Λύπη για τα ελληνικά πανεπιστήμια

Κάποιες πληροφορίες μπορεί ίσως να προκαλέσουν χαρά σε κάποιον, αλλά προσωπικά εμένα μου δημιουργούν λύπη.
1] Στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, μία ομάδα φοιτητών έχει κατασκευάσει μέχρι στιγμής πέντε μονοθέσια αγωνιστικά αυτοκίνητα! [Αυτή είναι το νέο αγωνιστικό Formula του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης]
Η ομάδα δημιουργήθηκε το 2006, και παίρνει μέρος στους παγκόσμιους αγώνες Formula Student που διοργανώνονται κάθε χρόνο σε ΗΠΑ, Ευρώπη, Ασία και Αυστραλία. Πήρε αρκετές διακρίσεις και έφτασε στην δεύτερη θέση στον διαγωνισμό που έγινε στην Ιταλία το 2015.
2] Πάλι το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης βρίσκεται πολύ ψηλά στον κατάλογο της QS World University Rankings [Στη 16η θέση στον κόσμο οι κλασικές σπουδές του ΑΠΘ στην κατάταξη της QS για το 2018].
Αν και το κείμενο πάσχει από την ελληνικότατη νόσο της «γρήγορης αντιγραφής-περίληψης» και έχει πλήρη ασάφεια στις πληροφορίες, φαίνεται ότι γίνεται πολύ καλή δουλειά στο πανεπιστήμιο.
3] Κατά καιρούς εμφανίζονται πληροφορίες για ελληνικά πανεπιστήμια τα οποία διαπρέπουν σε διάφορους τομείς. Παλαιότερα για παράδειγμα είχα διαβάσει για πρωτοποριακές έρευνες στην Κρήτη και για το πανεπιστήμιο Κρήτης το οποίο κατασκεύαζε ηλεκτρονικά εξαρτήματα για την ΝΑΣΑ!
4] Κάθε τόσο κάποιο ελληνόπουλο παίρνει βραβείο στους μαθητικούς διαγωνισμούς σε διάφορα μέρη κυρίως της Ευρώπης.
5] Κάθε τόσο ανακοινώνεται κάποια επιστημονική ανακάλυψη, σε κάποιο ερευνητικό κέντρο του εξωτερικού. Στην ομάδα συμμετέχει -είτε σαν επικεφαλής είτε σαν μέλος- κάποιος έλληνας, ο οποίος αφού σπούδασε στο Ελλαδιστάν «πήρε των ομματιών του» και πήγε στο εξωτερικό.
Και τώρα εγώ σκέφτομαι:
-Τι θα γινόταν εάν τα πανεπιστήμιά μας ήταν πανεπιστήμια και όχι καταφύγια αναρχικών;
-Τι θα γινόταν εάν οι φοιτητές πήγαιναν στις σχολές τους χωρίς κίνδυνο να τους μαχαιρώσουν και να τους ληστέψουν;
-Τι θα γινόταν εάν οι φοιτητές δεν ήταν έρμαια των πολιτικών οργανώσεων;
-Τι θα γινόταν εάν οι φοιτητές σπούδαζαν αντί να κάνουν καταλήψεις;
-Τι θα γινόταν εάν τα πανεπιστήμιά μας δεν ήταν άθλια και ερειπωμένα κτίρια, γεμάτα γκράφιτι;
-Τι θα γινόταν εάν δεν υπήρχε αυτό το ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΑΤΟ «άσυλο» και η αστυνομία μπορούσε να συλλάβει τον οποιονδήποτε «επαναστάτη» που καίει και καταστρέφει;
-Τι θα γινόταν εάν οι φοιτητές έπαιρναν από το πανεπιστήμιο τα συγγράμματά τους και όχι από τις φοιτητικές οργανώσεις;
-Τι θα γινόταν εάν τις σπουδές τις κανόνιζαν οι καθηγητές και τα καταστατικά [όπως γίνεται στα ξένα πανεπιστήμια] και όχι οι δήθεν φοιτητικές οργανώσεις, των οποίων το μόνο μέλημα είναι η «επανάσταση»;
-Τι θα γινόταν εάν τα πανεπιστήμιά μας είχαν την οργάνωση και την ευταξία των ξένων πανεπιστημίων;
-Τί θα γινόταν εάν οι πολιτικοί ασχολούνταν με την επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων, ώστε να υπάρχει προγραμματισμός εκπαίδευσης, δουλειές και “αγορά έρευνας”, αντί να προσλαμβάνουν τους συγγενείς τους, να παίρνουν μίζες, να λένε ψέματα και να ασχολούνται ΜΟΝΟ με την πολιτική τους επιβίωση;
Φαντάζομαι τι θα γινόταν σε μία τέτοια περίπτωση και δεν μπορώ παρά να θλίβομαι βαθύτατα, γιατί το ελλαδιστάν θα μπορούσε να είναι Ελλάδα, τα πανεπιστήμια θα μπορούσαν να είναι Πανεπιστήμια και θα είχαμε μία αξιοζήλευτη θέση παγκοσμίως [αν δεν ήμασταν πρώτοι] σε θέματα πολιτισμού, έρευνας και τεχνολογίας.
Αλλά τι περιμένετε από έναν φασίστα και εθνικιστή που θα ήθελε τα ελληνικά πανεπιστήμια να είναι σχολές επιστημών και όχι σχολές κατασκευής μολότωφ;