Οι αδιόρθωτοι άνθρωποι (1)

Έχω μία μανία με τα ρητά, αλλά όχι με όλα. 
Μόνο με εκείνα που δείχνουν με εύστοχο τρόπο κάτι ειδικό, βαθύ και εσωτερικό, μια κρυμμένη γνώση την οποία οι άνθρωποι εκπαιδεύονται να αποφεύγουν «όπως ο διάβολος το λιβάνι». 
Οι άνθρωποι αρέσκονται στα επιφανειακά και εντυπωσιακά λόγια. Όσο πιο επιφανειακά τόσο το καλύτερο. Όσο πιο εντυπωσιακά τόσο το καλύτερο.
Το αγαπημένο ΕΓΩ, δεν αντέχει να του λες ότι κάνει λάθος. Έτσι προτιμάει την διασκέδαση (δια-σκόρπισμα) από την ψυχαγωγία (ψυχή-αγωγή).
Και με έναν ιδιαίτερα εμφανή τρόπο προτιμάει εκείνα που το εξυψώνουν: 
-Μεγάλα λόγια για το πόσο καλός είναι ο πολιτισμός μας, ο οποίος βασίζεται στη απληστία και την υπερηφάνεια, στο «δικό μου» και στο «εγώ είμαι πιο…». 
-Φαντασίες για το τι θα γίνει στο μέλλον οι οποίες βέβαια μας βολεύουν ΠΑΝΤΟΤΕ. Θα είμαστε καλοί, όμορφοι, θα ζούμε 250 χρόνια μέσα σε έναν παράδεισο και άλλες παρόμοιες φαντασίες, οι οποίες στηρίζονται στην καλή πρόθεση. Μόνο που «το μονοπάτι που οδηγεί στην κόλαση είναι στρωμένο με καλές προθέσεις». 
-Ρηχές συμβουλές δήθεν ψυχολογικού τύπου χωρίς αντίκρισμα (πχ πάψετε να στεναχωριέστε με τις καταστάσεις), αφού ΟΥΤΕ εκείνος που τις δίνει ξέρει τον τρόπο να τις εφαρμόσει. 
-Ανούσιες περιγραφές για καταστάσεις ή γεγονότα, χωρίς δυνατότητα λύσεων. 
Έτσι παντού επικρατεί το λανθασμένο ΕΓΩ και οι άνθρωποι ζουν τυχαία, μέσα σε τυχαία γεγονότα με τυχαίες αντιδράσεις και τυχαία αποτελέσματα. 
Όμως, ένα ρητό λέει: 
«Να μην λυπάσαι μετά. Να λυπάσαι πριν. Τότε θα είσαι ένας άνθρωπος που θα χρησιμοποιεί το μυαλό του για να χαράζει την πορεία του και όχι για να την διορθώνει». 
Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι το έχω εφαρμόσει στην ζωή μου. 
Εσείς;