Τρομοκρατημένα ανθρωπάκια

Ακούω στην πολυκατοικία τους διάφορους ενοίκους να μπαινοβγαίνουν στο διαμέρισμά τους.
ΠΑΝΤΟΤΕ, είτε μπαίνουν είτε βγαίνουν, γυρίζουν τέσσερις φορές το κλειδί (αφού δεν έχει περισσότερο).
Φυσικά, τα παιδιά τους μαθαίνουν ότι πρέπει να ζουν πίσω από κλειδαμπαρωμένες πόρτες. Μαθαίνουν να φοβούνται.
Στην πυλωτή όποτε τα κατεβάζουν για παιχνίδι, στέκονται πάντα δίπλα τους: πρόσεχε μην χτυπήσεις, πρόσεχε μην το σπάσεις, πρόσεχε αυτό, πρόσεχε εκείνο, μη αυτό, μη εκείνο…
Τα παιδιά μαθαίνουν να φοβούνται και να ζουν μέσα από αέναους περιορισμούς και απαγορεύσεις.
Και αναρωτιέμαι για εσάς τους περισσότερους που ζείτε μέσα στον φόβο, μαθαίνετε τα παιδιά σας και τα εγγόνια σας να φοβούνται και την σκιά τους, και αναπαράγετε αυτήν την δικτατορία του τρόμου για τα πάντα:
Οι περισσότεροι από εσάς λέτε ότι πιστεύετε στον Θεό. Και ως γνωστόν ΤΙΠΟΤΕ δεν γίνεται χωρίς την δική του θέληση, ακόμα και το να πέσει ένα φύλλο από το δέντρο.
Για όσους δηλώνουν άθεοι δεν το συζητάμε, αλλά εσείς πως τολμάτε να φοβάστε;
Δεν ξέρετε ότι όσο και να φοβάστε δεν πρόκειται να αποσοβήσετε τίποτε;
Δεν ξέρετε ότι αυτό που πρόκειται να γίνει, θα γίνει;
Δεν ξέρετε ότι με το να φοβάστε δηλώνετε ότι ο Θεός στον οποίο πιστεύετε ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟΣ, ΑΧΡΗΣΤΟΣ και ΑΝΙΚΑΝΟΣ;
Μία αραβική παροιμία λέει: προσευχήσου στον θεό, αλλά δέσε και την καμήλα σου.
Αλλά εσείς το παρατραβάτε.