Η εργατική ελιά

Ζω σε έναν ηλίθιο πολιτισμό, με ηλίθιους ανθρώπους. Όλοι (ακόμα και όσοι λένε το αντίθετο) κοιτάνε την πάρτη τους, ζώντας στον ηλίθιο μικρόκοσμό τους δικαιολογώντας πάντοτε τον ηλίθιο εαυτό τους και ρίχνοντας πάντοτε την ευθύνη σε κάποιον άλλον (συνήθως στο δημόσιο).
Και για να ζω σε αυτόν τον ηλίθιο κόσμο είναι προφανές ότι είμαι και εγώ ηλίθιος, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Σε έναν ηλίθιο, λοιπόν, δρόμο της ηλίθιας αυτής πόλης, έξω από ένα ηλίθιο σπίτι/μικρόκοσμο, ο ηλίθιος ιδιόκτητης έκοψε μία ελιά, επειδή προφανώς του λέρωνε με τις ελιές το πεζοδρόμιο ή ίσως γιατί του έκοβε το φως στο παράθυρο. Σκέπασε και την ρίζα με τσιμέντο και έτσι όλα είναι τέλεια.
Τώρα σίγουρα θα παραπονιέται για το κράτος, και για τον δήμο, που δεν κάνουν τίποτε για το πράσινο και για το νέφος. Αλλά αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό για τους ηλίθιους και δεν έχει άμεσο ενδιαφέρον.
Όμως, κάτω από το τσιμέντο η ελιά δεν έμεινε άπραγη. Έβγαλε βλαστάρια και άρχισε να ξαναφυτρώνει.
Καταπληκτικό δέντρο! Άλλα δέντρα μόλις τα κόψεις ξεραίνονται, αλλά αυτή είναι πολύ ξεροκέφαλη για να πεθάνει.
Πόσο θα ήθελα να ξεφύγω από την ηλιθιότητά μου και να βρεθώ σε έναν κόσμο γεμάτο με τόσο ξεροκέφαλα, εργατικά δέντρα…