Το στριφνό βιβλίο (ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ)

Η δουλειά μου τελείωσε.
Βρώμικος και σκεπασμένος σκόνη, πασαλειμμένος μαύρο γράσο κουβαλάω τα εργαλεία μου. Μπροστά στην καντίνα κόσμος παίρνει φαγητό.
Επαίτες σκύλοι, φασαρία, και μυρωδιές από σάντουιτς. Κάποιοι πετούν κομμάτια ψωμί στα ζώα που κάθονται και, που κουνώντας με λαχτάρα τις ουρές τους, περιμένουν.
Ένα σκυλάκι άρχισε να με πλησιάζει.
Μοιάζει σαν καρικατούρα. Με πόδια σκεβρωμένα και κοντά.
Τα κόκαλα, όμοια σπασμένα καλάμια, προβάλουν δεξιά και αριστερά. Αηδιαστικά στρεβλά.
Έχω δει και άλλα τέτοια.
Κάθε τόσο γεννιέται και ένα παρόμοιο. Ίσως να φταίει κάποιο γονίδιο. Ίσως οι ακτινοβολίες των μετασχηματιστών. Ίσως και κάποιο από τα άπειρα και επικίνδυνα χημικά που χρησιμοποιούνται στο εργοστάσιο.
Το σκυλί χαρούμενο, σαν γελοιογραφία, πηδούσε δίπλα μου κάνοντας χαρές.
Λαχάνιαζε και χτυπιόταν.
Κούναγε την ουρά και γάβγιζε.
Στριφογύριζε μυρίζοντας και ξερογλειφόταν.
Νόμιζε ότι τα σίδερα που κρατούσα ήταν φαγητό. Με λίγη προσπάθεια, ήλπιζε, ίσως να του έδινα κάτι.
Κοίταξα με φρίκη το παραμορφωμένο κορμί.
Και αισθάνθηκα λύπη για την μοίρα του.
Κανονικά θα έπρεπε να είναι ελεύθερος.
Να γυρνάει στα λιβάδια.
Να τρέχει.
Περήφανος.
Να δίνει μάχες με τους άλλους σκύλους.
Να κυνηγά με την αγέλη του στα δάση.
Και να είναι ελεύθερος.
Και να πεθάνει ελεύθερος.
Με τιμή.
Σαν αληθινός σκύλος.
Τι κατάντια!
Τώρα
εδώ, μέσα στη σκόνη και στις σκουριές, βρώμικος και ελεεινός, ανάπηρος και αγνοημένος, κακάσχημος ζήτουλας, ικετεύει για ένα ξεροκόμματο διακινδυνεύοντας να φάει κλωτσιές.
Ο άθλιος σακάτης με πλησίασε και με ένα τελευταίο σκέρτσο αναπήδησε κοιτώντας με.
Έμεινα αποσβολωμένος.
Τα μάτια του παιχνιδιάρικα, καθαρά και αθώα τρύπησαν την ψυχή μου και με δηλητηρίασαν με όλη την σκυλίσια τους αγνότητα.
Και για μια στιγμή εγώ, ο σπουδαίος άνθρωπος, ο παντοδύναμος, με όλο τον τεχνολογικό μου πολιτισμό και τα επιτεύγματά μου ευχήθηκα να μπορούσα να αποκτήσω τα μάτια του.
Έστω και αν τα πόδια μου θα ήταν στρεβλά σαν τα δικά του.