Στους περισσότερους ανθρώπους είναι γνωστό αυτό που κάνουν οι μοναχοί. Βάζουν στην καθημερινή τους προσευχή την ανάμνηση του θανάτου.
Την υπενθύμιση της μικρότητάς μας μπροστά στο άπειρο, την ματαιότητα, την ψευδαίσθηση, την προσωρινότητα αυτού του κόσμου. Το πόσο γρήγορα κυλάει η ζωή, είναι φανερό, είναι το γνωστό. Και το τι μας περιμένει αύριο, είναι το άγνωστο.
Και όμως λέμε με σιγουριά: Σε εμένα δεν θα συμβεί.
Ποιος μας το είπε αυτό; Είμαστε οι εκλεκτοί της ζωής; Και εάν νομίζουμε ότι είμαστε, τι μας κάνει να το πιστεύουμε; Πάνω σε ποια ατράνταχτα και αδιαμφισβήτητα στοιχεία έχουμε στηριχτεί; Ποιος μας έχει διαβεβαιώσει ότι το αναπόφευκτο είναι μακριά, πολύ μακριά από εμάς; Μόνο και μόνο επειδή λέμε «μακριά από εμένα»;
Μήπως, λέω μήπως, θα πρέπει να κάνουμε ότι και οι μοναχοί;
Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσα «κακά» μπορούμε να αποφύγουμε και πόσα «καλά» μπορούμε να κάνουμε με οδηγό αυτήν την δράση;
Για σκεφτείτε το…
Μιχάλης 
συμφωνω απολυτα ….ομως δυστυχως η ανθρωπινη φιλαργυρια δεν εχει ορια.ας προσθεσουμε και τις αναμνησεις των 7 θανασιμων αμαρτηματων και τοτε θα δουμε την αληθεια να λαμπει μπροστα μας.ειναι στενος ο δρομος που οδηγει στο φως και δεν μπορουν ολοι να τον διαβουν…….
Μοῦ ἀρέσειΜοῦ ἀρέσει
Το εσωτερικό Εγώ-διάβολος έχει κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι είναι τέλειοι. Έτσι βαριούνται θανάσιμα κάθε αναφορά στο θέμα.
Μοῦ ἀρέσειΜοῦ ἀρέσει