Ζητώ συγνώμη από τους φίλους επισκέπτες για την διαγραφή του ήχου. Η ηλίθια διαδικασία της διαφύλαξης των ιερών κερδών της εταιρείας βλέπετε.
Ἂν ὅλος ὁ κόσμος εἶχε τὰ δικά μου (στριφνᾶ) μουσικὰ κριτήρια σᾶς βεβαιῶ ὅτι θὰ ὑπῆρχαν ἐλάχιστοι τραγουδιστές, ἐλάχιστοι συνθέτες καὶ ἀκόμα πιὸ ἐλάχιστα τραγούδια. Βγάζω σπυριὰ ἀκούγοντας τόσες ἀνεγκέφαλες μποῦρδες νὰ παίζονται καὶ νὰ ξαναπαίζονται παντοῦ.
Ἀλλὰ ὅμως κάποιες φορὲς ζηλεύω καὶ μισῶ κάποιους στιχουργοὺς καὶ κάποιους συνθέτες. Ὑλοποιοῦν πράγματα ποὺ μπορῶ μόνο νὰ τὰ ὀνειρευτῶ. Ποῦ ἀνήκουν σὲ μία ξεχασμένη ἐποχή. Σὲ μία ἐποχὴ ὅπου ὑπῆρχε ἀνδρεία καὶ εὐθύτητα καὶ ὅπου ἡ δόξα καὶ τὸ χρῆμα βρίσκονταν σὲ δεύτερη μοίρα.
Ὁ πρίγκιπας (ἐρωτευμένος ὅπως φαίνεται πιὸ κάτω στὸν στίχο) ζητάει τὰ κεντίδια τῆς νέας (ποὺ βρίσκεται σὲ πένθος) γιὰ νὰ τὴν θυμᾶται στὰ ἄγρυπνα βράδια του. Δὲν ὅρμησε μὲ τὸν στρατό του νὰ λεηλατήσει τὰ κεντίδια καὶ τὴν κοπελιά.
Καὶ ἡ κοπελιὰ δὲν φοβήθηκε τὸν ἰσχυρὸ καὶ πλούσιο γόνο. Περήφανη ἀγόρασε ἕνα φιλὶ τοῦ πρίγκιπα χωρὶς νὰ ζητάει τίποτε ἄλλο.
Ποιὸς ἀπὸ ἐσὰς θὰ συμπεριφερόταν ἔτσι;
Ποιὸς δὲν θὰ χρησιμοποιοῦσε τὴν δύναμή του;
Ποιὰ δὲν θὰ ἔδινε τὰ κεντίδια της ἀπὸ φόβο ἢ ὑπολογισμό;
Ἡ καρδιά μου πονάει στὴν ἐνθύμηση τῶν χαμένων πολεμιστῶν καὶ στὸν ἀπόηχο τῆς λεβεντιᾶς καὶ ἀθωότητας ποὺ κάποτε ὑπῆρχε καὶ πιὰ δὲν εἶναι.
Ἡ καρδιά μου πονάει.
Καταραμένοι, καταραμένοι τραγουδοποιοί…
Μιχάλης 