Για την Πατρίδα…

Υπάρχει ένα καταπληκτικό μουσικό κομμάτι. Παίζεται με κιθάρα και ὁ συνθέτης είναι άγνωστος. Είναι κατά την γνώμη μου το καλύτερο κομμάτι που έχει παιχθεί ποτέ σε κιθάρα.
Το βάζω στην επανάληψη και το ακούω συνεχώς. Είναι από εκείνα τα τραγούδια τα οποία μου «κάθονται» και τα χαρακτηρίζω σαν «πολεμικά».
Το τραγούδι αυτό έχει μία υποβόσκουσα νοσταλγία και μία ιδιαίτερη μελωδική δυναμική. Ο συνθέτης σίγουρα αναπολούσε την Πατρίδα όταν το συνέθεσε.
Έτσι και εγώ [εξόριστος] αποφάσισα να σάς δείξω τοπία από την Πατρίδα μου, στην οποία ευελπιστώ να επιστρέψω μία ημέρα.
Σε αυτήν τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά από ότι εδώ:
Οι άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν απλά και ήρεμα.
Τα μάτια τους είναι καθαρά και βαθιά σαν ενός μωρού νεογέννητου.
Ακούνε τα κοκόρια από το διπλανό χωριό αλλά ποτέ δεν πάνε εκεί.
Δεν ενδιαφέρονται για την γεύση του φαγητού και για το χρώμα των ρούχων τους.
Η αναπνοή τους είναι βαθιά και φτάνει μέχρι τις πατούσες τους.
Κανείς δεν μπορεί να τους σκλαβώσει γιατί δεν σκύβουν ποτέ.
Είναι όλοι ίσοι και για άρχοντές τους εκλέγουν τους άριστους.
Δεν έχουν κόμματα και θρησκείες, σύνορα και στρατούς, λεφτά και κοσμήματα.
Στην Πατρίδα μου όλοι οι άνθρωποι είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ.

Λένε οι θρύλοι των αιώνων ότι αν προσπαθήσεις πολύ τότε ίσως μπορέσεις να επιστρέψεις στην μακρινή αυτή Πατρίδα.
Μέχρι τότε θα είσαι αναγκασμένος να περάσεις οδυνηρές αιωνιότητες στην χώρα των ανθρώπων με την ρηχή αναπνοή.