την ατσάλινη ξιφολόγχη μου στο μπαρουτοκαπνισμένο στήθος του.

Ο άνθρωπος έπεσε κάτω θανάσιμα τραυματισμένος, φωνές τρόμου ακούγονταν από παντού, όμως εγώ ήμουν έξυπνος και επωφελούμενος ακριβώς την σύγχυση, την αταξία και την τρομάρα, δραπέτευσα από εκείνο το μέρος καταδιωκόμενος από κοντά από τους καλά οπλισμένους στρατιώτες.

Περπάτησα από πολλούς δρόμους με κατεύθυνση τις απότομες πλαγιές των ακτών του Ατλαντικού Ωκεανού, με έψαχναν παντού και γι’ αυτό απέφευγα πάντα να περνάω από τα μπλόκα κάνοντας πολλούς γύρους από τα δάση.

Στους αμαξιτούς δρόμους -που ήταν λιγοστοί εκείνον τον καιρό- περνούσαν δίπλα μου αμάξια που τα έσερναν ζευγάρια αλόγων: σε αυτά τα οχήματα ταξίδευαν άνθρωποι που δεν είχαν το κάρμα μου, άνθρωποι πλούσιοι.

Μία κάποια μέρα στην άκρη του δρόμου, κοντά σε ένα χωριό, συνάντησα ένα φτωχομάγαζο και μπήκα μέσα με την πρόθεση να πιω ένα ποτήρι, ήθελα να τονωθώ λίγο.

Άφωνος! Μπερδεμένος! Έκπληκτος έμεινα ανακαλύπτοντας ότι η ιδιοκτήτρια αυτού του μαγαζιού ήταν η Λιτελάντες. Ω! Εγώ την είχα αγαπήσει τόσο και τώρα την βρίσκω παντρεμένη και μητέρα αρκετών παιδιών. Πώς μπορούσα να απαιτήσω; Πλήρωσα τον λογαριασμό και βγήκα από εκεί με σκισμένη την καρδιά…

Συνέχιζα το δρόμο από το μονοπάτι, όταν με σχετικό τρόμο, διαπιστώνω ότι κάποιος έρχεται πίσω μου: ο γιος της κυρίας, ένας αξιωματικός. Πήρε τον λόγο εκείνος ο νέος για να μου πει: «Σύμφωνα με το άρθρο 1ο του Κώδικα του Virrey (Αντιβασιλιά) είστε υπό κράτηση». Άδικα προσπάθησα να τον δωροδοκήσω, εκείνος ο κύριος καλά οπλισμένος με οδήγησε στα δικαστήρια και είναι προφανές ότι μετά, αφού καταδικάστηκα, αναγκάστηκα να πληρώσω με μεγάλη φυλάκιση για τον θάνατο του Λοχία.

Όταν ελευθερώθηκα, περπάτησα από τις άγριες και τρομερές ακροποταμιές του ορμητικού ποταμού Magdalena, εκτελώντας πολύ σκληρές δουλειές, υλικές, όπου μου δινόταν ευκαιρία.

Σαν ενδιαφέρουσα σημείωση του παρόντος κεφαλαίου, πρέπει να πω ότι η ουσία αυτού του αξιωματικού, για τον οποίο αναγκάστηκα να περάσω τόσες πίκρες κλεισμένος σ’ ένα απάνθρωπο κελί, επέστρεψε με γυναικείο σώμα· είναι τώρα κόρη μου· βέβαια έχει γίνει και μητέρα, μου έχει δώσει μερικά εγγόνια.

Πριν από την επιστροφή της ανέκρινα στους υπερευαίσθητους κόσμους αυτήν την Ψυχή· την ρώτησα το λόγο που την είχε προτρέψει να ψάξει να με βρει σαν πατέρα της. Μου απάντησε λέγοντας ότι είχε τύψεις για το κακό που μου είχε κάνει και ότι ήθελε να φερθεί καλά σε μένα για να διορθώσει τα λάθη της. Ομολογώ ότι κρατά το λόγο της.

Εκείνη την εποχή εγκαταστάθηκα στις ακτές του Ατλαντικού ωκεανού μετά από ατελείωτες καρμικές πίκρες, επαναλαμβάνοντας έτσι όλα τα βήματα του Μαρκήσιου Juan Conrado… Το καλύτερο που έκανα ήταν ότι μελέτησα τον εσωτερισμό, την φυσική ιατρική, την βοτανική…

Οι ευγενικοί πρωτόγονοι εκείνης της τροπικής γης, μου πρόσφεραν την αγάπη τους ευχαριστημένοι από την δουλειά μου σαν Γαληνός: τους θεράπευα πάντα αφιλοκερδώς…

Κάτι ασυνήθιστο συμβαίνει κάποια μέρα: Πρόκειται για την θεαματική εμφάνιση ενός μεγάλου Κυρίου που ήρθε από την Ισπανία. Αυτός ο Κύριος μου διηγήθηκε τις ατυχίες του. Είχε όλη του την περιουσία στο πλοίο και οι πειρατές τον ακολουθούσαν. Ήθελε ένα μέρος σίγουρο για τα πλούτη του.

Είναι φανερό ότι αδελφικά του πρόσφερα παρηγοριά και μέχρι που πρότεινα να ανοίξει μια σπηλιά και να φυλάξει εκεί το θησαυρό του. Ο κύριος δέχτηκε τις συμβουλές μου όχι όμως χωρίς προηγουμένως να μου ζητήσει να ορκιστώ για τιμιότητα και πίστη.

Με την φρεσκάδα της ειλικρίνειας και το άρωμα της ευγένειας συνεννοηθήκαμε μεταξύ μας. Μετά έδωσα διαταγές στους ανθρώπους μου, μια πολύ εκλεκτή ομάδα από ντόπιους. Αυτοί οι τελευταίοι άνοιξαν την τρύπα στην γη.

Όταν ετοιμάστηκε η τρύπα, βάλαμε εκεί γρήγορα ένα μπαούλο μεγάλο και ένα μικρό κιβώτιο, που περιείχαν νομίσματα από ατόφιο χρυσάφι και πλούσια κοσμήματα ανυπολόγιστης αξίας.

Με ορισμένους μαγικούς εξορκισμούς κατάφερα το θαύμα «Joyosa Gardada», όπως θα έλεγε ο Don Mario Roso de Luna, με σκοπό να τα κάνω αόρατα μπροστά στα δυσάρεστα μάτια της απληστίας..

Ο παλικαρίσιος ιππότης με αντάμειψε πολύ καλά παραδίνοντάς μου γενναιόδωρα μία σακούλα με χρυσά νομίσματα και μετά έφυγε από αυτά τα μέρη σχεδιάζοντας μόνος του να γυρίσει στην μητέρα πατρίδα του, για να φέρει από εκεί την οικογένειά του, γιατί επιθυμούσε να εγκατασταθεί αρχοντικά στην όμορφη γη της Νέας Ισπανίας.

Η κλεψύδρα του πεπρωμένου ποτέ δεν ησυχάζει· πέρασαν οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια κι εκείνος ο καλός άνθρωπος δε γύρισε ποτέ. Ίσως πέθανε στον τόπο του ή έπεσε θύμα των πειρατών, που τότε ήταν σκορπισμένοι στις επτά θάλασσες, δεν ξέρω.

Υπάρχουν συγκλονιστικά συμβάντα στην ζωή, κάποια συγκεκριμένη ημέρα στην τωρινή μου μετενσάρκωση, ενώ βρισκόμουν μακριά από την γη μου, την Μεξικάνικη, συζητούσα για το παραπάνω θέμα με μια ομάδα από Γνωστικούς αδελφούς, ανάμεσα από τους οποίους ξεχώριζε για την σοφία του ο Δάσκαλος Garcha Kuichines· τότε ήταν που πήρα μία τρομερή έκπληξη· είδα με μυστικιστική έκπληξη πως ο Ύπατος Κυβερνήτης G. Κ. σηκώθηκε, για να επιβεβαιώσει με έμφαση τα λόγια μου.

Ο παραπάνω Δάσκαλος μας πληροφόρησε ότι αυτός προσωπικά είχε δει γραμμένη αυτή την διήγηση σε χρυσούς στίχους. Μας μίλησε για ένα σκονισμένο παλιό βιβλίο και λυπήθηκε που το είχε δανείσει. Βοήθα με Θεέ και Παναγία μου! όμως εγώ ποτέ δεν ήξερα για τέτοιο βιβλίο.

Παμπάλαιες παραδόσεις μας λένε ότι πολλοί άνθρωποι από τις ακτές της Καραϊβικής έψαχναν για τον θησαυρό του Bleler.

Το περίεργο είναι ότι εκείνοι οι καλοί ιθαγενείς που παλιά είχαν θάψει τον τόσο πλούσιο θησαυρό, είναι ξανά μετενσαρκωμένοι αποτελούντες την ομάδα του S.S.S. Έτσι λειτουργεί ο Νόμος της Υποτροπής.

Θυμάμαι πολύ καθαρά ότι μετά από εκείνη την πολυτάραχη ύπαρξή μου με την προαναφερθείσα αγγλική προσωπικότητα, με καλούσαν μονίμως άνθρωποι που ασχολούνται με τον πνευματισμό, που ποθούσαν τα πλούτη του Bleler. Ήθελαν να τους πω που ήταν το μέρος όπου βρισκόταν φυλαγμένος ο πολυπόθητος θησαυρός. Όμως είναι φανερό, πως πιστός στον όρκο μου στην περιοχή των νεκρών, ποτέ δε θέλησα να τους παραδώσω το μυστικό.

Επαναλαμβάνοντας τα βήματα του Μαρκησίου Χουάν Κονράντο, στην επόμενη ύπαρξή μου μετενσαρκώθηκα στο Μεξικό, βαφτίστηκα με το όνομα Daniel Coronado, γεννήθηκα στον Βορρά, στα περίχωρα του Ερμοσίλιο, γνωστά όλα αυτά τα μέρη από τον καιρό του Μαρκήσιου. Οι γονείς μου, ήθελαν το καλό μου και από νέο με έγραψαν στην Στρατιωτική Ακαδημία. όμως όλα υπήρξαν μάταια.

Οποιαδήποτε ημέρα από όλες αυτές, επωφελήθηκα κακώς ένα Σαββατοκύριακο, για να το ρίξω στο φαγοπότι και το μεθύσι με φίλους. Ομολογώ ακόμα με σχετική ντροπή, ότι αναγκάστηκα να γυρίσω στο σπίτι μου με την στολή του δόκιμου λερωμένη, σκισμένη… Είναι φανερό ότι οι γονείς μου αισθάνθηκαν απογοητευμένοι.

Είναι φανερό το ότι δε γύρισα ξανά στην στρατιωτική ακαδημία: αναμφίβολα από εκείνη την στιγμή άρχισε ο δρόμος της πίκρας…

Ευτυχώς ξαναβρήκα �